Nú fékk ég á kjamman - áts

 

Og þeir halda áfram að rannsaka.  Og núna er það ekkert selvfölgelighet sem er útkoman, heldur gefur niðurstaðan manni einn á kjammann og það svo syngur í.

Hvað hef ég ekki lesið margar bækur um lækningamátt jákvæðs hugarfars?  Óteljandi og ég er ekki að ýkja.  Því er haldið fram um víðan völl að jákvæðar hugsanir séu svo máttugar að þær geti læknað flest mein.  Gott ef ekki gert það að verkum að maður lifi nánast forever.  

En óekkí samkvæmt þessari rannsókn frá Kalforníuháskóla.

Ég t.a.m sem er afskaplega geðgóð manneskja að öllu jöfnu er líklegri til að hverfa á vit forfeðra minna mun fyrr en fýlupúkinn!  Hafið þið heyrt annað eins?

Skapvonskupúkarnir geta lifað út í það óendanlega á meðan við þessi glöðu blómabörn föllum eins og flugur í vígða jörð, fyrir aldur fram.

Ég spyr, hvaða bölvaða réttlæti er nú fólgið í þessu?

Ég er alveg að verða dedd sjúr á því að guð er hreinlega ekki til.  Það getur ekki verið að hann sé svona snúinn og fullur af absúrd hugmyndum um réttlæti.

Eða kannski að klisjan sem kemur mér til að æla reglulega þegar mér verður á að lesa minningargreinar: "Þeir sem guðirnir elska deyja ungir" sé ekki bara plástur á sárin heldur beinharður sannleikurinn.

Kannski er þetta karmískt dæmi, maður er rekinn heim þegar það fer að verða skemmtilegt á Hótel Jörð?

Ég sverða, nú er ég hætt að brosa, hætt að hlægja og allt verður dauðans alvara frá og með núna.

Engan fíflagang börnin góð ef þið ætlið að lafa hérna eitthvað lengur.

Fyrirgefið á meðan ég hendi mér fyrir björg.

Glaðlyndir fara sér fremur að voða

Hvað hangir á spýtunni?

 

Alltaf þegar ég les fréttir af NÚ-verandi borgarstjóra Reykjavíkur, finnst mér að það sé ætlast til að maður lesi á milli línanna.  Mér finnst eins og það sé verið að segja mér eitthvað meira en orðin segja til um.

Akkurru?

Er ég með ofsóknarbrjálæði eða getur verið að það sé verið að segja manni hálfan sannleika?

Hef ekki hugmynd.

En ég get ekki neitað því að borgarstjórinn er dálítið kauðslegur í því sem hann tekur sér fyrir hendur.

Hann elskar að syngja, við vitum það.  Bara krúttlegt, eða þannig.

En hann er ekki umboðsmaður fyrir listamenn og þá sérstaklega ekki fyrir þá sem koma fram á menningarnótt.

Man aldrei eftir að Solla, t.d. hafi staðið í umbi í sínu embætti.  Það fór amk. fram hjá mér.

En Óli karlinn er alveg á kafi í reddingunum.  Líka þegar hann bregður sér af bæ.

Og Jens Guð, Færeyjasérfræðingur hafði aldrei heyrt minnst á þessa stórkostlegu söngkonu hans Óla.

Lesið sjálf og segið mér hvort ykkur finnst ekki að það sé verið að segja eitthvað annað og meira í þessari frétt?

Ofsóknarbrjálæðisnefndarformaðurinn Jenný Anna sem er ekkert annað en bölvuð norn.

Jeræt.

Kjötfyllerí

Ein glataðasta aðferð í samskiptum para er þegar annar aðilinn ákveður að breyta hinum að sínum smekk.

Klikkar alltaf, eða nánast alltaf.

Einn af mínum fjölmörgu eiginmönnum var alveg dedd á því að fá mig til að hætta að reykja.  Hann reykti reyndar sjálfur, aðeins minna þó.  Reglulega tók hann saman kostnaðinn við að reka þennan löst hjá mér og gaf mér tölur á færibandi.  Þú ert búin að reykja fyrir þessa og hina upphæðina, og það gera tvær Mallorcaferðir, fjóra bíla og eitt hús eða svo.

Ég svaraði þessum bókhaldara í lífi mínu með því að kveikja mér í sígó.

Og sumar vinkonur mínar sem í gegnum tíðina hafa sagt við fyllibyttukarlana sína; Ef þú hættir ekki að drekka þá skil ég við þig.  Einn og einn hætti í smá tíma og rúllaði síðan í brennivínið með látum eftir að hafa verið óþolandi á þurrahnefanum í x-tíma.

Maður breytir ekki fólki.  Maður hræðir engan til hlýðni.  Öll löngun til breytinga á háttum og líferni verður að koma frá manni sjálfum.

Vó hvað mig langar ekki að vera viðstödd þegar Tommy Lee húrrar á kjötfyllerí.  Pamelan er nú þegar búin að banna honum að drekka.  Núna er kjötið fokið.  Hvað verður það næst?

Ég gæti trúað að það fyki illilega í karlinn Lee eftir nokkrar vikur í viðbót á blómafæðinu.

Jájá. 

Hætti að borða kjöt fyrir Pamelu

..og pabbi minn er lögga

 

Nú er farið með nágrannaerjur fyrir dóm.  Hann sagði þetta og hinn sagði þetta.  Búhú.  Pabbi minn er lögga.  Ésús.

Sumar gerðir af fólki eiga ekki að búa í sambýli við annað fólk.  Það er sama þótt það búi með englum í mannsmynd, það getur ekki látið sér lynda.

Ég hef sem betur fer verið heppin, en einu sinni lét ég mig hafa það að flytja vegna óþolandi nágranna.  Konan var það sem ég kalla húsvarðartýpan.  Hún var auðvitað ekki húsvörður nema í eðli sínu.

Í hvert skipti sem börnin mín fóru út að leika, stökk hún niður í kjallara og læsti bakdyrunum sem lágu að leiksvæðinu.

Ef maður opnaði hurð í húsinu eftir kl. 22 á kvöldin þá kvartaði hún.

Og ég gæti haldið áfram.  En ég flutti án þess að standa í miklum illdeilum.  Aldrei séð eftir því, ónei.

Nú er konan hjá guði.  Verði honum að því.

En..

Það er sagt að það sé ein svona týpa í hverju fjölbýlishúsi.  Amk. einhver með húsvarðartendensa.  Ég veit það ekki, bý með frábæru fólki.  Rétt þekki það í sjón flesta hverja, öðrum heilsa ég og spjalla smá við, en þar stoppar það. Allir hamingjusamir og aðallega ég.  Djók.

Og ég ætti ekki annað eftir en að fara að þjarka fyrir dómstólum um nene og nana, búhú og baba.

Æ dónt þeink só.

Í staðinn pakkar maður niður.

Nú eða ef maður er tæpur í höfðinu þá býður maður hina kinnina.

Úje.

 

Fór með rifrildið fyrir dóm

Hvar er alkapillan?

Það stendur í þessari frétt að ÍE stefni að síðasta takmarki líffræðinnar sem mun vera að finna út hvaða erfðaþættir hafa áhrif á minni, athygli og hraða hugsunar.

Sko, ég er ekki alveg að gúddera þetta.

Ég heyrði í fyrra eða árið þar áður að þeir væru alveg um það bil að einangra alkagenið.

Halló - alkinn ég þarf að fá niðurstöðu úr þeirri rannsókn.

Það hefur verið talað um að það sé tímaspursmál hvenær það komi pilla á markaðinn við fíknisjúkdómum.  Hm...

Bara tekið inn með konflexinu á morgnanna.  Létt og löðurmannlegt.

Og hvað ef ég t.d. myndi gleyma pillufjandanum (eins og ég hef sögu um), ætli það yrði bara hlaupið á barinn?

Sé alveg fyrir mér alla alkana sem myndu glaðir notfæra sér ástandið, detta í það og haffa kaman, brjóta kannski og bramla, rífast og slást, fljúga til útlanda og brenna upp vísakortið og segja svo skömmustulegir daginn eftir; ó þorrí ég gleymdi að taka lyfin mín!  Ók, það er þó tilbreyting frá þreytta gamla frasanum; Ég var svo full/fullur af því ég gleymdi að borða!

Ein tafla við alkahólisma á dag.  Eða tvær ef þú ert í svaka vondum málum.

En ég get ekki rifið kjaft út af "hægaganginum" á að finna alkagenið.  Vegna þess að ég sagði mig úr gagnagrunninum hérna um árið.

Ætli ég fái þá ekki pilluna þegar hún kemur á markað?

Fruss ég held áfram að funda með leynifélaginu bara og verð edrú einn dag í einu upp á gamla mátann.

Það er það eina í stöðunni núna amk.

Live is beautiful.

 

 

Íslensk erfðagreining stefnir að síðasta takmarki líffræðinnar

Ekkert ísbjarnarblogg - ónei

Ég er með tvö prinsipp þessa dagana.

Annað er að láta fólk ekki komast upp með múður þar sem því verður við komið.

Og hitt er að blogga ekki um ísbirni.

Og þess vegna er þetta ekki ísbjarnarblogg.

En... Ég held að þetta sumar verði lengi í minnum haft.  Sem skjálftasumarið mikla í tvennum skilningi.

Sko, það er svo mikil taugaveiklun í gangi gagnvart hvítum loðnum dýrum í útrýmingarhættu að nú má ekki sjást rolla, snjóleifar í hlíðum, eða meðalstórir hundar á stjái öðruvísi en að það sé send út leitarsveit.

Og í gær horfði ég á frábæra spennumynd og ég mæli með henni.  Hún heitir "No contry for old men" og er brilljant.

Og að því loknu fór ég að hlusta á Julian Lennon.  Hann er flottur strákurinn en líður sennilega fyrir það að vera of líkur pabba sínum og það er ekki samanburður sem er einhverjum í hag.

En á meðan ég brugga seið dagsins, legg álög á nokkur kvikindi og sollis.  Þá megið þið staldra við og hlusta á þetta.

Björninn væntanlega rolla

Eltisvín og sumarstarfsmenn með sólsting

Hvað er að gerast í kollektívum þankagangi á Mogganum í dag?

Ég vona að það sé fremur sólstingur en inntaka kemískra efna.

Sumarstarfsmennirnir eru ekki með heilli há á þessum mánudegi.  Logi sem logar í Rússlandi til minningar um fallna hermenn heitir í dag "eldsvoði". Og nú er vegið að saklausri konu í USA.

Konan Anniston fer til Englands að hitta kæróann og Mogginn segir að hún sé að ELTA manninn.

Ef húsband fer á undan mér út í bíl þegar við ætlum eitthvað saman og ég kem í kjölfarið þá mun ég samkvæmt þessu vera að ELTA hann.

Ég get ekki lifað með því.  Ég elti ekki karlmenn og allra síst þá fjölmörgu sem ég hef gengið upp að altarinu með.  Þeir gætu farið að halda að ég væri heit fyrir þeim.  Má bara ekki gerast.  Friggings dísaster, hreint út sagt.

En hún Greta systir mín elti mig svo sannarlega hérna í denn.  Hún var svo kallað eltisvín krakkinn.  Hún er tveimur árum yngri en ég og hún hafði gefið dauðann og djöfulinn í að hleypa mér ekki spönn frá rassi nema að koma með.  Og ef ég var á leiðinni eitthvað með vinkonunum þá kom hún eins og þruma úr heiðskíru og sagði einbeitt á svip (og tóninn gaf fyrirheit um að það þýddi ekki einu sinni að reyna að múta henni): "Ég ætla að elta".

Það fór ekkert á milli mála hvað það þýddi.

Reyndar átti þessi sama Greta eftir að læsa sígaretturnar mínar inni í bíl uppi í Heiðmörk þegar ég var úlli.  Hún læsti líka lyklana inni í bílnum í leiðinni. þannig að systir hans pabba varð að fara á puttanum í bæinn til að ná í aukasett.

Sú saga átti eftir að verða blóðug og dramatísk og gera það að verkum að ég hef verið í stöðugum meðferðum hjá sálfræðingum síðan.  En sú históría kemur seinna, með æviminningunum sko.

Það sem systur manns gera ekki til að halda manni réttu megin við hegðunarstrikið.

Ó ég elska þig mín kæra sys.

Úje

Aniston eltir kærastann

Helvítis ísbjörninn eina ferðina enn - Lúkaaaaas;)

Ég veit ekkert um "markaðinn", skil ekki neitt um fréttir af honum, sölur, kaup, hækkanir, lækkanir eða skortstöður.  Væri flott samt að geta slegið um sig með skortstöðuhugtakinu í partíum en það kemur ekki að sök er hætt að fara í partí, ég er svo brjálæðislega edrú og flott.

En samkvæmt viðtengdri frétt þá er markaðurinn ekkert til að hengja á vegg þessa dagana.  Hann er að drepast úr illgirni helvítið á honum.  Kvikindið gleðst yfir væntanlegum uppsögnum hjá Flugleiðum.  Frusssssss. 

Og það er komið sumar.  Og þá er það ekki veðrið sem lokið hefur upp augum mínum varðandi það mál, ekki almanak Þjóðvinafélagsins heldur.

Það er einfaldlega  kominn nýr Lúkas og nýr Lúkasarmorðingi

Þú sem áttir að hafa kviksett hundinn, farðu í felur.  Samkvæmt blogginu þá ertu í stórkostlegri lífshættu mæ men.

Og þið ísbjarnarbloggarar.  Ég bið ykkur bara um eitt.  Ekki skrifa Ísbjarnarblús og Þríbjörn í fyrirsagnirnar ykkar  Maður kemst ekki hjá því að reka augun í þær nefnilega og ég einfaldlega dey ef ég rekst á fleiri slíkar. 

Takið Lúkasinn á ísbjörninn.  Það er þó húmor í því.

Farin út í eitthvað.  Sólbað, göngutúr, sundferð, pikknikk, garðvinnu, tjaldferð, grillveislu.  Notist eftir þörfum.

Bara góð.

Súmítúðetbón.

Úje.

Uppsagnir gleðja markaðinn

Íslenskur aðall er ekki til

Ég var alin upp af ömmu minni og hún lagði mér ýmsar lífsreglur sem enn þann dag í dag eru í góðu gildi.

Hún lagði mikið á sig hún amma til að gera mér ljóst að fólk væri alls staðar eins, upp á gott og vont.

Hún innrætti mér töluverða andúð á tilgerð og snobbi og síðan þá hafa allar vegtyllur heimsins aldrei sagt mér neitt um fólk eða gert það merkilegra í mínum augum.

Í leiðinni og kannski óvart, ég veit það ekki, kom hún í veg fyrir að ég gæti litið með lotningu til kóngafólks, ráðamanna og annarra yfirvalda.  Sem þýðir einfaldlega að ég fell ekki svo glatt í stafi vegna starfsheita og meðfæddra forréttinda.

Við Íslendingar erum venjulegt fólk.  Komnir af bændum og sjómönnum.  Þannig er það og mér finnst að við ættum að gangast meira upp í að vera við sjálf.

Ég sé enga þörf á því t.d. að ráðherra þurfi fleiri milljón króna glæsivagn undir bóndskan rassinn á sér.  Hann getur ekið um á bíl, sem við fólkið borgum, allt í lagi með það og hann má meira að segja hafa bílstjóra af því það er einfaldlega praktískt af því að viðkomandi getur ekki staðið í að leggja bílnum í hálftíma á meðan Kóngurinn frá Krít bíður eftir honum í Tjarnargötubúðstaðnum.

Og þar er komin ástæðan fyrir þessari færslu.

Þeir eru að breyta reglum um ráðherrabíla í Danmörku.  Gott hjá þeim og til hamingju með það bara.

En af því að nú er kreppa þá finnst mér tilvalið að byrja að spara út um allt.

Líka í "litlu" hlutunum.

Jóhanna Sigurðardóttir, er að mér skilst, eini ráðherrann sem skipti yfir í ódýrari bíl eftir að hún tók við embætti.

Nú legg ég til að hinir ráðherrarnir skipti yfir í venjulega fólksbíla í staðinn fyrir að keyra um á fleiri milljóna glæsikerrum á þessum tímum samdráttar og kreppu. 

Að ganga á undan með góðu fordæmi.  Mikið asskoti myndi ég virða það við þá.

Við erum eins og ég sagði áðan, öll af sama meiði, öll jafn merkileg, nú eða ómerkileg og einfaldara getur það ekki verið.

Svo erum við öll meira og minna skyld líka ef marka má Íslendingabók.

Horfumst í augu við það.  Við erum þrjúhundruð þúsund stykki af fólki sem hefur verið á geggjuðu eyðslufylleríi (reyndar ekki öll en þjóðarsálin klárlega) og nú er kominn tími á aðhald.

Hér hafa allir verið aldir upp á sama hangikjötinu og sömu soðningunni.

Hér er enginn íslenskur aðall.  Jafnvel þó fólk langi ógeðslega mikið til að tilheyra einum slíkum.

Muna það.

Ég tek strætó, ekki spurning.

 

Reglum um ráðherrabíla breytt

Viðkvæmt mál

Það eru svo langar í mér leiðslunnar.  Sá þessa frétt um nýja aðferð við að nema örugga vísbendingu í blóði ófrískra kvenna um það hvort fóstur þeirra er með Down´s heilkenni eða ekki og hugsaði bara, gott, flott.  Og svo fletti ég áfram.

Og svo sá ég þessa færslu hér með heitum umræðum um málefnið.  Og fólk hefur skoðanir á málinu, með og á móti.

Ég er frekar nýlega búin að ná því að það er til lítils að reyna að setja sig í spor þeirra sem verða fyrir stóráföllum.

Eins og t.d. að eignast fötluð börn, hvort sem það er andleg eða líkamleg fötlun.

Ég hélt að ég gæti t.d. sett mig í spor þeirra sem misstu barn í fjölskyldunni.  Ég átti því miður eftir að komast að því að ég hafði ekki komist nálægt þeim sársauka í hugarfylgsninu þegar dóttir mín missti ungan son sinn, það er langur vegur þar í frá.

Þannig að ég er hætt að segja, ef ég myndi eignast fatlað barn, ef, ef, ef, því ég get engan veginn sett mig í þá stöðu að standa í alvörunni frammi fyrir því.

Ég fagna því hins vegar þegar vísindunum fleygir fram, þannig að líkurnar á vansköpun, fötlum og alvarlegum sjúkdómum minnki eins mikið og mögulegt er.

Ég veit líka að foreldrum þykir jafn vænt um fötluð börn og þau sem ekki eru það.  Þó það nú væri.

En að taka þá ákvörðun um að eignast barn vitandi hvað bíður barnsins og allrar fjölskyldunnar hlýtur að vera erfiðara en svo að ég ætli að gera mig þess umkomna að skilja það.

En fólk á sjálft að fá að taka ákvörðun um hvað það kýs að gera.

Og það styð ég af heilum hug.

Ný aðferð við að greina Down's