Helvítis fokking fokk

Stundum grípur mig bjartsýni.

Ég fer að trúa því að hrunið kenni okkur nýja siði og nýjan þankagang.

Ég fer að telja mér trú um að svona lífsreynsla geti ekki látið heila þjóð ósnortna, að allt verði stokkað upp og það gefið upp á nýtt.

Ég læt mig dreyma um að klíkuskapur, vinátta, fjölskyldutengsl og fóstbræðralög heyri sögunni til sem atvinnumiðlanir á Íslandi.

Vá, ég verð að játa að ég barnalegri en mér er holt.

Vegna þess að lítið sem ekkert breytist.

Eins og sjá má hér, bara svo ég taki lítið dæmi.

Tek fram að þetta er ekki persónulegt, ég er bara orðin svo þreytt á þessu klíkuþjóðfélagi.

Á Íslandi skemmir það greinilega ekki fyrir að vera vel tengdur í fjölskyldu.

Helvítis fokking fokk.

Að kaupa sér fylgihluti

Um fræga og ríka fólkið gilda aðrar reglur en um hinn andlitslausa massa.

Það er staðreynd.

Svo getur manni fundist það gott eða slæmt allt eftir smekk og skoðunum.

Sko, Madonna, Jolie-Pitt-samsteypan, Elton, Bítlarnir og fólk af þessum kalíber býr í eigin heimi og það lýtur sínum eigin reglum.

Þetta er fólkið sem lætur loka Harrods í London ef það ætlar að kaupa sér inniskó.

Fólkið sem aldrei hittir neinn nema þá sem það ákveður að hitta, rekst sem sagt aldrei á fólk á kaffihúsi eða í bíó.  Aumingja fólkið, laun frægðarinnar (ég garga).

Þetta er fólk sem kaupir sér allt sem hugurinn girnist.

Líka börn.

Í gær langaði Elton John ekki í barn en í morgun hafði það breyst.

Sannið þið til, Elton fær sitt barn, á alveg sama einfalda mátann og hann lætur loka stórverslunum þegar hann kaupir sér gulrætur og tannkrem.

Flest af þessu fólki er eflaust ágætis fólk og verður gott við tökubörnin sín, ég efast ekki um það.

En það er engin trygging fyrir því og oftast fer þetta fólk framhjá venjulegu ættleiðingaferli, um það gildar aðrar reglur.

Ergó, allt getur farið á versta veg.

Alltaf þegar ég heyri af svona stingur það mig í hjartað. 

Það minnir mig á hversu skelfilega börn eru undirseld duttlungum fullorðinna og ég tala nú ekki um þau börn sem fáa eða enga talsmenn eiga.

Stundum þegar ég les um ættleiðingar "fína" fólksins þá hef ég á tilfinningunni að viðkomandi hafi fengið sér nýjan fylgihlut þegar barnið á í hlut.

Alveg: Hvort á ég að nota Channelveskið við dragtina eða krakkann?

Tek þó fram að ég veit ekkert um Elton John, þ.e. hvort hann verður gott eða slæmt foreldri.

Það er bara ekki málið.

Elton John vill ættleiða dreng

Alveg að verða svona fullorðins

Gott að Magnús Árni Skúlason segir af sér sem bankaráðsmaður Seðlabankans.

Enda kæmi vart annað til greina.

Svei mér þá ef Ísland er ekki að verða fullorðins svona smátt og smátt.

Fólk farið að segja af sér eins og í þróaðri löndum. ()

Ég viss um að einn daginn í óskilgreindri framtíð munum við ná nokkuð góðum þroska í að taka ábyrgð á eigin klúðri.

Þann dag mun fólk sem verður á í messunni segja af sér án þess að hnýta aftan við að það hafi ekkert af sér gert og að einhver annar hafi gert það tortryggilegt og ladídadída.

Já ég veit það - óhófleg bjartsýni í mér sko.

En ég hef ákveðið að lifa á jaðrinum.

Fer fram á lausn frá störfum

Koma svo BH

Ég vil óska nýkjörinni stjórn Borgarahreyfingarinnar til hamingju.

Ég gleðst persónulega yfir þessu kjöri en ég hefði svo sannarlega virt niðurstöðuna hver sem hún hefði orðið.

Það þarf ákveðinn félagsþroska til að taka þátt í pólitík krakkar mínir.

Það er líka nauðsynlegt að kyngja vonbrigðunum þegar maður verður undir í kosningu.

Látið mig vita það, hef þurft að lúta í gras oftar en ekki eftir að ég fór að kjósa og "mínir menn" oftast í minnihluta.

En þannig virkar lýðræðið.

Ég trúi því ekki fyrr en ég tek á að þingmenn hreyfingarinnar virði ekki niðurstöðu eigin landsfundar.

Ég ætla að skrifa barnalega hegðun þingmannanna að strunsa út af fundi í fússi vegna þess að þeir urðu undir í atkvæðagreiðslu, sem vanhugsaða í hita leiksins.

Það getur bara ekki verið að það sitji fólk á Alþingi Íslendinga (hehemm) sem myndi ekki meika dúkkuleik og matador án þess að fara í fýlu hvað þá alvöru stöff eins og landsfundi og kosningar almennt.

Það gengur einfaldlega ekki upp.

Svo vona ég að hreyfingin nái vopnum sínum og takist á við komandi vetur með blik í auga (já ég veit, smá sykur í tilefni dagsins) og skilji prímadonnustæla og sjálfshátíðartjöld eftir í geymslunni heima.

Komasvo.

Valgeir fékk flest atkvæði

"Taste the humble pie please"

Þingmenn Borgarahreyfingarinnar eru ósáttir við þær samþykktir sem liggja fyrir á landsfundi hreyfingarinnar.

Margrét Tryggvadóttir segir þær verða til þess að hreyfingin breytist í stjórnmálaflokk.

Þingmennirnir þrír eru að íhuga stöðu sína.

Ef alþingismenn eru ekki stjórnmálamenn hvað eru þeir þá?

Er það ekki stjórnmálaflokkur sem fólk kaus og kom þeim á þing (illu heilli)?

Það má kalla það hreyfingu, samstöðuhóp eða saumaklúbb mín vegna.

En ef það gengur eins og önd, gaggar eins og önd ....

Þá er það líklegast önd.

Alþingismenn eru ekki að vinna sem iðnarmenn, ritarar eða áheyrnarfulltrúar á þingi, er það?

Sjitt, kannski eru þessir þrír áheyrnarfulltrúar amk. í í því máli sem skipti miklu ef ekki öllu fyrir þjóðina.

Ég þetta ofan í mig, þeir eru pínu áheyrnarfulltrúar.

En hvernig væri fyrir þessa þrjá þingmenn að kalla skóflu skóflu.

Þeir vilja ekki íblöndun í sín störf frá Borgarahreyfingunni og þeir haga sér eins og harðsvíraðir stjórnmálamenn til að ná því markmiði.

Auðvitað eiga þeir að sætta sig við lýðræðislega niðurstöðu landsfundar, ekki bara þegar það hentar.

Alveg: Fáum við ekki að ráða þá bara......

Komasvo.

Hætta að byggja hrokabrú og fá sér bita af auðmýktarbökunni sem ég og fleiri hafa fengið að snæða oftar en ég kæri mig um að muna.

Öllum hollt.  Líka stjórnmálamönnum.

Svo er Dúan góð.

Átök innan Borgarahreyfingarinnar

Beint í bólið með tólið

 

Bíddu, bíddu, af hverju er ég að missa?

Er ég búin að lifa mína löngu ævi án þess að hafa skoðanir á nærbuxum karlmanna?

Djöfull er ég aftarlega á merarósómanum.

Ég hef heilmiklar og djúpar skoðanir á nærfatatískunni, enda fátt skelfilegra en að vera gómaður á undirfötum frá tísku síðasta árs.

Tala nú ekki um að vera í lufsulegum nærbuxum úr nælonblönduðu draloni með mynd af kólibrífugli framan á þið vitið hverju. 

Ég hef fylgt þeirri meginreglu í gegnum fullorðinslífið að klæða mig alltaf þannig innst (og yst) að ég fari vel í sjúkrabíl  og á ambúlans.

Hef átt yndisleg móment áður en ég sofna þar sem mig dreymir dagdrauma um mig liggjandi hvíta sem ná á sjúkrabeði, skrámaða, saumaða og með slöngu í handlegg og svona en óaðfinnanlega dressuð í falleg undirföt frá Victorias Secret.

Amma sagði við mig þegar ég var barn að fara aldrei í götóttum sokkum út úr húsi og í ljótum nærfötum inkeis ég yrði fyrir bíl.

Ég tók þetta algjörlega til mín á meðan ég hins vegar blés á ráðleggingar hennar varðandi kærasta, reykingar og Glaumbæjarheimsóknir.

Úff.

Ég hef sem sagt aldrei út úr húsi farið öðru vísi en að vera algjörlega klædd á bekkinn og í kistuna ef allt færi nú á versta veg.

Hef ekki hingað til haft erindi sem erfiði en held ótrauð áfram. 

Fyrirfram aðvöruð - fyrirfram vopnuð og allur sá ballett börnin mín södd og sæl.

En að ég velti mér upp úr nærfötum karla er af og frá.

Veit bara að mér finnast nærbuxurnar hans Svamps Svanssonar ótrúlega skver og hallærislegar.

Glætan að ég fari að segja ykkur hvað mér finnst um karlmenn á nærhöldunum.

Ég er af hippakynslóðinni, við slepptum svoleiðis hégóma.

Beint í bólið með tólið.

(Djók? Nei, nei, fúlasta alvara).

Farin að sofa.

Eða þannig.

Kikkmítúðebón.

Þröngar nærbuxur takk!

Stríðið er hafið!

 

Haustinu fylgja vatnavextir og hamagangur í veðrinu.

Að því tilskyldu að ekkert skemmist þá játa ég hér með að ég elska haustlægðir með öllum þeim djöfuldómi sem þeim fylgir.

Á kærleiks- og menningarheimili mínu er hafið hið árlega hausstríð milli okkar sem hér búum í heilögu sáttmálasambandi blessuðu af guði (eða séra Solveigu Láru sem er miklu krúttlegri en guð svo ég segi það bara hreint út).

Málið er að á hverju hausti s.l. 15 ár eða svo, förum við húsband í heiftúðugt stríð nánast upp á líf og dauða.

Í stríði eru allt leyfilegt eins og í ástinni (klisja, klisja, klisja) og við sláum hvort annað út í kvikindislega upphugsuðum úrræðum til að standa uppi sem sigurvegarar.

Stríðið er um ofna og glugga.

Hann vill hálflokaða glugga og blússandi ofna.

Ég vil galopna glugga og kalda ofna.

Ég treysti honum ekki - hann ekki mér.

Ertu búin að slökkva á ofninum, spyr hann þegar hann kemur í rúmið á kvöldin.

Ég (hneyksluð): Nei, auðvitað ekki, þú varst búin að biðja mig um að láta ofninn vera.

(Ég er hinsvegar algjörlega sek hérna og vonast til að hann láti vera að tékka, en því miður, hann veit að ég lýg eins og sprúttsali um þessi mál).

Ég: Er glugginn opinn upp á gátt (sé það ekki fyrir rúllugardínunni)?

Hann (kuldalega): Auðvitað, ég veit ég má ekki loka þá brjálast þú.

(Á þessu stigi málsins kemur löng ræða um skítlegt eðli mitt, breyskan karakter með tilvísun í lygar mínar og undirferli).

Ég: Æi, hættu og komdu að sofa.

Hann: Hmrpfm

Síðan er það spurningin um hvort sofnar fyrr.

Sá sem það gerir er í vondum málum því hitt kvikindið fer og kemur glugga og ofni fyrir á þann máta sem því best hugnast.

Og daginn eftir heldur þessi skemmtilegi leikur áfram eða alveg fram á vor en þá vill svo merkilega til að hagsmunir okkur skarast ekki.

Ég elska haustið.

„Allir lækir eins og stórfljót"

Fimm viðhöld og tíu eiginmenn

Hugsið ykkur ef þessi umfjöllun DV sem nú hefur verið úrskurðað alvarlegt brot gegn siðareglum Blaðamannafélagsins verður að standard vinnubrögðum í framtíðinni.

Þetta viðtal við Ingvar Jóel Ingvarsson í helgarblaði DV í júní s.l. þar sem fyrirsögnin er "Fjögur viðhöld og eiginmaður",  lýsir Ingvar Jóel nær eingöngu samskiptum sínum við ónafngreinda gifta konu og hefur uppi alvarlegar ásakanir í hennar garð um svik, lygar, lögbrot og framhjáhald. Segir siðanefndin í úrskurðinum, að markmið viðtalsins af hálfu Ingvars virðist þó vera að hrinda af sér meintum orðrómi á vegum hinnar ónafngreindu konu, um að hann hefði hótað sonum hennar.

Það væri þokkalegt að hægt væri að komast í viðtal t.d. þegar fólk er að skilja og ata makann auri í hefndarskyni.

Nú eða ef manni sinnast við vinkonu eða vin að láta taka við sig viðtal um hversu ömurlegur viðkomandi er og svo má ljúga upp á hinn sama endalausum ávirðingum.

Ég skil ekki alveg hvert DV var að fara með þessum vinnubrögðum.

Fjandinn sjálfur, ég er komin í áskrift að blaðinu og nýbúin að fagna breyttum vinnubrögðum hjá þeim og svo kemur þessi fína áminning og skýtur mig niður.

DV hefur heldur betur sett niður með þessu viðtali.

Fy och skam.

Alvarlegt brot DV gegn siðareglum

Úr haga í maga

Ég er ótrúlega skotin í hjónunum á Hálsi í Kjós sem selja m.a. hreint og ómengað nautakjöt.

Ég vil ekki borða unnar kjötvörur, reyni að vanda valið ofan í mig verandi með sykursýki og svona.

Einhver vís kona sagði mér einhvern tímann að nautahakk teldist ekki unnin kjötvara fyrir utan þá staðreynd að kjötið væri sett í hakkavél.

Ég gleypti þetta hrátt og elda reglulega danskt hakkeböff með lök er nú hrædd um það.

En nú ljóstrar bóndinn á Hálsi upp framleiðsluleyndarmáli kjötvinnslunnar í landinu.

Hakkið er blandað með hrossakjöti, svínafitu, þyngjandi efnum og kartöflumjöli.

Amk. á mörgum stöðum.

Halló, nú fer ég að safna saman liði í sætaferðir að Hálsi.

Þarna er til hellingur af mat úr haga  sem fer beint í maga.

Vonandi verður kreppan til þess að við fækkum ónauðsynlegum milliliðum og kaupum beint frá framleiðanda.

Það er persónulegra, það eru stórar líkur á betri vöru og það verður örugglega ekki dýrara.

Milliliðir eru oftast algjörlega ónauðsynlegir að mínu mati.

En eins og amma mín sagði og hafði það rétt:

Milliliðir komu í stað handsals sem áður var látið duga manna í millum.

Hún var reyndar að kommenta á fasteignasala.

Sorrí fasteignasalar.

Nú verður það lamb á fæti í sunnudagsmatinn.

Eldað á staðnum með ull og alles.

Hrein og ómenguð nautasteik

Ég hefði, ég hefði betur

Ónefndur vinur kom að máli við mig í gær, hann var miður sín yfir óförum sínum og hann sagði mér eftirfarandi:

Árið 2005 hefði ég átt að hætta að drekka opinberlega.

Þá stefndi í óefni.  Konan og krakkarnir komnir í Kvennaathvarfið og ég ætlaði aldrei að ná þeim heim aftur.

Þá var ég enn með vinnu, átti húsið og bílana og var á fullu blússi við amfetamínframleiðslu í kjallaranum.

Hefði ég gert það, hætt að drekka opinberlega og skandalisera þannig að eftir var tekið, væri ég enn í blússandi bissness, með kerlu, krakka, bíl og bát og sumarbústaðinn á Þingvöllum.

En gerði ég það?

Nei og helvítis kerlingin náði af mér öllu því sem ég átti og meiru til og ég á leið í fangelsi svei mér þá.

Ég spurði hann hvort hann væri ekki miður sín yfir framkomu sinni við allt og alla.

Hann laut snöggvast höfði, ég sá tár á hvarmi og mér sýndist hann vera að falla saman.

Svo leit hann upp, horfði fast í augun á mér og sagði ákveðinni röddu sem titraði þó örlítið af geðshræringunni sem honum var ekki töm og sagði:

"Ég er miður mín og drullusvekktur yfir að fá aldrei að vera í friði með mitt.  Þetta er kerlingunni og fíkniefnalögreglunni að kenna.  Glætan að ég taki það á mig.  Það eina sem ég er sekur um hérna er að hafa fært út kvíarnar 2005 og haldið áfram á djamminu í staðinn fyrir að halda mér í kjallaraframleiðsunni á heimilinu, setja kerlinguna í járn og drekka í mínum prívat og persónulegu hýbýlum. "

Svei mér þá ef ég veit af hverju mér datt þessi atburður í hug akkúrat núna.

Áttum að hætta árið 2005