"Jag har varit på toiletten i Tivoli"

 

Ég myndi ekki vilja vinna fyrir þessa konu.  Þessa með erfiðu börnin og sjálfa sig í messi.

Hún er þó með góðan húmor, gæti verið gaman að þekkja hana, upp að vissu marki.

Það er samt aldrei að marka svona auglýsingar eftir fólki í "vist". 

Þegar ég var á virkum barnapíualdri þá var það höfuðverkur hvers sumars að komast í vist.

Ég var reyndar heppin, lenti á ágætis fólki oftast þó svona eftir á að hyggja finnist mér út úr kortinu að fólk hafi ráðið mig frá sex ára aldri í barnapíudjobb.

Ég sá ekki upp fyrir barnavagninn þarna í fyrstu vistinni, en vagninn var flottur og ég var öfunduð um allan vesturbæ, bæði Á Hofsvallagötu- og Hringbrautarróló.

Ég fékk einn bláan tuttuguogfimmkrónuseðil fyrir vikuna og það er eina skiptið í lífi mínu sem mér hefur tekist að leggja fyrir peninga.  Ég fékk rosalegt kikk út úr því.  Merkilegt að mér hafi ekki tekist að endurtaka þetta.

Svo fór ég til Köben þegar ég var sautján.  Blómasumarið mikla.  Það fór ekki vel get ég sagt ykkur, þó það hafi akktjúallí líka verið kúl og skemmtilegt.

Ég fór sem blanda af gesti og stugepige hjá sjálfum lögreglustjóranum í Köbenhavn.

Engum aukvisa var treyst fyrir villingnum mér sem þótti til als vís og það með réttu. 

Þar voru engin smábörn, ónei, en hjónin áttu tvo syni, annar var skemmtilegur en sjaldnast heima.  Hinn, hann Morten var nörd og lág í bókum alla daga og átti enga vini.  Ég held að Morten hafi verið smá undarlegur.

Þegar ég var í sólbaði eða að vesenast svona yfirleitt í húsinu þá kom hann aftan að mér.  Hann stóð og glápti eins og hann væri að bíða eftir að ég springi í loft upp eða eitthvað en sagði aldrei orð.  Krípí. 

Svo var mér réttur Manhattan kokteill á hverju kvöldi fyrir mat.  Og annar og annar af því þeim fannst Íslendingurinn svo skemmtilegur rallhálfur með lágmarks þol.

Ég röflaði einhver ósköp og mín uppáhaldssetning var "jag har varit på toiletten i Tivoli". Þvílíkt rugl.

Og ég var snögg að finna mér ábót í vínkjallaranum og man ansi lítið frá seinnipörtum daganna þarna í Valby.

Datt í rúmið á kvöldin nánast rænulaus, en merkilegt nokk þá hafði ég hljótt um mig.

Seinna stakk ég svo af úr þessu endalausa eftirmiðdagspartíi og hélt áfram upp á eigin spýtur við að kanna næturlíf Kaupmannahafnar.

Er það nema von að ég hafi beinlínis setið ofan á dætrum mínum þegar þær voru á þessum aldri.

En engin þeirra reyndist svo með villingagen móður sinnar svo ég hefði getað sparað mér áhyggjurnar.

Framhald seinna.

Nokkru seinna.

Síjú.

 

„Börnin mín eru erfið“

Enginn heima

 

Ég vaknaði í morgun og mér fannst veðrið frábært og lífið enn betra.

Það er ljúfur laugardagur.

Í dag kemur lítil stúlka til okkar og að sögn ætlar hún að vera lengi, lengi, lengi og alveg þangað til nóttin er búin.

Hún ætlar sem sé að gista.

Við húsband náðum í hana í leikskólann á fimmtudaginn og tókum hana með í vesturbæinn til Jökuls "stórafrænda minn".  Og svo kom Ástrós skádóttir mín elskuleg líka og Jenný Una elskar Ástrósu og kallar hana "Ástrús".  Hér ríkti mikið fjör yfir kvöldmatnum.

Og eftir matinn þurfti hún að fara heim.  Í bílnum reyndi hún að díla við húsband.

Jenný: Ég get ekki farið heim, mamma mín er í skólanum, pabbi minn að spila í Iðnó og Lilleman er úti að leika.

Hb: Nei Jenný mín, mamma og pabbi eru bæði heima að bíða eftir stelpunni sinni og Lilleman er enn svo lítill að hann getur ekki verið úti að leika.

JU: En ég á ekki heima á Leifsgötu tuttuguogátta, ég er flutt í nýtt hús langt í burtu.  Ég ætla bara að vera hjá ykkur.

Hb: Núna ferðu heim elskan en á laugardaginn kemurðu og þá er frí í leiksólanum og þá máttu gista.

JU: Það ER laufardagur kjáni, ertu búinn að gleymaðí?

Ég hef ekki áhyggjur af að þessi unga stúlka geti ekki komið fyrir sig orði í framtíðinni.

Og svo sagði hún mér á fimmtudaginn að Franklín Máni Addnason hafi "bint" hendina á henni og hún hafi fundið til en ekki lengur.

Amman: En þá verð ég að skamma hann Franklín er það ekki?

JU: Nei amma, fóstran gerðiða.  Hann er alveg orðinn góður núna.

Jájá, annars góð bara.

Gleðilegan laugardag.

Later.

Nútímalist á krepputímum

Ég sit hér við kertaljós og bjarmann af tölvuskjánum og blogga.  Ég elska að sitja í kyrrðinni og heyra í veðrinu úti sem mér heyrist vera að færast í aukana í þessum skrifuðu orðum.

En þegar ég sá þessa frétt um konuna á flæðiskerinu þá snarbrá mér.

Það er ekki klukkutími síðan ég sagði stundarhátt við hinn meðlim kærleiksheimilisins; Einar ég er á flæðiskeri stödd.

Hann: Nú afhverju segirðu það?

Ég: Það er kreppa maður minn og við eigum enga frystikystu.

Og hann náði ekki samhenginu á milli krísu í efnahagsmálum og frystikistuskorti.

Þannig að ég leiddi hann í allan sannleika um nauðsyn þess að eiga svoleiðis þarfaþing.

Og hér með bið ég ykkur að láta mig vita ef þið vitið um slíkt appírat til sölu.

Bara svo það sé á hreinu þá ætla ég ekki að geyma í henni slátur og svoleiðis viðbjóð.

Nei, í hana fer lambakjöt sem ég ætla að kaupa hjá austurlambi, brauð sem ég ætla að baka og fleiri ætem sem ég ætla að viða að mér í þeim tilgangi að spara peninga.

Þarna var sem sagt komin ástæðan fyrir flæðiskerstalinu og þess vegna brá mér smá þegar ég sá þessa frétt.

Ég og Mogginn göngum í takt.

En af því að nú þarf maður að herða hina ömurlegu sultaról þá verður maður enn pirraðri á flottræflishættinum og firringunni á stjórnmálamönnunum.

En ég ætla að taka þetta sparsemisátak alla leið.

Ég er nefnilega ógeðslega góð í hlutum sem ég tek mér fyrir hendur þegar þeir meika sens.

Ég ætla að taka sparsemishugtakið upp á æðra plan.

Ég ætla að gera það að friggings listrein.

Hugmyndir um sparnað í heimilisrekstri óskast.

En engan innmat  eða kattarfisk úr fiskbúðinni takk.

Það eru takmörk fyrir öllu.

Farin að lúlla.

 

Kona á flæðiskeri stödd

Rosalega geturðu verið mikill plebbi Jenný Anna

Gott að VG og Samfó eru búin að leggja fram fyrirspurn á fundi borgarráðs varðandi bruðlferðina í laxinn í Miðfjarðará í fyrra.

Bónus átti veiðileyfin og tvennum sögum fer af því hver keypti hvað að hverjum.

Annars er mér sama þótt María mey hefði verið eigandi að leyfunum, þetta er alveg út úr kú að menn kjörnir til starfa í þágu almennings séu að þiggja svona "gjafir".

Upp á borð með öll þessi mál.  Afgreiða, búið og bless.

En...

áðan var ég að koma ásamt mínum heppna helmingi út úr einni af búðum Jóhannesar í Bónus.

Geng ég ekki fram á Bónusbóndann sjálfan við einn mann.

Það hljóp í mig gamla hvatvísinn og ég ákvað að testa manninn.

Ég sagði hátt, skýrt og innilega; komdu sæll Jóhannes, eins og hafi þekkt hann frá því í vöggu.

Fyrst kom á aumingja manninn, hann hefur örugglega hugsað, hver er´etta, hugshugshugs og svon brosti hann sínu blíðasta og sagði; Já komdu blessuð og sæl.

Og þá fékk ég bullandi samviskubit yfir að láta eins og asni og rjúka á manninn eins og við værum aldarvinir.

Minn heittelskaði sagði lágum rómi þegar við gengum í burt;

rosalega geturðu verið mikill plebbi Jenný ?

Og nú er ég ævinlega skuldbundin Jóhannesi í Bónus, við erum svo góðir vinir.

Kræst, hvað ég verð að versla við hann forever.  Við erum náin, ég er að segja ykkur það.

En nú veit ég hvernig það er að vera svona nörd sem rýkur á fólk sem allir þekkja.

Lalalala

Nefndin.

 

Spyrjast fyrir um laxveiðiferð

Að láta hafa sig að fífli

Egill Helga er dedd á því að þessi umrædda sólarvörn í fréttinni sé pottþétt.

Ég trúi honum því ég sá hann í sjónvarpinu rétt eftir að hann kom heim frá sælulandinu og hann var fölur eins og Íslendingur einn getur verið.  Litarefni húðarinnar í sögulegu lágmarki.

En vonandi er fólk ekki að trúa auglýsingum um sólarvarnir, snyrtivörur og húðvörur.

Ésús mínn, langt síðan að ég tók þann pakka.

Ég hef t.d. keypt tonn af sjampói sem á að þykkja hárið, láta það glansa þannig að hægt sé að nota haddinn sem spegil og áfram gæti ég talið.  Árangur: Hreint hár og ekki millimeter umfram og það er nóg fyrir mig núorðið. Er hætt að bíða eftir kraftaverkum í sjampóflösku.

Svo eru það snyrtivörurnar.  Maskararnir sem eiga að lengja og þykkja augnhárin.  Mín eru reyndar alveg nógu löng en lengi má við þau bæta.  Á svoleiðis auglýsingum eru módelin undantekningalaust með gerviaugnahár.  Svo skildi ég aldrei í því afhverju mín urðu ekki nógu löng til að ég gæti þurrkað af með þeim.

Varalitirnir sem eiga að vera fastir á vörunum frá morgni til kvölds.  Halló, einhver fallið fyrir því?  Ég hef gert það margoft, ekkert tollir á munninum á mér lengur en mínútu eða tvær.  Lygi og uppspuni frá rótum.

Eða meikin sem heita "age perfect" "aldaylong cover", "soft beauty" og "no more aging".  Jájá, halló, það hefur enginn beðið mig um skilríki í ríkinu síðan ég var 28 ára.  Reyndar er ég edrú og versla ekki við ríkið en mér segir svo hugur að ég sé ekki enn orðin 12 ára í framan þrátt fyrir öfluga notkun á aldurseyðandi meiki.

Nú að kremunum.  Þessum sem bana hrukkum, slétta á þér háls og andlit, taka bauga, strekkja á enni (er einhver í þörf fyrir það?) og taka öldrunarlínur í kringum munn.  Töff shitt en það virkar ekki, algjörlega fullreynt  af mér og mínum vinkonum.

Þess vegna skil ég ekki af hverju maður er í því að halda fullt af fólki í vinnu við að láta ljúga að sér.  Nei ég er ekki að tala um pólitíkusana sem við kusum yfir okkur síðast, hehemm... en sá misskilningur á fullan rétt á sér.

Heill bransi sem veltir milljörðum gengur út á að hafa konur að fíflum.  Er ekki í lagi - ha?

En lífið yrði svo leiðinlegt ef við létum ekki glepjast annað slagið af gylliboðunum um eilífa æsku í dós eða túbu.

Við konur erum líka búnar að ná skýrum skilaboðum frá fegrunar- og tískuiðnaðinum.

Hann er sá að daginn sem við verðum 25 ára erum við komnar með aðra löpp í gröf útlitslega séð og þurfum að byrja að bera á okkur eins og enginn sé morgundagurinn.

En það er bannað að auglýsa í þriðja stigi lýsingarorða.  Það má ekki segja að vara sé best, ódýrust, eða fallegust á markaði.

En ætli það megi segja að hún sé skást?

Fjandinn að ég viti það.

 

 

Fullyrðingar um sólarvörn bannaðar í auglýsingum

Erfið varadjobb

Je,je,je.  Allir að tryllast úr gleði, orður hengdar í barm eða um háls, allir klökkir, mikið búið að knúsast og kyssa, jájá.  Sagan öll?

Í gær þegar verið var að kalla handboltamennina (OKKAR) upp á sviðið einn í einu og þeir kysstu heila röð af prestum og prelátum, var ég alveg að velta mér uppúr Hönnu Birnu og Mennthildi.  Í gærkvöldi var ég nefnilega með þungar áhyggjur af því hvort þær hefðu fengið kossakrampa eftir að heim var komið.  Þetta eru erfið djobb - þessi varadjobb.

En að efninu.  Við Íslendingar elskum að röfla, tuða og bölsótast.  Það er bara hin norðlæga lega landsins plús veðurfar sem gerir það að verkum að þetta er okkur jafn nauðsynlegt og að anda.

Ég var farin að sakna þessa eftir alla gleðina.

Er ekki hægt að fara aftur í gírinn eftir alla þessa andskotans hamingju?

Það eru allir brosandi frá eyra til eyra og ég er feimin við fólk bara.  Líður eins og ég sé í útlöndum svei mér þá.

Kommon - allir saman nú - aftur í fúll á móti.

Það er svo heimilislegt.

Jájá, yfir og út villingarnir ykkar.

Orðuveiting á Bessastöðum

..og berin voru súr

 

Uppáhaldslykt Breta er af "fish and chips" og ég er ekki hissa.

Morgunmaturinn er það eina sem breskir kokkar fremja ekki kviðristu út af og matarsmekkur þjóðarinnar er í stíl við það.

Að þessu sögðu þá ætla ég að trúa ykkur fyrir því að ég fór að hugsa um lyktir.  Að þessu sinni aðallega þær sem mér þykir bestar.

Lyktin af börnum, sérstaklega þessum glæ nýju.  Jesús minn, ekkert sem toppar það.

Lyktin af uppáhaldsilmvatninu Famme sem auðvitað er hætt að framleiða, orðið svo gamalt, eins og ég.

Rjúpnalyktin á aðfangadag er sú öflugasta sem ég veit um.  Hún er af lyngi, jólum, hátíð og gleði. Helvíti leiðinlegt að það skuli þurfa að taka veð í fasteign til að geta eignast fuglinn einu sinni á ári.  Lífið er óréttlátt.

Ég fæ stundum kast á kartöflupoka og anda að mér moldarlyktinni upp úr þeim.  Stundum hefur þetta lyktarblæti verið þannig að ég hef nánast sofið með friggings pokann upp að nefinu.

Og svo er það lyktin sem hendir mér tuttugu til þrjátíu ár aftur í tímann.

Patchoil - hippalyktin sú, fann hana fyrir nokkrum árum í mannmergð og hné nánast út af í nostalgíu, ég var komin í Tjarnarbúð, Glaumbæ og Sigtún bara þar sem ég stóð, hviss-púmm-bang. 

Ákveðin meiklykt minnti mig á Inoxa litaða dagkremið sem ég sletti á andlitið á mér á gelgjunni og takmarkið var að glansa sem mest.  Ég vona að ég hafi þroskast nokkuð.

En þá man ég eftir því.  Sko í snyrtibuddu unglingsáranna var áðurnefnt Inoxa meik, House of Whestmore ógeðismaskari sem lengdi augnahárin eða hefði gert hefðu auglýsingar þess tíma verið marktækar, hvítur sanseraður eða mattur varalitur og mellubleikur líka á góðum degi.

Ég náði þeirri færni sem fátíð var og hefur enn ekki verið toppuð, að mála mig í strætó á fljúgandi ferð í hálku og sköflum, án spegils, eftir minni.  Málið var að það var bannað að mála sig, þannig að neyðin kenndi ómálaðri stúlku að spinna.

Æi ég er að missa mig í eitthvað hérna.  Löngu liðnir tímar, hvað er svona merkilegt við þá?

Ekki nokkur skapaður hlutur.

Og berin voru súr!

Uppáhladslykt einhver?

Uppáhaldslyktin er frá „fish and chips"

Orðubömmer

Það gengur næst klámi þessa dagana að hafa öðruvísi skoðanir en vei,vei,vei, á handboltafyrirkomulaginu.

Ekki misskilja ég er voða stolt og glöð af strákunum, þetta hefur ekkert með þá að gera.

En ég er ekki hrifin af orðum sko þessum sem fólk hengir utan á sig.  Mér finnst það svo rosalega mikil tímaskekkja þetta prjál og punt sem fólk skreytir sig með. 

Orður eru birtingarmynd hins stéttskipta samfélags að mínu mati, jafnvel þótt venjulegt fólk fái þær fyrir vel unnin störf í þágu ladídadída.

Þetta eru leyfar af konungsríkinu Íslandi.  Burt með það.

Ég vildi óska þess að ÓRG hefði ekki látið sér detta þetta í hug í gleðilátunum úti í Peking.

Að hann hefði heldur látið sér detta í hug að gefa liðinu bara meiri pening til styrktar íþróttinni.

Af því að mér datt í hug að kannski væri einhver þarna innanborðs sem hugsar eins og ég eða: Ef mér yrði einhvern tímann boðin orða þá myndi ég segja "takk, en nei takk, ekki að ræða það".

Það væri dálítið glatað er það ekki fyrir viðkomandi að segja nei í þessum aðstæðum?

Og svo fengu alls ekki allir orðukvikindið.

Einhverjir eru útundan.

En hvað um það, ég ætla ekki á fagnaðarfundinn hjá landsliðinu, ekki frekar en ég fer sjálfviljug á aðrar fjöldasamkomur.

Ég ætla að eyða deginum með frábærum manni.

Maðurinn er 8 mánaða ofurkrútt og heitir Hrafn Óli.

Dada.

Orður til á lager

Að hitta sjálfan sig fyrir

Ég hef búið í Svíþjóð, sumir minna bestu vinar eru Svíar, tengdasonur minn er sænskur og Jenný Una og Hrafn Óli þar af leiðandi af sænskum ættum.

Ég lít á Svía eins og Íslendinga.  Þeir eru mis mikil krútt.

Annars er ég á því að Svíar séu mun líkari Íslendingum en sum okkar vilja viðurkenna, ég er hinsvegar með það á hreinu.

Málið er að Svíar eru að rifna úr þjóðarstolti.  Vi är bäst i världen.

Íslendingar eru nefnilega líka með mikilmennskubrjálæði eins og sænskir frændur okkar þegar kemur að þjóðarrembingnum.

Svíum finnst þeir eiga fallegustu konur í heimi, kannast einhver Íslendingur við þá trú í eigin brjósti varðandi konur af íslensku þjóðerni?

Tel bara rétt að koma því að að í öllum löndum er sennilega heill hellingur af fallegum konum, en þetta er auðvitað gamla spurningin um höfðatöluna.

Svíar fara á límingunum yfir íþróttaviðburðum.  Þeir eru bestir í öllu ef þeir vinna ekki þá eru það fordómar dómaranna, veðurfarið, tíðarandinn, verðlagið.  Ekki liðinu.  Kannast einhver við það?

Svíar elska náttúruna sína, þeir gráta yfir skógunum og fjöllunum, þeir gráta yfir vötnunum og sænska fánanum.  Það gerist ekki á Íslandi er það nokkuð?

Og Svíarnir hrópa upp fyrir sig þegar þeir ná árangri á erlendum vettvangi: Sko litlu Svíþjóð, hún spjarar sig meðal stóru þjóðanna! Hhehemm, er ég komin heim eða hvað?

Eins og Íslendingar eru Svíar seinteknir svona flestir amk.  En þeir sleppa af sér beislinu um helgar og verða þá opnir, frjálslegir og gífurlega utanáliggjandi.

Kannast einhver við það?

Gamlir siðir eins og lútfiskur með sinnepssósu á jólum, algjörlega bragðlaus að mínu mati, er herramannsmatur finnst þeim ansi mörgum.  Pjúra gormei.  Mig rámar í að landsmenn mínir dásami íslenska vel migna skötu á þessum árstíma.  1-0 fyrir Svíum, lútfiskur er lyktarlaus.

Ég held að Íslendingar séu á því að þeir séu hipp og kúl og öðruvísi í klæðaburði en aðrar þjóðir (viðurkenni að það er orðið réttara nú en það var fyrir einhverjum árum) en skv. þessari skoðanakönnun í Svíþjóð eru Svenson, Anderson, Petterson og Jönson með það á hreinu að þeirra þjóð sé snyrtilegust meðal norðurlandabúa.

Meðalsvíinn á tréklossa, það stendur í biblíunni, hann á gallabuxur, úlpu, hann á joggingalla, hvíta sokka og gula peysu með vaffhálsmáli, hann á bláa skyrtu og hann er plebbi.

En sem betur fer þekki ég enga meðalsvía, ég hef bara séð þá álengdar.  Mínir Svíar eru hipp og kúl, rétt eins og ég.

Þegar Íslendingur segir: ji Svíar eru hundleiðinlegir, þá hugsa ég;

Þar hitti viðkomandi sjálfan sig fyrir.

Friður - virðing.

Heja Sverige.

Svíar telja sig snyrtilegasta

Það hlaðast upp tilboðin

Ég ætlaði ekki að vera með að þessu sinni.

En..

ég var nýkomin úr stúdíói þar sem þessi hér var tekin.

Snillingurinn Lassi ekki mjög svo leiðinlegi tók myndina og hvatti mig til að vera með.

Ég var að fá meil frá Antonio Rungi og hann tilkynnti mér að ég hafi komist inn.

Ég held að ég vinni, ég er bara svo sérstök.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Ég er farin í neglur.

Guð geymi ykkur og vefji ykkur ljósi grislingarnir ykkar.

Og nei, ég gef ekki eiginhandaráritanir, ekki séns.

Amen

Fegurðarsamkeppni nunna skipulögð