Ég kveiki á kertum

eða myndi gera ef klukkan væri ekki orðin það sem hún er.

Ég myndi krulla mér saman í vöndul innan í teppi og hlusta á J.J.Cale ef klukkan væri ekki orðin það sem hún er.

Í staðinn ætla ég að kveikja mér í sígó, lesa smá blogg og fara svo að sofa í hausinn á mér.

Og músíkin verður veðurhamurinn fyrir utan gluggann.

Ég er í veðurfræðilegu himnaríki!

Ómíómæ!

Varað við stormi í kvöld og nótt

Í nafni hvaða guðs?

Allir eru að tala um þýðinguna á nýju biblíunni, orðalag, hvort bókin sé orð guðs sem greypt hafi verið í stein, eða hvort bókin sé skrifuð af mönnum.

Ég hallast að því að biblían sé skrifuð af mönnum og í henni megi finna tíðaranda og viðhorf og þess vegna megi poppa ritið örlítið upp, færa það nær fólki, svo lesandinn upplifi ekki að drottinn alsherjar, sé að tala niður til hans.

Sr. Hjörtur Magni er ágætis talsmaður nýrra viðhorfa í kirkjunni.  Ég tek fram að ég er ekki kirkjumanneskja, les sjaldan eða aldrei biblíuna og er eiginlega trúarlegur útigangsmaður.  En trú og kirkja er mörgum mikilvæg, fólki sárna breytingar á bibbu, eins og t.d. Gunnari í Krossinum og þess vegna skil ég að það sé skeggrætt líflega um hina nýju þýðingu hinnar s.k. helgu bókar.

Ég ætla ekki að fokkast neitt að ráði, meira, í stóra biblíumálinu, en þegar ég horfði á Geir Waage í Kastjósinu í kvöld (sjá link að ofan), þá hugsaði ég með mér að þessi umboðmaður guðs væri ekki að flytja fjöll í málflutningi, ekki steinvölu í attitjúdi og ekki sandkorn í virðingu fyrir manneskjunni.  Þegar hann fór að slá um sig með latneskri málfræði þá hugsaði ég með mér, að kannski ætti Geir Waage að vera með sína biblíu innan klausturveggja þar sem ekki sála lætur sjá sig nema upphafnir karakterar eins og hann sjálfur.

Ef svo ólíklega vill til að GW tali í nafni guðs almáttugs þá er guð ekki bara uppskrúfaður og fjarlægur venjulegu fólki, hann er húmorslaus líka.

Þá megiði eigann!

Guð sko og Geir í kaupbæti.

Bætmí.

Ójá.

Jólagjöfin í ár

Ég stel og staðfæri af visi.is án þess að skammast mín hið minnsta.

Ég verð að fá demant í jólagjöf.  Stóran demant.  Ég var bara að uppgötva það núna þegar ég las fréttina, að mig dauðvantar svona grjót, svona fingurgrjót.  Við erum ekkert sérstaklega rík, ég og húsbandið en það þarf enginn að vita það, og alls ekki ef ég geng um með hnullung á mínum nettu lyklaborðsáhöldum.

Almúginn í heiminum hefur verið að reisa ágreining við að við ríka fólkið verslum s.k. blóðdemanta til að skreyta okkur með, en kommon, það er ekki hægt að sjá það á skartinu hvaðan það kemur. Ég þarf engar andskotans endurminngar skráðar með mínum skartgripum.  Ég missi a.m.k. engan svefn yfir því.

Ég hinsvegar, kem ekki til með að sofa dúr nema ég fái undirskrifað loforð, helst núna yfir kvöldmatnum, frá mínum heittelskaða, að ég fái svona hlunk í pakka á fæðingarhátíð frelsarans.  Ég ætla klárlega að draga stóra og feita línu á milli mín og einhverra nóboddía, sem ganga um með  ördemanta á fingrunum.  Það skal sjást og það greinilega hvar skilur á milli mín og massans.

Gullsmiðir eru alveg undir það búnir að afgreiða stærri demanta en oft áður.  Auðvitað.  Þeir vita eins og ég og allir aðrir, að demantar ársins í fyrra voru litlir, alveg eins og þyrlupallarnir í London eru nú smáir og plebbalegir í minningunni og í samanburði við tísku dagsins í dag.  Nú eru það stórir demantar, meðal flugvellir fyrir áramótapartíin, einkaflugvélar í jólapakkana og ferð til tunglsins í morgungjöf fyrir brúðir ársins.  Þetta er það sem blívur í gjafabransanum.  Ekkert minna.

Ég er farin að skoða alvöru katalóga.  Ég ætla að velja mér demant.

Ég er hörð eins og demantur.

Alveg dedd á því hvað ég vil.

Vilji minn er lög.

Ójá.

 

Karlagrobb og sandkassaleikur

Ef rétt er eftir haft í þessari frétt Moggans, sem ég efast reyndar ekki um, þá er Össur Skarphéðinsson, full ánægður með sig, fyrir minn smekk.  Rosaleg þörf er í sumum körlum að blása sig út af monti og koma með yfirlýsingar um eigið ágæti, alveg óbeðnir jafnvel. 

Kommon Össur, þú ert ráðherra, ekki skemmtikraftur.

"Ég er hér sem fulltrúi ríkisstjórnarinnar og ég klára mig alveg einn," sagði Össur er blaðamaður mbl.is ræddi við hann í dag. „Það hefur enginn spurt eftir Bjarna og ég hef hvergi orðið þess áskynja að deilurnar um málefni Orkuveitu Reykjavíkur hafi haft nein áhrif á áhuga manna á samvinnu við Íslendinga varðandi þessi mál."

Flott ef spillingarmálið títtnefnda hefur ekki áhrif á áhuga manna til samvinnu við okkur.

En hefur virkilega enginn sagt við Össur: "Where is Bjarni"?

Horfa Indónesíubúar ekki á Sunnudagskvöld með Evu Maríu??? Ég á ekki orð.

Nafli alheimsins hvað?

Súmí!

Össur: Það hefur enginn spurt eftir Bjarna

Vegið úr launsátri!

Nafnlausar gungur snúa við í mér maganum.  Fólk sem vill koma upplýsingum á framfæri um náungann, bregða fyrir hann fæti og ærumeiða, nafnlaust, eru viðurstyggilegt fyrirbæri og því miður, skilur þetta fólk oft eftir sig sviðna jörð.

Mér er þessi "baráttuaðferð" ekki með öllu ókunn og ég hef ævarandi skömm á henni.

Það er gott að ganga fram fyrir skjöldu, benda á það sem miður fer, en þá ætti að vera lágmarkskrafa að fólk geri það undir nafni.

Ég veit ekkert um Jens Kjartansson, lýtalækni, sem nú sætir árásum frá hópi fólks, sem telur hann ekki til þess bæran að vera yfirlækni á lýtalækningadeild.  Það má vel vera að hann hafi fyrirgert rétti sínum til stöðunnar með framferði sínu, ekki ætla ég að leggja mat á það.

En ef svo er, af hverju getur þetta fólk sem skrifar bréf til forstjóra Landspítalans, heilbrigðisráðherra, landlæknis og siðanefndar lækna, ekki gert það undir nafni?  Þvílíkur gunguháttur.

Svo er dæmigert fyrir launsátursfólkið að kalla sig fallegum nöfnum eins og "velunnarar".  Sumir eru hógværari og kalla sig "heimildarmenn" og enn aðrir vilja líta út fyrir að vera Jón og Gunna sem bera hag samfélagsins fyrir brjósti, og kalla sig þá gjarnan "húsmóður í Vesturbænum".  Það má gefa þessum "umhyggjusömu" einstaklingum alls kyns nöfn, en hvað mig áhrærir þá er eitt samheiti yfir fólk sem vegur úr launsátri, án tillits til málefnis, en það er mannleysur.

Ég vona að "velunnarar Landspítalans" fái ekki kröfum sínum framgengt nema að þeir gefi sig fram með hverjir þeir eru.

Ójá.

Vilja Jens burt sem yfirlækni lýtalækningadeildar

Vogur næsta!

 

Jæja, þessi dagur hefur verið ömurlegur.  Hann byrjaði í bláma og hélt sér þar, þrátt fyrir öflugar tilraunir mínar við að snúa vörn í sókn.

Sumir dagar eru bara þannig að maður vill helst gleyma þeim.  Ég dró andann léttar þegar klukkan sló 24,00 og nýr sólarhringur gekk í garð.  Okok, ýki smá en ég sé ekki eftir mánudeginum 22. október, 2007.

Ég er búin að fá að vita hvenær ég fer í rannsóknina og ég veit upp á hár hvaða deyfilyf ég fæ.  Þannig að nú ligg ég á bæn um að ég komist inn á Vog strax á fimmtudaginn, þegar ég er búin í þessu inngripi sem er óumflýjanlegt.  Ég vona að ég fái svar við því á morgun.

Þegar ég var í lyfjagjöfinni upp á Lannsa í dag, vildi ekki betur til en svo að ég fékk svo mikinn svima að ég var nærri dottin úr stólnum.  GMG ég hélt ég væri að deyja (hehe), en fíflið ég hafði gleymt að ég er a) sykursjúk og b)þarf að borða reglulega.  Halló, hoppaðu inn í raunveruleikann Jenný Anna Baldursdóttir.  Ég náði mér, augljóslega þar sem ég sit hér og hamast á lyklaborðinu.

Ég er smá kvíðin fyrir þessu því sem er framundan, en samt er mér létt.  Ég er þó hætt að bíða.

Það reynir skuggalega á æðruleysið þegar ég hef beðið of lengi.  Guð mætti kenna mér þolinmæði - STRAX!

Ég er viss um að dagurinn á morgunn verður góður dagur, ég hef a.m.k. hugsað mér að hafa hann þannig.

Rek hér með blúsinn á brott.

Ég fer edrú að sofa í kvöld.

Kveðja frá mér á snúrunni.

Ójá.

Kæri Clapton

 

Ég er orðin alveg stórgáttuð á þér sem persónu, eða réttara sagt eins og þú varst þegar þú varst í ruglinu.

Hefurðu ekki heyrt um instant karma?  Það er bráðavirkun lögmálsins um orsök og afleiðingu?

Þú stalst konunni frá besta vini þínum, honum George Harrison, en hann var svo þroskaður, karlinn minn, að hann fyrirgaf þér og lét sig hafa sig í að vera vinur þinn, þrátt fyrir að þú værir kolruglaður á þeim tíma.  Minn heittelskaði eiginmaður sá þig á konsert í Falcon Teater í Köben, 1973 og labbaði út af því þú varst svo vímaður að þú gast ekki haldið á gígjunni.  Samt varstu í efsta sæti yfir uppáhaldstónlistarmenn húsbandsins.

En nú ertu edrú og við alveg búin að fyrirgefa þér. 

En mér brá þegar ég sá á vísi.is að þú varst í alvörunni að hugsa um að stúta Jagger, af því að hann stakk undar þér, í denn. Hvað segir það um þig?  Engin fyrirgefningarvinna í gangi þar. Frusssss!

Eh, annars er í lagi að hafa gert slæma hluti, þ.e. ef þeir eru ekki sífellt endurteknir.

Vona samt að enginn fara að troða þér um tær.

Elska þig annars í fortætlur, þ.e. af því þú ert svo ógeðslega góður á gítar.

Virðingarfyllst,

Grúppían.

Hvað gerðum við án þeirra?

Sautján þúsund erlendir ríkisborgarar eru hér á vinnumarkaði.  Þetta er ekki lítill hópur.  Vinnumálastofnunin segir, að mikil fjölgun erlendra starfsmanna hafi verið innan flestra atvinnugreina. 

Ég er ekki hissa, uppsveiflan í þjóðfélaginu kallar á margar vinnufúsar hendur.

Hafið þið pælt í því, hvernig þjóðfélagið myndi fúnkera, ef engin fengist til að koma hingað og vinna?

Það er eins gott að við sýnum þessu fólki öllu ekta íslenska gestrisni.

Ójá.

17 þúsund erlendir ríkisborgarar á vinnumarkaði hér

Hin vindbarða Karóla

 

Carola Heggkvist vekur upp nostalgíu hjá mér.  Þegar hún vann í undankeppni Eurovision 1983 þá fannst mér hún bara dúlla.  En jösses hvað hún mætti sleppa krútttilburðunum í nútímanum.  Það er löngu slegið í þá.

Carola var í sértrúarsöfnuði síðast þegar ég vissi, eins og reyndar margir Svíar eru. En dætur mínar, þá ungar að árum voru skelfilega hrifnar af henni og ég var dauðhrædd um að hún hefði trúarleg áhrif á þær (djók, Maysan var 4, Sara 2 og það hefði þá helst verið frumburður sem ástæða hefði verið að óttast um, en sú er reyndar forstokkaður trúleysingi). 

 Reglulega minnir stelpan á sig og ég bendi á bloggið hennar Önnu til stuðnings því, að það er ekki bara ég sem hef haft áhyggjur af því hversu höll hún er undir vindasöm veður.  Vindmaskínan virðist vera henni jafn nauðsynleg á sviði og sjálfur míkrófónninn.

Hver veit nema að ég mæti á tónleikana hennar fyrir jólin og taki hana Önnu með.  Við klæðum okkur vel, ef það skyldi blása ógurlega í Grafarvogskirkjunni á meðan á tónleikunum stendur.

Ég vísa í vindhraðann hennar Önnu en hún hefur giskað á að stelpan syngi jólalögin í 20 metrum á sekúndu.

Främlig, vad döljer du för mig?

Jajamensan!

Hejdåsingen! 

Carola syngur jólalög á Íslandi

Mánudagsblámi - eða hvað?

Mánudagar eru fínir dagar, sko eftir að ég varð edrú.  Fram að þeim tíma voru þeir á dauðalistanum hjá mér, af skiljanlegum ástæðum.  Virkar byttur eins og ég óneitanlega var, standa frammi fyrir heilum fimm dögum sem fela í sér eðlilegt líf, með kröfum um að maður hagi sér og hegði í samræmi við góðar og gildar samfélagsreglur.  Ein af þeim reglum er að standa sig og það er svo sannarlega ekki ætlast til þess að maður sé fullur, bakfullur eða með timburmenn og móral.  Þar stóð nú hnífurinn í kúnni.

En það er að baki og s.l. ár hafa mánudagar bara verið flottir.  Stundum stimplar sig inn einhver gamall blámi og ég vakna og allt er öfugsnúið.  Mánudagsöfugsnúið.  Þetta gerist helst þegar mörg verkefni bíða mín á þessum degi.  Í dag er dagskráin pökkuð, á minn mælikvarða sko.  Eitt af því sem ég þarf að gera er að fara í lyfjagjöf upp á Lannsa og svo þarf ég að bíða eftir símtali um rannsókn sem ég er að fara í.  Nei ég er ekki með heilsufar á heilanum, en stundum er æðruleysið lengra í burtu en áætlað er.

Svei mér þá ef bláminn er ekki á undanhaldi, meðan ég sit hér og hamra angist mína á lyklaborðið.  Ég elska lyklaborðið mitt.  Ætla að láta grafa það með mér (eða brenna) ásamt nokkrum öðrum hlutum sem ég er að sanka að mér.  Djö... sem ég er morbid.

Á hverju ári er ég ákveðin í að láta jólin ekki ná tökum á mér fyrr en í desember og á hverju ári klúðra ég því.  Nú eru u.þ.b. 60 dagar til jóla (ég ætti að vita það er með teljara á síðunni minni).  Núna læðist jólatryllingurinn að mér oft á dag og ég er búin að taka nokkrar ákvarðanir í samráði við minn heittelskaða, nottla.  Við ætlum að vera hjá Jennýju á aðfangadagskvöld (ásamt frumburði og Jöklabarni) og ég er búin að biðja Brynju vinkonu mína og ömmu hans Olivers, um að kaupa jólakjól á hana Jennýju Unu, í Ameríkunni.  Engan marengskjól sko, heldur prinsessukjól í háklassa.  Ég skammast mín. Október er langt því frá, liðinn.  Geri þetta ekki aftur lofa.

Nú er ég bara nokkuð hress og kannast ekki við að vera blúsuð fyrir fimm aura.  Enda búin að hella bömmernum yfir í bloggheima og nú fer ég í banastuði að lesa mína 24-stundabók.

Ekki orð um það meir.

Later!

Úje