Fyrirgefðu þitt auma svín

Stundum finnst mér fólk vera svo plebbalegt að það veldur á endanum öflugu krúttkasti.

Þannig líður mér stundum gagnvart Árna Johnsen.

Sko, það má til sanns vegar færa að Árni er sérstakur náungi.

Þegar ég iðrast einhvers þá fer ég alveg í djúpa eftirsjá og verð miður mín.  Lýt jafnvel höfði, eldrauð í framan og gæti átt til að henda mér á fjóra, ef tilefni iðrunarinnar væri mjög alvarlegt.

Þegar Árni segist iðrast þá eru það aðallega tæknileg misstök sem ullu bömmernum, hafði ekki svo mikið með hann að gera.

Ergó: Árni Johnsen iðrast öðruvísi en ég og þeir fjölmörgu sem ég þekki.

(Já ég veit það, voða mikið af iðrandi syndaselum í kringum mig.)

Ef ég fyrirgef þá reyni ég að gera það án þess að segja EN á eftir. Ég reyni líka að láta ekki fúkyrðaflaum og skammir fylgja beiðninni af því það á ekki við saman.  Ekki frekar en stórköflóttar buxur og þverröndóttur jakki kalla fram öflug húrrahróp þeirra sem fyrir sjónmenguninni verða.

 Fyrirgefningar eru mikilvægar til að gera upp hluti, það finnst voða mörgum held ég.

En þegar Árni Johnsen fyrirgefur þá gerir hann það svona:

"Undirritaður ætlar að fyrirgefa Agnesi Bragadóttur ósmekklegt orðaval í minn garð. Agnes hefur m.a. kallað mig stórslys, en það er svo sem vægt til orða tekið um mig og nánast hrósyrði úr einstöku fúkyrðasafni hennar. Maður á ekki að elta ólar við fólk sem hefur yndi af illmælgi.

Agnes hefur alltaf verið mjög linfróm í mannasiðum og hefði þess vegna, jafnvel með dómsorði, haft gott af því að vera minnt á að hún er aðeins jafningi meðal jafningja.

Agnes hefur klárlega brotið lög með orðbragði sínu og skíthroða í minn garð. Svona er innræti Agnesar en við erum gamlir starfsfélagar og ég veit ekki um neitt illt á milli okkar frá þeim tíma,enda varði ég hana oft. Hún á nógu erfitt með sjálfa sig þó ég fari ekki að þyngja þá bagga. Agnes á mjög brjóstgóða takta þannig að hennar svið er vítt og vinalegt á margan hátt þótt slíkt sé alltaf afstætt í stærðum. Þökk sé Einari Huga Bjarnasyni hdl. fyrir vandaðan undirbúning stefnu og fróðlegt væri að láta reyna á þau lög sem banna umfjöllun um málsatvik hjá fólki sem hefur gert upp að fullu við dómskerfið og hlotið uppreist æru, banna umfjöllun að viðlögðum sektum eða fangelsi.

Í ljósi þess að mér finnst skemmtilegra að skemmta fólki en skrattanum þá geri ég allt sem í mínu valdi stendur til þess að komast hjá því að hitta Agnesi Bragadóttur og fell því frá boðaðri stefnu um meiðyrði um leið og ég bið henni alls góðs og varúðar í munnhálkunni því það er skreypt á skötunni frá kjafti og afturúr.

Árni Johnsen"

Eða á jenísku:

"Ég fyrirgef þér þú auma svín, þín vesæla og andfúla padda sem kannt þig ekki í mannheimum og ert alls staðar til ama og leiðinda.

Ég fyrirgef þér fíflið þitt af því þú ert svo vitlaus að þú veist ekki betur."

Það var nefnilega það börnin góð.

Ætti maður að prufa þennan við fyrsta tækifæri?

Svo má ekki gleyma því að Agnes bað Áddnan aldrei fyrirgefningar.

Æi hvað skil ég svosem.

Fávís konan.

Þorrí

Árni fellur frá málssókn á hendur Agnesi

Sorgarblogg

Það er helmikið að gerast í kringum mig og ég segi ykkur nánar frá því seinna.

En eins og fram hefur komið þá hef ég verið að taka skápana í gegn, flokka, gefa og henda.

Ég er búin að skemmta mér stórkostlega í allri vitleysunni eins og þið vitið sem lesið bloggið mitt.

En það eru ekki allir hlutir skemmtilegir.

Á þessum árstíma, fram til 17. september er ég alltaf dálítið meyr. 

Aron Örn sonur hennar Mayu minnar fæddist þennan dag en lést svo 3. desember sama ár.

Tíminn hefur tekið burtu sársaukann að mestu en það stingur af og til í hjartað.

Þegar ég fór í gegnum skápana áðan fann ég teppið hans og gallann sem hann fór heim í af fæðingardeildinni.

Í sorginni var allt látið í burtu, skiljanlega en amman stakk þessu undan. 

Þegar ég hélt á þessum smáhlutum hentist ég ellefu ár til baka í tíma í smá stund.

Auðvitað er það sárt en oftast er minningin um þennan yndislega litla dreng bara eins og lítið ljós sem lýsir í hjartanu.

Nú á hann bróður, litla Oliver sem nú er með mömmu sinni í Hong Kong þar sem hún er að vinna í augnablikinu og lífið heldur áfram.

Það þýðir ekki að dvelja í sorginni en það má ekki afneita henni heldur.

Ég elska Emilíönu Torrini.  Hún er frábær listakona auðvitað og ég hvet alla til að kaupa nýju plötuna hennar.

En þegar Aron dó hafði þessi bráðunga stúlka nýlega sungið þetta dásamlega lag inn á disk.

Við Maya og reyndar öll fjölskyldan fundum huggun í þessu fallega lagi.  Emilíana treysti sér ekki til að flytja það sjálf í jarðaförinni, hún var svo ung og tilefnið svo sorglegt að hún treysti sér ekki. En lagið var til og hér er það.

Og nú held ég áfram að taka til.

Love you

Dansandi tauklemmur eftir hádegi

 

Mér finnst þetta voða sæt stórfrétt.  Ég hélt að það værum bara við íslenskar konur sem ríghéldum í meydóminn fram að hjónabandi.

En nú virðist þessi aldagamla hefð og vani okkar íslensku kvennanna vera að ryðja sér til rúms í Ameríku.

Það er auðvitað ekkert nema stórkostlegt við það að giftast blindandi.  Fyrir bæði kynin.  Strákarnir ættu að prufa þetta líka.

Að giftast með þessum hætti er jafn spennandi og vænlegt til árangurs og að vera ákveðin í að láta íslenska getspá sjá fyrir heimilinu um alla framtíð.

Og undir innlendum fréttum á Mogganum í dag er sagt frá því að Eva Mendez sé farin að framleiða eigin sængurföt.  Hún byrjar á svefndæminu af því að hún elskar að sofa.  Hún er ofsalegur stílbrjótur hún Eva - elskar svefn - á tímum sem allir hata að sofa.

Ég hnýtti eina átta músastiga í gær og ég reikna með að sú frétt verði látin undir liðinn "erlendar fréttir" á Mogga.

Svo eru einhverjar milljónir að geispa golunni úti í heimi, börn að deyja úr hungri og sjúkdómum en það er auðvitað skiljanlegt að það sé ekki verið að skrifa um það daglegar fréttir því það er gömul saga þó hún sé alltaf ný.

En það er ekki á hverjum degi sem konur taka upp miðaldastefnu í hjónabandsmálum né heldur er Eva Mendez á leiðinni að framleiða eitthvað merkilegt eins og sængurföt mjög oft og reglulega.

En ég er farin í mín mikilvægu verkefni.  Ég þarf að harðangra og klaustra nokkra kaffidúka fyrir hádegið og svo ætla ég að finna upp dansandi tauklemmur seinnipartinn.

Aldrei friður, alltaf brjálað að gera. 

Súmí.

Ekkert kynlíf fyrir hjónaband

Þættir úr hjónabandi

 

Í mér takast á öflugar andstæður, plúsar og mínusar á hverjum degi.  Jájá, ég held ekkert að ég sé svona rosalega sérstök og öðruvísi ég er bara að tala um hvernig ég upplifi sjálfa mig. 

Sko ég er ekki munasjúk.  Ég þarf ekki að eiga alla hluti, mér líður vel með mitt tiltölulega fábrotna líf og nú sé ég alveg fyrir mér herbergi með hvítum kalveggjum, trébekk og kolli með einu lásí kerti á borðinu og ég að hrynja niður úr næringarskorti en æi þið vitið hvað ég meina. 

En ég hef skrifað um svarta veikleikann minn áður.  Fötin mín, hópinn af þeim sem fylla fataskápinn og eru, eftir því sem minn heittelskaði heldur fram, öll eins en úr mismunandi efnum.

Í dag réðst ég sem sagt á þau helgu vé sem fataskáparnir eru og dagsskipun mín frá mér til mín var að láta frá mér allt sem ég hef ekki notað í svona eitt ár.

Ef hægt væri að sjá hégómagirndina og fatasýkina berum augum þá hefði blætt úr báðum.  Þetta var hreinlega alveg helvíti erfitt.

Ég grandskoðaði gamlar svartar dragtir og aðeins nýrri dragtir og ég skildi að í augum leikmanns eins og húsbands þá er þetta allt eins - en við sérfræðingarnir sjáum stóran mun.

En mér tókst ætlunarverkið og nú verður afreksturinn látinn áfram til þeirra sem eru með tóma fataskápa. Húsband brosti sínu breiðasta yfir hrúgunni á gólfinu þegar hann kom heim.

Er þetta gámahrúgan?

Ég: Nei, þetta er skápahrúgan á bara eftir að hengja upp aftur (var að ljúga sko).

Hann (skelfingarsvipur): Ha, hvar er gámahrúgan?

Ég (benti á tvo  aumingjalega boli sem lágu á hjónarúminu og ég var að fara að þvo): Þarna.

Hann: Ha????

Ég: Já - og???

Hann stundi: Já ég get svo sem alveg haldið áfram að geyma fötin mín í íþróttatöskunni.

Þarna var ég búin að missa húmorinn, hann í kasti og ég rótaði gámahrúgunni frekjulega ofan í nokkra poka, límdi fyrir og henti út á svalir og ég fann til í hjartanu.  Fötin mín, sem ég nota ekki, vekja með mér öryggiskennd og ég veit að það er smáborgaralegt og allt það en þegar klæði eru annars vegar þá blómstra brestirnir mínir.  Ég átti verulega bágt þarna.

Hann bauðst til að kveikja á kerti og spurði mig hvort ég vildi fylgja pokunum síðasta spölinn - svo rétti hann mér tissjú.

Hmrpf....

Gerilsneydd lífsgredda

 

Ég sá að Petafólkið var að mótmæla á tískusýningunni hjá DKNY í New York.  Af því Donna, sem er frábær hönnuður, notar pelsa eða er í einum slíkum sjálf væntanlega.  Gó görlí segi ég.

Ég er á móti illri meðferð á dýrum auðvitað en ég skil ekki þessa móðursýki.

Sama og með hvalina.  Fólkið úti í heimi, margt af því sem aldrei hefur nálægt sjó komið er í huglægu ástarsambandi við hvali.  Ekki misskilja mig ég er á móti hvalveiðum en bara af því að það er glatað Péerr að veiða þá.  Ég myndi ekki borða hval þó ég væri búin að gefa upp öndina.

Það er eins og hellingur af fólki hafi eitthvað skelfilega mikið á móti eðlilegri hringrás náttúrunnar.

Fólk er bara með grimmt attitjúd á fæðupíramídann.  Kommonn.

Hvað hefur haldið lífi í íslensku þjóðinni fram að þessu?  Nákvæmlega inn- og útmatur. Þið vitið hvað ég meina.

Ekki borða kjöt það er ljótt, þú ert að borða á þig slæmt karma og ladídadída.

Mér finnst lömb á fæti sæt, en sætust eru þau í neytendapakkningum á leiðinni á mína pönnu og hana nú.

Annars dauðlangar mig í pels.

Pelsar eru flottir.  Amma mín átti mink alveg rosalega flottan. Svoleiðis pels langar mig í.

Einu sinni eða tvisvar á hippó þá keypti ég mér tvo notaða pelsa á Portobello Road markaðnum í Londres.  Haldið þið ekki að kvikindin hafi bæði verið mölétin og enn er ég pelslaus kona.

Það er eins og mig minni að allt frá Nihanderthalsmanni og konu hafi fólk hlaupið um í dýrahúðum.  Ég vil gera það áfram.  Nýta það sem nýtilegt er enda endar allt í moldinni hvort sem er.

Ég vil forgangsraða mannúðarmálunum og á meðan erum við miskunnsöm í slátruninni og sonna en auðvitað borðum við áfram kjöt, því þar er lífsorkan mín, allaveganna.  Grænmeti og ávextir eru bráðnauðsynlegir líka en ég lifi ekki á baunaspírum klíði einu saman.

Það verður orðið svo vandlifað í pólitískri rétthugsun að fólk verður orðið að vakúmpökkuðum englum og það verður búið að gerilsneyða úr okkur öllum lífsgredduna ef heldur fram sem horfir.

 Við byrjum á að útrýma fátækt, hungri og sjúkdómum og við skiptum réttlátlega á milli okkur af nægtaborði jarðarinnar og okkur getur öllum liðið vel.

Ég skal leggja mitt lóð á vogarskálarnar.

En ég er til í að gera það í pels. 

Aðlaðandi er konan ánægð.  Ég las það í bók.

Later!

Samkenndin á Skaganum

Ég er svo glöð fyrir hönd flóttafólksins frá Al Walleed-flóttamannabúðunum í Írak.

Ég hef fylgst með Gurrí, þeirri frábæru konu en hún er einn af stuðningsmönnum sem taka á móti fólkinu og hafa undirbúið komu þess á Skagann.  Hún hefur eina fjölskyldu á sinni könnu. 

Skagamenn hafa svo sannarlega tekið höndum saman og lagst á eitt til að taka vel á móti fólkinu og það er greinilega nóg af hjartahlýju þarna á Akranesi.

Ég verð alveg mössí, mössí þegar ég les inni hjá Gurrí og ég vildi óska að við gætum boðið fleiri konur með börnin sín velkomnar. 

Það var svo sannarlega óþarfi að hafa áhyggjur af Skagamönnum varðandi þetta mál.

Magnús Þór virðist ekki hafa átt marga skoðanabræður í þessu máli.

Virðing og hamingja!

Úje

Erlendir fjölmiðlar fjalla um komu flóttamanna til Íslands

Hendingadagur

Ég rak upp stór augu þegar ég sá þessa frétt núna áðan þar sem ég vafraði um í rólegheitunum með kaffibollan minn nývöknuð.

Vá hugsaði ég, hvert er þetta þjóðfélag að fara eiginlega?  Núna eru dagmæðurnar farnar að týna börnum í stórum stíl. 

Nei, nei, fréttin fjallar um samdrátt í greininnni sem hlýtur að þýða að það er auðveldara að fá leikskólapláss nú um stundir eða það vona ég.

Ef þið vinir mínir lítið út um gluggann á þessum mánudagsmorgni þá sjáið þið væntanlega og sannfærist um að haustið er komið.  Eða hvað?

Ég ætla að eyða deginum í hendingar.

Það þýðir einfaldlega að ég ætla að losa mig við alla þá hluti sem ég er löngu hætt að nota.

Ég er eins og laumusankari ég sver það.  Sífellt geymandi allskonar - ef ég mögulega þyrfti á því að halda.

Mér hefur verið sagt að það þurfi að grisja í kringum sig reglulega, til að hleypa að nýju stöffi sko, hvort sem það er marktæk speki eður ei.

Því mun ég búa til tvær hrúgur (í huganum) og setja hendingar í aðra og dýrgripi í hina.

Ég held að þetta sé nauðsynleg grisjun.

Nokkurs konar rýmingarsala á andlegu nótunum með áþreifanlegu ívafi.

Þetta verður merkileg upplifun hjá mér skal ég segja ykkur.

En í dag eru enn hundraðogeitthvað dagar til jóla.

Góð.

Later.

 

Dagforeldrar lýsa eftir börnum

Til að bruðla - til að spara

Ég bloggaði um það um daginn að ég ætlaði að spara.

Fyrsta mál á dagskrá var að segja upp Stöð 2 og þeim pakka ásamt netmogganum.

Ég klikkaði á hvorutveggja.  Ekki byrjar það vel.

En það eru ástæður fyrir öllu.  Réttlætingarnar eru fyrir hendi þó þær séu ömurlega leim og laus við hippið og kúlið.

Stöð 2 er inni vegna einnar ástæðu.

TUDOR´S á sunnudagskvöldum.  Ég hef ekki sjálfsagann í að sleppa þeim þætti.

Ég veit, veiklunduð er ég og stútfull af brestum.

Netmogginn kostar svo lítið að það býttar ekki.  Hann fær að lafa, mér þykir gott að les´ann.

Beisíklí má segja að ég hafi aldrei skilið að margt smátt geri eitt stórt.

Fyrir mér er það merkingarlaust hjal eða var þangað til frábær kona sýndi mér hvað þetta marga örsmáa vindur svakalega upp á sig.

Nú er ég að koma mér upp frystiaðstöðu, í þessum töluðu orðum er verið að flytja ísblokkir inn í geymslu hjá mér beint úr Vatnajökli.

Reynum aftur.  Frystiaðstaðan er að bresta á þannig að nú verður keypt til að spara.

Jájá.

En merkilegt samt - maður þarf alltaf að eyða peningum.

Til að bruðla og til að spara.

Hver er munurinn?  Ég næ því ekki.

Hm....

Kjaftasaga

 

Einu sinni fannst mér gaman af kjaftasögum, þá var ég tuttuguogeitthvað og í mótun.  Hvað get ég sagt, við höfum öll þetta element en við viljum ekki öll kannast við það, það er heila málið.

Svo varð ég fyrir barðinu á sömu sögum og það var ekki skemmtileg upplifun, engin leið að leiðrétta það sem öðrum er sagt í trúnaði og segja enn öðrum í trúnaði og biðja þann að fara ekki lengra með það og Gróa á Leiti er á þessu stigi máls farin að fá raðfullnægingar.  Náið þið ferlinu?

Eftir að hafa upplifað kjaftasögurnar á eigin skinni lærðist mér að taka öllu með fyrirvara sem ég heyri um náungann.

Helvíti vont að þurfa að rata í ógöngur sjálfur til að fatta.

En þessi færsla er ekki endilega um það.  Hún er um löngunina til að kjafta frá.

Mig dauðlangar nefnilega að blaðra því sem er í gangi í kringum mig en ég ætla ekki að gera það.  Ekki strax og kannski aldrei.  Fer eftir flóði og fjöru.

Róleg þetta eru ekki stórmál - þetta er líka færsla um að kunna að þegja.

(Engin skítakomment um það ég kunni ekki að halda kjafti, sé bloggandi um allt út í eitt.  Það er heilagur sannleikur en ég er ekki með skúbb blæti aularnir ykkar).

Aftur að kjaftasögunum.  Á milli fyrsta eldheita ástarsambands milli mín og húsbands sem átti sér stað sjötíuogeitthvað og fram að því næsta sem hófst nítíuogeittvað og stendur enn, fékk ég reglulega fréttir af honum úr hringiðunni sem. eins og allir vita, er pottþéttur fréttamiðill.  Hehemm.

Hringiðan sagði:

Alls konar lygasögur, krassandi og hrollvekjandi.  Næstum allar ósannar en sjaldan reykur án elds.

Eða hvað?

Sá spekingur sem það sagði hefur greinilega aldrei í gufubað komið.

Og þið sem hélduð að hér væri eitthvað bitastætt að finna eruð illa svikin og tekin í bælinu.

En öll ljótu leyndarmálin getið þið lesið um í sameiginlegri ævisögu minnar og húsbands sem kemur von bráðar.

Vinnuheiti þeirrar sögu eru tvö.

"Brothers in arms" og "Partners in crime".  Útgefandi verður forleggjarinn hjá Con.Art.Unlimiited.

Lalallala.

Skammistykkar villingar snillingar.

Farin að huga að leyndarmálinu. Á að vera mætt fjörgur sjarp.

Vá hvað það er gaman að lifa.  Það búbblar í mér lífsgleðin

Örugglega af því ég er edrú.

Nananabúbú.

Pappírsmorðinginn Jenný Anna

Ég er ekki sammála úlfunum í þessu máli.

Þá er það frá og bara að dýfa sér í djúpu og taka á viðfangsefni dagsins næst á eftir G-bletti.

Sko, undanfarna daga hef ég þurft að út- og innrétta alveg hellinga í ýmsum stofnunum og fyrirtækjum.  Gegnum síma auðvitað. Svo sem ekki í frásögur færandi, ég er hrinumanneskja og tek allt í stórum skömmtum, eins og áfengið á meðan ég var í því.  Jájá.

Í nánast öllum símum sem ég hef hringt í hefur komið símsvaramaður eða kona sem segir mér að símtalið sé tekið upp.

Það er ekki að spyrja að því ég fer öll í vörn. 

Ég hugsa; reikna þeir með því að maður ætli að segja hernaðarleyndamál, áreita starfsmennina kynferðislega eða játa á sig fjöldamorð?

Af hverju er verið að taka upp símtöl nema af því að það er beinlínis búist við því að það þurfi að færa sönnur á það sem viðkomandi lætur út úr sér fyrir rétti eða í lögregluyfirheyrslu?

Góðan daginn, eigið þið til húsgagnaolíu?

Svar: Já þrjár gerðir, kosta sóandsó. Hvað ætlarðu að gera við hana?

Ég ætla að olíubera rekkverkið á rúminu mínu.

Svar: Nú jæja, voða er það eitthvað grunsamlegt?  (Hugsar; eins gott að þetta er til á bandi).

Ég hringdi í OR til að athuga með ástand mála á þeim bæ varðandi reikninginn sem tekinn er af greiðslukorti heimilisins.

 "Orkuveitan góðan daginn. Athugið að öll símtöl eru tekin upp".

Ég ætlaði bara að biðja um afrit af rafmagnsreikningum ársins, kannski gæti ég játað svona í förbífartin að ég ætli að brytja niður allt Seljahverfið með afritunum?

Pappírsmorðinginn Jenný Anna?  Úje.

En svo fór ég að pæla, burtséð frá fíflaskapnum, hvað er gert við allar upptökurnar?

Verður hægt að fara á Landsbókasafnið eftir 100 ár og hlusta á mig ræða við skattinn um þessar 14.325 krónur sem ég skulda þeim?

Sjitt.

Heppin ég að vera svo kurteis að ég heilsa hundum.  Uppeldið á eftir að redda mér, ég segi það satt.

 

	Úlfar kjósa heldur lax en villibráð
Ábyrgðarmaður færslu Tenging við þessa frétt hefur verið rofin vegna kvartana.