Sunnudagsmorgun í eintómri hamingju

Ég vaknaði kl. átta í morgun við að lítil stúlka ýtti við mér og sagði; "amma koddu fram".  Þarna stóð hún skælbrosandi og til í að takast á við daginn.

Og við fórum fram og hún horfði á "baddneddni" og borðaði morgunmatinn.

Á svona dögum verð ég "high" af hamingju.  Besta víman er af eigin safa krakkar mínir.

Og svo fóru "sumir" í smá óþekktarham.

Amman: Jenný villtu hætta að príla svona, það getur verið hættulegt.

Jenný (nýbúin að læra hugtakið aldrei): Nei, ég hætti þí aldrei, bara alls ekki.

Amman: Amma verður reið ef þú hlýðir ekki, ég vill ekki að þú meiðir þig.

Jenný: Alltílaj, þú mátt vera reið, ég leikir mér bara á meðan.

Amman gafst upp.

Og við stefnum á bíóferð.  Fílamyndina segir Jenný en ég viðurkenni að ég hef ekki hugmynd um hvaða mynd það er og vona bara í alvöru að hún sé ekki bönnuð börnum.

Sé ykkur seinna í dag.

Hegðunarvandamál embættis

Það er ekki að marka mig, því ég er ofboðslega óánægð með valdaræningjana í Borg Óttans, þannig að ég myndi pirra mig á nánast hverju sem þaðan kæmi, nema auðvitað að þeir legðu upp laupana, Blörrmundur og Villi Vill.  Svo kannski er það pirringurinn og urlið sem fær mig til að rasa út hérna.

Ég hef heldur ekkert betra að gera en að tuða smá.  Ætla snemma að sofa.  Ég er hipp og kúl óvirkur alki.  Það er nefnilega málið. 

En að kalla sýninguna í tilefni þess að 100 ár eru liðin frá því að fyrsti borgarstjórinn var kjörinn í embætti, "Kæri borgarstjóri" finnst mér ekki bera vott um mikla hugmyndaauðgi.

Einn af mínum uppáhalds sjónvarpsþáttum í gegnum tíðina var "Já ráðherra".  Það átti við.  Mér vitanlega er þetta "kæri" ekki með vísan í eitt eða neitt.

Og er borgarstjóraembættið 100 ára?  Það hefði mátt rota mig með fjöður.

Það hagar sér svo sannarlega ekki þannig.

Eða jú kannski, 100 ára fólk getur að minnsta kosti leyft sér ýmislegt í skjóli aldurs sem væri ekki vinsælt hjá yngra fólki.

Nú er farið að renna upp fyrir mér ljós.

"Embættið" á við hegðunarvanda að stríða.

Pirrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr

Embætti borgarstjóra 100 ára

Sautjándi eða Seytjándi

 

Hey og hó, það er þjóðhátíðardagur Noregs í dag.  Mér er sama en þeir eru mjög upprifnir Norsararnir á þessum degi.  Nú er mánuður í okkar sautjánda eða seytjánda eins og amma mín sagði.

Norsararnir eru alltaf jafn upprifnir eins og við Íslendingar erum, eða vorum.  Mér finnst nefnilega hátíðleiki þjóhátíðardagsins vera að fjara út, þ.e. ef ég miða við hvernig hann var þegar ég var krakki.

Ég er auðvitað fædd 1952, bara tiltölulega fljótlega eftir sjálfstæðið.  17. júní var svo merkilegur dagur, okkur stelpunum fannst hann mest spennandi á eftir jólunum.

Ég man eftir hvítum sportsokkum, nýjum sumarhönskum og svo var upphluturinn minn með rauða flauelinu og öllu silfurfyrirkomulaginu tekinn upp og pússaður.  Ég taldi niður dagana.

Urmull af konum voru á íslenskum búningum.  Allir voru andaktugir í brekkunni við MR.  Ég heyrði aldrei skemmtiatriðin frekar en aðrir því hátalarakerfið var ekkert að hrópa húrra fyrir, en samt stóð ég í Arnarhólsbrekkunni og tók þátt.

Og Strætó gekk ókeypis út í Tívolí í Vatnsmýrinni.  Í Tívolí var svo mikið af börnum að það þurfti að bíða heila eilífð til að komast að.  Og mamma fór með okkur út um allt.  Við vorum fimm stykki stelpur á þeim tíma og hún átti fullt í fangi með að týna okkur ekki.

Allt var svo brakandi hátíðlegt.  Lyktin svo góð, stemmingin svo ljúf, svona sumarstemming með hátíðarívafi, þið vitið.  Úff, kemur ekki aftur.

Og svo fór ég í fylgd með fullorðnum ofan í bæ eftir kvöldmat að horfa á litlu kerlingarnar og karlana dansa við Vesturver (gamla Moggahúsið) en þar voru unglingarnir sem hétu ekki unglingar vegna þess að það var ekki búið að finna hugtakið upp.

Kandífloss, sykurepli, Emess-íspinni, pylsur og blöðrur.  Þvílíkur unaður.

Ég er orðin gömul.  Það er merki um öldrun þegar maður sér fortíðina í friggings rósrauðum bjarma.

Já og meðan ég man.  Veðrir var alltaf fullkomið, það rigndi aldrei, frekar en alla hina dagana á sumrum bernsku minnar!

Tittlingaskítur

 

Af hverju er verið að safna uppþornuðum tittlingum?  Ég meina er einhver tilgangur með því að stoppa upp kynfæri karldýra?  Eða er þetta íslensk fyndni?  Hahahahahaha hér er typpi af heimiliskettinum Guðna, guð svo sniðugt.  Hahahahaha. 

Svo má taka þetta lengra.  Jón á Halloka í Aumingjasveit, svaf hjá öllu sem hreyfðist, átti 30 börn með jafnmörgum konum.  Svakalega virkur á honum tittlingurinn.  Stoppum hann upp.  Og lillinn á Jóni verður gerður ódauðlegur á safninu.

Ég fór nefnilega að hugsa um hvernig mér liði ef til væri hið íslenska píkusafn.  Ég má ekki hugsa þá hugsun til enda.  Vagínur af öllum stærðum og gerðum.  Sjáið píkuna á Harðsnúnu Hönnu eða í dag verður sýning á píkum úr Suðursveit.  Eru þær öðruvísi en píkurnar úr Mývatnsveitinni? Komið og sjáið!

Annars er ég ekki mjög tittlingaupptekin kona.  Og það sem meira er, ég er orðin frekar tepruleg með árunum.  Bara að skrifa um uppstoppaða tittlinga á Húsavík og að fabúlera um vagínusafn á Vopnafirði gerir það að verkum að ég er öll asnalega vandræðaleg í framan.  Enda var blaðsíða 82 í heilsufræðinni ekki tekin í mínum skóla.  Það fékkst enginn kennari til að fara í þetta háskalega efni.

Ég er ein af þeim sem fékk lömun í talfærin ef ég átti að segja smokkfiskur "in public".

Og svo hef ég í gegnum tíðina, einungis haft áhuga á þeim tittlingum sem hafa verið áfastir lifandi eigendum sínum, ef ég á að vera alveg hreinskilin.

Úff, farin í laugardagsþrifin og hætt að velta mér upp úr þessum tittlingaskít.

Úje.

 

Reðasafnið á Reuters

Oliver í gær

Í dag verður haldið upp á afmælið hans Olivers úti í London.

Þessi amma er fjarri góðu gamni, en afi í Kefló og amma-Brynja eru á staðnum standa vaktina fyrir okkur sem heima sitjum.

Amma-Brynja tók þessar myndir í gær.  Það var auðvitað farið beint að versla með hið þriggja ára afmælisbarn.

Svo keypti amma-Brynja DVD-mynd og Oliver fór strax að horfa af miklum móð.

En...

..jafnvel þriggja ára drengir þreytast eftir erfiðan dag og þá er auðvelt að sofna og hverfa inn í draumaheima.

Elsku Oliver, amma hugsar til þín í dag.

Ég var einu sinni fitubolla

Ég var einu sinni feit, ég viðurkenni það.  Það var tímabil sem náði yfir 2-3 ár og orsakaðist af mikilli vín- og bjórdrykkju og svo bruddi ég lyf.  Ég alki?  Jájá, löngu ljóst og ekkert um það að segja.  Og svo fór ég í meðferð, fékk sykursýki og nærri því drapst úr neyslu og lopinn sem hafði sest utan á mig hvarf á methraða.  Síðan hef ég verið með eðlilegt holdafar. 

Ég var svo rugluð á fitubollutímanum að ég minnist þess ekki að hafa verið að taka upp of mikið súrefni og stuðla að heví loftlagsbreytingum, kannski vegna þess að ég fór helst ekki út úr húsi á meðan tímabilið varði.  Þannig að það er ekki hægt að sekta mig eins og hverja aðra eiturspúandi verksmiðju.

En ég er ekki frá því að fólk sem er ekki í norminu, er stærra en einhverjir kílóastuðlar segja til um, sé beinlínis lagt í einelti.  Það er ekki langt síðan að það var önnur svipuð frétt um "fitubollur-að-eyðileggja-plánetuna-frétt" í Mogganum.

Auðvitað er bara gott mál að fólk breyti um lífstíl, borði heilbrigðan mat og drekki minna bús, ef það er á annað borð að hlaða utan á sig heilu hillusamstæðunum.  En þetta sjúklega kílóatal skil ég ekki. 

Ég er auðvitað ekki að tala um fólk sem er með offitusjúkdóma og þarf fleiri hektara undir afturendann á sér, auðvitað ekki.  En það er verið að ráðast að fólki um leið og það bætir við sig einhverjum kílóum.

Nú eru þessir sérfræðingar í Bretlandi (2 stk.), örugglega bældir í æsku og gátu ekki kúkað, að troða loftlagsbreytingum jarðar upp á feitlagið fólk.  Fari þeir og veri.

Súmíbítmíbætmí.

Offita stuðlar að loftslagsbreytingum

Dagur Hársins?

Vissuð þið það að dagur hársins var í gær?  Ég er eiginlega viss um að það var svo.

En ég vissi það ekki fyrr en komið var undir kvöld. 

Þema dagsins var allsráðandi enda er ég ofsalega hrifin af öllum svona dögum sem eru merktir einhverju.  Eins og dagur fatlaðra, dagur umferðarmenningar, dagur megrunar, megrunarlausi dagurinn, reyklausi dagurinn, sá kjöt- og fisklausi, og svo sólarlausi dagurinn, en þeir eru rosalega margir.

En..

Hér komu tvö lítil systkini í heimsókn til ömmu með mömmu sinni.

Ég var að grilla pylsur úti á svölum og Jenný Una sat og fylgdist með.  Ég sá allt í einu að hún hélt á klippiskærunum mínum og þau eru ekki aðgengileg börnum eða eiga amk. ekki að vera það.  Hnífar og skæri þið vitið.  En sú stutta hafði greinilega fundið þau og var að dúlla sér við hársnyrtingu á sjálfri sér.  Það voru lokkar út um alt enda barn með sítt og þykkt hár.  Ég náði skærunum og sú stutta varð frekar sár.

Ég má alleg klippa mig amma, mamma mín sagði mér það í gær.

Ég: Börn mega alls ekki vera með skæri Jenný, það er stórhættulegt. 

Barn: Ég getir alleg klippað mig sjálf.  Ég geti gert það mjög fínt.

Jenný Una lét sig ekki muna um að klifra upp á stól og ná þar í skærin sem voru í öruggri fjarlægð frá barni, að ég hélt.

Þau eru núna læst inni ásamt öðru skaðræði á heimili.

Og svo sat ég hér ein með sjálfri mér og las á netinu, með sígó og ég var algjörlega í öðrum heimi.

Ég fann sterka grilllykt og ég hugsaði; einhver er að grilla á kolagrilli.  Mig langar í sollis. 

En svo brenndi ég á mér eyrað.  Það var sinubruni vi. megin á höfðinu á mér.  Töluvert stór sena brann og eitthvað af gróðri mun varanlega skemmdur.

Ég held ég fari að drepa í, nú eða kveikja í sinu hæ. megin.  Þá verð ég hipp og kúl.

Er á leiðinni í lit og strípur.´

Eftir helgi því þá er dagur strípunnar.

Bítmæbóns.

 

 

Að myrða í matinn

Skjálftinn í Kína er harmleikur, svo skelfilegur harmleikur að manni fallast hendur.

Sama gildir um ástandið á Búrma.

Þolendur Róberts Árna Hreiðarsonar, kynferðisafbrotamanns og Guðmundar í Bryginu, kollega hans, eru að ganga í gegnum harmleik.  Það er sorglegt og satt.

Hungur, sjúkdómar, mansal og ofbeldi á konum og börnum eru harmleikir, svo stórir að það er erfitt að leiða hugann að þeim, það hreinlega nístir í sálina.

Svo er það náttúran.  Fæðupíramídinn.  Þar eru engir harmleikir í gangi hvað mig varðar.  Hver þrífst á öðrum, allir þurfa að borða.

Mér finnst þessi taugaveiklunarfrétt um harmleik svananna á Álftanesi sem misstu eggin sín í kjaftinn á mávi ekki nálgast þá merkingu sem ég legg í harmleik.  Hún er allt að því fyndin þegar hún er sett svona upp.

Ég hélt að alvarlegt slys hefði orðið við Bakkatjörn þegar ég sá þessa frétt. 

Auðvitað eru svanir krúttlegir og mávar asnalega uppáþrengjandi og óheflaðir andskotar.

En vó, á ekki að efna til minningarathafnar í kirkjunni á nesinu bara, til að minnast eggjanna sem mávarnir úðuðu í sig? 

Veita álftunum áfallahjálp? 

Hefja söfnun til handa eggjalausu foreldrunum?

Ég get svarið það, hvernig væri að hemja dramatíkina?  Náttúrulögmálin eru ekki harmleikur.  Fjandinn fjarri mér.

Stundum er eins og maður sé staddur í bíómynd eftir Fellini.

Farin að murka lífið úr litlu lambi sem á slatta af systkinum og foreldra á besta aldri.

Muhahaha

Með eða á móti?

Er hægt að komast nær lýðræði en með þjóðaratkvæðagreiðslu?

Er betri leið til að fá fram niðurstöðu um meirihluta, með eða á móti málefni?

Ég held ekki.

Þar er stórundarlegt þykir mér að Björn Bjarnason skuli vera á móti því að efnt verði til þjóðaratkvæðagreiðslu um stjórnarskrárbreytingar sem gera myndu kleift að sækja um aðild að Evrópusambandinu.

Ég veit ekkert hvort ég er með eða á móti.  Það þarf að kynna málið almennilega áður en ég treysti mér til að taka afstöðu og svo er um marga.

Merkilegt hvað stundum er mikil andstaða við lýðræðislega gjörninga hjá stjórnmálamönnum.

Nú hefur komið í ljós í skoðanakönnunum að meirihluti Íslendinga vill sækja um inngöngu í ESB.

Og á þá ekki að kýla á það eftir að fólk hefur fengið tækifæri til að skoða hug sinn?

Ég blóta hressilega (blót, blót, blót), vegna þess að mér finnst hálf fasistalegt að vera á móti þjóðaratkvæðagreiðslu í mikilvægum málum.

Frusssssssss

Á móti þjóðaratkvæðagreiðslu

Ég er ruddi..

..en ég byrja fallega.

Ég á margar vinkonur, á öllum aldri.  Sumar hef ég ekki hitt lengi, sumum heyri ég í nánast daglega og hver og ein þeirra hefur haft áhrif á líf mitt, til hins betra í flestum tilfellum, og engri þeirra hefði ég viljað missa af.  Ekki einu sinni þeim sem sem reyndust miður góðar.  Ég er nefnilega dedd á því að þegar vinskapur gengur ekki upp þá er tilgangi hans lokið.  Svo leggur maður sjálfur í púkkið og undirrituð hefur ábyggilega átt sín móment í verri áttina. 

Ég átti æskuvinkonu sem var samansaumaður nískupúki.  Algjör sveppur, en það var bara þessi eina sem sat á peningunum sínum.

Enda eins gott, níska er leiðinlegur löstur.  Hafi maður lesti þá er eins gott að hafa þá skemmtilega.  Eins og t.d. vergirni sem mikið hefur verið til umræðu í kommentakerfinu mínu í dag.  Já eða alkahólfíkn, en hún er afgreidd hjá mér.  Guð rændi mig kvótanum.  Takk fyrir það karlinn minn.  Gott að vera búin að ljúka einum lesti amk.

Allar hinar vinkonurnar hafa á einn eða annan hátt verið gjöfular manneskjur og þá er ég fyrst og fremst að tala um að þær voru ekki nískar á sjálfa sig.  Þess vegna eiga þær nískuna ekki sameiginlega með Kate/Lilly úr þáttunum Lost.

En alveg rosalega margar af vinkonum mínum (og þar með ég sjálf á einhverjum tímum) eiga annað sameiginlegt með Kate/Lilly.

Þær telja sig hafa búið með myglusveppum.

Helvíti algengt vandamál á meðal manna.

Það þyrfti að skrifa sjálfshjálparbók um málefnið.

"Hvernig eyða má manni (æi mismælti mig) myglu af heimili án þess að flytja þaðan út"

Er í upphitun fyrir ruddamennsku og aðra ógjörninga.

Góð bara, en þið?

Later!