Ég er skápanörd

Ég er skápanörd.  Ég viðurkenni það hér með.  Það er aðallega í tengslum við sjónvarpsefni, sem nörðurinn í mér blómstrar.  Svo er ég smáborgari og mér finnst vont að falla á hipp og kúl prófinu. Vill vera svo djúp 24/7.  Jeræt.

Ég ætlaði að segja upp Stöð 2 í sumar.  Horfi ekki oft á stöðina, að undanskyldum fréttum og Mannamáli, en ég varð að hætta við það.

Ég hef nördast við að horfa á American Idol frá byrjun.  Alveg gjörsamlega intúitt.  Alveg: tek ekki símann, fer með kaffi, sígó og aðrar birgðir af nauðsynjum að sjónvarpinu.  Má ekki trufla og svo pissa ég í auglýsingahléinu.  Ég fæ krúttköst, tárast og er svo plebbaleg að þið megið engum segja.

Og svo þegar ég ætlaði að fara að segja upp áskriftinni fram á haust sá ég að "So you think you can dance" er að byrja.  Það fer um mig straumur.  Nörðurinn flippar út.  Því má ég ekki missa af.  Ég er svo mikill plebbi að það ætti að klípa mig.

Og núna Júróvisjón.  Ég hef ekki verið að glápa á þessa "keppni" (halló, í raun er ekki hægt að keppa í listum, "but then again" þá er Júró ekki list) nema með öðru auganu.  Hef yfirleitt hætt að horfa þegar Ísland og Svíþjóð eru búin að ljúka sér af og svo horft á stigagjöfina, en í ár er ég orðin svo veik af mínum nördisma að ég er jafn intúitt og með Ædólið, já ég viðurkenni vanmátt minn.

Sverige vinnur samkvæmt skoðanakönnun frá BBC.  Ísland verður í 8. sæti.

Gæti trúað að þetta væri nærri lagi.  Sko Svíarnir eru með uppskriftina.  Júróvisjón er friggings þjóðarsport í landinu.  Svo kunna þeir að nota vindvélarnar maður minn.  Hárið fýkur nærri því af kjérlingunni henni Perelli.  Sem btw er ógissla sæt og í fínu formi þessa dagana.

Heja Sverige.

Af átakasvæðinu

Það verður ekki á vígvöllinn logið. Ég sver það, það er ekki búandi hér í Breiðholtinu.  Hverjum dettur eiginlega í hug að byggja upp í sveit?  Ók, átakasvæðið er ekki sveit en þegar Breiðholtið var byggt var það svo sannarlega ekki miðsvæðis.

Og ég endaði hér.  Enginn veit sína æfina.  Sjálfur vestur- og miðbæingurinn þurfti að éta ofan í sig hástemmdar yfirlýsingar um að fara ekki lengra "út úr" bænum en sem næmi Rauðarárstíg, ef hjá því væri komist, fór gott lengra en það, alla leið upp í Seljahverfi og það er allt helvítis Laugaveginum að kenna, vegna næturóeirða fyrir neðan gluggann minn um árabil.

En mér er ekki svo leitt sem ég læt.  Það keyrði enginn bíll á minn húsvegg.  Það ældi enginn á tröppurnar og það reyndi enginn að beita mig ofbeldi í nótt.  Þá vitið þið það.

Vitið þið að Seljahverfið er eitt grænasta svæði borgarinnar?  Hér er sumarið að koma, allt að grænka og fyrir utan eldhúsgluggann minn stendur fallegast tré í heimi og laufgast svo hratt að ég get nærri því sé það gróa.  Nei, ég er ekki á sýru.

En hvað um það, mig langar aftur á heimaslóðir.  Það býr svo lengi að fyrstu gerð.  Ég er með heimþrá í vesturbæinn og miðbæinn.  Frumburður býr í vestur, sú yngsta í miðbæ.

Ég upplifi mig eins og í sveitadvöl.  Eða það held ég, var aldrei send í sveit og ég þakka mínum sæla fyrir það.  Hrædd við kindur og allt.

En ég vildi sum sé tilkynna ykkur að það var ekki keyrt á minn húsvegg hér í Breiðholtinu í nótt.  Einhver annar hlaut það hnoss.

Yfir og út frá átakasvæðinu.

Ók á hús í Breiðholti

Nóg komið

Ég hef alltaf haft opið fyrir óskráða bloggara hér í athugasemdakerfinu.  Einfaldlega vegna þess að umræðan verður oft fjölbreyttari og skemmtilegri eftir því sem fleiri taka þátt.

En nú gefst ég upp.

Undanfarna daga hef ég fengið  hverja subbuathugasemdina á fætur annarri í kommentakerfið mitt, og flestir nafnlausir einstaklingar út í bæ.  Ég hef lokað á hverja ip-töluna á fætur annarri en ekki lokað fyrir athugasemdir.

Nú hef ég opið fyrir Moggabloggara og búið mál.  Þó þeir séu nú ekki allir til að hrópa húrra fyrir heldur.

Og svo að máli dagsins/vikunnar/mánaðarins/ársins.

Mér er hálf óglatt yfir umræðunni um komu palestínsku kvennanna og barnanna hingað til lands.

Ég fer hjá mér vegna umræðunnar um að fyrst þurfi að hugsa um Íslendinga áður en hægt að er að veita landlausu og hrjáðu fólki athvarf hérna í 5. ríkasta landi heims.

Hvað er í gangi á þessu landi?  Er það ímyndun í mér að flestir sem taka til máls í þessa veru tengist Frjálslynda flokknum?  Þið fyrirgefið en ég sé ekki betur.  Er búin að lesa pistla og athugasemdir út um allt í bloggheimum og mér sýnist að Frjálslyndir séu undantekningarlaust sammála Magnúsi Þór.

Ég vona svo innilega að einhvað annað bæjarfélag taki að sér að bjóða konurnar og börnin velkomin.  Ég vil ekki sjá að þau mæti andúð og skilningsleysi "allra" Skagamannanna sem eru á móti komu þeirra.

Nánar um málið sjá hér.

Þetta er okkur til minnkunar gott fólk.

Hvernig getur allt orðið vitlaust vegna konu 60 manns á tveimur árum?  Það er ekki eins og við höfum verið að standa okkur í að taka á móti flóttamönnum á liðnum árum við Íslendingar.  Þó að móttaka þeirra sem hingað hafi komið hafi gengið vel fyrir sig og að henni hafi verið staðið með mikilli prýði.

Svei mér þá, ég held að það ætti að senda þetta lið sem lætur svona í námsferð og til enduruppeldis í flóttamannabúðirnar þarna niðurfrá.  Bara til að fá ástandið í æð.

P.s. Og þið kæra fólk sem hafið glatt mig með líflegum innleggjum í umræðuna og eruð ekki Moggabloggarar þá er gestabókin opin og netfangið mitt uppi í höfundarboxinu.

Og fyrir nóttina góð gæsahúð inn í draumaheiminn

Sweet dreams.

Með hvali á heilanum

Skelfing eru þessar eilífu hvalveiðar orðnar þreytandi.  Lítill markaður er fyrir kjötið og allt verður vitlaust úti í heimi.

Höldum við að það sé hægt að ganga fram hjá viðhorfum sem eru við líði víða um heim?

Stundum erum við eins og unglingar á mótþróaskeiði.  Við ætlum samt hvað sem hver segir.

Ég hef persónulega enga sérstaka verndartilfinningu gagnvart hvölum, mín vegna má fólk úða þessu í sig bara að það sé ekki að gera það fyrir framan mig.  Skepna sem lyktar eins og rotnandi hræ þegar búið er að veiða hana er ekki matur í mínum huga.  Afsakið ég er að æla.  En endilega snæðið kvikindið ásamt skötu, signum fiski og annarri ýldu.  Svo íslenskt eitthvað.

Málið er að það er sterk andúð víðast hvar gagnvart hvalveiðum. 

Við þurfum ekki endilega að beygja okkur fyrir allri vitleysu úti í heimi, en þegar fyrirsjáanlegar eru miklar líkur á tekjumissi og skemmd á ímynd okkar þá höfum við hreinlega ekki efni á þessum veiðum.

Er ekki hægt að hætta þessari þrjósku?

Jösses, hvað þetta er orðið þreytandi.

Gagnrýna væntanlegar hrefnuveiðar

Ekki útlendingahatur - listrænn gjörningur

Nú er komin skýring á skiltunum sem ég bloggaði um í pistlinum hér fyrir neðan.  Þetta er listrænn gjörningur, hluti af sýningu sem heitir Ferðalag.

Ég sé ekki list í þessum gjörningi.  Kannski af því þetta kemur á tíma þar sem Akranesmálið er í umræðunni og fólk að æsa sig í báðar áttir.  Í raun myndi ég segja að þjóðfélagið logi vegna þessa máls.

Ég tala amk. varla við manneskju sem ekki minnist á Akranesgjörninginn.  Bara að hann væri listrænn sá gjörningur og á morgun myndi Magnús Þór segja "djók", þetta var hluti af stærra verki sem ég er með í smíðum.

En ég geri mér ekki von um það.

Þessu er hér með komið á framfæri.

Ójá.

Ég skil samt að þetta kallar á umræðu. 

Íslenskir kynþáttahatarar í skjóli nætur

 

Stundum verður maður bara að segja eins og er.  Mér hefur fundist lengi að töluvert margir  Íslendingar séu með kynþáttafordóma.  Að þeir kæri sig ekki um alþjóðasamfélag og staðreyndirnar tala líka sínu máli.  Í hvert skipti sem einhver kynþátta-andúðar-bloggari skrifar um málefnið þá vantar ekki jákórin í athugasemdakerfum viðkomandi.

Og svo er það Akranes.  Silfrið í gær segir sína sögu.  Ætla ekki að fara nánar út í það.

Auðvitað eru við ekki öll haldin kynþáttaandúð.  En ég hallast að hluti  þjóðarsálarinnar sé það.

Mér finnst það sorglegt.

Og nú eru rasistarnir á Íslandi, sem ég veit ekki hverjir eru, farnir að láta verkin tala.

Þeir hafa tileinkað sér ósóman frá Sviss og skarta auglýsingaspjöldum frá SVP, Svissneska þjóðarflokknum, sem hann notaði í kosningabaráttunni í fyrra.

Það er hægt að hlaupa uppi hangikjötsþjófa, grípa rúllupylsustelandi vesalinga og upplýsa flest mál bæði stór og smá sem koma upp hér.

Þarna er vinna lögð í að koma skiltunum fyrir.  Þau standa við þjóðveg, sér enginn neitt?  Eru engin vitni.

Það ætti að setja allt á fullt til að ná þessum útlendingahöturum og það væri flott að hafa þá til sýnis niðri á Austurvelli.  Öðrum til varnaðar.  Amk. hlýtur maður að gera þá kröfu að þessi viðbjóður verði stöðvaður og það strax.

Andskotinn hvað ég er hrædd við þennan ófögnuð sem rasismi er.  Ætlar sagan aldrei að kenna fólki??

Sjúklegur hugarheimur Kötlu Christiansen Lange

 

Einhvern tímann mun ég skrifa bók.  Er reyndar löngu byrjuð, en ég er í heilagri pásu.

En það eitt og sér skiptir ekki máli.

Bloggtuðararnir (þessar elskur) sem velta sér upp úr því hvernig best sé að ná í talningu á síðurnar sínar, minnast oft á að fyrirsagnir vegi þungt.

Það er nokkuð til í þessu, ég veit að þegar fyrirsagnirnar eru mergjaðar þá eykst lesningin.  En það er ekki það sem ég er að velta mér upp úr, heldur hitt að titill bókar hlýtur þá að skipta heilmiklu máli.

Titill þarf ekki endilega að vísa til innihalds.  Segjum að ég myndi skrifa bók um örlagasögu fjölskyldu.  Mergjað kvikindi.  Og þá kæmi höfuðverkurinn.  Hvað ætti bókin að heita?

Ég var með nafn á minni sögu.  Hún átti að heita Kerlingabók.  En svo stal bloggarinn í mér nafninu af sjálfri mér og ef ég klára einhvern tímann viðkomandi bók, þá verður hún að hafa nafn.  Krassandi nafn.  Titillinn mætti fela í sér loforð um geggjaða lesningu.

Hvað með:

"P.N.G." Persona non grata?  Töff nafn en alls ekki viðeigandi í þessu tilfelli.

"Klámsögur úr vesturbænum"?  Erfitt þar sem að klám myndi að líkindum ekki vera til staðar í bókinni, þannig að þar færu margir "karlar" (af báðum kynjum) fýluferð inn í sjúkan hugarheim höfundar.  Því í bókinni verða allir sífellt á bæn og dansandi engladansa ala Þórbergur, til að sarga úr sér bölvaða gredduna. Jeræt.  Svo má ekki gleyma þeirri staðreynd að bókin myndi frekar gerast í Austurbænum.  Það er allt háheilagt vestur í bæ.  Veit það af eigin reynslu.

"Ævintýri og örlög íslenskra lyftukvenna með hægðartregðu" er mergjað nafn.  En það er engin innistæða fyrir titlinum þannig að ég get ekki notað hann.

Eru til lyftukonur?

Kannski ég setji bara viðeigandi titil sem vísar í efni bókarinnar.  Ég er að hugsa um að láta hana heita "Hinn sjúklegi hugarheimur Kötlu Christiansen Lange", því það er sennilega það sem kemur til með að vera þungamiðja bókarinnar.

Er þó að hugsa um að breyta nafni aðalhetjunnar í Etnu, ef ske kynni að Katla mín ætti sér margar nöfnur, það gæti komið illa við þær blessaðar, því trúið mér að Katla vinkonan er snarblússandi geggjuð, enda komin af hálfklikkaðri kellingu sem býr fyrir ofan snjólínu í Borg Óttans.

Og í guðanna bænum hættið þið nú að láta mig ljúga ykkur full.

Farin að ydda fjaðurpennann.

Bítmæleggælofitt!

 

Að "lesa" list

 

Ég elska Listahátíð.  Einkum og sér í lagi eftir að hún var tekin út til fólksins.  Munið þið risessuna? 

Og nú er ég hugfanginn af húsinu í Tjörninni.  Fór þangað í gær til að skoða.

En svo kemur bömmerinn.

Af hverju er fólk að þýða listaverk?  Eins og núna í tilraunamaraþoninu.  Nakin kona á hesti.  Kvenleiki og karlmennska.  Só?  Af hverju má ég ekki "lesa" listina án þess að einhver þurfi að segja mér hvernig ég á að túlka það sem ég "les".  Mig langar að upplifa list hreint og ómengað, án forskrifta og útskýringa.

Sama með húsið í Tjörninni.  Annar höfundurinn túlkaði verkið og hvað það ætti að fyrirstilla.

Og mín upplifun var öðruvísi.  Ég upplifði engan óhugnað yfir hinu marrandi húsi.  Mér fannst svo frábær tilhugsunin um að maður gæti lifað hamingjusömu lífi, í litlu krúttlegu húsi, þrátt fyrir þessa smá annmarka, þ.e. að það væri hálft ofan í vatni.

Ég veit ekki einu sinni hvort ég túlkaði þetta svona.  Sýnin af húsinu gladdi mig einfaldlega.  Af því hún brýtur upp hefðbundið umhverfi svo dæmi sé tekið.

List er tilfinningaleg upplifun.  Ég vil fá að njóta hennar án útksýringa og án þess að það fylgi með henni "how to do" listi.  Svona eins og þegar maður kaupir sér nýjan síma og fær "manual" með til að átta sig á hvernig kvikindið virkar.

Munið það næst.

Farin að upplifa listina í trénu hér fyrir utan gluggann minn.

Úje

Andstæður í Hafnarhúsinu

Hverjir vinna Eurovision?

Á hverju ári, fyrir Júró, fáum við fréttir frá gengi íslenska framlagsins oft á dag, liggur mér við að segja.

"Konunglegar móttökur".

Mikill áhugi blaðamanna, almennings og Páfans í róm á íslenska laginu.

Silvía Nótt átti staðinn þegar hún tók þátt fyrir okkur (reyndar í eina skiptið þar sem ég var í sjöunda himni yfir framlaginu, stúlkan var frábær, en það vildi enginn kannast við þegar hún floppaði), og enginn mátti vatni halda yfir laginu og flytjandanum. 

Það hefur margt oft komið í ljós að þessir blaðamannafundir, kynningar, partí og allt hvað það heitir, skila ekki miklu í beinhörðum poengum.  Sjaldnast twelve points eða ten points. 

Hvað um það, jafnvel ég ætla að horfa á laugardaginn EF Ísland og Sverige fara áfram, en þessi lönd erum mér hvað kærust allra landa. 

Sænska lagið er hundleiðinlegt, hið íslenska aðeins skárra, en hvað gerir maður ekki fyrir vini sína.

Ég er auðvitað rhytma og blues hundur, rokkið tætir mig og tryllir og ballöður geta gert mig meyra á vondum degi.  En ég sver það og ég er ekki að ljúga, að lögin frá Balkanlöndunum eru mér svo framandi að þau snerta mig ekki, nema þá til að pirra mig.  Ég mjúta þau þegar þau eru spiluð.

Þetta eru ugglaust fordómar.  Ég er líka með geigvænlega Júró fordóma, finnst keppnin hámark plebbismans en svo er ég ekkert skárri en flestir, ég horfi (mjúta af og til), pæli í fötum og svoleiðis, en tuða samt og tauta fyrir allan peninginn.

En þar er ég komin niður á kjarna málsins.  Ég elska að hata Júróvisjón.  Það er beinlínis sáluhjálparatriði fyrir mig og fleiri að fá tækifæri til að krullast upp amk. einu sinni á ári.

Ég er farin að telja í - von-tú-þrí.

Olsen bræður voru dúllur.  Plebbadúllur.  Gæti étið þá.

Og hver vinnur í ár?  Ég veðja á Svíþjóð.

Konunglegar móttökur í Serbíu

Rússnesk rúlletta í Borgaskóla

Ég næ ekki upp í nefið á mér af reiði eftir að hafa lesið viðtengda frétt.

Kennara í Borgaskóla var vikið úr starfi í byrjun mars.

En..

"Í bréfi sem Inga Þ. Halldórsdóttir, skólastjóri Borgaskóla, sendi i foreldrum barna við skólann segir að málið hafi fyrst komið á borð umsjónakennara 11. janúar síðastliðinn. Þá hafi verið rætt við kennarann og hann beðinn að breyta hegðun sinni.
„Tíminn sem líður frá því þegar fyrstu stúlkurnar sögðu umsjónarkennara sínum frá líðan sinni til þess tíma er annað mál kemur upp er of langur," segir í bréfi skólastjórans. Þann tíma hefði kennarinn fengið til að breyta hegðun sinni en réttum mánuði síðar hafi móðir stúlku í 10. bekk komið með dóttur sinni til fundar við umsjónarkennara vegna atviks í lok kennslustundar vikunni áður."

Nú veit ég ekki hvað þeir í Grafarvoginum eiga við þegar þeir tala um "óviðeigandi hegðun gagnvart stúlkum", svona nákvæmlega, en ég fer nokkuð nærri um það.

Og þá á að leysa málið með því að biðja kennarann um að breyta hegðun sinni.  Mál búið og afgreitt, en þar sem kennarinn hlýddi ekki yfirboðurum og hélt áfram uppteknum hætti þá fauk hann í byrjun mars.

Fyrirgefið en mér finnst þetta alvarlegt mál, þegar kennarar, prestar og aðrar starfsstéttir sem vinna með börnum og unglingum verða uppvísir af "óeðlilegri" hegðun gagnvar ungmennum.

Ég hefði ekki hætt fyrr en viðkomandi væri látinn fara, hefðu mínar dætur lent í svona manni.

Ég hefði aldrei sætt mig við að maðurinn yrði beðinn um að láta af og halda síðan áfram vinnunni með börnunum.

Ég veit fátt ógeðslegra en þegar fólki sem er treyst fyrir börnum og ungmennum, misnotar það traust.

Breyta hegðuninni hvern andskotann.

Að tala um rússneska rúllettu.

ARG

 

Kennara vikið frá störfum í Borgaskóla