Ertu að klæmast við mig mannhundur, sagði vitgrönn vinkona mín við háls og neflækninn sem hafði beðið hana að opna betur, vitandi að allir karlmenn elskuðu að vera þétt upp að henni og helst að vaða inn í hana ef þess væri nokkur kostur

 

Nokkrum sinnum þegar Ellý Ármanns bloggaði hér og var yfirleitt í toppsætinu á Moggabloggi, hermdi ég eftir fyrirsögnunum hennar vegna þess að konan var að drepa mig úr leiðindum með ljósbláu færslunum sínum.  Reyndar voru mínar fyrirsagnir mun ruddalegri en Ellýjar.  Ef maður fer út í svona kyndæmi, þá gerir maður það svo um munar.

Heimsóknir á síðuna mína fimmfölduðust í hvert skipti.  Þá rann upp fyrir mér það ljós að kynlíf selur, klám auðvitað líka án þess að það sé verið að blogga klám hér á háheilögu Moggablogginu.

En að efninu.  Friðrik Þór er með skemmtilegar hugleiðingar um bloggara á síðunni sinni í dag.

Er auðvelt að komast í fyrsta sætið á Blogginu?

Eru fréttatengdar bloggfærslur líklegar til að auka lesturinn?  Mér er sagt það en ég verð ekki var við að lesturinn taki kipp þegar ég blogga við fréttir, þ.e. ef fyrirsögnin er ekki þess kræsilegri. Ég geri nefnilega hvorutveggja.  Oft fabúlera ég út frá fréttum.

Sumir vilja meina að það sé nóg að blogga stanslaust við fréttir til að komast ofarlega á lista.  Hm.. það getur verið en tæpast nennir fólk að lesa einnar setninga færslur upp á "ég meinaða" og "ömurlegt" og svo framvegis til að halda viðkomandi á toppi.

Annars er ég góð á mínum stað.  Ég hef ekki engar ambisjónir um að komast í efsta sæti bloggsins (svo einhver fari nú ekki pirra sig á því).  Ég vil vera þar sem ég er, í ca. 4-5. sæti að jafnaði, því auðvitað vilja þeir sem blogga láta lesa sig.  Annars væru þeir með læstar dagbækur.

Og svo þetta með bloggvinina.  Ég neita engum um bloggvináttu.  Segi bara játakk.  Hvaða máli skiptir það þó bloggvinarunan sé löng?

Ég kemst aldrei yfir að lesa alla mína, enda hef ég hvergi skrifað upp á það.

En nú er ég hætt.  Lesið Friðrik Þór.  Hann er með skemmtilegar pælingar.

Lesið líka Láru Hönnu, þar eru bráðnauðsynlegar upplýsingar fyrir okkur öll.

Síjú

Ísland vinnur Júró

 

Ég er með það á hreinu að Ísland verður ofarlega í Júróvisjón.  Gott ef við vinnum ekki.

Ég er komin með pottþétta leið til að komast að því hvað fellur í kramið og hvað ekki.

Bördí Jennýjarson, þ.e. Gárinn okkar og sonur Jennýjar Unu er með lélegan tónlistarsmekk.

Hann flautar eins og vitfyrtur smali í Austurrísku Ölpunum yfir friggings fréttastefinu á RÚV

Ef mér verður á að spila eðalmúsík hér við hirðina, þá veinar hann af kvölum undir Dylan og Morrison, svo dæmi séu tekin.

Þegar ég hins vegar, í einhverju bríaríi skoðaði myndbönd með sænska, íslenska og danska framlaginu í Júróvisjón, þá söng hann eins og næturgali, dillaði sér og gerði sig til uppi á bókaskápnum, hvar hann hangir löngum stundum.

Og það var þá sem ég fékk hugmynd að ofan.  Ég setti fuglinn í test.  Hann varð hvað væmnastur og tilgerðarlegur undir íslenska laginu.  Hann var allur á iði og söng undir með því sænska, þó merkjanlega minna en því íslenska.  Þegar það danska hljómaði þá reyndi hann að flýja af hólmi.  Hnitaði hringi yfir hausnum á mér og lét eins og það ætti að slátra honum til kvöldverðar.

Svo hef ég tekið stikkprufur hérna, á hin og þessi framlög.  Bördí er mishrifinn.  En íslenska framlagið fær alltaf sömu viðbrögðin, fuglinn verður eins og vankaður unglingur á bítlatónleikum í hvert skipti.

Ég tek fram að ég er ekki hrifin af Jóróvisjónlögum.  En ég elska að fylgjast með öllum sem eru svo intú it, að þeir lifa fyrir þessa merkilegu "keppni" í plebbisma.

Og í morgun neitaði Jenný Una Eriksdóttir að fara í gallabuxur á leikskólann, af því að hún er alvöru prinsessa.

Mamman: En ég er líka prinsessa Jenný og ég fer oft í gallabuxur.

Jenný Una: Nei ég er alvöru prinsessa, þú ert FEMÍN-NISTI

Og barn fór í fallegum kjól á leikskólann.

12 stig barni til handa.

Flóttamaður af Laugavegi

Nágrannar Kaffistígs eru að flippa út yfir "ógæfufólkinu" sem stundar staðinn. 

Íbúar á Laugavegi í nágrenni við veitingastaðinn Mónakó við Laugaveg sætta sig ekki við að staðurinn fái að selja áfengi frá kl. 11 á morgnanna.  Vegna sama "ógæfufólks" auðvitað.

Ég skil þetta allt mjög vel, eins og ég hef bloggað um áður, enda flóttamaður af Laugaveginum sjálf.

En...

Til hvaða ráða á að grípa gagnvart fólki sem fellur ekki inn í "gæfurammann"?

Á að banna því að vera í miðbæ borgarinnar.  Á daginn?  Á nóttunni? Alltaf?

Nota Akranes og Akureyrar aðferðina á fólk og banna umferð miður lukkulegs fólks undir áhrifum nálægt öðrum borgurum?

Ef þessi athvörf sem fólk virðist eiga í stöðum eins og Kaffistíg og Mónakó verður lokað, hverfur þá vandinn upp í reyk?

Ég spyr og spyr, vegna þess að ég sé ekki að hægt sé að láta eins og rónar og dópistar sé ekki til, þeir hljóta að hafa lágmarksmannréttindi.   Að minnsta kosti hlýtur það fólk eins og annað að njóta eðlilegra borgaralegra réttinda eða það ætla ég að vona.

Ég skil svo innilega hversu erfitt það er að búa í hringiðunni og geta ekki sofið, upplifa blönduðu kórana fyrir neðan svefngluggann á mans eigin persónulega verkamannsinskofa, að láta míga á útidyrnar og brjóta flöskur á gangstéttinni.  Ég hreinlega þjáist af tilhuguninni einni saman.

En einhvers staðar verða "vondir" að vera. 

Það er ekki hægt að hreinsa borgina af fólki bara af því að það fellur ekki undir skilgreininguna góðborgarar.

Það var af þeim sökum sem ég flutti af Laugavegi og upp fyrir snjólínu.

Það var mitt val.

Hvaða val hefur "ógæfufólkið"?

Borgarstjórnarmeirihluti: Hvar eru íbúðargámarnir fyrir útigangsmenn sem eru tilbúnir síðan í janúar s.l.?

 

Þreyta vegna ógæfufólks við svefnherbergisglugga

Bækur og boltar

Ég sat úti á svölum í dag og las og las og las.  Það gerði ég sko eftir að hafa sumarþrifið svalirnar, garðhúsgögnin og grillið.  Ok, ég ryksugaði grillið aðeins. 

Ég skúraði líka og bar eitt og annað ofan í geymslu en ég ætla ekki að fara nánar út í það plebbarnir ykkar.

Ég er að lesa  skáldævisögu Guðbergs Bergssonar sem er komin út í kilju.  Hún kom upphaflega út í tveimur bindum en er sem sagt kominn í eina bók núna.

Það er ekki til fallegri orðatónlist en sú sem Guðbergur Bergsson skapar.  Í nútímanum auðvitað.  Ég fer í hrifningarvímu og langar að stökkva út á næsta horn upp á eplakassa og deila með mér upplifuninni.  Ég veit, ég er tilfinningavöndull og ógeðslega hrifnæm og væmin.  Ég segi ykkur það krakkar mínir að ef þið kunnið að lesa og hafið ekki lesið þessar bækur, gerið það núna.  Kiljur eru svo hentugar í bústaðinn, á ströndina, í bílinn (ef þið eru ekki að keyra, bara svo mér verði ekki súað hérna) og á kaffihúsið.

Og meðfram Guðbergi (eða framhjá honum, eftir því hvernig á það er litið) er ég að glugga í nýútkomið ritsafn með ljóðum Þórarins Eldjárns.  Þar fer enn einn snillingur orðsins.  Ég á flestar bækurnar hans en það er frábært að fá þær í einni bók.  Þórarinn er með mestum húmoristum og ljóðasnillingum á Íslandi fyrr og síðar, leyfi ég mér að segja.

Það er ekki leiðinlegt lífið í bókaveröldinni börnin góð.

Hvað mynduð þið gera ef þið hefðuð mig ekki til að forlesa fyrir ykkur?  Ha???

Þið þyrftuð að glápa á Kiljuna öllum stundum og pæla í gegnum hvurn doðrantinn á fætur öðrum, mörgum hundleiðinlegum.  Jájá.

Farin að dýfa mér í bók.

Sko, þið sem eruð að bíða eftir boltanum sem nefndur er í fyrirsögninni - hann er ekki til umfjöllunar hér, mér fannst þetta bara svo krúttleg fyrirsögn.

Þorrí.

"Home alone" heilkennið

Það er alveg hægt að fara í "Home alone" fílinginn og hlægja að/með þessu fólki sem gleymdi barninu á flugvellinum.  En mér stekkur ekki bros.

Sumir grínast með manninn sem setti bílbeltið á bjórinn og lét barnið leika lausum hala í bílnum.  Mér stekkur ekki bros þar heldur.

Það varð allt vitlaust í kommentakerfinu hjá mér í fyrra þegar ég bloggaði um hversu óábyrgt mér þætti það vera, að foreldrar Maddýar sem hvarf í Portúgal hefðu skilið eftir svona ung börn án gæslu, þó þau hafi getað starað á dyrnar, sem reyndar eru áhöld um.  Ég hefði haft meiri áhyggjur af því sem gæti gerst á bak við dyrnar, t.d. af því að börnin vöknuðu upp og yrðu hrædd og enginn til að taka þau í fangið og knúsa þau og róa.

Maður einn sagði við mig að það væri alveg jafn eðlilegt að skilja börnin ein eftir með þessum hætti eins og þegar maður skildi börn eftir uppi á herbergjum á hóteli og færi niður að borða.  Halló, hver gerir það?  Ekki ég og enginn sem ég þekki.

Það er alveg ótrúlegt hvað fólk fer í mikla vörn þegar þessi mál eru rædd.

Ég vil að fólk taki ábyrgð á börnunum sínum.  Skilji þau ekki eftir hist og her eins og ódýrar handtöskur fullar af snýtuklútum sem enginn ásælist.

Ég er búin að horfa á þessa frétt og bjórfréttina á Mogganum bæði í dag og í gær og verða þræl pirruð í hvert skipti sem ég ber þær augum.

Ef fólk er að eiga börn, er til of mikils mælst að það gæti þeirra eftir bestu getu?  Við getum aldrei komið algjörlega í veg fyrir slys og annað slæmt en við getum amk. komið í veg fyrir ansi margt með því að vera stöðugt á verði.

Og hananú.

Gleymdu barninu á flugvellinum

Réttlætið er uppi á Skaga

Hvað getur maður sagt?

Maður getur hoppað hæð sína, með eða án herklæða.

Svo má segja að það sé eitthvað réttlæti eftir í heiminum og eitthvað að því liggi upp á Skaga.

Stundum gleðst ég yfir litlu.

En núna tók mannúðarstefnan heljarstökk á Akranesi.

Til hamingju nerðirnir ykkar.

Og að Reykjavík.

Ég á þá ósk heitasta að meirihlutinn í borginni haldi áfram með sitt samstarf.

Ef þeir hanga saman á kjöftunum eitthvað enn, þá mun Sjálfstæðisflokkurinn verða minni eitt í Borg Óttans.

Það er komið sumar!

Úúúújeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee

Bannað fullorðnum?

 

Þegar stelpurnar mínar voru litlar, krúsuðum ég og þáverandi, um landið með tjald og fyrirkomulag.

Það var stórskemmtilegt og dæturnar elskuðu það.  Við tjölduðum í Atlavík í 30 stiga hita, Í Skaftafelli á Seyðisfirði,  Ásbyrgi, nefnið það, við drápum þar niður tjaldhæl, ef undan eru skildir Vestfirðir, ég á þá eftir.

Á tjaldstæðunum var mikið af fjöslkyldufólki og auðvitað ungar manneskjur á eigin vegum líka.

Svona eftir á að hyggja, þegar ég les fréttina um aldursfasismann á Akranesi og í fyrra á Akureyri, þá man ég eftir að það voru oft óhugnanleg læti og sukk á næturnar.  Veit einhver hvernig er að sofa í tjaldi þegar nágranninn er með allt á fullu blasti?  Eða hversu vel það heyrist þegar fólk í ölæði rífst hinu megin á tjaldstæðinu?  Nei, kannski ekki, en þá er að taka mín orð fyrir því, það er martraðarkennt ástand.

Og hverjir skyldu nú hafa djöflast mest á tjaldstæðum landsins?  Það voru ekki unglingar, svo mikið er víst.  Það var rígfullorðna fólkið sem datt í það eftir að börnin sofnuðu. Og það hafði hátt.

En ég vildi koma að þeirri skoðun minni að mér finnst það mannréttindabrot að setja aldurstakmörk á tjaldstæði, þá meina ég eftir að fólk er búið að ná lögaldri.

Ætli það myndi ekki heyrast hljóð úr horni ef tjaldstæðisfrömuðir þessa lands bönnuðu öllum 33-43 að tjalda vegna gruns um að það ætti að detta ærlega í það?

Hvað er eiginlega í gangi þarna uppi á Skaga?

Yngri en 23 ára bannað að tjalda nema í fylgd með fullorðnum

Ómegðin á Akranesi

Magnús Þór Hafsteinsson þarf ekki að hafa áhyggjur af villta vinstrinu mér, eins og hann orðar það svo skemmtilega í kommentakerfinu hjá Gurrí, (sem fór af stað með beitta færslu varðandi flóttamennina frá Palestínu, þó mér sýnist hún þó eitthvað vera að draga í land), sem Akranesbær sér sér ekki fært að bjóða velkomna vegna eigin ómeðgar.  Ég á nefnilega ekki heima á Akranesi og get því hvort sem er ekki strækað á hann í kosningum. 

Magnús Þór telur að Akranes eigi fullt í fangi með að sinna sínu eigin fólki.  Það er greinilega allt vaðandi í vandamálum á Skaganum.  Palestínuvandinn er ekki á það bætandi.

Hvað er í gangi í höfðinu á fólki sem hefur ekki dug, mannúð og samkennd með konunum og börnunum frá Palestínu, sem hafa gengið í gegnum skelfilega hluti?  Hvernig er hægt að segja nei takk við beiðni um að bjóða þetta fólk velkomið?

Ég skil þetta ekki.  Mun aldrei skilja og ég held að samkennd með fólki og löngun til að standa í lappirnar og rétta hjálparhönd, sé illa séð hjá mörgum "ættjarðarvinunum".  Að það sé einhverskonar vinstri villa að vilja leggja lóð á vogarskálarnar og taka ábyrgð á bræðrum okkar og systrum.

Ég er ekki oft hrifin af Össuri þessa dagana, og lái mér það hver sem vill, en karlinn sá hefur hjartað á réttum stað og ég tek ofan fyrir honum fyrir þessa færslu sem ég bið ykkur um að lesa.  Þar get ég tekið undir hvert orð.

Ég skammast mín fyrir þjóðerni mitt á svona dögum.

Palestína, gott fólk, er nú um stundir helvíti á jörð.  Þar er ekki staður fyrir konur og börn. 

Fjandinn sjálfur.

Flóttafólk verði boðið velkomið til Reykjavíkur

Hamingja í uppsiglingu og blóm sem bakkar´ana upp

 

Af ýmsum ástæðum, sem ekki verða tíundaðar hér, hefur þessi dagur verið erfiður!  Ójá.  Sumir dagar geta ekki liðið nógu fljótt.

Ég er ekki vön að hanga lengi í vanlíðan, kannski nokkra klukkutíma max, en núna teygðist á því.  Ég er ekki stolt af samskiptatækninni á þessum degi.  Nokkur fórnarlömb liggja nú þegar í valnum.

Dæs.

En.. til að hífa mig upp skrifaði ég fíflafærsluna hér fyrir neðan, ég las AA-bókina og ég kyrjaði faðirvorið.  Svona sirkabát.  Ekkert virkaði.  Ef eitthvað, varð ég enn meira viðskotaill.

Svo las ég um að Dagur Eggerts kallaði ráðningu Jakob Frímanns, læknamistök og þá tók sig upp hlátur, að vísu þurr og óhugnanlegur, hás og viðbjóðslegur,  en fokkings hlátur var það.

Svo varð mér litið á dásamlega fallegt blóm sem mér var gefið af konu sem ég þekki frá því áður fyrr, á laugardaginn, og þá bráðnaði ég að innan.  Fór að grenja smá, búhú, og svo streymdi um mig einhvers konar flauelskennd hamingja.  Úff svo mjúk og góð.

Þórhildur, takk fyrir að bjarga lífi mínu.

Og ég er komin aftur.  Hringið á heimavarnarliðið.

Það er hamingja í uppsiglingu. Og ég bakk´ana upp með blómi!

Úje!

Boð í partý

 

Stundum pæli ég í dauðanum.  Alveg þangað til það brakar í höfðinu á mér.  Ef eitthvað er vonlaust um árangur og niðurstöðu þá er það uppúrveltingur um hvernig sé að deyja, hvað verði um mann og þess háttar.

Það er nefnilega enginn til frásagnar um dauðann.  Það fer í raun óheyrilega í taugarnar á mér.

Og nú er Siðmennt farin að bjóða upp á jarðarfarir.  Það eru komnir valmöguleikar í útfararbransanum.  En trúið mér, það er ekki að gera neitt fyrir mig.  Ég myndi vilja hafa val um að lifa eða deyja, "so to speak".

Þegar ég sá þetta hugsaði ég alveg; noh, ætti ég að láta þá sjá um að heygja mig?  Ég komst að niðurstöðu, ég er ekki alveg nógu heiðin til þess.  Ef ég ætlaði hins vegar að láta ferma mig þá færi ég þangað, það er á hreinu. 

En það situr eftir í hjartanu og sálinni á mér barnatrúin sem amma mín innrætti mér þegar ég var ögn.  Jesús er svo fallegt og kærleiksríkt tákn og mér þykir vænt um hann.  Réttara sagt það sem hann stendur fyrir.

Ég legg ekki að líku trú og trúarsöfnuði en ég er ákveðin í að láta Fríkirkjuna um leifarnar af mér.  Ég vil ráða músíkinni, það á helst að dansa í eftirpartíinu og enginn má gráta, nema af gleði.  Ég vil ekki að fólk fari í rusl yfir því óhjákvæmilega.  Við deyjum öll, amk. þangað til annað kemur í ljós.

Þetta er sem sagt formlegt boð í partý, dagsetningu vantar af skiljanlegum ástæðum.

Þannig að þið sem viljið dansa með mér síðasta dansinn fylgist með á blogginu mínu.

Úje.

Péss.  Væri það ekki kaldhæðnislegt ef ég myndi geispa í kvöld eða á morgun?  Þá myndu vísar konur segja:  Jenný var feig, hún fann það á sér, hún vissi að hún var að fara, hún var svo næm þessi kona, þessi hetja, þessi unaður!

Og svo hvarf hún upp í reyk.

Síjú.

Fyrsta útförin á vegum Siðmenntar