Ekki skata í sjónmáli

Skata er ógeðismatur og ég fer ekki ofan af því.

Samt er eitthvað krúttlegt við þennan sið sem fólk hefur verið að hefja til vegs og virðingar undanfarin ár hér í höfuðborginni.

Það þýðir ekkert að halda því fram að skötuát hafi verið stundað á öðru hvoru heimili frá upphafi vega því þannig er það ekki.  Ég t.d. er eldri en ómunatíðin og í minni æsku var hægt að ganga á milli húsa og heimila á Þorláksmessu án þess að verða fyrir lyktarofbeldi.

En aftur að þessu krúttlega.  Fólk safnast nefnilega saman yfir hræinu og hefur skemmtilegt.

Ingunn systir mín er með skötuveislu á Hjallaveginum fyrir mömmu og pabba og allar systur mínar.

Hún eldar kvikindið úti í bílskúr sem er auðvitað brilljant.

En ég mæti ekki.  Ég er skötuhatari.

Ég sýð hangikjöt á Þorláksmessu og brýt allar hefðir því við borðum það líka.  Að hluta sko.

Annars er Þorláksmessa minn uppáhaldsdagur á árinu því þá koma jólakveðjurnar í útvarpið.

Ég elska jólakveðjurnar.  Þær minna mig á bernsku mína, á eplalykt, mjallarbón og kökuilm.

Ekki skata í sjónmáli á Hringbrautinni get ég sagt ykkur þegar ég var barn.

En þessi maður sem stal skötunni ásamt humri og hámeri hefur ætlað að bjóða til þríréttaðrar veislu á Þorlák.

Æi það er eitthvað sorglegt við það að fólk skuli vera farið að stela mat.

Aumingja maðurinn.

Og aumingja nefið á mér eftir einhverja daga.

Fallegasta jólalag í heimi kemur svo hér.  Frá mér til ykkur stórkrúttin og villingarnir ykkar.

Og hagið ykkur svo einu sinni.

Stal skötu, humri og hámeri

Heima að baka vandræði?

Mér fannst fundurinn í kvöld hörkufínn.

Sko, vegna fundargesta og frummælendanna mínus verkalýðskall sem bara talar og talar og segir ekki neitt.  Eitt stykki kerfiskall framleiddur í fjölda eintaka.  Nauðsynlegur í hverja nefnd.

Annars var þarna margt ágætis fólk í panel.

Nema auðvitað kerfiskallinn og svo VR-mógúllinn sem er ekki par hrifinn af því að fá spurningar um launamálin sín.  Hans fokkings einkamál bara.

En ég get sagt ykkur eitt,  það er ekkert vonleysi í mér þó illa gangi að keyra ábyrgðarhugtakinu inn í höfuðið á ríkisstjórninni.

Það kemur.

Málið er að þetta frábæra fólk sem ég sé á Borgarafundunum fær mig til að trúa því að við almenningur getum flutt fjöll (og fólk úr stólum og út á gangstétt ef svo ber undir) ef við sameinumst um það.

Nú langar fólki að koma sér upp smá jólaskapi og ég skil það vel.

Haustið hefur verið hörmulegt við þurfum smá yl í sálina.

Svo kemur janúar og febrúar og þá verðum við komin með stóra breiðfylkingu úr grasrótinni.

Mark my words.

Og hún Ásta Rut sem talaði í kvöld var ótrúlega mögnuð í sinni ræðu.

Ég fékk gæsahúð.

Eftirfarandi alþingismenn mættu:

Álfheiður Ingadóttir, Kolbrún Halldórsdóttir, Steingrímur J. Sigfússon, Þorleifur (man ekki hvers son) mættu frá VG ásamt Ögmundi sem var í panel.

Helgi Hjörvar frá Samfylkingu (ásamt viðskiptaráðherra í panel).

Formaður FF hann Guðjón Arnar mætti líka.

Sá engan frá Framsókn.

VG tóku mætinguna með vinstri.

Ha? Engin Sjálfstæðismaður spyrð þú?

Nei, mér þykir það leiðinlegt en þeir voru örugglega heima að baka vandræði.

Og mikið helvíti er ég reið yfir því að sjónvarp allra landsmanna getur ekki séð sóma sinn í að senda út fundinn fyrir fólk sem á ekki heimangengt.

Það er ekki eins og það sé daglegt brauð þetta ófremdarástand í þjóðfélaginu.

Þöggun?

God natt.

Hiti í fólki í Háskólabíói

Hvurs lags karlmenn?

 

Ég með mína fjölmörgu eiginmenn, elskhuga, kærasta og einnarnæturmenn (róleg) á ekki eitt einasta ástarbréf.

Hvurs lags karlmenn hef ég lagt lag mitt við?

Allt óskrifandi skítapakk? 

Ó, nú man ég, þeir hafa alltaf verið eins og skugginn minn og því aldrei komið til bréfaskrifta.

Án gamans þá á ég ekki ástarbréf.  Hef ekki fengið mörg heldur það kemur kannski til af því að mér finnst bréfarómantík væmin alveg eins og blóma- og skartgriparómantíkin og því ekki laðað að mér skiflæga elskhuga.

Hmm...

En ég hef blendnar tilfinningar gagnvart Edith Piaf, sem var alin upp í hóruhúsi þessi dúlla.

Hún var frábær listamaður og á aldrei eftir að gleymast.

En hún var glataður mannþekkjari og lenti á alls kyns ógeðismönnum sem fóru illa með hana.

Og hvað hún söng fallega konan!  Litli spörfuglinn. 

En talandi um blendnar tilfinningar til þessarar frábæru konu þá fæ ég alltaf sting í hjartað þegar hún syngur.

Ég man eftir lögunum hennar á gömlu gufunni þegar ég var barn og ég varð alltaf svo hrygg.  Hún var svo leið í röddinni og lögin svo mædd.

En ég er smá svekkt yfir að eiga ekki ástarbréf.  Það væri gaman að geta gefið þau út á bók svona þegar hægist um og aldursrökkrið færist yfir.

Kannski hefði verið gerð um þau bíómynd því ég er að segja ykkur að ég hef kynnst litríkum karakterum í gegnum tíðina.

Verst hvað þeir voru lítið fyrir að setja tilfinningar sínar niður á blað.

Kannski eins gott?

Hvað veit ég?

Er á leiðinni á Borgarafund í Háskólabíó kl. átta hvar ég reikna með að hitta ykkur öll, hvert einasta eitt.

Adjö så länge.

 

Ástarbréf frá Edith Piaf á uppboði

Úldið Ísland?

Þegar trukkabílstjórarnir mótmæltu í vor fannst mér það flott hjá þeim. 

Ekki að því að hjartað í mér slægi neitt sérstaklega með málstaðnum, er enginn bensíngleypir sjálf, en ég fann til samkenndar með þeim og mér fannst svo dásamleg tilbreyting að sjá fólk rísa upp á afturlappirnar og gera eitthvað í stað þess að tuða yfir kaffibollanum nú eða bjórnum, sama hvort.

Nú mótmæla þeir aftur strákarnir og mér sýnist full ástæða til þess.

En hvað um það, ég ætla að vona að héðan í frá þá standi fólk í lappirnar og hafi hátt þegar á því er brotið.

Nóg eru tækifærin á þessari eyju sem er svona í þann mund að gera Sikiley að lufsulegri fjölskylduparadís þar sem ekkert misjafn fer fram svona miðað við Ísland eftir bankahrun.

Ég ætla á Borgarafundinn í kvöld og þann næsta og þann næsta.

Við getum verið í jólaskapi, bakað og skreytt OG gefið okkur tíma til að skreppa út í Háskólabíó og taka þátt í að sýna að okkur sé nóg boðið.  Að við séum ekki búin að gefast upp.

Ekki sofna í miðri byltingu krakkar, ekki láta haarderinguna virka á úthaldið.

Við erum rétt að byrja.

Enn er ekkert fararsnið á stjórnvöldum, þau hafa reyrt stjórntaumana utan um sig, bundið á þá rembihnúta og ætla ekki að sleppa.

(Stórhættulegt að vefja sig í stjórnartauma - gæti haft slys í för með sér).

Spurningin er, hver hefur meiri langlundargeð og þrjósku til að bera, við eða ríkisstjórnin?

Ég veðja á okkur.

Ef við stöndum ekki upp fyrir sjálfum okkur þá gerir það ekki nokkur annar.

Hið gamla Ísland er úldið og það á hvergi heima nema í tunnunni.

Eða hvað?

 

Mótmæla innheimtuaðferðum

Ég er ekki hér, ég er ekki hér.

Ég er alveg rosalega þakklát fyrir að hafa verið með gesti og því misst af Össuri í Mannamáli því vísast hefði ég horft ef ekkert annað betra hefði verið í boði.

Ég er komin með svo rosalegt antípat á þessum illa séðu ráðherrum sem neyða návist sinni upp á okkur í gegnum sjónvarp og hafa ekkert að segja nema sama gamla sönginn: "Vér erum að bjarga ykkur gott fólk og svo ætlum við að byggja ykkur upp."

Við ykkur segi ég einn ganginn enn: Ekki bjarga mér og ekki byggja mig upp.  Plís, byggið ykkur sumarbústað eða eitthvað.

Ég get ekki hlustað á fleiri viðtöl við ráðherra þessarar ríkisstjórnar þar sem þeir slá sig til riddara fyrir ekki neitt í þessum hildarleik sem skekur þjóðfélagið.

Só Össur þó þú hafir látið bóka að Davíð sé ekki á ábyrgð Samfylkingarinnar?

Davíð er á ábyrgð ríkisstjórnarinnar hvort sem þér líkar það betur eða verr og það er ekkert sem þú getur gert kallinn til að firra þig þeirri ábyrgð nema að slíta þessu samstarfi, nú eða horfa á eftir Seðlabankastjóra út um útidyr bankans í síðasta sinn.

Þetta er eins og að standa fyrir framan einhvern og síendurtaka: "ég er ekki hér, ég er ekki hér".  Það er hægt að segja svoleiðis þangað til maður er kominn með tungubólgu en ekkert breytir þeirri staðreynd að maður stendur þar sem maður stendur og hvergi andskotans annars staðar.

Össur er svona grínari.  Ég sá það á Borgarafundinum hvernig hann sló öllu upp í létt sniðugheit í stað þess að sýna fólki að hann áttaði sig á alvöru málsins.

Hann reyndi að gera sig að krúttvöndli, tókst það kannski en mér var ekki skemmt.

Og munið þið manninn á fundinum sem hann ætlaði að steðja með upp í Seðló til að láta Davíð segja af sér?  Enn eitt kjaftæðið raupið og fyrirhornreddingingar af því hann var kjaftstopp á fundinum.

Ég er svo þreytt á þessu liði sem heldur áfram að birtast manni bissí í vinnunni þrátt fyrir að það sé varla kjaftur á landinu sem vill hafa það við störf.

Stundum verð ég skelfingu lostin og það þyrmir yfir mig.

Hvað ef öll fyrirhöfn almennings við að segja skoðun sína eftir bankahrunið, mótmælafundir, borgarafundir, bloggskrif og allt hvað það heitir, skilar engu.  NADA?

Að almenningur lognist út af örþreyttur og laskaður eftir skelfinguna sem hefur lostið okkur í hausinn og gefst upp á að mótmæla, andæfa, segja skoðun sína, vera vakandi?

Þá verður þetta málamyndalýðræði við líði áfram, flokkarnir halda áfram að skipa vina sína hér og svo þar og svo allsstaðar og allir eru of þreyttir til að veita viðnám.

En svo hressist ég öll við aftur því ég hef orðið vitni að vakningu meðal fólks, allskonar fólks.

Einhversstaðr fengum við nóg og það sem meira er við sjáum þetta kjánalega leikrit sem verið er að leika fyrir okkur á hverjum degi.

Ég að minnsta kosti sé í gegnum það og ef það væri ekki að gera barnabörnin mín skuldug upp á haus áratugi fram í tímann - ja þá myndi ég brosa illkvittnislega út í annað.

En það geri ég ekki.

Því mér er allt annað en hlátur í hug.

Burt með allan ballettinn.

Komasho.

Allir á Borgarafundinn í Háskólabíói annað kvöld.

Við erum rétt að byrja.

Nema hvað?

Og Össur karlinn er í besta falli jólasveinn - meðal jólasveina.

Bókunin frá Össuri komin

Kosningar á næsta ári ofkors

Rétt hjá VG auðvitað á að kjósa.  Ég vil kosningar á næsta ári eins og flest hugsandi fólk.

Það eru bara nokkrar eftirlegukindur í áhangendaklúbb jakkafatanna í Seðló og Sjálfstæðis sem auðvitað hræðast kosningar eins og pestina enda ekki skrýtið allt þetta lið er trausti rúið.

Auðvitað hangir íhaldið í þeirri veiku von að minni kjósenda sé eins og gullfiskanna og það fenni yfir sporin þeirra í bankahruninu með vorinu.

Allt gleymt og allir glaðir með Sjálfstæðis.

En þannig er það ekki í þetta skipti.

Skellurinn er of stór, mistökin of mörg og leynimakkið of augljóst, spillingin hreinlega gargar á mann með nýjum dæmum dag hvern.

Samfylkingin á eftir að hljóta sömu örlög og félagar þeirra láti þeir ekki kjósa í vor.

Það er auðvitað undir þeim komið.

Annars var það gott innlegg hjá stjórnmálafræðingnum í Silfri Egils í dag sem gerði að umtalsefni að íslenskir stjórnmálamenn skildu ekki hugtakið pólitísk ábyrgð.

Sjaldan hafa sannari orð verið töluð.

En við almenningur erum ábyrg og munum taka ríkisstjórnina og aðra hennar pótintáta í verklega kennslu um hvað svona ábyrgð felur í sér, eða réttara sagt hvað það kostar að axla hana ekki.

Við munum gera það með atkvæðinu okkar óseiseijá.

Allir á Borgarafundinn á morgun í Háskólabíó auðvitað.

Þar verður verkalýðsforystan - ef forystu skyldi kalla.

Allir af stað.

Úje í baráttunni.

Vilja þak á verðtryggð lán og frystingu uppboða

Ekki svo mikið jólablogg

 

Ég sat og gapti yfir sjónvarpsfréttunum í gær þar sem sagði frá kostnaðarliðum forsetaembættisins.

Samt er alveg ferlega erfitt að ganga fram af mér eftir bankahrunið.  Þar hefur eyðsla og rugl náð hæðum sem erfitt er að toppa.

En ég var sum sé nánast orðlaus yfir kostnaðarliðunum.

Nema innlendum ferðalögum.  Þar var ekki bruðlað.  Hefði kannski mátt vera meiri sá liður, ég veit það ekki.

Það var símakostnaðurinn, launin, ferða- og hótlekosnaðurinn sem gaf mér illilega utan undir.

Ég veit ekkert hvernig forsetaembættið hefur eytt peningum svona yfirleitt, né heldur veit ég hvort ÓRG er meiri eyðsluseggur en forverar hans en það má segja Ólafi til varnar að hann hefur unnið eins og mófó fyrir hönd Íslands.

Nú má hins vegar alveg deila um hvort áherslurnar hjá karlinum hafi verið réttar þegar horft er til baka.

Ég er á því að hann hafi verið á langdregnum sjálfshátíðum með útrásarvíkingunum.

Nú hefur forsetaembættið mótmælt þessari frétt og segir að hún sé beinlínis röng eða villandi.

Hvað um það.  Ef eitthvað að þessu reynist rétt.  Að kostnaður við embættið sé svona hár þá vil ég að við förum að hugsa um að leggja niður þennan póst.

Við getum ráðið PR-mann til verksins.

Við erum fátæk þjóð og höfum ekki efni á svona flottræfilshætti.

En að mér og jólunum.

Í dag stendur hin árlega jólamartröð fyrir dyrum.

Ég ætla að greiða úr þessum tuttuguogeitthvað seríuum sem ég á.

Á hverju ári þegar ég tek niður seríurnar, algjörlega með upp í kok af jóleríi, læt ég mér ekki segjast og geng frá þeim eins og viti borin kona.

Ég nuðla þeim saman í eina bendu og hendi ofan í kassa.

Og á hverri aðventu líð ég fyrir skammsýnina.

Dem, dem, dem.

Farin að rekja.

Falalalala

Og til að bjarga deginum þá er hér eitt gamalt og gott jólalag með Abba Agnetu.

 

 

Forsetaembættið mótmælir frétt

Jólablogg hið þriðja

 

Og vér reynum að vinna upp tapaðar jólafærslur.  Ætla ekki að kreppublogga fyrr en í fyrramálið þannig að þið sem eruð í kreppuafneitun haldið ykkur úti því strax eftir Silfur Egils þá geysist ég fram á kreppuvöllinn  reddí tú kill.

En...

það er þetta með jólagjafir.  Allt í góðu með þær sko, finnst gaman að gefa þær og svona og reglulega gaman að fá þær líka. 

Ég held samt að ég sé óforbetranlegt kontrólfrík.

Mér er illa við að láta koma mér á óvart.

Eins og í fyrra þegar stelpurnar mínar gáfu mér ferð til London í janúar.

Ég varð svona hálf móðguð. Gefa mér Londonferð án þess að bera það upp við mig fyrst!  Frekjan!! Ég tók fimm í að jafna mig og knúsaði þær svo í klessu og var rosalega glöð með gjöfina.

Ég er ein af þeim sem vill ekki fyrirsjáanlegar gjafir frá eignmanni (hver þeirra sem í hlut á sko).

Ég vil ekki sjá skartgripagjafir eða eitthvað svona "rómantískt kjaftæði" af því mér finnst ekkert rómó við að minn heittelskaði hlaupi Laugaveginn á Þorláksmessu og kaupi einhvern karatsfjölda handa mér.  Gerir ekkert fyrir mig.  Ég þigg hins vegar með þökkum bók eða flík sem ég vel sjálf.

Ég vil heldur ekki blóm á konudögum og mæðradögum.

Lít ég út fyrir að vera sérstakur styrktaraðili blómabúða?  Ég hélt ekki.

En ég elska litlu hlutina, þegar eitthvað fallegt er sagt við mig svona óforvarandis, ferð á kaffihús upp úr þurru, hlýlegt augntillit og þessir sætu hlutir sem sagðir eru yfir kakóbolla í skammdeginu.

Það er rómans börnin góð.

Kostar ekkert.

Húsband er verri en ég.  Hann er með standard svar til barnanna okkar þegar þau spyrja hann hvað hann vilji í jólagjöf.  Hann segir:  Hlýlegt handtak og koss á kinn.

(Og þau verða undantekningalaust pirruð og segja; ohhhh það er engin gjöf!!).

Ég er búin að sjá það að með þetta gjafa CV er ég draumur hvers manns.

En það er af því að þeir vita ekki hversu helvíti örlát ég er á sjálfa mig þegar ég slepp í fata- og skóbúðir ein og óstudd.

Falalalalala

Jólablogg II (ekki jólaglögg)

 

Það er búið að vera brjálað að gera á kærleiks í dag.

Við nöfnurnar rukum í smákökubaksturinn og þar gekk á ýmsu.

Fyrst voru það súkkulaðibitakökur sem átti að baka.

Jenný Una setti upp svuntuna og amman líka og vígalegar tókum við til við að mæla og hræra.

Eitthvað fór uppskriftin illa því í ofninum runnu kökurnar saman í eitt jukk og fengu á sig undarlega lögun.

Sko, amman gleymdi hveitinu.  Einum 500 grömmum eða svo.

Jenný Una sagði: Amma ertekki að lesa uppskrittina?  (Ég bölvaði í hljóði).

Við skutluðum okkur í kókosdraumana og Jenný Unu fannst deigið helst til of gott.

Amman: Þú færð í magann barn ef þú borðar deigið svona.

Jenný Una: Nei, ég er baddn ég fæ ALDREI í magann minn.

Svo fór hún og vakti húsband með því að hoppa ofan á honum og segja: Afi, klukkan er ellefu, amma segirða og þú átt að koma og drekka kaffi.

Svo fóru þau að leika sér og dauðþreytt amman tók til við uppskrift númer eitt, að þessu sinni með hveitinu.  Ég hélt að ég ætlaði aldrei að verða búin að setja á plötur, þetta er uppskrift fyrir mötuneyti í álverksmiðju.  Svei mér þá.

Ég kallaði á barn til að hjálpa mér við að móta kökurnar enda þetta allt gert til heiðurs henni.

Barn: Ég nenni ekkert að baka meir, éra leika mér við afa minn.

Amman: Jenný Una þú ætlaðir að baka kökurnar með ömmu og gefa svo mömmu og pabba.

Barn: Þú getir alleg gerta sjálf ég má ekkert vera aððí.  Svo hélt hún áfram í ballettleik.

Amman stóð því sveitt við bakstur fram eftir degi og bakarameistarinn sjálfur fyllti krukkur fyrir foreldrana og tók með sér heim hvar hún montaði sig vel og lengi yfir unnu dagsverki.

Annars var ég að velta því fyrir mér hversu eftirsóknarverður heiðarleiki barna er og þá einkum með tilliti til þess að hér virðast ráðamenn aldrei geta sagt það sem þeir meina umbúðalaust heldur pakka þeir kjaftæðinu í sér inn í jólapappír, yfirskreyta með slaufum og borðum og það er ekkert, alls ekkert inni í friggings jólapakkanum þegar manni tekst að opna hann eftir mikið erfiði.

Þeir mættu taka Jenný Unu Eriksdóttur og aðrar smámanneskjur sér til fyrirmyndar.

Segja bara nákvæmlega það sem þeir meina.

Falalalalalala

Jólablogg

 

Nú er ég í öflugu jólastuði.

Í gær náðum við í Jennýju á leikskólann og hún kom til að gista.

Við erum búin að gera margt skemmtilegt hér á kærleiks og vorum farin að sofa snemma örþreytt enda við gömul og barnið ungt og uppátækjasamt.

Jenný og húsband héldu jólapikknikk á stofugólfinu, límdu upp allskonar á veggina sem Jennýju fannst passa við jólin og svo var dansað smá, farið í þrautakóng, lesnar sögur, sungið um Eiríksjökul og ég veit ekki hvað og hvað.

En núna er stúlkan aðeins að kíkja á "baddnaeddni" í "sjónvartinu" og svo ætlar hún að baka.

Amman má aðstoða.

Við ætlum sem sagt að smákakast.

Oliver er farinn aftur heim til London með foreldrum sínum.  Stutt stopp en þau koma aftur um jólin.

Farin að taka til í bakstur.

Dragið fram barnið í ykkur.

Góð ráð í kreppunni.

En gleymið engu.

Úje