Lifi hústakan!

Ég er í raun steinhissa á að Fríkirkjuvegur 11 hafi ekki verið tekinn fyrr.

Það er auðvitað sýmbólsk aðgerð og mér finnst hún flott.

Þetta hús átti aldrei að selja Björgólfi og fjölskyldu en auðvitað var það gert í vímuástandi útrásardýrkunarinnar.

Útrásarmennirnar áttu allt að eiga, þeir áttu að sjá um listina í landinu, gott ef ekki heilbrigðiskerfið líka.

Þeir áttu að sjá um allan pakkann og við skyldum þakka og lúta höfði í orðlausri aðdáun.

Rugl.

Þess vegna er ekkert annað en sögulegt réttlæti fólgið í því að Fríkirkjuvegur 11 verði færður Reykvíkingum aftur.

Vonandi hefur fólkið sem "tók" húsið í kvöld, minnt á þessa fáránlegu stöðu sem hér er uppi.

Eignir glæpamannanna sem hafa komið okkur almenningi á kaf í skuldapyttinn, eiga hér glæsieignir um allan bæ, margar á mann meira að segja á meðan okkur fólkinu í landinu er ætlað að pikka upp nótuna.

Fríkirkjuvegurinn á að fara aftur til fólksins.

Og ekki orð um það meir.

Jabb.

Ruddust inn í Fríkirkjuveg 11

Ekki hægt að detta í það fyrir bloggurum

Það er hvergi friður fyrir bloggurum.

Þeir eru með lyklaborðið í vasanum sumir og blogga svo eins og mófós um ólíklegustu hluti.

Ekki hægt að detta í það einu sinni án þess að fá um sig færslu.

Ojojoj.

"It´s a crying shame".

Hugsanlegur höfuðverkur

Icesave málið er ekki fyndið.  Það er ekki hægt að kreista út úr því skoplegan vinkil hvernig sem ég reyni.

En sumar fréttir um alvarleg málefni geta fengið mig til að brosa, út í annað.

Fyrirsögn þessarar fréttar er óneitanlega öðruvísi.

Blaðamennska?  Spá?  Von um eitthvað?  Er komin hugsuður í fréttirnar?

"Hugsanleg mótmæli á Austurvelli", segir Mogginn.

Ég ætla að vona að þeir fari ekki að skrifa mikið af fréttum um "hugsanlega" atburði.

Annars ætla ég að biðja ykkur um að hringja ekki í mig eftir kl. 22.03 í kvöld.

Ég verð með hugsanlegan höfuðverk.

Frusssssssssssssssssssss

Cry me a river.

Hugsanleg Icesave mótmæli á Austurvelli

Ást úr fjarlægð

Esjan hefur verið hluti af umhverfi mínu sem ég get endalaust dáðst að og jafnvel fengið kökk í hálsinn yfir.

Ég elska hana úr ákveðinni fjarlægð.

Eins og Bítlana, tunglið og sólina.

Mér hefur aldrei dottið í hug að vaða upp í hlíðar Esju til að kynnast henni nánar, ekki frekar ég hef áhuga á að kynnast Bítlunum persónulega (enda betri helmingur þeirra dauður), hvað þá heldur að mig langi á sólina og tunglið.

Ákveðin tegund ástar er best úr fjarlægð.

Það reynir á hrifinguna ef skotmark kærleikans kemur of nálægt, það getur hreinlega tekið gredduna úr málinu.

Hver kannast ekki við að hafa orðið fyrir vonbrigðum með viðfangið þegar það ropar, klórar sér í rassinum eða hlær eins og hýena?

En undanfarin eitt til tvö ár hitti ég ekki kjaft sem er ekki rétt ókominn af Esjunni eða á leiðinni þangað í töluðum orðum.

Esjukreisið er alls ráðandi.

Ekki að það sé mér ekki að meinalausu, gott mál ef fólk vill klifra.

Reyndar er þetta ódýrara kreis en t.d. jeppa- einkaþotu- og sumarhallakreisið.

Bót í máli það.

Hvað um það, ég hef klifið tvö fjöll og það var í skólaferðalagi.

Litli Dímon og Helgafell eru í minni ferilskrá.

Og ég man að ég var að niðurlotum komin í bæði skiptin.

Eftir Dímon lagði ég hugmyndinni um príl á fjöll.

Það er svo mikið ekki ég.

Það var þegar ég var tólf.

Mikið árans þroskuð sem ég var - og er.

Jabb.

Fólk í villu á Esju

Sólarsyrpa

Ég er í svo miklu sumarfyrirkomulagi þessa dagana.

Fátt fær við mér hreyft eða þannig.

Að minnsta kosti hef ég ekki kastað mér í vegg nýlega, einfaldlega nenni því ekki.

En um daginn þá útskrifaðist yngsta dóttir mín sem stúdent.

Veislan var flott.

Veðrið yndislegt.

Ég skemmti mér konunglega.

Jájá.

Smá sýnishorn úr veislu, annars er ég orðin löt að setja inn myndir á bloggið, þær eru nefnilega allar á feisinu.

Húsbandið og afinn með Jenný Unu, en hún skemmti sér konunglega í veislu móður sinnar, nema hvað.

Elsta barnabarnið mitt hann Jökull er þrusu gítarleikari og þarna er kominn vísir að fjölskyldubandi.  Jenný Una lætur sig ekki vanta í bakgrunninn og sýnist sitja í lótusstellingu en hún var að hoppa hátt út í geim við þetta tækifæri.

Hér pósar svo stúdínan á svölum M13 og mágurinn les á Blackberry.

Elsku fallegi Oliver minn í London kemur í heimsókn í júlí. 

Um daginn var hann stjarna vikunnar í leikskólanum.  Ekki leiðinlegt.

Halló heimur; Oliver kallar!

Ekki má gleyma litla villingnum honum Hrafni Óla.

Hér í glugga, svo sumarlegur.

Svo klífur maður fjöll.  Úff, erfitt en brotaviljinn er einbeittur.

Og að lokum ein mynd af undirritaðri með Ingu vinkonu minni í Hallargarðinum.

Nokkuð langt síðan.

Svo óska ég ykkur gleðilegs dags og dásamlegrar helgar.

Úje.

 

 

"You´ve got style - but I´ve never liked that style"

Það er eitthvað við Sjálfstæðismenn.

Eitthvað svo fjölskylduvænt.

Svo eru þeir svo skemmtilegir.

Eftirsóttir í partí út um allan heim vegna meðfæddra hæfileika sinna.

Já það er eitthvað við þennan flokk.

Þar er margt einstakt fólk innanborðs.

Ég segi eins og skáldið og leyfi mér að vitna í það á frummálinu:

You´ve got style - but I´ve never liked that style.

Ekki binkona þín

Þegar Jenný Una Eriksdóttir var bara tveggja ára ögn (en nú er hún rígfullorðin fjörgurra ára kona, hokin af reynslu) notaði hún smá refsitækni á ömmuna ef sú gamla hljóp ekki eftir prinsessudyntum dömunnar.

Hún setti upp krúttlegan þóttasvip og sagði hátt og skýrt.

Amma þú ert ekkert binkona mín.

(Síðan þá hefur binkonuorðið verið notað grimmt í fjölskyldunni og mun verða notað áfram um ókomna tíð, en það er önnur saga).

Þetta datt mér í hug þegar ég les fréttirnar um sármóðgaða Kínverja í sendiráði Íslands, sem ætla heim en vilja ekki segja það, eru að kúga með fýlunni og þögninni.

Sendiherrann hefur einfallega tekið binkonuna á þetta og sagt við utanríkisráðherrann (fulltrúa hans) eitthvað á þessa leið:

Þið megið ekki leika ykkur við Dalai Lama.  Við erum ekki binir hans.

Kína er ekki binkona ykkar lengur.

Svo hefur hann strunsað út af öllum þeim krafi sem lágvaxin persóna hans var fær um.

Búhú!

Er einhver grenjandi yfir þessu nema sendiherrann?

I don´t think so.

Engin tilkynning frá sendiráðinu

Ávallt kl. 18,00

Elsku dúllurnar mínar, þið vitið að mitt spennandi einkalíf skráist jafnóðum á þetta blogg, ykkur til yndis og unaðar.

Eða þannig.

Í gær skrapp ég í búsáhaldabúð til að endurnýja hjá mér byltingaráhöld (djók), hvar ég fjárfesti í litlu kreppukolagrilli sem er ekki í frásögur færandi nema vegna þess sem ég upplifði í röðinni að kassanum.

Á undan mér voru tveir menn að spjalla og ég komst ekki hjá því að heyra.  Það var fróðlegt.

Þetta var sagt:

"Ég kúka ávallt um leið og ég vakna.  Eðlilegar hægðir eru þegar kúkurinn er um ca. 25 cm á lengd, svona þykkur (hann sýndi þykkt með tveimur fingrum), millibrúnn og þéttur í sér og nánast lyktarlaus.  Það er merki um að meltingin sé góð, mataræðið rétt og allt í sómanum".

Viðmælandinn sem reynir að fá aðrar og skemmtilegri upplýsingar spyr glaðbeittur hvort það eigi að fara að grilla.

"Já, við grillum ávallt kl. 18,00 heima hjá mér.  Alls ekki seinna og helst ekki fyrr.  Það er til þess að meltingin sé ekki á óverdræf langt fram á kvöld.  Maginn verður að hvíla sig yfir nóttina til að geta síðan skilað sínu á réttum tíma að morgni."

Viðmælandinn spyr hvort það hafi verið farið í sumarbústaðinn í ár.

"Já, ég held það nú minn kæri vin, við förum allt árið.  Áður en við leggjum í hann versla ég alltaf til ferðarinnar í sóandsómarkaði því þar gengur að kaupa svo ágætis hörfræ.  Hörfræ eru nauðsynleg til að halda hægðunum og meltingunni í rólegri en jafnri vinnslu".

Þegar hér var komið sögu rölti ég í hægðum mínum, í rólegheitunum meina ég, yfir á næsta kassa.

Ætli maðurinn sé meltingarlæknir?

Eða dítoxfrömuður?

Veit það ekki en það varð ekkert úr að ég grillaði í gærkvöldi vegna lystarleysis.

Svo var klukkan langt gengin í sjö.

Maður borðar ávallt kl. 18,00.

Sjitt.

Án orða

http://www.facebook.com/home.php?ref=home#/video/video.php?v=87389952770&ref=nf

 

http://www.facebook.com/home.php#/video/video.php?v=87387327770

 

http://www.facebook.com/home.php#/video/video.php?v=68565727770

Og þó, ég er í krúttkasti.

Arg.

 

 

Jaðrar við stórglæp

 

Ein af þeim bókum sem sett hafa mark sitt á lesgenið í mér, er "Bjargvætturinn í grasinu" eða "The Catcher in the Rye" eftir J.D. Salinger.

Hrifning minni á þessari bók var svo móðursýkisleg og dramatísk að ég las hana á öllum þeim tungumálum sem ég er lesbær í.

Og alltaf bættist við einhver upplifun sem bara jók hrifninguna.

Bókin snerti strengi í brjóstinu á mér jafnvel heila strengjasveit.

Ég held að það sé óhætt að segja að þetta sé ein af fyrstu bókum sem skrifuð er um þroskastig unglings, amk. svo vel sé.

Svo er hún brjálæðislega fyndin í þokkabót.

Og sorgleg.

Og hrífandi..

Og...

Þýðing Flosa Ólafssonar á "Bjargvættinum" er meistaraverk, hvorki meira né minna.

En..

Nú hefur einhver rithöfundur sem vill ekki gefa upp rétt nafn skrifað "framhald" á "Bjargvættinn" og Salinger á leið í mál.

Hugmyndaaugði fólks við að fá ókeypis auglýsingar eru stundum lítil takmörk sett.

Bók rithöfundarins heitir "60 Years Later: Coming Through the Rye".

Sniðugt að taka sígild bókmenntaverk og bæta við þau.

Best að ég skrifi bók sem heitir "Brekkukotsannáll taka II"  og gefi út í haust.

Rosalega held ég að Gljúfrasteinsfjölskyldan yrði lítið hamingjusöm með það.

Ésús minn á pallinum, þetta jaðrar við að vera stórglæpur, svei mér þá að þjösnast á listaverkum sem fólki eru heilög.

Bæði gagnvart lesendum og svo auðvitað höfundinum sjálfum.

Svo mæli ég auðvitað með bókinn ef einhver á eftir að lesa hana.

Svona er ég hrifnæm og barnaleg yfir orðum á prenti.

Súmítúðetbón.

 

J.D. Salinger höfðar mál