Typpið á Hilmi Snæ, seinni hluti

Hinn íslenski Gary Grant, eða einhver annar drop-dead-georgious kvikmyndaleikari, ætlar að fækka fötum einn ganginn enn í uppsetningu Vesturports á Kommúninni.

Hilmir Snær er að verða prófessjónal flassari. 

Maðurinn er svona lala sætur sko.

En ég hef aldrei séð typpið á honum.

Fram að þessu hefur mér ekki fundist neitt vanta í þeim málum, í mínar listrænu upplifanir á ég við.

Ég hallast helst að því að ég þurfi ekki að bæta þar úr.

En ég verð að sjá Kommúnuna af því ég er svo mikið fyrir listrænar upplifanir, nekt karlmanna hefur ekkert með það að gera.

Dem, dem, dem, ég neyðist þá til að horfa á manninn alsberan.

En ég er nagli og ég lifi það af.  Glerharður töffari úr hippamenningunni.  Ég harka af mér bara.

Allt fyrir listina.

Úje!

 

Hilmir Snær í stað Gaels Garcia

Allir á hnén

Á hverjum sunnudegi, kvölds og morgna, að viðbættum helgidögum, glymja kirkjuklukkur um alla Reykjavík.  Ég bý við hliðina á einni og fæ klukkutónlist í eyrun, blásaklaus og algjörlega úr lögum við kirkjuna.  Ætti ég að fá mér lögfræðing, kæra til löggunnar, vera með kjaft og uppsteyt?

Nebb, sleppi því, heimurinn er ekki hannaður með sérþarfir mínar í huga.  Ég lifi því með klokkenspilinu, þrátt fyrir að þær byrji að klingja eldsnemma á morgnana. 

Ég sá og heyrði bænakallið sem er hljóðskúlptúr eftir Þórarinn Jónsson, myndlistarnema við LHÍ, í fréttunum í gær.  Krúttleg hugmynd.  Alvöru útkall í bænir hjá múslimum.  Mér fannst ögn skrýtið að heyra þetta í Reykvísku umhverfi, en verkinu er ætlað að varpa jákvæðu ljósi á múslímska trú.

Bænakallið hljómar fimm sinnum á sólarhring, eina mínútu í senn.  Það mun heyrast í viku.  Klukkan fimm í nótt vöknuðu einhverjir nágrannar og eru búnir að kvarta til lögreglunnar sem ætlar í málið. 

Ég segi róið ykkur og sýnið smá umburðarlyndi.  Rosaleg sérgæska er þetta í fólki að fara í símann og hringja í lögguna út af truflun sem er mínútulöng og tímabundin þar að auki.

Það má hugsa, liggjandi í rúminu, hálfsofandi: "Ok, svona hljómar bænakallið.  Ekki svo galið.  En mikið rosalega er huggulegt að vera bara trúlaus Íslendingur hér úti í ballarhafi og þurfa ekki að rífa sig upp til að henda sér á hnén núna um miðja nótt."  Og snúa sér svo á hina hliðina og sofna sætt og rótt.

Péess. Í staðinn fyrir trúlaus, má setja, heittrúaður, ofsatrúaður. smátrúaður, nærriþvíekkerttrúaður eftir þörfum.

Allah akbar.

Kvartað til lögreglu yfir bænakalli

Einkamál.is

Hvað er deitmenning, eða stefnumótamenning?  Er hún til?  Hm.. Hvernig fólk kynnist er að minnsta kosti með dálítið öðrum hætti en þegar ég var og hét.  Í hringiðunni sko.

Vinkonur mínar sem hafa prufað "blind" stefnumót og slíkar meldingar á milli manna, hafa sagt mér ótrúlegar sögur af furðulegum uppákomum.

Ein fór til að hitta mann sem hún hafði talað við nokkrum sinnum í síma.  Þessi maður sem var að eigin sögn "mjög svipaður Banderas í útliti, en með aðeins ljósara hár" reyndist vera nákominn ættingi hringjarans í Notre Dame, að vísu albínói, en ættingi samt,  ekki að útlitið hafi verið númer eitt til tíu.  Kjaftæði.  Auðvitað skiptir útlit fólks máli, kommon, en það er ekki til siðs að segja það.  Konan snéri við í dyrunum og lét skrímslið aldrei sjá sig.

Ein gerði það sér til dundurs lengi vel að hanga inni á einkamálum.is og kynntist þar hverju sýnishorninu af öðru í formi lygara og kverúlanta.  Giftir menn, perrar og giftir menn og nýfráskildir menn í kreppu.

Áður en einhver fer á límingunum þá er ég bara að segja frá þeim sem voru ekki í lagi.  Veit ekkert um alla hina sem eru jafnvel á stefnumótaþráðum af því þeir eru ekki á börum bæjarins á veiðum.

Ég er af gamla skólanum.  Ég færi aldrei inn á svona vefi.  Fyrir mér eru þeim hámark plebbismans.  Í mínu ungdæmi drakk maður sig fullan, fór á séns og lét sig svo hverfa þegar af manni rann.  Miklu menningarlegra og uppbyggilegt með afbrigðum. (Ég er að ýkja, ekki hringja á siðferðislögregluna).

Og nú er Jennifer Aniston undir fölsku flaggi á einkamálavef.  Að leita að manni.  Mikið rosalega held ég að möguleikar hennar til að finna ástina á þessum vettvangi séu litlir.  Zero, nada, eins og nál í heystakki.

Hvað varð um fyrirbærið kona hittir mann fyrir tilviljun, þau fara út að borða, í bíó eða bara út að labba?

Mikið svakalega er að verða vandlifað í heiminum.

Úje.

Undir fölsku flaggi

Af týndum gleraugum og maístjörnu

Þetta kvöld, frá kvöldmat eða svo, hefur verið lyginni líkast.  Ég týndi nefnilega gleraugunum mínum.  Ég er nærsýn með afbrigðum.  Ég byrjaði ekki að nota gleraugu fyrr en fyrir 10 árum, fannst ekki nógu hipp og kúl að vera gleraugnaglámur.  Ég fór í gegnum erfitt nám í Svíþjóð, t.d. án þess að sjá á töfluna.  Veit ekki hvernig ég glósaði, en það tókst.

Ég eignaðist fyrrverandi vini í búntum, þar sem ég lét hjá líða að heilsa þeim á götu.  Sá þá ekki, enda sé ég ca. 15 cm. frá mér, það sem lengra er burtu er í móðu.  Og nú get ég ekki fúnkerað án þess að hafa gleraugun.

Þau eru nærri því ósýnileg, með títanumgjörð, þetta eru týpugleraugu (víst Ibba, þetta eru mín týpugleraugu) og ég fann þau ekki þegar ég fór að horfa á fréttir.  Ég ein heima og ég sé ekkert frá mér þannig að ég hríslaðist um og leitaði og fann ekkert.  Ég var ekki sjón að sjá, hefði einhver séð mig.  Góð ráð voru dýr, fréttir voru að hefjast og ég verð að sjá þær, báðum megin. 

Hafið þið prufað að halda á sjónvarpinu á meðan þið horfið á það?  Ekki?  Það er hm.. sérstök lífsreynsla.

Ég skreið síðan um allt hús og leitaði, ég legg hluti frá mér á ólíklegustu stöðum, stundum hef ég lagt frá mér brillurnar inni í fataskáp og ég finn þau aldrei, húsband geri það.  Ég rak hausinn af alefli í bókaskápinn þar sem ég skreið um allt, án árangurs.

Minn heittelskaði brunaði heim áðan, mér til bjargar.  Hann gekk inn, beygði sig niður við borðstofuborðið og tók upp gleraugun.  Jájá, heldur að hann sé eitthvað.

Ég gat horft á Kiljuna óruglaða, en það gera reyndar allir Íslendingar en í mínu tilfelli var það kraftaverk "in the making".

Ég sé!

Gleðilegan 1. maí og þið látið ykkur auðvitað ekki vanta í baráttuna á morgun.

Fram þjáðir menn í þúsund löndum!

Maístjarnan gjöriðisvovel!

Ég skammast mín..

Ég skil núna letina og kyrrsetuna í sjálfri mér bæði í gær og í dag.  Ég álpaðist nefnilega til að mæla mig.  Er með bullandi hita (Hallgerður, ekki orð).  Þetta er frábært, nú get ég bloggað, lesið og gert það sem mér sýnist án þess að vera með samviskubit.

Vér húsmæður (hélt aldrei að ég ætti eftir að kalla mig þessu starfsheiti)  erum vanmetin stétt.  Það segi ég satt.  Ég er að djóka, ég lulla mér í gegnum það litla sem þarf að gera hér á kæleiksheimilinu.

Ég skammast mín fyrir sumt.  Ég er snobbuð á vissan hátt.  Ji, hvað þetta hljómar agalega.  Ég vil t.d. ekki að fólk viti eftirfarandi..

..að ég borða sviðakjamma af og til (mjög sjaldan), það er eitthvað svo lítið cosmopolitan að borða andlit sem liggur bara í öllu sínu hálfa veldi á disknum manns.  Svo smalalegt og ódannað. 

..að ég þjáist af sjúklegri kurteisi þegar ég hringi í stofnanir og fer í búðir og banka.  Það er algjörlega ógeðslegt hvað ég kann mig vel.  Mig langar að vera töffari.  Kúl og snörp í tali.  Ekki fokka í mér hérna bankakona, þið vitið.

..að mig getur hlakkað til að horfa á American Idol, alveg allan mánudaginn.  Halló, maður er ekki sterkur á hinu andlega svelli með svona glataðan sjónvarpssmekk.  Enda segi ég ykkur það að ég dreg fyrir gluggana og lækka hljóðið, til vonar og vara af því ég er beisíklí á því að fólk haldi að ég horfi bara á Kiljuna og Mannamál, sem ég geri auðvitað.  En plebbagenið er alltaf að hrjá mig með reglulegu millibili.

..að ég er ekkert hipp og kúl þegar ég fer í ferðalög, ekkert vön og "ekkert að kippa mér upp við strætóferðir á milli landa syndrómið", eins og flestir Íslendingar sem eru alltaf á ferð og flugi.  Ferðalög eru ennþá alveg biggtæm gigg hjá mér og ég er uppveðruð í marga daga áður og eftir.  Sama hvað ég ferðast mikið.  Ég er svo leim að mér finnst það ennþá  stórviðburður að koma í fríhöfnina.

Halló, þetta er hitinn sem talar.

Ég er auðvitað ekkert svona mikill plebbi.  Eða hvað.

Yfir og út, ég er farin í rúmið með Guðbergi Bergssyni.  Ekkert svona aularnir ykkar.  Bók eftir manninn.  Róleg með ykkar saurugu hugsanir.

Arg

Klósettpappír í fegurðarskyni

 

Ég hef tekið ákvörðun.  Ég ætla að kaupa mér skanna, til að hlaða inn gömlum myndum og varðveita þær.

Af því ég er að drepast úr leti, eins og venjulega þessa dagana, þá sökkti ég mér ofan í gömul albúm, allt frá 197og eitthvað og fram til 1990.  Jösses, hvað ég er búin að hlægja og nostalgían hefur heltekið mig einn ganginn enn.

198og eitthvað var ég með sítt permanentað hár og svo sólbrennd úr ljósabekkjum að það er tómur viðbjóður.  Ég man að mér fannst ég sæt.  Ég lít út fyrir að vera Pamela í Dallas á sínum yngri árum, mínus brjóst. Soldið sjúskuð auðvitað, stífmáluð og alles.  Svo tilgerðarleg en samt ábúðarfull á leiðinni að bjarga heiminum í svörtum jakkafötum, hvítri skyrtu og með lakkrísbindi.  Ég er kona með hlutverk.  Hvernig gat maður látið fallerast af þessum hryllilegu hárgreiðslum og axlarpúðum?  Ég skil það ekki.

Og svo var það mynd myndanna.  197tíuogeitthvað, þegar mitt annað heimili var í Klúbbnum og Tjarnarbúð lagði systragerið mikið á sig til að verða súperfínar.  Ég t.d.  vatt klósettpappír í hárið á mér, til að fá krullur.  Það er skemmst frá því að segja að ég lít út um höfuðið eins og risastórt tröllabarn með milljón slaufur í hárinu.  Bjútí is pein, ég sverða.  Og ég fór meira að segja út í sjoppu með heilt rjóður úr Finnlandsskógi í hárinu, og það án þess að skammast mín.  Ég skulda umhverfinu biggtæm.  Á myndinni gefur að líta mig plús slatta af systrum, með eitur í glasi heima í Snælandinu og ég með tröllaslaufurnar, baðandi út höndum með munninn opinn, auðvitað blaðrandi frá mér allt vit.  Ég dey.

En einhvern veginn er það svo þegar maður lítur til baka, þá var alltaf allt svo gaman í minningunni.  Ég man ekki eftir því að hafa verið í hátíðarskapi hvern dag, en mér finnst eins og það hafi alltaf verið stanslaust stuð. 

Ætli það hafi ekki bara verið þannig?

Við segjum það.

Nú er ég farin að gera eitthvað annað en færa mig á milli stóla.  Ég lofa, lofa og lofa.

Lóttódansinn stiginn - úje

Ég hef enga trú á happadrætti, lottói, lengjunni og hvað þetta heitir allt saman.  Á menningarheimili mínu hér á átakasvæðinu eru aðrir í því.  Þessi aðrir er reyndar alltaf jafn fullviss um að hann vinni, verður beinlínis hissa í hvert skipti sem hann stendur uppi á vinnings.  Hann er voða oft hissa. 

Stundum tek ég lottódansinn fyrir aðila heimilisins og skrensa á lokatónunum fyrir framan hans hátign og veina; Lottó 5/32.

Hann: Fyrir utan þá staðreynd að þú ert ekki í lagi villingurinn þinn, þá máttu öppdeita þig í lottólaginu, það er 38 ekki 32.

Ég: Skiptir ekki máli, það er listrænt gildi tónlistar og hreyfilistar sem er aðalatriðið hér.

Og ég held áfram að dansa.

Og nú er listrænum sköpunarmætti mínum alvarlega ógnað.  Hvernig í fjáranum á ég að syngja; Lottó 5/40?  Ekki hægt, vantar rythmann algjörlega.

Ef þessir sumir sem lotta eins og mófóar á heimilinu halda því áfram, þá...... já þá fer ég á söngnámskeið og syng hann brjálaðan á nótæm.

Það hlýtur að vera eitthvað annað sem hægt er að brenna upp peningana í.

Eða kveikja í þeim eftir hádegi á laugardögum.

Liff í því.

 

Fjölga kúlunum í lottóvélinni úr 38 í 40 í maí

Karlrembusvín í fullum blóma

 

Ég á tvö ilmvötn sem ég nota til skiptis, allt eftir tilefninu.  Stellu og Boss.  Unaður og ég gæti ekki án þeirra verið.

Ég á eitthvað af skartgripum, sem ég kalla einnota, en ég nenni ekki að eiga dýra hluti sem ég þarf að hafa áhyggjur af að týna, enda ég algjör sérfræðingur í að týna töskum, hönskum, treflum og öðru lauslegu.  Þyrfti að hafa tossaband í hönskunum mínum, en það er önnur saga.

Mér þætti gaman að sjá þann karl sem fengi mig til að breyta ilm - og skartvenjum mínum.  Vó hvað hann væri að vinna vonlaust verk.

Drengskrattinn sem Demi Moore er gift vill ekki að hún noti ilmvatn eða skartgripi.  Og hún á ekki að ganga í buxum.  Þarna er hvorki meira né minna, sjálfur Regan forseti eða annar íhaldsdraugur endurfæddur í krakkanum.

Annars skil ég ekki þessa kláru konu hana Demi Moore að finna eitthvað eftirsóknarvert í þessum drengstaula með attitjúdið.  Hún hefði getað sofið hjá honum án þess að kalla yfir sig reglugerðarmeistara aftan úr grárri forneskju.  En skítt með það, ég skil ekki allt.

Þessa dagana sigli ég snilldarlega fram hjá erfiðum málefnum.  Ég get ekki sett mig inn í mál dýrsins frá Austurríki sem hélt dóttur sinni fanginni í kjallaranum og nauðgaði henni og guð má vita hvað fleira þessi manneskjunefna hefur á samviskunni.

Né heldur get ég velt mér upp úr trúarsafnaðar hörmungunum í Texas.  Þar er nefnilega að myndbirtast það sem ég hræðist mest af öllu.  Ofsatrú plús karlmenn plús þjóðfélag sem leyfir slíku að grassera.  Útkoman er auðvitað misnotaðar konur og börn.  En ekki hvað.

Farin að gasa mig með ilmvatni.  Í dag hef ég þörf fyrir kryddaðan ilm.  Ég tek Stellu.  Varið ykkur, gas, gas, gas.

Súmítúðebón.

Kutcher er illa við skartgripi og ilmvötn

Eilífar asskotans málamiðlanir

Ég er að drepast úr leti en er samt búin að afreka það að fara og passa yngsta barnabarnið mitt smá stund á meðan mamman skrapp aðeins.

Við sátum úti í sólinni ég og dúllan hann Hrafn Óli.  Hann var með basebollhúfu öfuga á höfðinu, og amman urlaðist í krúttkasti.  Mynd seinna.

En um daginn skrifaði ég eitthvað um að maður ætti aldrei að segja aldrei, enda hef ég margoft þurft að éta ofan í mig, mínar eigin yfirlýsingar.

Ég er reyndar ekki enn farin til Ameríku, en það er ekki vegna þess að ég var einu sinni svo mikill kommi, að ég vildi ekki fara þangað, því enn er ég nokkurskonar kommi en vill gjarnan fara til NY og New Orleans.  Út af músíkinni sko.  Hólímólí.  Ég hef bara ekki efni á að skreppa.  Þverbrotin yfirlýsing, í huganum gerir mig seka um málamiðlun við sjálfa mig.  Frusssssssssss.

En ég er dedd á því enn að kjósa ekki íhaldið, bara svo ég komi því á framfæri einu sinni enn.  No way Hosé.

En þegar ég las visi.is áðan brá mér í brún.  Það eru fleiri en ég sem éta ofan í sig alls kyns heitstrengingar.

Kolla Bergþórs (titluð stjörnublaðamaður á visi.is) er á leiðinni yfir á Moggann með Ólafi Steph.  Hún sem ætlaði aldrei þangað.  Þetta sannar bara það sem ég er að halda fram, sí og æ, lífið er ein andskotans málamiðlun.  Nema hvað.

Mér finnst Kolbrún skemmtilega skrýtin, sérviskunnar kona og aldrei fyrirsjáanleg.  Aldrei hefði mér dottið í hug að hún myndi t.d. fíla  bókina um negrastrákana, en hún varði hana kjafti og klóm.  Ég fatta ekki það sjónarmið en ég ber virðingu fyrir kerlunni.

Mogginn má vera lala heppinn ef ekki bara mjög heppin með að fá Kollu yfir til sín.  Hún er tvímælalaust fengur fyrir blaðið.

En nú er ég farin að huga að útför flugunnar ógeðslegu, sem var drepin hérna áðan, þar sem hún lá ósjálfbjarga á stofugólfinu, af manni sem ég þekki frekar náið.

Megi guð vera kvikindinu náðugur og ég vona að hún mæti mér ekki í einhverju karmadrama þegar ég er öll.

Síjúgúddpípúl.

Rottweiler snöggir að vanda

Var að sjá þessa snilld inni hjá Heiðu bloggvinkonu.

Þar sem þetta myndband er í beinu framhaldi af færslunni um Atla Húnakonung, varð ég að leyfa ykkur að njóta.

Rottweiler snöggir að bregðast við.

Algjört dúndur.

Reykjavík - Belfast