Eyrnaofbeldi

Ég get sjálfri mér um kennt.  Ég bíð sjálfri mér ævinlega upp á bömmera og svo kvarta ég hástöfum eins og ég sé fórnarlamb.  Í kvöld var ég sjálfspyntingarhvöt minni trú og bauð sjálfri mér upp á þetta.

Eitt er að hafa gaman af panelþáttum kringum Júró en að leggja það á sig að hlusta á þessi lög, er auðvitað ekki alveg í lagi.

Ég horfði á það sem upp á er boðið í framlögum víða að úr Evrópu og þrátt fyrir besta vilja þá er ekki hægt að kalla þetta skemmtun.  Ofbeldi á eyrum væri nærri lagi.

Svo sé ég að Guðrúnu Gunnars, söngkonu er í alvöru annt um þessa keppni, Páli Óskari líka (og ég held að Dr. Gunni sé í skápnum með sína aðdáun) og mér finnst það eitthvað svo sætt.  Það er svo krúttlegt að horfa á fólk tala sig til hita um Júróvisjón framlög, alveg eins og þessi "músík" muni bjarga heiminum, einn góðan veðurdag.

En ég segi það aftur, þessi framlög eru alveg skelfileg.  Einn langdreginn aulahrollur frá upphafi til enda.

Ég hefði betur horft á þetta, aftur og aftur.

Súmíbítmíbætmí.

Andvarp.

Illgjarnir "álitsgjafar"

Ég var að baka í allan dag.  Terturnar stukku fullskapaðar út úr ofninum.  Ég er sannkölluð eldhúshetja.  Það er nefnilega blásið til veislu á morgun.  Skírnarveislu.

Á milli þátta settist ég niður með kaffi og þið vitið, þetta sem má helst ekki tala um, og fletti Fréttablaðinu.  Flettíflettíflett og ég alveg í góðri harmoníu í eigin skinni. 

En....Það stóð ekki lengi.

Heilli opnu var fórnað undir best- og verst klæddu konur landsins.  Mikið rosalega er þetta hallærislegt og amerískt.  Einhverjir álitsgjafar voru fengnir, ég nenni ekki að skrifa nöfnin þeirra, en þeir eru nerðir ársins sem af er. Neikvæðir og illgjarnir.  Og er þetta issjú?  Hver er í hverju?  Mikið rosalega finnst mér þetta ljótt og hallærislegt.

Hvað er að fólki?  Hverslags sérfræði er það að setjast niður og ráðast að útliti fólks, taka það út eins og vöru eða búfénað.  Nokkur dæmi:

"Ragnhildur Steinunn, Svanhildur Hólm, Inga Lind og reyndar allar sjónvarpskonur hafa fallið í sama mót á skjánum og gerst ógeðslega púkalegar, kerlingarlegar með sama hárið......."

Og:

"Aldrei outstanding smart.  Alltaf í sömu stuttu pilsunum... klæðir sig ekki í takt við sinn aldur."

Ég spyr, hvernig á maður að klæða sig eftir aldri?  Er það sérstök lína?  Ég klæði mig eftir veðri og eigin samvisku bara svo það sé á hreinu.

Og áfram:

"..hún er úr sveit og því ekki við hana að skakast en fötin eru öll eins og nýjasta tíska í kaupfélaginu á Blönduósi."

Er það þá ávísun á smekkleysi að vera utan að landi?  Hálfvitar.

Ég hef alveg látið gamminn geysa um klæðaburð fólks við vinkonur mínar, annað væri nú bara,  enda föt ofarlega á listanum hjá þeim sem hér talar (varð að herma eftir sumum)  en að álit mitt eða annarra eigi heima í blöðunum, þegar kemur að því að klæða sig, er bara hallærislegt og yfirborðskennt.

Og nei, ég hef ekki húmor fyrir þessu.  Hvernig væri að meta fólk að verðleikum en ekki fyrir hvað hangir utan á því?

Arg í vegg.

Hver kjaftur.

Munið þið eftir honum?

Munið eftir Hleifnum?  Ómægodd, hvað það var mikið stuð 197ogeitthvað.

Ég bjó í Keflavík.  Já, ég veit það, maður lætur lokka sig út í allan fjandann.  Þetta var, nánar tiltekið, vegna eins hinna mýmörgu hjónabanda minna, sem ég hafnaði suður með sjó.   Ég hef farið út um allt land, vítt og breitt í makavali, og endaði svo í Reykjavík 101 en það er önnur saga.

Í partíum í Keflavík á þessum árum var drukkinn vodki og viskí og twentyone.  Ég er nú hrædd um það.  Það fer um mig ef ég hugsa um bragð og lykt.  Bölvaður viðbjóður.

Og allir voru fullir, síendurtakandi sjálfa sig, röflandi leyndarmál, stelpur grátandi á trúnó inn á klósetti, alveg: "Mér hefur alltaf líkað ógeðslega vel við þig" og svona stöff, þið vitið.  Maskarinn niður á kinnar og allir í mígandi gleði.

Og svo spiluðu nördarnir Smokie (ég er ekki að djóka) "Living next door to Alice" en þarna voru niðurlægingartímar í músík hvað sárastir.  Og svo Meetloaf.  "Paradise by the dashboard light."

Og ég eins og allir hinir plebbarnir.  Mig minnir að ég hafi hríslast um í villtum dansi, eins og enginn væri morgundagurinn.  Fannst Hleifurinn æði. 

Svo kom hann, ég sá hann ekki og svo fór hann og mér gat ekki staðið meira á sama.

Ég fékk ógeð.  Hann minnir mig á hálftóm brennivínsglös þar sem sígóstubbar flutu og var sú sjón sem stundum blasti við manni daginn eftir partý.  Lyktin var súr og sjúskuð.

Og ég sver að það þótti engum neitt athugavert við fyrirkomulagið.  Svo er verið að tala um að heimur versnandi farið.

En fáið ykkur villtan snúning fyrir svefninn.

Meatloaf when you are out, stay out.

Meat Loaf aldrei aftur til Íslands?

Heigulsháttur

Ég veit ekki með ykkur, en eftir að hafa horft á Kastljósið þar sem Sigmar tók viðtalið við Borgarstjóra, hef ég ákveðið að vera ekki að bögga manninn meira.

Mér fannst gott að Sigmar þrýsti á að maðurinn svaraði spurningunum, þó varnarræðan væri veik, fátt um svör annað en að R-listinn væri ábyrgur fyrir því að fordæmi fyrir starfi Jakobs væri til.

Og að minnihlutinn væri reiður.

Og að fólk væri reitt.

Og óréttlátt líka.

Það er eitthvað að.

Mig fýsir að vita eitt og sem borgari í Reykjavík á ég ábyggilega rétt á því.

Hvernig stendur á að meirihlutinn, þ.e. Sjálfstæðisflokkurinn er óínáanlegur þegar fjölmiðlar inna þá eftir svörum varðandi þessa vægast sagt, umdeildu ráðningu?

Þeir gerðu þetta í REI málinu.

Er þetta vinnulag sem þeir kjósa sér að hafa almennt og yfirleitt?  Eða bara þegar hentar?

Ég fékk á tilfinninguna að Ólafur væri einn í meirihluta.

Allir aðrir væru á móti honum.  Vont mál.

Íhaldið ætlar ekki að gera það endasleppt.  Bölvaður heigulsháttur að láta sig hverfa.  Þetta er á þeirra ábyrgð þessi ráðning, ef þeir hafa ekki áttað sig á því.

„Ráðning í samræmi við reglur Reykjavíkurborgar"

Handlangarinn rándýri

Stundum er réttlætiskennd manns svo misboðið að manni langar að pakka saman og fara.

Hvert hef ég ekki hugmynd um.  En þessa dagana eru tilefnin næg. 

Í kvöld settist ég í sakleysi mínu fyrir framan sjónvarpið til að horfa á fréttir.  Ekki að ég hafi búist við að mér yrði sérstaklega skemmt, en ég vonaðist eftir að þurfa ekki að urlast upp vegna skítaframkomu við minnimáttar og ofdekri við einhvern sem teljast má meiriháttar.

En ég hafði ekki heppnina með mér.

Sumir myndu segja að þessi tvö dæmi sem ég tek hér væru ekki samanburðarhæf.  En fyrir mér eru þau nákvæmlega það.  Þau sýna nefnilega bæði hvers virði mismunandi einstaklingar eru, hvað má punga út peningum fyrir og hvar sumum finnst mega spara.

Fyrst kom fréttin um að Jakob Frímann fái 861 þús. krónur í mánaðarlaun fyrir að vera borgarstjóraframlenging.  Staðan er ekki auglýst.  Launin  töluvert hærri en kjörinna borgarfulltrúa.  Nóg til að seðlum fyrir rétta fólkið.  Mér er óglatt.  Ég ætla að vona að Jakob sé slunginn í að túlka í skoðanasalat Borgarstjórans. Hér.

Og svo kom fréttin um að gamla fólkið á hjúkrunarheimilinu á Þingeyri verði flutt hreppaflutningum til Ísafjarðar í sumar því "þeir þurfa að spara og verða að loka 4 vikur í sumar".  Það var talað við konu á tíræðisaldri sem óttast það mjög að verða flutt af heimili sínu.  Lái henni það hver sem vill. Hér. 

Ég á svo erfitt með að ná upp í hróplegt ósamræmi þegar kemur að verðmætamati í þessu þjóðfélagi.  En mér finnst sárt að sjá farið með gamalt fólk eins og búfénað.  Þetta er auðvitað ekkert annað en mannréttindabrot að flytja fólk að heiman, í annað bæjarfélag til að spara peninga.

Ég skil heldur ekki þetta vanmat á kennurum, hjúkkum, leikskólakennurum og öðrum ummönnunarstéttum, þegar kemur að launum fyrir vinnu sem skiptir okkur öll höfuðmáli, eða það skyldi maður ætla.

Svo er ráðinn handlangari á Borgarstjóra, pólitískur vinur hans og honum er borguð ótrúleg summa fyrir að vinna vinnuna sína.

Samræmi?  Nei!

Réttlæti? Nei! 

En ég verð að fara að hörmungajafna og mun láta eins og fíbbbbl í næstu fimm færslum.

Annars heldur fólk að ég sé að verða veik.

Úje.

Mýtur og annað kjaftæði

Það er allt vaðandi í mýtum um konur í nútímasamfélagi.  Hefur reyndar alltaf verið en við höfum alist upp við frasana um konur og höfum jafnvel tileinkað okkur þá og trúað þeim, þvert á alla skynsemi.

Mér dettur í hug þar sem ég sit hér:

1. Vonda stjúpan.  Bull og kjaftæði.  Leyfi mér að fullyrða að vondar skámæður eru í miklum minnihluta.  Tók bara könnun á mitt nánasta umhverfi.  Voila.

2. Konurnar sem eru konum verstar.  Oftar en ekki reynast konur hver annarri vel.  A.m.k. oftar en ekki.  Ég hef alltaf getað leitað til vinkvenna minna með stórt og smátt.  Hinsvegar hef ég þekkt bölvaðar tæfur, en þær eru örfáar og ég legg mig fram við að gleyma þeim.  Sem sagt kjaftæði.

3. Konur eru afbrýðisamari en karlar.  Þær eru smámunasamar gagnvart hvor annarri, leita að veikum blettum, tala illa um hvor aðra og on and on and on.  Hvaða vesalings konur þekkir sá sem svona trúir?

4. Konur sem slást reyna að klóra úr hvor annarri augun, rífa í andlit og hár.  Það er kallaður kattaslagur.  Þessi er gamall, hann lifir góðu lífi meðal karlmanna sem fá eitthvað út úr því að sjá konur meiða hver aðra.   Staðreyndin er að konur slást mjög sjaldan.   

5. Konur geta ekki stjórnað, ekki komið sér saman um neitt.  Þær eru yfirborðskenndar og grunnar í mati sínu á aðstæðum.  Halló, þvílík bábilja.

6. Konur kunna ekki að hlusta.  Þær tala hver ofan í aðra, grípa fram í og haga sér eins og ótýndir dónar í samskiptum.  I rest my case.

Allt eru þetta undantekningar sem hafa fengið vængi.  Þess vegna skiptir máli að við konur sláum á mýturnar.  Að við séum í grundvallaratriðum eins og annað fólk.  Mismunandi en að upplagi ágætis manneskjur.  Eins og hinn helmingurinn af heiminum.

Mér finnst því sorglegra en tárum taki þegar konur gera út á mýtuna.  Kannski til að selja?

Ég hef trú á Ásdísi Ólsen og hennar þáttastjórnun.  En þessir "kvennaþættir" gera út á lélegar mýtur um konur.  Fyrir utan að vera afskaplega vondir þættir.  Það getur vel verið að þetta sé kjút, að sitja á trúnó í útsendingu, en það missir marks hjá mér.

Konur geta ekki komið sér saman um neitt.  Konur tala hver upp í aðra, þær kunna ekki að hlusta og þær geta ekki stillt sig um að rífast hvar og hvenær sem er.  Þarna er mýtan sett á stall, leikin og raunveruleikagerð.  Ég kannast ekki við þessar konur.

Sorglegt.

Helvítið hann Franco

Ég elskaði einu sinni Presley, það var þegar ég var 10 ára.  Hann var fyrsta ástin mín og ég keypti stóra litmynd af goðinu í Frímerkjahúsinu í Lækjargötu, þar sem ég verslaði líka servéttur og leikaramyndir sem þá var til siðs að safna.  Presley fór upp á vegg fyrir ofan rúmið mitt.  Ég man eftir að hafa hangið fyrir utan Nýja Bíó og mænt á útstillingarmyndirnar fyrir bíómyndina "Flaming Star" með hetjunni í aðalhlutverki, en ekki gat ég séð viðkomandi mynd því hún var bönnuð innan 12.  Mér fannst það sárt.

Og svo sveik ég Presley, þótt ömmu minni þætti hann góður drengur, því hún hafði lesið í blaði að hann væri svo góður við mömmu sína (hm.. góður, hann var afbrigðilega háður konunni en amma mín vissi það ekki, sem betur fer).  En ég sá myndina "The young ones" í Tónabíó og missti kúlið, féll fyrir Cliff, beint á nefið, keypti af honum mynd og henti Presley með tilþrifum 11 ára ungmeyjar á hormónaflippi.  Amma mín var leið yfir svikulu eðli mínu,  en hana grunaði samt ekki hversu svikul ég átti eftir að verða í karlamálum, enda eins gott, en smátt og smátt tók hún Cliffa í sátt.

Það er svo önnur saga, að Cliffinn fauk fyrir lítið þegar ég varð snortin af Bítla og Stóns maníunni miklu sem reyndar stendur enn í dag.

Ömmu minni leist illa á skiptin, fannst þessir Bítlarþarna ekki mikið fyrir menn að sjá, óklipptir eins og sveitastrákar og eflaust með hávaða og dónaskap á heimili.

Amman mín var ekki kunnug "bad boy syndróminu" sem getur heltekið okkur konur og gert okkur að bjargvættum par exelence.  En það er líka önnur saga, sem seinna verður sögð.

Þegar Cliff söng Congratulation í Júró 1968 og tapaði fyrir Spáni, sem skv. fréttinni mun vera helvítinu honum Franco heitnum að kenna, þá sat ég útúrbítluð og horfði á Cliffann heltekin aulahrolli.

Ég sagði í hljóði við sjálfa mig: Hvernig gat ég nokkurn tíman séð eitthvað spennandi við þennan dansandi hálfvita?

Og enn er ég að velta því fyrir mér.

 

Franco stal sigrinum af Cliff Richards

Tjónajöfnun Gísla græna

Ef höfuðið á mér gæti snúið sér, eins og hjá stelpunni í Særingarmanninum, þá myndi það vera á öflugum snúningshraða, við að reyna að ná og skilja Borgarstjórann og Co í Reykjavík.

Hvernig er þetta eiginlega, þarf maður túlk á þetta fólk til að ná lágmarksskilningi á hvert það er að fara, hvað það meinar?

Í síðustu viku töluðu þeir tungum, íhaldið annars vegar og Ólafur hinsvegar vegna REI og ég og fleiri vorum eitt spurningarmerki.

Nei, nei,

og núna sá ég Óla í sjónvarpinu um helgina, messa á borgarafundi um skipulag Vatnsmýrarinnar, sem hann taldi búið til að fólki sem hefði ekki skilning á þörfum nútíma samfélags.  Svo sá ég endursýnt viðtal við hann frá því í febrúar þegar hann tók þátt í að samþykkja sama skipulag og þá var hann nokkuð glaðbeittur með málinu.

Nú kemur Gísli Marteinn í fréttir og reynir að tjónajafna yfirlýsingar Borgarstjórans.  Að það ríki einhugur, jájá, allir glaðir saman.  Þessi einhugur sem alltaf er verið að segja frá eftir að einhver hefur misst út úr sér óheppilega hluti, er þá bara prívat.  Hann birtist mér ekki í fjölmiðlum, svo mikið er víst.

Og Borgarstjórinn tjónajafnar líka og kemur með yfirlýsingar um að orð hans séu rangtúlkuð, að hann sé í GRUNDVALLARATRIÐUM sama sinnis og í febrúar.

Ók, ég hlýt að vera skemmd í höfðinu.  Fyrir mér er þetta ekki bara katastrófurugl í meirihluta sem hangir saman á óskinni um að fúnkera en engu öðru, þetta er glundroði.  Algjört mess.

Kannski er þetta merkjamál þeirra í meirihlutanum.  Hvað veit ég sitjandi hér uppi í Gólanhæðum.

En þetta horfir við mér eins og handónýtur samstarfshópur og best væri að þeir segðu af sér og það strax.

Helst vildi ég fá að kjósa aftur.

En ekki hvað?

Ólafur segist ekki hafa skipt um skoðun

Kórónur, pell og pluss

 

Þegar ég var bara ögn, sandkorn á lífsströndinni, sem ég er reyndar enn, kom Noregskonungur ásamt drottningu til Íslands.

Ég hef sennilega verið sex ára.  Það var mætt með mig út í Melaskóla til að berja goðin augum.

Alvöru kóngur og alvöru drottning!  Ég man enn spenninginn og tilhlökkunina sem hríslaðist um mig, enda með kónga og drottningar, prinsessur og prinsa á hreinu úr heimi ævintýrabóka.

Vonbrigðin voru gífurleg.  Maður í borðalögðum búning með húfu á höfðinu og drottningin var ekki með kórónu heldur og ekki var hún hlaðin gulli, konan sú.  Þau voru eins hversdagsleg og hugsast gat.  Ég held að ég hafi misst trúna á ævintýrin þarna í vornepjunni úti í Meló.  Við fórum samt niður í Tjarnargötu og horfðum á þau fara inn í Ráðherrabústaðinn og ekki höfðu þau orðið konunglegri í útliti við fataskiptin.

Þarna hefur örugglega orðið til græðlingur, sem síðan varð að heilum frumskógi.  Þarna fæddist nefnilega andúð mín og antípat á hvers kyns fyrirmennadýrkun.  Guð, takk fyrir það, hver sem þú ert.  Ég hef nefnilega komist að því að kóngar, bæði alvöru og sjálfskipaðir, standa aldrei undir væntingum enda af holdi og blóði eins og afgangurinn af mannkyninu.

Danska kóngafjölskyldan er þó krúttlegust og þolanlegust af öllu þessu eðalborna slekti.  Þórhildur er töffari og þessi ungu hjón Frikki og Mary eru nokkuð kúl.

Ég mun því ekki henda í þau eggjum við komuna til landsins.

Þeim verður hent við önnur og merkilegri tilfelli.

Súmí.

Konungssteinar fá nýja ásýnd

Músík í myndum

Það er langt síðan að ég hef eytt svo löngum tíma í sjónvarpsgláp og það á íslenskum þáttum.  Fyrst var það evróvisjón undirbúningurinn á RÚV, með Palla í brúnni.  Algjör eftiröpun reyndar frá sænsku þáttunum sem Eiki var í, í fyrra og undanfarin ár, en það kemur ekki að sök.

Sko, ef lögin hugnast mér ekki, þá mjúta ég sjónvarpið og hlusta svo með athygli á panelinn.

Ég hef nefnilega afskaplega litla ánægju af lögunum en settöppið í kringum þáttinn er svona félagslegt fyrirbæri, þó maður sitji bara með sjálfum sér heima í stofu.  Allir sameinast í heitri bæn.  Látum Ísland vinna.

Svo horfði ég á hátíðina í Háskólabíó, hlustendaverðlaun FM957.  Gaman að því.  Páll Óskar rakaði til sín verðlaununum.  Á þau örugglega skilið en ég er ekki með smekk fyrir þeirri tónlist heldur.

Mér fannst hins vegar gaman að hlusta á Ný-danska og Gus-Gus.

Restin var til uppfyllingar fyrir mig.

Af hverju glápir maður á sjónvarp?

Ég veit það ekki, en stundum er það bara gaman.  Ekki öðruvísi.´

Vindurinn gnauðar eins og að hausti.  Hér beinlínis hriktir í öllu.

Ég held að ég fari tímanlega í rúmið.

Góða nótt rúslurnar mínar.