Af hverju ekki Búlgaría? - Fjandans óréttlætið

Ég skil þetta ekki!

Búlgaría, mitt uppáhaldslag komst ekki áfram.

En Jóhanna flaug inn en náði einfaldlega ekki með tærnar þar sem þau höfðu hælana.

Hvað er að Evrópu?

Heyrði fólk ekki tærar og samstilltar raddir Rúmenanna?

Ég ætla að henda sjónvarpinu út um gluggann.

Ísland sökkaði.

Farið ekki að grenja, auðvitað komumst við áfram.  Stúlkan söng eins og engill.

En lagið á undan okkar, Búlgaría.  Ég hélt að ég myndi látast úr skömm fyrir þeirra hönd.

Einsogværiveriðaðsagasundurketti.kvikindinykkar.

 

 

Ísland komið áfram

Og Noregur vinnur

Benny gamli Anderson horfir ekki á Eurovison.

Hann segir að keppnin hafi enga tónlistarlega þýðingu lengur en sé frábært sjónvarpsefni, ef maður nenni að sitja svo lengi.

Ég er algjörlega sammála honum.  Eurovison er ágætt sjónvarpsefni ef maður hefur vit til að nota "mute"-takkann grimmt eins og t.d. ég geri.

En ég horfði í fyrra og ætla að horfa núna líka.

Af því að Jóhanna er falleg, með ágætis lag og kjólinn hennar er æði.

Ég las um það á DV að Sverrir Stormsker væri að klæmast á kjólnum hennar Jóhönnu.

Kallaði hann borðtuskur.

Vá, hver er miður sín yfir hvað Sverri Stormsker finnst um föt?

En varðandi Euro, þá hefur þetta lítið með sjálfa tónlistina að gera og hefur ekki gert lengi.

Þegar Abba unnu, Dana frá Írlandi og svona, þá urðu lögin algjörir hittarar.

Man einhver sem ekki er agljörlega klikkaður Eurovisionfan eftir lögunum sem hafa unnið undanfarin ár?

Ég þakka guði fyrir að ég man ekki rússneska hroðbjóðinn með skautaatriðinu sem vann í fyrra.

Eða þetta í hitteðfyrra, rútan frá Serbíu í jakkafötunum?  Þvílíkar misþyrmingar á eyrnasetti mínu að minnsta kosti.

En Jóhanna og Svíþjóð fá hlustun.

Jóhanna af því að hún er íslensk og með flott lag.

Svíþjóð af því að ég elska það land og alla vini mína þar.

Jafnvel eitt til tvö önnur, hinum þagga ég persónulega niður í með mínu appírati.

Og Noregur vinnur keppnina.

Það veit ég með vissu, þið getið sleppt aðalkeppninni.

En Abba vann í denn.

ABBA-stjarna horfir ekki á Evróvisjón

Afmæli í myndum og örlitlu máli

Litli ömmustrákurinn hann Oliver minn í London á afmæli í dag (12. maí).  Hann er fjögurra ára.

Á laugardaginn var leigður afmælisstaður á sama stað og í fyrra og börnin fjölmenntu í afmælið.

Þema afmælisins var Power Ranger, nema hvað, aðalhetja barnsins.

og hér er Power Ranger sjálfur með mömmu sinni og ömmu-Brynju en hún og afi-Tóti voru vistödd hátíðahöldin offkors.

Það blundar auðvitað í Maysunni minni og móður barns draumur um að verða kvenhetja með galdrasverð enda tekur hún sig vel út.

Vala vinkona kom og knúsaði afmælisbarnið í veislunni.  Alveg geggjað fjör, knús og hamagangur hjá Oliver.

Hér stillir fólk sér upp í eldhúsi eftir stærð.  Pabbinn sést hvergi (sennilega með myndavélina).  Afi Tóti, amma-Brynja og Mamman pósa fallega.

Svo var borðað og allir skemmtu sér ofboðslega vel.

Og að lokum ein krúttmynd af Oliver þegar flutt var í nýja húsið.

Elsku Olverinn minn til hamingju með daginn frá ömmu og öllum hinum sem heima sitja.

Knús.

Ég hata Eurovision!

Af því ég er yfirlýstur Eurovisonhatari sem elskar að hatast við fyrirbærið,  þá fylgist ég með útundan mér, kíki á kjólinn hennar Jóhönnu, sem er bara flottur, hlusta eftir því hvað útlendingarnir segja um lagið og svona, hvernig veðbankarnir raða upp laginu, haldið þið að það sé, og nýt þess í leiðinni að krullast upp.

Hvað get ég sagt?

Ég er fífl.

Fyrir hverja keppni segja Íslendingarnir að nú skuli farið af stað með raunhæfar væntingar að leiðarljósi, minnugir Gleðibankavonbrigðanna.  Þegar Ísland vann hér heima en tapaði stórt í keppninni.

En eftir því sem nær dregur byrja draumarnir, þjóðarstoltið og löngunin til að vinna að taka yfirhöndina.

Í morgun var skrifuð heil frétt í Fréttablaðið um að Andrew Loyd Webber væri yfir sig hrifin af laginu, teldi það aðalkeppinaut breska lagsins sem ég hef auðvitað ekki heyrt. (Hlusta bara á ákveðin lönd).

Það má lesa um að á æfingunum hafi ekki verið klappað fyrir þeim sem voru á sviðinu en fyrir Jóhönnu Guðrúnu var risið úr sætum og klappað um leið og hún lét sjá sig.

Ómæ, svo verða vonbrigðin svo sár þegar við töpum.

Fyrir mér er þetta leikur.

Eurovision er upp að nítíuprósentum algjört moð, ég meina hver setur rússneska lagið frá því í fyrra á geislann og hlustar sér til ánægju?  Það hlýtur að vera öflug sjálfspyntingahvöt sem fær fólk til þess.

Svo hlýtur hver maður að sjá að það er ekki hægt að keppa í músík.

Eða listum yfir höfuð ef út í það er farið.

Halló!

En ég held samt áfram að kíkja með öðru, hatast við lágkúruna og óska Íslandi alls hins besta.

Ég meina, hvað annað getur maður gert?

Þó að maður beinlínis sé í langdrengnum andskotans aulahrolli og hendist um allt í verstu krömpunum?

La´de swinge!

Bjóst við meiri móðursýki

Hver hélt framhjá mér?

 

Ég elska heimskulegar kannanir.

Þær hafa oft og iðulega bjargað hjá mér heilu dögunum.

Eins og þessi; krakkarnir (lesist ökumenn af báðum kynjum, jájá) á lúxusbílunum eru líklegri til að halda framhjá en þeir á venjulegu rennireiðunum.

Fletti, fletti, flett í heilabúi.  Nebb, ég slepp með mína kærasta og fjölmörgu eiginmenn.  Allt lúserer í bílalegum skilningi.

Öðlingar í öðrum skilningi.

Sjúkkkkkitt.

Ekki að það skipti máli svona eftir á.  Það sem er búið er búið og þeir mættu hafa átt tugi kvenna í takinu mín vegna meðan ég var hamingjusamlega ómeðvituð um það.

Svona eftirá sko, ekki á meðan ég var með þeim, þá hefðu höfuð einfaldlega fokið.

En nú vantar nýja rannsókn á strætófólkið.

Er fólk sem ferðast með strætó líklegra til að halda framhjá en reiðhjólafólkið?

Eru reiðhjólmenn alltaf skimandi upp í strætógluggana í leit að að hankí pankí bölvaðir?

Þetta er spurning sem heimurinn stendur frammi fyrir núna og bara verður að fá svar við.

Svo er það fólk eins og ég, sem þorir ekki að keyra bifreiðar og er því yfirleitt með einhvern sem gerir það fyrir mig í fylgdarliði sínu.

Er fólk í minni stöðu líklegra til framhjáhalds?

Úff, ég gæti sagt ykkur sögur.

En ég ætla ekki að gera það.

Þið getið lesið um það í endurminningum mínum sem koma í bókabúðir innan tíðar.

Jeræt, það sem þið eruð forvitin börnin mín á galeiðunni.

Súmí.

Líklegastir til þess að halda framhjá

Muniði?

 

Ég man aldrei eftir að það væri talað um kynlífsfíkla þegar ég var barn, unglingur, ung kona og alveg þangað til núna nýlega, svei mér þá.

Það var heldur aldrei talað um átfíkla, spennufíkla eða fólk með lesti og bresti, sem um sjúkdómsástand væri að ræða.

Lengi vel var heldur ekki talað um fíkla varðandi ofnotkun (misnotkun) á vímuefnum.

Það voru einfaldlega til skilgreiningar eins og rónar, dónar, fitubollur og önnur hlýleg lýsingarorð á borð við slík, sem bar vitni opnum huga og miklu fordómleysi samfélagsins.

Hm...

Ég man reyndar bara eftir Leibba dóna, ef við tökum kynlífselementið sem dæmi, sem var svo alls enginn dóni þegar á reyndi heldur áhugamaður um armbandsúr og örlítið nærsýnn með því greyjið.

Svona var lífið einfalt.

(Sem það var auðvitað ekki, allt í felum á bak við byrgða glugga auðvitað).

En ég hékk í volæði mínu inni á ljósmyndasafnsvefnum í dag og rakst þar á nokkrar myndir af fólki frá sólbekkjabrjálæðistímabilinu.

Áttatíuogeitthvað.

Munið þið hversu viðurstyggilega brúnir allir voru þá?

Með sítt að aftan?

Og herðapúða dauðans?

Ég var nefnilega brúnkufíkill.  Vissi það auðvitað ekki þá, það er bara núna sem það er að renna upp fyrir mér.

Ég hefði sennilega hent matarpeningunum í ljósabekkinn hefði ég þurft að velja (jabb).

Komst ég ekki í mína nánast daglegu ljósatíma leið mér eins og vélritunarblaði í óopnuðum pakkanum.

Eða eins og Snæfinni Snjókall nýkomnum úr yfirhalningu.

Þá sjaldan sem ég komst ekki í ljósin gat ég ekki beðið með að komast í tíma daginn eftir og þá tvo.

Svo hlustaði ég aldrei á músík á meðan ég lá í bekknum.

Mér fannst einhvern veginn að athyglin á brúnkuvinnunni yrði að vera hundraðprósent, ekkert mátti leiða hugann frá verkefninu.

Svona jafn gáfulegt og að taka sér frí úr vinnunni til að safna hári.

Er þetta ekki bilun?

Minnir mig á þessa elsku hér.

Sjitt, svona læt ég þegar ég hef lofað sjálfri mér að blogga bara fíflafærslur.

Mun leita mér hjálpar hið bráðast.

Jeræt.

Kynlífsfíklum fjölgar

Ég er glötuð!

Þetta vorið hef ég hagað mér algjörlega út úr korti með margt.

Vígin falla hvert af öðru, prinsippunum mínum hent á gólfið og þar hef ég hoppað á þeim og sparkað þeim út í horn, eins og um úldnar borðtuskur væri að ræða.

Þetta er skelfilegt!

Það prinsipp sem minnst er heilagast, þetta með að hata Júróvisjón í verki og horfa ekki á neitt sem tengist því er kolfallið.  Algjörlega farið í vaskinn!

Ég gæti tekið "stjórnmálamanninn" á þetta og hent ábyrgðinni á þrálát veikindi sem hafa verið að hrjá mig undanfarið og því haldið mér meira og minna innilokaðri á menningarheimili mínu hér í hjarta borgarinnar, en ég ætla ekki að gera það.

Þetta varðaði bara svona.

En mikill rosalegur urmull af glataðri músík er í þessari keppni.

Algjör ráðstefna fyrir hæfileikalausa lagasmiði.

En það eru undantekningar.

Plebbinn ég féll fyrir Noregi.

Og Jóhönnu Guðrúnu.

Svo horfði ég á sænska panelinn (í þættinum þar sem Eiríkur Hauks sat til skamms tíma og gaf álit sitt), og þar voru menn yfir sig hrifnir af okkar framlagi með Jóhönnu Guðrúnu.

Nema ein kerling, en hún var mjög óaðlaðandi manneskja () hinir fimm féllu í stafi.

Ætli við vinnum?

Nei, en það mun Noregur gera, ekki spurning.

Úff, bara að mér fari að batna, þetta er að eyðileggja töffaraímynd mína algjörlega.

Later og góðan daginn.

Íslandi spáð góðu gengi í Moskvu

Fyrir svo löngu

 

Þessi frétt kom mér á dúndrandi fortíðarfyllerí.

Breyttur útivistartími barna.  Þetta er bara krúttlegt og hefur verið við líði svo lengi sem ég man eftir.

Reyndar minnist ég þess samt ekki að við höfum verið látin fara eftir honum í Vesturbænum í denn.

Í minningunni voru sumarkvöldin óendanlega löng og brennó, kýló, fallin spýta, Hollíhú, parís, teygjó, snúsnú og sipp í gangi langt fram eftir kvöldi.  Í portinu á Verkó sko.

Lyktin situr eftir í minninu líka, svona fersk vor- og sumarlykt.

Það var aldrei kalt.

Alltaf sól.

Ég man að minnsta kosti ekki eftir annarri tegund af veðri.

Svo kölluðu konurnar út um gluggana eins og það stæði í samningi sem þær hefðu gert við ósýnilegan vinnuveitenda, svona fjórum sinnum á dag, ávallt hvor ofan í aðra.

Jenný; Matur/kaffi (drekkutími hét það á öðrum heimilum en amma mín hefði aldrei tekið sér það orð í munn) og svo var auðvitað gargað: Gættu þín/komdu/ekki óhreinka þig og svo fengu strákarnir sem stundum voguðu sér of nálægt sinn skammt líka: Sigurður; þú skalt eiga mig á fæti ef þú meiðir hana Jennýju, snáfaðu burt skömmin þín/ómyndin þín/pörupiltur/drengandskoti og önnur kærleiksorð voru látin falla gagnvart hinu gagnstæða kyni af mæðrum í gluggunum.

Ljúfir dagar.

Stundum hljóp á snærið og það var steðjað í sjoppuna, Reynisbúð, Kron, til Jafets og keypt nammi.

Haltukjaftibrjóstsykur, kúlutyggjó, fánakúlur, Krummalakkrísborða, gospillur og fleira dásamlegt.

Nú eða ég stillti mér fyrir utan mjólkurbúðina og beið eftir að vínarbrauðin kæmu í hús og fékk enda.

Og ekki má gleyma ferðunum í Frímerkjahúsið að kaupa servéttur og leikaramyndir.

Halló, hvert fór tíminn?

Mig langar að verða tíu ára aftur, sko fram á haust.

Mér finnst það lágmarks krafa eftir allt sem á mig hefur verið lagt.

Dæs, dæs, dæs.

Hvers á maður að gjalda.

Ég setti þarna inn myndir þegar verið var að malbika Hringbrautina mína og svo af róló við Vesturvallagötu.

Annars bendi ég áhugasömum á vef Ljósmyndasafns Reykjavíkur, þar er nostalgíumeðal fyrir alla þjóðina, ég segi ekki meira.

Útivistartíma barna breytt

"Jákvæðir fordómar" - Frussssssssss

 

Ég á það til að umgangast mitt ástkæra af töluverðu virðingarleysi þegar þannig liggur á mér.

En halló, ég er ekki blaðamaður á Mogganum!

Sko, hafið þið nokkurn tímann heyrt um andlátstilkynningar þar sem dagar hins látna teljast taldir?

Sóandsó Sóandsóson verður jarðsettur í Sóandsókirkju.  Dagar hans eru taldir.

Gætu alveg eins sagt, talningu á dögum Sóandsó er lokið.  Þeir voru; 34324234 margir.

Frusssssssssssssssss

En..

Ég var að pæla í nafninu mín.  Já mig vantar eitthvað að lesa.

Hef of mikinn tíma.

Ég átti nánast engar nöfnur þegar ég var barn.  Eina og eina bara, þær hétu þá yfirleitt Jensína.

En núna eru breyttir tímar, ég á nöfnur víða.

Og vitið þið hvað?

Ég er með jákvæða fordóma út í nöfnur mínar. (Ég veit að fordómar geta auðvitað ekki verið jákvæðir, en þið vitið hvað ég meina).

Mér finnst að allar Jennýjar hljóti að vera ofsalega klárar og skemmtilegar.

Framúrskarandi manneskjur alla leið.

Hef ekki enn rekist á neina Jennýju sem eyðileggur þessa tálsýn mína.

En hvað segir þetta um mig?

Við skulum ekki ræða það einu sinni.

Mikilmennskubrjálæði hvað?

En hugsið ykkur að heita Sigríður Jónsdóttir og vera með "jákvæða fordóma" gagnvart nöfnum sínum.

Mér segir svo hugur um að það gæti endað illa.

Jájá, bönin mín í fjöllunum.

Dagar Lífar taldir

Velkominn Davíð

 

Varðandi andlega og líkamlega vellíðan er tvennt í stöðunni.

Þú getur annað hvort hugleitt eða sleppt því.  Djók.

Sko, mér finnst það dúllulegt af David Lynch að ætla að fá okkur Íslendinga í innhverfa íhugun.

Það veitir einhvern veginn ekki af eftir allt sem á hefur dunið.

Annars fer ég alltaf svolítið til baka þegar ég les og heyri um svona fyrirkomulög sem beint er inn á við, alla leið í sálina.

Ég hékk nefnilega algjörlega intúitt í nokkur ár í hugleiðslum og havaríi sem hafði það að markmiði að láta mér líða betur og svona í förbífarten - bjarga heiminum.

Ég með mitt alkaeðli, allt í botn eða sleppa því alveg, tók þetta að því marki að ég var öll á innhverfunni.

Gleymdi að borða, svaf eftir minni, sveif um allt og snerti nánast ekki jörðina.

Ég sá duldar meiningar og djúpan boðskap í auglýsingunum á strætó, aftan á opalpakkanum og í skónúmerinu mínu.  Ókei, áður en þið sendið á mig yfirvöld, þá ýki ég ögn, en bara ögn.

Ég held að ég hafi aktjúallí verið á hraðleið inn í geðsjúkdóm.  Kommon.

Í mörg ár er ég búin að vera óhuggulega jarðbundin.  Til að heilagleikajafna.

Trúi einfaldlega því sem ég tek á, þó ég viti auðvitað betur, en stundum verður maður að rétta sig af.

Svo sveik guð mig 1997 þannig að ég sagði mig úr lögum við allt svona heilagleikakjaftæði og var sambandið ekki heitt fyrir.

Ekki tekið hugleiðslu, ekki lotið höfði í auðmýkt, sest í lótus eða kíkt í Tarrot (ókei nýbyrjuð á því aftur).

Ég hugleiddi mér til vansa.

Ég er búin að fá leið á innanverðri mér, þessi utanáliggjandi er öllu skemmtilegri.

En gott ef ég fer ekki aftur á stað með David Lynch en held áfram að lifa lífinu eins og dauðleg vera, jafnframt.

Það er nefnilega allt best í hófi.

Nema í mínu tilfelli þegar hugbreytandi efni eiga í hlut.

Þar eru það öfgarnar allar leið.  Algjört fokkings nono.

Velkominn David.

Lynch kynnir innhverfa íhugun