Pirringsblogg

 

Ég tók upplýsta ákvörðun um daginn um að ég myndi ekki blogga um það sem fer mest fyrir brjóstið á mér.

Þar var ma. innifalið dómar fyrir ofbeldisbrot, fréttir af fræga fólkinu og þá aðallega Bubba, misrétti og ójöfn lífskjör.  Ég hef haldið mér á mottunni en ég er að springa.  Ég er sprungin.

Minnsta pirringsefnið er auðvitað viðtengd frétt um að bloggarar séu margir þunglyndir og noti bloggið til að berjast gegn sjúkdómi sínum.  Alveg er ég viss um að bloggarar eru jafn misjafnir og þeir eru margir.  Það er einhver árátta í gangi sem felst í því að skilgreina okkur sem eina ákveðna tegund af fólki, bölvuð vitleysa.

Fruuuuuuuuuuuuuusssss

Nú hafa fimm menn verið handteknir, grunaðir um að hafa nauðgað konu.  Mennirnir eru útlendingar og konan líka.  Það var vart búið að birta fréttina er ég sá að Frjálslyndi baráttumaðurinn á blogginu (nei, ég ætla ekki að linka á hann) var búin að gera þetta mál að kynþáttaissjúi.  Það er slæmt ef svona atburðir, sem eru nógu skelfilegir í sjálfu sér, verði vatn á myllu þeirra sem eru uppteknir af "hreinu" Íslandi.

4 ára dómurinn yfir nauðgaranum um daginn var held ég, fyrsti dómurinn sem ég hef séð sem nálgaðist refsingu til samræmis brotinu.  Ég vona að það hafi ekki skipt máli frá hvaða landi ofbeldismaðurinn kom.

Nauðganir eru grafalvarlegt mál.  Mér finnst þjóðerni ekki eiga að vera aðalmálið.  Íslendingar hafa nauðgað konum í stórum stíl í gegnum árin.

Nauðganir hafa alltaf verið jafn stórt vandamál hér og í öðrum löndum.  Hinsvegar gerði smæð þjóðfélagsins og viðhorf almennings til nauðgana það erfitt fyrir konur (menn) að leita réttar síns.  Það mun væntanlega breytast meir og meir með tímanum.  Aukin umræða, fleiri úrræði og breytt viðhorf skila miklu.

En að öðru og léttvægara máli sem gerði mig hálf veika úr pirringi en það var Frímúrarakvöldverðurinn fyrir ríku kellurnar (kostaði 70 þús. krónur per. konu) þar sem að peningarnir runnu til Fiðrildaverkefnisins sem er verðugt verkefni að styðja.  En stendur ekki í Bibbu að vinstri höndin eigi ekki að vita um hvað sú hægri gerir?  Af hverju gaf þetta ríka lið ekki peninga í verkefnið, hægt og hljótt og borðaði heima hjá sér í staðinn fyrir að slá upp snobbdinner og láta Björgúlf Thor og annan nýríkan náunga, sem ég kann ekki deili á, taka á móti sér með súkkulaði og tilgerð.

Þetta gerir mig brjálaða.  Verð að fara hér með æðruleysisbænina og þið sem eruð á því að svona liff sé eftirsóknarvert þá er svarið nei....

..ég öfunda ekki þetta fólk, ég aumka það í bölvuðu snobbinu og yfirborðsmennskunni.

Arg, bíðið á meðan ég kasta mér fyrir björg.

Later og annars góð.

Úje

 

Blogg gegn þunglyndi

Aldursmartröð

 

Ég eldist og eldist.  Ég veit ekki með ykkur en á hverju ári á ég afmæli.  Ofsóknir og samsæri, ekkert annað.

Ég hef aldrei sloppið og þess vegna tengdi ég rosalega við þessa frétt um að Íslendingar eldist.

Leið eins og ég væri komin heim.

Þegar ég varð tvítug grét ég smá á milli gleðilátanna yfir að geta farið á eigin vegum í ríkið.  Fram að því hafði þetta verið endalaust basl fyrir utan ríkið á Lindargötunni þar sem við vinkonurnar díluðum við rónana, um að kaupa fyrir okkur.  (Fyrirgefið mamma og pabbi, ég skammast mín og það niður í tær). En þennan afmælisdag grét ég smá yfir að æskan væri að eilífu horfin.

Á þrítugsafmælinu mínu vaknaði ég upp við vondan draum og ég var svo miður mín að ég gat ekki einu sinni grátið.  Hin raunverulega ferð mín á öldrunarvegferðinni var í alvörunni hafin og blákaldar aldurstaðreyndirnar sem ég horfði fram á slógu mig rokna löðrung beint í andlitið. Ég hafði lesið um það í sænsku Feminu að manneskjan byrjaði að rotna upp úr þrítugu.  Mér leið eins og ósmurðu líki.

Fertugsafmælið rann upp og ég lagði svo mikið í lokapartíið að tæplega 200 manns var safnað saman í þetta endanlega uppgjör við lífið, enda ekki seinna vænna, búin að vera rotnandi í tíu ár.  Það gat ekki verið langt til endalokanna.

Ég tórði og varð fimmtug. Ég var örugglega í dauðateygjunum.  Ég sló upp afmæli fyrir börnin í fjölskyldunni.  Þau eru mörg.  Aðstandendur barnanna voru boðnir velkomnir í fylgd þeirra.  Það var mikið af nammi í þeirri veislu og ég velti fyrir mér hvort ég myndi lifa það að sjá börnin stækka, enda ekki nema von, hrörnunin hlaut að vera að nálgast hámark.  Sko hrörnunin sem ég las um í sænsku Feminu um árið.  Ég sá fyrir mér ellina, sem ég játa að hafa mikla fordóma fyrir, endalausa og tíðindalitla, þar til yfir lyki.

Svo varð ég fimmtíuogfimm og ég gerði ekki neitt, nema að fara á fund mér til uppörvunar.  Mér reiknaðist til að það tæki því ekki að slá upp gleðskap.  Fannst að það væri hægt að taka viðkomandi gleðilæti með jarðaförinni.  Slá atburðunum saman.  Praktískt og gott.

Hér hætti ég að telja, enda ekki nema ár frá síðasta stór viðburði. Það rann svo upp fyrir mér um daginn að ég er á almennum aldri.  Það eru allir sem ég þekki á aldri sem passar svo vel við minn.  Ég lagði hugsununum um hrörnunina á kantinn og ætla að reyna að bera mig saman við meðalkonuna á Íslandi sem lifir í 82,8 ár.

Miðað við meðalkonuna er ég kornung.

Ég þarf að endurnýja kynni mín við sænsku Feminu.

Tala yfir hausamótunum á helvítis ritstjóranum.

Arg

Later!

Úje

Íslendingar eldast

Tvímælalaust undarlegur

Hér er mikið fjör. 

Jenný Una hefur stikað hér um íbúðina með tusku og þurrkað af (er þetta genískt, ég trúi því ekki?).  Taktar mömmu hennar við húsverkin eru sjáanleg í barninu.

Á meðan spjallar hún og þessa dagana er hún stödd í þeim ævintýraheimi sem þriggja ára barn býr í.  Hér verða til heilu sagnabálkarnir sem hún réttir að ömmunni, og ekki allir jafn fallegir.

Það er mikið um týnda krakka sem hafa verið óþekk og undarleg og "hlaupt" burtu frá mömmu og pabba út í buskann. 

Og í "dýrahöllinni" sem er hérna á Íslandi á bak við skóginn, eru dýrin stundum að hræða fólk en þau eru undarleg en samt góð.

Svo leitaði hún ákveðin að dúkkunum sínum sem hún þurfti aðððeins að baða, því þær voru óhreinar og mjög undarlegar.

Og ekki má gleyma kettinum Núll (skírður á staðnum um leið og höfundur skáldaði upp söguna) sem er alltaf svangur og mjög undarlegur.

Nú bíð ég eftir sögu um Ömmu Rúrí (skáldsagnapersóna barns) sem gengur um "í nóttinni" og er mjög undarleg. "Alleg satt amma".

Það er óhætt að fullyrða að orðið undarlegur er orð dagsins, vikunnar og mánaðarins.

Ja.. nema að barn komi með annað og nýtt orð.

Vondandi ekki draugalegur því mér er hætt að standa á sama. 

Allt svo annarlegt eitthvað.

Krúttk.... þið vitið hvað.

Það fer að bresta á með því.

 

La´det svinge

Ég rankaði við mér áðan fyrir framan sjónkann og mér varð ljóst að þar hafði ég setið nánast hreyfingarlaus í rúman klukkutíma og horft á sænska ríkissjónvarpið.

Halló Jenný!!

Hvað ertu að gera þér??

Ekki nóg með að ég sæti í hroðalega öflugri nostalgíu, sem náði til Svíþjóðaráranna, ónei.

Ég var farin að hugsa stíft um Olof Palme og skelfileg örlög hans.

Þrátt fyrir að ekki væri minnst á Olaf né nokkuð annað sem gæti komið mér á fortíðarflipp út af löngu liðnum tíma.

Ekki var það sænskunnar vegna.  Hana tala ég reglulega.  Pabbi hennar Jennýjar er Svíi. Ég á eðalvinkonur sem eru sænskar og ég er í heitu sambandi við, þannig að tungumálið triggeraði ekki þessum heiftarlega afturkipp í heilanum á mér.

Ég hef þess vegna verið að hugsa... hm.. alveg af alefli..

...eru þetta fyrstu mörkin um elliglöp?

Að maður bara smellist aftur á bak í tíma og gleymi sér þegar minnst varir?

Ég fer ekki vestur í bæ á næstunni.

Ég gæti frosið við Hringbrautarróló.  Það má ekki gerast.

Nei, nei, nei, nei, nei,

La´det svinge!

Og Péess næturinnar kemur frá Jenný Unu Eriksdóttur sem í dag sagði við mömmu sína, þegar þær voru á leið heim:  Mamma hér hefur verið sóði, það er "blerblot" á götunni.

Krúttkast og góða nótt.

 

Bland

Einhverjir hafa verið að hvetja mig til þess að fara að skrifa heitu bloggin um samfélagsmál, en það verður að segjast, að ég hef algjörlega látið það eiga sig undanfarið. (Sumir fá kikk út úr því að láta aðra þjástvilja sjá mann engjast.)

Ástæða?

Jabb, ég þarf á orkunni minni að halda í sjálfa mig þessa dagana. Þess vegna sneiði ég hjá því sem gerir mig brjálaða úr reiði. 

Þar má nefna þetta t.d.

Ég verð nefnilega í alvörunni reið og langar að fremja eitthvað.

En hvað um það..

Það er líka hægt að verða alveg stjörnuvitlaus af vonsku yfir að 16 ára krakki skuli sitja í hegningarhúsinu.  En... ég tel upp að 10 og tek það seinna.

Að öðrum og skemmtilegri hlutum

Stóra barnabarnið mitt hann Jökull Bjarki (sem er í eðlilegri stærð sko, bara sá elsti af hópnum), er að fara að fermast á pálmasunnudag, í Dómkirkjunni.  Allir velkomnir (djók).  Vá hvað tíminn líður, barnið fæddist á byltingarári ömmu sinnar, einn af fáum ljósum punktum í tilverunni á því herrans ári 1994. Knús Jökli minn.

Hér eru myndir af ungviðinu mínu.

Jenný Una fær bara hrískökur í stað nammis.  Amman kippir því í liðinn fljótlega.

Hrafn Óli fær ekkert nammi en er alltaf svakalega glaður

Og hann Oliver bjó til þetta fína kort handa ömmu-Brynju þegar hún var í London í síðustu viku.

Hér með er krúttkast dagsins tekið.  Allir í næsta vegg! 

Ég er auðvitað bara góð.

Hóst, hóst og allt það..

..en samt góð.

Síjúgæs!

ÁÁ- Árangursríkur áróður?

 

Í gegnum árin hef ég fengið að heyra það úr ýmsum áttum, oft án þess að hafa kært mig um það, að morgunmaturinn sé svo rosalega hollur.  Svo nauðsynlegur fyrir líkamlega- og andlega heilsu og til að halda heilabúinu á vaktinni allan daginn.

Ég hef gert mitt besta til að líta fram hjá þessum eilífa morgunmatsáróðri.

Það verður erfiðara og erfiðara.

Þegar ég greindist með sykursýkina, fékk ég enn einn "morgunverðurerlífsnauðsynlegbyrjunádeginum" fyrirlestur frá einbeittum næringarfræðingi, einum sem tekur vinnuna alvarlega og af köllun,  og í það skiptið varð ég að hlusta.  Heilsan i húfi "and all that jazz".

Svo ég tileinkaði mér nýja og betri siði () en mikið skelfing tekur þetta á.  Það er eitthvað sem stendur í mér hérna.

Ég veit ekki með ykkur, en matur er það síðasta sem mér fellur í hug nývaknaðri á morgnanna.

Kaffi, ofarlega en allavega innan eðlilegra marka, en sígó, sígó og sígó eru ofarlega  á listanum.

Frrrrrrrruuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuss!!!

Þetta er engin hemja, mér er ekki viðbjargandi.

Ég elska kvöldmatinn minn og þá ekki kl. 17,00 eins og næringarráðgjafinn segir, helst kl. 19,00.

En ég er löngu hætt að berjast við ofurefli..

..og Weetabixið rennur ljúflega niður og það sama gerir "kvöldverðurinn" sem nú er borðaður um hábjartan dag.

Ég hef gefist upp.

Æmaviktimofflæf!

Úje

 

Morgunmaturinn mikilvægur

Pirrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr

 

Rosalega sem ég er pirruð og full sjálfsvorkunnar.  Ég er með flensu (hita, beinverki, höfuðverk og lélegan balans í skapi), ég hósta og hósta og það suðar fyrir eyrunum á mér.

Í allan dag hef ég leyft sjálfri mér að gervonskast út í smáatriði.

Mig langar að þvo eldhúsgólfið.  Hvern LANGAR að þvo gólf?  Mig, af því ég get það ekki og auðvitað þeim fjölmörgu sem skúra gólffleti fyrir feit laun.

Mið langar að henda mér í vegg út af PR-leikritinu með prinslufsuna í Bretlandi.  Líklegt að hann hefði einhvertímann verið settur í hættu! Jeræt.  Trúir einhver þessari fáránlegu uppfærslu? 

Nei, ég ætla ekki að búa til lista, ég á ekki vitund bágt, smá flensa rýkur úr manni fyrr en varir.

En mig langar samt að ulla feitt á breska kóngaliðið. 

Búin að því.

Unaðsleg líðan.

Æloflæf.

Later

Úje 

 

100% sammála

Ég og Gaukur Úlfarson, eigum ýmislegt sameiginlegt.

Eins og skoðunina á því að hafa fundist Ómar R. Valdimarsson hafa lagt Paul Nikolov (VG) í einelti á bloggsíðu sinni s.l. vor, svo dæmi sé tekið.

Við eigum það líka sameiginlegt að hafa verið útilokuð úr kommentakerfi Ómars og athugasemdum okkar eytt.

Nú eigum við það sameiginlegt að vera 100% sammála.

Þessu komst ég að þegar ég las viðtengda frétt.

Mér finnst Gaukur flottur.

Súmí.

Leyfði honum að bragða eigin meðal

Bölvuð brussan

 

Ég ætti ekki að skrifa þessa færslu, vegna hættu á frekari sjúkdómsgreiningum, en af því mér er slétt sama hvað fólki út í bæ finnst svona yfirhöfuð, meðan ég er sjálfri mér trú, þá deili ég með ykkur skemmtilegri reynslu minni frá deginum.

Þetta er játningablogg.

Ég er bölvuð brussa.

Eða skellibjalla, en það er of krúttlegt orð til að lýsa því sem ég er búin að afreka í dag, af því að ég flýtti mér of mikið, sást ekki fyrir og hegðaði mér ekki í samræmi við þær reglur sem ég hef sett mér í edrúlífinu mínu (hugsa, taka ákvörðun, framkvæma.  Í þessari röð sko) .  Þetta var ekki stórvægilegt, nema hreinsikostnaður á bíl og fötum, kemur til með að kosta hvítuna úr augum mér. Hehemm.

Ég átti að mæta á tiltekinn stað kl. 13,00 á dottinu.

Ég var í seinna lagi og þegar ég var komin út í bíl mundi ég eftir að ég hafði gleymt ákveðnum pappírum og gleraugunum mínum á eldhúsborðinu.

Ég út úr bílnum og skellti hurðinni blíðlega á höndina á mér, stökk upp stigann og datt á hausinn og meiddi mig í hnénu.  Komst áfallalaust út í bíl aftur með fenginn.

Tók viðkomandi pappíra, ásamt sígópakka, kveikjara, gleraugum og fleiru og dúndraði í handtöskuna en gleymdi að ég hélt á kókflösku (diet, ég er sykursjúk addna) og hellti henni yfir mig og bílinn á mjög skipulagðan hátt.  Það var pollur á peysunni minni, gallabuxunum og kápan rennandi blaut.  Bílsætið er útatað. 

Í dag ætla ég ekki að hreyfa mig nema á milli stóla, og ég ætla að gera það ofurvarlega.

Enda er ég með bullandi flensu.  Jóna smitaði mig í gegnum símann í gærkvöldi.

Farin að lesa.

Hóst.

Frá Londres og Köben

Fyrir vini og kunningja fjölskyldu og aðra áhugasama.

Foreldrar hans Olivers, míns kæra dóttursonar í London, eru ekki iðin við að setja nýjar myndir á síðuna hans, þrátt fyrir að hafa fengið nýja myndavél frá Ömmu-Brynju í jólagjöf, því sú hin fyrri týndist í sumar.  Hef ég sagt ykkur að dóttir mín hún María, stefnir í heimsmet í að týna hlutum?  Ók þá vitið þið það.  Foreldrar barns eru ansi bissí, þannig að ég er ekkert að skamma þau.

Nú er amma-Brynja í London og var ekki lengi að skella inn myndum af þessum yndislega dreng sem við eigum sameiginlega hlutdeild í.  Það má sjá á barninu að hann er að rifna úr hamingju eftir að hafa vaknað við að hans elskaða amma-Brynja Nokkist var komin í hús.

Svo fór amman með hann á leikskólann og það var mikil hamingja.

Svo nældi hér í eina mynd af henni Maysu minni, en hún var í Köben nýlega á vegum vinnunnar og fór til Andreu bestuvinkonu sem er ötull ljósmyndari og á síðunni hennar er ég eins og grár köttur að fylgjast með.

Hér eru þær vinkonurnar á leiðinni á tískuvikuna í Köben.

Já, já, þetta týnist til í rólegheitunum. 

Allir í góðum gír, þám ég sem er á leiðinni í "erindagjörð" kl. 13,00.

Later!

Arg, ég er í krúttkasti vegna hans Olivers!!