Krúttsería - allir í næsta vegg

Jæja, þær eru að koma í hús reglulega, myndir frá Londres og Leifsgötu af krúttbörnunum.  Mig vantar hins vegar sárlega myndir af fermingabarni síðustu helgar, en þeim verður splatterað á bloggið um leið og ég hef þær með höndum.

Amma-Brynja og afi-Tóti voru í London s.l. helgi og hér kemur sýnishorn

Maysa, Brynja og Oliver að tjilla á sýningu í Londres

og Oliver fór í heimsókn til mömmu í vinnuna

arg í vegg, svo sætastur!!!

Hrafn Óli er eins og dúkka þessi dúlla

og Jenný Una horfir á sjónvarp af alefli.

Nú er ég í bili búin að uppfylla þá skyldu mína, að veita vinum og kunningjum sýn inn í krúttheim Jennýjar Önnu.  Meira seinna gullin mín.

Ég er í kr....i

Jámmogjæja.

 

Frú, frú, frú

Ég lifi fábreyttu lífi.  Réttara sagt þá lifi ég því lífi sem ég sjálf hef kosið.  Svei mér þá, það er ekki langt síðan að ég lét berast með straumnum og líf mitt var eilíft "happening" allt eftir hvert mig rak hverju sinni.

Nú stjórna ég sjálf, fyrir utan hluti sem mér er fyrirmunað að ráða yfir, en í stórum dráttum er líf mitt eins og ég vil hafa það - rólegt og þægilegt.

Einhvertímann hefði mér fundist það þunnur þrettándi.  Fyrirsjáanlegir hlutir voru bara leiðinlegir, það átti að vera fútt og uppákomur í lífinu, þess meiri kaós því betra.

En sem betur fer þá hefur mér auðnast að breyta áherslum og ég hef lært að meta einfaldleikann.

En ég ætla ekki að verða væmin hérna - ónei!

En kjarni málsins er, að miðað við hversu stabilt líf mitt er orðið, þá lendi ég samt reglulega í ótrúlegum uppákomum.  Eins gott því annars gæti ég ekki bloggað um líf mitt eins og ég geri.  Ég elska nefnilega að gera grín að sjálfri mér.

Áðan slysaðist ég inn í verslun á Stór-Reykjavíkursvæðinu, til að kaupa örlitlar nauðsynjar og nei það var ekki Áfengis- og tóbaksverslun ríkisins og ekki heldur Rómeó og Júlía (fyrir ykkur með aulahúmorinn).  Ég var í dragt og á háum hælum (ca. 10 cm.).  Ég liðaðist um búðina eins og snákur, í yndislegheitum mínum, skoðaði og spekúleraði, velti vöngum, gekk úr skugga um, kannaði og fiktaði.

Ég var með kreditkortið í höndunum og þegar ég hafði skoðað nægju mína óð ég að borðinu, skellti vöru á borð og rétti fram kortið.  Ég gekk síðan aftur innar í verslunina til að líta á fleiri skemmtilega vöruflokka.  Konan hafði kallað nokkrum sinnum; frú, frú, frú áður en mér hugkvæmdist að taka það til mín, enda hugsaði ég; hvern fjandann varð um fröken?

Jájá, sagði ég smá pirruð svona (ekkert mikið samt) hvað var það?  Jú, þetta var ekki kreditkort sem ég hafði fengið henni.  Skiptir það máli, debetkortið má nota líka, er það mál? Hm.. hún vesenaðist með kortið, smá feimin og hrædd við frekjudolluna og hálf stamandi sagði hún mér að þetta væri afsláttarkort sem ég hefði ætlað að borga með.

Æi, ég skammaðist mín smá, reif af henni eiturgrænt afsláttarkortið og tók á rás út í bíl meðan ég gargaði yfir öxlina á mér; ég kem að vörmu (eða eitthvað álíka hallærislegt), og þegar hér var komið sögu þá voru svona tíu manns komnir með verulegan áhuga á málinu og höfðu gefið dauðan og djöfulinn í að sjá það til lykta leitt.

Ég hljóp, léttstíg eins og kona í dömubindaauglýsingu, að bílnum og sjá, fyrir mér varð upphækkun, einhverskonar kantur sem kolfelldi mig í svörðinn og ég get eiginlega ekki sagt ykkur hvernig mér líður í fótunum og bakinu, en ég get hins vegar alveg frætt ykkur á að andskotans glápararnir í búðinni hlógu eins og fífl.

A.m.k. staðfesti húsbandið það, þegar hann kom aftur út í bíl eftir að hafa greitt fyrir vöruna með kreditkorti.

Sínu kreditkorti.

Er það nema von að ég sé ánægð með líf mitt?

Eintómar skemmtilegar uppákomur.

Ég held að ég fari að læra að kunna fótum mínum forráð.

Farin í rúmið.

Ójá.

Föstudagurinn langi - Tékklisti

Í fyrra, á lengsta degi ársins, hef ég skrifað bömmerfærslu út af eintómum leiðindum.

Í ár, á mínum 57. föstudeginum langa, ætla ég að hjala og skoppa eins og lítið vorlamb.

Einlægur ásetningur minn er múr- og naglfastur að þessu sinni, ég ætla ekki að verða blúsuð af því almanakið segir til um að nú sé sorgardagur.

Ég ætla..

..að fá skemmtilegt fólk í heimsókn..

..borða góðan mat..

..hitta stelpurnar mínar og barnabörnin (þar sem það er landfræðilega mögulegt)..

.og ég ætla á hátíðarfundinn í Laugardagshöllinni en AA-samtökin voru stofnuð á föstudaginn langa 16. apríl 1954.   Hvergi verður samkenndin meiri, vonin sterkari og viljinn einbeittari en á þessum degi.

Þannig að í ár ætla ég að leggja hugsuninni um gömlu helgislepjuna og gleðisnauðu föstudagana löngu og láta hugafarið koma mér í reglulegt hátíðarskap.

Jesús myndi fíla það og pabbi hans líka.

Farin í meðferðina mína.

Tékklisti gerður; tékk, tékk, tékk!

Later!

Úje

Málefnalegi ráðherrann

Gulli heilbrigðis svarar gagnrýni VG á einkavæðingaráformin í heilbrigðiskerfinu, á afskaplega málefnalegan hátt.  Eða hitt þó heldur.  Hann telur að það líti út fyrir að þingflokkur VG sé ekki í jafnvægi.  Svo sniðugt og þroskað hjá ráðherranum. 

Fyrirgefðu heilbrigðisráðherra að það skuli fara fyrir brjóstið á fólki þessi ætlan þín, að einkavæða í heilbrigðiskerfinu með dyggum stuðningi samstarfsflokksins. 

Þingflokkur VG er í jafnvægi, amk. er ég viss um að þar á bæ missir fólk ekki svefn yfir að vera stöðugt að sauma að almenningi í þessu landi. 

Ég er alltént þakklát fyrir að einhver skuli reyna að veita áformum ríkisstjórnarinnar í þessum málaflokk, einhverja mótstöðu. 

Og svo má Össur Skarphéðinsson fara og leggja sig, en hann hefur fengið út að einkavæðing í heilbrigðiskerfinu sé pjúra jafnaðarmennska, hvernig sem hann hefur farið að því að telja sjálfum sér trú um þá endemis vitleysu.

Ég er sem betur fer komin niður á jörðina hvað varðar stjórnmálamenn og það fyrir þó nokkuð löngu síðan.

En í þessu máli er ég að berjast við ógleðina.

Lái mér hver sem vill.

Eins og þingflokkur VG sé ekki í jafnvægi

Nýbaðaðir, nýrakaðir og púðraðir

 

Ég hef átt yndislegan dag.  Fermingin var falleg og fermingarveislan frábær og barn dagsins, Jökull Bjarki ljómaði eins og sól í heiði.  Myndir birtar síðar.  Það er möguleiki á að ég skelli inn nærmynd af fótabúnaði, þar sem margir hafa grátið í mér og beðið mig um að sýna mínar fögru ristar á blogginu.

Hm...

Ég sat hérna við sjónvarpið, sæl og ánægð en örþreytt, enda ekki nema von, búin að hlaupa út um allt á þeim háhæluðu, sósjalísera og vera skemmtileg innan um alla mína eiginmenn.

Mamma sagði við mig í veislunni (dálítið illkvittnislega, að mér fannst, þó hún þvertaki fyrir það konan) að sér fyndist tilvalið að ég léti taka mynd af mér með öllum mínum eiginmönnum, enda þeir mættir til að fagna fermingardrengnum, í sínu fínasta pússi.  Allir nýbaðaðir, nýrakaðir og púðraðir, eða þannig.  Þessi hugmynd móður minnar fékk góðan hljómgrunn og einn af mínum fyrrverandi stakk upp á að ég myndi síðan láta myndina á bloggið.  Minn núverandi glotti kvikindislega og ég var við það að tapa húmornum.  Djók, tapa honum aldrei.

...

Svo sat ég hér, sem sagt,  eins og klessa og horfði á Gillzenegger hjá Jóni Ársæli.  Það gerði ég eingöngu af því ég nennti ekki að teygja mig í fjarstýringuna.  Maðurinn kom ekki á óvart, hann var jafn ósjarmerandi og ég var búin að ímynda mér að hann væri.  Ég vorkenndi honum eiginlega, svo döll líf að lyfta, éta fæðubótaefni, fara í ljós og vera þykjustutónlistarmaður og vera svo, þar að auki, stútfullur af kvenfyrirlitningu.

En hvað um það..

ég er farin að sofa.  Já sofa.  Gangið hljóðlega fram hjá verkamannsins kofa og verið ekki með háreysti hérna á síðunni minni. 

Knús í nóttina.

Later!

Ómæómæ!

Ég er í kasti hérna.  Ætli ég sofni?

 Læfistúgúdd!

Imelda kjéddlingin - snæddu hjarta!

Í morgun hef ég verið svakalega bissí.  Ég hef verið á æfingu.  Sko ein, hérna heima hjá mér. 

Á morgun er stóri dagurinn hjá Jökli Bjarka, elsku ömmustráknum, en hann fermist á morgun.  Það er kirkja, veisla og svo fundur hjá mér á morgun.  Nóg að gera.

Þegar svona stórir dagar renna upp, verður maður að tjalda til sínu besta skarti.

Ég keypti mér ógó flotta háhælaða í London í janúar.  Jösses hvað þeir eru flottir.  Þeir sem eru reglulegir lesendur á síðunni minni vita að ég er með skóblæti.  Get ekki átt of marga.  Alleg satt.

Þessir skór eru sem sagt ástæða þess að í morgun hef ég verið á æfingu.

Þetta var einhvernvegin svona:

Svartur náttsloppur, svartar náttbuxur (togaðar og teygðar með öflugu hnéfari) og silfurlitaðir háhælaðir með háum tréhæl.  Vó hvað ég var ekki að slá í gegn, nema til fótanna. 

En hér gekk ég að verkum mínum (lalalalala) í góðu bara, og plammaði um allt, í öllum mínum erindagjörðum.  Skórnir eru ekki að svíkja.  Þeir eru frábærir í útliti sem og, að notagildi.

Amman mun slá í gegn á morgun, það er á hreinu.

Í péessi vil ég koma því á framfæri að það er synd og skömm að geta ekki gengið um á flottum skóm á þessu landi, alltaf.  Ekki að ég hafi látið það stoppa mig í gegnum tíðina, sko veðurfarið.  Man t.d. eftir mér á Háaleitisbrautinni á háum hælum í voðaveðri, þar sem skaflarnir náðu mér upp í júnóvott.  En ég lét ekki deigan síga og dinglaði mér tíguleg í gegnum hindranirnar án þess að hrasa eða missa kúlið.

Ég er töffari dauðans og Imelda farðu og legðu þig!

Úje

Krúttköst í samlede verker

Ég er að kafna úr ríkidæmi og hér getið barið fjársjóðinn augum.

Jökull minn, flottasta ungmenni ársins, fermist á morgun.  Hér er hann í "heimsókn" í leikeldhúsinu hennar Jennýjar Unu.  Tíminn hefur flogið.  Það er svo stutt síðan hann kom í heiminn þessi elska.

Amma-Brynja og Tóti afi eru í heimsókn í London og þessi mynd var tekin í fyrradag af Oliver megadúllu.  Krúttkast!

Hér eru svo systikinin Jenný Una og Hrafn Óli, svo sæt saman.  Jenný er afskaplega góð við litla bróður og passar hann vel.

Að þessu sögðu (sýndu) má sjá að ég er afskaplega auðug manneskja.  Er það nema von að ég þjáist af krúttköstum 24/7?

Og á morgun er dagurinn hans Jökuls Bjarka.

Allir í næsta vegg.

Later!

Svo frábær - æðisleg - og klár

 

Ég er ofsalega klár og greind kona.  Mér þykir ástæða til þess að taka það fram áður en ég skrifa þennan pistil, bara svo fólk fari ekki að halda eitthvað annað.  Ég skrifa nefnilega reglulega pistla um hversu utan við mig ég er.  Þegar ég læsi mig úti, fer inn í ókunnuga bíla, sem eru öðruvísi á litinn og af annarri tegund en sá sem tilheyrir mér.  Já allskonar niðurlægjandi rugl sem ég lendi í þrátt fyrir að vera allsgáð.  Ég er sem sagt mjög klár.  En bara stundum og ekki orð um það meir.

Ég vaknaði í morgun, já það er í frásögur færandi þegar kona er komin á minn aldur og reykir ennþá eins og mófó.

Það var ekki laust við að ég hugsaði mér gott til glóðarinnar.  Ætlaði að fá mér te í rólegheitum og lesa blöðin.  Borðtölvan var út.  Engin nettenging.  Dem, dem, dem, hugsaði ég og fór í lappann.  Þar sama.  Ég slökkti og kveikti á roudernum sem yfirleitt hefur verið sökudólgur þegar svona hefur gerst.  En nógó.  Allt við það sama.

Til að gera langa sögu stutta þá hef ég í pirringskasti reynt allar mögulegar leiðir.  Nokkuð lengi bara.  Að síðustu gafst ég upp eins og sá sanni alki sem ég er og ég leitaði mér hjálpar.  Þ.e. ég ætlaði að gera það, en síminn virkaði ekki heldur.  Vó, hvað ég pirraðist.  Fór í gemsann og hringdi og mér var bent á, af þokkalega almennilegum manni, að það væri sniðugt að hafa símann í sambandi.

Ó, ég roðnaði smá og fylltist svo heilagri reiði út í minn heittelskaða sem var að vinna í nótt og hefur kippt villingasímanum, sem hringir hátt og frekjulega, úr sambandi.

MIKIÐ ROSALEGA SEM ÉG SKAL EIGA VIÐ HANN ORÐ ÞEGAR HANN VAKNAR!! ÓMÆFOKKINGGODD!

Segi sonna.  Knúsa hann í kremju þegar hann vaknar og minnist ekki einu orði á farir mínar ósléttar.

Ég ætla ekki að láta það komast í hámæli hvað ég get verið grunn.  Þið kæru lesendur farið ekki lengra með það, er það?

Kærar kveðjur frá Jenný Önnu heilafrömuði, sem er alltaf ljúf, alltaf glöð og alltaf góð.

Liveisóbjútíful!

Úje

Algjör lúser

Í dag tókst mér að læsa mig úti. 

Ég var ein heima, húsband hjá lækni og ég var að henda rusli.  Ég bograðist með ruslið fram á gang og skellti kyrfilega í lás á eftir mér.  Fannst einhvernvegin að ég væri að fara eitthvað. 

Klæðnaðurinn var geggjaður.  Hippakjóll, sandalar og hárið í hnút og allar áttir.  Ómáluð, nýkomin úr baði.  Jess.

Ég hringdi hjá nágrönnunum, hvergi svar, fyrr en á síðustu hurð.  Fékk að hringja og húsband inni hjá lækni lofaði að koma eins fljótt og hann gæti.

Nú kom í bakið á mér þessi regla, að mingla ekki við nágranna mína, en í denn var ég í heví sambandi við þá og ég er enn með köfnunartilfinningu.  En nú eru breyttir tímar og fólk löngu hætt að hanga inni hjá hvort öðru.  Ég gat engan veginn sest upp hjá ókunnugu fólki, brosti því blíðlega og reyndi að láta sem ég sæi ekki undrunarsvipinn á andliti mannsins sem leyfði mér að hringja, vegna útgangsins á mér.

Mér leið eins og hálfvita.

Ég fór niður í neðstu kjallaratröppu og sat þar í ca. 45 mínútur og mig langaði ógeðslega í sígarettu.  Það er varla hægt að vera meiri lúser.  Jú annars, ef ég hefði verið í baðsloppnum, sem ég oftar en ekki hendi mér í eftir bað.

Svo kom minn heittelskandi og hann var glottandi.  Ég sá það og veit það en hann neitaði að staðfesta viðkomandi munngeiflu.  Ég hellti mér yfir hann þegar við komum inn.  Hann lagaði kaffi og glotti.  Ég beið eftir hinni fleygu setningu sem kemur alltaf þegar ég læsi mig úti eða týni lyklum (gerist nokkrum sinnum á ári) og hún kom fyrr en varði:

"Jenný mín, hefurðu eitthvað pælt í að hengja útidyralyklana um hálsinn á þér?".

Arg og ég hendi mér í vegg.

Súmítúðebón

Úje

Konur til sölu

Trúir einhver því að vændiskonur séu í djobbinu fyrir ánægjuna?

Ég trúi því ekki.

Merkilegt, að á sama tíma sem danskir karlmenn taka sig saman gegn vændi þá sá sjónvarpið ástæðu til að taka viðtal við skyggða konu, fyrrverandi hjúkrunarfræðing, sem skipti yfir í vændi og líður svona svakalega vel í djobbinu.

Ég leyfi mér að fullyrða, að alltaf þegar umræður snúast um baráttu gegn vændi þá kemur einhver úr stéttinni og segir ævintýralegar sögur af því hvað vinnan sé skemmtileg, vel borguð og að eigin vali.  Konurnar sem talað er við eru alltaf með stórgóða menntun, man eftir lögfræðingi, lækni, félagsráðgjafa og núna var það hjúkka.

Maður þarf að vera illa blindaður af löngun til að normalisera sjúkt ástand, til að trúa þessu.

Allir rannsóknir sem gerðar hafa verið, benda til að stór hluti vændiskvenna séu með laskaða fortíð, þær hafa verið beittar ofbeldi oft kynferðislegu og félagslegt umhverfi þeirra hefur verið slæmt, með afbrigðum.

Ég var ákaflega hissa á þessum vinkli sem Kastljós tók á þetta mál á mánudagskvöldið en þó bættu þeir úr í gærkvöldi.  Sjá hér.

Heiðrún Lind Marteinsdóttir, frjálshyggjufrömuður, er hins vegar ekki sammála því að vændi skuli gert refsivert.  Hún heldur því fram að þessi "atvinnugrein" snúist um frjálst val einstaklingsins til að fá sér vinnu að eigin vali.

Ég spyr bara; er það réttlætismál að karlar geti keypt sér líkama kvenna (og barna) eins og þeir fjárfesta í sunnudagssteikinni fyrir helgar?

Vill samfélagið að þessi þjónusta sé á boðstólnum?

Spyr sá sem ekki veit.

Jájá