Í pilsi á hátíðum

Allt sem gerist er konum að kenna á einn eða annan hátt segja sumir.  Þessir sumir fá af og til brilljant hugmyndir að þeim finnst.

Eins og að banna pínupils í þágu umferðaröryggis. 

Langsótt?  Neibb, ekki í Úganda.

Sú staðreynd að land hefur siðferðis- og velsemdarmálaráðherra segir sína sögu.

Aumingja Úganda, ég hélt að þeirra vandamál væru meiri og stærri.

En..

Smá nostalgía hérna.

Á 17. júní 1966 nánar til tekið kl. níu fyrir hádegi tók ég afdrifaríka ákvörðun.

Ég gerðist svo gróf að klæða mig í síðbuxur og hettupeysu úr Karnabæ og fara ofan í bæ í klæðunum.  Vinkonan klæddi sig líka í buxur og það er óhætt að segja að við hefðum vakið viðbrögð og þau ekki jákvæð.

Það er  undarlegt til þess að hugsa að annar hver maður/kona sem við mættum hafi frussað, skammast og hneykslast á þessari stóru synd.  Þetta gerðist ekki í byrjun síðustu aldar, ónei.  En ég er að segja satt.  Það dundi á okkur óhroðinn frá fullorðnu fólki.

Ég tek það fram að ég efldist við mótlætið og hef síðan sleitulaust haldið áfram að vera sjálfri mér trú, þó það hafi mistekist oftar en ekki, og láta ekki neyða mig til hlýðni við borgaralegar reglur sem meika engan sens.

Stúlkur áttu að vera í pilsum á hátíðisdögum.

Í 12 ára bekk í Meló fór ég í Matreiðslu.  Í helvítis handavinnunni hafði ég saumað rauðköflóttu svuntuna og kappann um hausinn og það var skylda að klæðast þessu og mæta í pilsi.  Það vita allir að það er ekki hægt að læra að elda mat og haga sér í eldhúsi öðruvísi en með nælonsokkaklædda leggi.

Það þarf vart að taka fram að drengir þess tíma voru ekki í matreiðslu.  Þeir voru í fótbolta og módelasmíði ímynda ég mér.

Ó, æ, ó, hvað ég tók út fyrir pilsaskylduna.  Ég var gelgja, ég fór ekki úr mínum sjóliðabuxum fyrr en ég skreið undir sæng.  Það var minn einkennisbúningur og jafn nauðsynlegur til vellíðunnar á sálinni og maskarafjandinn frá House of Westmore og Innoxa dagkremið.

Það hefur alltaf í gegnum tíðina verið reynt að halda konum niðri með því að hafa fötin óþægileg.

Þungir kjólar, reimaðir þannig að konur gátu ekki andað, þykk pils milljón undirkjólar og allur sá pakki.

Kínverjar voru ekki feimnir, þeir lemstruðu fætur kvenna og þær komust ekki lönd né strönd vegna stöðugra kvala í opnum tábrotum.  Konur með eðlilega fætur þóttu óheflaðar og lítt föngulegar.

Þú hleypur heldur ekki langt í síðum fimmlaga pilsum úr ull eða hvað?

Þetta var einu sinni en áfram heldur leikurinn.

Pínupils eru nefnilega ógeðslega þægilegur klæðnaður ef hann er notaður við leggings.

Konur í Úganda, hlaupið, hlaupið áður en þið verðið settar í kyrtla.

Vill banna pínupils í Úganda

Dittinn og dattinn dagsins í dag

 

Ég vaknaði í vondu skapi.

Jájá, ég var nefnilega hangandi fram á nótt þvert ofan í mína betri vitund sem greinilega flutti ekki með mér og sveimar um í Seljahverfinu í góðu rokki.

Ástæða geðvonskunnar var Íslandspóstur.  Mig langar að senda það fyrirtæki út í ystu myrkur.

Sko..

Ég flutti fyrir viku.  Ég var búin að breyta heimilisfangi gegnum netið daginn áður.  Íslandspóstur virðist vera mjög nútímalegt fyrirtæki og býður upp á allskonar ditttinn og dattinn á sinni heimasíðu.

Ég fékk staðfestingu í pósti á mánudaginn, á mitt nýja heimilisfang um að breytingin væri komin til skila.

Og síðan ekki söguna meir.

Við höfum þurft að fara á gamla heimilið til að ná í póstinn og húsband hélt ribbaldanum í mér föstum og sagði fullur bjartsýni að þetta myndi smella í gegn á morgun.  Það hefur hann fullyrt á hverjum degi.

Þess vegna vaknaði ég arfaill þar sem ég sá póstmanninn steðja fram hjá íbúðinni minni hvar ég stóð og smókaði mig út í morgunkulinu.  Kannski var hann bara að steðja í vinnuna hvað veit ég en það var ekki júníforminu að kenna að ég sá rautt.

Í símann.  Blablabla.  Sóandsó.  Skýringar gefnar í lengd og breidd.

Íslandspóstur í kvenmannslíki: Þú verður að koma og borga fyrir áframsendingar.  Kostar sóandsó á mánuði.

Ég: Er ekki nóg að vera búin að tilkynna flutning?

Íík (sárlega misboðið): Þú hefur ekkert tilkynnt flutning.  Ég sé það hér í MINNI tölvu.

Ég: Jú ég gerði það fyrir viku.

Íík (hló yfirlætislega): Já er það, hehe, og við hvern talaðir þú (alveg; mér þætti gaman að sjá þig sanna mál þitt)?  Hefur þú eitthvað skriflegt í höndunum?

Ég: Ég gerði það á netinu.

Íík (búin að ggera það að verkefni dagsins að setja þessa konu på plads í eitt skipti fyrir öll): Þið verðið þá bara að halda áfram að sækja póstinn þangað til þetta hrekkur í gegn.  Nú eða borga fyrir áframsendinguna sem ég var að segja þér frá.  En það kostar auka. (Hlakkandi).

Ég: Það er þá ekki til neins að tilkynna flutning gengum heimasíðu?  Hvað langan tíma tekur svona lagað að virka?
ÍíK: Því get ég ómögulega svarað.

Ég: Arg.

Og ég er ekki að ljúga.

En ég er betri núna.  Búin að pústa og lemja í veggi.

Háeffin eru ekki endilega til að hrópa húrra fyrir.

Ég fékk það sterklega á tilfinninguna að kona þessi væri ráðin til að halda viðskiptavinunum frá fyrirtækinu.

Vink á hana.

En ég er góð.

Kveðja inn í daginn frá ribbaldanum.

"Flóttamannavandinn" - vandi hvers?

Eitt stykki hælisleitandi kostar sexþúsundogfimmhundruð krónur á dag.

Menntamálaráðherra kostaði  fimm milljónir minnst vegna dvalar í Kína í x daga.

Smekklegar fyrirsagnir eða hvað?

Væri ekki ráð að reyna að hraða afgreiðslu á málum flóttafólks?  Það myndi valda töluvert minni vanlíðan hjá því og í leiðinni lækka kostnað íslenska ríkisins þar vegna styttri biðtíma.

Flestir hælisleitendur vilja auðvitað komast í vinnu og fara að lifa eðlilegu lífi eins fljótt og kostur er.

Ég hef orðið vör við það eins og sjá má í athugasemdakerfinu mínu við þessa færslu að það kallar á heitar tilfinngar margra ef maður sýnir af sér samúð með því fólki sem hingað leitar vegna þess að því er ekki líft í eigin landi.

En mér er svo nákvæmlega sama um það því ég er á því að við eigum að taka á móti fleiri flóttamönnum hér en við höfum gert enda erum við eftirbátar þeirra þjóða sem við berum okkur saman við.

Ég finn verulega fyrir aukinni andúð á útlendingum í þjóðfélaginu.

Oft er reynt að fela þessa andúðina og fórdómana (óttann) á bak við umhyggju fyrir "vesalings" manneskjunum sem hljóti að eiga svo skelfilega erfitt með að aðlagast.  Jájá.  Mun betra að deyja úr hungri  eða vera hreinlega drepinn heima hjá sér í langburtistan heldur en að komast í var í ókunnu og framandi landi eins og hér hjá okkur.  Á Íslandi er svo helvíti kalt og svo er íslenskan svo fjandi erfið og maturinn tormeltur fyrir "aumingjans" fólkið.

Þá er auðveldara að kljást við þá sem sýna óbeit sína á útlendingum eins og hún kemur fyrir af skepnunni, jafnvel þó að sendi ískaldan hroll niður eftir bakinu á mér.

Skoðun mín á "flóttamannavandanum" sem er auðvitað vandi Íslendingsins sem fær harðlífi af tilhugsuninni um nýja Íslendinga, er kölluð ýmsum nöfnum í athugasemdakerfinu.

Ég er til dæmis kölluð naívisti og femínisti sem eiga að vera skelfileg skammaryrði en hljóma eins og ljúf músík í mínum eyrum.

Ef það er einfeldni að trúa á að fólk sé í eðli sínu gott þá só bí it.

Ég er reyndar ekki enn búin að tengja femínisma inn í þessa umræðu en það er í góðu lagi.

Ég stend föst á minni skoðun. 

Mér segir svo hugur um að ekki muni af veita.

Súmítúðebón.

Hælisleitandi kostar 6500 á dag

Hjá borginni - minn afturendi

Mér finnst voða krúttlegt að sjá Hönnu Birnu svara í símann í borginni og fyrst var ég alveg; dúllan og sonna.

Svo fór ég að hugsa, (já ég veit það, stór-furðulegt en ég á þetta til þegar minnst varir).

Vildi svona skemmtilega til að blaða- og myndatökumaður móðurblaðsins var á rambi um Símaverið hjá borginni og gengu þar fram á Hönnu Birnu alveg í starfskynningu á fullu?

Auðvitað ekki.  Það tekur krúttlegheitin niður um helling þegar maður fattar að allt svona er sett á svið.

Þetta er ímyndasköpun í beinni útsendingu.

Fjandinn að maður skuli vera orðinn svona kaldhæðinn á gamals aldri.

Það verður erfiðara með hverju árinu fyrir mann að sjá hlutina eins og þeir eru settir upp fyrir mann.

Sama fyrir kosningar, þegar frambjóðendurnir hanga á kaffistofum og í vélar- og pökkunarsölum út um allan bæ en myndu ekki fyrir sitt litla líf koma í námunda við viðkomandi starfsemi á milli kosninga.

Gætuð þið ekki kastað ykkur fyrir björg að sjá t.d. Áddna fjár með fyrstihúsahúfu í innilegum samræðum við pökkunarkonuna?  Alveg intú itt?

Algjört stílbrot.

Mér er alveg sama hvar í flokki menn standa þeir eiga ekki að setja á svið einhver sjónarspil í aumri tilraunastarfsemi sem ætlað er að blekkja fólk.

Steingrímur með sveðjuna á lofti í frystihúsinu, Solla í pípulögnum, Áddni í dósaverksmiðju, Kiddi Sleggja í þvottahúsi og Geir í loðnu er ekki að gera neitt fyrir mig.

Hanna Birna, geðþekk eins og hún er og hún má eiga það, á ekki að vera að svara í símann fyrir blaðamenn.

Hvað varð um spekina úr bókinni um að hægri höndin skuli ekki vita hvað sú vinstri er að bardúsa?

Er ekki gott að halda henni til haga?

Hjá Reykjavíkurborg góðan dag, minn afturendi.

Símadama á borgarstjóralaunum

Í minningu Arons Arnar

 

Í dag hefði dóttursonur minn hann Aron orðið 11 ára hefði hann lifað.

Tíminn hefur liðið ótrúlega hratt og ég sem hélt á tímabili í sorginni að hann myndi standa í stað.

En lífið heldur áfram þó enginn verði samur eftir.

Ég skrifaði einhvern tímann um að sársaukinn minnki og eftir sitji lítið ljós í hjartanu á okkur sem kynntumst og elskuðum þennan litla dreng þá tæpu þrjá mánuði sem hann var hjá okkur.

María Greta mamma hans Arons á núna lítinn gullmola sem heitir Oliver og er rúmlega þriggja ára.

Þessa dagana eru þau í Hong Kong þar sem hún er að vinna ákveðið verkefni og tók þann stutta með sér ásamt afanum til að passa.

Maya mín, ég veit að þessi dagur er þér alltaf þungur í skauti og ég hugsa til þín af öllum mínum kærleik.

En þú hefur haldið ótrauð áfram og tekist á við lífið og notið þess til fullnustu þegar versta sorgin var að baki.  Mér finnst þú hafa höndlað þína sorg afskaplega fallega og með fullri reisn.  Ég er ákaflega stolt af þér.

Nú er komið kvöld í Hong Kong og dagurinn bráðum að baki.

Góða nótt ljósið mitt.  Knúsaðu Oliver frá okkur.

Amman og mamman.

 

Laufin í vindinum

Unglingurinn í "Bjargvættinum í grasinu" vildi óður komast að því hvað yrði um endurnar á tjörninni í Central Park þegar hún frysi.  Hann spurði leigubílstjórann og sá varð ógeðslega pirraður á spurningunni og líka maðurinn sem hann hitti á göngu.  Þeir urðu pirraðir af því þeir vissu ekki hvað yrði um fjandans endurnar.  Annars er Bjargvætturinn ein af perlunum í bókahálsfestinni minni.

Og núna í dag, nánar til tekið, er ég með svipað vandamál og unglingurinn Holden í bókinni.

Á trjánum eru milljónir laufa.  Það er ekki þverfótað fyrir þeim á þessum árstíma og á reyndar eftir að versna.  Látin lauf út um allt.

Eftir veðrið í nótt er allur garðurinn hjá mér þakin laufum en nóg eftir á trjánum samt.

Miðað við allan þennan hóp af laufum er það stór undarlegt að þau skuli yfirleitt hverfa.  Mér fyndist mun rökréttara að þau væru í hrúgum og breiðum fram á næsta vor.

Hvert fara þau?  Hvernig geta þau horfið á svona stuttum tíma?

Kannski á ég að vita þetta.  Ég þekki jafnvel ekki rétta fólkið.  Má vera að ég hafi verið alin upp af fólki sem lét sér á sama standa um laufin á trjánum þegar þau voru fölnuð?  Var hún amma mín tilfinningaköld gagnvart afdrifum laufa og annarra náttúruafurða?

Held ekki en þetta kom aldrei upp í samræðum.  Hún kenndi mér hins vegar allt um blóðberg og fjallagrös ásamt því að setja mig inn í líf alþýðufólks í byrjun síðustu aldar.  Laufin urðu útundan af einhverjum ástæðum.

Segið mér hvað verður um laufin.  Ég er ónýt til allra verka þar til málið hefur verið til lykta leitt.

Annars góð.

P.s. Ætli það sé hugmynd að kveikja í þeim?  Ég meina lyktin hlýtur að vera góð.

Neh

Mörg útköll vegna óveðursins

Fautar og fól

Ég segi það satt og lýg því ekki að það fer um mig ískaldur hrollur þegar ég horfi á viðtalið við þennan vesalings fulltrúa lögreglustjórans á Suðurnesjum.

Hann heitir Eyjólfur Kristjánsson.  Eyfólfur vill nefnilega koma upp lokuðum flóttamannabúðum og setja flóttamenn í gæsluvarðhald meðan mál þeirra eru skoðuð.

Það er sem sagt glæpsamlegt athæfi samkvæmt lögreglunni suður með sjó að vilja koma til Íslands sem flóttamaður.  Gæsluvarðhaldssök - ekkert minna.

Hvern fjandann er þessi maður að boða hérna?

Eyjólfur talar um að það sé óþolandi fyrir fjölskyldurnar á svæðinu að hafa einhverja menn sem mögulega geta verið morðingjar á sveimi í þessu eðla landi.

Ég ætla að leyfa mér að skammast mín fyrir hönd þessa embættis.

Var kúrsinn útlendingatortryggni 101  í lögguskólanum og ef svo er var Eyjólfur efstur á prófi?

Mér liggur við að álykta svo þegar ég hlusta á fulltrúa löggustjórans (og stjórann sjálfan reyndar líka) tala eftir árásirnar á alla hælisleitendurnar um daginn.

Einhver sagði á blogginu eitthvað um að þessar aðgerðir væru löglegar á landinu okkar kæra og þess vegna ætti maður ekkert að vera að fetta fingur út í þær.

Halló, landið er fólkið sem býr í því og ef meginþorri Íslendinga hugsar svona gagnvart fólki í neyð þá er það mér ekki afturenda kært.

En ég veit að flestir Íslendingar eru vænar manneskjur og vilja koma fallega fram við fólk.

Líka flóttamenn og líka þá sem mögulega fá ekki dvalarleyfi.

Þetta er spurning um eðlilega framkomu ekki fautaskap.

Svo tel ég að við þurfum ekki á svona æsingamönnum að halda í löggunni.

Enda dettur mér ekki í hug eitt andartak að þessir tveir sem hér eru nefndir séu einhver summa af íslenskri lögreglu.

Og guði sé lof fyrir það. 

Vilja flóttamenn í varðhald

Leirtauságreiningur

Úff mér koma í hug blóðugar upplifanir úr eigin lífi.

Varðandi uppvaskið sko, hvort ég eða þeir sem ég hef verið gift eigi að þvo upp leirtau.

Þessi kona í Texas er í vondum málum, hún barði kærastann út af leirtauságreiningi.

Í mínu fyrsta hjónabandi þegar Rauðsokkuhreyfingin var upp á sitt besta og kvennabaráttan var í algleymingi þá var ágreiningurinn á heimilunum í kringum mig ásamt mínu eigin um grunnskilgreiningar á hlutverkaskiptingu.

Hver þvær upp?

Hver neglir nagla?

Hver þrífur klósett?

Hver skiptir um dekk?

Hjónabandið var eldfimt heima hjá mér af þessum sökum.  Karlinn var sprengjusérfræðingur (vá hann hefði getað sprengt mig í tætlur við eldhúsvaskinn, sjúkkit eins gott að við skildum) og ég var í bókabúðinni.

Ég eldaði og þvoði upp svona oftast.  Þegar réttindabaráttan var komin til að vera gekk ég stundum að honum þar sem hann sat eins og saltstólpi og horfði á fréttir og ég sagði blíðlega;

elskan, nú er ég búin að þvo upp fyrir þig, hvað ætlar þú að gera fyrir mig?

Hjónabandið entist í tæpt ár.  Jájá.

Baráttan hefur síðan færst af heimilunum að einhverju leyti og út í samfélagið  þar sem konur berjast fyrir jafnrétti í launum.

Hvað tefur?

Launamunur kynjanna eykst.  Það er ekki spurning um að rífast um uppvaskið lengur, nú er þetta spurning um að hífa launin upp til jafns við karlana.

Ef þú ert hjúkrunarfræðingur, skrifstofustjóri, deildarstýra, sálfræðingur eða almennur starfsmaður hjá hinu opinbera þá ertu metin til launa eftir kynferði.

Hvenær stýrir maður deildum með kynfærunum?

Ég lifði sæl í þeirri trú hérna í denn að þegar stelpurnar mínar væru komnar út á vinnumarkað væri launajafnrétti löngu orðin staðreynd.

Það er heldur betur ekki þannig.

Það er svo jafnréttisbaráttunni ekki til framdráttar að konur séu að keppast við að afneita því að mismununin sé til staðar.  Það er öllum til góðs, konum, körlum og börnum að fólk fái sömu laun fyrir sömu vinnu.

Arg ég leysti málin einu sinni með uppþvottavél, til að setja þau hjónaband sem á eftir komu í lágmarkshættu út af leirtausmálum.

Hvað er hægt að gera í launamálunum?

Kaupa jafnréttisvél?

Hmm....

 

Ákærð fyrir líkamsárás í kjölfar rifrildis um uppvaskið

Þetta er fokkings bænaskjal

Vilhjálmur Vilhjálmsson er elskaður af mörgum og mér finnst ekkert athugavert við að það séu haldnir minningartónleikar um þennan frábæra listamann.

Tónlistin sem hann flutti er ekki að mínum smekk og sem betur fer erum við ekki öll eins hvað það varðar.

Ég er hins vegar með ofnæmi og það illilegt gagnvart "sýningum" þar sem ákveðnir listamenn eru teknir fyrir. 

Þessi andskotans uppákomur ríða yfir á hverju ári og þær eru flestar slæmar og sumar svo slæmar að fólk þarf að vera útúrdrukkið til að njóta þeirra.

Tina Turner t.d. Hver vill í alvöru setja sig í stellingar og reyna að ná upp í að flytja músíkina hennar og reyna að gera konunni góð skil?

Mér finnst það listrænt sjálfsmorð að ætla sér það óvinnandi verk.

Sama hversu góðar söngkonur það eru sem fara í hlutverkið.

Með fullri virðingu fyrir Siggu Beinteins þá er það pjúra klám að níðast á Tínu svo ég taki nú ekki till sterkara orðalags.

Þetta er eins og gerviefnið Formaica.  Muniði; Eretta marmari? Nei Formaica.  Eretta eðalviður?  Nei Formaica.

Er etta Tina Turner?  Nei, Sigga Beinteins.

Þetta er íslenskt plebbafenómen (eða skandínavískt) sem dynur yfir mann á hverju ári.

Broadway (held ég að staðurinn heiti) þar sem maturinn er í besta falli skítsæmilegur og eftirhermusýning með eftirréttinum er sirkabát það síðasta sem ég myndi fleygja peningunum mínum í.

Við eigum svo mikið af frábæru listafólki.  Af hverju fá þeir ekki tækifæri til að vera með tónleika þar sem frumleikinn og sköpunin eru í hávegum hafðar í staðinn fyrir upprifjanir og eftirhermur sem gerir bæði flytjendunum og sárasaklausum orginölunum skömm til?

Ábreiður þurfa að vera betri en orginallinn ef þær eru fluttar á annað borð.

Magni gerði þetta ágætlega í Rock Star.

Einn af okkar bestu söngvurum er litli Jesú, man ekki hvað hann heitir en hann er sérdeilis frábær söngvari drengurinn.  Hann getur endurflutt hvað sem er án þess að verða sér til skammar.  Fáum gefið skal ég segja ykkur.

Ég held að það sé verið að róa á örugg mið með þessum sífelldu ábreiðusýningum.

Algjört "money in the bank" eða "Sure thing".

Vegna þess að pöpullinn vill heyra gömlu fylleríslögin væntanlega til að geta sungið með.

Almenningur er ranglega vanmetinn í þessu sem öðru.

Ég held að "we the people" séum alveg fær um að njóta þess sem nýtt er.

Það segi ég með nokkurri vissu verandi meðlimur í viðkomandi grúppu.

Þetta er fokkings bænaskjal.

Gerið eitthvað nýtt og skapandi. Plís.

Úje og allir glaðir í boðinu.

Aðrir aukatónleikar til heiðurs Vilhjálmi

Ég vildi að ég væri bindishnútur

Tækifærin til að leggjast í þunglyndi koma á færibandi þessa dagana.

Jarðskjálfti í morgun og hamfarir um allan heim gefa ekki tilefni til sérstakrar gleði.

Fjármálaheimurinn er á þvílíkri hraðferð til helvítis að enginn yrði hissa þó fólk yrði flutt í förmum á geðdeildir heimsins.

Bindishnútarnir í heiminum sem eru ábyrgir fyrir fjármálakreppunni keppast við hver um annan þveran að útskýra málið og sjá; þeir hafa ekkert með ástandið að gera, "utanaðkomandi og ófyrirsjáanlegar aðstæður" er glæpasnifsið í málinu.

Það er catch 22 hundalógían sem blívur.

Enginn er ábyrgur þessa dagana.

Ekki Geir, ekki Solla, ekki Áddni og svo yppa allir öxlum og hrista hausinn.

Við almenningur misskiljum bara og náum ekki (sökum heimsku vænti ég) hvað allir eru að fórna sér biggtæm fyrir okkar hönd.

Hundalógían er í hávegum höfð hjá lögreglustjóranum í Reykjanesbæ.

Við skiljum ekki málið, segir hann ábúðarfullur, rökstuddur grunur er fyrir hendi um ólöglegt athæfi hælisleitenda.

Þess vegna má rífa af þeim allt lauslegt. 

Ef einhver hringdi á bjöllunni hjá mér núna frá ríkislögreglustjóra og segði við mig að ég væri grunuð um landráð þá færi ég auðvitað á límingunum vitandi að ég er búin að rappa þjóðsögnin og taka hann í öllum öðrum mögulegum útgáfum og það er bannað með lögum.

Ég myndi spyrja fyrir hvað eins og hvítþvegin engill í andlitinu.

Og þeir væru eins og sprúttsalar í framan og myndu segja mér að það væri rökstuddur grunur um að ég hafi framið voðaverk gegn landi og þjóð.

Ég: Rökstuddur grunur?  Hver er hann?

Þeir: Við látum ekkert upp um það, við verðum að halda heimildum okkar leyndum.

Svo yrði ég sett í bönd, leidd út í Blökku Maríu og látin í svarthol.

Rökstuddur grunur er öflugt vopn í baráttunni við vonda og hættulega fólkið.

Ég vildi óska að ég væri bindishnútur.

Þá væri bókstaflega andskotans ekkert mér að kenna.

Blame it on the weather!

Annars í stuði og ég hjala eins og geðgott smábarn.

Later my friends.

Snarpur jarðskjálfti