Eðlileg sýn á konur?

Í tilefni þessarar færslu og umræðnanna í kjölfar hennar hef ég verið að hugsa um muninn á karllægri hugsun og kvenlægri.

Allsstaðar í þjóðfélaginu sjáum við merki um karllæga stjórnun og áherslur.

Eins og t.d. auglýsingar.

Dæmi:

Hérna tek ég örfá dæmi um auglýsingar, bæði nýjar og gamlar.

Hugsunin um hvað selur og hvernig konur eru hlutgerðar hefur ekki mikið breyst.

Konur eru kynverur, það er vísað í fjöldanauðgun, að þær séu húsdýr og áfram má telja.

Hvað finnst fólki og hvernig slá þessar myndir þann sem sér?

Til að sjá textann á sumum myndum verður að klikka á þær til að stækka.

Uppfærsla fyrir þá sem vilja sjá að auglýsingar af þessu tagi séu til á íslensku.  Fékk þær inni hjá Sóley.

Og ein lólítuauglýsing sem höfðar til barnagirndarinnar og eru sívinsælt sölutrikk.

Takið Óskar, takið okkur

Að fylgjast með borgarmálunum í borginni minni er eins og að hafa innbyrgt hugbreytandi efni og horfa á Fellinibíómynd afturábak í einu. Sækadellik motherfucker takk fyrir kærlega.

Það verður ekki ruglaðra.

Meirihlutinn er auðvitað minnihluti og borgarstjórinn hefur engan stuðning á bak við sig.

Það er staðreynd.

Fólk heldur niðri í sér andanum.

Svo er sagt að Óli Eff ætli ekki að láta neinum eftir borgarstjórastólinn enda sér hver maður að karlinn er á valdaflippi og nýtur þess í botn.  Hann er einn af örfáum sálum sem eru glaðir með borgarstjórann.

Og nú biðlar Guðni til íhaldsins, takið Óskar, takið okkur.  En Óskar þó ágætur sé hefur 2,1% á bak við sig þannig að ekki er það björgulegur "meirihlutakostur" heldur.

Þorsteinn Pálsson kallar eftir Framsókn og Óskari.

Kommon, þegar staðan er ónýt þá er hún ónýt og plástrar og sárabindi bjarga litlu sem engu.

Þessi sjúklingur verður að fara í aðgerð og meðferðin við meininu verður ekki löguð með heimsókn á slysadeild.

Ég legg til að meirihlutinn sem er í raun minnihluti sitji uppi með skömmina og ástandið þar sem ekki er hægt að kjósa aftur.

Auðvitað er til möguleiki í stöðunni þó ég sjái hann ekki gerast.

Íhaldið gæti viðkurkennt að þetta valdarán með fulltingi Ólafs var mistök og bömmer.

Og beðið 100-daga meirihlutann visamlegast um að taka aftur við stjórntaumunum.

Jeræt, það mun ekki gerast.

Eða hvað?

Nálgunarbann án dóms - já takk

 

Ef kona verður fyrir heimilisofbeldi og hringir í lögreglu þá getur lögreglan boðið upp á einn möguleika.

Hún getur boðið konunni að fara með hana (og börnin þar sem þau eru inni í myndinni) í kvennaathvarf eða til ættingja/vina.

Svo getur konan auðvitað verið áfram heima með ofbeldismanninn inni á heimilinu því það er ekki til siðs í flestum tilfellum að fjarlægja þá enda eru þeir margfrægir fyrir rólegt og yfirvegað fas rétt á meðan að laganna verðir eru á staðnum.

Því miður er það oft þannig að kona treystir sér ekki út af heimilinu vegna barnanna eða að hún er ekki tilbúin að leggja harma sína á borðið fyrir einn né neinn.

Ég get bara reynt að ímynda mér þá erfiðu stöðu að þurfa að rífa börnin sín upp að kvöldlagi (oftast) og rjúka með þau út í nóttina til viðbótar við þá skelfingu sem ofbeldið er.

En í Austurríki byrja þeir á réttum enda.  Þeir fjarlægja ofbeldismanninn af heimilinu og svo er honum boðið upp á aðstoð við að gera eitthvað í sínum málum.

Auðvitað á ofbeldismaðurinn að víkja.  Ekki spurning.

Nálgunarbann á að setja á manninn þar til dómur gengur og bara eins lengi og þörf er á.

Þessu er Kolbrún Halldórsdóttir þingkona VG búin að vera að reyna að breyta í nokkur ár en hún hefur hingað til talað fyrir daufum eyrum.  Það hefur verið hlegið að henni.  Hahahaha, svo klikkuð hún Kolbrún að láta sér detta í hug að svona aðgerðir þurfi hér í landi hamingjunnar.

Og nú er hindrunin sjálfur dómsmálaráðherrann Björn Bjarnason.  Hann er á móti austurísku leiðinni.  Er ég hissa?  Ónei.

BB er myndbirting hins karllæga valds sem mikið var rætt um hér í gær.

Vér konur munum fylgjast grant með örlögum frumvarpsins um austurísku leiðina.

Vanda sig, framkvæma og það án tafar.

Áfram Kolla!

Hér er færsla um málið.

Hér.

Svo ég tali nú ekki um þetta.

 

 

Vill nálgunarbann án dóms

Þvag í lítratali og sælgæti fortíðar

 

Dem, dem, dem, hvað það er ömurlegt að vera vitur eftirá.

Ég er búin að tapa þremur fylgjum í brennsluofn ákveðinna heilsustofnana um æfina og hafði ekki hugmynd um að það væri góð hugmynd að gefa þær til Skógræktarinnar í þessu gróðurvana landi sem fósturjörðin er.

Svo koma svona Einsteinar alltof seint í fjölmiðla og deila með sér af notkunargildi fylgjunnar sem mun koma með hverjum einstaklingi í heiminn.

Og allar þessar konur sem eru búnar að skutla fylgjunum í ruslið í gengum aldirnar.

Munið þið eftir frasanum; eina ískalda kók og kaupa glerið?  Fór maður ekki síðan með glerið og fékk peninginn til baka? Mig minnir það.

Sama hugmyndafræði gæti gilt um fylgjur framtíðarinnar, taka barnið og fylgjuna með heim og gefa hana síðan til aldingarða heimsins. Nú eða selja, ekki leiðinlegt.

Fífl og fávitar.  Ég bíð eftir að þetta sjálfupptekna lið í Hollywood fari að selja úr sér þvagið í lítratali.

En..

Þegar ég fór að skrifa um ískalda kók þá fór ég að hugsa um Krummalakkrísrör, Lindubuff, krembrauð og Bingó.

Og haltukjaftikaramellur og brjóstsykur.

Bazookatyggjó og fimmaurakúlur.

Svo ég gleymi nú ekki Krumma lakkrískonfekti.

Alladín poppkorni og Sínalkó.

Skemmtilegt fyrir mig að detta í namminostalgíu, sérstaklega af því að undirrituð er með sykursýki.

Well þá er ég beisíklí ekki í neinni hættu.

Búið að loka sjoppunni og nammi er löngu hætt að vera spennandi.

Dæs og þungt andwarp.

Úje.

Fylgjan verður gróðursett í aldingarði

..svo píkulegt og tilfinningahlaðið

 

Einu sinni sagði karlbjáni við mig að konur væru ekki hæfar í samræður um dómsmál og pólitík m.a. vegna þess að þær hugsuðu með leggöngunum og þvældu alla hluti með því að prjóna inn í alla "málefnalega umræðu" bölvuðu tilfinningakjaftæði.

Það er ekkert afskaplega langt síðan að þetta var sagt en í gegnum lífið hef ég fengið þessa "málefnalegu" beiðni frá "sterka" kyninu um að halda kjafti og reyna að dingla augnhárunum þegar alvarleg mál ber á góma.  Munurinn er að það er ekki sagt alveg svona beint út eins og ofannefnt fífl gerði.

Til þess að vera teknar gildar í samræðum um alvörumál verða konur að varast að dassa umræðuna með tilfinningum.  Það er bannað í karlaheiminum.  Það er svo móðursýkislegt og ómálefnalegt. Svo alvegaðbyrjaátúrlegt eitthvað.

Nauðganir, ofbeldi, mismunun á fólki eftir stöðu, húðlit, trúarbrögðum, menntun og öðru sem notað er sem mælistika á ágæti fólks á að ræða ískalt og án tilfinningalegrar innblöndunar.

Ég er satt að segja ekki með neina trú á að tilfinningalaus umræða skili nokkru. 

Karlalægur hugsunarháttur hefur ekki sýnt sig breyta miklu af ríkjandi óréttlæti svo ég taki eitt dæmi sem eru dómar í ofbeldismálum.

Það er karlægur hugsunarháttur að verðleggja störf kvenna í umönnunarstéttum á tombóluprís en laun manna í stjórnum fyrirtækja og í forstjórastólum á uppsprengdu verði.  Að vinna með peninga er æðsta starf sem karlaheimurinn getur hugsað sér.  Fyrir það þarf að greiða ólýsanlega háar fjárhæðir.

Það er karlægur hugsunarháttur sem birtist okkur í íslensku dómskerfi þegar dæmt er fyrir ofbeldi og þá einkum og sér í lagi á konum og börnum.

Við erum vanþróað ríki þegar kemur að skilningi á ofbeldi á konum og börnum.

Feðraveldið neitar að hlusta, skilja og læra.

Ekki bara í dómskerfinu, heldur í menntakerfinu og annarsstaðar þar sem það skiptir máli að kunnátta og hæfni til að taka á alvarlegum afbrotum gagnvart konum og þá sérstaklega börnum sé til staðar.

Hið karlæga kerfi vill engar breytingar á þessum málaflokkum.  Þeir rembast við að halda í löngu úreltan hugsunarhátt, þeir neita að opna augun fyrir staðreyndum.

Enda engar tilfinningar með í myndinni.

Það er svo píkulegt eitthvað.

Fyrirgefið á meðan ég garga mig hása

Orðið ljósmóðir er eitt það fallegasta í íslenskri tungu og að mínu mati er starf ljósmóður eitthvað það merkilegasta sem hægt er að hafa með höndum.  Í mínum huga eru þessar konur mikið meira en bara heilbrigðisstarfsmenn, þær eiga alveg sérstakan stað í hjarta mínu og ég er full þakklætis í þeirra garð.

Hjúkrunarfræðingar og annað starfsfólk spítalanna nýtur líka sérstakrar virðingar í mínum huga, það er eitthvað svo stórt og merkilegt við fólk sem vinnur við að bjarga lífi annarra og annast um okkur þegar við erum veik og aum. 

Ég gæti líka talið upp endalaust af fólki sem sinnir öðrum og hefur það að lífsstarfi.  Leikskólakennarar, fólkið sem sinnir öldruðum og á endanum allur sá aragrúi kvenna sem þrífur skít í öllum þeim stofnunum sem sjá um manneskjur.  Þið vitið hvað ég meina.

Og ég er þreytt á að sjá lítilsvirðinguna sem "hið opinbera" sýnir þessu fólki þegar kemur að því að greiða því fyrir vinnuna sína.

Hver króna er talin eftir, það er reynt að blóðmjólka starfskraftana og nú er yfirvofandi brotthvarf ljósmæðra úr starfi vegna launa sem ég persónulega skammast mín fyrir að séu greidd þeim sem taka á móti börnunum okkar og hjálpa foreldrunum með fyrstu skrefin í foreldrahlutverkinu.

Ég er svona við það að springa.

Það er svo ekki á það bætandi þegar einn einn stjórinn og það stjórinn á Lsp. fær 25% launahækkun, fer upp í 1.618.56 á mánuði.

Hann stjórnar batteríinu og fyrirgefðu maður/kona sem ert í djobbinu, finnst þér ekkert siðlaust við þetta fyrirkomulag á meðan fólkið á "plani" fær ekki það lítilræði, sem það á svo sannarlega rétt á, fyrir að halda þessari stærstu heilbrigðisstofnun okkar Íslendinga gangandi?

Ég er svona uþb. að fá endanlega nóg af þessari jakkafatahugmyndafræði sem tröllríður þjóðfélaginu.

Mat á mikilvægi í þessu þjóðfélagi er svo karllægt að það er að verða óþolandi að horfa upp á forgangsröðunina í launamálum og öðrum málum líka reyndar.

Fífl.  Aljgörir jeppar til höfuðsins þetta lið.

Laun forstjóra Landspítala hækka

Hegðið ykkur á meðan ég sef

Þá er þessi sunnudagur liðinn og kemur ekki aftur. 

Ég er búin að vera skjálfandi úr kulda í allan dag vafin innan í peysur og hef farið tinandi eins og gamalmenni á milli stóla.  Lesandi.  Það hefur bjargað lífi mínu í þessu furðulega kuldakasti sem hefur herjað á mig frá því ég opnaði augun blásaklaus í morgun að vera með góða bók.

Ég er að lesa svo magnaða bók sem heldur mér í heljargreipum.  Glerkastalinn heitir hún og er glæný úr prentsmiðjunni.

Ég blogga auðvitað um þessa bók en ég lofa ykkur að þessa verðið þið að lesa.

Stundum er sjálft lífið lygilegra en nokkur fantasía.  Hrífandi frásögn bandarískrar konu af æsku sinni.  En meira um það seinna.

Ég ætla að vona að ég nái upp í eðlilegan hita þegar líða fer á vikuna.  Ég ætla nefnilega í berjamó.  Jess og ég er ekki að ljúga.  En ég veit ekki hvert er best að fara til berja svona dagstund og er að hugsa um að hringja í lækni sem ég þekki og fá hjá honum upplýsingar.  Hann er berjamaðurinn með ákveðnum greini í EINTÖLU.

Og svo er verið að segja mér að rabbarbari vaxi eins og mófó upp í Skammadal og það sé ölum frjálst að rífa hann upp með rótum og fara með heim.

Miðað við efnahagsástandið og veiklulega innkomu undirritaðrar (má lesa um það hjá Gurrí, muhahahaha) verður maður að fara að nýta sér allar mögulegar matarholur.

En...

Mér finnst ég verða að blogga um nálgunarbannsmálið sem er að kæfa mig úr reiði en það er sunnudagskvöld og ég bíð til morguns með að springa.

En þá verð ég líka óð á lyklaborðinu.

Nigthy - nigthy.

Hegðið ykkur á meðan ég sef.

Af villingi og handbolta

Ég hef smá gaman af handbolta en ekki nógu mikið til þess að ég vaki yfir honum um miðjar nætur vegna tímamismunar hér og í Kína.  Reyndar hef ég varla skap í mér til að horfa á þessa leika sem nú eru í gangi vegna þess að þeir eru haldnir í skugga mannréttindabrota.

En í morgun þá horfði ég smá á fimleika með Jenný Unu.  Mér er málið skylt, stelpurnar mínar eyddu fleiri árum í fimleikasölum og ég með þeim oft á tíðum.

Jenný Una var heilluð yfir skrúfum, heljarstökkum, flikkflakki og hvað þetta heitir allt saman.

Hún gerði fyrir mig þróaðar fimleikaæfingar og sagði mér að hún væri mjög dugleg.  Ég var alveg sammála henni.

Svo missti hún dót á gólfið.

Amman: Jenný mín taktu þetta upp.

Barn: Nei, ég ætla ekki að geraða, það er ekki mitt mál!!

Amman: Ha, hvað segirðu barn??

Barn: (ákveðin og forstokkuð) Það er ekki mitt mál amma.

Og amman beygði sig niður eftir viðkomandi hlut vegna þess að hún brosti og vildi ekki að villingurinn sæi það. 

Barn: Takk amma ég er stolt af þér!

(Villingurinn)

Og ég nærri því dó.

En hvað varðar handboltann þá vona ég að við missum ekki dampinn eins og svo oft virðist vera raunin.  Að allur vindur fari úr íslenska liðinu.

En ég treysti Óla Stef til að halda áfram á þessari braut.

Verst að ég mun sofa þetta af mér. (Sannleikurinn er sá að ég fæ mig ekki til að hanga yfir þessu því þá finnst mér að ég sé að svíkja málstaðinn).

En ég er STOLT af mínum mönnum.

Muha.

P.s. Á morgun eða á þriðjudag verða Oliver og Jenný Una í gistingu á kærleiksheimili ömmu sinnar og Einars.

Hlakka ég til?

Já, get ekki beðið.

(Oliver með mömmu sinni fyrr í sumar).

Ísland lagði Rússland

Athyglissýki eða húmor?

Ég er ekkert sérstaklega upptekin af því hvað verður um eftirstöðvarnar af mér þegar ég er öll.

Ég held að þetta hylki sem við skiljum eftir skipti litlu eða engu máli upp á framhaldið sem ég vona að sé í ljósinu, án þess að ég ætli að fara að missa mig í að segja hvað ég held um þau mál öll.

En lík fólks er kannski fyrst og fremst mikilvægt fyrir þá sem eftir lifa.  Fólk leggur mikið á sig við að kveðja ástvini sína með virðingu og viðhöfn.

Þess vegna gapti ég þegar ég sá þessa auglýsingu.

Kanski er þetta húmor "listamannsins" sem hann er að borga fyrir í formi auglýsinga en ég sá viðtal við hann í gær á RÚV og þar var hann allur einn bissniss í framan og sagði að ef hann fengi ekki aðgang að líkum þá myndi hann leita annað.  Þá væntanlega út fyrir landsteinana.

Svo hjó ég eftir að hann ætlar að skila líkunum til útfararþjónusti strax eftir notkun í SAMA ástandi.

Halló, ætlar hann að fara að fikta í líkunum, sminka þau, klæða þau í furðuföt?

Það fer um mig hrollur.

Frekar ósmekklegt af manninum þykir mér.  Kannski er hann athyglissjúkur.  Þetta vekur að minnsta kosti eftirtekt.

Ætlaði hann ekki að bjóða sig fram til forseta þessi fýr?

Úff.

Klígjufærsla - varúð, ekki fyrir viðkvæma

 

Gvöð og Ésús það eru allar lífverur í hættu vegna kynsjúkdóma.  Ostrurnar í Frans eru með herpes.  Deyja í milljarðatali.  Stundum langar mig ekki til að fá fréttir af vissum hlutum, ég er svo klígjugjörn. Það kallar á dúndrandi þankastorm yfir það sem gerir mig græna að innan og utan.

Og eitt leiðir af öðru.  Nú verð ég að blogga um klígjugirnina sem ég þjáist af og hef fengið í arf frá föður mínum.  Þessi löstur er að ná sjúklegum hæðum þessa dagana.  Ég er í alvöru að hugsa um að leita mér hjálpar.

Ég hef reyndar bloggað um klígjugirni áður.

Innmatur fær mig til að flytja mig milli bæjarfélaga ef ég frétti af sláturtöku á Reykjavíkursvæðinu.

Soðin ýsa gerir mig græna í framan, hún hristist öll eitthvað svo djellólega.  Og lyktin ómæómæ.

Klósett í öðrum húsum nema hjá fólki sem ég treysti - ég fer ekkert út í  það hér.

Lýsi, þið sem lesið síðuna mína vitið að ef húsband skellir flöskunni í ísskápinn þá - skipti ég um fjandans ísskáp eða allt að því.

Kokteilsósa, veinveinvein, hafið þið séð þegar maður setur disk í vaskinn og það kemur á hana vatn?  Ekki það nei?  Sleppið því.

Borðtuskur liggjandi notaðar á glámbekk - don´t get me started.

Svo eru aðrir hlutir sem eru svo geðveikislegir að ég get ekki sett það á blogg.  Hélt einhver að ég færi að opinbera mínar verstu klígjur?  Nei, látið ykkur ekki detta það í  hug.

En undanfarnar vikur hefur verið fiskátak í gangi hér og það hefur innborið bakaðan og soðinn lax.  Namminamm og ég komst framhjá klígjunni. 

Steikt rauðsprettuflök jájá, nokkuð góð þar.

Steikt ýsa upp á gamla mátann ekki spurning, rann ofan í hirðina alveg vandræðalaust.

En nú eftir lestur þessarar fréttar um ostrufararaldurinn er gamla fiskiklígjan kominn í hálsinn.

Ferlegur viðbjóður er þetta.

Saltfiskurinn er næstur.  Baccalo með lekanda og Steinbítur með sárasótt.

Ég er að segja ykkur að þetta er að myndbirtast fyrir augunum á mér.

Annars bara góð.

Later í regnbogans litum.

Franskar ostrur deyja úr herpes