SVO SORGLEGT

 

Það er svo erfitt að lesa svona fréttir.  Þessi maður, sem er götumaður, alkahólisti og greindur með krabbamein, hefur í engin hús að venda en maðurinn neitar meðferð við sjúkdómnum.  Dætur hans telja að kerfið hafi brugðist honum. 

Það er erfitt að mynda sér skoðun á þessu.  Það eru miklir fordómar í samfélaginu gagnvart sjúkdómnum alkóhólisma.  Mikið hefur þó breyst.  Ég verð a.m.k. ekki vör við annað en jákvæð viðbrögð í þau skipti sem ég nefni minn sjúkdóm til sögunnar.  En.. ég er edrú. 

Ég er ekki alveg tilbúin, eftir lestur þessarar fréttar, að skrifa upp á að kerfið hafi brugðist manninum.  Kerfið er alltaf klikkandi á fólki, það er rétt, bæði fólki með félagslega sjúkdóma eins og geðraskanir og alkóhólisma annars vegar og einnig hina líkamlegu, áþreifanlegu sjúkdóma hins vegar. En þarna virðist mér skorta upp á þáttöku mannsins til að hægt sé að veita hjálpina.

Ef við erum með sjúkdóm verðum við að taka ábyrgð á honum, a.m.k. á einhverju stigi málsins.  Við verðum að þiggja þá aðstoð sem býðst.  Þessi vesalings maður virðist ekki vilja gera það.  Vonandi ber hann gæfu til þess og ég vona svo sannarlega að hann fái bót meina sinna, bæði á krabbameini og alkahólisma.

Ég sendi honum og fjölskyldu hans baráttukveðjur.

Allt byrjar þetta í eigin ranni og endar þar líka.

 

Kerfið hefur afskrifað pabba

FRESTUNARÁRÁTTA UNDIRRITAÐRAR

Ég er haldin frestunaráráttu á háu stigi.  Það vita þeir sem mig þekkja.  Þetta náði þó hámarki sínu á meðan ég drakk, enda allsendis ófær á því stigi máls að gera nokkurn skapaðan hlut annan, þarna í lokin, nema sitja og horfa tómum augum á vegginn.  Stofuveggurinn heima hjá mér ætti að komast í einhverja heimsmetabók, það er ekki séns að þeir veggir séu til sem hefur verið starað á jafn þrálátlega og þennan heima hjá mér (jú, líka meira en á minningarvegginn yfir fallna í Vietnam), svei mér þá.

Á hverjum degi, berst ég við frestunarbölið og nú orðið með ágætis árangri.  Auðvitað fer þetta frá eyra til ökkla hvað mig áhrærir, þar sem núna get ég eiginlega ekki frestað neinu, þótt líf mitt liggi við, af því þá líður mér eins og ég hafi tapað.  Tapað illa og ég fæ tilfinninguna frá fyllibyttutímanum inn í hug og hjarta og mér líður skelfilega.

Í morgun varð ég að fresta.  Það var full ástæða til þess en ég barðist til síðasta blóðdropa (mínir blóðdropar eru fáir, það vita bloggvinir mínir sem lásu blóðleysisfærsluna).  Hin margumtalaða magaspeglun var á dagskrá í morgun.  Ég, hins vegar,  var með uppköst í alla nótt sem voru ekki af þessum heimi.  Hita og alles.  Ég stóð ekki í lappir í morgun, en hafði það af að klæða mig á klukkutíma eða svo.  Ég varð að fresta.  Mér líður illa bara við að skrifa það. 

Ég, komin í frestunarhaminn, er ekki búin að láta vita á speglunarfyrirkomulagið.  Já ég veit, ekki gott en Róm var fjandinn sjálfur ekki byggð á einum degi.  Nú er ég búin að básúna þessu á bloggið og verð að fara og hringja í speglunarfólkið, biðjast afsökunar og fá nýjan tíma.  Það geri ég núna.  Eitthvað gott kom þá út úr játningarfærslu dagsins.

Ætli maður geti framkallað allskonar veikindi bara til að sleppa við óþægindi?  Það hefur stundum hvarflað að mér en ég kæri mig ekki um fyrirlestra um yfirfærslur takk fyrir.

Súmí.

HIÐ AUGLJÓSA

 

Flóð eru hræðileg.  Það er löngu orðið alvarlegt ástand sem ríkir á Bretlandi.  Ég var að lesa að fólki væri ráðlagt sums staðar að fara ekki út á nóttunni, vegna andfélagslegrar hegðunar og þeirrar hættu sem fólki skapast af því svo maður tali nú ekki um beina hættu sem skapast af öllum vatnselgnum.

Stundum mitt í allri tragedíunni rekst maður síðan á eitthvað sem fær mann til að brosa smá, örlítill "óvarthúmor"  í svartnættinu miðju.

Það er stundum talað um að "benda á það augljósa".  Það hefur gerst hér.  Óvart að sjálfsögðu.

Úje

EINU SINNI LAS ÉG LJÓÐ..

..eftir nútíma hippaskáld, sennilega á árinu 1967.  Skáldið var íslenskt, en því miður hef ég með árunum gleymt bæði nafni skáldsins og ljóðinu, nær öllu.

Samt man ég þema ljóðsins og mér koma þessar línur sem ég man alltaf í hug, þegar ég sé myndir í blöðum og sjónvarpi af þotuliðinu.  Fólkinu sem ráfar um á markaðstorgi hégómans og virðist fátt annað gera en að hafa áhyggjur af kjólum.

Ég sá þessa "frétt" hér á Mogganum áðan og ljóðið gleymda eftir skáldið góða kom sterkt inn við lesturinn.

Línurnar koma hér:

MONA LIZA, BIG-TIME MONA LIZA

THE FRONT SIDE ONLY

Úje, ég auglýsi eftir ljóðinu öllu.

 

Beckham-hjónin vígð inn í Hollywood með formlegum hætti

NÚ VÆRI MÉR SKEMMT..

..ef það væri sannleikskorn í bölvaðri stjörnuspánni minni (Steinunn Ólína, ekki orð).

"Steingeit:Ef þú myndir aðeins lækka í sjálfum þér, geturðu betur skilið það sem gerist í kringum þig. Og líka að einhver er alltaf að hugsa um þig."

Ég hef varla sagt orð, upphátt í allan dag.  Ég hef reyndar sagt heilmikið á blogginu í dag en það er fremur lágvært mal sem engan getur stuðað.  Ég þarf að reyna að skilja betur umhverfi mitt segir Sumarliði, ég myndi nú ekki vera að segja öðrum hvað þeir eiga að gera ef ég væri hann því eins og allir vita fær hann ekki endurráðningu næsta sumar hjá Mogganum.

Sumarliði er defenately fullur!

Hver getur verið að hugsa um mig ALLTAF?

Ég get ekki ímyndað mér það.

ÆGIFÖPP

FRAMHALDSAGAN ÓGURLEGA..

 

..heldur áfram.  Á maður að þora að hafa álit á nýjustu þróun í "hávamálinu"?  Hm..

Er ekki sniðugt að gera eins og SVFR stingur upp á og halda kúrsa fyrir alla útlendinga um lax- og silungsveiðar á landinu?

Svo má kynna fyrir þeim kvótakerfið.

Það má kenna þeim um sláturgerð (hugsið ykkur þeir gætu farið að fokka upp íslenskri sláturgerð)

Svo þegar búið er að kynna þeim fjallgöngur á íslenskum fjöllum þannig að sómi sé að,  þá.....

má kenna þeim íslensku.

Ég er farin til fjalla. 

Framkvæmdastjóri Alþjóðahúss svarar bréfi formanns SVFR

ÞAÐ ER AÐ ÆRA ÓSTÖÐUGAN....

VÓFF..

..að vera að linka á svona fréttir, þrátt fyrir að þessi sé afskaplega gleðileg.  Á ekki að halda kertavöku í tilefni dagsins?  Segi svona.

Rosalega sem fjölskylda Lúkasar er orðin feimin eitthvað.  Ekkert viðtal í fréttunum eða neitt.

Kannski búið að segja allt sem segja þarf?

Demedifænó, demedifæker!

vóff, vóff.. bobsí-bobbs

Lúkas kominn heim

VEIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII

Það er skýfall, dásamleg rigning.  Allir í pollagallann og út að sulla.

Úje

HVÍTIR KARLAR Á MIÐJUM ALDRI..

...með sterk fjárráð, að því er virðist, hafa nokkurskonar eignarhald á íslenskum veiðiám, í krafti  peninga.  A.m.k. þeim sem akkur er í. Þannig er það bara hversu ósáttur sem maður kann að vera með það.  Þeir eru fúlir yfir átroðningi útlendinga í árnar og ég skil það vel.  Veiðiþjófnaður er bannaður með lögum.  Í löngu bréfi sem fylgir viðhangandi frétt, fer Bjarni Júlíusson, formaður SVFR mikinn.  Honum er stórlega misboðið vegna málflutnings Einars Skúlasonar, framkvæmdastjóra Alþjóðahúss, vegna viðbragða SVFR við tilraunum til veiðiþjófnaðar í ánum. 

Lagabrot eru ólíðandi og það ber að fara hina réttu leið þegar slíkt kemur upp.

Er málflutningur formanns og stjórnar SVFR til þess fallinn að leysa eitthvað? Ég held ekki.  Málflutningurinn felur í sér árásir á ákveðin þjóðarbrot og það kallast rasismi.  Alveg sama hvernig fólk vill snúa út úr þeirri staðreynd máls.  Mér finnst það félagsmönnum ekki til framdráttar.

Ætli allur heimurinn viti að á Íslandi er veiði í laxveiðiám fyrir forréttindafólk, þ.e. fólk sem á nægja fjármuni?  Ég er ekki svo viss.  Skilti væri sniðug byrjun til að laga ástnadið, þótt SVFR finnist það út úr kortinu að setja svona sjálfsagðan hlut á skilti, að veiðar séu bannaðar.  Bjarna Júlíussyni finnst það í verkahring Alþjóðahúss að fræða "skjólstæðinga" sína. 

 Að tala um tvær, þrjár eða fleiri þjóðir í einu landi.

Fruuuuuusss

Stjórn SVFR furðar sig á ummælum framkvæmdastjóra Alþjóðahússins

ÞVÍLÍK ENDEMIS VITLEYSA

 

Ég á ekki orð.  Eru tryggingarfélögin að flippa?  Norska tryggingafélagið TrygVesta hefur rannsakað tengsl stjörnumerkis ökummanna og tíðni umferðaróhappa.  Steingeitin lendir oftar í umferðaróhöppum en önnur stjörnumerki.

Nú er komið að mér að senda stjörnuspám þessa heims fingurinn.  Ég er steingeit, ég hef einu sinni lent í umferðaróhappi í umferðinni, það var þegar ég missti blölvað hjólið undan bílnum, sem varð svo til þess að ég hætti að keyra.  Er alltaf á ferð og flugi, í bílum og strætó.  Ég hef ekki brotið bein á minni annars löngu ævi.  Umferðin ELSKAR mig.  Er búin að gera fljótaskriftarathugun á steingeitum í umhverfi mínu og nei, þær eru heppnar í umferðinni.  Af meðfæddri tortryggni ætla ég samt ekki út meira.

Svo marktækt eitthvað.

Fæddur undir stjörnu umferðaóhappa?