Hressir ellilífeyrisþegar

Í síðustu færslu réðst ég á Vestmannaeyinga fyrir bölvað montið í þeim.

Gaman að þessu.

Elska að fara í taugarnar á fólki þegar þannig liggur á mér.

Einhver benti mér á að dissa Akureyri næst en ég bíð aðeins með það og ræðst nú á Húsdýragarðinn í staðinn.

Úje.

Reyndar er þetta í nösunum á mér en það er eitt sem ég hef verið að velta fyrir mér varðandi Húsdýragarðinn og Stuðmenn, hvort það sé ekki kominn tími á að uppfæra skemmtiatriðin þarna?

Þarna koma barnafjölskyldur og börnin þekkja hvorki haus né sporð á þessum jafnöldrum mínum í bandinu, sem eru reyndar alveg skemmtilegir og svona, en ég ímynda mér að þetta væri álíka gleði fyrir mig tíu ára að hlusta á Karl Julleby harmonikkuleikara og fyrir æsku Íslands að mæta í garðinn í gær.

Ég hefði gengið heim frá þeirri skemmtun.

Í gær voru börn spurð í fréttum hvort þau vissu hvað hljómsveitin héti og þau gerðu það auðvitað ekki enda svo ung að þau eru ekki farin að lesa Íslendingasögurnar. 

Reyndar sá ég þarna fólk undir fertugu í söngvarðasveitinni, flottur Stefán Karl og Eyþór, þannig að þetta var nú kannski ekki alslæmt.

Trúið mér þegar ég segi ykkur að ég er að hörmungajafna hérna svo Vestmanneyjafólkið fyrirgefi mér.

Á svo mikið af ættingjum og vinum í Eyjum, verð að sleikja þau upp sko.

En Stuðmenn eru ágætir.  Mér þykir vænt um þá.

Þeir eru ferlega hressir verðandi ellilífeyrisþegar og ekki orð um það meir.

Næst er það Akureyri.

Úje.

Stuðmenn héldu uppi stuðinu

Væri búin að lemja mann og annan væri ég á hugbreytandi efnum í kreppunni - ég segi það satt!

Ég veit ekki með ykkur en þessa dagana líður mér eins og ég hafi verið skrifuð inn sem stofustúlka í lélega sápuóperu þar sem handritshöfundarnir skrifa eins og enginn sé morgundagurinn og keppast við að láta sér detta í hug söguþráð sem hefur engin tengsl við raunveruleikann.

Þessir handritshöfundar eru dauðadrukknir held ég og gott ef ekki á sterum líka.

En ástandið er ekki í þykjustunni heldur er þetta blákaldur raunveruleikinn sem er svona geggjaður.

Ég botna t.d. ekkert í þessu skíðaskálamáli þar sem ásakanir ganga á víxl á milli ritstjóra Mogga og Jóns Ásgeirs.

Jón Ásgeir segir að fullur blaða(maður) á Mogga hafi hringt í sig (oftar en einu sinni) en það mun ekki vera höfundur umræddrar fréttar sem gerði það (hvorugur, þeir eru tveir) heldur einhver annar blaðamaður sem Jón Ásgeir segir að hafi hringt í sig áður á fylleríi.

Svo var reynt að kúga út úr honum fé af lögfræðingi (segist eiga það á bandi).

Mogginn segir nei, nei, nei.

Þar eru nefnilega allir edrú.

Getur verið að þetta sé pínulítið satt hjá báðum?

Kannski veit Moggamaðurinn ekkert hvað blaðamennirnir gera eftir vinnu.

Og kannski hringdi einhver fullur blaðamaður í Jón Ásgeir en af öðrum fjölmiðli.

Vitið þið að það er ekki hægt að halda neinum sans í þessum málum - bankahrunsmálum.

Er það nema von að ég, í krafti embættis míns, hafi kallað Kastljós og Silfur úr fríi (þeir hafa reyndar ekki svarað mér strákarnir en þeir hljóta að hlýða mér enda segir í auglýsingu frá RÚV að ég sé löggiltur eigandi fjölmiðilsins).

Ég er jafn rugluð eftir að lesa fréttir dagsins og ég var þegar ég var full og óviðkunnanleg hérna áður en af mér rann og ég frelsaðist af Þórarni Tyrfingssyni haustið 2006.

Sjúkkit eins gott.

Ég væri búin að lemja mann og annan væri ég á hugbreytandi efnum í kreppunni.

Þrátt fyrir andúð mína á ofbeldi offkors.

Sölu á skíðaskála rift?

Kompás inn og hina úr sumarfríi

Merkilegur fjári að þær sjónvarpsstöðvar sem til eru skuli ekki hanga á húninum hjá Kompásmönnum.

Hafi einhvern tímann verið þörf fyrir þátt eins og Kompás þá er það núna.

Fólki þyrstir eftir upplýsingum, fréttaskýringum þar sem farið er í saumana á öllum þeim fjölda mála sem upp eru að koma eftir bankahrun.

Spillingunni, tengslunum, reddingunum og áfram og áfram.

Og svo vantar Silfrið og Kastljós sem aldrei fyrr.

(Bendi RÚV hér með á að henda út þáttum eins og þessum glataða um bresku konungsfjölskylduna sem kostar örugglega hvítuna úr augum vorum, ef það vantar pening).

Strákar maður fer ekki í sumarfrí á miðri vertíð.

Þetta var ég búin að segja ykkur og hnykki á því hér með.

(Jeræt ég er svo áhrifamikil að þeir stökkva í vinnuna um leið og þeir fá veður af þessari skoðun minni).

Jabb.

Kompás inn og hina úr sumarfríi.

Pronto!

Dagar Kompáss taldir

Afsakið á meðan ég garga mig hása

Það er kannski rétt að við getum lifað og komist af án Evrópu.

En getur Evrópa lifað án okkar?

Æi, mér gæti ekki verið meira sama.

En sáuð þið fréttirnar á RÚV í gærkvöldi?

Já, ég veit, fullt af fréttum um stórtækar úttektir innanhússmanna hjá Glitni og Landsbanka.

En það er ekki það sem vakti mesta athygli hjá mér sko.

Heldur konan sem kvartaði yfir of háum atvinnuleysisbótum miðað við lægstu laun.

Kvartaði yfir fríðindum fyrir atvinnulausa og svona í leiðinni.

Ég hef tekið eftir því undanfarið að það er verið að ráðast að atvinnulausu fólki og gera það að einhverskonar glæpamönnum.

Merkilegt miðað við að það er fullt af stórtækum glæpamönnum í þjóðfélaginu út um allt, en einhvern veginn eru atvinnulausir betra skotmark.

Sífellt verið að tala um svik þeirra og svarta vinnu en ég er viss um að það er lítill minnihluti sem stendur í bótasvikum.

Sem ég er svo sannarlega ekki að mæla bót.

Ég vil bara minna á að atvinnulausa fólkið eru fórnarlömb bankahrunsins, sjálftökunnar og sukksins.

Þeir eru engir sökudólgar.

Og að draga í viðtal konu sem er um það bil að fara af bótum og inn á vinnumarkaðinn til að óskapast yfir þessum bótum sem fólk rétt skrimtir á finnst mér fyrir neðan allar hellur.

Væri ekki gáfulegra að horfa á vandann frá öðru sjónarhorni og öllu réttlátara?

Eins og þeirri staðreynd að við eigum handónýt hagsmunasamtök launþega sem hafa staðið sig svo illa að meira að segja atvinnuleysisbætur eru jafn háar lágmarkslaunum?

Ég held að skömmin liggi þar, hjá peningamönnunum, stórþjófunum og siðleysingjunum.

Ekki hjá heiðarlegu fólki sem stendur uppi atvinnulaust.

Afsakið á meðan ég garga mig hása.

VIÐTALIÐ

„Getum lifað án Evrópu“

Komin í ullarpeysu og blogga um ESB

Ég sá mjög góðan þátt á R.Ú.V. í gærkvöldi um galla og kosti þess að ganga í Evrópusambandið.

Fyrir mér var hann algjör opinberun.

Allt sem ég hef heyrt um ESB hefur nefnilega hingað til verið í fyrirsagnastíl og með fjórföldu upphrópunarmerki. 

Með eða á móti, allt eftir því á hvaða væng hrópandinn hefur skipað sér.

Þarna var fjallað um málin á hlutlausan hátt.

Auðvitað munum við Íslendingar þurfa að leggja af mörkum ef af verður að við göngum inn.

Ég er orðin svo hundleið á því viðhorfi sem er landlægt hér á landi að þegar það hentar okkur þá erum við BARA þrjúhundraðþúsund saklaus krútt sem eiga að fá allt fyrir ekki neitt. 

Alveg: Heimurinn má þakka fyrir að fá að vera í samkiptum við okkur.

Og þegar það hentar okkur erum við ótrúlega hipp, kúl, frábær og æðisleg þrátt fyrir að vera BARA þrjúhundraðþúsund krúttlegir Einsteinar sem vitum allt best, kunnum og getum allt betur en aðrar þjóðir.

Við erum venjulegt fólk, venjuleg þjóð.  Muna það.

Svo er annað mál hvort okkur er betur borgið í Evrópusambandinu.

Þessi sem hér hamast á lyklaborði bíður spennt eftir viðræðum og að fá tækifæri til að komast að því hvað kemur upp úr skjalatöskum þeirra sem um samningana sjá.

Úje og vitið þið hvað?

Sumar, humar, ég er komin í ullarpeysu.

Þátturinn.

Össur: Ísland hefur margt að bjóða ESB

Tabúla rasa

Þeir stóðu sig vel strákarnir á Skjá 1.

Samtantektin um Icesave var góð og löngu tímabært að einhver klippti þetta út í pappa, fyrir mig að minnsta kosti.

Og svo kom Davíð Oddsson.

Ég vil aldrei verða ellilífeyrisþegi ef það innber algjöra veruleikafirringu.  Datt bara í hug að ég vildi nefna það svona í förbifarten.

Og þá aftur að Davíð Oddsyni - það er fljótlega afgreitt.

Þetta er ekki honum að kenna.

En öllum öðrum reyndar.

Svo eru allir heilaþvegnir í þokkabót.

Skamm allir þér heilaþvegnu hálfvitar. 

Hvað sem fólki finnst um Icesave og ég reikna með að öllum finnist það mál allt saman skítt og glatað en leiðirnar til lausnar eru það sem okkur greinir á um, þá varð ég nærri því sorgmædd þegar ég horfði á Bjarna Ben og Sigmund Davíð á vinstri vængnum (við borðið sko) sitja eins og menntaskóladrengi uppfulla af réttlátri reiði yfir veseninu sem Steingrímur J. er búinn að koma þessari þjóð í.

Væri alveg þræl sannfærandi ef ekki væri fyrir þá staðreynd að Steingrímur J. bjó ekki til Icesave og er að reyna að greiða úr vandanum.  Það er örugglega hægt að gera betur en spurningin er hvað.

Enginn virðist geta komið með konkret uppástungu.

Ó, gleymdi, láta Bretana höfða mál í Héraðsdómi Reykjavíkur.

Það veldur mér allt að því líkamlegum óþægindum að horfa á menn eins og BB og SDG láta eins og flokkarnir þeirra eigi sér enga sögu.

Að þeir hafi sjálfur stokkið inn í stjórnmál sem óskrifað blað. 

Tabúla rasa.

En Skjár 1 rokkar.

Engin ríkisábyrgð á Icesave

Íþróttaólæsi

Eitt af því sem ég er þakklátust fyrir í lífinu er að hafa alist upp hjá gömlu fólki þar sem mér var kennt að lesa þannig að ég gúffaði í mig öllu á prenti frá fimm ára aldri.  Meira að segja Herópinu.

Ég hef oft velt því fyrir mér, nokkuð góð með mig bara, hversu skelfileg örlög það væru að geta ekki lesið.

Svo hef ég áttað mig á því smátt og smátt að ég er að hluta til ólæs.

Það er allt vaðandi í íþróttafréttum út um  alla miðla.

Þegar sjónvarp og útvarp er annars vegar er auðvelt að slökkva og snúa sér að öðru en samt truflar það mig alveg ferlega að skilja ekki hvað það er sem fólk er svona í skýjunum yfir.

Svo reyni ég að lesa svona íþróttafréttir en verð að hætta vegna þess að ólæsið stoppar mig af.

Ég skil andskotann ekkert í lingóinu.

Ég get horft á handbolta af því að það koma mörk með reglulegu millibili.

En ég skil ekki reglurnar og nei, ég vil ekki skilja þær.

Fótbolti: Halló, er til eitthvað leiðinlegra en að horfa á þessa iðandi kös hlaupandi fólks í búningum og það gerist ferlega sjaldan eitthvað bitastætt?

Eitt og eitt mark og stundum ekkert.

Svo er það hljóðið sem fylgir íþróttaviðburðum.

Ég man eftir sunnudögum í denn þegar það var knattspyrnuleikur í sjónkanum og hljóðið í áhorfendum smaug inn í merg og bein.

Svo var geðveikin sem var búin að heltaka mann eftir að hafa haft heilan leik í eyrunum toppuð með Húsinu á sléttunni.

Undir þessum sunnudagspyntingum varð tilhugsunin um einangrunarkork sem var nuddað á glugga að dásamlegum valkosti en sú hljóðhimnusprengjandi erting var því miður aldrei í boði. 

Þetta lifði maður af.

Ekki bjóðast til að kenna mér að lesa íþróttir.

Ég held að ég myndi ekki afbera það.

Niðurstaða er hér með fengin í þessu máli.

Ólæsi á ákveðnum stigum getur borgað sig.

Cry me a river.

Farin að lesa um lagningu ljósleiðara í gegnum mismunandi bergtegundir við óhagstæð veðurskilyrði.

 

Eiður og Hleb boðnir til Arsenal?

Ekki sumarfrí á miðri fokkings vertíð - ha?

Ég er nýbúin að blogga sjálfshjálparbækur sundur og saman í háði og varla búin að slökkva á lyklaborði þegar ég þarf algjörlega á einni svoleiðis að halda.

Halló, mér líður eins og barni sem snuðið hefur verið rifið af.

Eins og alka sem hefur brotið brennivínsflöskuna.

Eins og útrásarvíkingi sem búið er að rífa þotuna og snekkjuna af.

Hvar er Kastljós?

Það er ekkert Kastljós í kvöld og þulan lætur bara eins og það sé ekkert athugavert við það.

(Er ekki til einhver bók sem hjálpar mér að lifa af hérna?)

Hvernig á ég að vita hvað mér finnst?

Hvar á ég að fá upplýsingar til að mynda mér skoðanir?

Halló RÚV það er kreppa, allir ljúgandi, svíkjandi og prettandi, landið á hausnum og plottin í fullum gangi út um allt.

Maður fer ekki í sumarfrí á miðri fokkings vertíð.

Síldin saltar sig ekki sjálf það er nokkuð ljóst.

Silfrið er í fríi.

Núna Kastljós sýnist mér.

Og ekkert eftir nema andskotans Familie Journal á Stöð 2.

Glætan að ég leggist svo lágt að fara að fylgjast með því.

ARG og bavíanar.

Sjálfshjálp gerir illt verra

Mér er sama, mér er ekki sama

Mér er sama, mér er sama, mér er sama.

Um hækkun á áfengi offkors. 

Ég er nefnilega búin með minn skammt af eldvatni sem betur fer.

Ég hef alveg skilning á að sígó skuli hækka líka, það er ekki hægt að halda því fram að þær séu í nauðsynjapakka heimilanna.

En helvíti er það blóðugt að vera enn reykjandi.

Og að öðru.

Alltaf þegar ég er búin að koma mér upp skoðun, eins og t.a.m. með Icesave, að við komumst vart hjá því að borga, þá kemur einhver sem nær athygli minni og fær mig til að efast.

Ekki að ég hafi verið gallhörð á skoðun minni því það er eiginlega ekki hægt, maður heyrir svo mörg sérfræðiálit og svo eru vafaatriðin of mörg.

En ég var farin að hallast á að það væri engin önnur leið en að láta kúga okkur til hlýðni.

Enn er ég ekki viss um að það sé annað að gera en..

svo kom Ögmundur og sagði beint út að hann væri ekki sannfærður um að við ættum að borga.

Ég treysti Ögmundi, hann segir það sem honum finnst umbúðalaust og hefur alltaf gert.

Lokahnykkurinn var svo Kastljósið í gær.

Einar Már var í viðtali út af Hvítbókinni sinni sem var að koma út.

Til að gera langa sögu stutta þá talaði Einar Már um hluti sem ég vissi en hafði kosið að gleyma.

Hann talaði um að Alþjóðagjaldeyrissjóðurinn væri að verja fjármagnseigendur og sjá til þess að pöpullinn borgaði enda hefur AGS sett sem skilyrði fyrir aðstoð að við skrifum undir Icesave.

Evrópusambandið og Norðurlöndin verja líka kapítalistana.

Valdið ver fjármagnseigendur.

Við fólkið skulum borga.

Því miður þá meikar þetta og margt annað sem þessi frábæri rithöfundur sagði, allt of mikinn sens til að ég geti skellt við því skollaeyrum.

Og nú þarf ég að hugsa allt upp á nýtt.

En ég fer ekki í nein fjandans mótmæli.

A.m.k. ekki strax.

Nú er ég lögst undir feld.

(lesist að hugsa undir skini gula fíflsins sem hlýtur alveg að fara láta sjá sig, ef marka má Storma á vakt).

Boðar auknar álögur á áfengi og tóbak

Ég gef skít í Icesave

Ég ætla að vera fullkomlega ábyrgðarlaus borgari meðal borgara og gefa skít í Icesave.

Ekki að neinum komi það við, en ég er svo tjáningarglöð og alltaf að troða skoðunum mínum upp á mína elskulegu lesendur.

Oh, ég er svo mikill fjölmiðill á mínum fámiðli.

En krakkar, ég tilkynni hér með að ég er komin með upp í háls af Icesave.

Annar eins aragrúi sérfræðinga sem tjáir sig um hvað sé best í þessu máli, hvað beri að gera og hvað ekki, er að gera mig brjálaða.

Allt þetta fólk sem bloggar, er í viðtölum, skrifar í blöð og kemur í sjónvarp, sem segir okkur hvernig sé best að landa þessu máli.

Ekki semja - semja - fara í mál - senda fingurinn  og ladídadída.

Það er ekki hægt að mynda sér skoðun í þessu flóði "sérfræðiálita".

Svo er ofboðslega auðvelt að sitja heima hjá sér með nefið upp í loft og gefa álit út í cypertómið.

Er oft ansi dugleg í þeirri deild sjálf, látið mig þekkja þetta, en ég er á sérkjörum hjá sjálfri mér.  Só?

En ég sá Gylfa í viðtali í Kastljósinu í kvöld.

Ég trúi því að hann sé að tala af heiðarleika, það er að minnsta kosti mín tilfinning.

Og hann ber ábyrgð á Icesave eins og afgangurinn af landsstjórninni.

Sem er meira en hægt er að segja um marga æstustu álitsgjafana.

Þannig að nú ætla ég að halla mér aftur og bíða og sjá.

Svo vildi ég að Steingrímur J. gæfi þjóðinni ljósrit af bréfaskiptum okkar (sínum) við samningamenn Breta og Hollendinga.

Það er búið að garga eftir þessum pappírum sem hann sýndi Herði Torfa og Láru Hönnu.

Af hverju hélt hann ekki blaðamannafund um málið og sýndi bréfin?

Sussusussu Steingrímur.  Ekki gott.  Gegnsæi, mannstu, gegnsæi.

En..

Ég vil ekki meira garg, fullyrðingar og sérfræðiálit, hvorki keypt né færð fram aldeilis óumbeðið.

Og á meðan ætla ég að fíflast á blogginu eins og ekkert sé bankahrunið.

Og Icesave sé martröð.

Sem það er.

But you know what I mean.

Úje í sumarið.

Hagstæð ákvæði Icesave