Lygarar

 

Stundum eru búllsjittið í auglýsingum svo gengdarlegt, fullt af lygi og stenst ekki skoðun, að ég trúi vart mínum eigin augum.

Meira að segja minn uppáhalds snyrtivöruframleiðandi tekur þátt í lyginni.  Þá er ég að tala um Estee Lauder.  Og fleiri og fleiri.

Um daginn keypti ég mér rakakrem.  Það heitir "anti-wrincle".Halló!  Veit ekki hvert barn að öldrun er eðlilegur hlutur sem ekkert krem kemur í veg fyrir hrukkur?

Og allir maskarnir, og hin kremin, ágæt fyrir sinn hatt en ég trúi því ekki að það sé leyfilegt að lofa kaupandanum hrukkuhvarfi, sléttri húð á háls, uppgufaðri appelsínuhúð og ég veit ekki hvað og hvað.

Og blettaeyðarnir.  Jesús minn.  Ég fell alltaf fyrir svona ódýrum lausnum eins og sprauta á blett, setja í þvott og fyrir galdur er fargins bletturinn horfinn að eilífu amen.  Gerist ekki. 

Og hvað varðar auglýsingarnar þar sem konurnar setja viðbjóðslega moldugar og feitar flíkur í vélina og út úr kemur klæðið spikk og span.   Þetta er ekkert annað en fölsun á raunveruleikanum, gott fólk.

Ég er eiginlega búin að ákveða að taka mig til og fara í mál við hársnyrtivöruframleiðendur hvar sem til þeirra næst.  Þeir pirra mig mest.

Glansandi hár, flösulaust hár, líflegra hár, þykkara hár og svo öll sjampóin sem eiga að vera svo vítamínbætandi að hárið á að vaxa eins og mother-fucker.  

Það hlýtur að vera auðvelt að súa sjampó- og næringarframleiðendum.  Sápa í mismunandi litum flöskum er ekki að gera kraftaverk.  Hún hreinsar hárið og það er persónulega það eina sem ég er að sækjast eftir.  Hvorki meira né minna.

Vinkona mín fékk flösu í fyrra.  Já ég veit það, hreint skelfilegt enda fór hún ekki út úr húsi, hætti að vinna og allt.  Eða nærri því, ýki smá.  En sjampóið sem hún notaði og er sérstakur flösumorðingi, samkvæmt framleiðenda, jók flösuna þannig að það voru heilu hrúgurnar sem komu á gólfið í hvert skipti sem hún hreyfði sig ögn.

Njet, ég nenni ekki að láta ljúga að mér lengur.  Ég fer í mál.  Dúa vinkona mín getur alveg dundað sér við að vera lögfræðingurinn minn, eða frumburðurinn, eða systir mín, eða systurdóttir mín.  Hm.. er það nema von að ég sé biluð.  Allt löðrandi í lögfræðingum í kringum mig.

Bímægestsúmítú.

Grápaddan ógurlega

Þessi frétt er þannig til innihaldsins að allir bloggarar munu (eða hafa þegar gert) stökkva á hana og skrifa fúla brandara um pöddumatseðla.  Hahaha, ég er hætt að hlægja.  En ég vil ekki vera eftirbátur í blogginu um þessar stórfréttir sem eru engar fréttir, og blogga því um hana líka.

Í mörgum löndum heims eru engisprettur borðaðar og þykir ekkert tiltökumál.  Þær eru próteinríkar og þar fyrir utan þá er ekkert eðlilegra en að fólk borði þann mat sem fáanlegur er í umhverfinu.

1.700 tegundir skordýra eru borðaðar í 113 löndum. 

Við úðum í okkur (lesist aðrir en ég ofcourse) innyflum, andlitum, úldnum fiski og berjum okkur á brjóst og teljum okkur voða merkileg.  Annars skil ég ekki alveg þörf Íslendingsins fyrir ýldu, þar sem nægt framboð er í nútímanum af ferskri matvöru, en ég skil heldur ekki allt.

En í gær þegar ég náði á nöfnu mína á Njálsborg, hafði hún beðið spennt eftir ömmu og Einari til að sýna okkur feng dagsins, en hún var með hana í litla lófanum sínum. "Sjáið þið grápödduna" sagði barnið og rétti stolt fram lófann.  Ég veiddi hana.  Og við skoðuðum kvikindið gaumgæfilega og ræddum um grápöddur.

Jenný Una er mikill áhugamaður um pöddusamfélagið á leikskólanum.  Það stendur ekki til að hún leggi sér þær til munns, en hún skoðar þær og spyr um tilgang þeirra og veltir fyrir sér hinum ýmsu hlutverkum lifandi hluta í heiminum.

Og ég er svo skelfing fegin yfir því að þessi afkomandi minn hafi ekki erft móðursýkina og hræðsluna við allt sem hefur fleiri fætur en fjóra og er agnarlítið á stærð, frá undirritaðri.

Ég er í alvöru að hugsa um að fara að hegða mér eins og fullorðin kona gagnvart dýraríkinu.  Ég gæti t.d. farið og klappað kind.  Ágætis byrjun, en mér er sagt að þær bíti ekki.

Maður á nefnilega ekki að vera hræddur við það sem maður borðar.

Sippoghoj.

 

Ráðlagt að borða skordýr

Leiðinlegasta bíómyndin - einhver?

 

Svo leiðinlegt að Lorezo Odone sé látinn. 

Munið þið eftir myndinni?  Lorenzo´s oil?

Ég veit ekki með ykkur, en ég hef sjaldan séð leiðinlegri mynd.

Jú annars, ég sá mynd sem hét "The invasion of the tomatoes" og var um morðóða tómata.  Tíminn fram að hlé var ansi langur, nokkrir frömdu harakiri í sætunum fyrir framan mig.  Ætli höfundur þeirrar ræmu sé enn á lífi?

Talandi um leiðinlegar bíómyndir.

Úff,  ég hef séð margar en Xanadu með Goldielocks Nítján Tonn og Gibbagibb. Ómægodd. 

Ég kalla hér eftir leiðinlegustu bíómyndunum sem þið hafið séð.

Og allir saman nú.

Ég fer og poppa (í huganum aularnir ykkar).

Xanadu og Tómatahryllingurinn deila 1. sætinu hjá mér.

Þíjú.

Drengur sem Hollywoodmynd var gerð um er látinn

Stundum á fólk að þegja - steinþegja!

 

Stundum er gott að telja niður þegar manni er ofboðið.  Getið hvað ég er búin að vera að gera síðasta hálftímann? 1,2,3,4,5,6........500008

Og nú kemur það.

Björn Bjarnason, dómsmálaráðherra kemur mér sífellt á óvart. Yfirleitt þá finnast mér skoðanir hans svo fornar, hugsanahátturinn, svo kaldastríðslegur og trú hans á her algjörlega úr takt við tímann.

Í huga mínum sé ég hann á gólfi ráðuneytisins í tindátaleik.  Fyrirgefðu Björn, en ég hef allt of fjörugt ímyndunarafl.

Hversu smekklaust er það að nota skelfilega atburði fimmtudagsins sem röksemd fyrir varaliðið sem Birni langar að koma á fót?

Mér finnst þessi skrif á bloggi Björns lýsa algjörum skorti á virðingu fyrir þolendum skelfilegs jarðskjálftans að mig skortir nærri því orð.

Björn Bjarnason er reyndar sá maður, fyrir utan Búss, sem getur gert mig kjaftstopp með fáránlegum hugmyndum sínum og skort á að skynja hvað er viðeigandi hverju sinni.

Svo skilja sumir aldrei hvar mörkin liggja.

Hvenær er best að þegja.

Eins og t.d. núna kæri dómsmálaráðherra.

SUSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSS

Heimild til að kalla út varalið hefði komið sér vel

Kunna ekki að tapa

Svíarnir eru mitt fólk, nánast alltaf, nema þegar þeir etja kappi við Íslendinga.  Þá er ég til í að búa á þá.  Segi svona.

En þeir, eins og við stundum, eiga erfitt mað að tapa.

Mér finnst leim að þeir ætli að kæra leikinn og fara fram á að hann verði endurtekinn.

4 marka munur og þeir nenna að láta eins og tuðandi gamalmenni í staðinn fyrir að kyngja ósigrinum og segja: Vad fanken, vi tar det nästa gång.

Mikið rosalega verð ég hissa ef þeir fá sínu framgengt.

Gå lägg er grabbar!

Dumma killar

Svíar ætla að kæra leikinn

Kæri Gallup

Í kvöld er ég búin að horfa á tvær bíómyndir.  Ójá.

Hvor annarri betri.  King George´s madness og American Splendor.  Mæli með báðum.

En þessi færsla er ekki um það, heldur vil ég lýsa yfir áhyggjum mínum með hverfandi fylgi íhaldsins í borginni (jeræt), og ég nærri því meina það.

Það verður að vera einhver andstæðingur í næstu kosningum, fyrir okkur í VG með Samfó, auðvitað, til að kljást við og það verður ekki spennandi kosningasjónvarp ef enginn er andstæðingurinn.

Þess vegna er ég hérna með beiðni til Gallups vinar míns.

Kæri Gallup,

Villtu hætta að hringja í fólk og mæla fylgi íhaldsins.

Það snarminnkar í hvert skipti sem þú lyftir símanum.

Og borgarstjórinn verður ekki bara blurraður.  Hann hverfur endanlega.

Skammastín Gallup og hættu að mæla fylgið í Borg Firringarinnar.

Kveðja,

Ég

Fylgi D-lista aldrei minna

Hvor meget koster en dansk uden?

Heimurinn er ógeðslega lítill.  Það er alltaf að verða meira og meira á hreinu.

Varðandi árásina í sjoppunni á horninu og Colbjörnsensgade og Isgegade nú í vikunni, hm... mynduð þið trúa því að ég hafi búið á þessu horni hinum megin við götuna?

Jebb, það gerði ég og skammast mín ekki.

Það var sumarið 1968 þegar ég var 17 ára.  Á milli hóteldjobba í Kóngsins, þar sem maður bjó á vinnustað, fékk ég að búa í hálfan mánuð heima hjá honum Per vini mínum og systir hans Susanne.  Mamman var í útlöndum.  Þarna voru sko hippapartí þegar komið var heim af skemmtistaðnum Carusellen.

Þarna á 1. hæðinni lærðist mér í fyrsta skipti hversu heimurinn er vondur og miskunnarlaus við suma.  Mér var sagt að konurnar fyrir neðan gluggann væru mellur.  Ég gapti niður í kok þannig að sjá mátti meltingu á morgunmat "live".

Ég hékk hálf út um gluggann og forviða fylgdist ég með og þar kom að, að maður einn, öldungur að mér fannst, en hefur sennilega verið milli þrítugs og fertugs, skoðaði úrvalið á horninu með gagnrýnum augum og leit síðan upp í gluggann þar sem fíbbblið ég hékk til hálfs út um hann og hann hálfhrópaði til mín: Hvor meget koster en dansk uden?

Ég skellti viðkomandi glugga fast aftur og fékk síðan fyrirlestur um hvað dansk uden og fransk uden, hétu á fagmáli.

P.s. Það er svo alvarlegra mál og ekki hlægjandi að því, að þarna sá ég mannlega eymd í sinni bitrustu mynd.  Ofbeldi á konum, neyslu og aðra niðurlægjandi meðferð.

Hananú!

Hland fyrir hjarta

 

Úff hvað ég verð stundum þreytt.  Mér finnst eins og sumir hlutir ætli aldrei að breytast.

Og það er búið að velja Ungfrú Ísland fyrir þetta árið.  Er ekki hægt að velja þessa frauku til fimm ára?  Sennilega ekki því hún má að líkindum ekki eignast barn.  Það hlýtur að fella allar konur í verði sem taka upp á þeim ósið.

Og svo völdu þeir vinsælustu stúlkuna.  Það hlýtur að vera fyrir Geir Haarde og aðra sem fá ekki endilega þá fegurstu með heim. 

Þeir hljóta ennþá að velja Fröken Orablú, þessa með leggina. 

Og fyrst þeir eru á annað borð komnir í partavalið, þá legg ég til að kjörnar verði; Ungfrú læri, brjóst, rass, mitti, nef og augu.

Fallþungi kvenna er, að því er virðist, stöðug uppspretta ánægju fyrir hluta þjóðarinnar.

En á haustin gleðjast bændur.  Þá er það fallþungi lamba sem gildir og það gefur þó eitthvað í aðra hönd, þegar vel tekst til.

Til að fyrirbyggja að fólk fái hland fyrir hjartað af hneykslun vegna okkar sem sjáum ekki glóru í fegurðarkeppnum í nútímanum, þá vil ég taka fram að allar þessar stúlkur eru fallegar og eflaust hæfileikum prýddar til hægri og vinstri.

Cry me a river!

Alexandra Helga valin ungfrú Ísland

Híróhító hittir Massímótó

 

Það vita allir að í Japan er hver fermeter dýrmætur og fólk býr nánast í frímerkjastórum íbúðum víðast hvar. 

Algjör skápabúskapur og þá er ég ekki að tala um homms and lesses, börnin góð, meira alvöru skápa.

Svo segir sagan, má vera að það séu lygimál, að japanskar konur séu smáar, hljóðlátar og afskaplega kurteisar.  Kurteisi mun vera þjóðaríþrótt. (Væri hugmynd að senda íslensku þjóðina í hollum til Japan og læra listina kurteisi?).

En heimilislaus kona í Japan bjó í skáp á heimili ókunnugs manns í heilt ár án þess að hann yrði hennar var.

Eftir að matvæli fóru að hverfa kom maðurinn upp eftirlitsmyndavélum og þá fannst þessi hljóðláta kona.

Híróhító dauðbrá þegar hann sá Massímótó á mynd og hrópaði stundarhátt: Halló Hafnarfjörður það er kona í kústaskápnum!

Mér finnst þetta fjári smart að hafa geta látið fara svona lítið fyrir sér og það svona lengi.

Og sorglegt í leiðinni.  Að þurfa skríða inn í skáp hjá vandalausum og híma þar í heila 12 mánuði.

En ég vorkenni þessum manni lítið sem ekkert.  Ég meina, hann var hamingjusamlega ómeðvitaður um konuna í kassanum.

En ég vildi að þetta hefði endað með að HANN hefði hent sér á hnén og beðið HENNAR og þau lifað hamingjusöm til æviloka.

Köttur út í mýri and so f..

Er það rugl í mér, en eru ekki alltaf að berast geggjaðar fréttir frá Japan?

Mig fer að langa alvarlega til þessa lands.  Mér hefur reyndar alltaf dreymt um að fara þangað, en þetta ýtir undir hungrið.

Farin að safna yenum.

Óhó.

Dagur án Jolie - plís guð

Þegar maður les blöðin, þá er troðið í andlitið á manni daglega, stundum oft á dag, fréttum af fólki sem hefur unnið það sér til ágætis að geta sungið, dansað eða leikið. 

Stundum líður mér eins og Jolie og Pitt, Britney og Madonna, svo ég taki dæmi, séu fjarskyldir ættingjar mínir, utan að landi, sem stöðugt eru að hringja og halda kontakt, jafnvel þó maður hafi ekki áhuga.

Ekki það að ég eigi ættingja úti á landi sem eru að bögga mig.  En ég held að þetta sé sama tilfinningin.

Jolie og Prad búin að fæða tvíburana.  Þau langar að opna fósturheimili ( það væri sniðugt að bíða með að segja frá því Moggi minn góður, þar til friggings heimilið er staðreynd, hef ekki áhuga að vita um fyrirhugaðar framkvæmdir hjónanna, þó göfugar séu), eignast fullt af fleiri börnum.  Þau eru búin að kaupa eða leigja (fréttum ber ekki saman) hús í Frakklandi.

Og Maddonna fær að ættleiða barnið frá Malaví.  Henni finnst gott að fara í sleik við konur, hún hefur aldrei skipt á bleyju og hún var að kaupa lúxusíbúð, ala Jón Ásgeir á Mannhattan, NY.  Hún ætlaði að skilja við húsband, núna eru þau í stöðugum sleik, þ.e. þegar hún er ekki í sleik við vinkonur sínar.

Og Britney.  Nei, nenni ekki þeirri romsu.

Þið sjáið að ég veit heilan andskotans helling um þetta fólk.  Mætti halda að ég væri vakin og sofin yfir klósettferðum þeirra og öllu hinu einka sem mér kemur ekki við. 

En það er ekki þannig.

Ég er einfaldlega fórnarlamb fréttamats fjölmiðlanna, metnaðarleysi og þeirri barnalegu trú þeirra á að fólk hafi sjúklegan áhuga á þessu fólki, þegar það er ekki í vinnunni.

Kannski hafa þeir rétt fyrir sér.  Kannski er eitthvað að mér.  Bítsmí.

Ég stofna stuðningshóp fyrir þá sem kunna að lesa og eru beittir frægafólksuppúrklíningi, þegar við sárasaklaus opnum blöðin til að lesa.

Hér dúndraði ég mér í vegg.

Úje.

Jolie orðin léttari