Fyndið fæðingarþunglyndi?

 

Ég var sko ekki á leiðinni að blogga núna en (enda nýbúin) þegar ég sá þessa frétt um fæðingarþunglyndi karla og að mögulega sé litið fram hjá því.  En ég gat ekki stillt mig.  Mogginn fær plebbaverðlaun vikunnar fyrir myndbirtingu með frétt.

Mér finnst ekkert óeðlilegt við að karlmenn geti þjáðst af samskonar hugarástandi og konur eftir barnsburð.

Það er mikið álag að aðlaga sig að breyttum háttum, svo margt breytist þegar lítil börn koma inn í myndina.  Og svo eru það vökurnar.  Ekki hjálpa þær til. 

Pabbarnir koma mikið meir inn í myndina núorðið og eru þátttakendur í umönnun barnsins til jafns við konuna oft á tíðum.

Þá er það frá...

En ástæða þess að ég hendist hér fram á ritvöllinn er þessi glataða myndbirting með fréttinni.

Simpson fígúran sem gerir það að verkum að ég hélt að það væri verið að grínast með efni fréttarinnar.

Er það hugafar blaðamannsins sem þarna myndbirtist svona skemmtilega?  Að það sé krúttlegur brandari ef staðreyndin er sú að karlmenn þjáist af fæðingarþunglyndi?

Rosalega reynist sumum erfitt að horfast í augu við að karlmenn geti mögulega þurft að kljást við tilfinningalega vanlíðan.

Þetta er Mogganum ekki til mikils heiðurs, það verð ég að segja.

Og stundum er ég ekki hissa á hversu hægt jafnréttinu fleygir fram.

Arg, arg, arg.

Litið framhjá fæðingarþunglyndi karla

Klígjulistinn

 

Ég er hræðilega klígjugjörn og stundum blogga ég um það. 

Vá hvað það getur farið í taugarnar á fólki að mig klígi við tilhugsunina um lýsi.  Fólk flippar út, lýsi er svo hollt.  Ég geri gott betur en að láta lýsi framkalla grænar bólur á húðinni, ég neita að hafa það í mínum ísskáp.  Gæti smitað frá sér.  Og húsband sem tekur selalýsi verður að gera það svo ég sjái ekki til.  Magnaður andskoti. 

Segðu mér við hverju þér klígjar og ég skal segja þér hver þú ert.

Mig klígjar við lýsi, lifur, hrognum, soðinni ýsu og öðru linu og druslulegu sjávarfangi.

Ekki má gleyma hnoðmör, hamsatólg og annarri fljótandi fitu.  Eruðekkiaðdjókaímér?

Tóm glös með mjólkurleyfum kalla á ælukast.

Fita sem myndast ofan á vatni fær mig til að óska mér yfir móðuna miklu.

Hrossakjöt, ég einfaldlega gubba.

Innmatur, allur, án undantekninga snýr við í mér maganum og heilanum.  Ég verð óhuggandi finni ég lyktina af þeim andskotans viðbjóði.

Og borðtuskur, sem hafa verið notaðar til að þurrka upp mjólk og fleira smátt og gott, eru svo látnar liggja við herbergishita og mynda lífríki innan um mat og eldhúsgræjur.  Löggan, hvar er löggan.  Hafið þið fundið lyktina?????

Og það sem er hvað ógeðslegast er smjör sem er fólk gleymir á eldhúsborðinu og er orðið heiðgult og fallegt.  Hvar er aftökusveitin, þetta kallar á að ég fremji eitthvað.

Listinn er lengri, mun lengri en ég legg ekki meira á mig að sinni.

Farin að kasta einhverju (upp).

Súmí.

Örmagna af hamingju

 

Enn ein fíflarannsóknin hefur litið dagsins ljós.  Þessi heimur rannsókna, þar sem hver "selvfölgeligheten" á fætur öðrum er skoðaður er næstum því brjálæðislega fyndinn.

Konur sem eru hamingjusamlega giftar sofa betur og meira en konur í óhamingjusömum hjónaböndum. 

En karlmenn?  Sofa þeir betur ef allt er í fokkings óláni í hjónabandinu?  ARG.

Ég sef þokkalega, takk fyrir og ég er nokkuð happý í mínu hjónabandi. Ég hef aldrei þurft mikinn svefn til að vera glöð og ánægð.  6 tímar er ærið fyrir mig.

Húsband sefur eins og mófó og héðan í frá lít ég á það sem rós í mitt hnappagat.  Hann er greinilega örmagna af hamingju.  Að vera giftur mér gerir fólki hluti.  Spyrjið þolendurna!

Það hefur auðvitað ekkert að gera með það að maðurinn vinnur mikið og óreglulega og hefur meiri svefnþörf þess vegna. 

Hvort kemur á undan eggið eða hænan?

Það má líka rannsaka að hvort að sá sem borðar mikið af gulrótum sofi betur en sá sem úðar í sig spínati.

Eða hvort sá sem notar helvítis klósetthreinsirinn frá Cilit Bang nái betri djúpsvefni en plebbinn sem þrífur allt með Ajax. 

Ég meina, er ekki hægt að nota rannsóknarfjármuni í viturlegri hluti?  Eins og til að finna lausnir á hungurvandanum og öllum þeim hörmungum sem þjá stóran hluta af íbúum jarðarinnar.

Nú er ég farin að verða pirruð, út af engu.  Ég get ekki verið þekkt fyrir það. 

Nei, nei, nei, ég held að ég fari og veki Rósa - Þyrnirósa.

Újeeeee

Nærir svefninn hamingjuna?

Sultufyllerí - hikk

Maður á ekki að hafa rangt við, ég veit það en stundum reyni ég að fara á bak við sjálfa mig og ég lendi alltaf illa í því.

Í kvöld t.d. var ég að fá mér ristað brauð og te, sem í þessu tilfelli er gjörsamlega í frásögur færandi.  Hvað um það, ég stalst til að setja smá sólberjasultu á brauðið mitt, sem er engan veginn sniðugt af því ég er sykursjúk.  Sko, sykursjúkur alki (óvirkur sem betur fer), er eiginlega ekki stærsti vinningurinn í happadrættinu.  Samt er ég ógeðslega ánægð með mína úthlutun.  Dæs.

En aftur að sultunni.  Eftir að ég varð edrú ákvað ég að borða ekki mat sem innihéldi áfengi.  Málið var einfalt, ég borða auðvitað ekki brennivín, frekar en að ég drekk það.  Nónó fyrir mig.  Auðvitað er vín í mat yfirleitt ekki áfengt, vegna þess að maturinn er eldaður og allt ojabjakkið gufað upp.

Þetta er meira svona prinsippmál fyrir mig.  Áfengi er jafnmikið eitur fyrir mig eins og arsenikk er fyrir rottur.  Munurinn á mér og þeim er að ég hef tekið upplýsta ákvörðun um að neyta ekki áfengis, rotturnar slysast á helvítis arsenikkið, aftur og aftur.

Eitthvað fannst mér sultan undarleg á bragðið og ég kíkti á krukkuna.  "Sólberjasulta með Jamaica Rommi" stóð á friggings miðanum.  Þar fór það í vaskinn.  Og ég er að drepast úr hungri.

Og þá mundi ég aftur eftir áfengissultunni sem amma mín bjó til hérna í denn.  Óvart auðvitað.  Eitthvað hafði rabbarbarasultan fengið ranga meðhöndlun því hún gerjaðist og ég og Greta systir komust í viðkomandi sykurleðju og úðuðum í okkur.  Þessi sulta hefur sögulegt gildi og verður skráð í annála okkar systra, því það eru ekki margir sem hafa farið á ærlegt sultufyllerí og það í frumbernsku.  Ha???

Segið svo að maður sé ekki hokinn af reynslu frá blautu barnsbeini.

Farin að lúlla og það gaula í mér garnirnar.

Ég er reyndar að ljúga þessu með garnagaulið, hér er fullt hús matar, en ég hef þennan tendens, ræð ekki við hann, ég verð að búa til dramatík úr öllu, smáu sem stóru.

En þetta var alkablogg í boði Sultugerðar Reykjavíkur.

Nigthy, nigthy!

Ég vil ekki skilja - bara alls ekki

 

Allir eiga drauma, þar á meðal ég.  Efstur á blaði er að ferðast til Kúbu, áður en allt breytist þar á bæ.  Sáum til með það.

Svo langar mig til Kína og, og, og.  Nóg komið af ferðalagaóskum.  Segi peningaveskið mér satt og rétt frá, þá enda ég í London í haust og má vera heppin með það.  Maður er ekki mógúll, það er nokkuð ljóst.  En ég fer og síkrita á ferðalögin.

Og svo dreymir mig um að eiga lítið hús fyrir austan, þ.e. austur á fjörðum.  Seyðisfjörður kemur sterkur inn.  Jafnvel Eskifjörður eða Kommabærinn.  Ætti ekki að væsa um mig þar.  En nú er útlit fyrir að ég verði að sleppa þessum draumi.  Mig langar nefnilega ekki til að skilja.  Ég las í blöðunum að eitt af hverjum þrem hjónaböndum á Austurlandi endi í slútti.

Ég ætla ekki að síkrita mig í hús fyrir austan, flikka upp á það, mála alla veggi sólgula, og taka fagnandi á móti vorinu, til þess eins að lenda í hávaðarifrildi við mitt elskaða húsband og skilja svo við hann - fyrir austan.  Er komin með upp í kok af skilnuðum enda á ég MARGA að baki eins og öllum lesendum þessarar síðu má vera ljóst.

Tökum þetta aðeins lengra, já sýnið mér þolinmæði hérna.  Ef ég myndi flytja í litla götu, segjum á Reyðarfirði, þá myndi ég byrja á því að banka upp á í þeim tveimur húsum sem lægju upp að mínu.  Ég myndi segja, góðan daginn, hefurðu skilið síðan helvítis álverið varð til?  Segjum að það yrði nei, báðum megin, þá sæi ég sæng mína útbreidda.  Einn af hverjum þrem, það stóð í blaðinu.  Nei sá draumur er hér með út úr myndinni.

Svo á ég þann draum að fá stórt hús til afnota, ekki langt frá höfuðborginni og það myndi ég fylla af börnum sem enginn vill eiga, eða hefur tíma fyrir.  Barnalegt kannski, en maður má láta sig dreyma.  Ég sé alveg fyrir mér sjálfa mig í öflugri uppsveiflu út um tún og engi með fullt af litlum ormum sem myndu prakkarast með mér frá morgni til kvölds.  Mikið rosalega væri það skemmtilegt.

Farin að síkrita hús og börn.

Er reyndar að fara að passa Jenný Unu og Hrafn Óla, en foreldrarnir áttu tveggja ára brúðkaupsafmæli í gær og eru á leiðinni út að borða.  Úje.

Helgarfár

Það er einhver helgartryllingur í mér.  Ég hlæ eins og fífl yfir öllu mögulegu og ómögulegu.

Gaman að þessu.

En af því við vorum að tala um húmor.  Hm....

Sé ykkur eftir smá.

Sílspikaðir þrælahaldarar og melludólgar

 Ummæli Jóns Trausta Reynissonar, ritstjóra Ísafoldar, og Daggar Kjartansdóttur, blaðamanns, í garð Geira Gold, sem birt voru í grein tímaritsins Ísafoldar í fyrra, voru dæmd ómerk í Héraðsdómi Reykjavíkur í dag. Þau voru hins vegar sýkn af kröfu Ásgeirs um birtingu forsendna og dómsorðs í málinu í næsta tölublaði tímaritsins Nýs lífs en á þessu ári hafa tímaritin Ísafold og Nýtt líf sameinast undir nafninu Nýtt líf.

Er þeim Jóni Trausta og Dögg gert að greiða Ásgeiri 1 milljón króna í miskabætur með dráttarvöxtum. Jafnfram er þeim gert að greiða Ásgeiri 300 þúsund krónur til að standa straum af birtingu dómsins í dagblöðum og 400 þúsund krónur til að standa straum af málskostnaði. 

Ekki fokka í Geira börnin góð.  Það virðist kosta.

Ég les alltaf Dagbók Þráins Bertelssonar í Fréttablaðinu.  Hann er afburða skemmtilegur penni og húmoristi fyrir utan hvað hann er með skemmtilega vinkla á málefni oft og tíðum.

Og vegna þessa dóms sem féll í dag og Geiri vann með bravör, þá langar mig til að birta örlítinn part úr Dagbók síðustu helgar:

"Það kemur sennilega mörgum á óvart að þrælahald hefur aldrei verið útbreiddara í heiminum en einmitt á okkar tímum.  Þetta er svo hrollvekjandi staðreynd að margir þora ekki að horfast í augu við veruleikann og afneita honum í staðinn.

Hin takmarkalausa hræsni kringum "súludansmeyjar" á Íslandi er dæmigerð fyrir þá afneitun sem gerir þrælahald að arðbærum atvinnuvegi.

Í stað þess að liggja slefandi yfir pöntunarlistum um pyntingatæki eins og taser-rafmagnsbyssum ættu dómsmálayfirvöld að taka á sig rögg svo að maður losni við að sjá gleiðgosaleg andlit á sílspikuðum þrælahöldurum og melludólgum í fjölmiðlum.

Það er í verkahring dómsmálayfirvalda að koma svoleiðis óþjóðalýð í tukthús en ekki að taka þátt í hræsninni sem hylmir yfir með þrælahaldi nútímans.

Þeir sem halda að stúlkur frá fátækum löndum komi hingað til Íslands sér til skemmtunar til að selja sveittum eldri mönnum aðgang að líkama sínum, eru annaðhvort hlynntir þrælahaldi eða siðblindir nema hvort tveggja sé." (Leturbreytingar mínar).

Og aldrei þessu vant þá hef ég engu við þetta að bæta.

Áfram svona.

Ummæli í Ísafold dæmd ómerk

Homo sapiens með attitjúd!

Ég held að Unnur Sigurþórsdóttir, deildarstjóri hjá Húsdýragarðinum í Reykjavík, þjáist af einhverju.

Ég trúi að það gæti verið að hún þjáðist að vinnuleiða..

Eða

svefnleysi...

eða þá bara almennu fúllyndi sem gerir henni ókleyft að vera kurteis við blaðamenn þegar þeir inna hana eftir upplýsingum.

"Við erum ekki endur", segir Unnur þegar hún er spurð að því hvort Húsdýragarður okkar Reykvíkinga taki við fuglum sem fólk finnur á vergangi.

Mér finnst auðvitað bráðnauðsynlegt að vita að fólkið í Húsdýragarðinum sé ekki af andarkyni.  Það er gott að Unnur er búin að koma þessu á hreint.

"Starfsfólk Húsdýragarðsins mælir eindregið með því að fólk leyfi fuglsungunum að vera í friði í náttúrunni.  Þar eiga þeir best heima enda eru foreldrar unganna oft ekki langt undan til að sinna afkvæmum sínum þegar friður gefst til."

Hættið svo að bögga mannfólkið sem vinnur í Húsdýragarðinum og hættið að bjarga þeim fuglum sem þið finnið og eru á vegangi.

Ég held að ég fari ekki með barnabörnin í Mannfólksgarðinn á næstunni.  Mér finnst vanta eitthvað upp á viðhorfið.  Það er attitjúd í gangi.

Ekki „bjarga" fuglsungum

Hemlar í heilanum

 Heiða var að blogga um aðkallandi mál.  Ég vil biðja ykkur að fara inn hjá henni og lesa þessa færslu og svo megið þið linka á hana líka.

Við megum ekki láta setja upp olíuhreinsunarstöð fyrir vestan.  Bara alls ekki.

En að öðru og skemmtilegra máli.  Fyrir mig eða þannig.  Miðað við heilastarfsemina stundum mætti halda að ég væri með hemla í heilanum.

 Það verður seint um mig sagt að ég þekki bíla. Hef reyndar bloggað um kunnáttuleysi mitt hér áður.  Stundum verður vitneyskjuleysi mitt auljósara öðrum en aðra daga.  Ég er nefnilega þeirrar skoðunar að leggja ekki á mig mikla vinnu við að kynna mér það sem skiptir litlu máli.  Ég hef samt verið að reyna.

Í dag áttu eftirfarandi orðaskipti sér stað á kæleiksheimilinu:

Húsband: Var xxxx ekki að kaupa sér bíl?

Moi: Jú, hún fékk hann í gær, hann er ógeðslega flottur.

Hb: Já er það, hvaða tegund?

Moi: Ha, tegund, æi hann er svona silfurgrár, frekar langur!

Húsband: #%%&/%"$=/&$%! Þú ert ferleg, hvað heitir bíllinn okkar?

Moi: (Góð með mig, lagði það á minnið um daginn) Honda Civick

Hb: Jenný, ertu ekki að fíflast (orðinn æstur alveg), hann heitir H-y-o-n-d-ay Sonata. (Örugglega vitlaust stafað). 

Moi: Já ég vissi að það var eitthvað sollis.

Síðan hefur húsband ekki sagt orð.

Ekki halda að ég sé svona tornæm, áhuginn er bara ekki til staðar.

Farin í bíltúr á Hondunni.  Lalalalalala

Cry me a river

Ingibjörg who?

Bíðið aðeins, kannist þið ekki við þessa konu?  Ingibjörg heitir hún.  Ég var að pæla í hvar ég hef séð ana, hm... hugs.... ég held að hún hafi einhvern tímann búið hérlendis.

Ingibjörg, Ingibjörg, Ingibjörg...

Æi já það er hún sem er flutt úr landi.

Jájá, allt í góðu með það.

Annars er Ingibjörg flott kona og þræl klár en maður er nú í stjórnarandstöðu og þá er um að gera að nota allan fjandann.

Segi svona.

Hún kemur örgla heim með haustinu.

Alltílagibless.

Utanríkisráðherra á ferð og flugi