Fyrstir Íslendinga til að spila í Budokan

 

Já, já, Björk ætlar að spila í hinni frægu Budokan höll í Tókíó.

Sú höll varð fræg af því Bítlarnir spiluðu þar.

Á meðal annarra þekktra sveita sem troðið hafa upp í Budokan eru ABBA, Kiss, Guns 'N Roses, Ozzy Osbourne og fleiri.

En það eru ekki margir sem vita að þap er ansi langt síðan Íslendingar stigu þarna fyrst á svið. Árið var 1972 og Íslendingarnir voru Einar Vilberg og Jónas R. Jónsson og þeir tóku þátt í keppni sem hét Yamaha Song Contest og voru valdir úr fleiri þúsund umsækjenda.  Abba var með í þeirri keppni, þá ekki búin að slá í gegn.

Keppnin var send út í beinni um Japan og Ástralíu.

Hér í spilaranum mínum (neðsta lagið, hlustið endilega), er lagið þeirra "When I look at all those things", en í kjölfar keppninnar í Budokan var gerður við þá félaga plötusamningur í Japan.  Á bakhlið skífunnar syngur Jónas R. hugljúft lag á japönsku, já japönsku, segi ég.  Einhverntíma skelli ég þeirri upplifun í spilarann.

Sinfóníuhljómsveit Tókíóborgar spilar með þeim félögum þetta litla lag. 

Vó ég er gift frægum manni, Budokanfrægum sko.  Verð að elda eitthvað gott handa honum í kvöldmatinn, en það verður ekkert andskotans Saki með matnum.

Svona fennir nú yfir sporin með tímanum.

Budokan er flott höll, jájá.

Björk á það heldur betur skilið að koma fram þar.

Lalalal

Smá sögutími í boði hússins.

Það má svo geta þess í leiðinni að þessi plata hefur aldrei verið fáanleg á Íslandi og það var ekki fyrr en í fyrra að maðurinn minn komst yfir eintak af þessari japönsku plötu á Ebay, þar sem hún gekk kaupum og sölum fyrir frekar mikla peninga.

Björk spilar í hinni frægu Budokan-höll

Ætli það hafi verið troðið út úr dyrum í nördaparadísinni?

 

Ég sá þessa frétt í gær og hugsaði með mér, nehh, ég nenni ekki einu sinni að blogga um þetta, þeir á Draugabarnum á Stokkseyri eru of hallærislegir plebbaprjónar til að maður fari að gefa þeim spott.

En svo hefur dagurinn liðið og engar fréttir af hjákonuballinu hafa komið í fjölmiðlum.

Var þetta kannski bara brandari, misheppnaður að vísu, en tilraun til fyndni?

Mér finnst að það hljóti að hafa fokið í einhverjar eiginkonur, ef þær eru svo illa giftar að eiga menn með hjákonur og draga þær með sér á ball svona beint upp í opið ógeðið á eiginkonunni.

En svo laust niður í kollinn á mér dásamlegri hugmynd.

Kannski fundu eiginkonur og hjákonur samtakamáttinn, föttuðu að þær eru í tygjum við örlagaplebba og halloka hámarksins og hafa dömpað þeim við undirleik hljómsveitarinnar Karma þarna á þessum guðsvolaða draugabar sem er hallærislegri en Bingóið í Vinabæ.

Ég er eiginlega viss um að þetta hefur farið 10-0 fyrir stelpunum og karlarnir eru nú aleinir heima, nema þeir hangi með eigendum Draugabarsins, sem nú mun bera nafn með rentu, því þangað á ekki eftir að koma kjaftur, sem vill ekki fá á sig hallokastimpil.

Ójá - konur rúla..

Sisters are doing it,

Úje

Frumlegasta hjákonan verðlaunuð

Bölvað ekkisens pirringsblogg

 

Ég hef verið öllu pirraðri í dag en mér er hollt.  Hvað get ég sagt?  Ég er mannleg.

Mig var farið að gruna að það væru tvö almanök í gangi hérna í Seljahverfinu og sá hluti hverfisins sem er með öðruvísi dagatal en mitt, heldur að það sé gamlárskvöld.  Það er sprengt svo ógeðslega mikið að ég er að fara yfir um hérna.    Eldhúsglugginn titrar og skelfur.  Af hverju geta sumir drengir ekki orðið að fulltíða mönnum, jafnvel þó það standi á skilríkjunum þeirra að þeir séu komnir vel yfir fermingu?

Okokok, tuð skilar engu, held ég, en til vonar og vara held ég áfram.

Ég horfði á Áramótaskaupið núna áðan og nú fannst mér það lágmarksfyndið.  En það er ekki við Skaupið að sakast, það eru hryðjuverkamennirnir í hverfinu hérna, sem akkúrat núna senda ýlusprengjur í seríum,  sem eiga sök á húmorsleysi mínu. 

Annars skil ég ekki af hverju fólk býst við að liggja í brjálæðislegum hláturskrömpum í þúsundatali, yfir klukkutíma þætti, sem á að höfða til sem flestra.  Ég brosi eða hlæ nokkrum sinnum og þá er ég ánægð.

Sá sem sér um Skaupið hverju sinni hlýtur að vera óvinsælasti starfsmaður á landinu, ef frá er talið starfsfólk TR, en það fólk gæti gert betur.  Þar skilur á milli Feigs og Ófeigs.

Húrra Skauparar.  Þið eruð krútt.

Og svo er þetta með hana Björk og vodkaflöskuna sem hún á að drekka sinnum einn í viku.  Mér fannst þetta lélegur djók og mér datt ekki í hug, í eina míkrósekúndu að hún hefði sagt þetta, hvað þá heldur að hún drykki vodkafjandann.  Hún er listamaður sem vinnur að sinni list og gerir það vel, og væri ekki stödd þar sem hún er ef hún væri maríneruð í vodka allan ársins hring.  Það sem fólki dettur í hug. Bölvað ekkisens kjaftæði.

Ég held að ég þjáist af jólasorg.  Það er alltaf svo mikill tregi í mér þegar ég tek niður skrautið, þó ég sé dauðfengin í aðra röndina að allt sé búið.  Þetta heitir að vita ekki í hvorn fótinn maður á að stíga.  Er ég að koma eða er ég að fara?

Nú er ég búin að pirrast í bili og líður svona líka ljómandi vel, ef ekki væri fyrir skipan Össurs í stöðu Orkumálastjóra.  Mikið rosalega hlakkar mig til að heyra ráðherrann rökstyðja stöðuveitinguna.  Það hlýtur að gerast í næstu viku.

Lovejúgæs og sorrí yfir pirringnum.

Allir dagar koma bara ekki innpakkaðir í gjafapappír, þeir koma í brúnum, rifnum bréfpoka, tættir og sveittir og botninn við það að detta úr.  Ójá.

That´s live for you!

Cry me a river og nú eru það ekki bara orðin tóm.  Hlustið á Lulu og Jeff Beck taka þetta frábæra lag. 

Gæsahúð

 

Persona non grata?

 

Nú hefur Borgarleikhússtjóri, Guðjón Pedersen, tekið leikhúsgagnrýnandann Jón Viðar Jónsson út af frumsýningargestalistanum.  Hann þarf héðan í frá að borga sína miða sjálfur, vilji hann sjá sýningar í leikhúsinu.

Þetta gerir leikhússtjóri vegna þess að honum finnst gagnrýnandi sýna áhorfendum vanvirðingu með þeim orðum sínum, í ritdómi, að það stafi nálykt af Borgarleikhúsinu og eitthvað fleira nefnir hann til, máli sínu til stuðnings, eins og lesa má hér.

Nándin er of mikil í þessu gluggatjaldaþjóðfélagi.  Nú veit ég ekkert um hversu góður/slæmur gagnrýnandi Jón Viðar er, en ég minnist þess í gegnum tíðina að það hafa orðið heiftarleg viðbrögð frá leikhúsfólki, þegar sýningar eru teknar niður.  Ekki bara af þessum gagnrýnanda.

Þrátt fyrir heiftarleg skrif finnst mér samt ekki mjög fagmannlegt að svipta manninn, sem vinnur við leikhúsgagnrýni, frumsýningarmiðum, það er eins og leikhússtjórinn sé að bregðast við eins og móðgaður smákrakki.

Reyndar finnst mér þetta með nályktina frekar ósmekklegt, en ég hef á tilfinningunni að það sé ekki til siðs víða að skutla gagnrýnendum í leikhúsi út af listum, lýsa þá persona non grata, af því leikhússtjóranum líkar ekki orðalagið í krítikinni.

Það er klént.  Hehemm.

Ég held samt að Jón Viðar sé frekar svona pirraður karakter, án þess að ég geti fullyrt neitt um það og ég held líka að það þurfi heilagan mann að láta hann ekki fara í taugarnar á sér, þ.e. ef viðkomandi á hagsmuna að gæta.  Hann fer stundum villt í mínar pirrur og er ég nú bara leikhúsgestur og lesandi.  Finnst hann allt að því illkvittinn á köflum.  En samt krútt.  Æi skiljið þið?

En báðir aðilar verða að kippa þessu í liðinn.  Þetta er ekki áhugamannaleikhús hérna, heldur Borgarleikhúsið og Jón Viðar er gagnrýnandi sem fólk les. 

Kiss and make up guys.  Þetta eru ekki neitt sérstaklega fagleg vinnubrögð á hvorn veginn sem er.

P.s. Svo held ég að mikilvægi gagnrýnenda sé dálítið ofmetið hérna.  Aldrei nokkurn tíma læt ég þá hafa áhrif á mig, hvorki er varðar tónlist eða leiklist. En ég les hana alltaf, ójá og svo ber ég saman við mína eigin upplifun.  Ég held hreinlega að fólk láti ekki segja sér hvað það á að sjá og hvað ekki.

En ég hef kannski ofurtrú á manneskjunni.

Úje og koma svo!

Eymdin og sorgin sem selja

Nú, þá er þessi fyrsti virki dagur nýs árs, senn á enda runninn.

Einhverjir strákar á öllum aldri geta samt ekki hægt að sprengja, hér eru drunur eins og á átakasvæðum.

Ég er búin að lesa bókina um hana Bíbí og var búin að lofa að blogga um hana, fyrir bloggvini mína og ég veit, satt best að segja og aldrei þessu vant, hvað mér finnst.

Ég hef svo klofnar tilfinningar gagnvart efninu.  Bókin er vel skrifuð, auðvitað, það fara ekki margir í pennann hennar Vigdísar.  Viðfangsefni bókarinnar, hún Bíbí Ólafsdóttir, er líka frábær alþýðukona, sem fær heldur betur að finna fyrir lífinu.  Hún heldur samt ótrauð áfram, eftir hvert einasta skipti sem settur er fyrir hana fótur. Stundum er hún sjálfri sér verst, stundum fær hún utanaðkomandi aðstoð við áföllin, alveg eins og gengur í lífinu, ég ætti að þekkja það.

Þetta er sem sagt góð bók, ef ég á að lýsa henni á einfaldan hátt.

Burtséð frá ágætri bók um Bíbí, þá er eitthvað í tíðarandanum, sem gerir það að verkum að fólk hópast í eymdina og sorgina hjá öðrum, eins og við viljum geta fylgst með af kantinum, án þess að vera beinir þátttakendur, kíkja úr öruggri fjarlægð á sársauka og sorg náungans.  Eins og við höfum sterka þörf fyrir að fá áþreifanlega sönnun þess að við séum í ágætis málum sjálf.

Ég held að ég tjái mig ekkert sérstaklega um þetta mál frekar í bili.  Enda vart búin að hugsa það til enda.

Ég las Harðskafa Arnaldar Indriðasonar.  Ég las hana af því að ég hafði ekkert betra að gera.  Hef aldrei verið fyrir sakamálasögur.  Mér fannst hún fyrirsjáanleg, fyrirsjáanleg og fyrirsjáanleg.

Það kannski kemur til að því að ég beitti minni alkunnu lestrarreglu, sem ég nota á bækur með óræðan endi, ég tékkaði á sögulokum þegar ég var komin inn í miðja bók, en ég hef þetta fyrir reglu, þar sem mér leiðist spenna og get þá lesið bókina í rólegheitum í staðinn fyrir að stressa mig á hverjir enda uppi dauðir, hverjir sem sökudólgar og hverjir sem sigurvegarar. 

En...

hún var samt fyrirsjáanleg.

Og hananú

og úje 

 

 

Menn með perlufestar eru algjörlega sneyddir kynþokka

 

Þegar ég er gagnrýnin og pirruð út í það sem er að gerast í heiminum og einkum og aðallega í íslensku samfélagi, þá fæ ég gjarnan skammarpósta.  Stundum, en bara stundum, á ég þá skilið.  Á það til að  vera ansi fljót í förum á undan sjálfri mér.

En þeir póstar sem mér er verst við eru þessir fáu en öflugu skammarpóstar sem ég fæ frá fólki sem heldur því fram að þeir sem séu í góðum bata edrúwise eigi ekki að vera með pirringsblogg, að það sé jafnvel merki um lélegan bata.   Nú geta þeir mundað lykilaborðið, því ég blæs á það blaður og kem hér með eina skelfilega neikvæða færslu um gerviskartgripi og lélegan smekk ákveðinna karlmanna á sjálfskreytilist.

Í dag var hengt blikkdrasl í barminn á ellefu Íslendingum.  Forsetinn gerði það heima hjá sér at Bessastadir.

Þetta er ábyggilega allt hið vænsta fólk, enda er ég ekki að blogga um það, heldur bévítans pjátrið sem hengt er utan á það.  Hvað ber sá úr býtum, áþreifanlega, sem fær orðu?  Plístell.

Hvað er það með orður og venjulegt samfélag?  Af hverju finnst mér eins og svona tildur og hégómi eigi heima í löndum með kónga og drottningar, ekki í samfélagi eins og okkar sem allir eiga að vera jafnir.

Kannski af því að það eru ekki allir jafnir?  Dhö!

 Gæti verið.  Jájá, búin að kveikja ljósin og komin heim en sé tæpast útúr augunum.  Maður var eitthvað verulega fjarverandi þegar Gussi útdeildi toppstykkinu. (Jeræt, fremst í röðinni).

Mikið skelfing vildi ég henda svona hallærissiðum út í ysta haf.  Líka perlufestum á Forseta og Borgarstjóra, Sendiherra og  þess hátta fólk með stórum staf.

Ég hef ofnæmi fyrir mönnum með perlufestar og slíkt dinglumdangl og hugsa alltaf: Vá hvað hann hlýtur að vera hégómlegur þessi, getur ekki haft mikinn tíma í vinnunni, alltaf í speglinum bara.

Nú, en ég ræð engu, nema þessum auma einkafjölmiðli mínum sem ég ætla að nota á nýju ári til þess að rífa enn meiri kjaft en í fyrra.  Blogga um hvernig mér gengur edrúmennskan og neita að fara í neinar felur með minn fíknisjúkdóm og svo ætla ég að gera heiðarlegar tilraunir til að vera skemmtileg í leiðinni. Svo verður það kirkjan og trúmálin, pólitíkin og fjölmiðlarnir og jájá, ekki hörgull á bloggefni.  Sei, sei, nei.

Kommon, einhvers staðar verður nóboddí eins og ég að hafa vettvang.

Djö.. sem við bloggarar vorum krúttlegir í Áramótaskaupinu

Kikkmítúðebónsandbætmíasvell.

Úje

Ellefu sæmdir heiðursmerkjum

Bloggannáll 2007 - Fyrri hluti

 

Ég byrjaði að blogga í lok febrúar á árinu.  Ég vissi ekki hvar ég ætti að staðsetja mig en ákvað síðan að blogga um allt sem mér dytti í hut, ekki bara edrúmennskuna mína.

Í mars hafa klósettþrif verið mér afskaplega hugleikin, ekki nema von að ég hallist að þunglyndi í þeim mánuði, hann er hvorki vor né sumar, vetur eða haust.

í apríl er ég enn að hafa allt á hornum mér og er farin að gera lista yfir leiðinlega hluti mér til skemmtunar.

Í maí var ég að blogga mikið um stjórnmál, en ég hef verið illa pirruð á sumarstarfsmönnum Moggans, eins og sjá má hér.

Í júní var ég m.a. að velta fyrir mér mínum skófetisma og hugsaði nokkuð stíft um Imeldu Markos.  Áhugamálin eru vissulega misjöfn eftir mánuðum.

Í júlí var Ellý Ármanns farin að pirra mig soldið mikið með löngu og berorðu fyrirsögnunum sínum, ég gekk skrefi lengra og skrifaði nokkrar færslur í hennar anda.  Hér er dæmi.

Og í ágúst var ég aftur í pirringskasti út í klobbafærslurnar hjá Ellý og skellti þessum rudda inn til að mótvægisjafna.

Nú legg ég ekki meira í þennan annál í bili. 

Tek rest á morgun.

Sem betur fer eru bara ein áramót á ári.

Farin, bókhald bíður.

 

Áramótaheit? - No way José

Það er varla kjaftur sem ég þekki og tala reglulega við, sem strengir ekki einhverskonar áramótaheit.

Áramótaheit eru plágur.

Þau eru oftar en ekki kæfð í fæðingu, því lundarfarið okkar er þannig að við erum meyr og lítil í okkur eftir jólin og áramótin, þegar allt hátíðahald er á enda og myrkrið eitt ríkir og fólk missir móðinn, þegar kemur að því að breyta einhverju stórvægilegu á þessum tímamótum.  Í raun ætti að strengja áramótaheit á Jónsmessunni, þegar allt er bjart og hlutirnir verða svo syngjandi léttir.

Aldrei stigið á stokk.

Ég er forstokkuð að þessu leyti.  Ég hef aldrei strengt áramótaheit.  Ég þekki nefnilega sjálfa mig og veit að ég fer í algjöran mótþróa, þegar ég ákveð að gera eitthvað til betrunar og forsendurnar eru bara þær að það er að koma nýtt ár.  Það er bara ekki nægjanleg hvatning finnst mér og þess vegna veit ég að það verður brotið nánast samstundis og uppskeran verður samviskubit og tilfinningin af að ég sé veiklunduð og skortur á sjálfsaga sé algjör.

Öðruvísi áramótaheit.

Samt má segja að ég strengi einhverskonar áramótaheit.  Ég ákveð nefnilega um hver einustu áramót, svona inni í sjálfri mér (og segi engum frá, þið þegið yfir þessu við heimspressuna)að ég ætli að hafa ennþá meira gaman á nýju ári en því síðasta.  Stundum skvetti ég með þessu loforði til sjálfrar mín, fyrirætlun um að verða betri manneskja með hverjum deginum, svo fremi sem mér er það mögulegt.

Einn dagur í einu.

Það má segja að á hverju kvöldi strengi ég heit, í huganum, ein með sjálfri mér, áður en ég sofna.  Ég ákveð að ég ætli að vera edrú þegar ég vakna að morgni og þar til ég leggst til svefns að kvöldi.  Það er vinnuaðferð í edrúmennskunni og  einn dagur í vöku er cabát það sem ég treysti mér til að höndla í loforðum gagnvart sjálfri mér.  Og það hefur gagnast mér ágætlega í bráðum fimmtán mánuði.

Ég mun ekki "áramótaheita" eftirfarandi:

Að hætta að reykja.

Að fara í líkamsrækt.

Að borða hollt (geri það nú þegar svona oftar en ekki)

Að ganga meira.

Að vera hagsýnni en ég er.

Að fara í sólarlandaferð eða til Kúbu, þangað sem mig langar mest af öllu til að koma.

En...

..ég hef allt ofangreint í huga og meira til.  Á hraða snigilsins stefni ég hátt.  Hátt á minn mælikvarða sko.

Eftir að hafa verið í myrkrinu lengi og náð inn í dagsljósið er allt annað hjóm eitt.  Nái ég að vera í ljósinu, allsgáð innan um þá sem ég elska, vantar mig asskotann ekkert frekar.  Það sem veitist mér umfram það lít ég á sem verðlaun eða bónus.  Ekkert flóknara en það.

Lestirnir eru svo dægradvöl, sem ég losa mig við ef ég er í stuði og löngunin kemur yfir mig.

Þannig...

að nú er bara að haffa kaman og lifffa því lífi sem mér hefur verið afhent.

Falalalala og úje.

Dem, dem, dem

 

Fimmhundruð fjargvirði og fjúkandi fasanar.

Það er uppselt á Jesús Súperstar fram í janúar.

Jólin ónýt og nýárið líka.

Ég hef ekki séð þetta verk nema sinnum sex í fleiri en einu landi.

Í hvert skipti hefur það verið eins, Jesúsarnir renna saman í eitt. Heródesinn hefur verið flottastur í öllum stykkjunum.  Hann er nefnilega ekki útþynntur sem karakter í verkinu.  Ætli það hafi gleymst í þessum stykkjum sem ég hef séð að gera hann marflatan eins og alla hina?

Jæja, það er ekki hægt að fá allt í þessum heimi. 

Ég lifi það af, kannski ég fari bara og sjái eitthvað sem ég hef ekki séð áður.

En bömmerinn er að mögulega, bara mögulega, er þessi sýning með Krumma í aðalhlutverki, eitthvað bitastæðari en hinar.

Les gagrýnina og tékka svo.

Sounds like a plan?

Úje og falalalalalala

 

Uppselt á fyrstu 10 sýningar á Superstar

Bókað mál

 

Jólin koma, það er á hreinu og ég veit hvar ég verð, bæði á aðfangadagskvöld og á jóladag.  Þvílíkur léttir.  Við verðum stórfjölskyldan, heima hjá frumburði.  Meira pláss og sonna.  Tjékk, tékk.

Búin að taka helming bókaskápa í gegn. (Dúa, þú átt eftir að verða stolt af vinkonu þinni).,  Vá, mikil vinna, það getið þið bókað.  Búin að grisja, 4 fullir kassar standa og bíða eftir að komast í jólafrí niðri í geymslu.  Þeir munu verða þar lengi.  Suss og tékk, tékk.

Búin að búa til ís fyrir jóladagsboðið. 

Uppskrift:

6 eggjarauður

1 bolli púðursykur þeytt saman, lengi, þar til ekki arða af kornum er eftir í jukkinu.

1 peli þeyttum rjóma blandað varlega saman við.

1 marensbotn muldur út í.

Sett í form og fryst, Tékk, tékk.

Mjög mikil sykursprengja.

En að öðru.

Sá að David Backham ætlar að gefa Viktoríu bók í jólagjöf.  Hún segist aldrei hafa lesið bók.

Aldrei of seint að byrja að lesa.

Ó, þorrí, þetta mun vera myndabók.

Later.

Falalalalala.