Núll á Leifsgötu

 

Það ríkir sorg í Leifsgötufjölskyldunni.

Kisinn hennar Jennýjar Unu, sem hún skírði Núll er stokkinn að heiman.

Hann er nýlega farinn að vera úti er með kubb í eyra þannig að hægt er að koma honum til skila ef hann kemur í leitirnar en hálsbandið sitt var hann ekki með.

Ég bið ykkur öll sem búið nálægt Leifsgötu að kíkja eftir kettinum bak við hús og í garða.

Á heimilinu ríkir algjör sorg.

Farin aftur í rúm, er með sótthita dauðans.

Ég er með klikkaðan og margklofinn persónuleika - ég sverða

Ef eitthvað er að marka vísan mann sem sagði einu sinni við mig að það væri nóg að líta í bókaskápa fólks til að komast að því hvaða mann það hefði að geyma, þá er ég í vondum málum. 

Ég á nefnilega ógrynni bóka í bókstaflega öllum kategóríum nánast.  Ég lýg því ekki.

Ég er að passa elsta barnabarnið ennþá hér vestur í bæ og í dag í mínu persónulega hitakófi og flenskuskít vantaði mig eitthvað að lesa.

Og ég fór í skápa minnar elstu dóttur.

Lagasafnið, lagabækur aðrar, bækur um skipulagsmál, krimmar og skáldsögur af betri gerðinni ásamt slatta af ljóðum og bókum um uppeldismál.

Ókei, frumburður er samkvæmt þessu praktískur fagurkeri með kæruleysislegu ívafi.

En hvað myndi mæta svona "bókasálfræðingi" ef hann kæmist í mína skápa?

Ó mæ godd, hann myndi láta leggja mig inn.

Íslenskar þjóðsögur og ævintýri, Þórbergur eins og hann leggur sig, Laxness nánast komplett, öll íslensku ljóðskáldin sem telur að nefna.  Fagbókmenntir um ýmis mál sem ég ætla ekki að telja upp hér.  Alkabókmenntir, sálfræðibókmenntir, skáldsögur eftir almennilegt fólk, síma- og fyrirtækjaskrá fyrir Reykjavík frá 1914 og svo auðvitað Íslendingasögurnar og helvítis Heimskringla sem felldi mig í orðsins örgustu fyrir jólin þegar hún datt í hausinn á mér og er þá fátt eitt upp talið.

Ég er samkvæmt bókaskápnum mínum í vondum málum, ég er smali, ég er nörd, ég er bókabéus, ég er með klikkaðan margklofinn persónuleika.

Það getur kallað á djúp sálræn vandamál að alast upp hjá fólki sem telst aldamótafólk s.l. aldar en það er rosalega skemmtilegt.

En ég endurtek það sem maðurinn sagði hér um árið:

Segðu mér hvað þú lest og ég skal segja þér hver þú ert.

Jájá, farin upp í rúm að lesa.

Kommon Geir - "show us how it´s done"

Það var landlægur siður meðal heilbrigðisstarfsmanna lengi vel að segja "við" í tíma og ótíma þegar þeir töluðu við sjúklingana.

Eigum "við" að borða?  Eigum "við" að pissa og eigum "við" ekki að hvíla okkur.

Sem betur fer hef ég bara lent í þessu einu sinni á spítala en þá spurði hjúkkan mig hvort "við" ættum ekki að borða svolítið.

Ég svaraði því auðvitað til að hún mætti eiga allan matinn minn og "við" myndum því verða saddar og sælar af sjúkrahúsmatnum.

En...

Það slær mig sem svona "við" dæmi þessi hvatning Geirs Haarde um að "við" (the people) þurfum að búa okkur undir tímabundnar fórnir.

Í fyrsta lagi þá má Geir sjálfur ganga á undan með góðu fordæmi og svo hinir í ríkisstjórninni hver á fætur öðrum þ.e. ef þeir droppa við á landinu.

Í öðru lagi þá treysti ég því alls ekki þegar ráðherra í núverandi ríkisstjórn heldur því fram að eitthvað sé tímabundið.  Bara alls ekki.  Það stendur ekki steinn yfir steini ef ég fer að bera saman orð og efndir þessa fólks.

Ég held að ég sé orðin að brjáluðum anarkista svona stjórnmálavæs vegna þess að það er ekkert að gerast finnst mér og þeir sem ég styð komast náttúrlega ekki að til að breyta neinu.

En ég fer ekki fet, er byrjuð að færa fórnir og er nokkuð sátt við það bara.

Spara eins og mófó börnin góð.

Geir drífa sig, sýndu okkur hvernig þú gerir svo "við" getum tekið þig til fyrirmyndar.

En ég er ekki í vondu skapi lengur, ég er hins vegar með bullandi hita, hlusta- og beinverki þannig að ég á ótrúlega bágt.

Fyrirgefið meðan ég græt úr mér augun.

Færa fórnir minn afturendi. 

Þurfum að búa okkur undir tímabundnar fórnir

Kóngurinn á Krít

Danir segja að íslenska viðskiptamódelið eigi undir högg að sækja.  Vá, hafa þeir komist í heimilisbókhaldið hjá mér?

Mitt einfalda inn - út - inn - út, eða debbi og kreddi eru ekki að gera sig nægjanlega vel þessa dagana.

Og þegar viðskiptamódelið klikkar þá er bara að breyta því.

Þú getur hætt að lifa, horfa á sjónvarp, lesa blöðin og skafið matinn af berum steinunum eins og kerlingin forðum. Jájá, ekki spurning.

En án gríns, ég er ekki sérfræðingur í heimilisrekstri en ég veit þó að ef fyrirtækið er ekki amk. nokkurn veginn á sléttu þá ber mér að gera eitthvað í málinu.

Og þess vegna er ég í því þessa dagana að hugsa upp á nýtt, tæta í burtu óþarfann (nánast allan, ekki að það hafi verið neitt svakalega mikið af honum) og haga mér eins og ábyrgur eigandi þessa örrekstur sem við erum með hér við hirðina.

En...

Mér finnst ég ekki eiga neitt bágt, ég vorkenni mér ekki afturenda, ég er yfirleitt nokkuð glöð og sæl með mitt en mikið skelfing myndi það gleðja mig og herða mig í kreppunni ef ráðamennirnir myndu ganga á undan með góðu fordæmi.

Ég er reyndar á því að ráðherrar, borgarstjórar og aðrar silkihúfur geti keyrt sína bíla sjálfir, nema við opinberar uppákomur.  Bara svo ég nefni eitt ördæmi hérna.

Hver í andskotanum ákvað að þeir ættu að veiða lax, spila golf, kaupa glæsikerrur og ráða einkabílstjóra?

Það hlýtur að hafa verið kóngurinn á Krít - sem étur ma....

Lesið þennan pistil hér, hann segir allt sem segja þarf og gott betur.

Íslenska viðskiptamódelið á undir högg að sækja

Enn í vondu skapi - Só?

Ég er yfirleitt ekki í vondu skapi.  Það á það til að snöggfjúka í mig og svo er ég eins og gullfiskarnir, ég gleymi því nánast strax og held áfram að hafa gaman.

Einfalt og þægilegt.

En sumir dagar ættu ekki að vera til.  Þessi er einn af þeim.

Einhver sagði í athugasemdakerfinu mínu að ég ætti ekki að eyða tímanum í að vera reið.  Örugglega rétt, en ég hef tekið upplýsta og meðvitaða ákvörðun að vera bálill þar til þessi dagur er á enda runninn.

Það var kominn tími á smá túrbúlans.

Stundum þarf maður einfaldlega smá illsku til að dusta örlitið af uppsafnaða rykinu á sálinni.

Ég játa reyndar að ég missti mig í gamalt mynstur.  Ég lét utanaðkomandi fólk, að vísu töluvert nálægt mér, afa áhrif á líðan mína, þrátt fyrir að ég viti að ef ég ætla að láta stjórnast af framkomu annarra í minn garð þá get ég alveg eins flutt lögheimilið mitt í næsta rússíbana bara. 

Ég er búin að gera það sama og síðast þegar það fauk illilega í mig.

Ég þurrkaði af - var enn ill - ég setti í þvottavél - var enn ill - ég eldaði mat- það sauð meira á mér en friggings matnum - ég tók til á lóðinni - okokok, ég er hætt.  Þið hljótið að skilja hvert ég er að fara þaeggibara?

Hehe, svei mér ef ég er ekki öll að koma til.  Gott ef ég er ekki farin að brosa og blakta augnhárunum.

Æi lífið er sætt og súrt og heill hellingur þar á milli.

Og svo tók ég út færslu sem ég geri helst ekki. 

1-0 fyrir mér, ég gerði mistök.

En ég ætla að vera ill í 57 mínútur í viðbót.

Farin að einbeita mér að því.

Úje.

Í vondu skapi

Ein af múr- og naglfestum hefðum M.R. eru tolleringar á busum.

En svo koma hinir skólarnir á eftir og reyna að toppa hver annan í sniðugheitum oft án þess að nokkur skenki því þanka hvernig áhrif þetta hefur á unga fólkið sem er að byrja í skólanum.

Ég á tvær dætur sem gengu í M.H. 

Sú elsta kom heim ölli í slori og ógeði en henni hafði verið dýft ofan í fiskikar fullt af úrgangi.  Svo var hellt yfir hana hveiti eða lími minnir mig.  Djöfuls viðbjóður.

Sú yngri fékk viðlíka yfirhalningu þó ég muni ekki í augnablikinu nákvæmlega hvernig sú vígsla var en sú stutta var ekki par hrifin.

Hvað er að skólastjórum þessara skóla?

Af hverju stöðva þeir ekki þetta ofbeldi?

Þarf allt að vera svona hipp og kúl og frjálslegt að það megi þjösnast á nýnemum með líkamlegu eg/eða andlegu ofbeldi?

Svona fíflagangur er algjörlega úr takt á tímum sem eiga að teljast upplýstir.

Annars er ég í vondu skapi en það breytir ekki því að ég er algjörlega á móti busavígslum yfirhöfuð.  Líka þegar lífið brosir við mér.

Arg.

Varað við busavígslum

"En mamma það fá allir að fara"

Mörgum er alveg svakalega illa við reglurnar um útivistartíma.  Ég hef svo sem ekkert verið að pæla í þeim eftir að stelpurnar mínar komust til manns en stundum kastast ég til baka í tíma og þá sérstaklega á haustin þegar skólarnir byrja.

Ég var þarna einu sinni.  Ég er fegin að það eru til reglur um útivistartíma - sem viðmið fyrir foreldra sem eru að vandræðast með mörkin en fyrst og fremst tekur maður ábyrgð á sínum börnum sjálfur.

Ég held að ég hafi verið leiðinleg mamma að þessu leyti ég var glerhörð á útivistartímum.

Á veturna sá ég ekki tilganginn í að stelpurnar mínar væru úti eftir kvöldmat þegar þær voru í skóla, nema frumburðurinn í Hagaskóla og hún var frekar stillt og hegðun hennar kallaði ekki á sérstakar aðgerðir í þeim málum.

Stelpurnar mínar voru í fimleikum og eftir daginn voru þær svo þreyttar að þær borðuðu og tóku því svo rólega.

Ég var aldrei hrædd við "en mamma það fá allir að fara/gera" fyrirkomulagið.  Mér gat ekki staðið meira á sama.  Af fenginni reynslu þá veit ég að ekkert barn skaðast af ákveðnum ramma og reglum.  Sumt leyfir maður sér einfaldlega ekki að taka sénsa á.

Eins og unglingapartíum, ferðalögum í skíðaskála og svo framvegis.

Ónei, það var ekki í umræðunni.

Stelpurnar mínar voru ekki yfir sig hamingjusamar yfir að það var náð í þær í allar skólatengdar skemmtanir.

En þannig var það bara.  Ég er steinhörð á því enn í dag að þú tekur ekki sénsa með börnin þín.

Reyndar náði ein þeirra (engin nöfn) að detta í það 15 ára á skólaballi sem haldið var í Hinu Húsinu, þ.e. hún komst aldrei þangað var orðin drukkin áður en rútan lagði af stað og bílstjórinn skildi hana eftir í frosti og snjó svoleiðis á sig komna.

Maður getur nefnilega engum betur treyst en sjálfum sér fyrir börnunum.

Þetta var skelfileg upplifun og var ALDREI endurtekin.

En þetta útivistarfyrirkomulag er eilífur höfuðverkur á mörgum heimulum í byrjun skólaárs.

Æi hvað ég er fegin að ég er laus.

Úff, ég hef nefnilega mildast svo með árunum.  Byði ekki í það ef ég ætti að ala upp börn og unglinga í dag.

Sjitt.

 

Breyttur útivistartími barna og unglinga

Á leiðinni á barinn

Ég vaknaði fyrir allar aldir í morgun og var síðan eins og uppvakningur fram yfir hádegi.

Þrátt fyrir að ég hafi á stefnuskránni í mínu edrúlífi að leggja mig ekki á daginn verður kona stundum að gera undantekningu.  Ég hreinlega gat ekki haldið augunum opnum og ég svaf í þrjá tíma.

Ég var örugglega klukkutíma að jafna mig eftir þetta svefnafbrot mitt og sat og glápti út í tómið algjörlega ófær um að fá líkamann í gang.

Og mig hafði dreymt - róleg ætla ekki að segja ykkur að mig hafi dreymt að ég væri í Boston en að það hafi samt verið Reykjavík og ég hafi verið í fylgd Sam Shepard sem var samt ekki hann heldur maðurinn minn.  Ónei.  I´ll spare you the details.  Draumar eru aldrei í frásögur færandi eða nánast aldrei.

En eins og svo marga óvirka alka þá dreymdi mig að ég var einbeitt á leiðinni að fá mér í glas.

Í draumnum var ég  jafn forstokkuð og ómerkileg og í neyslunni, ég reiknaði út hvert ég gæti farið til að enginn sæji mig drekkja mér í glasinu og hvað ég ætti að kaupa sem myndi virka fljótast svo ég gæti haldið feluleiknum áfram þegar ég kæmi heim.

Ég var nokkuð góð með mig í draumnum.  Fannst ég sniðugt en var samt með móral.  Ég man að ég hugsaði að það yrði vont mál ef þetta kæmist upp, þá myndu allir hætta að treysta mér.

Áður en ég var komin inn á barinn og á kaf í flöskuna var ég vakin af mínum þokkafulla helmingi sem var orðin hræddur um að ég væri önduð í svefni.

Og eins og fleiri alka sem dreymir að þeir séu á leiðinni á fyllerí var léttirinn ótrúlegur yfir að þetta væri bara draumur.

Svona drauma dreymdi mig reglulega fyrsta árið eftir meðferð, þeir koma sjaldnar núna en í draumunum er maður með allt klækjabatteríið úti.

Heilinn getur svo sannarlega gert manni grikki.

Mikið rosalega er ég fegin að hann dundar sér við það á meðan ég sef fyrst hann þarf á annaðborð að vera að hlaupa svona útundan sér.

Sjúkkitt hvað það var hamingjusöm kona sem vaknaði bláedrú og algjörlega laus við löngun í brennivín.

En ég er rétt að byrja að jafna mig eftir sjokkið.

Úje.