Eru það læri og lendar sem gera málið?

 

Vei, vei, hvað Frakkar eru að gera það gott í umburðarlyndi gagnvart dræsugangi fegurðardrottninga.  Ungfrú Frakkland sem var að glyðrast á myndum, fær að vera áfram fegurst franskra kvenna.

Fyrirgefið en ég skil ekki alveg um hvað málið snýst.

Ætla að reyna að klippa þetta út í pappa fyrir sjálfa mig.

Stúlka fer í fegurðarsamkeppni.

Til að hægt sé að dæma fegurð hennar, verður hún að ganga um allt fyrir framan milljón manns á bikiníi eða sundbol og háhæluðum skóm.

Fegurðin hlýtur þá að liggja að einhverju leyti í lærum og lendum stúlkunnar.

Og eitthvað hlýtur þessi nektarsýning að hafa með kynþokkamælingu að gera.  Annars væri strippið fyrir framan dómnefndina óþarfi og stúlkan gæti þá verið í kápu með trefil og þyrfti ekki að eiga á hættu að forkelast.

Ok, svo langt sem það nær.

En svo fer sama stúlka í myndatöku, þar sem viðfangið er sama andlit, sömu læri og lendar, bak og brjóst, og það verður allt vitlaust og nú er gjörningurinn orðin ósæmilegur og myndirnar "vafasamar".

Ég veit ekki með ykkur, en þetta er mér hulin ráðgáta.

Einhver með svar við þessu öllu saman?

Og í leiðinni má svara því hvers vegna fegurðardrottningar mega ekki vera mæður, er eitthvað ófagurt við þær?

Og ein spurning að lokum.  Ég hef tekið eftir því að í dómnefndum í keppnum í fegurð eru alltaf einhverjir geithafrar.  Æi svona kallar sem hafa átt skemmtistaði, nú eða eru fyrirtækiseigendur með feit veski eða ferðaskrifstofueigendur.  Af hverju í ósköpunum eru þeir fegurðarsérfræðingar?

Annars er ég að spyrja í bríaríi.  Mér finnast fegurðarsamkeppnir alveg ógeðslega sorglegar.  Það er svo sárt að sjá fallegar stúlkur, stikla um hálfberar á háum hælum og láta mæla sig út í bak og fyrir.  Mig langar alltaf til að fara og ná í þær, vefja um þær teppi og gefa þeim heitt kakó eða eitthvað.   Mér finnst umkomuleysi þeirra algjört og þær svo varnarlausar eitthvað.

Svona er nú mín upplifun og ekki orð um það meir.

Súmí.

Úje

Ungfrú Frakkland heldur titlinum

Nú er að halda kjafti og vera kjút

NTC (hvað sem það nú er) hefur talað.  Við eigum að vera kvenlegar og fágaðar um áramótin stelpurnar.

Ekkert attitjúd, engar skoðanir, blúndan inni, groddinn úti og nú er að dingla augnahárunum (gervi sko).

Nú er að demba sér í Barbí fasann.  Heyrast ekki en sjást og vera afskaplega fallegegar og fágaðar.

Er hægt að hafa gaman í fylleríisflóðinu sem skellur á og vera fágaður í leiðinni?

Mig langar að sjá það.

Vonandi eru ekki margar konur sem taka við skipunum að ofan.

Let your hair down girls og djammið eins og motherfuckers, þið sem eruð á þeim buxunum (blúndukjólnum).

Og hér er lag áramótana fyrir íslenskar konur.

bb

Kvenlegar og fágaðar um áramót

Nú kom vel á vondan

 

..og það er ég sem kafnaði nánast í eigin skömm og þurfti að éta heldur betur ofan í mig.  Reyndar gerist það nokkuð oft þannig að ég ætti að vera farin að venjast því, en hvert skipti er eitthvað svo ferskt og nýtt

Í dag fór ég í Hagkaup, sem á ekki að vera í frásögur færandi, en ég þrjóskast við að gera það að issjúi samt.

Ég keypti mat og aðrar nauðsynjar.  Só?

En..

Svo fór ég í ungbarnadeildina til að kaupa nokkrar samfellur á Hrafn Óla og þær áttu að vera nr. 50, af því hann er jú glænýr og alveg svakalega lítill.

Ég tjillaði í krúttkasti í ungbarnadeildinni og var nokkuð góð með mig.  Skoðaði allskyns dúlluætem á meðan ég svipaðist um eftir samfellum nr. 50 með hálfum ermum.  Mamman hafði mælt svo fyrir.

Ég sá hryllilega sætar sollis, hvítar með rauðum og grænum blómum (reyndar sá ég engar aðrar í þessari stærð).  Ég alveg við sjálfa mig í huganum: Guð svo krúttlegt, þetta gengur bæði fyrir stelpur og stráka og auðvitað skiptir bleikt og blátt ekki máli, algjört kjaftæði bara (enda hafði ég bloggað mig heita um heimskulega litastöðlun á ungbarnafötum) og á þessu stigi máls var farið að fjúka verulega í mig í huganum yfir heimsku mannanna með sína kynbundnu liti.  Ég kippti með tveimur svona rósóttum og tók eina síðerma með bláum fíl líka, bara að gamni, algjör tilviljun að flík var blá

Ég keypti krúttlegan poka og skutlaði vörunni í hann og á leiðinni til Söru fór mér að líða illa.

Ætli Sara haldi að mig hafi langað til að hún eignaðist aðra stelpu?

Ég keypti rautt, kannski heldur hún að ég sé á einhverju???? Það er bigtæm ef hún heldur það, m.t.t. að ég er alki og sonna.

Ég var niðurbrotin þegar ég kom heim til barnabarnanna og um leið og ljósmóðirin (sem var í heimsókn) var farin bað ég mér griða.  Fyrirgefðu Sara mín, ég hélt að þetta væri í lagi, ég skal skipta þessu, auðvitað villtu ekki stelpulit (ég var orðin verulega aumkunarverð á þessu stigi máls).

Sara: Mamma, róleg, rosalega ertu smáborgaraleg.  Þetta eru samfellur, flík til að vera í innanundir, róleg kona.  Og þar fyrir utan þá skiptir þetta litasystem ekki neinu máli, þú verður að hoppa inn í nútímann, allir löngu hættir að pæla í bleiku og bláu.

Ég:  (Hún hefur greinilega ekki lesið bloggið mitt)

Ég keypti smá pakka handa Jenný Unu hún knúsaði mig smá en þegar ég var að fara þá sagði hún: Amma þú átt að þvoðér um hendurnar.

Ég: Ha????

Jenný: Ljósamaðurinn segir að allir á að þvo hendurnar út af bróðir mín.

Ókók, ég þvoði mér um hendurnar áður en ég fór.

Ljósmóðir - Ljósamaður, ekki stór munur.  Tók viljan fyrir verkið.

Later!

Úje.

Smá jólasnúra

 

Þetta er jólasnúra.

Reykjavíkurborg leggur 55 milljónir til SÁÁ, til ýmissa verkefna,næstu þrjú árin.  Þakka skyldi þeim.  Mér finnst þetta sjálfsagt og eðllegt en hefði viljað sjá helmingi hærri upphæð frá borginni í málefnið.  Þá hefði ég framkallað vísi af hneigingu.

 Það fer hreint ótrúlega í taugarnar á mér að SÁÁ skuli sífellt vera að berjast í bökkum.

Svo er annað sem er merkilegt svo ekki sé meira sagt og svei mér ef ég legg ekki fyrirspurn fyrir hann Þórarinn Tyfiringsson,yfirlækni á Vogi varðandi það mál, bara hér á blogginu mínu.

Af hverju eru 50% líkur á, ef pabbi karlmanns hefur farið á Vog að sonurinn fari líka, áður en hann verður 70 ára en ekki dæturnar?

Mér finnst það svo merkilegt.  Er annað mynstur í gangi með konur?

Ég er að drepast úr forvitni. 

Hvað með mig alkann sem hefur farið í meðferð á Vogi?  Ég á dætur.

Eru einhverjar svona prósentulíkur á að þær endi á Vogi vegna þess?

Mikið skelfing vildi ég fá svar við þessu.

Merkilegt.

En til hamingju með peningana SÁÁ.  Mikið skelfing eigið þið þá skilið.

Nú er ég á leið í lúll, edrú og glöð, þrátt fyrir að ég hafi ekki verið í mínu besta skapi í kvöld.

Guð gefi mér æðruleysi

ójá.

 

 

Ertu í Sviðsljósinu í dag Gunna Jóns?

Ég veit um Sviðsljósið, þáttinn hennar Ellýjar á Mogganum.  Svona selebb dálkur þar sem hún talar við þá sem teljast "frægir" á Íslandi.  Flott hjá þeim á Mogganum, mjög margir æstir í slúður og að fá að fylgjast með þeim sem detta inn reglulega sem frægir og eftirsóknarverðir einstaklingar.

Ég fékk bara kast í dag þegar ég sá auglýsinguna í Mogganum varðandi Sviðsljósið.  Hún hljómaði eitthvað á þessa leið: Ert þú í Sviðsljósinu í dag?  Gáðu.

Líklegt að Jóna og Gunna, Siggi og Halldóra séu vaðandi uppi í Sviðsljósinu.  Hver býr til þessar auglýsingar?

Svo var ég að horfa á Kastljós.  Það var talað við Jón Ásgeir og Björgúlf Thor.  Um leið og farið er að tala við milljarðamæringana dett ég út, ég einfaldlega skil ekki tungumálið, hugsunarháttinn eða raunveruleika þeirra.  Með því er ég ekki að segja að það sé eitthvað að þeim, eða mér, þarna eru bara tveir heimar svo gjörsamlega óbrúanlegir.

Nú, nenni ekki meiru.

Langar að hella úr skálum reiði minnar hér, út af ákveðnum hlut.

Geri það þegar ég hef talið upp að 568745894

Úje

Ýtt undir mýtuna um klikkaðar konur

 

Skemmtilegt, eða hitt þó heldur, þegar þegar maður lifir klisjuna um konur, eins og í viðtengdri frétt hér.  Þrjú yfirlið takk fyrir á jafnmörgum konum á útsölu í Nexst í Birmingham.  Hm... Ein afgreiðslustúlka og tvær kúnnur.

Það er auðvitað engin lýgi að fólk er gjarnan tryllt á útsölum, en fyrr má nú aleilis fyrr vera.  Það mætti ætla að það væri mjólkurskortur í landinu og börn í sveltihættu.

Ég nenni nú yfirleitt ekki á útsölur.  Finnst svo leiðinlegt að láta rífa flíkurnar úr höndunum á mér.  Það var helst í gömlu Evu, þar sem maður fékk að fara á generalprufuna daginn fyrir opnun að ég læddi mér til að versla. 

Það er ekkert eins frústrerandi og að standa á rými á stærð við frímerki og færast áfram með straumnum og ná hvergi fótfestu.  Sautjándi júní er hátíð miðað við útsölur á fyrsta degi.

Og hvað ber fólk úr býtum fyrir að standa í röð tímunum saman, rífast um einhverja fatagarma og komast svo að því að viðkomandi flík er annaðhvort of lítil eða stór þegar heim er komið?  Jú ergelsi og ves.

Mitt ráð til kynsystra minna er að bíða fallega og fara þegar farið er að hægjast um, eða hreinlega endurskoða fataþörfia. 

Vantar okkur svona rosalega föt, allt í einu? 

Þetta minnir mig á vinkonu sem vantaði alveg svakalega styttu, einn daginn, þannig að hún varð að fara og kaupa hana.

Bítsmí.

Úje.

Þrjár konur féllu í yfirlið á útsölu Next

Við og græðgin

 

Á jólunum höfum við leyfi til að liggja á meltunni, éta á okkur óþrif, sofa úr okkur meðan lágmarksmelting og þarmabalett fer fram og svo byrjum við aftur.

Ég er frekar matgrönn undir venjulegum kringumstæðum.  Get t.d. aldrei lokið af disknum mínum á veitingahúsum.  Skammtarnir eru einfaldlega of stórir.  Og ég er ekki að tala um ameríska skammta, enda á ég ekki sögu um að hafa snætt á veitingahúsum í Ameríku, gamli komminn, en á vellinum í denn, borðaði ég 1/4  af því sem fram var borið.

Nú en hvað um það.

Svo koma jólin og þá umturnast ég eins og aðrir landsmenn og nágrannar okkar í kringum okkur, eins og Danir og Svíar.  Veit ekki með Finna og Norsarana, norskur matur hugnast mér ekki og ég get ekki ímyndað mér að þeir geti verið ýkja hrifnir af honum sjálfir.

Ég úða í mig forréttum, aðalréttum, desertum, tertum og ullabjökkum í samlede verker.  Rétt kem upp til að anda, áður en ég gref fésið á mér ofan í næsta fat.  Ég spyr alla sem ég tala við, náið út í hvað þeir eru með í matinn og eins og það sé ekki nóg þá spyr ég; en í gær og hvað ætlarðu að hafa á morgun, en á gamlaárs?

Maður er nottla bilaður úr græðgi.  En ég sé samt ekkert athugavert við að stöffa sig til vansa á jólunum.  Kommon, lífið er táradalur alla hina daga ársins.  Segi sonna.

Minnir mig á myndina sem ég sá í Háskólabíó (örugglega Fellini) sem hét Átveislan.  Einhver hópur af körlum söfnuðust saman í einhverjum kastala og úðuðu í sig mat, kúkuðu og ráku við og átu og átu og dóu svo í eigin saur.  Fyrirgefið, þetta er ekki jólalegt en myndin var svona.

En ég get glaðst yfir því að hafa í dag aðeins borðað eitt egg og eina ristaða brauðsneið með andapaté (kæfu, arg patékjaftæði).  Ég ætla að láta það nægja þangað til ég hendi mér á svínasteikina í kvöld.

Reykt kjöt er út fram að næstu jólum.  Fólk er að deyja eða veikjast alvarlega af hangikjöti og hamborgarahryggjum, bæði hér (ok ekki deyja kannski) og í Köben.

Svo eru snapsarnir hjá Danskinum auðvitað efni í heila færslu, en ég nenni því ekki, mér finnst áfengi leiðinlegt umræðuefni nema þegar ég skrifa um fjarveru þess úr mínu frábæra edrúlífi.

Og komasho allir með andlitið ofan í kjötkaltlana.

Úje og falalalalalala

 

Átu yfir sig um jólin

Í dag...

 

..mun ég hvorki hræra legg né lið nema til að teygja mig í bækur og eitthvað til að nærast á.

Ég er nefnilega gjörsamlega búin á því, er svo þreytt.  Sæl og þreytt.

Stóra fjölskylduboðið okkar Frumburðar tókst með þvílíkum ágætum að það verður lengi í minnum haft.

Við vorum 13 til borðs, en það varíeraði þó um tvo reglulega, þar sem Jenný Una og Oliver stukku frá borði reglulega, af því þau þurftu svo mikið að leika sér.

Kalkúnarnir, eldaðir á tveimur heimilum voru unaðslegir.

Það var sjón að sjá mig og minn heittelskaða þegar við hlóðum veitingunum í bílinn með okkur í boðið.  Alveg eins og veisluþjónusta en bara í okkar eigin þágu.

Annað eins hafði dóttir mín undirbúið á staðnum.

Borð svignaði undan kræsingunum.

Jesús minn, ég sagði við Frumburð að við værum gráðugir vesturlandabúar og hún hló að mér.

Ég hló líka, enda þessi dagur kannski ekki alveg passandi til að sýna samkennd með því að borða hrísgrjón.

Ég fékk minn elskaða Þórberg í jólagjöf eins og ég hafði þráfaldlega óskað mér og varð fyrir skelfilegum vonbrigðum.

Ekkert nýtt fyrir mig að lesa um fátækt meistarans, enda búin að lesa Ofvitann fyrir löngu og var þess vegna með það á hreinu.  Eina bitastæða er möguleg tvíkynhneigð Þórbergs, en samt ekki, mér hefur aldrei fundist kynhneigð fólks vera big díll, en þetta kom samt á óvart.  Maðurinn var svo kvensamur í þokkabót, sem hefur auðvitað bara verið gaman fyrir hann.

En bókin er leiðinlega skrifðuð og ég heiftarlega fúl.

Núna ætla ég að snúa mér að letilífinu, vera á náttfötum í allan dag (þessum sem Oliver gaf mér í jólagjöf), sofa og tjilla.

Það var yndislegt að fylgjast með Jenný og Oliver.  Hvað þau hafa gaman að því að leika sér saman.  Óþolandi að svona langt sé á milli þeirra.  Mays flytja heim.

Sé ykkur.

Lovfjúgæs.

Falalalalalala

Þreytt, þreytt og þreytt

Uppáhaldsdagurinn að kvöldi komin og ég sé vart út úr augunum af þreytu.

Ekkert venjulegur dagur, með barnsfæðingu, spennunni sem fylgdi, léttinum, svo vorum við með Jenný Unu sem er orðin stórasystir, Maysan mín, Robbi og Oliver komu í heimsókn  og ofan á allt þetta kviknaði í hjá foreldrum Eriks, hins nýbakaða föður, úti í Svíþjóð.  Það reddaðist þó fyrir horn, en það var verið að kveikja upp í gamalli kamínu til hátíðabrigða og fjandinn varð laus.

Brunabílinn byrjaði á að fara til grannans áður en hann komst á staðinn.  Eldur slökktur og skemmdir í lágmarki en þetta var sem betur fer ekki aðal íbúðarhúsið.  Stundum er gott að eiga fleiri en eitt hús.  Hehemm.

Þetta er sum sé dagur sem lengi verður í minnum hafður.

Hrafn Óli Eriksson er formlega kominn í heiminn.  Já hann heitir Hrafn Óli, það er löngu ákveðið og hér er enginn feluleikjahégómi með nafngiftir hjá henni dóttur minni elskulegri.  Hún segir að allir eigi rétt á nafni og eigi að fá það án tafar.  Ég er sammála.

Ég vona að nágranni minn, hver sem hann er hér í stigagangi lesi ekki bloggið mitt, en ég sendi honum eitraðar hugsanir í kvöld þegar hann sauð þá úldnustu skötu sem sögur fara af.  Ég sem sat sárasaklaus inni á mínu menningarheimili, þegar viðurstyggileg nálylktin smeygði sér að vitum mínum og nærri því, hafði mig undir.

Ég lét mig hafa það af því það eru að koma jól.  En aumingja meltingarfærin í skötuætunum.  Vó hvað þau hljóta að sjokkerast.  Alveg: Í hverju erum við lent?

Hrafn Óli er yndisfagur drengur og alveg nákvæm eftirlíking af systur sinni þegar hún fæddist.

Umrædd systir sefur með jólasængurverið sitt og er svo sæl yfir að jólin séu loksins að koma á morgun.

P.s. mynd af nýbura verður sett inn um jólin.

Falalalalalala og það í alvöru.

Það er eins gott að horfast í augu við ástandið

..ég er fótlama og það stendur ekki til bóta, alveg á næstunni.  Ég get ekki rétt úr löppinni, hún er bólgin um hnéð og áform mín um jólaklæðnað eru aflögð.

Jólapilsið sem frumburður keypti í Köben, af einum af okkar uppáhaldshönnuðum verður að líkindum ekki notað, því til hvers er að skarta fötum þar sem svartklæddir leggir í hælaháum skóm, leika aðalhlutverkið?

Ónei, margt fer öðru vísi en ætlað er.  Ætli ég birtist ekki við jólatréð á aðfó, íklædd náttserk eða kufli, sem felur mínar fögru fætur.  Svo mun ég staulast áfram, samanbitin af kvölum (okok smá ýkjur), stynja lágt, leggja hönd að enni og segja; Guð minn það sem þú leggur á mig.

En....

Hér kom skádóttir og dóttir og þrifu heimili þannig að jólin geta haldið innreið sína bara núna, ef þau vilja.

Annars hef ég þá tilfinningu að akkúrat núna sé jólaklæmaxið að stíga upp í hæstu hæðir.  Þar sem það nær hámarki á Þorláksmessukvöld.

Ég sit hér og blogga við kertaljós og er í jólsveinabúningi, ein heima, en maður verður alltaf að vera rétt klæddur í stíl við tilefnið.

Í þessum skrifuðu orðum er Maysan mín að lenda í Keflavík.

Er farin að lesa eða ekkað.

Falalalalalala