Hvar er húmorinn?

Krúttið hann Salman Rushdie sér ekki eftir að hafa skrifað skáldsöguna umdeildu Söngvar Satans.

Gott hjá honum.  Enda engin ástæða til.  Fólk má skrifa bækur ef það vill og þessar dauðahótanir múslima eru orðnar helvíti þreytandi.  Hvar er húmorinn? 

Reyndar lagði ég mig alla fram við að virkja í mér athyglispart heilans þegar þessi bók kom út en ég gat ekki haldið mér vakandi mér fannst hún svo tyrfin og leiðinleg.

Það gerist ekki oft þegar ég les bækur.  Sumar bækur eru svo vondar að maður getur ekki lagt þær frá sér.   Maður slefar af spenningi.  Alveg: Er þetta hægt? 

Það er friggings listgrein að skrifa vondar bækur. 

En hvað um það.

Það hlýtur að vera bömmer fyrir skrifandi fólk að sjá eftir því sem það setur á prent.

T.d. í netheimum.  Ef þú skrifar eitthvað, eins og t.d. á Moggabloggið þá er ekki nóg að eyða orðunum og halda að maður sé laus allra mála.

Óekkí.

Þú getur náð í hinn burtstrokna texta inni á Gúgli og þess vegna kópípeistað kvikindið og geymt sjálfum þér til ánægju eða leiðinda.

Ég á ágætis vinkonu sem er sífellt að kenna mér á allskyns netfídusa. 

Og ég er alveg; vá hvað þetta er merkilegt, er þetta hægt?

Ég held að þannig sé farið um marga sem eru að sýsla á netinu.  Við nýtum ekki nema brotabrot af þeim möguleikum sem netið býður upp á.

Þannig að ég bíð spennt eftir námskeiði fyrir lengra komna.  Það er fyrir þá sem kunna á mús, lyklaborð, starttakka á tölvu, ók,ók, þið vitið hvað ég meina.

Mig langar ekki að deyja án þess að læra meira.

Ég dramatísk og morbid?

Getur verið en í þessu krepputali þar sem allt er í alvörunni á leið til þess vonda þá er það ekki nema von.

En ég elska ykkur more than ever villingarnir ykkar.

 

Sér ekki eftir skrifunum

Lífi mínu sem stuðningsmaður innflytjenda er hér með lokið

Nei sko, það voru maðkar í mysunni á meðal hælisleitenda í Njarðvík.

Frussss, ég sem hélt að þarna væru eingöngu vængjaðir englar. 

Lífi mínu sem stuðningsmaður innflytjenda er hér með lokið.

Bölvað kjaftæði.

Ég held að enginn hafi efast um að lögreglan á Suðurnesjum með fyrrverandi lögreglustjóra í broddi fylkingar, hafi haft ástæðu til að gruna einhverja um græsku, enginn hélt að þeir væru bara að láta tímann líða í vinnunni, eða hvað?

Ónei,  það var framkvæmd og fyrirkomulag þeirrar rannsóknar sem fól í sér lögregluárás á hýbýli fjölda manna, handjárnun og annað ofbeldi sem gerði það að verkum að fólk reis upp á afturlappirnar.

Og ég er enn sama sinnis.  Svona kemur maður ekki fram.

Það eru til fleiri og mannúðlegri aðferðir við að handtaka fólk en þessi og flestar þeirra eru smekklegri en þessi fjöldaárás lögreglunnar og hefðu borið sama árangur.

En nú hafa stuðningsmenn þessara aðgerða heldur betur fengið réttlætingu fyrir gjörningnum.

Fyrir mér er hann hins vegar ennþá jafn fautalegur, ómannúðlegur og óþarfur.

Fólkið í Njarðvík á alla mína samúð.

Jájá.

Drógu umsóknir til baka eftir húsleit

Úlputerror

 

Brrrrrrrrrrrrr veturinn er kominn.  Gaman samt, en það er búið að vera kalt í dag.

Varðandi kulda þá dettur mér í hug að úlpur eru góðar til að klæða sig í þegar kalt er.

Só?

Það er nefnilega þannig að þetta er úlpufærsla.  Úlpur hafa verið örlagavaldur í lífi mínu og enn er ekki lát á.

Ég þoli ekki úlpur.  Ég veit vart ljótari klæðnað nema ef vera skyldu bomsur og bleyjur fyrir fullorðna.

Þegar ég var ellefu fékk ég þessa forláta kuldaúlpu, þ.e. forráðamenn mínir voru svona líka glaðir með þetta bláa útblásna fyrirbæri sem gerði mig að litlu ellefu ára Michelinbarni.

Í úlpufjandann skyldi ég með góðu eða illu.  Þarna gerðist eitthvað.  Einhver aðkenning að gelgju og mér blæddi undan ofbeldinu sem beindist að líkama mínum en ég var hlýðin og klæddi mig í úlpuna.  Þegar ég var komin að Meló klæddi ég mig úr henni og faldi undir steinahrúgu.

Og var svo að deyja úr kulda úti í frímó. Lúkkið var allt hjá litla Michelinbarninu.

Svo leið og beið.  Úlpurnar voru komnar til að vera.

Konur í úlpum klæða af sér allan elegans.  Já fáið þið kast, þetta er mín síða og ég segi það sem mér finnst.

Systur mínar eru líka úlpuhatarar eins og ég.  Úlpurnar með skinnkantinum á hettunni, bæði síðar og stuttar voru skírðar bangsaúlpur af okkur og þróuðust síðan út í að vera kallaðar bomsuúlpur.  Þær voru svo helvíti bomsu-eitthvað.

Ég man eftir því þegar maður sá flottar konur í þröngum pilsum um hné, stígvélum eða hælaskóm og í friggings mittisúlpunni við, að það gerði manni hluti.

Ekki var það minna sárt fyrir fegurðarskynið þegar maður sá flotta stráka í Klúbbnum og rakst síðan á þá fyrir utan í úlpufjandanum, það var törnoff sem entist ævina út.

Ég man líka eftir því lettdáni sem fólst í því að fara á ball með spariskóna í poka.  Ekki að það sé ekki skiljanlegt vegna veðráttu  en það er eitthvað svo lítið hipp og kúl að vera með skóna í poka.

Það er ekki hægt að vera með sannfærandi attjúd íklæddur í bomsur.  Ekki frekar en þú sláir fólk sem fótnett og glæsileg í viðkomandi ógeðisskóm.

En það er útidúr.  Ástæðan fyrir þessu úlpuflippi er sá að Sara dóttir mín var að gefa mér eina bosmamikla, hnésíða og með hettu.

Ég byrjaði á því að hugsa henni þegjandi þörfina en þakkaði fyrir með hundshaus.

Síðan hef ég farið í henni út að reykja, út að ganga, að vísu eftir myrkur og mér hefur aldrei verið svona hlýtt.

Ég lít út eins og fífl í flíkinni en það er í lagi, ég er hálfgert fífl hvort sem er.

Ég sé mig og Hljómsveitina í anda þegar við steðjum í leikhúsið í vetur. 

Ég í dragtinni, hælaskónum og friggings úlpunni.

Hljómsveit með hauspoka en...

Þá má með sanni segja að ég sé loksins orðin fullorðin.

Víða éljagangur og hálka

Nærri dauð í tveimur löndum

Munið þið þá tíma þegar maður fór til bankastjórans, stillti sér upp í röð og ef maður var ekki nógu snemma á ferðinni varð að endurtaka leikinn daginn eftir?

Jabb, ekki svo langt síðan.  Það sem ég er hins vegar að nostalgíast með er öskubakkinn eða bakkarnir hjá stjóra og niðri í bankanum.

Þvílíkir draumatímar, þ.e. áður en fólk fattaði að það væri sóðalegt að reykja hvar sem er og algjör óþarfi að láta bjóða sér upp á það.

Ég man eftir að hafa setið í Domus Medica og reykt eins og mér væri borgað fyrir það á meðan ég beið eftir að komast til læknis út af hálsbólgu.  Ég minnist þess ekki að neinn hafi verið neitt sérstaklega hissa yfir því.

Þegar afmælis-, fermingar- og brúðkaupsveislur voru haldnar, eða hvar sem fólk kom saman til að gleðjast voru settar sígarettur og kveikjarar á hvert borð.  Það var ekki almennileg veisla ef ekki var boðið upp á Camlel og Viceroy að minnsta kosti.

Áttatíuogeitthvað sat ég löngum stundum á fundum í kvennahreyfingunni og við mökkuðum hver í kapp við aðra þannig að það var ekki líft á samkundunum.  Það var alltaf ein og ein kona sem kvartaði og við afgreiddum það með því að sú væri leiðinleg!

Nú eru aðrir tímar, eða hvað?

Fyrir þremur árum þegar ég var í sumó á Spáni var ég flutt fárveik inn á spítala.

Án þess að ég ætli að tíunda það neitt frekar þá var ég á leiðinni heim og fékk að fara niður í kaffiteríu ásamt húsbandi, Söru minni og spænskri vinkonu, hvar læknarnir mínir sátu ALLIR og þömbuðu bjór og reyktu sig bláa í framan.

Svo gerðist það þarna í kaffiteríunni að ég fór í sykurlost (ekki búið að greina sykursýki), ég froðufelldi þarna á gólfinu í heiftarlegum krömpum og læknarnir stukku til og skutluðu mér á börur (er mér sagt) og tveir þeirra voru í hvítu sloppnum með síuna lafandi úr kjaftinum.

Þeir misstu mig svo af börunum og búmm pang á gólfið.  Það er mesta furða að ég skuli vera lifandi.

En læknarnir voru búnir að sitja þarna og hygge sig yfir bjór töluvert góða stund og voru því drukknir undir sjúkrabörum.  Fyrir nú utan það að það getur verið erfitt að hlaupa með konu í villtum krampa með sígó í kjafti og sjá ekki neitt fyrir reyk.

(Ég lá í heittelskaða og Sörunni sem var komin út til að fylgjast með móður sinni eftir að ég rankaði við mér eftir töluvert langan tíma og hafði gífurlegar áhyggjur af því hvernig ég hefði tekið mig út í krampanum.  Alveg: Flettist pilsið upp í heila?  Var ég með lafandi tungu?  Var ég öll krumpuð í framan?  Ekki, verður minnistap varanlegt ((mundi ekki suma hluti)?  Eina sem ég pældi í hvort ég hafi verið eðlileg en ekki eins og hálfviti í krampanum, jösses).

Ég hef áður sagt ykkur að líf mitt hefur fram að meðferð ekki einkennst af mikilli lognmollu.

Ég hef nefnilega nærri drepist í tveimur löndum.

Á Spáni auðvitað af ofangreindum orsökum og árinu áður á Elmegade í Köbenhavn, hvar ég steðjaði fram á byssukúlu í gengjabardaga.  Byssukúlan tók ákvörðun um að beygja fram hjá á síðustu stundu og ég labbaði alveg vonn kúl mama áfram og klofaði yfir lögregluhindranir og sheferhunda.

Ég var í glasi for crying out loud.

En núna er ég nokkuð örugg með mig.  Bláedrú og meðferðuð á besta hugsanlegan máta.

Dem, þessi færsla átti aðallega að vera um þegar allir reyktu alls staðar og kvikmyndastjörnurnar fengu háar fjárhæðir fyrir að reykja í bíómyndum.

Æi, ég er eiginlega fegin að það má ekki reykja út um allt.

Það er ógeðslega ógeðslegt.

Ég vil að minnsta kosti að mínir doktóres séu edrú í vinnunni og ég krefst þess að þeir séu löngu hættir að reykja.

Þíjú.

 

Kvikmyndastjörnur fengu stórfé fyrir að reykja

Játning

Stundum hlæ ég upphátt þegar ég les slúðrið í blöðunum.

Þetta sem kallast "Fólk í fréttum" en er auðvitað bara beint úr útlendum slúðurdálkum.

Þetta eru fréttir eins og þessi um hnakkaspikið á Jay Lo.

Eða þegar Madonna dettur á rassinn.

Ekki má gleyma að Meg Ryan var að segja frá því núna að Dennis Quiad hafi haldið fram hjá henni þegar þau voru gift fyrir milljón árum.  Þeir sem lesa slúður hefðu getað sagt henni þetta á meðan hþau voru gift.

Annars hef ég aldrei lagt mig eftir svona "fréttum", ég á hins vegar eina dóttur og sú býr í London og hún veit allt um "Fólkið í fréttunum".  En auðvitað kemst maður ekki hjá að lesa þegar verið er að þræða netmiðlana.

Og..

Það sem kætti mig svona að þessu sinni er fyrirsögn þessarar fréttar sem ég tengi við hér.

Lindsay hefur lengi verið lesbía!

Það er ekki sagt hvenær lesbíufyrirkomulagið sló Lindsay litlu í höfuðið en það mun vera dagsetning sem hún ætlar að halda leyndri.

Eins og þetta er sett fram má áætla að samkynhneigð konunnar sé eins og lungnabólga eða tennisolnbogi.

Lindsey hefur lengi verið með tennisolnboga.  Hún vill hins vegar ekki gefa upp hvenær og hvernig hún kom sér upp þessu handarmeini en glottir leyndardómsfull þegar hún er spurð.

Ég ætti að þekkja þetta.  Ég er gagnkynhneigð og búin að vera mun lengur en nokkurn gæti órað fyrir.

En, segi ég og brosi hæðnislega að þeim sem spyr um þennan merkisatburð sem legið hefur í þagnargildi, þá ætla ég og mínir fjölmörgu eiginmenn að halda upphafsdegi gagnkynhneigðarinnar innan fjölskyldnanna.

En ykkur get ég sagt í trúnaði og ég bið ykkur að segja ekki frá því fyrir nokkurn mun, þá var það einn vordag um kl. 15,13 eftir hádegi, þar sem ég steðjaði niður Bankastrætið í góðum fíling, að ég heyrði rödd inni í höfði mínu (karlmanns, nema hvað) segja ákveðinni röddu; Jenný Anna þú ert fyrir karlmenn.

Mér varð svo um að ég hef fram á þennan dag farið með þessa uppákomu sem mannsmorð.

Þess má svo geta í förbífarten að þennan sama dag í Bankastrætinu rétt áður en ég varð gagnkynhneigð þá fékk ég kvef.

Þetta var því dagur tveggja fyrirkomulaga.

Nema hvað.

Lindsay lengi verið lesbía

Erum við svoleiðis fólk?

 

Getur maður hætt að verða hissa?

Það slær mig skelfilega illa að ríflega þriðjungur svarenda á aldrinum 18-35, í könnun sem Félagsvísindastofnun vann fyrir ASÍ telji eðlilegt að Íslendingar njóti betri kjara á vinnumarkaði en útlendingar.

Getur verið að þessi undarlega skoðun sem unga fólksins sem hér svarar virðist hafa á mannréttindum sé tilkomið af viðhorfum sem þau hafa með sér að heiman?

Hvar annars staðar nær fólk sér í svona skoðanir?

Nú er ekki hægt að kenna því um að hér sé allt vaðandi í útlendingum sem "taki" vinnu af Íslendingunum.  Það var vegna skorts á vinnandi höndum sem stór hluti þeirra sem hingað hafa komið voru ráðnir í störf.  Annars hefðu allar framkvæmdir stöðvast.  Ekki má gleyma því að stór hluti þeirra verkamanna sem hér unnu í s.k. uppsveiflu eru farnir til síns heima.

Í sumum löndum í kringum okkur eru kynþáttafordómar tilkomnir vegna bágrar stöðu margra eins og atvinnuleysis og að einhverju leyti skiljanlegir þess vegna, en fáfræði og ótti er meginuppstæða svona skítaviðhorfa.

Mér finnst eins og það þurfi afskaplega lítið til á Íslandi að fólk láti skína í andúð á útlendingum.  Að hún kraumi undir niðri og það þurfi lítið til að rífa hana upp á yfirborðið.

Kynþáttafordómar hafa sýnt sig vera mestir neðst í goggunarröðinni.  Þar sem menntun er ekki til staðar og sjóndeildarhringurinn því afskaplega þröngur.

Ekki er því að heilsa á Íslandi er það?  Erum við ekki nokkuð upplýst þjóð?

Í FF verða talsmenn kynþáttaandúðar æ háværari og þeir virðast ná til nokkuð margra með þessum ljóta málflutningi sínum.

Það fer um mig hrollur þegar ég rekst á skrif sem ala á andúð í garð fólks af öðrum uppruna, eða í garð annarra minnihlutahópa svona yfirleitt.

Það hefur sýnt sig vera stórhættuleg pólitík þar sem afleiðingarnar eru skelfilegar.

Rasismi er ljótt orð og leiðinlegt en ég verð að játa að þessa dagna stingur það upp kollinum æ oftar í hausnum á mér.

Erum við svoleiðis fólk?

Hrollur.

Telja eðlilegt að útlendingar séu með lakari laun

Englar í mannsmynd? - Held ekki

Þegar frægt fólk yfirgefur þennan heim þá hættir við að þeir séu gerðir að englum og sú staðreynd að viðkomandi var af holdi og blóði er algjörlega tekin út úr jöfnunni.

Nú er verið að skrifa bók um Lennon og þar kemur fram hversu skapbráður hann var.

Halló, auðvitað var maðurinn ekki eins og andapollur.  Hann var enginn andskotans Ghandi og þarna er ég komin með annan engil sem hefur örugglega verið mannlegur líka með skap, hefur pissað og kúkað og bölvað í hljóði þegar hann var að drepast úr hita í friðsömum mótmælum.

John F. Kennedy er annar engillinn og ofurmennið.

Í fyrsta lagi þá sat hann ekki heilt kjörtímabil, þannig að það var ekki komin mikil reynsla á hann sem forseta, hann var verkjatöflu- og kynlífsfíkill.  Það var talað um það í Whasington að hann gæti ekki sinnt störfum sínum vegna þess að hann var stöðugt ríðandi eins og rófulaus hundur út um allar koppagrundir.  Koddahjal mannsins var líka tilefni til ótta hjá paranojaða transvestítnum J. Edgar Hoover.

Svo kom bang, bang, bang og maðurinn var ei meir og það uxu á hann vængir á ljóshraða.

Það er afskaplega æskilegt að sjá fólk eins og það er.  Ég hef engar sérstakar áhyggjur af fræga fólkinu, það má alveg líma á það geislabauga fyrir mér, en ég er að meina svona á meðal oss dauðlegra.

Við höfum öll tvær hliðar (vá allir voða hissa á spekinni í mér?) annars værum við örugglega svífandi um í alheiminum, kynlaus og allslaus.  Fullkomnun getur gjörsamlega klúðrar fyrir manni lífinu.

Ég persónulega hef snúið upp vilausu hlið lífspeningsins æði oft.

En núna er ég réttu megin girðingar og ætla að reyna að halda mig þar eitthvað aðeins lengur.

En það eru minningargreinarnar sem ég óttast.  Að einhver mér tengdur kjósi að gleyma því hversu brokkgengur vitleysingur ég hef verið og skrifi um mig langloku þar sem ég stökkbreyttist í engil, hannyrðageta mín verði tíunduð svo og afrek mín í eldhúsi.

Ég ætla skanna þessa hluti þegar ég er komin hinumegin og ég mun skella hurðum, láta hluti hverfa og hanga á klósettinu með þeim sem það munu gera.

Ég vil vera eins og ég er - gjörsamlega laus við fullkomnun af því hitt hlýtur að vera gjörsamlega boring.

Aumingja John Lennon.  Hann var ekki týpan í að vera fullkominn, kaldhæðinn andskoti sem gaf Bítlunum þetta sem þá annars hefði vantað, kaldhæðni og subbuskap (vinsamlegan subbuskap ekki æsa sig).

Góðan mánudag aularnir ykkar.

Lennon sagður hafa skaðað heyrn Seans

Algjörlega fallin fyrir EI

Ég er algjörlega "head over heals" í honum Eddie Izzard sem dóttir mín er nýbúin að kynna mig fyrir.

Sko myndböndunum hans, ekki honum persónulega.

Ég læt ykkur um að dæma.

Það er gott að hlægja fyrir svefninn.

Later.

Fótboltablogg - ekki fyrir viðkvæmar og listrænar sálir -

Stundum les ég eitthvað í blöðunum sem skemmtir mér óhugnanlega.  Ég spikfitna andlega og geri púkann á fjósbitanum að anorexíusjúklingi í samanburði.

Í Fréttablaðinu í dag, undir liðnum "Frá degi til dags" er sagt frá því að Einar Ben Þorsteinsson, Eyjubloggari, telji að Egill Helga sé gullkálfur Eyjunnar.  Jájá og hann er skammaður fyrir það af ritstjóranum.

Egill ekki hrifinn og skrifar eitthvað á þá leið að honum finnst téður Einar Ben Þorsteinsson ekki vera af Eyjukalíber.  Hann bloggi um fótbolta.

Ég persónulega elska það þegar það gengur að lesa í skrifuðum orðum að fólki finnist það statt á stalli á meðal örfrárra andlegra bræðra og systra af ákveðnu súperkalíberi, nema hér er stallurinn eyja eða hólmi nokkur .is sem hallar örlítið til hægri ef grant er skoðað.

Ég hef gaman af mörgum Eyjubloggurum, eins og Hr. Bertelsyni svo ég nefni þann fyrsta sem kemur mér í hug.

Orðið á götunni les ég alltaf, Egil oft og monthanann Iðnaðarráðherra af því hann er með bólgnasta egó hérna megin veraldar og svo er hann ógeðslega góður penni.

Aftur að Agli.  Mér finnst hann oft blogga dúllulega.  Alveg: Krúttið, hvað hann er skemmtilegur.

Stundum finnst mér hann hins vegar blogga eins og geðvont gamalmenni sem hefur allt á hornum sér.  Þá langar mig alveg að segja ákveðnum rómi út í cyperinn: Egill farðu og leggðu þig og láttu lyklaborðið í friði þangað til þú hefur náð þínum eðlilega lífaldri aftur.

Svo má svona fólk sem heldur sig KALÍBERA par exelance vita  að þeir eru ekki einir í skotstærðunum.

Hér á Mogganum erum við líka bloggarar af kalíberum.

Við erum af kalíber 1,2, 3,5,7,4 og uppí hundrað.

Við erum misjöfn, sum óþolandi og ólesandi, aðrir ágætir og sumir, þám. ég erum fyrsta flokks. ('Eg veit alltaf hógvær, alltaf glöð og alltaf að hugsa um að fæða heiminn).

Það er grundvallaratriði að koma þessu til skila svo ekkert misskiljist.

Ég er að hugsa um að láta prenta fyrir mig Moggabloggsskírteini.

Og á því á að standa:

Jenný Anna Baldursdóttir, fámiðill nú eða fjölmiðill.  Bæði krúttlegt.

Og svo kem ég mér upp svona helvítis sjálfsástarattitjúdi eins og Egill Helga.

Og (aftur og, voða lélegt kalíber að endurtaka o-in og byrja setningar á þeim líka, en ég geri það samt) hehem, hér fataðist skáldinu flugið því á meðan ég var að setja í sviga gleymdi ég hvað það var sem ég ætlaði að setja inn í þessa málsgrein.  En ég fullvissa ykkur um að það var mjög djúpt og af rótsterku kalíberi.

Svo heimta ég að fótboltablogg verði með aðvörunarmiða. 

FÓTBOLTABLOGG - EKKI FYRIR LISTRÆNAR  OG VIÐKVÆMAR SÁLIR MEÐ LÁGAN ÞOLÞRÖSKULD FYRIR LÍFINU.

Úje.

Klósettblæti og orðaþjófnaður

 

George Michael er frábær söngvari.  Ég hallast að því að hann sé brilljant listamaður þó ég sé ekki tiltölulega intú hans tónlist.

En maðurinn er klárlega með klósettblæti og hann velur að gera asnalega hluti á klóinu.  Ekki sínu eigin þó, held ég en hvað veit ég, er engin fluga á vegg heima hjá manninum.

Spurningin er hvað dettur þessari dúllu og rúsínurassi til hugar næst?

Hann lét taka sig með allt niðrum sig á klóinu (í orðsins örgustu) í Ameríku áður en hann kom út úr skápnum.

Ekki skemmtilegt það.

Nú er hann tekinn með krakk á einhverju klósetti en slapp með áminningu.

Maðurinn verður að leita sér hjálpar.

Annars er þetta "út úr skápnum dæmi" orðið ansi seigfljótandi og þreytt.

Alveg eins og orðið "hýr".

Ég er alveg oft hýr á brá þó ég sé hvergi nærri lessa.  Algjörlega streit í báðar.

Hafnarfjörður var líka hýr í einhverju ljóði.

Nú heyrist það ekki sungið meir.

Ég lagðist í þunglyndi.  Það var búið að stela af mér lýsingarorði.

Búhú.

Í gær skreið Jenný Una inn í fataskáp og ruslaði þar öllum fötum tvist og bast.

Amman (ákveðin, Jenný Una villtu koma út úr skápnum).

Húsband: Ertu ekki að fara fram á eitthvað ótímabært honní?

Og svo hló hann eins og fífl.

Meira fíbblið.

Dreifa orðum, nota í allskyns merkingar.

Ekki ræna úr orðaforðanum mínum.

Því þá verð ég ekki með hýrri há.

Úje.

George Michael handtekinn með fíkniefni