Fyrirtækiseigandinn ég

Ég er vinnuveitandi.  Það rann upp fyrir mér um daginn að ég er atvinnurekandi með heví rekstur í gangi.  Sein að fatta.

Fyrirtækin sem ég á og rek hlaupa ábyggilega á tugum. OR, RÚV. HR. TR (Ókei ég er hætt).

En ég er eins og Ingvar gamli sem á IKEA, lifi sparlega og velti hverjum aur á milli handanna áður en ég kveð hann með virktum.  Sko aurinn ekki Ingvar.

Ég hef líka heyrt að Ingvar karlinn sé alki eins og ég, að vísu ekki óvirkur en alki samt, að því mér skilst.

Ég er reyndar að ýkja ég skilst létt og án faðmalaga og annarra atlota við mína peninga.  Hef ekki val um annað, þeir eru ekki til að safna í hlöður og það er í fínu lagi.

Gísli Marteinn er í stjórn einna minna fjölmörgu fyrirtækja. 

Ég gleðst yfir því að hafa getað hækkað við hann launin OG veitt honum stöðuhækkun um leið og hann flytur úr landi þessi elska.

Ég veit að það er ekki alveg samkvæmt venjum og hefðum en ég er ekkert að sýta það.

En ég hefði viljað að "stjórn" fyrirtækisins léti mig vita hvað til stóð í launamálum mannsins.

En það eru víst örar mannabreytingar hjá þessu fyrirtæki mínu, alltaf verið að skipta um fólk.

Ég held ég panti fund með starfsmannastjóranum mínum og fari yfir ráðningarmálin.

Það er svo dýrt að vera sífellt að ráða og reka.

Úff, erfitt að eiga svona mörg fyrirtæki og ÖLL í sama bæjarfélaginu.

Er spurningin ekki að fara út í áhættudreifingu bara?

Kveðja

Mógúllinn sjálfur

Gísli Marteinn fær launahækkun

..og nú súa ég

"Getnaðarvarnapillur sem milljónir kvenna um heim allan nota geta raskað náttúrulegum hæfileikum til þess að þefa uppi heppilegan maka."

Fyrirgefið gott fólk en var ekki hægt að sturta þessum sannleika út úr sér aðeins fyrr?

Ég skil núna af hverju ég sit uppi með fjölmarga fyrrverandi eiginmenn?

Þeir eru alveg fínir sko, en dem, dem, dem, kostnaðurinn við allar þessar giftingar.

Ég gæti átt milljónir.

Ég súa pillufyrirtækjunum sem ég hef skipt við í gegnum tíðina.

Arg.

 

 

Hr. Rangur valinn vegna pillunnar

Fyrirgefið á meðan ég æli

Það er ekki hægt að láta það eiga sig að bregðast við hringavitleysunni í borginni.

Að horfa á þessi pókerfés pólitíkusanna og þá er ég að tala um Kjartan Magnússon og Óskar Bergsson sem sjá má í viðtengdri frétt.

Og Kjartan er spurður; er ekki kominn tími til að eyða óvissunni?

Kjartan: Það er engin óvissa.

Það er nefnilega það!

Þetta staðfestir það sem ég reyndar vissi að hagsmunir almennings í borginni er ekki inn í þessari jöfnu og klækjaleik íhaldsins.

Hagsmunir okkar eru ekki með á teikniborðinu.  Þetta lið er þarna til að bjarga eigin rassi og það er það eina sem skiptir máli.

Ég að minnsta kosti lýsi því yfir að mér er slétt sama hvernig þeir líma þessi brotabrot sín saman til að viðhalda meirihluta, því Sjálfstæðisflokkur ásamt Perlufestus eru algjörlega búnir að setja niður sína síðustu kartöflu í garði hins almenna borgara og það nánast án tillits til pólitískra skoðana okkar.

Það er sorglegt að horfa upp á þetta dag eftir dag, mánuð eftir mánuð.

Fyrirgefið meðan ég bregð mér frá og gubba.

Og aulahrollur ársins fram til dags dato er auðvitað þegar borgarfulltrúar Sjálfstæðisflokksins fóru út úr ráðhúsinu með því að nota brunastigann.

How pathetic can it get?

Óvissa um meirihlutann

Ég versla í matinn og verð ekki söm upp frá því - GMG

Ég er með flensu og ég á bágt - búhú.  Þá er það frá.

En ég lét ekki smá hita og beinverki aftra mér frá nauðsynlegum búðarferðum í dag, hvert ég æddi og verslaði nauðsynjar.

Nauðsynjar í formi fata og matvöru.

Ég fór í búð og verslaði mér nauðsynlega hluti eins og sokkabuxur og hlýraboli.  Og auðvitað fleira smálegt sem ég nenni ekki að tíunda.

Það sem ég týndi saman lá í einu körfuhorninu og varla sást.

Og ég borgaði tæpar níuþúsund krónur fyrir varninginn.

Og ég small í gólf.

Í matvöruversluninni keypti ég smáræði sem innihélt þrjár máltíðir (fyrir tvo), þvottaefni, mýkingarefni, grænmeti, ávexti, mjólk, safa og svoleiðis.

Reikningurinn var upp á ellefu þúsund krónur!

Hvernig fer barnafólk að því að lifa í þessu landi?  Ekkert í körfunni var lúxus, bara venjuleg matvara og slíkt fyrir þetta míkró heimilishald hér á kærleiksheimilinu.

Ég fer að veiða í matinn niður á höfn og skjóta rjúpur í Heiðmörkinni ef ekkert fer að breytast.  Hvers eigum við að gjalda almenningur í þessu landi?

Þessi rányrkja í formi matarprísa er að gera mig að heitum ESB-sinna.  Mér líður eins og fórnarlambi ræningja þegar ég versla í matinn. Þetta gengur ekki lengur.

En annars bíð ég spennt eftir haustinu.  Ésús hvað ég elska haustið, árstíðaskipti, kertaljós, rökkur, lauf um allar jarðir, stöku storm og bullandi rigningu.

Úff, svona er að fæðast að vetri.  Ég vakna til lífsins þegar degi fer að halla og eflist svo jafnt og þétt fram á vor. 

Ég vaki þegar aðrir sofa.  Jájá.

En sumarið er æði.

 

Neytendanornin ég

 

Ég var með heitstrengingar hér á blogginu mínu í vor um að taka mig á í verðeftirlitinu, skoða strimla, bera saman og sveleiðis.  Ég hef alltaf litið svo upp til fólks sem er með góða verðskynjun.

Ég þekki konu sem er svo töluglögg að hún man nánast hvert eitt og einasta verð í Bónus án þess að hafa fyrir því, hún þarf ekki strimla, hún man bara allan pakkann.

Þessa frábæru konu er ekki hægt að plata hún veit meira um verðlagningu heldur en Bónus sjálfur.  Djöfull finnst mér það flott.

En aftur að mér, þar er ekki margt merkilegt til frásagnar í verðeftirlitsdeildinni. 

Ég hef tekið strimla síðan ég ákvað að taka mig á í neytendahegðun, jájá vantar ekki upp á það, ég hef svo sett þá ofan á örbylgjuofnin.  Mjög ábyrg.  Ég raða þeim alveg og nánast strauja strimlana og það vantar ekki einn einasta.

En í gær þegar ég var að þrífa í eldhúsinu gekk ég fram á ræmurnar úr matvörubúðunum, tók þá upp, virti þá fyrir mér og henti þeim svo.  Þeir voru farnir að safna ryki og ég hef ekki borið saman verð á þeim í eitt einasta skipti.

En ég mun halda áfram að taka strimla og passa upp á þá.  Einn góðan veðurdag mun ég síðan fara að bera saman verðið á þeim og haga mér eins og manneskja í sambandi við innkaup.

Það er fólk eins og ég sem gerir verslunareigendur forríkt.

Ekki að ég sé ekki glöð með það pc en fyrr má nú aldeilis fyrr vera.

En nú veit ég hvað mjólkin kostar!  Það er framför.

Í hælum og eiturgrænum náttbuxum - úje

Þar sem ég sit hér forkunarfögur í morgunsárið og á meðan liljuhvítar hendur mínar strjúka lyklaborðið blíðlega stingur klæðaburðurinn í stúf við dásamlegt útlit mitt.

Ég er í svörtum bol, grænum náttbuxum með marglitum stjörnum og svörtum háhæluðum skóm.  Þá meina ég 10 cm háum en ekki einhverjum klósetthælum fyrir kerlingar.

Kötturinn Núll lætur lappirnar á mér ekki í friði.  Skórnir eru varnarútbúnaður.  Ok?

Þá er það frá.

Hagnaður bankanna er að dragast saman.  Ég er ekki reikningshaus en ég kann að draga frá og leggja saman. 

Hreiðar Már hjá Kaupþingi hafði 62 millur á mánuði allt s.l. ár.  Í mínum bókum er það töluverð fjárhæð.  Ef þessir toppar væru settir á eðlileg laun er ég viss um að bankarnir færu á ágætis ról og það væri jafnvel hægt að minnka allskyns þjónustugjöld til almennings.

Hvernig líður manni sem tekur alla þessa peninga fyrir að mæta í vinnuna og haga sér þér eins og ætlast er til?

Ætli svona manni finnist ekki brjálæðislega fyndið að aldraðir og öryrkjar séu að garga sig hása vegna þúsundkallana sem þeim finnst vanta upp á framfærsluna svo þeir eigi fyrir mjólk og brauði út mánuðinn?

Ef einhverjir starfskraftar í þessu þjóðfélagi eiga skilið almennileg laun þá er það fólk sem sinnir börnunum okkar og eldri borgurunum. 

Ekki að ég öfundi þennan mann af auðnum, mig langar ekkert í svona peninga.  Mikill vill meira.  Þetta ofdekur við bankatoppa er brjálæðislega fyndið í allri sinni græðgismynd.

Ég skulda hinsvegar krónur 14.321 í skatt umfram það sem ég er þegar búin að greiða.  Ég þarf að borga það í dag.

Eins og pabbi minn sem sagðist vera stoltur af því að geta borgað skatta til samneyslunnar þá ætla ég líka að gleðjast yfir því að ég sé álitin þessum fjórtánþúsundkalli aflögufærari en mér var ljóst.

Ég borga með gleði.

Farin að lakka táneglur.

Hagnaður bankanna dregst saman

Fjölleikahús Rigor Mortis

Það er bara eitt í þessu lífi sem við getum algjörlega haft á tæru en það er sú staðreynd að við endum öll lífið með sama hætti, við deyjum.  Vá hvað mannkynið á margt sameiginlegt!

Ég hef stundum hugsað út í þetta með að deyja og svo iðnaðinn í kringum það.

Við verðum rosalega mikilvæg fyrir nokkur fyrirtæki í líkgreininni þegar við geispum.  Sorglegt.

Líkkistusalar eru þeir einu sem fyrirsjáanlega munu ávallt búa við atvinnuöryggi, ekkert í sjónmáli sem bendir á samdrátt í þeirri grein.

Afgangurinn af manni verður mældur, kista valin sem kostar eins og meðal einbýlishús, jafnvel þó þú ætlir að kveikja í henni.  Dýr sprek og allt það.

Svo eru það blómin, meiköppið á hylkinu, kistulagning, prestur og skemmtiatriði, húsnæði fyrir erfisdrykkju og allur pakkinn.

Svo er verið að tala um að fermingarveislur kosti peninga.  Er erfisdrykkja ekki dálítið síðbúið partí fyrir hönd þess sem dó?  Mér finnst gáfulegra að halda veislur meðan maður er enn á meðal oss til að taka þátt í þeim.

Mig langar ekki til að láta eftirlifendur, sem mér er tiltölulega hlýtt til, punga út stórum fjárhæðum til að koma mér í gagnið í fæðupýramídanum. 

Ekki vil ég leggja inn á bók fyrir útförinni.  Mér finnst það ógeðslega morbid.  Peningar eiga að notast til að lifa af ekki til að deyja fyrir.

Ég vil láta taka af mér afganginn, brenna hann í einföldum og endurvinnanlegum umbúðum.  Vil ekki að heilum skógarlundi sé fórnað af tilfeninu. 

Mér hugnast sú tilhugsun að hverfa í reyk.

Síðan getur fólk haldið áfram að lifa lífinu sem best það getur, án sorgar og eftirsjár en væntanlega með mig sem góða minningu í hjartanu.

En ef væntanleg lík fara að vera með kröfur um að deyja á ódýran og einfaldan hátt, á eftir að hvína í Fjölleikahúsi Rigor Mortis, og ég sé það ekki gerast.

Þannig að ég gefst upp.  Bissnessinn verður að lifa. 

Þó við gerum það ekki.

Og svo má ekki gleyma minningargreinunum.  Þeir sem hafa eitthvað fallegt við mann að segja, ættu að lufsast til að drífa í því á meðan maður heyrir, sér, finnur og gleðst.  Annars eru líkurnar á að þú talir fyrir daufum eyrum í Mogganum.

 

Líkhúsdvölin á við nótt á hóteli

Laangdreginn aulahrollur

Ég verð alltaf sannfærðari með hverjum deginum sem líður að við Íslendingar erum ekki mjög gestrisið fólk (nema við suma) og svo erum við enn með aðra löppina í torfbæjarhurðinni.  Erum ekki alveg tilbúnir til að stökkva inn í nútímann og skella á eftir okkur.

Þegar ég horfði á laaaaaaaaangt og ítarlegt viðtal við sýsluna á Ísafirði þar sem hún tíundaði skelfilegan glæp mannsins sem seldi myndir á Vestfjörðum og romsaði upp úr sér öllum lögunum sem maðurinn hafi hugsanlega brotið, að myndirnar hafi verið gerðar upptækar, fjármunir hans og aðrar persónulegar eigur, þá var mér næstum því skemmt.  En ég gargaði mig hása í staðinn.

Hvar sem ég hef komið um heiminn hefur allskyns fólk selt ýmsan varning út um allt og enginn hefur séð neitt athugavert við það.  Bara skemmtilegt innlegg í mannlífsflóruna.

Svo kemur einhver maður til Íslands með fokkings myndir og dót til að selja og hann er handtekinn og varan gerð upptæk.  Hann vantaði leyfi til að selja varninginn og gott ef ekki verslunarpróf með láði frá einhverjum skóla.  Er ekki bara hægt að segja nei takk ég vil ekki kaupa?  Þarf þetta að stofna móralnum á Vestfjörðum í stórkostlega hættu?

Mér finnst, ef ég segi bara nákvæmlega það sem ég er að hugsa, að þarna liggi kynþáttafordómar á bak við viðbrögðin.  Það er eins víst og nótt fylgir degi að í svoleiðis aðstæðum byrjar fólk ósjálfrátt að ryðja úr sér lögum og reglugerðum (mál Paul Ramses).

Við ættum að gæta þess Íslendingar að fara að hugsa svolítið hvernig við komum fram við fólk frá öðrum löndum.  Já öllum öðrum löndum.

Þetta mál er einn allsherjar, langdreginn aulahrollur og ég næ honum ekki úr mér.

Take a chill pill!

 

Bauð málverk til sölu

...með þökk fyrir viðskiptin á árinu sem er að líða

Þegar ég sá frétt um rafmagnsreikninga og að Belgi einn hafi borgað sinn með klinki þá brosti ég út í annað.

Á mínum eiginlegu blankárunum var ég jafnframt spennufíkill sem sá ekki ástæðu til að borga RÚV og rafmagn á gjalddaga (tekið fram að það er langt síðan hehemm), borgaði fyrst Visa og svona svo ég gæti haldið áfram að eyða og spenna. 

Þess vegna var ég oft á síðasta snúning þegar Knold og Tott (tveir geðvondir vel miðaldra tvíburar, amk. mjög líkir) komu til að loka.  Og þá fékk ég hland fyrir hjartað og hundskaðist til að borga.  Helst ekki fyrr.  Rosa kikk eða þannig.

Sama gilti með RÚV og ég get ekki sagt mér til málsbóta að ég hafi verið í réttindabaráttu vegna afnotagjaldanna, ónei, ég er með RÚV alla leið alveg hreint.  Minni frestunaráráttu var um að kenna og ég gerðist mjög náinn kunningi lögfræðinganna sem innheimtu fyrir útvarpið, þeir voru farnir að senda mér jólakort og myndir af afkomendunum þarna í lokin. Eða hefðu gert ef þeim hefði dottið það í hug.

En..

Hafið þið pælt í því hversu óréttlátt það er að þeir skuldseigu meðal vor (ég þar lengi meðlimur) mæta miklu vanþakklæti þrátt fyrir þeir haldi uppi heilu fyrirtækjunum með því að borga ekki fyrr en allt er komið í hönk?  Þá er ég að tala um fyrirtæki dúlludúskanna með löffaprófið.  Sjaldan sá ég flottari skrifstofur og einmitt hjá þessum elskum.

Þegar ég hélt uppi nokkrum slíkum með stórum umsvifum í mínusdeildinni var mér aldrei þakkað.  Það var hvæst á mig þegar ég hringdi og mér settir afarkostir.  Algjört "uppmeðhendur" attitjúd hjá þessu liði.  Mér leið eins og.. hvað skal segja.. skuldara. 

Eitt jólakort með þökkum fyrir viðskiptin hefði verið nægt tilefni til að gleðja í mér gaddfreðið skuldahjartað.

Og á endanum sagði ég þeim upp störfum fyrir mína hönd og merkilegt nokk þá sakna ég þeirra ekki rassgat.

Enda allt vaðandi í lögfræðingum í kringum mig.

Súmígæs.

Borgaði rafmagnsreikninginn með einseyringum

Ekki menga út fyrir 200 mílur

Ég er þakklát fólkinu í Saving Iceland fyrir að koma og mótmæla álversframkvæmdum og annarri eyðileggingu á náttúru Íslands.

Ég er þakklát fyrir að það sé fólk utan Íslands sem gerir sér grein fyrir alvöru málsins.

Mér finnst ömurlegt að sjá fólk blogga um "skemmdarverkamenn" og að það eigi að henda þessu liði úr landi. 

Ég hélt í einfeldni minni að allir Íslendingar væru með það á hreinu að það er langt í frá okkar einkamál hvernig farið er með náttúruna.  Mengun af völdum stóriðju er vandamál heimsins og þar af leiðandi kemur fólki í öðrum löndum við hvað við erum að hafast að.

Það er ekki eins og mengunin sé með það á hreinu að hún megi ekki fokka upp andrúmsloftinu lengra en nemur 200 mílum!  Meiri fíflagangurinn.

Ég legg til að við fylgjumst grannt með hvernig löggan tekur á þessu fólki sem ekki er að stöðva almenningssamgöngur (eins og trukkararnir) heldur beina mótmælum sínum í þessu tilfelli að framkvæmdunum í Helguvík.

Áfram Saving Iceland.

Takk enn og aftur fyrir mig.

Mótmæli í Helguvík friðsamleg