Þökk fyrir þátt

Það sést á sjónvarpsdagskrá RÚV að það er komið haust.

Tveir íslenskir þættir eftir fréttir. 

Spaugstofan svona og svona, ég held að hún sé komin á leiðarenda, ansi þreytt svona en ég brosti alveg.

Svo er það nýi þátturinn "Gott kvöld".  Mér sýnist þetta vera íslenska útgáfan af "This is your live".

Það er ekki leyndarmál að mér finnst vera offramboð af þeim ágæta manni Bubba Mortens. 

Þessa dagana er hann áberandi.  Hann hefur tapað skrilljónum á hlutabréfakaupum og hann er bálreiður eins og hann sagði sjálfur í Íslandi í dag á föstudaginn.

Bubbi hefur boðað til mótmæla í næstu viku fyrir utan Alþingishúsið.  Eða er það hvatningarfundur til að fá ráðamenn til að gera eitthvað?  Annaðhvort.  Men hur som hälst þá get ég ekki samsamað mig Bubba í þessu máli.  Ég tilheyri þeim sem eiga ekki hlutabréf en á drullu erfitt með að láta enda ná saman og mér sýnist það eiga eftir að versna verulega.

Hlutabréfafólkið er í annarri katagóríu.

Já og Bubbi vill láta súa Hannesi Smárasyni.

En varðandi þennan þátt þá ætla ég að bíða og sjá hverju fram vindur.

Kannski ég verði bara þakklát fyrir að RÚV skuli draga fram listamenn og búa til um þá skemmtiþætti, sérstaklega svona fólk eins og Bubba sem maður veit svo lítið um.

Hér lýt ég í gólf af eintómu helvítis þakklæti.

Pirrrrrrrrrrrrrrr

Þátturinn.

"You win some - you lose some"

Ég var að heyra að Bubbi sé að byrja með útvarpsþátt á Rásinni.

Eru einhverjir fletir ókannaðir á Bubba?

Ég veit það ekki, en fyrir mína parta er ég mett, nó ábót níded..

Óla Palla finnst Kona ofmetin plata.

Fokk og mér sem finnst Kona eina plata Bubba sem ég fíla almennilega.

Varðandi ofmetnar plötur, hugsí, hugsí.

Er ofmetin plata sú sem nær víðtækri spilun þrátt fyrir að gagnrýnendum finnist hún sökka?

Ef svo er þá er platan sem inniheldur lögin Lorelei og Eldhúsverkin með Maju Baldurs og Geimsteinum eða hvað þeir heita, sirkabát sú plebbalegasta sem ég man eftir.  Hún hefur verið spiluð upp til agna en  það viðurkennir ekki kjaftur að hafa gaman að þeirri plötu.  Ekki þó maður beini byssu að höfði þeirra.

En eins og þið vitið þá var ég að flytja.  Það klikkar ekki að þegar maður flytur, eins skemmtilegt og það nú er þegar allt er komið upp úr kössunum, að maður týnir einhverju sem skiptir rosalega miklu máli og getur ekki verið án fyrir nokkurn mun.

Það er að koma hálfur mánuður síðan ég flutti mig um set og ég finn ekki eftirfarandi:

Hleðslutækið fyrir Gemsann minn. 

Grænmetisskrælarann sem ég er búin að eiga í fjöldamörg ár og er sá besti í heimi, hreinlega flengir grænmetinu af þannig að það flýgur í ruslatunnuna.  Á meðan er ekki boðið upp á grænmeti hér á kærleiks, bara hreint ekki.

Körfuna með naglaklippunum, þeim smáu og stóru.

En...

Í staðinn hafa ostaskerarnir fjölgað sér úr einum og upp í þrjá og ég er allt í einu stoltur eigandi að gluggasköfu sem er dúndurgóð á stóra spegilinn.

Well,  you win some - you loose some!

Svo er ég að hugsa svo margt þessa dagana. 

Ætla ég að deila því með ykkur?

Já, en bara prívat.

Kjútpípúl ælofjúgæs!

 

 

Bubbi hefur gert betur en á Konu

Englar í mannsmynd? - Held ekki

Þegar frægt fólk yfirgefur þennan heim þá hættir við að þeir séu gerðir að englum og sú staðreynd að viðkomandi var af holdi og blóði er algjörlega tekin út úr jöfnunni.

Nú er verið að skrifa bók um Lennon og þar kemur fram hversu skapbráður hann var.

Halló, auðvitað var maðurinn ekki eins og andapollur.  Hann var enginn andskotans Ghandi og þarna er ég komin með annan engil sem hefur örugglega verið mannlegur líka með skap, hefur pissað og kúkað og bölvað í hljóði þegar hann var að drepast úr hita í friðsömum mótmælum.

John F. Kennedy er annar engillinn og ofurmennið.

Í fyrsta lagi þá sat hann ekki heilt kjörtímabil, þannig að það var ekki komin mikil reynsla á hann sem forseta, hann var verkjatöflu- og kynlífsfíkill.  Það var talað um það í Whasington að hann gæti ekki sinnt störfum sínum vegna þess að hann var stöðugt ríðandi eins og rófulaus hundur út um allar koppagrundir.  Koddahjal mannsins var líka tilefni til ótta hjá paranojaða transvestítnum J. Edgar Hoover.

Svo kom bang, bang, bang og maðurinn var ei meir og það uxu á hann vængir á ljóshraða.

Það er afskaplega æskilegt að sjá fólk eins og það er.  Ég hef engar sérstakar áhyggjur af fræga fólkinu, það má alveg líma á það geislabauga fyrir mér, en ég er að meina svona á meðal oss dauðlegra.

Við höfum öll tvær hliðar (vá allir voða hissa á spekinni í mér?) annars værum við örugglega svífandi um í alheiminum, kynlaus og allslaus.  Fullkomnun getur gjörsamlega klúðrar fyrir manni lífinu.

Ég persónulega hef snúið upp vilausu hlið lífspeningsins æði oft.

En núna er ég réttu megin girðingar og ætla að reyna að halda mig þar eitthvað aðeins lengur.

En það eru minningargreinarnar sem ég óttast.  Að einhver mér tengdur kjósi að gleyma því hversu brokkgengur vitleysingur ég hef verið og skrifi um mig langloku þar sem ég stökkbreyttist í engil, hannyrðageta mín verði tíunduð svo og afrek mín í eldhúsi.

Ég ætla skanna þessa hluti þegar ég er komin hinumegin og ég mun skella hurðum, láta hluti hverfa og hanga á klósettinu með þeim sem það munu gera.

Ég vil vera eins og ég er - gjörsamlega laus við fullkomnun af því hitt hlýtur að vera gjörsamlega boring.

Aumingja John Lennon.  Hann var ekki týpan í að vera fullkominn, kaldhæðinn andskoti sem gaf Bítlunum þetta sem þá annars hefði vantað, kaldhæðni og subbuskap (vinsamlegan subbuskap ekki æsa sig).

Góðan mánudag aularnir ykkar.

Lennon sagður hafa skaðað heyrn Seans

Klósettblæti og orðaþjófnaður

 

George Michael er frábær söngvari.  Ég hallast að því að hann sé brilljant listamaður þó ég sé ekki tiltölulega intú hans tónlist.

En maðurinn er klárlega með klósettblæti og hann velur að gera asnalega hluti á klóinu.  Ekki sínu eigin þó, held ég en hvað veit ég, er engin fluga á vegg heima hjá manninum.

Spurningin er hvað dettur þessari dúllu og rúsínurassi til hugar næst?

Hann lét taka sig með allt niðrum sig á klóinu (í orðsins örgustu) í Ameríku áður en hann kom út úr skápnum.

Ekki skemmtilegt það.

Nú er hann tekinn með krakk á einhverju klósetti en slapp með áminningu.

Maðurinn verður að leita sér hjálpar.

Annars er þetta "út úr skápnum dæmi" orðið ansi seigfljótandi og þreytt.

Alveg eins og orðið "hýr".

Ég er alveg oft hýr á brá þó ég sé hvergi nærri lessa.  Algjörlega streit í báðar.

Hafnarfjörður var líka hýr í einhverju ljóði.

Nú heyrist það ekki sungið meir.

Ég lagðist í þunglyndi.  Það var búið að stela af mér lýsingarorði.

Búhú.

Í gær skreið Jenný Una inn í fataskáp og ruslaði þar öllum fötum tvist og bast.

Amman (ákveðin, Jenný Una villtu koma út úr skápnum).

Húsband: Ertu ekki að fara fram á eitthvað ótímabært honní?

Og svo hló hann eins og fífl.

Meira fíbblið.

Dreifa orðum, nota í allskyns merkingar.

Ekki ræna úr orðaforðanum mínum.

Því þá verð ég ekki með hýrri há.

Úje.

George Michael handtekinn með fíkniefni

Djö.. langar mig til að sofa hjá þér

 

Ein ein selfölgelihets-rannsóknin hefur litið dagsins ljós.

Karlar hafa tilhneigingu til að ofmeta útlit sitt og persónutöfra.  Hehemm.. Fréttir?  Æ dónt þeink só.

Ekki það að konur eigi þetta ekki til líka, jújú.

En svo er til fólk sem tekur þetta alla leið.  Sem er t.d. í skemmtanabransanum og heldur sig Adonis endurborið með hæfileika af guðs náð.

Ég man eftir tveimur íslenskum - í músík og ætla ekki að nafngreina þá. 

Það er til svona fólk sem hefur ekki sans fyrir sjálfu sér.  Er gjörsamlega ástfangið af eigin persónu.  Þetta er fólkið sem horfir í spegil og segir hátt og skýrt;

Djöfull langar mig til að sofa hjá þér.

Liberace eða hvað hann hét, skrauthomminn á píanóinu er skólabókadæmi.  Maðurinn var ekki alveg að gera sig í tónlistinni en dressin hans voru flott, þ.e. ef þú ert svag fyrir því að klæða þig í jólaskraut.

Hugs, hugs, hugs, Jane Mansfield var ein, sorgleg sagan hennar og allt það en hún var alveg með það á hreinu að hún væri leikkona.  Ekki að gera sig.

Hugs, meira hugs, jú Cher, hún er ekki nein sérstök söngkona, en hún brillerar sem gína.

Fyrrverandi hennar hann Sonny hélt því fram að hún væri svo tóm í höfðinu að hún tryði því að vindurinn hafi mótað myndirnar af forsetunum í fjallið í Ameríku.

En hann hefur bara verið fúll út í konuna vegna þess að hún skildi við hann.

Munið þið eftir fleirum svona sem eru einir í sínum aðdáendaklúbbi?

Farin að týna strá.

Karlar ofmeta persónutöfra sína

Þetta er fokkings bænaskjal

Vilhjálmur Vilhjálmsson er elskaður af mörgum og mér finnst ekkert athugavert við að það séu haldnir minningartónleikar um þennan frábæra listamann.

Tónlistin sem hann flutti er ekki að mínum smekk og sem betur fer erum við ekki öll eins hvað það varðar.

Ég er hins vegar með ofnæmi og það illilegt gagnvart "sýningum" þar sem ákveðnir listamenn eru teknir fyrir. 

Þessi andskotans uppákomur ríða yfir á hverju ári og þær eru flestar slæmar og sumar svo slæmar að fólk þarf að vera útúrdrukkið til að njóta þeirra.

Tina Turner t.d. Hver vill í alvöru setja sig í stellingar og reyna að ná upp í að flytja músíkina hennar og reyna að gera konunni góð skil?

Mér finnst það listrænt sjálfsmorð að ætla sér það óvinnandi verk.

Sama hversu góðar söngkonur það eru sem fara í hlutverkið.

Með fullri virðingu fyrir Siggu Beinteins þá er það pjúra klám að níðast á Tínu svo ég taki nú ekki till sterkara orðalags.

Þetta er eins og gerviefnið Formaica.  Muniði; Eretta marmari? Nei Formaica.  Eretta eðalviður?  Nei Formaica.

Er etta Tina Turner?  Nei, Sigga Beinteins.

Þetta er íslenskt plebbafenómen (eða skandínavískt) sem dynur yfir mann á hverju ári.

Broadway (held ég að staðurinn heiti) þar sem maturinn er í besta falli skítsæmilegur og eftirhermusýning með eftirréttinum er sirkabát það síðasta sem ég myndi fleygja peningunum mínum í.

Við eigum svo mikið af frábæru listafólki.  Af hverju fá þeir ekki tækifæri til að vera með tónleika þar sem frumleikinn og sköpunin eru í hávegum hafðar í staðinn fyrir upprifjanir og eftirhermur sem gerir bæði flytjendunum og sárasaklausum orginölunum skömm til?

Ábreiður þurfa að vera betri en orginallinn ef þær eru fluttar á annað borð.

Magni gerði þetta ágætlega í Rock Star.

Einn af okkar bestu söngvurum er litli Jesú, man ekki hvað hann heitir en hann er sérdeilis frábær söngvari drengurinn.  Hann getur endurflutt hvað sem er án þess að verða sér til skammar.  Fáum gefið skal ég segja ykkur.

Ég held að það sé verið að róa á örugg mið með þessum sífelldu ábreiðusýningum.

Algjört "money in the bank" eða "Sure thing".

Vegna þess að pöpullinn vill heyra gömlu fylleríslögin væntanlega til að geta sungið með.

Almenningur er ranglega vanmetinn í þessu sem öðru.

Ég held að "we the people" séum alveg fær um að njóta þess sem nýtt er.

Það segi ég með nokkurri vissu verandi meðlimur í viðkomandi grúppu.

Þetta er fokkings bænaskjal.

Gerið eitthvað nýtt og skapandi. Plís.

Úje og allir glaðir í boðinu.

Aðrir aukatónleikar til heiðurs Vilhjálmi

Athugata

Það gerist margt skemmtilegt í flutningum.

Við hlógum mikið ég og dætur mínar er karlarnir voru í ábúðarfyllri kantinum hoknir af þunga málsins.

Þeir voru krútt - ekki að því að spyrja.

Ég tók diskóhoppið í tómri stofunni þegar verið að bera út húsgögn og dansaði um allt eins og hálfviti við mikla kátínu dætra minna.  Ég greip ryksuguslönguna og tók "Hooked on a feeling" og var í villtri sveiflu þegar flutningabílstjórinn steðjaði inn.

Hann leit á mig eins og ég væri brjáluð.

Vottðefokk hugsaði ég, ég sé hann aldrei aftur og svo hélt ég áfram að syngja og nú var það friggings Títanikk lagið

En Jenný Una var hér í gær með mömmu sinni og henni fannst þetta mjög spennandi, þ.e. umstangið í kringum flutningana.

Hún var að bíða eftir að sjónvarpið kæmist í lag.

Hún kom hlaupandi eftir ganginum....Amma, sagði hún, er búið að laga sjónvartið?

Amman: Ég veit það ekki Jenný mín.

Sú stutta: Villtu athugata fyrir mér, ég er upptekin.

Ákaflega bissí ung kona.

Jésús hvað lífið er ljúft.

Kem að vörmu.

Og í dag hef ég legið í krampa yfir þessum.  Þið verðið að sjá hann, algjör birilljans.

Sorgarblogg

Það er helmikið að gerast í kringum mig og ég segi ykkur nánar frá því seinna.

En eins og fram hefur komið þá hef ég verið að taka skápana í gegn, flokka, gefa og henda.

Ég er búin að skemmta mér stórkostlega í allri vitleysunni eins og þið vitið sem lesið bloggið mitt.

En það eru ekki allir hlutir skemmtilegir.

Á þessum árstíma, fram til 17. september er ég alltaf dálítið meyr. 

Aron Örn sonur hennar Mayu minnar fæddist þennan dag en lést svo 3. desember sama ár.

Tíminn hefur tekið burtu sársaukann að mestu en það stingur af og til í hjartað.

Þegar ég fór í gegnum skápana áðan fann ég teppið hans og gallann sem hann fór heim í af fæðingardeildinni.

Í sorginni var allt látið í burtu, skiljanlega en amman stakk þessu undan. 

Þegar ég hélt á þessum smáhlutum hentist ég ellefu ár til baka í tíma í smá stund.

Auðvitað er það sárt en oftast er minningin um þennan yndislega litla dreng bara eins og lítið ljós sem lýsir í hjartanu.

Nú á hann bróður, litla Oliver sem nú er með mömmu sinni í Hong Kong þar sem hún er að vinna í augnablikinu og lífið heldur áfram.

Það þýðir ekki að dvelja í sorginni en það má ekki afneita henni heldur.

Ég elska Emilíönu Torrini.  Hún er frábær listakona auðvitað og ég hvet alla til að kaupa nýju plötuna hennar.

En þegar Aron dó hafði þessi bráðunga stúlka nýlega sungið þetta dásamlega lag inn á disk.

Við Maya og reyndar öll fjölskyldan fundum huggun í þessu fallega lagi.  Emilíana treysti sér ekki til að flytja það sjálf í jarðaförinni, hún var svo ung og tilefnið svo sorglegt að hún treysti sér ekki. En lagið var til og hér er það.

Og nú held ég áfram að taka til.

Love you

Mamma Mía minn afturendi

Þó ég viti vart hvort ég er að koma eða fara þessa dagana þá er ég með suma hluti á hreinu.

Ég ætla ekki að sjá Mamma Mia þó mér yrði boðið þangað af sjálfri Sylvíu Svíadrottningu.

Sem er ekki mjög líklegt.

Ég hafði gaman að Abba þegar þeir unnu Eurovision og það tók af skelfilega fljótt.

Steingelt tyggjókúlupopp nú eða blöðrupopp að mínu mati.

En þegar ég fer að pæla í þessu, af hverju ég get ekki bara haft gaman að svona uppákomum þá verður mér algjörlega svara vant.  Ég hreinlega urlast upp.  Og tilhugsunin um að sitja í Háskólabíó og SYNGJA og dansa með myndinni fær mig til að lúta höfði. 

En svona hef ég sennilega alltaf verið varðandi söngvamyndir.

Sound of Music, ég get ekki enn gleymt því hvað mér fannst hún glötuð, það eru ekki margar svoleiðis myndir sem toppa hana.  Ég fór með systur mínar og var á gelgjunni, ég skammaðist fyrir að láta sjá mig á þessari mynd, þær skömmuðust sín fyrir að láta sjá sig með mér sem var vægast sagt ekki til fara á hefðbundin hátt.

Og afhverju féll ég ekki í stafi yfir Julie Andrews?

Jú, einfalt mál.  Nunna sem er svo lífsglöð að henni er ráðlagt að yfirgefa klaustrið (til að misbjóða ekki guði með gleðilátum ímynda ég mér) og gerast barnfóstra milljón barna og svo fær hún algjöra fullnægingu yfir að hugsa um barnahópinn móðurlausa, neita sér um allt og fórna sér endalaust og botnlaust fyrir famílíuna Tramp.  Svo slær hún smiðshöggið á ósómann og giftist pabbanum í lok myndar.  Og í allri þessari fórnarlambsblóðbunu sem stendur aftan úr Julie Andrews í að bjarga heiminum þá brestur hún út í söng í tíma og ótíma.

Fyrirgefið á meðan ég æli.

Og ég man eftir Sommer Holliday með Cliffanum og The Yong Ones með sama átrúnaðargoði. Ég horfði á þessar myndir aftur og aftur út af Cliff, ég var ástfangin af honum þegar ég var ellefu og maður þolir ýmislegt fyrir ástina.  Ég var ákveðin í að giftast manninum.

Bítlamyndirnar voru í lagi af því þeir voru töffarar.

Singing in the Rain er klassíker sem ég hafði gaman af en ég nenni ekki að horfa á hana aftur og aftur.

Bíðum nú við, fleiri? 

Örugglega, en mannsheilinn hefur þann dásamlega eiginleika að geta gleym skelfilegum upplifunum.

Mamma Mía minn afturendi.

P.s. Það má geta þess að ég hef ekki talað við kjaft sem ekki hefur elskað viðkomandi mynd.  Ég verð að játa mig utangarðs og það ekki í fyrsta skiptið.

Mamma Mía! þvílíkur fjöldi

Gamli lólítu graðnaglinn

 

Ég minntist á það um daginn að við hér á kærleiks hefðum horft á Stones-myndina Shine a Lihgt.

Mér fanns hún frábær.  Það er eitthvað svo ótrúlega sjarmerandi og æðislegt að horfa á kallana á sviði.  Þeir eru að verða betri og betri.

En..

Merkilegast var að fylgjast með glæsilegasta mannflaki í heimi, af því hann var brosandi eins og gamall afi, alltaf að beygja sig niður að áheyrendum og stundum gaf hann þeim eitt og annð.  Keith er ofurkrútt.

Og svo var það Wúddarinn, hann var edrú for crying out loud.

Rosalega var skrýtið að sjá manninn allsgáðan á sviði.  Í staðinn fyrir að vera eins og löngu dáinn indjáni á hugbreytandi sveppum, dettandi um allt, þá var hann í þetta skipti eins og gamall maður af sama kynstofni og að ofan sem hefur aldrei gert annað en að úða í sig lífrænu grænmeti og stunda sunnudagaskóla.  Til hamingju Ronnie.

En svo féll hann á frumsýningunni, fór á séns með stúlku sem vart er búin að missa mjólkurtennurnar.  Ronnie getur verið langafi þessa barns og gott betur.  En hvað um það hann hunskaðist í meðferð.

Elsku karlinn, hann segist ekki vita í hvorn fótinn hann eigi að stíga.  Elskar eiginkonu og barn sko barnið sem hann sefur hjá.

Ef ég gæti fengið tíu mínútur með gamla manninum þá myndi ég segja honum að líkurnar á að rússneska telpukornið sé í alvörunni ástfangin af honum séu stjarnfræðilega litlar.

Auðvitað gerast ævintýri af og til, en halló var Anne Nichole hrifin af sínum öldungi? 

Hvaða unglingur fellur fyrir tinandi gamalmenni eins og Ronnie bara vegna hans föngulega ytra byrðis og án tillits til innistæðna í bönkum? 

Annar skil ég svona karla.  Þeir eiga allt, geta alls staðar fengið óskir sínar uppfylltar.

Kannski er honum slétt sama hvort hún er að segja satt eða ekki.

Gamli lólítu graðnaglinn.

Fyrirgeifð á meðan ég..

dingla mér.

Wood veit ekki í hvorn fótinn hann á að stíga