"In case" ég veikist eða slasist

Ég nenni ekki neinni jákvæðni í dag.

Í mínum huga er bara mánudagur og þá er gott að taka út pirringinn fyrir vikuna.

Ég var nefnilega haldin sjúklegri jákvæðni á s.l. mánudag og er enn að jafna mig.

Fyrsta mál á dagskrá er þessi glataða auglýsing frá Byr um fjárhagslega heilsu.

Eru ekki peningar búnir að gera okkur að bullandi lasinni þjóð og fjárhagslega fárveikri?

Fyrir utan að ég er búin að fá nóg af því að peningum sé troðið inn í alla skapaða hluti.

Þar er það búið.  Tjékk.

Og talandi um heilsu.

Ég þarf stundum af fara til læknis.

Eins og flestir.

En það er sama hvað hrjáir mig ég fæ standard svar frá öllum læknum sem ég rekst á (ókei, ýkjur en ég má, þetta er mín síða).

Ég datt (full) á svölunum um árið þegar ég reikaði um með bjór í hendi grillandi eins og fífl og var að reyna að herma eftir lífi venjulegs fólks.

Hvað um það, ég fór á slysó, slösuð á hné (ó þú yndislega afneitun, mér láðist að útskýra hvernig ég gat mögulega hafa troðið löppinni undir gasgrillið, sem var framkvæmanlegt á 15.  í bjór, vegna þess að nefndir útlimir voru orðnir mjúkir og útvatnaðir, en það er önnur saga).

Læknirinn sagði mér að hætta að reykja.

Það sprakk í mér hljóðhimnan um daginn, læknir kom heim, hann var fínn og gaf mér lyf við ígerðinni í eyranu og sagði mér í leiðinni (rarararara) að hætta að reykja.

Ég gæti dáið hérna úr fótbroti, alkahólisma (eins gott að ég er hvínandi edrú), astma, sólarexemi, gláku eða heimakomu (hvað er það?) af því að læknirinn sæi ekki í gegnum reykkófið.

Það gæti keyrt á mig ökutæki og mér yrði sagt að hætta að reykja!

Fjandinn hafi það, ég verð að hætta að reykja.

In case ég veikist eða slasist.

Djöfuls verkun, þetta endar með að ég losna frá jörðinni upp í fjandans himinhvolfið í dúndrandi háheilagleika.

Svo fullkomin sem ég er að verða.

Dæs.

Engin undankomuleið

Það er svo sem ekki mörgu við að bæta um þennan sorglega atburð á Álftanesinu í gær.

En viðbrögð fólks virðast á einn veg.

Skilningur á gjörðinni.

Þetta gerði mig hins vegar verulega sorgmædda.

Vegna tilhugsunarinnar um örvæntinguna, sorgina, reiðina og óttann sem hlýtur að liggja að baki svona aðgerð.

Sumir segja; þetta er bara byrjunin, eins og það hálf hlakki í þeim.

Ég vona svo sannarlega að þeir hafi ekki rétt fyrir sér.

Mér finnst þetta hins vegar vitnisburður um hversu erfitt það er fyrir venjulegt fólk að fóta sig í rústum bankahrunsins.

Þess vegna verða stjórnvöld að hjálpa fólkinu í landinu sem situr nú uppi með reikning útrásarvíkinganna og er jafnvel að missa heimili sín og atvinnu.

Ég varð líka sorgmædd í gær þegar ég horfði á þjóðhátíðarsetninguna á Austurvelli.

Vegna þess að það rann endanlega upp fyrir mér hvar við erum stödd.

...og við virðumst ekki eiga nokkra einustu undankomuleið.

Bankinn fékk ekki lyklana

Hættum þessu - út með blikkið

Ég reyni að leiða hjá mér andskotans orðuveitingarnar sem dynja reglulega yfir mann um áramót og á þjóðhátíðardaginn.

Og kannski oftar, hef ekki merkt við þessa atburði í mínu almanaki, ekki frekar en ég þekki þjóðhátíðardag Grænhöfðaeyja eða afmæli Betu drottningar.

Þessi gjörð og aðrar álíka tilgerðaruppákomur, snúa blóðrásinni í mér við.

Og ég verð blá í framan.

Hégómi, tildur, uppskafningsháttur og ankannalegheit er það sem mér dettur helst í hug.

Nú er lag að henda svona leiðindahefðum fyrir róða.

Við eigum ekkert nema okkur sjálf og skuldirnar.

Svona uppákomur eru í ljósi þess algjört stílbrot.

Voru líka stílbrot í gróðærinu en þá voru víkingaandskotarnir í áskrift á blikkið.

Kæri forseti,

Hættu þessari bölvaðri ekkisens vitleysu.

Tíu sæmdir fálkaorðunni

Hver á Fréttablaðið?

Með leiðara dagsins, skrifuðum af Jóni Kaldal, hefur Fréttablaðið sett niður sína síðustu kartöflu í mínum garði.

Jón Kaldal ræðst harkalega að Evu Joly.

Hver á annars Fréttablaðið?

"Follow the money" segja spekingarnir.

Sjá frétt eyjunnar um málið.

Talandi um Icesave....

..þá hefur þessi "fámiðill" öruggar heimildir fyrir því, að einn af höfundum hinnar tæru snilldar, nánar tiltekið sjálfur Björgúlfur seníor ásamt frú, hafi í morgun spásserað um í Grasagarðinum að skoða blóm.

Ekkert að því svo sem en svo ég orði þetta eins og sjálfur Stebbi Fr. myndi gera,  þá vakti athygli að þeim var fylgt í gegnum garðinn af lífvörðum, gráum fyrir járnum.

Það er að minnsta kosti gott til þess að vita að lífið heldur áfram.

Líka hjá hönnuðum bankahrunsins.

P.s. Mér er vandi á höndum þegar kemur að því að færa færsluna í flokka.

Enn er enginn flokkur á blogginu sem heitir "bankahrun", "spillingargengið", "stórþjófar" eða "siðblindingjar".

Ég set þetta því undir "Landsbankadeildina" sem einu sinni var um fótbolta.

Gátu ekki stöðvað Icesave

Prótótýpan

Óásættanleg framkoma forseta Alþingis, segir formaðurinn með hegðunarvandamálin, SDG.

Ég fylgist með þinginu eins og ég get.

Eins og fleiri.

Ég held að ég sé ekki ein um þá skoðun að þetta komi úr hörðustu átt.

SDG er prótótýpa óásættanlegrar hegðunar.

Óásættanleg framkoma forsetans

Farsi í tveimur þáttum

Ef ástandið væri ekki svona alvarlegt á Íslandi núna þá væri það hin besta skemmtun að fylgjast með umræðum í þinginu.

Í gær fékk ég reyndar fyrir hjartað (nú eða eitthvað líffæri þarna í brjóstholinu, hvað veit ég hvað er hvað) þegar SDG fríkaði út í ræðustól þingsins, barði hnefa í pontuna, aftur og aftur (hátt) og gargaði á þingmenn Samfó. 

Ég er ekki að fara með neinar skröksögur þegar ég segi að mér hafi brugðið.

Maðurinn missti stjórn á sér og það er aldrei gott að verða vitni að slíku.

Í dag var svo taka tvö í ræðustól Ólátagarðs.

Aftur var það SDG sem var í aðalhlutverki og fékk reyndar dygga aðstoð skoðanasystur sinnar í flokknum henni Eyglóaddna Harðardóttur.

Og nú var það forseti þingsins hún Ásta Ragnheiður sem fríkaði út.  Einhver taldi bjölluslögin þegar hún tók hið fræga tónverk, tilbrigði við sjálfsmorð á bjölluna og mun hún hafa slegið í hana þrjátíuogeitthvaðsinnum til að þagga niður í formannsunglingi Framsóknar.

Ásta Ragnheiður; róa sig.

Ég og fleiri vorum alveg yfirkomin af gleði fyrir hönd Framsóknarflokksins þegar nýr formaður og ný forysta var kosin í janúar. (Hér er ég ekki að vera andstyggileg).

Hugsuðum alveg: vei, út með kerfiskallana og kerlurnar - inn með unga og frjóa stjórnmálamenn.

En nú hallast ég að því að Framsóknarflokkurinn hafi tekið þetta með "ungu forystuna" aðeins of langt.

Svo sakna ég Helgu Sigrúnar, sem var á þinginu fyrir kosningar (kom inn fyrir Bjarna Harðar), þar fór nefnilega klár kona sem lét ekki eins og kjáni.  Ég tók mark á henni.

En svona er lífið.

En er til of mikils mælst að þingmenn hagi sér í samræmi við þá ábyrgð sem þeim er falin?

Með tilliti til ástandsins í þjóðfélaginu?

Eða er þessi farsi þar bara það sem við eigum skilið?

Spyr sá sem ekki veit.

Einleikur forseta á bjöllu

Fréttaskýring Jennýjar Önnu um íhaldið í Kópavogi

 

"Þetta jaðrar við brjálæði",  sagði Gunnar I. Birgisson um aðför fjölmiðla, endurskoðendafyrirtækja, Kópavogsbúa og almennings alls á hendur sér.

Gunnar I. Birgisson, sem er algjörlega saklaus af öllum sköpuðum hlutum, en ætlar að hætta að verða bæjarstjóri og gerast óbreyttur bæjarfulltrúi í næstu viku, mun láta gera úttekt á vinnubrögðum Samfylkingarinnar í bæjarstjórn hið bráðasta.

Ástæður þess eru málefnalegar offkors enda engin mannanna verk yfir gagnrýni hafin, eins og þessi krúttvöndull sagði réttilega.

Gott að hann tók það fram að rannsóknin á Samfó væri málefnaleg því ég með minn sauruga hugsunarhátt var farin að halda að hann væri í hefndarhug þessi sómamaður.

Sem hann er auðvitað ekki.

Enda maðurinn eins og nýskeindur básúnuengill hjá Gunnari nafna í Krossinum sem talar um að sannleikurinn muni gera Gunnar frjálsan.

Sem er rétt.

Við erum stödd á Íslandi árið 2009 og fyrirkomulagið hjá íhaldinu í Kópavogi (þar sem Gunnar nýtur víðtæks stuðnings, er hreinlega KÓNGUR) færir mér heim sanninn um að það þarf meira en bankahrun til að Sjálfstæðisflokkurinn átti sig, án tillits til hvar hann er staddur svona landfræðilega séð.

Til hamingju Gunnar!

 

„Þetta jaðrar við brjálæði“

Ekkert bölvað ekkisens fjallkonukjaftæði

 

Í allri spillingunni og ruglinu sem er að kæfa mig fæ ég smá aulahroll og skömmustutilfinningu yfir svona "fyndni" sem fréttin um timbraða gestinn vekur hjá mér.

Það er ekki við blaðamanninn að sakast, húmorinn minn er orðinn svo svartur síðan í haust að það er ekki um það talandi.

En að öðru.

Ég er ekki mikill þjóðernissinni svona yfirleitt, get ekki haldið því fram að ég hafi verið stolt af því að vera Íslendingur heldur, einfaldlega vegna þess að ég hef ekki afrekað neitt sem gefur mér tilefni til að finna til mín.

Maður fæðist einfaldlega einhvers staðar og ræður engu um það.  

En..

Ég er hins vegar bæði fegin og þakklát yfir að vera Íslendingur. 

Það hefur hingað til falið í sér lágmarkshættu að búa á Íslandi nema auðvitað þegar náttúruöflin hafa farið hamförum.

Á morgun er sautjándinn sem var mikill hátíðisdagur þegar ég var stelpa.

Enda lýðveldið ekki búið að slíta barnsskónum.

Ég man eftir nýjum sportssokkum, hliðartösku, upphlutnum mínum, lyktina af blöðrugasi, pylsum og íspinnum, svo ég ekki tali um kandíflossið í Tívolí.

Það var frítt í strætó.

Fólk gekk um götur bæjarins hnarreist í sínu besta pússi og önnur hver kona á þjóðbúning.

Nú eru allir dagar nánast eins.

Það er búið að hátíðarjafna þannig að munurinn á hátíð og hvunndegi er lítill sem enginn.

En hvað um það.

Hafi ég verið þakklát og glöð með þjóðerni mitt, þá veit ég svei mér ekki hvort ég er það enn, nema að litlu leyti.

Ég skammast mín eiginlega ofan í tær.

Við erum með orðspor sem er ekki gott, við erum fjárglæframenn.

Svo erum við hætt að treysta hvort öðru, enda illa brennd.

Ég fer fram á að okkur verði haldið frá Fjallkonukjaftæði, sóma Íslands, sverði og skjöld.

Ekkert mont, engin samanhristingur, við getum þetta saman kjaftæði.

Við erum einfaldlega ekki ein þjóð í þessu landi.

Hluti hennar er stikkfrí.  Meira að segja margir þeirra sem komu okkur á kaldan klaka með græðgi sinni og sjáftöku.

Ekki monta okkur, tala um hversu frábær við séum, dugleg, sterk og kúl.

Ég afber það ekki.

Timbraður gestur lýsir eftir eiganda

Ég styð allan fjandann

Ég er að velta því fyrir mér svona í morgunsárið hvort það sé þroskamerki, nú eða hrakandi heilaheilsa sem gerir það að verkum að þessa dagana finnst mér ég ekki skilja eitt né neitt og vita enn minna.

Í alkafræðunum sem hafa haldið mér edrú vel á þriðja ár segir að einfalda skuli hlutina.

"Keep it simple".

Það er ekki létt verk að heimfæra þá speki inn í hvunndaginn sem blasir við okkur í þeim hörmungum sem ganga yfir landið.

En ég ætla að reyna.

--

Ég styð ríkisstjórnina enn og mun gera þangað til annað kemur í ljós.

Eins og t.a.m. ef það er ætlunin að laumupokast með Icesave-samninginn í gegnum þingið. 

Þá er það adjö stuðningur og ég fer í mótmælabomsurnar.

--

Ég styð algjörlega og undantekningalaust rétt fólks til að mótmæla og sýna borgaralega óhlýðni og það án tillits til hvort ég er sammála tilefninu eða ekki.

Mér hrýs satt best að segja hugur við taktík lögreglunnar gagnvart mótmælendum á Austurvelli í gær og ég er að velta því fyrir mér hver hefur gefið fyrirskipanir um þessa valdbeitingu þeirra gagnvart almennum borgurum.

--

Ég styð líka rétt Sigmundar Davíðs til að missa sig og garga í ræðustól Alþingis, þó ég sé hrædd um að það sé ekki að gera mikið fyrir ímynd hans né Framsóknarflokksins.

(Æ,æ).

--

Ég styð málaefnalega umræðu en hafna skítkasti nema þegar ég sjálf á í hlut, um mig gilda einfaldlega aðrar reglur. (Úje).

--

Ég styð fullt af öðrum hlutum en má ekkert vera að því að sitja hér og tíunda þá.

Er svo bissí dúing noþþíng.

Later.

 

Ríkið stígur fyrsta skrefið á langri ferð