"Samfylkingin con art unlimited"

Þegar ég kaus, 12. maí í fyrra, var ég auðvitað með það alveg á hreinu hvað ég myndi kjósa.

Ég fór meira að segja og kaus utan kjörfundar  vegna þess að ég var svo hrædd um að ég myndi kannski fótbrotna eða verða fyrir loftsteini á kjördag og gæti þar með ekki kosið VG.  Ég tek nefnilega ekki sénsa.  Það eru sko líkur á öllu sem getur gerst.  Að vísu eru líkurnar á að loftsteinn detti í höfuðið á mér ekki nema svona einn á móti milljónskrilljón, en líkurnar eru þarna.  Ég tek ekki sénsa þegar ég fæ tækifæri til að praktisera lýðræðið.

Atkvæðið mitt er mér svo fjári mikilvægt. 

Þrátt fyrir að ég væri með það á hreinu hvað ég myndi kjósa, var ég búin að fylgjast vel með Samfylkingunni. því þar er fólk sem ég hef kosið í öðru samhengi.  Eins og til dæmis Solla, sem er að mínu mati flottasti borgarstjóri þessarar borgar, frá upphafi.  Jóhönnu hef ég kosið og fleiri og fleiri.  En ég sem sagt kaus VG.  Ég sé ekki eftir því.

En þessa dagana er mér hugsað til allra þeirra sem féllu fyrir "Fagra Ísland" fyrirkomulaginu hjá Samfó, fyrir afvopnunartali þeirra og öllu hinu sem þeir ætluðu að breyta til betri vegar en hafa ekki gert.

(Jóhanna Sigurðardóttir á þó enn alla mína aðdáun.)

Ég held að margir þeirra sem kusu Samfó vegna ofangreindra mála, óski sér þess heitt og innilega að þeir hefðu gert eins og ítalski karlmaðurinn sem sagt er frá í fréttinni.

Hann át kjörseðilinn sinn í staðinn fyrir að setja hann í kjörkassann.

Hí á ykkur, nananabúbú

Súmí.

 

Borðaði kjörseðilinn í stað þess að kjósa

Sjúskað og sjoppulegt

Stundum óar mér við sjálfri mér.  Ég vil vera víðsýn, opin fyrir nýjungum, hipp og kúl í alla staði.  Úje. 

En..

það er ekki alltaf þannig.  Stundum er ég blákalt íhald og ákveðnir hlutir eiga ekki að breytast, að mínu mati. 

Ég vann um nokkurra ára skeið í Bókaverslun Sigfúsar Eymundssonar í Austurstræti.  Eymundsson byrjaði að versla með bækur 1872.  Á meðan ég vann hjá Eymó, urðum við 100 ára.  Það var rosa partý og dúndur gaman.

Ég elskaði vinnuna mína.  Ég ýki ekki þegar ég segi að ég vissi um hverja skruddu sem til var í búðinni, hver gaf út hvaða bækur og útgáfuár.  Ég vissi líka hvaða bækur voru fáanlegar hjá forleggjara og hverjar ekki.  Þetta heitir metnaður í starfi.

Það var eins og að vera barn í sælgætisbúð að vinna í Eymó.  Fyrir mig bókaorminn var þetta himnaríki á jörð.  Ég skemmti mér konunglega upp á hvern dag.  Ég byrjaði í búðinni 19 ára og hætti 24 vegna þess að ég flutti til Köben. 

Eymundsson var klassabúð.  Þangað komu allir sem voru læsir og fóru í miðbæinn.  Þar voru allir andans menn þess tíma daglegir kaffigestir.  Það var stíll yfir Eymundsson.

Þess vegna get ég grátið (búhú ég hendi mér í vegg hérna), þegar ég les um allar Eymundssonbúðirnar sem spretta upp eins og gorkúlur,  í stórmökuðum og verslunarklösum.  Sumir hlutir eiga að vera óbreyttir.  Þeir eiga að vera minnisvarði um tíma.  Tíma sem er farinn og kemur aldrei aftur.

Ég vil ekki versla bækur í stórmörkuðum.  Það er sjoppulegt og sjúskað.

Það er törnoff dauðans að kaupa t.d. kjötfars og Atómstöðina í einni og sömu körfunni.

Og hafiððiþað.

Fjölskylduvæn verslun Eymundsson opnar í Holtagörðum

Lítill drengur sem var

Sumir dagar eru á röngunni.  Ég vakna og það malar eitthvað í magagrópinni eins og villidýr sem er við það að losa svefninn og ætlar svo á mig, éta mig upp til agna.

Svona líður mér stundum og ekki misskilja mig, ég á ekkert bágt, ég held að þetta sé normal ástand hjá öllum sem hafa lífsreynslu að baki í einhverju formi.

Samt verð ég alltaf svo hissa.  Ég er nefnilega búin að vera fórnarlamb, búhú-kona og tárafrömuður og ég hef fyrir nokkuð löngu síðan kastað öllum þessum hækjum og afsökunum fyrir að hreyfa ekki á mér minn eðla afturenda, út í hafsjó.

Þess vegna finnst mér ekki að mér eigi að líða illa, eða undarlega og vera döpur.  Það er allt með besta móti í kringum mig og ég er kona með forréttindi þeirra sem hafa sloppið fyrir horn. 

Nú hef ég hins vegar ákveðið að veita mér þau sjálfsögðu forréttindi að vera döpur.  Þó ég hafi ekki grænan grun um hvers vegna ég er það einmitt í dag.  Og þó, kannski veit ég það, fortíðin kemur stundum upp að manni, óforvarandis, og það getur verið svo andskoti sárt.

Mig dreymdi lítinn dreng sem heitir Aron Örn og var annað barnabarnið mitt sem fæddist.  Hann lifði í 3 mánuði.  Okkur sem hlut áttum að máli hefur lærst að lifa með missinum og ég hélt satt best að segja að með sáttinni væru draumarnir hættir að koma.

Þessi draumur var svo sterkur og raunverulegur að ég varð miður mín yfir að vakna.

En svona er lífið.  Það er ekki alltaf upp á bókina.

En ég tóri.  Ég verð orðin glöð á morgun, jafnvel eftir klukkutíma.

Þannig er nú það.  Ég á svo margt að lifa fyrir.

Og nú er ég hætt, áður en þessi færsla fer í vaskinn. 

Stundum er ágætt að deila með sér reynslu.

..og ég missti kúlið

 

Ég er svona happígólökkí kona, sem rúlla mér í gegnum lífið, yfirleitt í ágætis skapi.  Ég pirra mig þó stundum yfir smámunum, en það kryddar bara tilveruna.  Það er nefnilega nauðsynlegt að urlast upp öðru hverju.

En hvað veðrið áhrærir þá hef ég tekið skynsamlega afstöðu, þvert á þjóðarsálina.  Mér finnst veður leiðinlegt umræðuefni og ég gef dauðann og djöfulinn í að velta mér upp úr því.  Það er nefnilega ekki til neitt vonlausara á þessu landi þar sem veðrið er eitt stöðugt sýnishorn, að vera mikið með það á heilanum.  Sem umræðuefni er veður glatað, því það leiðir ekki til neinnar niðurstöðu.  Veður er bara, án tillits til skoðana og tilfinninga fórnarlambana.

En í morgun missti ég kúlið alveg gjörsamlega.  Hér er allt hvítt.  Og í gær hafði ég verið að draga fram sumarfílinginn og ég sá fyrir mér kjarr, fann næstum sólina verma hörundið og lyktin af blóðbergi hafði tekið yfir skynfærin.  Það er gott að geta látið sig dreyma.

Hálka og éljagangur, hálkublettir, ófærðir og allur sá pakki, á andskotinn hafi það ,ekki að vera hér samkvæmt almanaki.  A.m.k. mínu almanaki.  Burt með þetta hvíta duft með allar sínar aukaverkanir.  Ég vil fara í tjald og það í dag.  Ok,ok,ok, ekki tjald kannski en ég vil sjá jörðina, skollin hafi það.

Það eru ákveðin takmörk á mínum teygjanlega þolþröskuldi, innblásnum af æðruleysi.  Ég er búin að fá nóg.  Snjór, snjór, burt með þig.

Global warming hvað?

Cry me a river.

Hálka og éljagangur á Hellisheiði

Með attitjúd

Hún Brynja vinkona mín og sam-amma á afmæli í dag (sunnudag).  Til hamingju elsku dúllan mín.  Það er svo bara bónus á herlegheitin, að hún er á leiðinni til London, til að hitta barnabarnið okkar hann Oliver og þá tekur hún eins og venjulega grilljón myndir af prinsinum fyrir ömmuna sem heima situr.  Konan bjargar lífi mínu vegna þess að dóttir mín (já þessi á myndinni) hún Maysa og Robbinn eru með myndavélalatari fólki.  Myndavélin sem þau fengu í jólagjöf hefur verið óhlaðin í einhverja mánuði.  Sennilega síðan þau fengu hana.  Arg.

Ég hef verið með hangandi haus í allan dag, algjörlega orkulaus.  Ég er alveg að horfast í augu við að ég er, samkvæmt kjarnyrtri vinkonu minni, letipíka, svokölluð.  Ekki fallegt.  En ok, það er skárra að verða letipíka eftir að hafa verið ofvirk mest alla ævina,  ég hefði ekki viljað byrja á letidæminu.  Þá ætti ég kannski ekki þrjár stelpur, marga eiginmenn (ekki alla í einu samt) og alls kyns hluti sem ég hef tekið mér fyrir hendur.  Hm...

Ég ætla að verða gömul kona með attitjúd.  Enn er ég ekki orðin one bad mama, er of ung til þess enn, en það kemur að því.  Ég held að margir gangi út frá því sem vísu að gamalt fólk sé allt eins, skaplausar geðluðrur með engin sérkenni.

Trúið mér, það verður enginn lognsjór í kringum undirritaða á elló.

Farin að lúlla.

Og Brynja mín, góða ferð og ég hringi svo.

Nigthy.

Hefur einhver dáið?

Mér dettur ekki í hug að vera að hlakka yfir óförum þessa manns sem lokaðist inn í bílskotti, undir áhrifum og mundi ekkert hvernig hann hafði hafnað þar.

Ég er nefnilega með innilokunarkennd og hana ekki litla.

Bara tilhugsunin um að vera innilokuð í svona litlu rými gerir mig spennitreyjuhæfa.

Ég fæ innilokunarkennd í flugvélum ef ég sefja ekki sjálfa mig beinlínis frá tilhugsuninni um að vera lokuð inn í vindlahylki lengst upp í himinhvolfinu.

Mínar verstu martraðir eru allar um að vera grafin lifandi.  Fyrirgefið en ég má tjá mig hérna.

Þess vegna ætla ég að láta kveikja í mér, þrátt fyrir að ég hafi enga sönnun um að sársaukaskynið hverfi við dauðann.  Það eru bara læknar sem þykjast vita það.  Enginn til frásagnar um málið sem hefur actually gengið í gegn um bálför.

Það er það versta við dauðann, enginn getur upplýst mann um reynsluna, amk.ekki hinar vafasömu raddir á miðilsfundum, sem mér finnast engan veginn nógu traustvekjandi heimildarmenn.  Á íslenskum miðilsfundum virðast mér allir vera í peysufötum eða með fyrrverandi starfsheitið smali.

Hefur einhver dáið (ekkert ég sá ljós við endann á ganginum og ég vildi ekki koma til baka kjaftæði), og getur miðlað mér af reynslu sinni?  Ég myndi gjarnan vilja fá upplýsingar um hvort það er tilfinningalega stuðandi að brenna upp til agna. 

Komasho.

Róið mig hérna.

Fastur í skotti bifreiðar við Miklubraut

Eins og í ævintýri

Enn einn sumardagurinn fyrsti er að renna upp.

Vorið kemur á þriðjudaginn segir Mogginn.

Ég held að þetta "vor" sem er á almanakinu sé óskhyggja en ekki raunveruleiki.

Ég man eftir sjálfri mér í skrúðgöngu á sumardaginn fyrsta, í sportsokkum og kjól og mér var svo kalt að minningin síast enn inn í hryggsúluna og ég skelf úr kulda.

Einhvers staðar verður vorið formlega að hefjast, ég veit það, en þetta er samt absúrd dæmi.  Nú eru enn snjóleifar hér við húsið á átakasvæðinu, það er urrandi kalt við opinn gluggann og með besta vilja finn ég ekki vor í lofti.  En að fenginn reynslu þá leyfi ég mér að fagna vorinu því ég veit að allt í einu er það mætt.  Vips.. eins og í ævintýri.

Þess vegna er ég farin að taka svalirnar í gegn.  Ég þarf að komast að grillinu auðvitað, fyrir dóti. 

Annars er þetta með grillið efni í aðra færslu.

Sko hvernig ég skipti um skoðun með útigrill, frá því að elska grillaðan mat og yfir í að finnast allur matur af grilli alveg eins á bragðið.

Vorverkin bíða.

Lofjúgúddpípúl.

Úje 

Vorið kemur á þriðjudag

Andskotans friðarspillir

 

Í gærkvöldi horfði ég á öfluga heimildarmynd um dópsölu, smygl og allan pakkann, sem heitir "The Cocane Cowboys".  Mögnuð.  Dóp er viðbjóður og þeir líka sem eru að hagnast á því.  Afgreitt og tékk.  Mæli með að þið takið hana á næstu leigu.

Og svo fór ég að sofa í höfuðið á mér.  Og síminn hringir um miðja nótt. Ég rauk í símann, dauðhrædd auðvitað, um að eitthvað hefði komið fyrir sem varðar mína nánustu.

Rödd í síma; Máétalavigslrðk! Röddin var karlmanns, hann talaði í boðhætti og hann heimtaði skýr svör.  Ekki að hann væri í skýrleikadeildinni sjálfur, blessaður.  Ef friðarspillirinn hefur ekki verið búinn að innbyrgða meðal mánaðarskammt bjórframleiðslu á landinu, þá heiti ég Geir Ólafsson.  Ég lagði á, skildi ekki manninn.  Hann hringdi fjórum sinnum með sama erindið, og ég engu nær.

Og nú skilur engin neitt í því að ég skuli ekki bara hafa rifið símasnúruna út úr innstungu með rótum.  En ég á erfitt með það.  Ég er alltaf hrædd um að það náist ekki í mig ef eitthvað kemur fyrir.  Þetta eitthvað, verður ekki sett í orð, en það má segja að ég sé fyrirfram aðvöruð og til eilífðarnóns hrædd um símtöl sem koma óvænt og innihalda váleg tíðindi svo ekki sé nú meira sagt.

Húsbandið spurði mig svo að því í morgun hvort ég teldi það ekki smá óheilbrigt að ganga út frá því að það versta mögulega geti gerst og ég verð að játa að mér brá við.Og ég fór að hugsa (það má á laugardögum).  Hvað er að mér?  Af hverju sé ég ekki þennan einfalda hlut?  Það er ekki hægt að lifa lífinu með það í huga að eitthvað skelfilegt sé um það bil að henda, ef ég slaka á.  Ég hristi mig ærlega til.  Svona vil ég ekki vera. En það tekur stundum langan tíma fyrir fólk (lesist mig) að sleppa skelfingunni.

Nú hefur kærleiksheimilið tekið ákvörðun.  Héðan í frá verður slökkt á síma á nóttunni um helgar.  Svefninn er dýrmætur og ég nenni ekki að eiga orðastað við einhvern sem er svo víraður af neyslu einhverskonar hugbreytandi efna, að hann slær inn vitlaust símanúmer, hvað eftir annað.

Auðvitað gerast bara góðir hlutir.  Ég lít svo að ég sé búin með minn vonda skammt.  Arg.  Nú fæ ég angist.  Sjö - níu - þrettán.

Nú verður liff í lífinu.

Yfir og út.

Endurhæfingarnefndin

Geir og Kristján - fara að skúra!

Ég hef stundum bloggað um rannsóknir sem mér hafa fundist arfavitlausar, bara svona í bríaríi og þá hef ég látið eins og fífl.  Það er staðreynd að alls konar vitleysa er rannsökuð, sjálfsagt nauðsynlegt að vita alla skapaða hluti, en vitneskjan um hvort rangeygðir sofa betur, örvhentir eru hamingjusamari í vinnunni og konur með breiðar mjaðmir eyðslusamari en brjóstalausar kynsystur þeirra, er eitthvað svo geðveikislega fáránlegt.  En svona vitlausar, eða nærri því, eru sumar rannsóknirnar sem gerðar eru og koma svo í fjölmiðlum.

20 mínútur af hreyfingu á viku léttir fólki sem er þjakað af þunglyndi og depurð, lífið.

Þaað segir sig eiginlega sjálft að öll hreyfing er til hins betra.  Ergó, enn einn kommon sensinn kominn á spjöld sögunnar sem rannsókn.  Reyndar er þessi hreyfing við heimilisverkin.

Þurfa allir hlutir að vera meitlaðir í stein?  Já, já, ég veit, það þarf að rannsaka, pannsaka.

En mér var að detta í hug hvort samgönguráðherra ætti ekki að fara að þvo upp og skúra á fullu og jafnvel Geir og nokkrir til viðbótar, sem ég kæri mig ekki um að nefna með nafni að ótta við að mér verði súað.

Pabbi minn á annars afmæli í dag.  Hann er flottastur og orðinn 79 ára.  Það sést ekki á honum, hár, grannur og flottur, eins og hann hefur alltaf verið, hann Baldur Guðmundsson.  Knús á hann þessa dúllu.

Yfir og út frá Jenný Önnu, sem er alltaf glöð, alltaf góð og alltaf af skiptast á

Heimilisstörfin bæta geðheilsuna

Ég er vissulega enginn trukkur.. en!

 

Ég er því miður ekki trukkur, þó öflug sé, en væri ég það myndi ég blokkera allan andskotann þangað til að það væri orðið lífvænlegt í þessu þjóðfélagi fyrir alla.  Einkum og sér í lagi fyrir börnin okkar, bæði þau heilbrigðu og þau sem þurfa sérstaka þjónustu vegna veikinda og fötlunar. 

Vörubílstjórarnir kveiktu á perunni hjá mér, þessari sem ég hélt að væri slokknað á, að eilífu amen.

Þrátt fyrir að hafa skoðanir á öllu mögulegu og vilja breyta og hamast eins og mófó, held ég að ég sé ekki hótinu skárri en þeir sem hafa sigið endanlega niður í sjónvarpssófann.  Þ.e. þessir sem eru örmagna af þreytu og hafa ekki únsu af baráttuþreki afgangs eftir vinnu.  Ég skil þá vel.

Nú lýsir peran mín sem aldrei fyrr, ég er nefnilega búin að átta mig á því að það er hægt að gera ýmislegt til að kalla fram breytingar, fyrir utan að ganga að kjörborðinu.  Reyndar er ég dálítið þreytt á að kjósa og sjá litlar sem engar breytingar. Sömu jakkafötin með mismundandi litavaríasjónum í bindunum bara.

Maður getur rifið kjaft, skrifað bréf og lagt sig flatan fyrir framan hin ýmsu ráðuneyti.  Verið lifandi andskotans verkur í afturenda valdamanna.  Er það ekki frábært?  Hversu mikil byrði er hægt að vera?  Trúið mér, það er hægt að vera svo óendalega þreytandi, að það gæti flutt fjöll, breytt árfarvegum og stöðvað úrkomur.

Nú er að safna liði og stofna hreyfingu hinna borgaralega óhlýðnu uppáþrengsla.

Lífið er dásamlegt.

Og ég verð sár ef þið fáið ykkur ekki dagsskammtinn hérna frá krossakórnum.

Úje og spila.

Bílstjórar fresta aðgerðum