Hefur einhver dáið?

Mér dettur ekki í hug að vera að hlakka yfir óförum þessa manns sem lokaðist inn í bílskotti, undir áhrifum og mundi ekkert hvernig hann hafði hafnað þar.

Ég er nefnilega með innilokunarkennd og hana ekki litla.

Bara tilhugsunin um að vera innilokuð í svona litlu rými gerir mig spennitreyjuhæfa.

Ég fæ innilokunarkennd í flugvélum ef ég sefja ekki sjálfa mig beinlínis frá tilhugsuninni um að vera lokuð inn í vindlahylki lengst upp í himinhvolfinu.

Mínar verstu martraðir eru allar um að vera grafin lifandi.  Fyrirgefið en ég má tjá mig hérna.

Þess vegna ætla ég að láta kveikja í mér, þrátt fyrir að ég hafi enga sönnun um að sársaukaskynið hverfi við dauðann.  Það eru bara læknar sem þykjast vita það.  Enginn til frásagnar um málið sem hefur actually gengið í gegn um bálför.

Það er það versta við dauðann, enginn getur upplýst mann um reynsluna, amk.ekki hinar vafasömu raddir á miðilsfundum, sem mér finnast engan veginn nógu traustvekjandi heimildarmenn.  Á íslenskum miðilsfundum virðast mér allir vera í peysufötum eða með fyrrverandi starfsheitið smali.

Hefur einhver dáið (ekkert ég sá ljós við endann á ganginum og ég vildi ekki koma til baka kjaftæði), og getur miðlað mér af reynslu sinni?  Ég myndi gjarnan vilja fá upplýsingar um hvort það er tilfinningalega stuðandi að brenna upp til agna. 

Komasho.

Róið mig hérna.

Fastur í skotti bifreiðar við Miklubraut

Athugasemdir

[Birgir Baldursson (IP-tala skráð) 12.4.2008 kl. 15:44]

Til að skynja sársauka og yfirleitt nokkuð þarf heilastarfsemi. Við dauðann slokknar á henni og því óhætt að álykta að ekkert taki við. Þú ferð bara í ástandið sem þú ert í á hverri nóttu eftir að þú sofnar og áður en þig byrjar að dreyma - meðvitundarleysi. Þetta er sama ástandið og "þú" varst í áður en þú fæddist. Þá varstu einfaldlega ekki til og verður það ekki heldur eftir að lífið fjarar út í skrokknum.

 Ekkert hræðilegt við það, enda engin þú til að yfirleitt velta því fyrir þér.

 Móðir mín hefur dáið og hún man ekkert eftir sér í því ástandi. Það styður mál mitt.

[M, 12.4.2008 kl. 16:08]

Þú færð mig til að skjálfa kona. Hef alltaf verið og er skíthrædd við dauðann. Kannski ekki hvort ég finni til þegar ég dey heldur hvort ég viti af mér. Eða er þetta eins og svæfing, munum ekki neitt   Vil trúa að eitthvað taki við, en sé þetta ekki alveg fyrir mér fullt af sálum að hittast aftur í himnaríki.

Farin út að ganga svo ég hætti að hugsa um þetta.

[María Guðmundsdóttir, 12.4.2008 kl. 16:17]

tek undir med thér Jenní vardandi bálførina..eru ordin nokkur árin sídan ég lét alla vita af thvi ad thad ætti sko ad BRENNA mig thegar thar ad kæmi thví ég ætladi ad vera alveg viss ad thad væri ekkert líf í mér thegar ég færi undir græna thjáist nefninlega líka af heiftarlegri innilokunarkennd...svo thetta er kannski algengur andskoti...?  en jú,einhversstadar las ég fyrir løngu ad "daud"manneskja hefdi vaknad upp ofaní grøfinni og kirkjugardsvørdurinn heyrdi lætin ofaní jørdu.. oj bara ..tilhugsunin ein skelfir mig uppúr skónum... svo ég er farin...en ekkert illa samt

[Linda litla, 12.4.2008 kl. 16:22]

Þetta er rosalegt að vakna í bílskotti og vita ekki einu sinni hvernig hann komst þangað...... var maðurinn að djamma ?? Hvernig í ósköpunum lenti hann þarna af öllum stöðum ??

[Guðríður Haraldsdóttir, 12.4.2008 kl. 16:48]

Hef aldrei þjáðst af innilokunarkennd ... en svo fór ég í ömurlega myndatöku. Ég var lokuð inni í röri í heilan klukkutíma, tónlist í eyrunum og reglulegar fyrirskipanir um að vera nú grafkyrr og svona. Ég reyndi að halda augunum lokuðum og sagði stanslaust við mig allan tímann að það væri ekki verið að grafa mig lifandi, held reyndar að það sé meira pláss í kistu en var fyrir ofan andlitið á mér. Ég var lengi á eftir með innilokunarkennd og fannst t.d. hræðilegt að fara í Vestfjarðagöngin nokkrum vikum seinna. Hef skánað mikið en legg til að svona tæki, eins og ég fór í, verði hönnuð þannig að fólk fái að fara með fæturna fyrst inn. Sálfræðilega miklu sniðugra. Ef ég hefði vitað af því að ég yrði "laus" á einni sekúndu ef ég bæði um það, hefði mér liðið mun betur. Það tók eilífðartíma að sleppa út úr tækinu, fannst mér, og ég hef sjaldan verið fegnari í lífinu. Það munaði mjög litlu að ég panikeraði. Konan á spítalanum sagði mér að karl um fertugt hefði fengið taugaáfall inni í tækinu daginn áður og þurft að sprauta hann niður. Mikið skildi ég hann vel eftir þessa þrekraun. Þú átt því alla mína samúð, snúllan mín.

[Jónína Dúadóttir, 12.4.2008 kl. 17:12]

Ég hef bara ekki reynslu af neinu þessháttar og get því miður ekki hjálpað þérEn ef það hjálpar eitthvað þá skil ég þig mjög vel

[Eyrún Gísladóttir (IP-tala skráð) 12.4.2008 kl. 17:43]

Ég skil þig hef oft velt þessum hlutum fyrir mér og komst að þeirri niðurstöðu að láta annaðhvort taka úr mér pumpuna eða brenna mig ekki mjög sjarmerandi tilhugsun en samt.

[Jóna Á. Gísladóttir, 12.4.2008 kl. 17:59]

ég er í kasti: sé fyrir mér smala á peysufötum hahaha.

Brenna, bálför, bálköstur.. það verður mitt enda-aktivitet

[Ía Jóhannsdóttir, 12.4.2008 kl. 18:05]

Ekki held ég að þú þurfir að hræðast kviksettningu Jenný mín, svo vertu bara róleg þetta kemur allt í ljós þegar tími okkar kemur og vonadi langt, langt þangað til.

En læt hér fylgja með til gamans setningu úr Innansveitarkróniku

´Langömmu minni gekk feikn illa að deyja svo á endanum varð að hvolfa yfir hana potti.  Pældu í því hehehehe....  

[Þröstur Unnar, 12.4.2008 kl. 18:34]

Dó einu sinni, og það var ekkert fokking ljós, og því síður einhver gangur. Fólk sem ég mætti á röltinu um bæinn, horfði bara í gegn um mig, og lét ekki einu sinni eins og það hefði séð draug.

Brennslan er málið.

[Gísli Baldvinsson (IP-tala skráð) 12.4.2008 kl. 18:54]

Athyglisverð umræða Jenný. Ef ég má ráða þá á að geyma mig í vínanda. Ætli það sé hægt?

[Maddý (IP-tala skráð) 12.4.2008 kl. 19:02]

Það er víst voða gott fyrir sálina að staldra við í núinu, njóta dagsins í dag og hugsa ekki of mikið um morgundaginn ...

[Svanur Gísli Þorkelsson, 12.4.2008 kl. 20:02]

Sæl Jenný.

Þú dæmir þetta eflaust sem "ljós við endann" vitleysu. En kannski er þetta einhvervegin svona?

[Svanhildur Karlsdóttir, 12.4.2008 kl. 20:43]

Úff skil þig vel, er með mjög mikla innilokunarkennd, eins og t.d. ef ég fer út að borða með stórum hóp (sem er sem betur fer ekki oft) þá verð ég að sitja við endann á borðinu, get ekki hugsað mér að sitja föst inni við miðju, með marga við sitt hvora hliðina.....og er löngu búin að tilkynna öllum mínum ættingjum, að það á að brenna mig, þegar ég loksins fæ að fara.

Vá langt comment hjá mér

Knús til þín

[Huld S. Ringsted, 12.4.2008 kl. 21:16]

Ég hefði dáið hefði ég verið lokuð þarna í bílskottinu þar sem ég þjáist af óhugnanlegri innilokunarkennd hef einu sinni dáið en það var þegar ég var 6 ára og ekki man ég eftir því hvernig það var. En það er ábyggilega hrikalega heitt að láta brenna sig

[Lára Hanna Einarsdóttir, 12.4.2008 kl. 21:43]

Ég er ekki dauð enn, en ég skal láta þig vita hvað gerist þegar þar að kemur... 

[Steingrímur Helgason, 12.4.2008 kl. 21:58]

Einhvern tímann hefði það verið ekki þótt fréttnæmt, að menn væru að 'skottast' eitthvað á Miklubrautinni.

Eftir fjarlægt, en þó ótímabært fráfall mitt fer ég fram á að vera smurður með formalíni & geymdur í uppréttri glerkistu á þáverandi bloggminjasafninu & að holdlegri nærveru minni verði seldur aðgangur til styrktar bágstöddum.

[Jóhanna Magnúsar- og Völudóttir , 12.4.2008 kl. 23:08]

Hmmm... ekki hef ég nú dáið - nema einhvern tímann í fyrndinni svona brennivínsdauða, þar sem er svo sannarlega ekkert ljós.

Ég fæ innilokunarkennd í saunaklefa. Kassi sem er lokaður og heitt inni úff... svitna bara við að skrifa um það.