Afturgangan í borginni

Afturgangan í borgarstjóralíki var að krúttast í vorkverkunum fyrir blaðamenn í dag.

Mér var einu sinni hlýtt til Ólafs, af því þeir voru vondir við hann í Sjálfstæðisflokknum.

Nú er hann búinn að setja niður sína síðustu kartöflu í mínum garði.

Ólafur er að spara og hann tekur klippurnar og lítur í kringum sig.  Hvar er óþarfi sem má missa sig?  Jú, Mannréttindaskrifstofa.  Þrjár stöður.  Algjör óþarfi, klipp, klipp.

Einn starfsmaður er á Mannréttindaskrifstofu.  Þórhildur Líndal.  Hún er að hætta.  Sem er auðvitað slæmt mál, Þórhildur var að gera góða hluti.  Ólafi finnst verkefni skrifstofunnar óljós!

Reykjavík er í góðum málum, það hlýtur að vera, ef þetta er það besta sem Ólafi F. dettur í hug til að flikka upp á heimilisbókhaldið. 

Mér finnst ég alltaf vera að horfa á Spaugstofuna þegar ég sé borgarstjórann í Reykjavík í fjölmiðlum.

Dem, dem, dem

Hreinsunarátak í höfuðborginni

Rýkur - rúllar - eða rennur

Einu sinni, fyrir ekki svo löngu síðan, tíu árum eða rúmlega það, hefði mér fundist flott að vinna við rauðvínsframleiðslu. Í smakkeríinu. Hikk.

Eftir að ég fór svo í pillurnar, þ.e. svefn- og róandi, lét ég mig í alvöru dreyma um að verða lyfjatæknir.  Mér fannst það praktískt og það fór sæluhrollur niður bakið á mér við tilhugsunina um að vera inn um milljónir af þríhyrningsmerktum lyfjum.  Ég held að ég trúi því sem mér var sagt á Vogi, að ég sé fyrst og fremst pilllukerling.

Hugsið ykkur að vera svo firrtur að finnast pillur í öllum stærðum og gerðum, það mest spennandi í heiminum.  Þvílíkt líf. 

En ég fór aldrei í lyfjatækninámið, sem betur fer fyrir apótek þessa lands, enda var það aldrei nema hugsunin ein.  Var svo illa haldin af alkahólisma að ég fór ekki langt, svona yfir höfuð. 

Nú dreymir mig aðeins um eitt og það er að vera edrú.  Þar kemur lykilinn að öllu hinu sem er eftirsóknarvert í lífinu.

Það er ekki flóknara en það.

En ég var að pæla í því hversu aumkunarvert það hefði verið, hefði ég haldið áfram á breiða veginum og á endanum hefði þurft að fylgja mér á barinn, sko apóteksbarinn. En eins og maðurinn sagði, það er sama hvort það rýkur, rúllar eða rennur, allt er nónó, af því sumir eru búnir með kvótann

Ómægodd.

Ég hendi mér í vegg.  Allsgáð og í flottum fíling.

Æloflæf.

Úje og snúrumst.

Á launum við sumblið

Eins og mammasín

 

Ég lærði að lesa 5 ára og hann Óli frændi kenndi mér.  Hann fjárfesti í stafrófskveri og við tókum staf á dag.  Þann dag sem ég gat kveðið að fyrsta orðinu TÁ, varð ég yfirmáta hamingjusöm, enda man ég atvikið ennþá.  Ég elska þetta gamla kver og verð öll mössímössí innan í mér þegar ég tek það fram og skoða.  Gamli maðurinn átti eftir að kenna frumburðinum mínum að lesa líka, á samskonar kver, en Helga mín var rétt 4 ára gömul þegar hún fór að kveða að. 

Við Jenný Una erum að læra að lesa.  Þ.e. hún er að læra að lesa, ég er í heví upprifjun.

Það eru breyttir tímar og ég er að nota Stjörnubækurnar svokölluðu við heimakennsluna, en þær eru bæði skemmtilegar og hvetjandi.  Stjörnur og verðlaunapeningar í formi límmiða, fylgja með bókunum.  Bækurnar eru ætlaðar 3-5 ára börnum.

Í kvöld vorum við að skoða stóra A og litla a.  Jenný þekkir a, því það stendur fyrir amma.  Við ræddum heimspekilega saman um stóran og lítinn staf. 

Jenný: Akkurru er litla a ekki eins og mammasín?

Amman: Það er svolítið eins og mamman, en samt aðeins öðruvísi, eins og þú sem ert lík mömmu en samt aðeins öðruvísi.

Jenný: Aha, en litla a má ekki hlaupa burt frá mömmu sín og týnast, neei, það má alls ekki.

Amman: Alveg rétt Jenný mín.

Jenný: Því þá þarf löggan að koma og leita að litla a-inu.

Amman steinþagði og hugsaði með sér að löggan væri smá bissí í öðrum verkefnum þessa dagana.

Nú sefur nemandinn í litla rúminu sínu og á morgun förum með hana í íþróttaskólann í KR-heimilinu og þá á að veita verðlaun fyrir dugnað barnanna á íþróttabrautinni í vetur.

Farin í kollhnís.

..og svo fóru bloggheimar af stað..

Ég horfði á viðtalið við Láru Ómarsdóttur í Íslandi í dag.  Mér finnst hún ferlega flott stelpan.  Þarna tók hún ábyrgðina á mistökunum, hikstalaust og mættu fleiri taka hana sér til fyrirmyndar.

Mér finnst reyndar þetta mál engan veginn svo alvarlegt að Lára þurfi að segja upp.  Ég trúi henni þegar hún segir þetta hafa verið kaldhæðni og að það hafi aldrei átt að heyrast.

Ég held að Lára ætti að endurskoða sína uppsögn.

En að öðru.  Þegar málið var rætt, bæði í Íslandi í dag og svo í Kastljósinu, þá heyrðust setningar frá spyrlum sem dæmi:

"Einhverjir bloggarar" og

"svo fóru bloggheimar af stað". Dæs.

Það er ekki laust við að mér finnist að fjölmiðlamenn séu margir rosalega pirraðir út í bloggara.  Eins og það að blogga geri mann að ótýndum lýð,.

Kannski hugsa sumir með eftirsjá til þeirra tíma, þegar almenningur hafði ekki tök á að láta rödd sína heyrast, ég veit það ekki.

Við sem bloggum erum misjöfn og öll gerum við mistök.  Ég persónulega ét mín ofan í mig þegar ég fer offari, eða leitast að minnsta kosti við að gera það.

En Lára Ómarsdóttir á virðingu mína óskipta.  Svo má hún hætta við að hætta.

Og nú hef ég lokið máli mínu... í bili.

Hættir sem fréttamaður á Stöð 2

Bloggískt tuð

 

Ég tók ákvörðun í morgun og hún var einfaldlega á þann veginn, að himnar mættu opnast, jörðin springa og fjöllin hrynja, án þess að ég myndi missa mig í að blogga um það.  Ég er með upp í háls af fréttum eftir öll lætin undanfarna daga.

Samt er ég bloggískur tuðari og ég gengst við því.

Nú ligg ég á hnjánum í heitri og fagurri bæn og bið þess að fjölmiðlamenn, bílstjórar og aðrir töffarar samfélagsins, haldi sér á mottunni og að ráðamenn þjóðarinnar reyni að skandalisera hljóðlega, amk fram yfir helgi.  Kommon, ég get ekki urlast endalaust upp.

En.. ég er endurfædd yfirstéttarkona sem á ekki að þurfa að lyfta litlafingri ef réttlæti væri stærð í minni lífsjöfnu.  Þegar ég kom í heiminn, grámyglulegan morgun í janúar fyrir helling af árum síðan, gleymdist að senda með mér fylgihluti.  Ég hefði átt að "koma með" húsþjóni, Bentley bifreið og feitri innistæðu í Englandsbanka.  En það fórst fyrir.

Mér finnast húsverk svo leiðinleg, svo vita vonlaus gjörningur, að mér líður eins og ég sé að moka skurð til þess eins að moka ofan í hann aftur.  Þú hefur aldrei þrifið í síðasta sinn, nema þegar þú gefur upp öndina með andlitið ofan í skúringafötunni.

Ók, ég ýki, ég hef átt mínar stundir, high af hreingerningarvökva, styðjandi mig við kústskaft með heimskulegan sælusvip í andlitinu.  En það gerist eitthvað þegar ég þríf.  Mér verður ekki sjálfrátt, ég veð áfram eins og róbót og ég hugsa ekkert á meðan, sem er reyndar afskaplega góð upplifun.

Nú hefur runnið upp fyrir mér ljós.  Heilinn fer á átópælot.  Það er þó huggun harmi gegn.  Ég sé nefnilega ekkert í kortunum sem segir mér að húsþjónninn sé á leiðinni.

Farin að moka skít.

Ég er almúgi, ekkert annað en ótýndur almúgi.

Sippohoj.

Leiðinleg störf setja heilann á sjálfstýringu

Júlía, segðu mér meira

 

Líf mitt stendur alls ekki og fellur með vitneskju um allt, smátt og stórt.

Eða það hélt ég, þangað til að það rann upp fyrir mér ljós.  Nú finn ég beinlínis hvernig skortur á vitneskju um ákveðna hluti hefur minnkað lífsgæði mín verulega fram að þessu.

Það sem ég veit núna er að Júlía Róberts notar ekki svitalyktareyði undir hendurnar á sér.

En ég veit ekki hvort hún rakar sig undir höndunum eða er með flókavöndul þar sem gerir henni óhægt um handahreyfingar.  Það er letdown.

Ég veit ekkert hvort hún hefur eðlilegar hægðir, né hvort maðurinn hennar borðar morgunmat og þá hverskyns.

Ég veit ekkert hvaða afstöðu hún hefur til mjólkurvara, finnst henni þær vondar, lala, eða mjög góðar?

Gengur hún í svefni, hvað finnst henni um inngöngu Íslands í Evrópusambandið, borðar hún svínakjöt?

Allt í einu er líf mitt svo fátæklegt, mig vantar upplýsingar, hvernig á ég að lifa áfram í myrkri fáfræðinnar?

Dem, dem, dem.

Farin að ryksuga mig undir höndunum.

Síjú!

Julia Roberts og handarkrikarnir

Lára Ómarsdóttir - kommon

Vei, hugsaði ég þegar ég sá yfirlýsingu frá Láru Ómarsdóttur, fréttamanni á Stöð 2.

Málið er nefnilega, að öllum getur orðið á, einkum og sér í lagi í hita leiksins.

Svo er ekkert óeðlilegt við það að vera með klikkaðan húmor, ég ætti að kannast við það.

En, hamingja mín stóð ekki lengi.  Þegar hér var komið sögu svegldist mér á:

"Mér þykir afar miður að þessi orð skuli hafa farið fyrir eyru almennings og að það hvarfli að einhverjum að draga trúverðugleika minn, eða minna samstarfsmanna,  í efa á forsendum þessara mistaka. Það ætti að vera næsta augljóst að þessi ummæli voru ekki sett fram í alvöru og ég ítreka að sviðsetning atburða í fréttatíma er svo alvarlegt brot á meginreglum míns starfs að ég léti mér slíkt aldrei til hugar koma."

Róleg á hrokanum kona.  Þú ert ekki yfir vafa hafin, fremur en allir aðrir.

En ók, Lára, það er þá eitthvað að fólki sem lætur hvarfla að sér að taka alvarlega sem sagt er í fréttum?  Almenningur á að vita að þegar þú segir eitthvað sem hljómar undarlega, að þú sért í gráglettnisfíling við vinnufélagana, á meðan "óreirðir" geysa allt um kring?

Af hverju tókstu ekki bara fulla ábyrgð á þessum klaufaskap?  Þú hefðir getað sagt, þetta var ósmekklegt grín, mér varð á, ég biðst afsökunar.

Þá hefðir þú verið flott.

Núna er ég með aumingjahroll.

En að öðru.

Ég held að atvinnubílstjórar ættu að huga að nýjum talsmanni og hvíla Sturla.  Mér finnst dálítið undarlegt að hann láti sem hann þekki ekki manninn sem réðst á lögregluna í dag.  Maðurinn hefur verið einn af talsmönnum bílstjóranna.

Hm.. þetta er nú meira ástandið.

Yfirlýsing frá Láru Ómarsdóttur

Pjúra, andskotans aukaverkanir!

Þegar kjöraðstæður myndast, eins og núna, þegar bílstjórar mótmæla og löggan hagar sér eins og fífl, skríða smámennin úr holum sínum og reyna að nýta aðstæðurnar til að fá útrás fyrir ofbeldiseðlið.

Þetta er eins og með lyfin.  Pjúra aukaverkanir.

Það ætti að skammast sín, fullorðna fólkið sem notaði aðstæður í gær, þegar mótmælt var og í dag þegar bílstjórar ætluðu að sækja bíla sína, að fara fram með ofbeldi.

Svo er mér sagt að fréttakona á Stöð 2 hafi heyrst í beinni útsendingu á útvarpsstöð, gera tilraun til að sviðsetja fréttir.  Það er alvarlegt mál.  Skelfilega alvarlegt mál ef rétt reynist.

Það mál hlýtur að verða skoðað.

En það er einhver ofbeldisalda í loftinu, fjárinn hafi það.

Væri hægt að fara fram á það við lögreglu og borgara að sína á sér betri hliðina?  Þetta ofbeldi er gjörsamlega óásættanlegt.  Hefur fólk aldrei heyrt talað um aðferðir Ghandis?

Harmurinn er að við Íslendingar erum nýskriðnir út úr torfkofunum og kunnum ekki einu sinni að haga okkur í mótmælum.  Eða, eins og ég sé það, löggan og sumir borgarar kunna ekki að haga sér. 

Löggan ætti að vita hvað 2 ára barnabarnið mitt er hrifið af þeim.  Jenný Una ber svakalega virðingu fyrir löggunni, "aþí þeir passa böddnin ef þau týnast".

Þessi þjóð er ekki nógu kosmópólítan.  Það lagast ef við göngum í Evrópusambandið

Jeræt.

 

 

Ráðist á lögregluþjón

Hamslausar sumarkveðjur

 Gleðilegt sumar ALLIR.  Enginn er undanþeginn einlægri ósk minni um gleðilegt hlýtt og fallegt sumar ykkur til handa.  Megi ævintýrin og hamingjan ofsækja ykkur fram á haust.

Ég er að pæla í trú.  Ég er að pæla í Guði.  Ég á mér nefnilega minn prívat guð og hann er ekki viðkvæmur fyrir dyntum mínum og óþolinmæði.  Hann sér ekkert athugavert við ótta minn á trúarnötteríi og öðrum ofstæki.  Sé guð sáttur þá er það í lagi, "take a chill pill good people".

Ég var að lesa fram á rauða nótt.  Bók Ingibjargar Haraldsdóttur, "Veruleiki draumanna".  Ég varð fúl þegar bókinn lauk, vildi lesa meira um þennan frábæra kventöffara sem fór í kvikmyndanám til Moskvu á sjötta áratugnum og bjó síðan á Kúbu.  Konan er snillingur, hún er rithöfundur af guðs náð og hélt mér fanginni frá fyrstu blaðsíðu til þeirrar síðustu.  Nú þarf ég að negla mig yfir ljóðin hennar.  Ráðlegg ykkur að lesa þessa bók.  Lesa, lesa, lesa.

En aftur að trúarpælingum.  Ég er í áreynslulausu sambandi við gussa.  Þegar ég leggst til svefn er ég oftast alveg dauðþreytt, en af því ég var alin upp við að fara með bænaromsu, þá finnst mér að ég þurfi að gera það alltaf.  Þetta er eins og að vera með brunatryggingu, maður borgar iðgjaldið, ef ske kynni.  Varnaglarnir skiljið þið.

En svo díla ég við minn æðri mátt.  Ég segi við hann þegar ég legst á koddann:

Guð, ég ætla að díla við þig.  Ég sleppi "vertu guð faðir", "faðirvorinu" "vertu yfir" og ég tek æðruleysisbænina.  Ég tek romsuna seinna.  Erum við sátt með það?  Ennþá hefur ekki komið mótmælamúkk að ofan.

Guð gefi mér æðruleysi

til að sætta mig við það sem ég fæ ekki breytt,

kjark til að breyta því sem ég get breytt

og vit til að greina þar á milli.

Í votta viðurvist hef ég lokið bænum dagsins.  Í kvöld er mér frjálst að sofna bænalaus og með saurugar hugsanir í höfðinu.

Later!

Eintóm hamingja ykkur til handa.

Újeeeeeeeeeeee

Pálma að kenna

 

Það er Pálma að kenna að ég brest út í söng, hvern einasta sumardaginn fyrsta.

Sko, það er komið sumar, sól í heiði skín.  Ég flippa út.  Spurning hvort ég fái hann ekki lánaðan "live" frá Önnu,  til að syngja fyrir húsband, svo ég endi ekki hérna alein með sjálfri mér bara.

Það þolir nefnilega engin að heyra í mér söngröddina, það brestur á fjöldaflótti.

Ég reyndi að komast í kór 9 ára og var látin syngja "Siggi var úti" og söngkennarakjéddlingin lét mig syngja eina fyrir framan alla.  Ég var svo feimin, fyrir utan þá dapurlegu staðreynd að röddin var/er eins og hjá dagdrykkju- og stórreykingamanni, þannig að ég komst ekki inn.  Ekki Inga vinkona heldur, en hún söng mun verr en ég (segi sonna).  Það var fyrsta höfnunin sem ég fékk í lífinu.  Ég lagðist í rúmið.  Andlega sko.

Það sem enginn veit, hinsvegar, að ég syng eins og næturgalinn sjálfur í huganum.  Slaufur og alles. 

Ég held stöðuga tónleika fyrir sjálfa mig og er yfirkomin af hrifningu og tilfinningum.

En einu sinni söng ég opinberlega, með vini okkar hjóna, ásamt húsbandi, viðlagið Aaaaaa-apótek.  Passandi fyrir fyllibyttuna mig.  Við stóðum og seldum áfengi á bar, sennilega fór jafn mikið magn ofan í hina syngjandi barþjóna og kúnnana sem við afgreiddum.  (Böggi og Lísa þessi upprifjun er í boði hússins).

Þetta var áður en ég áttaði mig á að ég væri alki og ég var ekki í nokkurri einni einustu kvöl þarna á barnum og upplifði í fyrsta og eina skipti á æfinni að ég gæti sungið.  Janis Joplin, snæddu hjarta. 

En það er langt síðan.

Þegar húsbandið kemur út plötunni sinni, áður en hann deyr, ekkert miðilskjaftæði hér, þá er hann æstur í að fá mig á plötuna, sko bara í sekúndubrot, til að gera rödd mína ódauðlega.  Hann segir að ég hafi ákaflega sérstaka rödd.

Meira að segja Jenný Una á það til að segja ákveðinni röddu þegar ég hef upp raust mína.

Amma, ekki syngja, þaer ekki fallegt!

En ykkur að segja er ég algjört fokkings söngséní.

Lalalalala

Það er komið sumar krakkar mínir, hafið það gleðilegt.

Úje.