Fokkings hillusvipurinn

 

Ég þarf að fara í IKEA, mig vantar svo kjötbollur.  Djók, með kjötbollurnar, en í IKEA þarf ég að fara.

Ég á jafnan erfitt með að draga húsband með mér í þessa stórkostlegu dótaverslun almúgans, enda er honum í nöp "hillusvipinn" sem hann segir að komi á mig í búðum.  Hann heldur því fram að ég detti út, sé ekki áttuð á stað og stund og ég sé vís til að versla stórt.  Hillusvipurinn veldur manninum oft martröðum.  Só??

En nú vantar gardínur og myrkvunartjöld, vegna gula fíflsins sem mun bráðlega vera á flakki allan sólarhringinn.  Ég er kona sem vill sofa í myrkri. 

Samtal í hádeginu:

Ég: Nennirðu að koma með mér í IKEA (á innsoginu)?.

HB: (Skelfingu lostinn) Eigum við ekki að bíða með það fram í næstu viku?

Ég: Ertu með frestunaráráttu maður?  Förum núna, mig vantar gardínur.

HB: Manni getur ekki VANTAÐ gardínur, ekki fremur en manni getur vantað t.d. styttur og afskorin blóm!

Ég: Jú, ég verð að kaupa gardínur í svefnherbergið áður en sólin fer að vekja mig hér í bítið.

HB: Það er laaaangt þangað til (lesist; við fötum í júní, daginn fyrir sólstöðuhátíðina).  Svo sé ég ekkert athugavert við þessar gardínur sem eru fyrir og svo geturðu farið með Söru eða Helgu, ég fæ höfuðverk inni í svona risaverslun.  (Hann er búin að sefja sjálfan sig til hita).

Ég: ókí (gaman, mikið skemmtilegra að valhoppa um himnaríki svona ein og sér).  Ég geri það krúttið mitt.

HB: Þú ert kona sem hefur gert búðarráp að listgrein.  Ég skiletta ekki.

Við tölum ekki saman í augnablikinu.

Eða þannig en ég elska hann samt.

Ójább

Fegurðin er fyrir austan og vestan

 

Það er vora og fegurðin liggur í náttúrunni og fólkinu. 

Fegurðin er líka í lýðræðinu, jafnréttinu, málfrelsinu og ferðafrelsinu fuglunum og væntanlegum gróðri.

Að vísu snjóar, andskotinn hafi það, en við búum á Íslandi.

Ég fann í mér vorið þegar ég las Moggann í morgun. 

"Two down five to go".  Fyrir austan finnst þeim meðalaldur fegurðarsamkeppna vera of lágur.

Svei mér þá ef umræðan um fegurðarsamkeppnir eru ekki bara að skila sér.

Það er liff í Vestfirðingum og Austfirðingum líka.

Ég ríf niður hattinn í virðingarskyni.

Farin að moka frá útidyrunum.

Súmí!

Engin keppni um ungfrú Austurland

Ef tími er peningar - "show me the money"

Það er talað um tímasparnað í sambandi við einkaþotudjammið á Sollu og Geir.

Tíminn þeirra er ógeðslega mikilvægur, mun mikilvægari en annars fólks.  Þeir sem mæna á valdamenn með aðdáunarblik í augum, skilja svo rosalega vel að það sparast tími og tími er peningar.

Í dag fór ég í apótek.  Já, ég gerði það.  Ég gleymdi að framvísa afsláttarkortinu mínu og ég tók eftir því þegar ég kom heim að ég hafði þess vegna borgað nokkrum þúsundköllum of mikið.  Þar sem við hér á kærleiksheimilinu getum ekki leyft okkur að styrkja apótekin með frjálsum framlögum, þá hringdi ég í lyfjabúðina.

Apótekarinn var hinn vingjarnlegasti, sagði mér að koma með kortið og svo greiddi hann mér það mismuninn.  Þetta voru um 5000 kr. sem þarna "spöruðust".

Mig langar til Kúbu, í dag fór ég inn á netið og leitaði að hagstæðum ferðum til Havana.  Það kostaði sirka 130 þús. krónur að komast þangað.  "Give or take".  Þar sem ég sat þarna og skoðaði möguleikana sem í boði voru í Kúbufyrirkomulaginu, fékk ég hugljómun.  Nú þegar við eigum að herða sultarólina fer maður ekkert að rjúka til útlanda. 

Þarna "sparaði" ég 135 þúsund krónur á einu bretti.

En það er flóknara hjá mér að spara tíma, amk. þannig að það endi í plúsdálknum í heimilisbókhaldinu.   Það eru meira svona loftpeningar.  Ég bið Geir Hilmar Haarde að kenna mér það þegar hann kemur heim af stríðsráðstefnunni.

Ég mun halda áfram að spara.

Þetta er neytendafærsla.

En ef einhver trúir þessari upphæð sem gefin er upp í fréttinni, en fæst samt ekki uppgefin vegna heiðursmannasamkomulags, þá rétti sá hinn sami upp hönd.

Farin að lúlla.

Ójámm

 

Munaði 100-200 þúsund krónum

Femínistar athugið

 

Einu sinni ætlaði ég að sækja um í löggunni.  Það kom ekki til að góðu.  Viðhorf lögreglunnar til heimilisofbeldis og nauðgana urðu kveikjan að þessari bráðsnjöllu hugmynd minni.  Við vorum nokkrar sem ætluðum að vaða í lögregluna og þrífa þar út úr dyrum.  Það skyldi hrista upp í andskotans feðraveldinu.

Umsóknareyðublaðið var komið í hús og ég settist einbeitt og ákveðin niður með penna í hönd og var tilbúinn að láta blekið frussa.

Og ég fyllti í reitina fyrir nafn, kennitölu, lögheimili, hjúskaparstöðu, fyrri störf.

Svo fór að syrta í álinn.  Spurt var um skothæfni.  hlaupagetu, sundhraða og gott ef ekki hástökksstatus líka (man þetta ekki út í hörgul, því það er orðið langt síðan).

Ég varð hálf klessuleg þar sem ég sat með umsóknina.  Jú, ég gat synt, hlaupið gat ég þokkalega, en sá mig ekki fyrir mér á sprettinum í júníforminu.  Ég hata byssur, þannig að þarna dó áhuginn eiginlega alveg. 

Svo var spurt um hæð.  Jebb, hæð.  Ég með mína 162 cm. minnkaði umtalsvert.  Svo var ég í grennri kantinum, þannig að hver einasti aukvisi hefði getað kastað mér eins og bolta, beint í mark.

Ég gafst alla leiðina upp.  Það var þá sem ég áttaði mig á að líkamleg geta er það sem blívur hjá löggunni, ekki sú geta sem á heimili í höfuðkúpunni. Ég er nú reyndar að fíflast með þetta. 

Ég veit að nú eru breyttir tímar.  Það er flott að fólk skuli þurfa að sækja lögregluskólann og viðhorfin hjá þessum elskum gagnvart ofbeldisbrotum hafa eflaust breyst töluvert.

Hm.. ætti ég að sækja um?  Ég hleyp ekki mikið, syndi eins og fokkings selur og er sexý í svörtu.

Viljið þið rétta mér umsóknareyðublaðið um leið og þið farið út af síðunni.

Danke!

Femínistar á besta aldri, í guðanna bænum sækið þið um í löggunni, það er bráðnauðsynlegt.

Later jejejeje.

Auglýst eftir lögreglumönnum

Ég er nörður og norn

 

Ég er svo bloggin í dag. Hausinn á mér snýst í þúsund hringi og ekki mátti hann við miklu.  Óþarfi að fokka í því sem aumt er. En nornir þurfa að vera bjútífúl líka.  Ég er búin að ræsa "kóstinn" og er á leiðinni í búð.

 Ég gerði snögga birgðakönnun á innihaldi snyrtibuddu. 

Það fyrsta sem þarfnast endurnýjunar er snyrtibuddan.  Hún er forljót, orðin sjúskuð og svo er hún með Burberry-mynstri. Téééékkk og ojbara.

Maskari; aldur óræður, líklegur til að vera búin að syngja sitt síðasta (Frumburður; hvernær varstu í Boston?  Það er laaaaaangt síðan er það ekki?), held að hann sé að verða hálfsárs. Téééééékkkk

Augnblýantar; alls konar litbrigði, held ég, en ég á ekki yddara.  Ekki nema von að maður sé svart-hvítur til andlitsins.  Kaupa yddos. Téékkítékkí.

Varablýantar; tveir, ljótir, held ég líka, sama vandamál. Enginn er yddarinn og litirnir óræðir.

Baugafelari; nýkeyptur í Londres (Í Harrods for crying out loud).  Ekkert að kaupa þar. Tékk.

Meik; Nýrr, flott og fyrir aldraðar konur, svo gott að það felur ekki aðeins baugana, það strikar út karaktereinkenni og stífar á mér fésið.  Eða nærri því.  Verð að þegja með það.  Mörgum finnst það plús. Tékkk.

Varalitir; í öllum mögulegum litbrigðum.  Með þessu áframhaldi verð ég að nota þrjá í einu.  Kaupi samt einn í viðbót.  Hafið heyrt um að það eru notaðar fituríkar lýs í varóinn?  Nebb, grunaði það.  Las það í merkilegri bók.

Svo ætla ég á smá rand með Jenný Unu og húsbandi.  Við förum stundum í svona krúttferðir með hana og gerum skemmtilega hluti.  Dagskrá opin.  Hún talaði viðstöðulaust við foreldra sína í gær um að amma mín og Einar minn sækja mig í leikskóla minn á morgun.

Ég held nú það.

Man ekki eftir meiri sminki í augnabliknu sem mig vantar.

Kona þarf að líta vel út í kreppunni.  Þegar ólin er hert, þá herpist saman á manni andlitið og verður eins og gamli handavinnupokinn.

Nörðurinn kveður.  Yfir og út.

Úje

 

 

Ég á ekki krónu

 

Mér líður 2,36% betur en í gær.

Vona að þið séuð ekki fljótandi í óvissuástandi börnin góð.  Krónan er á uppleið.  Eða á niðurleið.  Hún fer allavega upp eða niður, það er nokkuð ljóst.

Líðan mín hefur satt best að segja ekkert með krónuna að gera, amk. ekki svona andlega.

En þannig hefur það ekki alltaf verið.

Í denn, þegar gjaldeyrishöftin voru allsráðandi og maður fékk skammtaðan gjaldeyri fyrir ákveðna upphæð gegn framvísun flugmiða (er ég að djóka? Því miður), reddaði maður sér með því að kaupa dollara af leigubílstjórum eða öðrum sem unnu á vellinum og svo tók maður 100 kr. seðla í kílóavís, með sér til útlanda.  Það var eina íslenska myntin sem hægt var að skipta í gjaldeyri í útlöndum.

Og ég fór með nokkur kíló af hundraðkrónuseðlum til London 1972, eins og svo oft áður.  Þegar farið var að minnka í pundunum og dollurunum, arkaði ég í banka niðri í Oxford Street og bað um að þær skiptu fyrir mig hluta af góssinu. 

Ég man ekki hversu mikil upphæð þetta var, en hún átti að vera þó nokkur.  Og gjaldkerinn taldi pundin fram á diskinn, og hann taldi og taldi og pundahrúgan stækkaði.  Ég stóð opinmynnt hjá og velti því fyrir mér hvort viðkomandi teljari væri undir áhrifum áfengis- eða fíkniefna.  Skít sama, hún skellti hrúgunni í umslag og sagði blíðlega; "have a nice day".

Við Jóna systir gengum út úr bankanum og kíktum í umslagið.  Upphæðin var ótrúlega há, þó ég muni hana ekki nákvæmlega.  Uppeldið neyddi okkur til að fara aftur í bankann, eftir að vera búnar að standa og gæla við hugmyndina um að hirða fenginn, dágóða stund.  En inn örkuðum við, foreldrum okkar örugglega til mikillar gleði, og við fórum til þeirrar "mögulega-undir-áhrifum-vímuefna".  Við útskýrðum að þetta væri amk. fimm sinnum of há upphæð.  Konan brást hin versta við og sagðist ekki gera mistök.   Hún bandaði okkur systrum út úr bankanum.

Ég er enn eitt stórt spurningarmerki.  En gleðilætin voru mikil í verslunum Londonborgar.  Yfirvigtin var ótrúleg og hefði sett okkur á höfuðið hefðum við þurft að borga hana.

Þetta var í hið eina sinn á minni löngu ævi, þar sem krónan hefur virkilega dugað og staðið undir nafni.  Hvorki fyrr né síðar hefur hún gagnast mér ótvírætt í hag.

Á kvittun gjaldkerans sá ég að hún taldi sig vera með sænskar eða danskar krónur.  En af hverju hún vildi ekki leiðrétta þetta, er mér enn hulin ráðgáta.

Those were the days.

Úújeeeeeeeeeeeeeeeeeeee

Krónan styrkist um 2,36%

Draumaborgin

Eftir daginn í gær hef ég komist að ýmsu sem ég hafði ekki hugmynd um áður.

Ég hef komist að því að:

..íslenska þjóðarsálin er manísk, því það voru fleiri en eitt og fleiri en tvö aprílgöbb í gangi í gær per fjölmiðil.

..að besta aprílgabbið var ekki gabb.  Solla og Geir á einkaþotu upp á hóp af peningum er blákaldur raunveruleiki.  Fyrirgefið á meðan ég hendi mér fyrir björg.

Í gær las ég í einhverju blaðanna að "gámahúsin" fyrir útigangsmenn í Reykjavík sem eru á vegum Reykjavíkurborgar og hafa staðið tilbúin síðan í janúar, amk. eru ekki enn komin í gagnið, af því að það vantar staðsetningu fyrir þau.  Björk Vilhelmsdóttir frá Samfylkingu var með þetta á teikniborðinu í janúar, en svo var skipt um meirihluta og nú er verið að leita að staðsetningu þar sem hægt er að hafa þau öll saman.  Það er auðvitað erfitt í þessari draumaborg sem Reykjavík er, að koma niður húsnæði fyrir fólk sem enginn vill vita af.

Á meðan Jórunn Frímannsdóttir dúllar sér við að stara í gaupnir sér, afsakið, leita að "hentugri" staðsetningu fyrir hús handa útigangsfólki, þá getur þetta lið legið í görðum borgarinnar, eða í einhverri slömmlordahöllinni.  Öllum virðist standa á sama.

En mér er ekki sama.  Sem betur fer er til fullt af fólki sem vill gera eitthvað í málinu, en við höfum enga prókúru á félagslegar úrbætur.  Minnihlutinn í borginni, sem er tekniskur meirihluti sálna sem enginn hefur trú á, sér ekki ástæðu til að flýta sér.

Ég er óvenjulega seinþroska, hlýtur að vera, því ég skil ekki hvernig fólk sem er í aðstöðu til að framkvæma hlutina, getur lifað með sjálfu sér, vitandi af eymd þeirra sem hvergi eiga heima.

Ég mun væntanlega aldrei skilja það.

Og mig langar í byltingu.

Hafið þið það.

Þar fauk húmorinn - nánari fréttir

Nú jæja, nýjustu fréttir að ÓVERULEGA kostnaðinum sem bætist við hjá okkur skattgreiðendum, við leiguna á einkaflugvélanni hjá Sollu og Geir.  Sjáið. 

Litlum sex milljónum meira, kostar að leiga einkaflugvél í stað þess að taka almennt farþegaflug.

Ég veit ekki með ykkur en sex millur eru miklir peningar í mínum bókum, sérstaklega fyrir flugfar fyrir pótentáta og þeirra silkihúfur, yfir hafið.

Ég er ekki til í að skrifa upp á þennan reikning.  Eruð þið það?

Arg.

 

Trefillinn hennar  Önnu Ólafs hefur verið étinn áður - af henni í fyrra, þegar hún hafði spáð fyrir um að Hrafn Óli hennar Söru minnar væri stelpa.

Ég vona að ég þurfi ekki að éta trefilinn - og þó - ef ég spara með því 6 millur, gjarnan.

Nú varð ég bæði hissa og reið.  Og ég týndi húmornum þegar ég las þessa frétt.

Utanríkis- og Forsætisráðherra leigðu sér eitt stykki einkaflugvél til Búkarest.  Á einhvern Nató fund til að toppa fyrirkomulagið.

Gréta Ingþórsdóttir, segir að munur á verði við að leigja einkaflugvél og fara með almennu farþegaflugi, sé óverulegur.  Og þegar spurt er hver  óverulegi munurinn er, þá er það trúnaðarmál!

Flest sem er trúnaðarmál í stjórnsýslunni þolir ekki dagsins ljós. 

Ég vil, sem skattborgari fá að vita allt um "óverulega" muninn á verði.  Það getur nefnilega verið, að ef hann er pínuponsulítill bara, að þá leigi ég mér svona flugvél í haust, þegar ég og minn heittelskaði förum til Londres.

Svo koma réttlætingarnar á færibandi.  Jájá.  Ég kaupi það ekki að mismunurinn sé óverulegur.

Nú þegar allt er í kaldakolum og almenningi ráðlagt að herða sultarólina, og hækkanir eru yfirvofandi, taka ráðherrarnir einkaflugvél á leigu og bjóða "völdum" fjölmiðlum sæti í vélinni.

Mikið andskotans bruðl.  Mig grunar að nú þykir enginn maður með mönnum í íslenskri valdastétt sem ekki hefur eins og eina einkaflugvél til umráða þegar farið er í heimsóknir.

Í skammarkrók með þetta fólk.  Það getur ekki verið í tengslum við íslenskan raunveruleika.

Hvernig væri að ganga á undan með góðu fordæmi?

Svo er ég ógeðisþreytt á að verða alltaf rosa hissa.  Ég ætti fyrir löngu að vera búin að ná því að þetta hefur ekkert með réttlæti eða sanngirni að gera.

Það erum við og þau.

Þetta er Lúkas.  Ég sverða.

Þar fauk svo húmorinn

Nú varð ég bæði hissa og reið.  Og ég týndi húmornum þegar ég las þessa frétt.

Utanríkis- og Forsætisráðherra leigðu sér eitt stykki einkaflugvél til Búkarest.  Á einhvern Nató fund til að toppa fyrirkomulagið.

Gréta Ingþórsdóttir, segir að munur á verði við að leigja einkaflugvél og fara með almennu farþegaflugi, sé óverulegur.  Og þegar spurt er hver  óverulegi munurinn er, þá er það trúnaðarmál!

Flest sem er trúnaðarmál í stjórnsýslunni þolir ekki dagsins ljós. 

Ég vil, sem skattborgari fá að vita allt um "óverulega" muninn á verði.  Það getur nefnilega verið, að ef hann er pínuponsulítill bara, að þá leigi ég mér svona flugvél í haust, þegar ég og minn heittelskaði förum til Londres.

Svo koma réttlætingarnar á færibandi.  Jájá.  Ég kaupi það ekki að mismunurinn sé óverulegur.

Nú þegar allt er í kaldakolum og almenningi ráðlagt að herða sultarólina, og hækkanir eru yfirvofandi, taka ráðherrarnir einkaflugvél á leigu og bjóða "völdum" fjölmiðlum sæti í vélinni.

Mikið andskotans bruðl.  Mig grunar að nú þykir enginn maður með mönnum í íslenskri valdastétt sem ekki hefur eins og eina einkaflugvél til umráða þegar farið er í heimsóknir.

Í skammarkrók með þetta fólk.  Það getur ekki verið í tengslum við íslenskan raunveruleika.

Hvernig væri að ganga á undan með góðu fordæmi?

Svo er ég ógeðisþreytt á að verða alltaf rosa hissa.  Ég ætti fyrir löngu að vera búin að ná því að þetta hefur ekkert með réttlæti eða sanngirni að gera.

Það erum við og þau.

Þetta er Lúkas.  Ég sverða.

Líf mitt er æsilegt og viðburðaríkt

 

Vá, hvað ég er búin að vinna mér inn fyrir fæði og uppihaldi hjá sjálfri mér í dag.

Ég byrjaði á að klúðra símanum aftur, í gær, hann virkaði ekki og Hive kannaðist ekki við bilun.  Húsband óð með nýlegan síma í búðina, eftir að ég hafði fullvissað hann um að hann væri í sambandi í þetta skiptið og bara stórgallaður.  Síminn var í lagi.  Eftir að hafa hundskammað Hive, á kurteislegan hátt, varð ég uppvís af að hafa kippt einhverju úr sambandi. Sko á símanum.  Svo ég gerði það aftur.  Sko fíflgerði sjálfan mig, varðandi þetta nauðsynlega heimilistæki.

Só???

What the fuck, mig langar að blóta svona alvöru í tilefni dagsins og nú er ég búin að því.  Þess vegna líður mér dásamlega.

Ég fó í Bónus, jájá og þar fuku 15 þúsund nýkrónur.  Fór létt með það.

Svo fór ég í Hagkaup til að kaupa kjöt, krydd og fleiri fína hluti, þar fuku 11 þúsund af gulli.

Það er ekki fyndið, hversu dýrt það er að safna forða inn á heimilið.

Og smá neytendakvörtun hérna.  Mig vantaði estragon.  Ekki til ferskt, ég keypti pottagaldra, engin efni innblönduð þar, sem maður þarf að skammast sín fyrir.  En hvað haldið þið?  Jú, galdrarnir eru horfnir úr pottunum hjá þeim því nú setja þeir kryddið í plaststauka.  Krydd í plasti, ég vil ekki sjá það.  Afturför.  Arg.

Og rósakálið maður minn. Vitið þið að konan í Hagkaup sem djöflaðist við að stafla upp ananas í grænmetinu,. horfði á mig eins og hálfvita þegar ég spurði um ferskt rósakál?  Hún sagði ískaldri röddu, um leið og hún ruddi vesalings hunangsmelónunum út í kant, til að koma yfirstéttaananasinum fyrir á fyrsta farrými; rósakál er aðeins til ferskt fyrir jólin fíbblið yðar.  Síðustu tvö orðin sagði hún reyndar í huganum. Líf mitt toppar allt sem er spennandi og geggjað. 

Og ég kom heim eftir þessar hörmungar og ég leit í spegil.  Þar blasti við þessi fullkomna persóna sem ég er, að utan sem innan og ég hugsaði:  Guð hlýtur að vera til, enginn mannleg vera hefði getað skapað þessa dásemd sem ég er.  Ég var yfirkomin af þakklæti fyrir þessa úthlutun almættisins mér til handa.

Farin að elda í allri minni fegurð og yndisleika.

Úje.

Ég er svo hoppandi glöð.