Hegðunarvandamál embættis

Það er ekki að marka mig, því ég er ofboðslega óánægð með valdaræningjana í Borg Óttans, þannig að ég myndi pirra mig á nánast hverju sem þaðan kæmi, nema auðvitað að þeir legðu upp laupana, Blörrmundur og Villi Vill.  Svo kannski er það pirringurinn og urlið sem fær mig til að rasa út hérna.

Ég hef heldur ekkert betra að gera en að tuða smá.  Ætla snemma að sofa.  Ég er hipp og kúl óvirkur alki.  Það er nefnilega málið. 

En að kalla sýninguna í tilefni þess að 100 ár eru liðin frá því að fyrsti borgarstjórinn var kjörinn í embætti, "Kæri borgarstjóri" finnst mér ekki bera vott um mikla hugmyndaauðgi.

Einn af mínum uppáhalds sjónvarpsþáttum í gegnum tíðina var "Já ráðherra".  Það átti við.  Mér vitanlega er þetta "kæri" ekki með vísan í eitt eða neitt.

Og er borgarstjóraembættið 100 ára?  Það hefði mátt rota mig með fjöður.

Það hagar sér svo sannarlega ekki þannig.

Eða jú kannski, 100 ára fólk getur að minnsta kosti leyft sér ýmislegt í skjóli aldurs sem væri ekki vinsælt hjá yngra fólki.

Nú er farið að renna upp fyrir mér ljós.

"Embættið" á við hegðunarvanda að stríða.

Pirrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr

Embætti borgarstjóra 100 ára

Ég er ruddi..

..en ég byrja fallega.

Ég á margar vinkonur, á öllum aldri.  Sumar hef ég ekki hitt lengi, sumum heyri ég í nánast daglega og hver og ein þeirra hefur haft áhrif á líf mitt, til hins betra í flestum tilfellum, og engri þeirra hefði ég viljað missa af.  Ekki einu sinni þeim sem sem reyndust miður góðar.  Ég er nefnilega dedd á því að þegar vinskapur gengur ekki upp þá er tilgangi hans lokið.  Svo leggur maður sjálfur í púkkið og undirrituð hefur ábyggilega átt sín móment í verri áttina. 

Ég átti æskuvinkonu sem var samansaumaður nískupúki.  Algjör sveppur, en það var bara þessi eina sem sat á peningunum sínum.

Enda eins gott, níska er leiðinlegur löstur.  Hafi maður lesti þá er eins gott að hafa þá skemmtilega.  Eins og t.d. vergirni sem mikið hefur verið til umræðu í kommentakerfinu mínu í dag.  Já eða alkahólfíkn, en hún er afgreidd hjá mér.  Guð rændi mig kvótanum.  Takk fyrir það karlinn minn.  Gott að vera búin að ljúka einum lesti amk.

Allar hinar vinkonurnar hafa á einn eða annan hátt verið gjöfular manneskjur og þá er ég fyrst og fremst að tala um að þær voru ekki nískar á sjálfa sig.  Þess vegna eiga þær nískuna ekki sameiginlega með Kate/Lilly úr þáttunum Lost.

En alveg rosalega margar af vinkonum mínum (og þar með ég sjálf á einhverjum tímum) eiga annað sameiginlegt með Kate/Lilly.

Þær telja sig hafa búið með myglusveppum.

Helvíti algengt vandamál á meðal manna.

Það þyrfti að skrifa sjálfshjálparbók um málefnið.

"Hvernig eyða má manni (æi mismælti mig) myglu af heimili án þess að flytja þaðan út"

Er í upphitun fyrir ruddamennsku og aðra ógjörninga.

Góð bara, en þið?

Later!

Ísland vinnur Júró

 

Ég er með það á hreinu að Ísland verður ofarlega í Júróvisjón.  Gott ef við vinnum ekki.

Ég er komin með pottþétta leið til að komast að því hvað fellur í kramið og hvað ekki.

Bördí Jennýjarson, þ.e. Gárinn okkar og sonur Jennýjar Unu er með lélegan tónlistarsmekk.

Hann flautar eins og vitfyrtur smali í Austurrísku Ölpunum yfir friggings fréttastefinu á RÚV

Ef mér verður á að spila eðalmúsík hér við hirðina, þá veinar hann af kvölum undir Dylan og Morrison, svo dæmi séu tekin.

Þegar ég hins vegar, í einhverju bríaríi skoðaði myndbönd með sænska, íslenska og danska framlaginu í Júróvisjón, þá söng hann eins og næturgali, dillaði sér og gerði sig til uppi á bókaskápnum, hvar hann hangir löngum stundum.

Og það var þá sem ég fékk hugmynd að ofan.  Ég setti fuglinn í test.  Hann varð hvað væmnastur og tilgerðarlegur undir íslenska laginu.  Hann var allur á iði og söng undir með því sænska, þó merkjanlega minna en því íslenska.  Þegar það danska hljómaði þá reyndi hann að flýja af hólmi.  Hnitaði hringi yfir hausnum á mér og lét eins og það ætti að slátra honum til kvöldverðar.

Svo hef ég tekið stikkprufur hérna, á hin og þessi framlög.  Bördí er mishrifinn.  En íslenska framlagið fær alltaf sömu viðbrögðin, fuglinn verður eins og vankaður unglingur á bítlatónleikum í hvert skipti.

Ég tek fram að ég er ekki hrifin af Jóróvisjónlögum.  En ég elska að fylgjast með öllum sem eru svo intú it, að þeir lifa fyrir þessa merkilegu "keppni" í plebbisma.

Og í morgun neitaði Jenný Una Eriksdóttir að fara í gallabuxur á leikskólann, af því að hún er alvöru prinsessa.

Mamman: En ég er líka prinsessa Jenný og ég fer oft í gallabuxur.

Jenný Una: Nei ég er alvöru prinsessa, þú ert FEMÍN-NISTI

Og barn fór í fallegum kjól á leikskólann.

12 stig barni til handa.

Hugsar með tittlingnum

Ógeðismaðurinn Hefner hugsar með tittlingnum eins og ævinlega og hefur nú fengið augastað á einu barninu enn til að koma í Playboy um leið og viðkomandi stúlka hefur aldur til.

Það eru til perrar og perrar.

Hefner kemst upp með það sem aðrir eru dæmdir fyrir, en það er að misnota ungar konur. 

Það er eitthvað sjúklega vírað og öfuggalegt við þennan karlandskota á náttfötunum.

Ég hef stundum dottið inn í "raunveruleikaþættina" sem gerast í Graðkastala.  Þar safnar hann til sín ungum stúlkum og gömlum körlum, sem eru vinir hans.

Fyrirgefið á meðan ég arga mig hása og æli lifur og lungum.

Svo vona ég að enginn fái hjartaáfall yfir kröftugu orðalagi, en með illu skal illt út reka.

Fyrir mér eru perrar perrar.  Peningar og rúmur húsakostur breytir engu þar um.

Proppsið er bara öðruvísi.

 Ógeðiskarl.

Hefner vill nektarmynd af Cyrus í Playboy

Sirkus Merzedes

Gilzinn er í kreppu.  Það stendur allt um það í Mogganum.  Aumingja maðurinn.  Hann skilur ekki hvers vegna hann vann ekki útsláttarkeppnina.  Og svo var hann "bara" fúll í fimm mínútur eftir að úrslitin voru ljós. 

Ég veit ekki með ykkur, en ég held að þessar fimm mínútur í fúllyndi séu þær lengstu sem um getur.  Kommon, maðurinn getur ekki sæst á ósigurinn.

Og svo er annað.

Í mínum bókum þurfa tónlistarmenn að kunna að spila á hljóðfæri til að kalla sig tónlistarmenn..

og hljómsveitir þurfa aktjúallí að geta spilað til að standa undir nafni.  Hvorugt á við hér.

Ég sting upp á að þeir kalli sig Sirkus Merzedes, eða Vonnabí Merzedes, því þetta hopp og hí á ekkert skylt við tónlistarfremjandi.

En stúlkan getur sungið.  Getur ekki einhver bjargað henni úr félagsskapnum?

Og þú langrækni drengstauli; get over it!

Annars bara góð.

Later.

Eyrnaofbeldi

Ég get sjálfri mér um kennt.  Ég bíð sjálfri mér ævinlega upp á bömmera og svo kvarta ég hástöfum eins og ég sé fórnarlamb.  Í kvöld var ég sjálfspyntingarhvöt minni trú og bauð sjálfri mér upp á þetta.

Eitt er að hafa gaman af panelþáttum kringum Júró en að leggja það á sig að hlusta á þessi lög, er auðvitað ekki alveg í lagi.

Ég horfði á það sem upp á er boðið í framlögum víða að úr Evrópu og þrátt fyrir besta vilja þá er ekki hægt að kalla þetta skemmtun.  Ofbeldi á eyrum væri nærri lagi.

Svo sé ég að Guðrúnu Gunnars, söngkonu er í alvöru annt um þessa keppni, Páli Óskari líka (og ég held að Dr. Gunni sé í skápnum með sína aðdáun) og mér finnst það eitthvað svo sætt.  Það er svo krúttlegt að horfa á fólk tala sig til hita um Júróvisjón framlög, alveg eins og þessi "músík" muni bjarga heiminum, einn góðan veðurdag.

En ég segi það aftur, þessi framlög eru alveg skelfileg.  Einn langdreginn aulahrollur frá upphafi til enda.

Ég hefði betur horft á þetta, aftur og aftur.

Súmíbítmíbætmí.

Andvarp.

Heigulsháttur

Ég veit ekki með ykkur, en eftir að hafa horft á Kastljósið þar sem Sigmar tók viðtalið við Borgarstjóra, hef ég ákveðið að vera ekki að bögga manninn meira.

Mér fannst gott að Sigmar þrýsti á að maðurinn svaraði spurningunum, þó varnarræðan væri veik, fátt um svör annað en að R-listinn væri ábyrgur fyrir því að fordæmi fyrir starfi Jakobs væri til.

Og að minnihlutinn væri reiður.

Og að fólk væri reitt.

Og óréttlátt líka.

Það er eitthvað að.

Mig fýsir að vita eitt og sem borgari í Reykjavík á ég ábyggilega rétt á því.

Hvernig stendur á að meirihlutinn, þ.e. Sjálfstæðisflokkurinn er óínáanlegur þegar fjölmiðlar inna þá eftir svörum varðandi þessa vægast sagt, umdeildu ráðningu?

Þeir gerðu þetta í REI málinu.

Er þetta vinnulag sem þeir kjósa sér að hafa almennt og yfirleitt?  Eða bara þegar hentar?

Ég fékk á tilfinninguna að Ólafur væri einn í meirihluta.

Allir aðrir væru á móti honum.  Vont mál.

Íhaldið ætlar ekki að gera það endasleppt.  Bölvaður heigulsháttur að láta sig hverfa.  Þetta er á þeirra ábyrgð þessi ráðning, ef þeir hafa ekki áttað sig á því.

„Ráðning í samræmi við reglur Reykjavíkurborgar"

Handlangarinn rándýri

Stundum er réttlætiskennd manns svo misboðið að manni langar að pakka saman og fara.

Hvert hef ég ekki hugmynd um.  En þessa dagana eru tilefnin næg. 

Í kvöld settist ég í sakleysi mínu fyrir framan sjónvarpið til að horfa á fréttir.  Ekki að ég hafi búist við að mér yrði sérstaklega skemmt, en ég vonaðist eftir að þurfa ekki að urlast upp vegna skítaframkomu við minnimáttar og ofdekri við einhvern sem teljast má meiriháttar.

En ég hafði ekki heppnina með mér.

Sumir myndu segja að þessi tvö dæmi sem ég tek hér væru ekki samanburðarhæf.  En fyrir mér eru þau nákvæmlega það.  Þau sýna nefnilega bæði hvers virði mismunandi einstaklingar eru, hvað má punga út peningum fyrir og hvar sumum finnst mega spara.

Fyrst kom fréttin um að Jakob Frímann fái 861 þús. krónur í mánaðarlaun fyrir að vera borgarstjóraframlenging.  Staðan er ekki auglýst.  Launin  töluvert hærri en kjörinna borgarfulltrúa.  Nóg til að seðlum fyrir rétta fólkið.  Mér er óglatt.  Ég ætla að vona að Jakob sé slunginn í að túlka í skoðanasalat Borgarstjórans. Hér.

Og svo kom fréttin um að gamla fólkið á hjúkrunarheimilinu á Þingeyri verði flutt hreppaflutningum til Ísafjarðar í sumar því "þeir þurfa að spara og verða að loka 4 vikur í sumar".  Það var talað við konu á tíræðisaldri sem óttast það mjög að verða flutt af heimili sínu.  Lái henni það hver sem vill. Hér. 

Ég á svo erfitt með að ná upp í hróplegt ósamræmi þegar kemur að verðmætamati í þessu þjóðfélagi.  En mér finnst sárt að sjá farið með gamalt fólk eins og búfénað.  Þetta er auðvitað ekkert annað en mannréttindabrot að flytja fólk að heiman, í annað bæjarfélag til að spara peninga.

Ég skil heldur ekki þetta vanmat á kennurum, hjúkkum, leikskólakennurum og öðrum ummönnunarstéttum, þegar kemur að launum fyrir vinnu sem skiptir okkur öll höfuðmáli, eða það skyldi maður ætla.

Svo er ráðinn handlangari á Borgarstjóra, pólitískur vinur hans og honum er borguð ótrúleg summa fyrir að vinna vinnuna sína.

Samræmi?  Nei!

Réttlæti? Nei! 

En ég verð að fara að hörmungajafna og mun láta eins og fíbbbbl í næstu fimm færslum.

Annars heldur fólk að ég sé að verða veik.

Úje.

Mýtur og annað kjaftæði

Það er allt vaðandi í mýtum um konur í nútímasamfélagi.  Hefur reyndar alltaf verið en við höfum alist upp við frasana um konur og höfum jafnvel tileinkað okkur þá og trúað þeim, þvert á alla skynsemi.

Mér dettur í hug þar sem ég sit hér:

1. Vonda stjúpan.  Bull og kjaftæði.  Leyfi mér að fullyrða að vondar skámæður eru í miklum minnihluta.  Tók bara könnun á mitt nánasta umhverfi.  Voila.

2. Konurnar sem eru konum verstar.  Oftar en ekki reynast konur hver annarri vel.  A.m.k. oftar en ekki.  Ég hef alltaf getað leitað til vinkvenna minna með stórt og smátt.  Hinsvegar hef ég þekkt bölvaðar tæfur, en þær eru örfáar og ég legg mig fram við að gleyma þeim.  Sem sagt kjaftæði.

3. Konur eru afbrýðisamari en karlar.  Þær eru smámunasamar gagnvart hvor annarri, leita að veikum blettum, tala illa um hvor aðra og on and on and on.  Hvaða vesalings konur þekkir sá sem svona trúir?

4. Konur sem slást reyna að klóra úr hvor annarri augun, rífa í andlit og hár.  Það er kallaður kattaslagur.  Þessi er gamall, hann lifir góðu lífi meðal karlmanna sem fá eitthvað út úr því að sjá konur meiða hver aðra.   Staðreyndin er að konur slást mjög sjaldan.   

5. Konur geta ekki stjórnað, ekki komið sér saman um neitt.  Þær eru yfirborðskenndar og grunnar í mati sínu á aðstæðum.  Halló, þvílík bábilja.

6. Konur kunna ekki að hlusta.  Þær tala hver ofan í aðra, grípa fram í og haga sér eins og ótýndir dónar í samskiptum.  I rest my case.

Allt eru þetta undantekningar sem hafa fengið vængi.  Þess vegna skiptir máli að við konur sláum á mýturnar.  Að við séum í grundvallaratriðum eins og annað fólk.  Mismunandi en að upplagi ágætis manneskjur.  Eins og hinn helmingurinn af heiminum.

Mér finnst því sorglegra en tárum taki þegar konur gera út á mýtuna.  Kannski til að selja?

Ég hef trú á Ásdísi Ólsen og hennar þáttastjórnun.  En þessir "kvennaþættir" gera út á lélegar mýtur um konur.  Fyrir utan að vera afskaplega vondir þættir.  Það getur vel verið að þetta sé kjút, að sitja á trúnó í útsendingu, en það missir marks hjá mér.

Konur geta ekki komið sér saman um neitt.  Konur tala hver upp í aðra, þær kunna ekki að hlusta og þær geta ekki stillt sig um að rífast hvar og hvenær sem er.  Þarna er mýtan sett á stall, leikin og raunveruleikagerð.  Ég kannast ekki við þessar konur.

Sorglegt.

Helvítið hann Franco

Ég elskaði einu sinni Presley, það var þegar ég var 10 ára.  Hann var fyrsta ástin mín og ég keypti stóra litmynd af goðinu í Frímerkjahúsinu í Lækjargötu, þar sem ég verslaði líka servéttur og leikaramyndir sem þá var til siðs að safna.  Presley fór upp á vegg fyrir ofan rúmið mitt.  Ég man eftir að hafa hangið fyrir utan Nýja Bíó og mænt á útstillingarmyndirnar fyrir bíómyndina "Flaming Star" með hetjunni í aðalhlutverki, en ekki gat ég séð viðkomandi mynd því hún var bönnuð innan 12.  Mér fannst það sárt.

Og svo sveik ég Presley, þótt ömmu minni þætti hann góður drengur, því hún hafði lesið í blaði að hann væri svo góður við mömmu sína (hm.. góður, hann var afbrigðilega háður konunni en amma mín vissi það ekki, sem betur fer).  En ég sá myndina "The young ones" í Tónabíó og missti kúlið, féll fyrir Cliff, beint á nefið, keypti af honum mynd og henti Presley með tilþrifum 11 ára ungmeyjar á hormónaflippi.  Amma mín var leið yfir svikulu eðli mínu,  en hana grunaði samt ekki hversu svikul ég átti eftir að verða í karlamálum, enda eins gott, en smátt og smátt tók hún Cliffa í sátt.

Það er svo önnur saga, að Cliffinn fauk fyrir lítið þegar ég varð snortin af Bítla og Stóns maníunni miklu sem reyndar stendur enn í dag.

Ömmu minni leist illa á skiptin, fannst þessir Bítlarþarna ekki mikið fyrir menn að sjá, óklipptir eins og sveitastrákar og eflaust með hávaða og dónaskap á heimili.

Amman mín var ekki kunnug "bad boy syndróminu" sem getur heltekið okkur konur og gert okkur að bjargvættum par exelence.  En það er líka önnur saga, sem seinna verður sögð.

Þegar Cliff söng Congratulation í Júró 1968 og tapaði fyrir Spáni, sem skv. fréttinni mun vera helvítinu honum Franco heitnum að kenna, þá sat ég útúrbítluð og horfði á Cliffann heltekin aulahrolli.

Ég sagði í hljóði við sjálfa mig: Hvernig gat ég nokkurn tíman séð eitthvað spennandi við þennan dansandi hálfvita?

Og enn er ég að velta því fyrir mér.

 

Franco stal sigrinum af Cliff Richards