Bannað að míga og æla á almanna færi?

 

Ég veit að löggan var að sekta og taka fólk höndum í fyrra í einhverri rassíu.

Eða var það í hitteðfyrra?  Skiptir ekki máli.  Fólk var að minnsta kosti sett í járn og það með réttu þegar það meig og ældi utan í byggingarnar í miðbænum.

Svo sá ég þessa fínu mynd utan á forsíðu Fréttablaðsins í dag.

Af landsliði karla í fótbolta.

Þar voru tveir landsliðsdrengir mígandi utan í vegg eða gám, hvað veit ég.

En þá hét það að "vökva náttúruna" eða eitthvað viðlíka væmið og and-krúttlegt.

Tvískinningur here you come.

Ef það eru "strákarnir okkar" í einhverju samhengi þá mættu þeir örugglega æla á götuna sér til hugarhægðar ef þeir væru með óskir þar um.

Afsakið á meðan ég hendi mér fyrir bjarg.

Ókei, ég hendi mér ekki út af þessu mígildismáli.

En ég garga mig hása. 

Kapíss?

Atli Viðar: Stórt skref á ferli mínum

og þar kom að því að ég bloggaði um fótbolta

Ég hata úlpur og fótbolta.

Skömm að þessu, en mér gæti ekki verið meira sama um gengi stelpnanna "ykkar" þó auðvitað hugsi ég hlýlega til þessara valkyrja.

En að kenna dómara um þegar illa gengur er ekki stórkvenlegt og mikið þroskamerki.

Hvað þá að lýsa eftir ákveðnum líkamspörtum á milli fóta dómarans sem þá væntanlega gefur honum aukið vægi í djobbinu.

Dómarahæfnina er þá að finna í tittlingnum eða hvað?

"Ég vil fá dómara með typpi!", sagði bálreið íslensk landsliðskona eftir leikinn í gær þar sem þær töpuðu fyrir Frakklandi.

Málið er að kvennaíþróttir hafa ætíð verið settar skör lægra en karla þó nú sé sem betur fer að verða breyting þar á.

Það er því í hæsta máta ósmekklegt með tilliti til þessa að kyn dómarans sé gert að umtalsefni.

Ég hef húmor í allan fjandann.

En þarna er bullandi kvenfyrirlitning í gangi hjá kvennaliðinu.

Og mér stekkur ekki bros.

Í guðanna bænum segið ekki að þetta sé skiljanlegt í hita leiksins og blablabla.

Ég gef ekki aur fyrir svoleiðis röksemdafærslu.

Og þar kom að því að ég bloggaði um fótbolta.

 

EM: Ég vil dómara með typpi

Áfram stelpur!

Kona sem skarar fram úr á ótrúlegan hátt í íþróttum getur auðvitað ekki verið kona í alvörunni.

Hún bara hlýtur að vera karlmaður í dulargerfi.

En karlmenn eru hæfara kynið samkvæmt sumum sem hafa fáfræðina og fordómana að leiðarljósi og lifa samkvæmt þessum eiginleikum.

Þeir segja að íþróttakonan Caster sé svo karlmannleg.

Halló, hafa þeir ekki séð fimleikamenn og aðra karlmenn sem stunda fínlegri íþróttir?

Þeir eru engar testesterónhetjur dragandi karlmennskuna eftir sér í druslum.

Á fólk nú að fara að rífa niður um sig fyrir framan dómarana?

Skemmtilegt eða hitt þó heldur.

Hvað með þennan náugna sem hleypur hraðar en hljóðið, þessi sem heimurinn stendur á öndinni yfir þessa dagana?

Er hann ekki bara dama í dulargerfi?

Caster, gó görl.

Fordæmir rannsóknir á kynferði hlaupakonu

Tussulegt slökkviliðsgabb

Stundum eltir fortíðin mann uppi og minnir óþyrmilega á sig þegar síst skyldi.

Að gabba slökkviliðið er illa til fundið segi ég og tala af reynslu.

Gerði það þegar ég var þrettán ásamt vinkonum mínum en við vorum í trylltu gelgjukasti og fannst það ekki vitlaus hugmynd að senda menn með slöngur til ákveðinnar vinkonu í borginni.

Tókum sérstaklega fram í símanum að eldhúsið logaði í kjallaranum og mæltumst til að slöngurnar yrðu látnar vaða umbúðalaust inn um gluggann.

Einhverra hluta vegna fannst okkur tilhugsunin brjálæðislega fyndin.

Sáum fyrir okkur mömmu vinkonunnar steikja kjötbúðing eða eitthvað við eldavélina þegar þrýstislöngu yrði dúndrað á eiturbrasið, algjörlega án fyrirvara.

Gamanið kárnaði þegar búið var að rekja símtalið.

Við náðumst og vorum sendar til lögreglumanns í Borgartúni og svo hrædd var ég að ég fór að hágrenja.

Síðan hef ég verið hrædd við slökkviliðið.

En að öðru og merkilegra máli.

Nefnilega nýjum notkunarmöguleikum á klobbum.

Ég meina píkum.

Ég hef alltaf staðið í þeirri trú að píkur hefðu þann tilgang að vera æxlunarfæri upp á gott og vont.

Sko gott fyrst og ferlega vont sirka níu mánuðum síðar.

Nei, nei, ekki rétt hjá mér sko.

Þú getur notað á þér píkuna til að lyfta lóðum.

Er það ekki frábært.

Nota það sem guð gaf segi ég og mæta með pjölluna á lyftingamót.

Kona í Rússlandi lyfti fjórtán kílóum með píkunni.

Vá hvað hún hlýtur að hafa verið tussuleg eftir æfingabúðirnar.

Fyrirgefið, ég er ekkert ofsalega upptekin af píkum, þær eru bara þarna og eigendum auðvitað frjálst að stunda bæði íþróttir og annað aktivítet ef svo hentar.

Svo ég nú ekki tali um alls kyns praktíska notkunarmöguleika sem "opnast" með þessari nýjung.

Það má til dæmis nota píkuna til að bera með bónuspoka.

Jájá, við skulum ekkert fara neitt nánar út í að láta hugann reika, ekki svona opinberlega að minnsta kosti.

En stundum getur maður ekki orða bundist.

Hvað næst?

Nei, ég ætla ekki að segja það upphátt einu sinni.

 

Slökkviliðið gabbað á vettvang

Íþróttaólæsi

Eitt af því sem ég er þakklátust fyrir í lífinu er að hafa alist upp hjá gömlu fólki þar sem mér var kennt að lesa þannig að ég gúffaði í mig öllu á prenti frá fimm ára aldri.  Meira að segja Herópinu.

Ég hef oft velt því fyrir mér, nokkuð góð með mig bara, hversu skelfileg örlög það væru að geta ekki lesið.

Svo hef ég áttað mig á því smátt og smátt að ég er að hluta til ólæs.

Það er allt vaðandi í íþróttafréttum út um  alla miðla.

Þegar sjónvarp og útvarp er annars vegar er auðvelt að slökkva og snúa sér að öðru en samt truflar það mig alveg ferlega að skilja ekki hvað það er sem fólk er svona í skýjunum yfir.

Svo reyni ég að lesa svona íþróttafréttir en verð að hætta vegna þess að ólæsið stoppar mig af.

Ég skil andskotann ekkert í lingóinu.

Ég get horft á handbolta af því að það koma mörk með reglulegu millibili.

En ég skil ekki reglurnar og nei, ég vil ekki skilja þær.

Fótbolti: Halló, er til eitthvað leiðinlegra en að horfa á þessa iðandi kös hlaupandi fólks í búningum og það gerist ferlega sjaldan eitthvað bitastætt?

Eitt og eitt mark og stundum ekkert.

Svo er það hljóðið sem fylgir íþróttaviðburðum.

Ég man eftir sunnudögum í denn þegar það var knattspyrnuleikur í sjónkanum og hljóðið í áhorfendum smaug inn í merg og bein.

Svo var geðveikin sem var búin að heltaka mann eftir að hafa haft heilan leik í eyrunum toppuð með Húsinu á sléttunni.

Undir þessum sunnudagspyntingum varð tilhugsunin um einangrunarkork sem var nuddað á glugga að dásamlegum valkosti en sú hljóðhimnusprengjandi erting var því miður aldrei í boði. 

Þetta lifði maður af.

Ekki bjóðast til að kenna mér að lesa íþróttir.

Ég held að ég myndi ekki afbera það.

Niðurstaða er hér með fengin í þessu máli.

Ólæsi á ákveðnum stigum getur borgað sig.

Cry me a river.

Farin að lesa um lagningu ljósleiðara í gegnum mismunandi bergtegundir við óhagstæð veðurskilyrði.

 

Eiður og Hleb boðnir til Arsenal?

Alþjóðlegu hálfvitaleikarnir

 

Það er að verða eitthvað verulega bogið við lesskilning minn.

Ég las "berja" í stað "bera" en kannski er það ekki nema eðlilegt.

Hvaða fávitar keppa í burði á eiginkonum sínum?

Jú, Finnar og Eistar og ábyggilega fleiri nerðir með heilann í pungnum.

Aular.

Er ekki kominn tími á hálfvitaleika í heimskulegum keppnisgreinum?

Þar sem keppnisgreinarnar höfða til fólks sem hálfdrepur sig í að koma fyrst í mark án tillits til í hverju er verið að keppa.

Uppástungur:

Keppni í langdrægum brundbunum?

Hver hittir lengst?

Nú eða kúluvarp með lifandi kúlu, konan og krakkarnir undir með og án atrennu.

Eða kafsund í kúamykju án hjálpartækja?

Alveg er ég viss um að það myndi vekja gífurlega lukku hjá fullt af steratröllum.

Möguleikarnir í hálvitadeildinni eru ótalmargir.

Geturðu gefið blóð á sjóskíðum?

Lifað af melónukast þar sem markið er á milli augnanna á þér?

Farið hringinn á bremsulausum bíl?

Keyrt með bundið fyrir augun heim úr vinnunni í föstudagstraffíkinni?

Hoppað úr flugvél án fallhlífar (áts)? (Ég veit, líkur 0 en þú gætir orðið fyrstur.  Trú á kraftaverk eru einkunarorð hálfvitaleikanna).

Keypt hlutabréf í Eimskip fyrir aleiguna?

Verðlaunin geta svo gengið til erfingjanna ef illa tekst til á hálfvitaleikunum.

(Uppástungur að keppnisgreinum vel þegnar í kommentakerfi).

Svei mér þá, hér er komin verulega sniðug viðskiptahugmynd.

Sem ég heiti það sem ég heiti mun ég halda alþjóðlegu hálfvitaleikanna á Íslandi næsta sumar.

Skráið ykkur fíbblin ykkar.

 

Finnar bestir í að bera konur

Konan við rætur fjallsins

Fólk er ekki eins, sem betur fer. (Já, þetta eru heimspekilegar hugsanir á mánudagsmorgni).

Sumir sitja með sjónvarpið í fanginu og horfa á svona fótboltaleik.

Aðrir ganga á fjöll.

Ég skil ekki þetta með fótboltann, en ég skil algjörlega þetta með fjöllin.

Íslensk náttúra er falleg, það er gott að vera úti og reyna á sig og njóta útsýnis.

En ég er ekki heldur fjallatýpan.

Er meira svona "konan sem situr við rætur fjallsins og fylgist með".

(Enda færi fjallaklifur illa með mína háhæluðu skó).

Konan við fjallsræturnar, sem er ég, er alveg þessi týpa:

"Vá hvað það eru margir á fjallinu í dag".

"Hei, róleg, ætlið þið að mynda umferðarteppu á Esjunni krakkar?".

"Nei sko, er ekki Sóandsó að leggja í hann upp fjallið og  Sóandsó á bullandi skriðu niður, úps þar gossaði hann. Áts.  Best að ég fari heim og bloggi um þetta fjallgöngufólk."

Já, það er ég. 

Ekki spurning.

Níundi sigur FH í röð, 3:0 í Eyjum

Aldrei, aldrei, aldrei, fótboltablogg!

 

Einn af andlausari dögum þessa sumars er í dag hvað mig varðar og vonandi verður hann fljótur að líða.

Er reyndar með flensu og var slegin þeirri hugsun áðan að kannski væri það svína.

Hélt jafnvel að það kæmi í bakið á mér að vera með yfirlýsingar um daginn um að ég hræddist ekki flensur, af hvaða toga sem væri.

Það er yfirleitt þannig hjá mér í lífinu að ég má ekki fullyrða um nokkurn skapaðan hlut, þá hreinlega gerist það gagnstæða og lætur sjaldnast bíða eftir sér.

Fullyrðingar eins og; ég ætla aldrei að blogga, aldrei að fara á feisbúkk, aldrei að versla í Bónus (eftir hrun), aldrei á sólarströnd, aldrei að borða hákarl, aldrei að verða alki (já ég veit, manni er ekki við bjargandi), aldrei að falla fyrir tónlistarmanni, hvað þá giftast einum, aldrei að blogga um fótbolta, hafa heldur betur komið aftan að mér.

Nú er sem sagt komið að síðasta lið á aldrei listanum.

Fótboltabloggi.

En það er út frá fagurfræðilegum sjónarmiðum sem ég blogga um Ronaldo.

Róleg, nei mér finnst hann ekkert ofboðslega fagur þó hann sé sykursætur og svona.

Hann er nefnilega plebbi.

Hangir með París Hilton.

Er í Gucci skóm, með tösku, belti og bílsæti "to match".

Er ofurtanaður.

Algjör "tíu árum síðar" nörd.

Svo er hann montinn eins og hani.

En hvað um það.

Hugsí, hugsí, hvað á ég eftir að gera sem ég ætla aldrei að gera?

Jú, halda á spikfeitri könguló.

Það verður friggings aldrei.

Tókuð þið eftir að það er ekki minnst einu orði á bolta í þessu fótboltabloggi?

Súmí.

Ronaldo útskýrir af hverju hann yfirgefur United

Ekki hægt að detta í það fyrir bloggurum

Það er hvergi friður fyrir bloggurum.

Þeir eru með lyklaborðið í vasanum sumir og blogga svo eins og mófós um ólíklegustu hluti.

Ekki hægt að detta í það einu sinni án þess að fá um sig færslu.

Ojojoj.

"It´s a crying shame".

Ást úr fjarlægð

Esjan hefur verið hluti af umhverfi mínu sem ég get endalaust dáðst að og jafnvel fengið kökk í hálsinn yfir.

Ég elska hana úr ákveðinni fjarlægð.

Eins og Bítlana, tunglið og sólina.

Mér hefur aldrei dottið í hug að vaða upp í hlíðar Esju til að kynnast henni nánar, ekki frekar ég hef áhuga á að kynnast Bítlunum persónulega (enda betri helmingur þeirra dauður), hvað þá heldur að mig langi á sólina og tunglið.

Ákveðin tegund ástar er best úr fjarlægð.

Það reynir á hrifinguna ef skotmark kærleikans kemur of nálægt, það getur hreinlega tekið gredduna úr málinu.

Hver kannast ekki við að hafa orðið fyrir vonbrigðum með viðfangið þegar það ropar, klórar sér í rassinum eða hlær eins og hýena?

En undanfarin eitt til tvö ár hitti ég ekki kjaft sem er ekki rétt ókominn af Esjunni eða á leiðinni þangað í töluðum orðum.

Esjukreisið er alls ráðandi.

Ekki að það sé mér ekki að meinalausu, gott mál ef fólk vill klifra.

Reyndar er þetta ódýrara kreis en t.d. jeppa- einkaþotu- og sumarhallakreisið.

Bót í máli það.

Hvað um það, ég hef klifið tvö fjöll og það var í skólaferðalagi.

Litli Dímon og Helgafell eru í minni ferilskrá.

Og ég man að ég var að niðurlotum komin í bæði skiptin.

Eftir Dímon lagði ég hugmyndinni um príl á fjöll.

Það er svo mikið ekki ég.

Það var þegar ég var tólf.

Mikið árans þroskuð sem ég var - og er.

Jabb.

Fólk í villu á Esju