Að "lesa" list

 

Ég elska Listahátíð.  Einkum og sér í lagi eftir að hún var tekin út til fólksins.  Munið þið risessuna? 

Og nú er ég hugfanginn af húsinu í Tjörninni.  Fór þangað í gær til að skoða.

En svo kemur bömmerinn.

Af hverju er fólk að þýða listaverk?  Eins og núna í tilraunamaraþoninu.  Nakin kona á hesti.  Kvenleiki og karlmennska.  Só?  Af hverju má ég ekki "lesa" listina án þess að einhver þurfi að segja mér hvernig ég á að túlka það sem ég "les".  Mig langar að upplifa list hreint og ómengað, án forskrifta og útskýringa.

Sama með húsið í Tjörninni.  Annar höfundurinn túlkaði verkið og hvað það ætti að fyrirstilla.

Og mín upplifun var öðruvísi.  Ég upplifði engan óhugnað yfir hinu marrandi húsi.  Mér fannst svo frábær tilhugsunin um að maður gæti lifað hamingjusömu lífi, í litlu krúttlegu húsi, þrátt fyrir þessa smá annmarka, þ.e. að það væri hálft ofan í vatni.

Ég veit ekki einu sinni hvort ég túlkaði þetta svona.  Sýnin af húsinu gladdi mig einfaldlega.  Af því hún brýtur upp hefðbundið umhverfi svo dæmi sé tekið.

List er tilfinningaleg upplifun.  Ég vil fá að njóta hennar án útksýringa og án þess að það fylgi með henni "how to do" listi.  Svona eins og þegar maður kaupir sér nýjan síma og fær "manual" með til að átta sig á hvernig kvikindið virkar.

Munið það næst.

Farin að upplifa listina í trénu hér fyrir utan gluggann minn.

Úje

Andstæður í Hafnarhúsinu

Hverjir vinna Eurovision?

Á hverju ári, fyrir Júró, fáum við fréttir frá gengi íslenska framlagsins oft á dag, liggur mér við að segja.

"Konunglegar móttökur".

Mikill áhugi blaðamanna, almennings og Páfans í róm á íslenska laginu.

Silvía Nótt átti staðinn þegar hún tók þátt fyrir okkur (reyndar í eina skiptið þar sem ég var í sjöunda himni yfir framlaginu, stúlkan var frábær, en það vildi enginn kannast við þegar hún floppaði), og enginn mátti vatni halda yfir laginu og flytjandanum. 

Það hefur margt oft komið í ljós að þessir blaðamannafundir, kynningar, partí og allt hvað það heitir, skila ekki miklu í beinhörðum poengum.  Sjaldnast twelve points eða ten points. 

Hvað um það, jafnvel ég ætla að horfa á laugardaginn EF Ísland og Sverige fara áfram, en þessi lönd erum mér hvað kærust allra landa. 

Sænska lagið er hundleiðinlegt, hið íslenska aðeins skárra, en hvað gerir maður ekki fyrir vini sína.

Ég er auðvitað rhytma og blues hundur, rokkið tætir mig og tryllir og ballöður geta gert mig meyra á vondum degi.  En ég sver það og ég er ekki að ljúga, að lögin frá Balkanlöndunum eru mér svo framandi að þau snerta mig ekki, nema þá til að pirra mig.  Ég mjúta þau þegar þau eru spiluð.

Þetta eru ugglaust fordómar.  Ég er líka með geigvænlega Júró fordóma, finnst keppnin hámark plebbismans en svo er ég ekkert skárri en flestir, ég horfi (mjúta af og til), pæli í fötum og svoleiðis, en tuða samt og tauta fyrir allan peninginn.

En þar er ég komin niður á kjarna málsins.  Ég elska að hata Júróvisjón.  Það er beinlínis sáluhjálparatriði fyrir mig og fleiri að fá tækifæri til að krullast upp amk. einu sinni á ári.

Ég er farin að telja í - von-tú-þrí.

Olsen bræður voru dúllur.  Plebbadúllur.  Gæti étið þá.

Og hver vinnur í ár?  Ég veðja á Svíþjóð.

Konunglegar móttökur í Serbíu

Hegðunarvandamál embættis

Það er ekki að marka mig, því ég er ofboðslega óánægð með valdaræningjana í Borg Óttans, þannig að ég myndi pirra mig á nánast hverju sem þaðan kæmi, nema auðvitað að þeir legðu upp laupana, Blörrmundur og Villi Vill.  Svo kannski er það pirringurinn og urlið sem fær mig til að rasa út hérna.

Ég hef heldur ekkert betra að gera en að tuða smá.  Ætla snemma að sofa.  Ég er hipp og kúl óvirkur alki.  Það er nefnilega málið. 

En að kalla sýninguna í tilefni þess að 100 ár eru liðin frá því að fyrsti borgarstjórinn var kjörinn í embætti, "Kæri borgarstjóri" finnst mér ekki bera vott um mikla hugmyndaauðgi.

Einn af mínum uppáhalds sjónvarpsþáttum í gegnum tíðina var "Já ráðherra".  Það átti við.  Mér vitanlega er þetta "kæri" ekki með vísan í eitt eða neitt.

Og er borgarstjóraembættið 100 ára?  Það hefði mátt rota mig með fjöður.

Það hagar sér svo sannarlega ekki þannig.

Eða jú kannski, 100 ára fólk getur að minnsta kosti leyft sér ýmislegt í skjóli aldurs sem væri ekki vinsælt hjá yngra fólki.

Nú er farið að renna upp fyrir mér ljós.

"Embættið" á við hegðunarvanda að stríða.

Pirrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr

Embætti borgarstjóra 100 ára

Tittlingaskítur

 

Af hverju er verið að safna uppþornuðum tittlingum?  Ég meina er einhver tilgangur með því að stoppa upp kynfæri karldýra?  Eða er þetta íslensk fyndni?  Hahahahahaha hér er typpi af heimiliskettinum Guðna, guð svo sniðugt.  Hahahahaha. 

Svo má taka þetta lengra.  Jón á Halloka í Aumingjasveit, svaf hjá öllu sem hreyfðist, átti 30 börn með jafnmörgum konum.  Svakalega virkur á honum tittlingurinn.  Stoppum hann upp.  Og lillinn á Jóni verður gerður ódauðlegur á safninu.

Ég fór nefnilega að hugsa um hvernig mér liði ef til væri hið íslenska píkusafn.  Ég má ekki hugsa þá hugsun til enda.  Vagínur af öllum stærðum og gerðum.  Sjáið píkuna á Harðsnúnu Hönnu eða í dag verður sýning á píkum úr Suðursveit.  Eru þær öðruvísi en píkurnar úr Mývatnsveitinni? Komið og sjáið!

Annars er ég ekki mjög tittlingaupptekin kona.  Og það sem meira er, ég er orðin frekar tepruleg með árunum.  Bara að skrifa um uppstoppaða tittlinga á Húsavík og að fabúlera um vagínusafn á Vopnafirði gerir það að verkum að ég er öll asnalega vandræðaleg í framan.  Enda var blaðsíða 82 í heilsufræðinni ekki tekin í mínum skóla.  Það fékkst enginn kennari til að fara í þetta háskalega efni.

Ég er ein af þeim sem fékk lömun í talfærin ef ég átti að segja smokkfiskur "in public".

Og svo hef ég í gegnum tíðina, einungis haft áhuga á þeim tittlingum sem hafa verið áfastir lifandi eigendum sínum, ef ég á að vera alveg hreinskilin.

Úff, farin í laugardagsþrifin og hætt að velta mér upp úr þessum tittlingaskít.

Úje.

 

Reðasafnið á Reuters

Ísland vinnur Júró

 

Ég er með það á hreinu að Ísland verður ofarlega í Júróvisjón.  Gott ef við vinnum ekki.

Ég er komin með pottþétta leið til að komast að því hvað fellur í kramið og hvað ekki.

Bördí Jennýjarson, þ.e. Gárinn okkar og sonur Jennýjar Unu er með lélegan tónlistarsmekk.

Hann flautar eins og vitfyrtur smali í Austurrísku Ölpunum yfir friggings fréttastefinu á RÚV

Ef mér verður á að spila eðalmúsík hér við hirðina, þá veinar hann af kvölum undir Dylan og Morrison, svo dæmi séu tekin.

Þegar ég hins vegar, í einhverju bríaríi skoðaði myndbönd með sænska, íslenska og danska framlaginu í Júróvisjón, þá söng hann eins og næturgali, dillaði sér og gerði sig til uppi á bókaskápnum, hvar hann hangir löngum stundum.

Og það var þá sem ég fékk hugmynd að ofan.  Ég setti fuglinn í test.  Hann varð hvað væmnastur og tilgerðarlegur undir íslenska laginu.  Hann var allur á iði og söng undir með því sænska, þó merkjanlega minna en því íslenska.  Þegar það danska hljómaði þá reyndi hann að flýja af hólmi.  Hnitaði hringi yfir hausnum á mér og lét eins og það ætti að slátra honum til kvöldverðar.

Svo hef ég tekið stikkprufur hérna, á hin og þessi framlög.  Bördí er mishrifinn.  En íslenska framlagið fær alltaf sömu viðbrögðin, fuglinn verður eins og vankaður unglingur á bítlatónleikum í hvert skipti.

Ég tek fram að ég er ekki hrifin af Jóróvisjónlögum.  En ég elska að fylgjast með öllum sem eru svo intú it, að þeir lifa fyrir þessa merkilegu "keppni" í plebbisma.

Og í morgun neitaði Jenný Una Eriksdóttir að fara í gallabuxur á leikskólann, af því að hún er alvöru prinsessa.

Mamman: En ég er líka prinsessa Jenný og ég fer oft í gallabuxur.

Jenný Una: Nei ég er alvöru prinsessa, þú ert FEMÍN-NISTI

Og barn fór í fallegum kjól á leikskólann.

12 stig barni til handa.

Bækur og boltar

Ég sat úti á svölum í dag og las og las og las.  Það gerði ég sko eftir að hafa sumarþrifið svalirnar, garðhúsgögnin og grillið.  Ok, ég ryksugaði grillið aðeins. 

Ég skúraði líka og bar eitt og annað ofan í geymslu en ég ætla ekki að fara nánar út í það plebbarnir ykkar.

Ég er að lesa  skáldævisögu Guðbergs Bergssonar sem er komin út í kilju.  Hún kom upphaflega út í tveimur bindum en er sem sagt kominn í eina bók núna.

Það er ekki til fallegri orðatónlist en sú sem Guðbergur Bergsson skapar.  Í nútímanum auðvitað.  Ég fer í hrifningarvímu og langar að stökkva út á næsta horn upp á eplakassa og deila með mér upplifuninni.  Ég veit, ég er tilfinningavöndull og ógeðslega hrifnæm og væmin.  Ég segi ykkur það krakkar mínir að ef þið kunnið að lesa og hafið ekki lesið þessar bækur, gerið það núna.  Kiljur eru svo hentugar í bústaðinn, á ströndina, í bílinn (ef þið eru ekki að keyra, bara svo mér verði ekki súað hérna) og á kaffihúsið.

Og meðfram Guðbergi (eða framhjá honum, eftir því hvernig á það er litið) er ég að glugga í nýútkomið ritsafn með ljóðum Þórarins Eldjárns.  Þar fer enn einn snillingur orðsins.  Ég á flestar bækurnar hans en það er frábært að fá þær í einni bók.  Þórarinn er með mestum húmoristum og ljóðasnillingum á Íslandi fyrr og síðar, leyfi ég mér að segja.

Það er ekki leiðinlegt lífið í bókaveröldinni börnin góð.

Hvað mynduð þið gera ef þið hefðuð mig ekki til að forlesa fyrir ykkur?  Ha???

Þið þyrftuð að glápa á Kiljuna öllum stundum og pæla í gegnum hvurn doðrantinn á fætur öðrum, mörgum hundleiðinlegum.  Jájá.

Farin að dýfa mér í bók.

Sko, þið sem eruð að bíða eftir boltanum sem nefndur er í fyrirsögninni - hann er ekki til umfjöllunar hér, mér fannst þetta bara svo krúttleg fyrirsögn.

Þorrí.

Réttlætið er uppi á Skaga

Hvað getur maður sagt?

Maður getur hoppað hæð sína, með eða án herklæða.

Svo má segja að það sé eitthvað réttlæti eftir í heiminum og eitthvað að því liggi upp á Skaga.

Stundum gleðst ég yfir litlu.

En núna tók mannúðarstefnan heljarstökk á Akranesi.

Til hamingju nerðirnir ykkar.

Og að Reykjavík.

Ég á þá ósk heitasta að meirihlutinn í borginni haldi áfram með sitt samstarf.

Ef þeir hanga saman á kjöftunum eitthvað enn, þá mun Sjálfstæðisflokkurinn verða minni eitt í Borg Óttans.

Það er komið sumar!

Úúúújeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee

Hamingja í uppsiglingu og blóm sem bakkar´ana upp

 

Af ýmsum ástæðum, sem ekki verða tíundaðar hér, hefur þessi dagur verið erfiður!  Ójá.  Sumir dagar geta ekki liðið nógu fljótt.

Ég er ekki vön að hanga lengi í vanlíðan, kannski nokkra klukkutíma max, en núna teygðist á því.  Ég er ekki stolt af samskiptatækninni á þessum degi.  Nokkur fórnarlömb liggja nú þegar í valnum.

Dæs.

En.. til að hífa mig upp skrifaði ég fíflafærsluna hér fyrir neðan, ég las AA-bókina og ég kyrjaði faðirvorið.  Svona sirkabát.  Ekkert virkaði.  Ef eitthvað, varð ég enn meira viðskotaill.

Svo las ég um að Dagur Eggerts kallaði ráðningu Jakob Frímanns, læknamistök og þá tók sig upp hlátur, að vísu þurr og óhugnanlegur, hás og viðbjóðslegur,  en fokkings hlátur var það.

Svo varð mér litið á dásamlega fallegt blóm sem mér var gefið af konu sem ég þekki frá því áður fyrr, á laugardaginn, og þá bráðnaði ég að innan.  Fór að grenja smá, búhú, og svo streymdi um mig einhvers konar flauelskennd hamingja.  Úff svo mjúk og góð.

Þórhildur, takk fyrir að bjarga lífi mínu.

Og ég er komin aftur.  Hringið á heimavarnarliðið.

Það er hamingja í uppsiglingu. Og ég bakk´ana upp með blómi!

Úje!

Deyjandi og svört

 

Ég var að lesa hin og þessi blogg áðan af því ég nennti ekki að gera eitthvað af viti.  Þá meina ég verklega hluti eins og að mála húsið, taka til á lóðinni eða hlaupa maraþon.  Jeræt.

En á einu bloggi stóð að fólk notaði fatnað til að tjá sinn innri mann eða persónuleika sinn.

Það er nebblilega það.  Hm... ég er búin að vera í dálítið miklu rusli eftir að ég fór að velta þessu fyrir mér. Dem, dem, dem.

Ég hlýt þá að vera afskaplega svartur karakter.  Litlaus, dimm, döll og ég gæti áfram talið.

Sumir myndu skrifa upp á það, en mér finnst ég ógeðslega litrík og skemmtileg, að innan sko.

En staðreyndin er sú að allt í mínum fataskáp (með örfáum slysakaupum) er svart.

Ég á nokkrar gráar peysur, kjóla og eins og einn jakka.  Ég á enga liti.  Rosalega þyrfti ég að komast í litasérfræðing.  Ég get ekki dáið hafandi verið sökkari fyrir svörtu og engu öðru.

Ég held ég eigi í tilvistarkreppu.  Bara frá því að ég las ofangreint.  Áður en ég gerði það lifði ég í þeirri trú að ég væri hipp og kúl. 

Ég leggst undir feld, hringi í Heiðar snyrti og læt hann litgreina mig á stundinni.  Það hlýtur að vera hægt að lappa upp á þennan hundleiðinlega persónuleika sem ég flagga hvert sem ég fer.

En svo má taka Pollyönnu á þetta.  Kannski er ég svo svakalega litríkur karakter að ég verð að klæða mig í hamlandi föt.  Ég meina til að ég sullist ekki út um allt.

Ég get lifað með því.

Ómægodd.  I have a problem.

Sirkus Merzedes

Gilzinn er í kreppu.  Það stendur allt um það í Mogganum.  Aumingja maðurinn.  Hann skilur ekki hvers vegna hann vann ekki útsláttarkeppnina.  Og svo var hann "bara" fúll í fimm mínútur eftir að úrslitin voru ljós. 

Ég veit ekki með ykkur, en ég held að þessar fimm mínútur í fúllyndi séu þær lengstu sem um getur.  Kommon, maðurinn getur ekki sæst á ósigurinn.

Og svo er annað.

Í mínum bókum þurfa tónlistarmenn að kunna að spila á hljóðfæri til að kalla sig tónlistarmenn..

og hljómsveitir þurfa aktjúallí að geta spilað til að standa undir nafni.  Hvorugt á við hér.

Ég sting upp á að þeir kalli sig Sirkus Merzedes, eða Vonnabí Merzedes, því þetta hopp og hí á ekkert skylt við tónlistarfremjandi.

En stúlkan getur sungið.  Getur ekki einhver bjargað henni úr félagsskapnum?

Og þú langrækni drengstauli; get over it!

Annars bara góð.

Later.