Stóð sá gamli við Valhöll og spilaði og söng

"Dag einn er kviknað í húsinu var,
og brunaliðsbíllinn kom æðandi að,
og eldurinn logaði um glugga og göng,
sat sú gamla uppi á þaki og spilaði og söng."

Veit ekki af hverju mér datt þessi texti í hug þegar ég sá að Helgi Björns ætlar að stilla sér upp við rústirnar á Valhöll og halda tónleika.

Plís, ekki gera mér þetta.

Aulahrollurinn ætlar engan endi að taka.

..stóð sá gamli við Valhöll og spilaði og söng..

Hvar er friggings kviðristukittið mitt þegar ég þarf á því að halda?

Helgi syngur við rústir Valhallar

Ég á vonda vini!

 

Verð að játa að ég er nokkuð upptekin af brunanum á Þingvöllum.

Kannski ekki skrýtið þar sem ég hef verið með síðustu kaffigestum staðarins í gær.

En hvað um það, ég veit að ég er með svartan húmor og ég kæri mig ekkert um að hafa það öðru vísi takk kærlega fyrir það.

En vinir mínir eru enn verri.

Nú fæ ég stöðugar meldingar um að mæta á hina og þessa staði sem þeim hugnast ekki, væntanlega til þess að þeir verði einhverju að bráð þar sem ég er svo mögnuð að allt fer til fjandans sem ég kem nálægt.

Ég hef verið beðin um að heimsækja útrásarvíkinga, hús sem bera vitni gróðærismikilmennskunni, þar sem arkítektar hafa misst sig á testósteróni og hannað byggingaskrímsli sem standa lóðbeint upp í skýin eins og risatittlingar.

Ég get því miður ekki orðið við þessum óskum þar sem ég er löghlýðin borgari með hérahjarta.

En tilhugsunin er óneitanlega nokkuð ljúf.

Vá hvað það er margt sem við gætum verið án í þessri borg.

En án gamans þá hef ég kveikt í sjálfri mér.

Tvisvar svo ég sé nú alveg heiðarleg.

Setti í mig permanent á hallærislega tímabilinu í lífi mínu.

Æi, þið munið þegar ljósabekkjanotkun var reiknuð inn í vísitölu neysluverðs og maður þurfti að skreppa frá úr vinnu til að halda við svertunni og auka möguleika sína á sortuæxli.

Gott ef það var ekki inni í kjarasamningum bara.

Ég var sem sagt að setja í mig permó úr kassa heima hjá mér og gleymdi því í hausnum á mér.

Og það rauk úr hárinu á mér.

Ég hélt sko að það væri kemíkin í jukkinu sem ég keypti í apótekinu sem kveikti í.

En svona eftir á að hyggja...

..var það ekki bara minn magnaði persónuleiki sem startaði brunanum?

Það er eins gott að ég fari að tóna mig niður.

Farin í sólbað.

Loga af spenningi.

Skýrslur teknar af starfsfólki

Af tombólufrömuðum, góðum málefnum, skorti á þolinmæði og gítarsnillingum

 

Ég er að bíða og telja niður.

Næsta miðvikudag kemur hún Maysa mín með fjölskylduna í viku heimsókn frá London.

Ég hef ekki séð þau síðan um jól.

Þolinmæði hefur aldrei verið sterkasta hlið þeirrar konu sem hér hamast á lyklaborði en ég reikna með að þessir dagar fram að hingaðkomu líði eins og allir aðrir dagar.

Guð gef mér þolinmæði strax!

Og af því ég er nú byrjuð að fjölskyldast þá verð ég að skella hérna inn mynd af fallega stærsta barnabarninu mínum honum Jökla en hann er frábær gítarleikari og hér er hann með húsbandi og auðvitað lætur Jenný Una sig ekki vanta.

Ein lítil krúttsaga kemur svo í lokin.

Í gær fóru Jenný Una og Franklín Máni Addnason (sem kastaði sandi í mér á leikskóla mín) og opnuðu tombólu við Kjörgarð í gær. (Myndin er af Tryggva og Jenný, fann ekki neina af Franklín).

Mömmurnar voru á kantinum að gæta fjögurra ára athafnafólksins sem ætlaði að styrkja félag langveikra barna.

Eitthvað gekk illa að útskýra þetta með langveik börn fyrir Jenný Unu og á endanum gafst mamma hennar upp og sagði að þau myndu gefa afraksturinn til fátækra barna. 

Jenný Una samþykkti það.

Eftir klukkutíma í athafnalífinu voru tombólufrömuðirnir búnir að fá nóg og voru farnir að elta vegfarandendur, fela sig, stinga af inn í Kjörgarð og svona, orðin þreytt á verslun og viðskiptum.

Kona sem kom að og vildi leggja málefninu lið fékk skýrar upplýsingar frá Jennýju Unu.

Ég ætla ekkert að gefa péninginn til fátæku baddnana ég ætla að kaupa mér ís.

Konunni fannst þetta bara skemmtilegt og pungaði út heilum 200 krónum til þessa verðandi útrásarvíkings..

Og nú er spurningin hvort Jenný Una verður ekki látin yfir Sjóvá eða einhverja sjóði þar sem mottóið er að láta peningana bara hverfa í sukk og svínarí?

Ég hef áhyggjur af hortugri dótturdóttur minni sem ætlar að eyða og spenna í nammi og ís fyrir peningana sem hún aflaði til góðra málefna.

Amman ætlar reyndar að verðlauna þetta athafnakrútt með fullt af ís og poppi þegar hún kemur í heimsókn á föstudaginn.

Arg..

Börn eru lífið.

P.s. Var að fá þessa mynd af Laugavegshösslurunum á svæðinu í gær.

Með ís, nema hvað.

og jörðin er þríhyrningur

 

Einhver galeiðuþræll var hálshöggvinn í Róm og páfinn heldur því fram að vísindalegar sannanir liggi fyrir því að þetta sé sá armi og húmorslausi siðapostuli, Páll frá borginni Postul.

Ég er reyndar dedd á því að galeiðuþrællinn hafi verið notaður sem uppfyllingarefni í kirkju heilags Páls í Róm.

Ég er einnig sjúr á því líka að Páll postuli hafi verið með "temporal lobe epilepsiukast" þegar hann fékk vitrunina í eyðimörkinni eða á fjallinu, man ekki hvort.

Sko, er það nema von að páfinn sé eins og barn í skoðunum ef hann trúir á þetta rugl.

Það er hægt að ljúga að öllu að karli.

Er það nema von að hann sé svo barnalegur að halda að guð sé á móti getnaðarvörnum.

Eða að guði sé uppsigað við skilnaði þegar hjónabönd eru farin út um þúfur.

Nú eða að guð sé með skoðanir á því hvernig fólk elskar hvort annað á sam-, gagn- og allan mátahátt.

Að maðurinn trúi því að þú farir lóðbeint til helvítis ef þú ert ekki guði þóknanlegur?

Það er örugglega hægt að ljúga því að páfanum í Róm að jörðin sé þvíhyrningslaga.

En af því að páfaveldið er svo mikið fyrir leyndó, sem er ekki skrýtið miðað við þau myrkramverk sem það hefur framið í gegnum aldir, þá er hann kannski með nafnskírteini Páls postula, sem fannst á persónu líksins.

Er það nema von að maður hafi enga trú á kirkjum.

Farin í morgunbænir.

Later.

 

Leifar Páls postula fundnar

Frá Hruni í leigubíla og viskídrykkju

Ástandið í þjóðmálum er að ná mér.

Ég þessi einstaka, frábæra, geðgóða, jafnlynda, fullkomna, yndislega og ljúfa kona, er ekki nema skugginn af sjálfri mér.

Og hvað gera byltingarsinnar þá?

Jú þeir lesa heilu bækurnar um hrunið.

Fyrst tók ég þessa.

Ég var ekki búin að fá nóg, þegar hér var komið sögu og ég hellti mér út í Hrunið eftir hann Guðna.

Bækur um hrunið og aðdraganda þess eru auðvitað skyldulesning, þó ekki væri nema til að reyna að skilja hvernig við Íslendingar gátum misst allt niður um okkur á meðan við dönsuðum um allt algjörlega ómeðvituð um að hið óumflýjanlega væri að gerast.  Að við værum ekki ósnertanleg og ofurklár, komin með leyniformúluna að velgengninni.

Svo bara hrynur allt í hausinn á okkur.

Lygasögunni líkast að lesa um þennan skelfingarkafla Íslandssögunnar sem enn sér ekki fyrir endann á.

En..

Það er ekki hægt að lesa sér til þunglyndis endalaust.

Svo ég skellti mér í gleðibókmenntir.

Í samanburði við hrunabókmenntirnar auðvitað.

Ég var smástelpa þegar 79 af stöðinni var frumsýnd.

Bönnuð "böddnum" nema hvað, ég var óhuggandi.

Þá náði ég mér í bókina á safninu og las.

Skildi lítið í tvíræðum "á milli línanna lýsinga" á sambandi karls og konu.

Karlinn var nýkominn á mölina, sveitalegur, trúgjarn og saklaus.

Konan í kananum, lausgirt, óheiðarleg og viskídrekkandi.

Nú las ég endurútkomna 79 af stöðinni og hafði gaman að.

Einhver sagði að Indriði væri að herma eftir Hemmingway.

Mér finnst bókin hins vegar séríslensk eftirstríðsbók um átök sveitapiltsins við nútímann í sér.

Þessi bók verður seint talin meistaraverk.

Það er svo krúttlegur byrjendabragur á henni, en hún er skemmtileg heimild um fólkið í borginni þar sem smalagenið, hæðir og hólar heimahaganna þvælast endalaust fyrir nútímavæðingunni.

Lesið, lesið, lesið.

Kreppan líður fljótar.

Það geri ég.

 

Einblíni meira á niðurskurð

Ekki húmor fyrir þessu, kæri ríkissaksóknari

Við Íslendingar erum öðruvísi en allar aðrar þjóðir.

Við erum svo öðruvísi að enginn getur skilið okkur.

Best, fallegust, sterkum, stórust og klárust.

Ofboðslega er ég þreytt á þessari "spes-veiki".  Hún hefur nú þegar gert okkur að fjárglæframönnum um allan heim og komið okkur nánast á höfuðið.

Yfir Kastljósinu í gær henti ég mér fyrir björg, risti mig á kvið og gerði mig höfðinu styttri yfir forheimskun Íslendingsins.

Ólafur Arnarson sagði nefnilega eitthvað á þá leið að Eva Joly skildi sennilega ekki íslenska réttarsýstemið, það væri nefnilega öðruvísi en það franska.

Svo gæti Eva ekki talað íslensku og hefði þar af leiðandi ekki skilning á íslensku samfélagi.

Ég skil Ólafur; Eva Joly sem hefur rannsakað mál um allan heim getur auðvitað ekki skilið okkur Íslendinga og hvað hentar okkur þegar við rannsökum bankahrunið sem b.t.w. hefur áhrif á fólk í mörgum löndum.

Svo fannst mér það grátlegt og í leið sjúklega fyndið þegar Ólína Þorvarðardóttir ásamt Ólafi, óskapaðist yfir því að Eva Joly færi í Kastljós ÁÐUR en hún talaði við Dósmálaráðuneytið.

Nú veit ég að hún er búin að tala við hvern kjaft sem málið varðar, það var ekki hlustað á hana.

Í leiðinni þá fagna ég því að hún skuli tala beint til okkar almennings því það er kominn tími til að við séum með í að móta örlög okkar, af því við þurfum að standa straum af bankaráninu og það fyrir allan peninginn.

Við erum hætt að láta að stjórn.

Reyndar mættu íslenskir ráðamenn taka Evu til fyrirmyndar og tala tæpitungulaust.

En Eva Joly er okkar kona, við treystum henni betur en öllu íslenska batteríinu samanlögðu.

Og að lokum.

Helvítis hrokagikkir eru íslenskir embættismenn.

Valtýr toppar samt með því að gera grín að Evu Joly.

Við höfum ekki húmor fyrir því kæri ríkissaksóknari.

Far þú og gargaðu þig hásann.

Ólína og Ólafur.

Valtýr vill ráða Evu Joly

Búmm - búmm - búmm

Emilíana er ein af mínum uppáhalds söngkonum.

Alveg síðan ég heyrði í henni fyrst, þá barnungri.

Nú er hún stokkin inn á Billboard.

Trommandi af gleði.

Kemur mér í fantagott skap.

Til hamingju.

Torrini trommar sig inn á Billboardlistann

Lifi hústakan!

Ég er í raun steinhissa á að Fríkirkjuvegur 11 hafi ekki verið tekinn fyrr.

Það er auðvitað sýmbólsk aðgerð og mér finnst hún flott.

Þetta hús átti aldrei að selja Björgólfi og fjölskyldu en auðvitað var það gert í vímuástandi útrásardýrkunarinnar.

Útrásarmennirnar áttu allt að eiga, þeir áttu að sjá um listina í landinu, gott ef ekki heilbrigðiskerfið líka.

Þeir áttu að sjá um allan pakkann og við skyldum þakka og lúta höfði í orðlausri aðdáun.

Rugl.

Þess vegna er ekkert annað en sögulegt réttlæti fólgið í því að Fríkirkjuvegur 11 verði færður Reykvíkingum aftur.

Vonandi hefur fólkið sem "tók" húsið í kvöld, minnt á þessa fáránlegu stöðu sem hér er uppi.

Eignir glæpamannanna sem hafa komið okkur almenningi á kaf í skuldapyttinn, eiga hér glæsieignir um allan bæ, margar á mann meira að segja á meðan okkur fólkinu í landinu er ætlað að pikka upp nótuna.

Fríkirkjuvegurinn á að fara aftur til fólksins.

Og ekki orð um það meir.

Jabb.

Ruddust inn í Fríkirkjuveg 11

Jói morðingi

 

Jenný Una fékk að gista "há" okkur í nótt.

Það er ekki leiðinlegt.

Svo fórum við inn að lesa, þrátt fyrir að Jenný Una væri á því að það væri engin nótt komin.

"Sjáðu amma, það er ekki myrkur úti".

Við lásum Jóa og baunagrasið eftir að hafa tekið Emmu, sem hún kann utan að, en ég held að Emma hafi verið kríuð út til að lengja í lestímanum.

Að minnsta kosti var barn með forstokkað glott og einstaka hláturrokur þegar ég tók Emmu öfugsnúnu.

Alveg þessi: Ég leyfi ömmu að halda að ég sé spennt fyrir þessum smábaddnabókmenntum.

Og svo lásum við Jóa og baunagrasið ógurlega, sem náði langt upp í geim þar sem ljóti og vondi risinn bjó, hann sem drap pabba hans Jóa og stal af honum hverri krónu.

(Merkilegt hvað þessi gömlu ævintýri eru hryllilega blóðug).

Í lokinn heggur Jói á baunagrasið og risinn steypist til jarðar og stendur ekki upp aftur.

"Amma; Jói drepti risann, það er ekki fallett".

"Nei, Jenný mín, risinn datt þegar Jói hjó í sundur baunagrasið".

"Já þá drepti hann risann".

Ég spurði hvort henni fyndist það leiðinlegt.

"Nei, nei, þaer allt í lagi afðí Risinn drap pabba hans Jóa og þau þurftu peningahænuna".

(Róleg á miskunnarleysinu barn guðs og lifandi, hugsa ég og er orðin dauðhrædd við þetta fjögurra ára kaldrifjaða barn).

Barnið er farið að glotta háðuglega af ömmunni þegar hún finnur að tekist hefur að ganga fram af henni.

Hvar endar þetta?

Ég þarf að verða mér út um pedagógískar nútímabókmenntir fyrir barnabörnin.

Gömlu ævintýrin eru löðrandi glæparit með bullandi ofbeldisinnrætingu, mannáti, þjófnaði og morðum.

Nema hvað.

Jaðrar við stórglæp

 

Ein af þeim bókum sem sett hafa mark sitt á lesgenið í mér, er "Bjargvætturinn í grasinu" eða "The Catcher in the Rye" eftir J.D. Salinger.

Hrifning minni á þessari bók var svo móðursýkisleg og dramatísk að ég las hana á öllum þeim tungumálum sem ég er lesbær í.

Og alltaf bættist við einhver upplifun sem bara jók hrifninguna.

Bókin snerti strengi í brjóstinu á mér jafnvel heila strengjasveit.

Ég held að það sé óhætt að segja að þetta sé ein af fyrstu bókum sem skrifuð er um þroskastig unglings, amk. svo vel sé.

Svo er hún brjálæðislega fyndin í þokkabót.

Og sorgleg.

Og hrífandi..

Og...

Þýðing Flosa Ólafssonar á "Bjargvættinum" er meistaraverk, hvorki meira né minna.

En..

Nú hefur einhver rithöfundur sem vill ekki gefa upp rétt nafn skrifað "framhald" á "Bjargvættinn" og Salinger á leið í mál.

Hugmyndaaugði fólks við að fá ókeypis auglýsingar eru stundum lítil takmörk sett.

Bók rithöfundarins heitir "60 Years Later: Coming Through the Rye".

Sniðugt að taka sígild bókmenntaverk og bæta við þau.

Best að ég skrifi bók sem heitir "Brekkukotsannáll taka II"  og gefi út í haust.

Rosalega held ég að Gljúfrasteinsfjölskyldan yrði lítið hamingjusöm með það.

Ésús minn á pallinum, þetta jaðrar við að vera stórglæpur, svei mér þá að þjösnast á listaverkum sem fólki eru heilög.

Bæði gagnvart lesendum og svo auðvitað höfundinum sjálfum.

Svo mæli ég auðvitað með bókinn ef einhver á eftir að lesa hana.

Svona er ég hrifnæm og barnaleg yfir orðum á prenti.

Súmítúðetbón.

 

J.D. Salinger höfðar mál