Af Bördí Jennýjarsyni, niðurhali og óvissuferð um eldhús

Bördí Jennýjarson gerir það ekki endasleppt.  Hann er núna í algjörri lausagöngu og fer aðeins inn í búrið til að borða.  Hann hefur tekið yfir stofuna, ganginn og eldhúsið.  Í kryddhillunni er öllum þurrkuðum jurtum ógnað, þar sem hann ýtir öllum staukum sem fyrir honum verða, frá með miklum gassagangi.  Niðurstaða: 4 kryddkrukkur brotnar og mikð vænghaf yfir eldavél.

Ég hef ekki komist í tölvu vegna niðurhals eiginmanns á allskyns fídusum.  Það hefur tekið 4 klukkutíma.  Á meðan sat ég í fýlu í eldhúsinu ásamt Bördí, sem týndist bak við reikningahrúgu fyrir ofan ískápin.

Nú fara fram samningaumleitanir við fuglskratta, um veru í búri til morguns.  Horfur á niðurstöðu ekki góðar.

Sé ykkur eftir að fugl hefur verið veiddur í slæðu og troðið í búr.

Fíddfíjú

Mergjuð sjúkrasaga

 

Þar sem ég er á annað borð farin að blogga um sjúkdóma og mergsýnatökur, þá er best að missa sig algjörlega í sjúkdómatalinu og ræða um hægðir og þvag.  Nei, ég er að grínast.  En ég lenti í "skemmtilegri" lífsreynslu fyrir tveimur árum úti á Spáni, þegar ég var flutt fársjúk á sjúkrahús, þar sem ég eyddi sumarfríinu, nánast öllu og það var lífsreynsla.  Sólin skein og útsýnið úr sjúkrahúsglugganum var nokkuð fallegt.  Ólívulundir og svoleiðis.

Hvað um það, ég ætla ekki að fara tíunda ævintýri mín á þessu sjúkrahúsi, enda vart til frásagnar um þau þar sem ég var veik á meðan ég dvaldi þar (merkilegt hvað ég er öðruvísi en annað fólk, bara veik á spítala, hm..).  Það sem hinsvegar var eftirtektarvert og minnistætt eru læknar þessa eðla spítala.

Þá daga sem ég var á röltinu, fór ég niður í kaffiteríuna og fékk mér sígó.  Þar sátu læknarnir, hver um annan reykjandi og með bjór.  Á miðjum degi.  Þar í hóp var læknir sem fór með mig í CT-skann og hann þekkti mig og kom vaðandi að borðinu mínu og bað mig á sinni takmörkuðu ensku, um sígó, hvort ég gæti lánað sér eina.  Svo var hann svo uppveðraður yfir þessum hálfa pakka sem ég rétti að honum, að hann vildi endilega gefa mér bjór í staðinn, Cervesa Grande, ekkert fingurbjargarglas.

Þar sem ég lá þarna vegna bólgu í brisi, tilkomnu vegna drykkju, þá finnst mér þetta smá stílbrot svona eftir á að hyggja, en ég sagði nei takk, því jafnvel harðsvíruðum alkanum mér, fannst full langt gengið að vera sjúklingur á spítala, þambandi bjór, með lækninum sem átti að bjarga lífi mínu, svo ég taki nú smá Lúkas á málið.

Ef þið eigið eftir að lenda á sjúkrahúsi á Spáni (Mallorca), þá get ég lofað að þar er standandi lifnaður, nánast allan sólarhringinn og læknarnir eru vel mildir, með sígópakkann í brjóstvasanum.

Þorgrímur Þráinsson, hættu að skrifa um samskipti kynjanna, sem þú hefur ekki hundsvit á og drífðu þig til Spánar.  Þar bíða verðug verkefni.

Bráðum ætla ég að blogga um fjöldasönginn á sjúkraherbergjunum.  Það er saga út af fyrir sig.

Bætmí.

Úje

Morðingjar!

Ég tek Lúkasinn á þetta, ég sver það.  Ég verð svo reið þegar ég les um yfirvegaðan og einbeittan morðvilja ákveðinna ríkja í USA.  Yfirvöld í Texas myrtu mann í nótt með banvænni sprautu og þeir voru ekki á því að fresta aftökunni, þrátt fyrir ákvörðun Hæstaréttar Bandaríkjanna, að rannsaka hvort aftökur með banvænni sprautu brjóti gegn stjórnarskrá.

"Þegar bannvænni sprautu er beitt við dauðarefsingar eru þrjár tegundir lyfja gefnar. Eitt sem róar fangann, annað sem lamar hann og það þriðja stöðvar starfsemi hjartans. Hins vegar eru ekki til neinar formlegar reglur um hversu mikið magn af hverju lyfi er notað og oft eru það ekki heilbrigðissérfræðingar sem sjá um efnasamsetninguna. Rannsóknir á aftökum hafa sýnt að í einhverjum tilvikum er dauðdaginn hægur og afar kvalafullur, samkvæmt frétt AP fréttastofunnar."

Samkvæmt ofangreindu, geta "rétttrúaðir" böðlar ríkisins, föndrað með lyfjasamsetninguna og látið fólk deyja kvalafullum dauðdaga.

Mér er fyrirmunað að skilja, hvers vegna, upplýst fólk er fylgjandi dauðarefsingu.  Það stangast á við alla góða siðfræði.  Ef einhver gæti útskýrt fyrir mér, hvaðan leyfið til að taka líf annarar manneskju kemur, þá þigg ég gjarnan þær upplýsingar.  Þ.e. ef þær koma ekki beint úr karlabókinni Biblíu.

Margreifi De Sade hvað?

Aftaka í Texas

Hvenær drepur maður mann?

Ég veit minna en ekki neitt um Grímseyjarferjumálið, nema það sem ég hef séð í fréttum og hef ekki kynnt mér það sérstaklega.  En mér brá illilega þegar samgönguráðherra nefndi Einar Hermannsson, sem ábyrgan og lýsti því reyndar yfir að klúðrið væri honum að kenna.  Ég er einstaklega viðkvæm fyrir því, þegar fólk er tekið af lífi í fjölmiðlum, og veit hvaða áhrif það getur haft.  Nú er ég að reyna að átta mig á atburðarásinni hérna og er að klippa út í pappa fyrir sjálfan mig hérna á blogginu mínu, til að reyna að skilja hvernig menn eins og Kristján L. Möller, samgönguráðherra láta sér detta í hug að gera svona lagað. 

1. Samgönguráðherra segir að Einari Hermannssyni sé um að kenna og hann beri ábyrgð á peningasukkinu í kringum Grímseyjarferjuruglið.

2. Eftir umræður um Einar, hingað og þangað í fjölmiðlum, þar sem vegið er að starfsheiðri mannsins aftur og aftur, mætir Róbert Marshall í Kastljós, ver gjörðir ráðaherra með kjafti og klóm og er ekki á því, aldeilis, að eitthvað hafi verið gert á hlut skipaverkfræðingsins, né að ráðherra hafi gert nokkuð rangt.

3. Nú biður samgönguráðherra Einar afsökunar á að hafa nefnt hann sérstaklega þegar spurt var um ábyrgð í ferjumálinu.

Einar Hermannsson (sem égveit nákvæmlega engin deili á) þarf nú að kljást við að sjálfur ráðherra samgöngumála hefur gefið skít í hann opinberlega og það á fólk eftir að muna.  Leiðréttingar í litlum klausum og afsökunarbeiðnir, sitja síður eftir í minni fólks.

Ég spyr:

HVENÆR DREPUR MAÐUR MANN OG HVENÆR DREPUR MAÐUR EKKI MANN?

Kristján biðst afsökunar