Ég er glötuð!

Þetta vorið hef ég hagað mér algjörlega út úr korti með margt.

Vígin falla hvert af öðru, prinsippunum mínum hent á gólfið og þar hef ég hoppað á þeim og sparkað þeim út í horn, eins og um úldnar borðtuskur væri að ræða.

Þetta er skelfilegt!

Það prinsipp sem minnst er heilagast, þetta með að hata Júróvisjón í verki og horfa ekki á neitt sem tengist því er kolfallið.  Algjörlega farið í vaskinn!

Ég gæti tekið "stjórnmálamanninn" á þetta og hent ábyrgðinni á þrálát veikindi sem hafa verið að hrjá mig undanfarið og því haldið mér meira og minna innilokaðri á menningarheimili mínu hér í hjarta borgarinnar, en ég ætla ekki að gera það.

Þetta varðaði bara svona.

En mikill rosalegur urmull af glataðri músík er í þessari keppni.

Algjör ráðstefna fyrir hæfileikalausa lagasmiði.

En það eru undantekningar.

Plebbinn ég féll fyrir Noregi.

Og Jóhönnu Guðrúnu.

Svo horfði ég á sænska panelinn (í þættinum þar sem Eiríkur Hauks sat til skamms tíma og gaf álit sitt), og þar voru menn yfir sig hrifnir af okkar framlagi með Jóhönnu Guðrúnu.

Nema ein kerling, en hún var mjög óaðlaðandi manneskja () hinir fimm féllu í stafi.

Ætli við vinnum?

Nei, en það mun Noregur gera, ekki spurning.

Úff, bara að mér fari að batna, þetta er að eyðileggja töffaraímynd mína algjörlega.

Later og góðan daginn.

Íslandi spáð góðu gengi í Moskvu

Fyrirgefðu Gylfi!

 

Ég verð eiginlega að biðja Gylfa hjá A.S.Í. afsökunar á framhleypni minni.

Mér varð nefnilega á að skrifa varnarfærslu fyrir hinn búandi skríl á Austurvellinum í gær.

Þetta er sem sagt allt byggt á misskilningi.

Gylfi hefur útskýrt að laun hans sem eru milljón á mánuði séu ekki óeðlilega há.

Þar fyrir utan þá er sú staðreynd að hann er í Samfylkingunni og harður fylgismaður inngöngu í Evrópusambandið fullkomlega eðlileg hjá verkalýðsforkólfi alls almennings úr öllum flokkum, með allar skoðanir á öllum fjandanum.

Fyrirgefðu Gylfi!

Fyrir svo löngu

 

Þessi frétt kom mér á dúndrandi fortíðarfyllerí.

Breyttur útivistartími barna.  Þetta er bara krúttlegt og hefur verið við líði svo lengi sem ég man eftir.

Reyndar minnist ég þess samt ekki að við höfum verið látin fara eftir honum í Vesturbænum í denn.

Í minningunni voru sumarkvöldin óendanlega löng og brennó, kýló, fallin spýta, Hollíhú, parís, teygjó, snúsnú og sipp í gangi langt fram eftir kvöldi.  Í portinu á Verkó sko.

Lyktin situr eftir í minninu líka, svona fersk vor- og sumarlykt.

Það var aldrei kalt.

Alltaf sól.

Ég man að minnsta kosti ekki eftir annarri tegund af veðri.

Svo kölluðu konurnar út um gluggana eins og það stæði í samningi sem þær hefðu gert við ósýnilegan vinnuveitenda, svona fjórum sinnum á dag, ávallt hvor ofan í aðra.

Jenný; Matur/kaffi (drekkutími hét það á öðrum heimilum en amma mín hefði aldrei tekið sér það orð í munn) og svo var auðvitað gargað: Gættu þín/komdu/ekki óhreinka þig og svo fengu strákarnir sem stundum voguðu sér of nálægt sinn skammt líka: Sigurður; þú skalt eiga mig á fæti ef þú meiðir hana Jennýju, snáfaðu burt skömmin þín/ómyndin þín/pörupiltur/drengandskoti og önnur kærleiksorð voru látin falla gagnvart hinu gagnstæða kyni af mæðrum í gluggunum.

Ljúfir dagar.

Stundum hljóp á snærið og það var steðjað í sjoppuna, Reynisbúð, Kron, til Jafets og keypt nammi.

Haltukjaftibrjóstsykur, kúlutyggjó, fánakúlur, Krummalakkrísborða, gospillur og fleira dásamlegt.

Nú eða ég stillti mér fyrir utan mjólkurbúðina og beið eftir að vínarbrauðin kæmu í hús og fékk enda.

Og ekki má gleyma ferðunum í Frímerkjahúsið að kaupa servéttur og leikaramyndir.

Halló, hvert fór tíminn?

Mig langar að verða tíu ára aftur, sko fram á haust.

Mér finnst það lágmarks krafa eftir allt sem á mig hefur verið lagt.

Dæs, dæs, dæs.

Hvers á maður að gjalda.

Ég setti þarna inn myndir þegar verið var að malbika Hringbrautina mína og svo af róló við Vesturvallagötu.

Annars bendi ég áhugasömum á vef Ljósmyndasafns Reykjavíkur, þar er nostalgíumeðal fyrir alla þjóðina, ég segi ekki meira.

Útivistartíma barna breytt

Ímynduð björgunarþörf og æsandi raunveruleiki á bók

Vitið þið að það mætti bjarga börnunum mínum óteljandi oft úr ímyndaðri hættu vegna misskilnings í staðinn fyrir þann skelfilega möguleika að enginn kæmi þegar á þyrfti að halda og þau í hættu stödd.

En það er bara ég.

Annars er ég að lesa nýjasta bókarkreisið um hrunið; "Sofandi að feigðarósi", eftir Ólaf Arnarson, sem selst núna í bílförmum.

Í bókinni er gerð grein fyrir atburðarásinni sem leiddi til þess að bankakerfið á Íslandi varð gjaldþrota í október síðastliðnum og sagan rakin fram á vor.

Ég hélt að raunveruleikinn gæti seint slegið skáldsagnaheiminum við í lygilegri atburðarrás.

Þar fór ég villur vegar.

Það sem gerðist á þessu landi í haust (og er jafnvel enn að gerast á bak við tjöldin) er mergjaðra en nokkurt ævintýri.

Ég mæli með því að þið lesið þessa bók.

Fræðandi og spennandi, því miður kannski, en svona er lífið.

Óþörf björgunaraðgerð í Gróttu

Fólkð búar - það skil ég

 

Ég hef aldrei unnið líkamlega erfiðisvinnu, ef frá eru taldar þessar vikur sem ég vann í frystihúsi, um það leiti sem Bobby Kennedy var skotinn en ég var rekinn þann dag vegna þess að ég sprautaði að gamni mínu úr þrýstislöngu framan í verkstjórann.

Honum var sem sagt ekki skemmt.  Það kom til vegna gusanna sem lentu aðallega í andlitinu á honum, um áhrif dauða Bobbís á verkstjórann veit ég ekkert um.  Hann minntist ekki á það einu orði.

Hann sagði reyndar ekkert, var eins og herptur handavinnupoki í andlitinu og benti mér út.

Föðurafi minn, Guðmundur Ingvarsson, sem útvegaði krakkakvikindinu vinnuna var miður sín, enda mátti hann ekki vamm sitt vita.

Jú, svo vann ég í einhverja mánuði sem gangastúlka á Landakoti þegar ég gekk með frumburðinn minn.

Þar held ég að mínum ævintýrum í líkamlegri vinnu sé lokið.

Ég hef reyndar alltaf verið í skemmtilegum störfum, nánast ótrúlega heppin með það.

En ég tilheyri auðvitað verkalýðnum, launþegum, en ekki hvað.

Ég kem af venjulegu alþýðufólki, ósérhlífnu og hörkuduglegu, langafi minn, t.d. mætti á niður á bryggju í úrvalið, þegar daglaunavinnan var og hét.

Stundum var hann sendur heim, eins og fleiri, enda margir kallaðir en fáir útvaldir.

Mér var sagt að það hafi verið ákaflega þungt í Jóni Jónssyni frá Vogum á þeim tíma.

Það sem ég er að reyna að koma að hérna er einfaldlega sú staðreynd að nútíma verkalýðsforkólfar snerta ekki streng hjá venjulegu vinnandi fólki.

(Að undanskildum einum eða tveimur, annar þeir heitir nafni sem byrjar á Guðmundur, hinn Aðalsteinn).

Enda eiga þeir ekkert sameiginlegt með umbjóðendum sínum, virðist vera himinn og haf þar á milli.

Þetta eru jakkaföt, framkvæmdastjórar og ekkert að því svo sem, ef þeir væru ekki að fara fyrir röngum hópi manna sem þeir þekkja vart.

Ég skil vel að fólk skuli búa á þá.

Svo sendi ég almennum launþegum þessa lands baráttukveðjur á þessum 1. maí í kreppunni.

Annars er það efni í aðra færslu, ævintýri mín á vinnumarkaði, þegar ég vann á Landakoti og var ólétt, ógift og var falin í eldhúsinu.  Skömmin var nunnunum óbærileg.

Það kemur seinna.

Annars er ég alveg hipp og kúl í verkamannsins kofa hérna.

Því lýg ég ekki.

 

 

Nýjan sáttmála um stöðugleika

Mensan og tærnar

 

Ég vaknaði ekki hress í morgun á þessum hátíðisdegi.

Eftir langan tíma af raddleysi, inntöku myglulyfja og alls kyns árásaróðum flensugerlum, er ég nánast búin að missa húmorinn.

Ég hef til að mynda engan húmor fyrir því að tveggja ára barni skulið troðið inn í gáfumannafélagið Mensu.

Mensa er eins og allir vita gáfumannafélag sem er til í vel flestum löndum.  Inngönguskilyrði eru þau að þú komir vel út á gáfnaprófunum sem þeir hafa þróað.

Fyrir mér er þetta skortur á góðri sjálfsmynd, mikilmennskubrjálæði og gífurleg þörf fyrir að geta blakað félagaskírteini upp á að þú sért æðislegur, ofboðslega gáfaður, algjört séní og mikið klárari en vel flestir, sem veldur því að svona selskapur verður til.

Svo á að troða barni inn í félagsskapinn.  Tveggja ára smábarni.

Halló!

En svo furðulegt sem það nú er þá er ekki eins og þú þjálfir þig upp í að vera klár í kollinum.  Auðvitað geturðu lært og þjálfað heilann endalaust, en ef úthlutunin er ekki beysin í upphafi þá tekur heilinn ekki sönsum.

Það er svona jafn "gáfulegt" og að stofna félag fólks með fallegar tær.

Og þó ekki, það eru til lýtalæknar, má redda ljótustu tám, sem er fínt og hér er ég komin með hugmynd mér til handa.  Er með forljótar tásur eftir áralangar misþyrmingar á þeim í alls kyns háhæluðum skóm.

Það er ekki hægt að drífa sig með heilabúið til lýtalæknis, nú eða skipta um og bæta við líffærið.

Við notum það varla, vitum mest lítið um innihald viðkomandi líffæris og verðum að gera það besta úr úthlutuninni sem við fengum.

Þrátt fyrir að hafa tæpast unnið til þess sjálfur að fá heila vel yfir meðallagi í fúnksjón þá á fólk í "gáfumannadeildinni" til að ganga um með attitjúd og láta eins og það standi á verðlaunapalli eftir harðan kappleik og hafi unnið sig upp frá núlli.

Halló.

En kannski er húmorinn á leiðinni.

Þetta er eiginlega of "gáfulegt" til að hlæja ekki að því.

Mensa here I come! 

(Ókei, ég veit að Mensufólkið hittist og reynir að bjarga heiminum, blablabla og vonandi getur sú litla lagt sín lóð þar á vogarskálar).

2 ára stúlka í gáfumannasamtök

Stöndum vaktina

Gleðilega hátíð allir sem einn.

Aldrei hefur þörfin fyrir samstöðu og virka baráttu hjá launamönnum verið meiri en í dag.

Njótum dagsins.

Brettum upp ermar.

Veitum öflugt aðhald og stöndum vaktina.

Nú sem aldrei fyrr.

Kröfuganga og útifundur 1. maí