Ekki minn dagur

 

Arg.  Þetta er svona dagur.  Arg, arg, arg.

Ég vaknaði, brosti framan í heiminn og hvað gerði hann?  Jú hann sendi mér fingurinn helvítið á honum.

Þannig að í dag er ég ekki til friðs.  Ég er úfin, svekkt og tætt.

Þetta er sem sagt ekki minn dagur.

En að því sögðu, þarf maður að eiga alla hluti?

En ég er eins og snúið roð í hund.

Best að nýta sér geðsveifluna.

Make my day.

Veggur hvar ertu?

Deyjandi og svört

 

Ég var að lesa hin og þessi blogg áðan af því ég nennti ekki að gera eitthvað af viti.  Þá meina ég verklega hluti eins og að mála húsið, taka til á lóðinni eða hlaupa maraþon.  Jeræt.

En á einu bloggi stóð að fólk notaði fatnað til að tjá sinn innri mann eða persónuleika sinn.

Það er nebblilega það.  Hm... ég er búin að vera í dálítið miklu rusli eftir að ég fór að velta þessu fyrir mér. Dem, dem, dem.

Ég hlýt þá að vera afskaplega svartur karakter.  Litlaus, dimm, döll og ég gæti áfram talið.

Sumir myndu skrifa upp á það, en mér finnst ég ógeðslega litrík og skemmtileg, að innan sko.

En staðreyndin er sú að allt í mínum fataskáp (með örfáum slysakaupum) er svart.

Ég á nokkrar gráar peysur, kjóla og eins og einn jakka.  Ég á enga liti.  Rosalega þyrfti ég að komast í litasérfræðing.  Ég get ekki dáið hafandi verið sökkari fyrir svörtu og engu öðru.

Ég held ég eigi í tilvistarkreppu.  Bara frá því að ég las ofangreint.  Áður en ég gerði það lifði ég í þeirri trú að ég væri hipp og kúl. 

Ég leggst undir feld, hringi í Heiðar snyrti og læt hann litgreina mig á stundinni.  Það hlýtur að vera hægt að lappa upp á þennan hundleiðinlega persónuleika sem ég flagga hvert sem ég fer.

En svo má taka Pollyönnu á þetta.  Kannski er ég svo svakalega litríkur karakter að ég verð að klæða mig í hamlandi föt.  Ég meina til að ég sullist ekki út um allt.

Ég get lifað með því.

Ómægodd.  I have a problem.

Bílablinda

 

Ég var að uppgötva eitt, reyndar síðust til þess, en ég er hálfviti þegar kemur að bílum.

Ég hef bloggað um það áður, en ég keyri ekki bíl, vill ekki leggja það á nú þegar ónýta umferðarmenningu á þessu landi.  Vegir landsins munu ekki rísa undir því álagi sem felst í því að hafa mig keyrandi um allt.  Þetta er ekki skortur á sjálfstrausti, þetta er vísindalega sannað mál.

Og svo hef ég ekki áhuga á bílum.  Nema til að komast í frá A-Ö.  Punktur.  Ég segi stundum að ég þekki tvær bílategundir, þ.e. Benz og Bjöllu og fólk heldur að ég sé að ýkja.  Ókei, ég þekki gamla Citroen.  Ég er beisíklí bílablind. 

Ég hef farið inn í hvítan fjögurra dyra Volvo og tekið feil á honum og rauðum Opelstation, en það er langt síðan.  Ég mátti ekki vera að því að líta upp, var að skoða stundarskrána mína úti í Gautaborg.

Bíll er bíll fyrir mér og það þarf ekkert að ræða það frekar.

Úpps, svo kom að því að ég lenti í vandræðum.  Um daginn bilaði gemsi eiginmannsins og ég þurfti að ná í hann.  Ekki séns, sími capút.  Og svo varð ég hrædd.  Einhver hafði lamið hann til óbóta í vinnunni og eyðilagt símann og húsband lá nú nær dauða en lífi upp í Heiðmörk eða eitthvað.  Já mér er kunnugt um mitt töluvert líflega ímyndunarafl.

Og ég hugsaði, hvað á ég að gera?  Hringja í stöðina? Gerði það en hann svaraði ekki kalli.  Átti ég að hringja í lögguna, maðurinn var deyjandi?  Já, ég geri það.  Og ég stökk að síma.  Snarbremsaði á ganginum, þannig að það ískraði í rauðgullnu channel töflunum með nýja utanborðsmótornum. 

Og það rann upp fyrir mér að ég veit ekki hvaða tegund bíls við eigum, ég veit að hann er grænn og mjög þægilegur.   Ég veit ekki númer bílsins og ef eitthvað kæmi uppá gæti ég ekki gert viðvart.

Ég hef margspurt hverrar tegundir bíllinn minn er og mér er sagt það jafnharðan.  En ég hef þann leiðindagalla þegar kemur að málefnum (já og fólki) sem vekur ekki áhuga minn - þá hætti ég að heyra, sjá og skynja.  Vont mál.

Bíllinn minn heitir Hunday Sonata.  Brilleríllilí. 

Og næst þegar eitthvað gerist þá fletti ég upp á þessari færslu og get hóstað út úr mér nafninu á sjálfrennireiðinni eins og ég sé intúitt.  Það verður kúl.  En samt finnst mér núna, eftir að ég skrifaði nafnið á rennireiðinni, að ég muni muna það um alla eilífð.  Að blogga er heilun, ég segi það satt.

Péess.  Það kom svo í ljós að gemsi eiginmannsins var ónýtur.

Við keyptum nýjan.  Ég man ekki hvaða tegund, en hann er mjög flottur.

Hugsar með tittlingnum

Ógeðismaðurinn Hefner hugsar með tittlingnum eins og ævinlega og hefur nú fengið augastað á einu barninu enn til að koma í Playboy um leið og viðkomandi stúlka hefur aldur til.

Það eru til perrar og perrar.

Hefner kemst upp með það sem aðrir eru dæmdir fyrir, en það er að misnota ungar konur. 

Það er eitthvað sjúklega vírað og öfuggalegt við þennan karlandskota á náttfötunum.

Ég hef stundum dottið inn í "raunveruleikaþættina" sem gerast í Graðkastala.  Þar safnar hann til sín ungum stúlkum og gömlum körlum, sem eru vinir hans.

Fyrirgefið á meðan ég arga mig hása og æli lifur og lungum.

Svo vona ég að enginn fái hjartaáfall yfir kröftugu orðalagi, en með illu skal illt út reka.

Fyrir mér eru perrar perrar.  Peningar og rúmur húsakostur breytir engu þar um.

Proppsið er bara öðruvísi.

 Ógeðiskarl.

Hefner vill nektarmynd af Cyrus í Playboy

Hundskist frá völdum

Borgarstjóranum í Reykjavík er umhugað um að við vitum að hann sé heiðarlegur maður.

Ég dreg það reyndar ekki í efa.  Ég held meira að segja að hann sé algjörlega laus við að kunna á pólitíska klæki.  Þeir sem ég hef talað við eru mér sammála um þetta.  Ég gerði nefnilega þverpólitíska skoðanakönnun í kunningjahópnum.

En það er ekki málið.  Bara alls ekki.  Jakob Frímann er heldur ekki málið, hann getur örugglega gert með bravör það sem hann var ráðinn til að gera.  Það er fyrirkomulag ráðningarinnar sem fer fyrir brjóstið á fólki.

Það er klaufskan, sambandsleysið, paranojan og almennur flumbrugangur sem gerir það að verkum að almenningur í þessari borg vill sjá breytingar.  Það eina rétta er að meirihlutinn segi það upphátt sem allir sjá.  Að þetta samstarf er farsi.  Lélegur farsi.  Meirihlutinn hangir saman á óskinni einni. Óskinni um að fá að vera við völd.

Ég er ekki hissa á að Reykjavíkurbréf Moggans lýsi yfir áhyggjum Sjálfstæðismanna af ástandinu í borgarstjórnaflokk íhaldsins í Reykjavík..  Meira að segja ég vorkenni þeim.

Við erum að upplifa vanhæfan meirihluta á eigin skinni.

Máttleysislegar tilraunir til að fúnkera gera ekkert nema ýta undir þá vissu að allt sé í kalda kolum.  Við sjáum það nánast á hverjum degi í fjölmiðlum.

Sýnið nú pólitíska ábyrgð gott fólk og takið pokann ykkar.

Þetta er ekki það sem átt er við þegar talað er um "starfhæfan meirihluta".  Bara alls ekki.

Mig er farið að gruna að þetta fólk þrái pólitískt sjálfsmorð.  Laaaangdregið sjálfsmorð.

Hundskist frá völdum.

Þetta er orðið svo mikið meira en gott.

Ástandið veldur sjálfstæðismönnum áhyggjum

..og tíminn líður

 Í dag (12.05.) er ár síðan við kusum til Alþingis.  Úff, allt of langt í næstu kosningar.  Arg.

Og það er líka ár upp á dag síðan Júróvisjónkeppnin var haldin.  Ójá.  Þetta man ég þó ég hafi ekki horft á keppnina.  Kommon, kosningasjónvarpið er svo skemmtilegt að ekkert toppar það.  Ég hefði þó kannski horft ef Ísland hefði komist áfram.  Eiki var flottur.

En aðalatriði dagsins var og er afmæli elsku litla dóttursonar míns, hans Olivers en í dag er hann þriggja ára.  Ég sakna hans skelfilega nú sem alltaf en alveg sérstaklega á þessum tímamótum.  Og hvað tíminn líður.  Hann er bara nýlega fæddur barnið!

En um næstu helgi verður mikil veisla í London og amma-Brynja og afi-Einar verða í afmælinu.  Ég verð að láta mér nægja myndir að þessu sinni.

Maysa og Robbi, nota myndavél og smella af.  Við bíðum í ofvæni eftir að fá þriggja ára dokumentasjón.

Elsku snúllan hennar ömmusín.  Til hamingju með daginn.

Oliver í ýmsum myndum.

Og nú er ég farin að sofa í höfuðið á mér.

Upp á vatn og brauð?

 

Stundum er ég að hugsa um hversu góðu vanur maður er orðinn.  Eins og t.d. það að geta farið að versla án tillits til hvaða dagur er.  Ég man nefnilega eftir háheilögum dögum þar sem ekkert var opið.  Mikið skelfing fannst mér það leiðinlegt.  Ég hugsaði; mig gæti vantað eitthvað og hvað á ég þá að gera?

Vegna anna út af skírnarveislunni hans Hrafns Óla, sem haldinn var í gær, fór lítið fyrir innkaupatilburðum undirritaðrar.  Ég mátti ekki vera að því að pæla mikið í matseðli þrátt fyrir komandi hátíð.  Hvítasunnan er ekki bigg díl fyrir mér, enn einn frídagurinn bara.  Eina hátíðin sem ég missi kúlið yfir eru jólin.

Og í morgun rann það upp fyrir mér að það er ekkert til í kotinu.

Ok, ekkert er kannski dálítið ýkt, en ekkert bitastætt er í ískáp að finna  Það er ekki til kjöt, ekki grænmeti og því um líkt.  Ég varð samstundis pirruð þegar ég sá að Hagkaup var lokað og Bónus gefur ekkert upp á sinni heimasíðu um opnunartíma.  Ekki Krónan og ekki Nóatún.

Allt í einu bara VARÐ ég að kaupa eitt og annað.  Mér leið eins og ég væri í vist upp á vatn og brauð hér uppi í Gólan.

Og svo uppgötvaði ég að þetta er auðvitað fáránlegt sjónarmið.  Það er ágætt að búðir skulu vera lokaðar af og til.  Verra finnst mér með kaffihúsin.  Það er ekki vitund Cosmopolitan að hafa þau lokuð á frídögum.

Er ekki 10/11 eða hvað þær nú heita, opnar alltaf? 

Eða kannski ég sleppi bara öllum verslunarhugmyndum og baki pönnukökur eða eitthvað.

Hm... ég held það bara svei mér þá.

Gleðilega Hvítasunnu.

Sirkus Merzedes

Gilzinn er í kreppu.  Það stendur allt um það í Mogganum.  Aumingja maðurinn.  Hann skilur ekki hvers vegna hann vann ekki útsláttarkeppnina.  Og svo var hann "bara" fúll í fimm mínútur eftir að úrslitin voru ljós. 

Ég veit ekki með ykkur, en ég held að þessar fimm mínútur í fúllyndi séu þær lengstu sem um getur.  Kommon, maðurinn getur ekki sæst á ósigurinn.

Og svo er annað.

Í mínum bókum þurfa tónlistarmenn að kunna að spila á hljóðfæri til að kalla sig tónlistarmenn..

og hljómsveitir þurfa aktjúallí að geta spilað til að standa undir nafni.  Hvorugt á við hér.

Ég sting upp á að þeir kalli sig Sirkus Merzedes, eða Vonnabí Merzedes, því þetta hopp og hí á ekkert skylt við tónlistarfremjandi.

En stúlkan getur sungið.  Getur ekki einhver bjargað henni úr félagsskapnum?

Og þú langrækni drengstauli; get over it!

Annars bara góð.

Later.

Eyrnaofbeldi

Ég get sjálfri mér um kennt.  Ég bíð sjálfri mér ævinlega upp á bömmera og svo kvarta ég hástöfum eins og ég sé fórnarlamb.  Í kvöld var ég sjálfspyntingarhvöt minni trú og bauð sjálfri mér upp á þetta.

Eitt er að hafa gaman af panelþáttum kringum Júró en að leggja það á sig að hlusta á þessi lög, er auðvitað ekki alveg í lagi.

Ég horfði á það sem upp á er boðið í framlögum víða að úr Evrópu og þrátt fyrir besta vilja þá er ekki hægt að kalla þetta skemmtun.  Ofbeldi á eyrum væri nærri lagi.

Svo sé ég að Guðrúnu Gunnars, söngkonu er í alvöru annt um þessa keppni, Páli Óskari líka (og ég held að Dr. Gunni sé í skápnum með sína aðdáun) og mér finnst það eitthvað svo sætt.  Það er svo krúttlegt að horfa á fólk tala sig til hita um Júróvisjón framlög, alveg eins og þessi "músík" muni bjarga heiminum, einn góðan veðurdag.

En ég segi það aftur, þessi framlög eru alveg skelfileg.  Einn langdreginn aulahrollur frá upphafi til enda.

Ég hefði betur horft á þetta, aftur og aftur.

Súmíbítmíbætmí.

Andvarp.

Þá blogga ég um það

Ég er komin heim úr skírnaveislunni og búin að vera í löppunum, eftir að hafa vaðið um allt á mínum nýju háhælaskóm með fyrirkomulagi. 

En það var rosalega gaman, fullt af fólki og mikið af tertum og öðru ullabjakki.

Systur mínar fríkuðu út yfir nýju skónum sem munu birtast á mynd hér fljótlega á blogginu.

Hrafn Óli hló og hjalaði á meðan presturinn jós vatni yfir höfuðið á honum.  Ég held að hann kunni vel við sig í Fríkirkjusöfnuðinum.  Jájá.

Ég er komin niður á lausn til að fá mínu framgengt undir öllum kringumstæðum - alltaf.

Ég hóta fólki að ég muni blogga um það verði það ekki til friðs.

Þarf t.d. að drífa mig í bankann á þriðjudaginn og fara fram á þjónustu.  Hm...

Tvær systra minna komu of seint í kirkjuna, sem er auðvitað alveg ömurlega leim og ég sagði ........ og ........ að ég myndi blogga um það samstundis þegar ég kæmi heim ef þær borguðu mér ekki fúlgur fjár.  Það er skemmst frá því að segja að þær greiddu mér möglunarlaust.

En í veislunni voru allir glaðir, mikið fjör og mikið gaman.  Enginn drakk sig fullan til að komast á séns, eða réttara sagt þá drakk enginn neitt annað en óáfenga drykki og allt fór siðsamlega fram.

Þetta get ég vottað.

Amen og agú.

Újeeeeeeeeeeeeeeeeeee

Drekka til að komast á séns