Þegar ég dó

 

Ég hef á ákveðnum tímabilum lífs míns verið sjúklega upptekin af jarðarför.  Minni eigin sko.

Þegar ég var á gelgjunni og þurfti að ná dramatísku hámarki til að geta grátið úr mér augun af samúð með sjálfri mér, þá setti ég í huganum upp mína eigin jarðarför og hún var sorgleg.

Og ég sendi þeim sem höfðu verið vondir við mig kaldar kveðjur og ég setti þá framarlega í kirkjuna þar sem þeir sátu vitstola af sorg, þeir höfðu sent mig í dauðann.

Og hvernig dó ég svo?  Jú ég dó oftast úr kulda, vosbúð, hungri (gat ekki borðað vegna harms) eða þá að ég hafði gengið um fjörur til að róa storminn í huga mér og gáði ekki að mér og hné niður örmagna - og lést.

Svo kom sá sem hafði sent mig yfir móðuna miklu, með skítlegri framkomu við mig engilinn, og greip mig í fangið, lokaði augum mínum og gargaði í himininn; Drottinn hvað hef ég gert?

Þið sem eruð orðin stóreyg af undrun yfir því hversu biluð ég er (var, hætt að setja upp jarðarfarir) getið róað ykkur með því að ég hef það frá flestum vinkonum mínum að þær dunduðu sér reglulega  við að jarða sig í huganum á gelgjunni.  Við erum svona stelpurnar.

Svo kom jarðarförin.  Kirkjan var kjaftfull, hlaðin blómum, allir grétu með þungum ekka.

"Bara að ég hefði verið betri við þessa manneskju sem VAR of góð fyrir þennan heim" hugsuðu þeir snöktandi, lífi þeirra eins og þeir þekktu það var lokið.  Aldrei myndu þeir brosa aftur, ljósið í heiminum var slokknað til frambúðar.

Þegar hér var komið sögu grét ég með þungum ekkasogum af sorg yfir því hversu örlög mannsins geta verið grimmileg, hvernig eitt augnablik getur ráðið úrslitum um líf og dauða. 

Ég sagði það, ég VAR biluð.

En það vantaði alltaf upp á eitt í þessum draumum.  Ég gat ekki verið viðstödd jarðarförina, maður fokkar ekki upp náttúrulögmálunum þó í huganum sé.

En þessi Breti sem sá auglýsingu um sitt eigið andlát var nálægt því að verða vitni að eigin jarðaför.

Farin að biðja húsband um að knúsa mig, ég er óhuggandi af harmi.

Guð minn góður hvað yrði um heiminn ef ég myndi hrökkva upp af.  Þið getið þetta ekki án mín.

Hún Jenný Anna var svo góð kona, henni féll aldrei verk úr hendi.  Veggir heimilis hennar eru þaktir klukkustrengjum eftir hana og hún hugsar ALDREI um sjálfa sig, bara um aðra.  Hún gekk um þrautpínd af alvarlegum sjúkdómum en hún lá ALDREI í rúminu.  Guð veri með henni.

Nú er mér orðið óglatt.  Ég afþakka minningargreinar.

Úje.

Fregnir af andláti stórlega ýktar

Athugasemdir

[Jenný Anna Baldursdóttir, 18.8.2008 kl. 16:01]

Búkolla: Ég er að ræða um huglæga jarðarför kona.

[Edda Agnarsdóttir, 18.8.2008 kl. 16:04]

Ehehehh er að reyna rifja upp svona stund - sko með sjálfa mig!

[Himmalingur, 18.8.2008 kl. 16:09]

Ég lifi í þeim ótta, að morgun einn vakni ég dauður, án þess að gera mér grein fyrir því! Jenný mín: Við erum ÖLL BILUÐ!  SUMIR MEIRA, AÐRIR MINNA!

[Hrafnhildur Ýr Vilbertsdóttir, 18.8.2008 kl. 16:16]

AAhahaha þær eru ekki ófáar jarðafarirnar sem ég hef haldið yfir sjálfri mér og þær voru nákvæmlega svona.....en sem betur fer náði ég að losa mig úr sjálfsvorkunnarkápunni og er hætt að plana  mína eigin jarðafarir....djöf...sem maður getur verið bilaður..

[Matthildur Ágústa Helgadóttir Jónudóttir, 18.8.2008 kl. 16:20]

Kannast við málið, gekk raunar skrefinu lengra og var farin að skoða áletrun á legsteininn minn.  Ég vildi nefnilega líka eiga síðasta orðið.

[M, 18.8.2008 kl. 16:24]

Ég sá aldrei jarðaförina sjálfa fyrir mér í eigin dauða heldur hvernig yrði minningagreinin í Mogganum. Hvaða hallærislegu mynd skyldu foreldrar mínir setja í blaðið. Og textinn : hún lýsti upp herbergið þegar hún gekk inn eða aldrei talaði hún illa um aðra    Svo myndu allir snökta yfir greininni og sjá eftir að hafa ekki eytt meiri tíma í mig.  Bilaðar ? Nei.

[Himmalingur, 18.8.2008 kl. 16:32]

Þegar ég dó, og hef ég oftar enn ekki dáið, hlakkaði mér mest til þess að hrekkja þá sem í hinu raunverulega lífi voru mér til ama! Nú ef ég dó á undan minni elsku, ætlaði ég sko að sjá til þess að enginn maður (eða kona ) fengi hennar notið, ganga aftur og gera allt vitlaust!( Já ég veit: Er að drepast úr sjálfselsku) Annars vona ég að ég fari á undan, því heimurinn yrði ekki samur án hennar!

[Signý, 18.8.2008 kl. 17:01]

Gera þetta ekki allar stelpur á einhverjum tímapunkti á gelgjunni? Ég gerði þetta allavega reglulega. Ég gerðist meira að segja svo kræf að ég skrifaði niður nákvæmar lýsingar á öllum smáatriðum á minni eigin jarðaför.

Ég hafði reyndar meiri áhyggjur af því að það myndi engin mæta í mína jarðaför, mér fannst það svo agalega sorglegt og svo skammaðist ég mín alveg niður í tær þegar ég sá fyrir mér prestinn tala um mína dásamlegu persónu fyrir jafn tómri kirkju og í almennri sunnudagsmessu!

þá ákvað ég yfirleitt alltaf að ég hreinlega bara gæti ekkert dáið, yrði að kynnast fleirum fyrst...

Biluð?

Ég held nú það!

[Einar Örn Einarsson, 18.8.2008 kl. 17:10]

Almáttugur.

Átti svona hugarjarðarfarir, troðið út úr dyrum, og það var ekki hægt að flytja neitt lag, vegna þess að flytjendurnir buguðust af harmi við fyrsta tón, og prestarnir (takið eftir FLEIRTALA) áttu bágt með að staglast á lestrum og líkræðunni, sem var lofgjörðaróður kryddaður með harmi og eftirsjá. Á meðan á útförinni stóð, (henni var útvarpað) féll niður öll atvinna og samgöngur lágu niðri. Hvers vegna sáum við ekki snilli Einars Arnar fyrr en of seint? var á forsíðu Morgunblaðsins, undir mynd af mér í sorgarramma.

Er þetta bilun???? Svarið er JÁ, en eftir að ég varð edru hurfu þessar eigin útfarir..............sem betur fer.

Hmm síðast þegar ég gáði þá var ég ennþá strákur en ekki stelpa

[Signý, 18.8.2008 kl. 17:49]

Hmm... kannski ertu bara stelpulegur strákur

[Einar Örn Einarsson, 18.8.2008 kl. 17:50]

Hehe kannski bara

[Guðríður Haraldsdóttir, 18.8.2008 kl. 19:21]

Hahhahahah, dásamlegt!

[Jónína Dúadóttir, 18.8.2008 kl. 20:04]

Við erum öll dramadrottningar inn við beinið

[Lilja Guðrún Þorvaldsdóttir, 18.8.2008 kl. 20:33]

Ætli allir jafnt stelpur sem strákar, hafi ekki einhverntíma á sínum unglingsárum,  sviðsett,  svona atburði í huga sér. 

[Anna Ólafsdóttir (anno) (IP-tala skráð) 18.8.2008 kl. 20:49]

Góð  Ég held að þeir séu fáir sem ekki hafa einhvern tímann hannað sína eigin jarðarför í huganum.

[Margrét Birna Auðunsdóttir, 18.8.2008 kl. 20:50]

Almáttugur, ég sem hélt að enginn væri svona bilaður nema ég

Ég hlýt að hafa byrjað snemma á gelgjunni því að ég samdi erfðaskrá þegar ég var 9-10 ára þar sem hver einasti hlutur í minni eigu var tíundaður, þetta varð að vera allt á hreinu Seinna komu svo minningargreinarnar í Mogganum þar sem ég tárfelldi af harmi við að sjá hvað fólk skrifaði um mig. En þá var ég orðin pínulítið eldri

[Lísa Margrét Kristjánsdóttir (IP-tala skráð) 18.8.2008 kl. 20:59]

Vá þvílíkur léttir að komast að því að ég er ekki klikkuð. Ég fer í svona ham stundum, en verst þykir mér þegar ég byrja að jarða alla í kringum mig, það er hryllileg tilfinning og drama á háu stigi. Að vísu var ég með plan þegar ég var svona 12 eða 13 ára. Ég ætlaði að giftast gömlum ríkum manni sem myndi deyja og arfleiða mig að öllu

[Magnús Geir Guðmundsson, 18.8.2008 kl. 21:04]

Ég er einn af þessum fáu, hef aldrei spáð í mína jarðarför, en veit nú t.d. um einn mann sem spáir og það djúpt í hana, ætlar til dæmis að halda líkræðuna sjálfur!

En vegna þess að ég er hagmæltur hrekkjalómur og þú gefur mér svona dauðafæri á þér Jenný Darling, þá kemur hér smá "útúrsnúningur" á vísu eftir annan frægari og merkari slíkan en ég telst, Hákon Aðalsteinsson. ER þetta semsagt eftirmælavísa sem hann orti um sjálfan sig, sem ég hræri aðeins í og heimfæri upp á þig!

Þekkt var hún Jenný, það er já rétt

og þegar hún dó, varð það uppsláttarfrétt.

Þó grétu menn eigi, en glottu við tönn

og gróf'ana mitt í dagsins önn!

[Kristín Katla Árnadóttir, 18.8.2008 kl. 21:49]

Hahaha ég var einmitt hugsa um mína jarðaför í kvöld jamm. Svona er Ísland í dag

[Sigríður Sigurðardóttir, 18.8.2008 kl. 21:50]

  Alveg er ég handviss um að VAKNA "steindauð" einhvern morguninn.

[Lára Hanna Einarsdóttir, 18.8.2008 kl. 22:10]

Maður ætti kannski að fara að huga að þessu, þótt ekki væri nema til að létta aðstandendum lífið þegar þar að kemur... 

[Bergljót Hreinsdóttir, 18.8.2008 kl. 22:24]

Krúttið þitt

[Jenný Anna Baldursdóttir, 18.8.2008 kl. 22:45]

Ég er greinilega ekki ein í vitleysunni.  Takk fyrir að deila þessu villingarnir ykkar.

Magnús Geir: Takk fyrir þessa brilljant vísu, hún verður kveðin við bálförina mína.

[Hrönn Sigurðardóttir, 18.8.2008 kl. 23:04]

Hver hefur ekki skipulagt sína eigin jarðarför? Annars finnst mér Matthildur góð með áletrunina.... alltaf gott að eiga síðasta orðið!

[Jenný Anna Baldursdóttir, 18.8.2008 kl. 23:48]

Já þetta var gjörsamlega brilljant hjá Matthildi.

[Jón Steinar Ragnarsson, 19.8.2008 kl. 00:14]

Ég hugsa ekkert um dauðann. Hann kemur þegar hann kemur. Komdu sæll þá er þú villt...eins og segir í blóminu eina.

Ég hef engar ráðstafanir gert né hef ég hugmyndir um sálma og umgjörð. Mér gæti ekki verið meira sama, því ég mun ekkert vita í minn dauða haus, þegar að því kemur.´

Eitt vil ég þó setja á steininn, en það er R.I.P.

Ridiculously Important Person.