Á að loka fyrir klobbaling?

 

Ég fylgist með Parísi Hilton af áhuga.  Hún er nefnilega svo hugmyndraík.  Svo er ég líka að bíða eftir að hún fari í heimsóknina til þróunarlandanna, eins og hún lofaði þegar henni var hleypt úr betrunarhúsinu þarna um daginn.

Ég er alveg viss um að húná eftir að fara og horfa á sveltandi og deyjandi börn, íklædd sóttvarnarbúning, bara um leið og hún má vera að því.

Nú eru líkur á að stelpan ætli að loka klobba fyrir strákunum, hún hefur nefnilega farið sinnum tveir út með vinkonum á vafasama klúbba, gæti verið orðin lessa.

Það er eins gott að maður hefur ekki verið undir eftirliti pressunnar í gegnum árin, þegar maður hefur verið að hórast á djamminu með vinkonunum og ekki yrt á einn einasta karlmann, vegna þess að við stelpurnar höfum skemmt okkur svo vel!! Ég segi ekki annað.

En nú vona ég að efri partur konunnar verði til umfjöllunar þegar hún drífur sig til fátæktarlandana að taka út ástandið (afsakið meðan ég æli), því ég reikna með að þar sé áhuginn meiri á því sem hún hefur fram að færa með talfærum og áhugi á pjöllu stúlkunnar verði þar í sögulegu lágmarki.

Skrifað í fullri einlægni og af einskærum áhuga fyrir þessari nýju móður Theresu.

Súmítúðebón.

Úje

París uppgefin á karlmönnum?

Þegar alkinn ég flaug í fyrsta sinn eftir meðferð

 

Já börnin góð, það er löngu kominn tími á snúru.

Ég ákvað að draga úr alkabloggunum, tímabundið, eftir viðtalið í Fréttablaðinu í desember, því mig langaði ekki til að stimpla minn sem "ALKANN" því ég er auðvitað mikið meira en bara það.

En nú er það snúrutími.

Það sem mig kveið mest fyrir af öllu eftir að ég varð edrú, var að fara og fljúga.  Flughrædd, vön að fara svona nærri því á herðablöðin í Fríhöfninni, til að draga úr hræðslunni (jeræt), drekka um borð í vélinni og allur þessi pakki, þið vitið,  gerði það að verkum að það vafðist töluvert fyrir mér, hvernig ég ætti að fara í gegnum þetta ferli, bláedrú á eigin safa og það án þess að tapa mér úr flughræðslu.

Ég kom í Fríhöfnina, verslaði og svo fengum við okkur morgunmat og síðan beint í reykherbergið ólöglega í Leifsstöð og þá fattaði ég, þar sem ég var uþb að hósta upp úr mér lungunum, í ólofti herbergsins, að mér hafði ekki dottið áfengi í hug.  Ekki frekar en ég hafi verið að hugsa stíft um lýsi, sem allir vita að ég hata.

Nú þá var kallað út í vél.  Ég leitaði tryllingslega að flughræðslunni, án árangurs, gafst upp og gaf mér að hún biði mín um borð.

Nú ég var sest, belti spennt, flugvél þaut af stað og svo í loft og ég held að ég hafi verið sofnuð áður en við vorum komin í áætlaða flughæð.  Hræðslufjandinn sem hefur staðið mér fyrir þrifum í öll þessi ár, var ekki til staðar.  Mér leið eins og í stofunni heima hjá mér.  Ég og Frumburður vorum vaktar þegar flugvél var farin að lækka flugið og ég stóð svo á enskri grundu, pollróleg eins og breskur símaklefi.

Niðurstaða: Ef fólk vill losna við flughræðslu, þ.e. og hefur notað áfengi til að slá á hana, ráðlegg ég viðkomendum að fljúga edrú.  Nú er ég hér eins og villtur landkönnuður sem veit af óuppgötvaðri álfu á jarðarkringlunni, og vill koma mér strax af stað aftur, fljúandi, þess vegna í loftbelg.

Ég segi það nú og ég hef sagt það áður.  Það toppar ekkert edrúmennskuna.  Ekki nokkur skapaður, hræranlegur, lifandi hlutur.

Hver haldið þið að fari edrú að lúlla á eftir?

Ég, ég, ég,

Vó hvað ég er heppin kona og það sem ég er þakklát almættinu og Vogi fyrir að vera edrú og sæl.

Úje

Smá Londresbrot

 

Ég hef frá svo mörgu að segja eftir mína frægu för til London, að þið fáið sögurnar í smáskömmtum.  EIns og þið munið þá fórum við á magnaða leiksýningu, ég og Frumburður, en um hana ætla ég að blogga seinna.

Sýningin var eftirmiðdagssýning og eftir að henni lauk, vorum við að deyja úr sígarettulöngun, aðallega ég, og svo langaði okkur í kaffi, á Starbucks auðvitað.  Við spottuðum flottan slíkan, með stólum og borðum fyrir utan og ég hentist á borð sem ég tók eignarhaldi, meðan Frumi fór inn að versla. 

Borðin voru ca. 10 en samt sá maður nokkur, sem kom aðvífandi ekkert girnilegt sæti nema á borðinu við hliðina á mínu.  Hann settist svo nálægt að ég varð að byrja á að losa hann af bringunni á mér.  Maðurinn var einbeittur, hann þurfti að tala. 

Hann spurði, um kennitölu, skóstærð, fæðingarár, foreldra, systkini, erindi mitt í heimsborginni og ég svaraði honum með jessi og nói út um samanbitnar varir.  Frumburður kom út með kaffi og servéttur og fleira, og henni fannst þetta skemmtilegt.

Svo  hfl maður að segja mér sorglega ævisögu sína, veru í her, kona farin, börn horfin, vinnan ómöguleg og áfram og áfram.  Ég sver það krakkar ég nikkaði jáaði og neiaði en hann hélt áfram.  Ég sá fram á að verða af rettunni og sú tilhugsun fær mig til að grípa til róttækra aðgerða.

Ég tók servéttu og byrjaði að sarga á mér púlsinn með henni, hélt að hann myndi skilja hintið.  Ég hamaðist á púlsi og ekkert gekk og maður varð þreyttur á glötuðum tilraunum mínum til að losna við hann.  Hann rétti mér plastteskeið og sagði; ég hef heyrt að þessar séu góðar til að nudda í sundur  stóru æðina á hálsinum.

Meðan ég var að ná andanum, stóð hann upp og sagði.

"I have to tell you luv you are not a good listener, far to much in love with your selv."

Með það fór helvítið og við drukkum kaffið okkar eins og ekkert hefði í skorist, sem er rétt í orðsins örgustu, því bévítans sérvéttan beit ekki neitt.

Þessi saga er ekkert mjög langt frá sannleikanum.

Úje.

Himnaríki reykingamannsins..

..er ekki í Londresborg, bara svo þið séuð með það á hreinu.  Vó, hvað ég hefði verið í slæmum málum, ef Nicorette nefúðinn minn hefði ekki verið með í för.

Ég sem alltaf ýki eins og mófó, er ekki að því núna og ég er að segja ykkur. að frá því að ég reykti eina vefju í viðurstyggilega og loftlausa pyntingarherberginu, fyrir okkur reykingarlufsurnar í Leifsstöð, þá reykti ég ekki innandyra, fyrr en í bílnum hennar Helgu minnar á heimleið frá sömu stöð, fjórum dögum seinna.

Svalirnar hjá Maysu minni voru það sem næst komst ciliviseraðri reykaðstöðu í ferðinni.  En þar stóð ég úti í hurð.

Ég ætlaði að fá mér eina um leið og ég kom úr öndergrándinu á Picadilly Cirkus og var forðað frá handtöku og háum fjársektum, af Frumburði sem sleit sígósuna úr skolti móður sinnar og hvæsti: Ekki inni á lestarstöðinni kona, er í lagi með þig?  Ég hefði getað svarið fyrir að ég væri utandyra, en tæknilega séð, þá var ég það ekki.

Annars var þetta heitasti janúarmánuður í manna minnum þarna í Londres, og veitinga- og kaffihúsaeigendur, sýna gestum sínum þá virðingu að vera með borð og stóla úti og tjöld á milli höfuðs viðskiptavinar og himinhvolfsins.  Þannig að þetta reddaðist nú alveg.

Vitið þið hvað maður getur hóstað viðbjóðslega þegar maður smókar úti undir beru?

 Ég er í rauninni búin að komast að því að reykingar eru óhlýðni.  Borgaraleg óhlýðni (samt mannréttindabrot big tæm þið þarna sem ætlið eitthvað að fara að tjá ykkur um skaðsemi reykinga).  Svei mér þá, mig hefur ekki langað svona stöðugt í sígarettu í annan tíma, og þetta segi ég við ykkur grínlaust hérna, og það var klárlega vegna þess að ég mátti það ekki.

Og ég er eiginlega komin að niðurstöðu.  Ég verð að fara að taka mið af þeim ofsóknum sem ég sæti hvert á land sem ég fer, og hætta þessu.  Bráðum sko.

Stelpunum mínum fannst ógissla fyndið, þar sem þær sátu í hlýjunni inni á huggulegum veitingastöðum, að sjá móður sína híma undir húsvegg í Londonskri rigningu,  skjálfandi inn að  beini, puffandi og púandi. Maysan er nefnilega löngu hætt að reykja og Frumburður reykir þegar hún man eftir því, sem er ákaflega sjaldan.

Og eitt að lokum.  Reykingar eru hryllilega félagsleg athöfn.  Ég var komin í hrókasamræður við náinn ættingja Kviðristu Kobba, eftir útliti hans að dæma, bara vegna þess að við eigum þennan dásamlega löst sameiginlegan, en það er að vera ánetjuð löglegu dópi, sem gargar á þörf eftir einhverjum til að  ástunda neysluna meðl.

Cry me a river.

Oliver Einar Nokkquist talar tungum tveim

Eitt af því allra merkilegasta og skemmtilegasta við Londonferðina, var að hitta og vera með barnabarninu mínu honum Oliver.  Oliver Einar Nokkquist (eins og hann segir nafnið sitt) verður þriggja ára í maí og hann talar tungum tveim.  Honum hefur farið ótrúlega fram í íslensku á stuttum tíma og svo er hann auðvitað Breti í húð og hár á hinni tungunni.  Stundum blandar hann smá saman og það er svo kjúsulegt að það er krúttkast upp á 9 á krúttkastastuðli.

Oliver vaknar glaður á morgnanna og fer í leikskólann.  Hér er hann með sitt uppáhalds, sem er íslenskt pylsubrauð.  Hann minnir mann líka reglulega á að Oliver sé "good boy" og "big boy".

Á sunnudaginn (nánar tiltekið á afmælisdag ömmunnar) vorum við dætur mínar tvær ásamt Oliveh í bænum og hleyptum honum lausum (án þess auðvitað að víkja frá honum, hvað er þetta, ekkert kæruleysi hér) og hann fríkaði út í leikfangadeildinni í Harrods.  Honum vantaði ýmislegt.  Margt af því var stórt og mikið og þar sem pokar okkar þriggja fullorðinna, voru óteljandi þá var samið við barn, um pakka, sem var minni af umfangi.  Þar rakst hann á "pavvot" stóran og grænan fugl, ekki lifandi þó, sem hræddi nærri því úr barni líftóruna.  En Oliver er svakalega hræddur við fugla.

Annars var ég að pæla, ég fylgist ekki með öllum þessum "merkjum" í leikfangaheiminum.  Eins og Dora the explora (skrifað með framburði barns), Spidaman, Diego, Tommy the tvain og svo framvegis.  En maður getur ekki vitað allt.

Á leið heim í öndergrándi, var Oliver orðinn þreyttur.  Við fórum í leik öll saman.  Mamman spurði hvað við hétum, amman, frænkan, Oliver og hún sjálf.  Rétt svör upp á 10 auðvitað! En hvað heitir pabbi (kallaður Robbi) Voobbi sagði minn drengur á fagurri bretlönsku.  Síðan var ekkert tækifæri látið ónotað til að láta barnið segja nafn pabba síns og ég vildi að ég gæti gefið tóndæmi.  Algjörlega óborganlegt.

Það var stoltur drengur sem kvaddi ömmu sína og frænku á þriðjudagsmorgun því hann var að skipta um deild á leikskólanum.  Var að byrja í pre-school.  Hann er á efri hæð leikskólans.  Það vildi ekki betur til en svo að pre-school deildin var að leika sér á neðri hæðinni þegar barn bar að og hann þverneitaði að fara á þennan minniháttarstað fyrir smábörn, negldi sig fastan í hurðarkarminn þar til fóstra var fengin til að fylgja nemanda upp á efri hæðina, þar sem hans staður er, hin akademiska deild forskólans sjálfs. 

Arg..

Börn ættu að stjórna heiminum.

Ekki góðar fréttir

Ég ætlaði nú heldur betur að setjast niður og blogga um öll ævintýri mín í heimsborginni, en það verður að bíða um stund.

Nú er ég með hana Jenný Unu í pössun, því litli bróðir, hann Hrafn Óli er kominn inn á barnaspítala með lungnabólgu og það á mánaðar afmælisdaginn.

En hann er í góðum höndum og ég veit að honum heilsast vel og verður fljótt frískur.

En það dregur alltaf ský fyrir sólu þegar þessar litlu elskur veikjast.

Lofjúgæs.

Smá fréttir frá afmælisdegi í miðborg Londres

Ég, Mays, Oliver og Helga frænka (sem gengur undir nafninu frænka, því Oliver sér engan, heyrir ekkert og hefur ekki áhuga á neinu nema viðkomandi FRÆNKU) fórum og snæddum á Café Rouge, síðan í Harrods, audda, flottar á því og svo eyddum við ca. tveim tímum í undergroundinu eftir að ég var búin að versla upp það sem eftir var í Knithtbridge (segi sonna).
Amk. er hér smá tjill í gangi og svo er það út að borða með dætrum mínum á óggisla flott steikhús.
Naomi Champell var þar um daginn, eða var það á Café Rouce (eins og mér gæti verið meira sama?).
Er að fara að glamma mig til.
Bara að láta vita að mér.+
Lífið er dásamlegt þrátt fyrir háan aldur eða kannski þess vegna?
Elska ykkur í parta.
Þíjúgæs.
Ps. Má ekki vera að því að lesa yfir. Bare with me.
Úje

Á ég að gráta - Búhú?

Það er best að byrja á að gera ykkur græn úr öfund. Í gær þegar ég var á röltinu í miðborg London, fór á dásamlega leiksýningu, verslaði eitt og annað og sat úti á kaffihúsum og reykti mínar síur, þá var 12 siga hiti. Já 12 stig takk fyrir!
En nú á ég afmæli, er 56 ára (uss ekki segja) og það er smá rigning og 7 stiga hiti. Ég óska mér til hamingju til daginn og öllum sem að mér koma.
Í gærkvöldi borðuðum við indverskan og horfðum á sjónkann, það eru takmörk fyrir úthaldi hérna.
Planið í dag er þvælingur um borg og út að borða og ég veit ekki hvað og hvað.
Þetta verður allt tíundað fyrir ykkur þegar ég kem heim, ef ég kem heim, segi sonna.
Ástlæðan fyrir þessum stuttfærslun er í fyrsta lagi sú að þessi maskína hans Robba er mér framandi og í öðru lagi þá hef ég betri hluti að gera. Eins og t.d. dúlla í bjútíunu honum Oliver.
Hann er bæði fallegur og góður get ég sagt ykkur.
Með kveðju frá heimsveldinu (fyrrverandI)
Afmælisbarnið
Úje

Lítil saga af kaffihúsi

Það sem ég elska mest við stórborgir, er allt fólkið með gleði sínar og sorgir á bakinu,  Þar sem við sátum á kaffihhúsi í gær, ég og Helga, kom til okkar kona á miðjum aldri, ákaflega hugguleg og framandi í útliti.  Hún sagði okkur í óspurðum að hún byggi í Teheran en maðuinn hennar væri svo elskulegur að leyfa henni að fara í ferðalag með sjálfri sér, á hverju ári og það héldi í henni  lífinu.  Þetta var sem sagt hinn ágætasti maður að hennar mati,

Við deildum upplýsingum um fjöldskyldur okkar og tókum myndir og föðmuðumst og kvöddumst með virktum.

Mér varð hugsað til þess að konur eiga alltaf jafn mikið sameiginlegt, sama hvaðan þær koma.

Nú hef ég eignast nýja vinkonu, en ég gleymdi að spyrja hana að nafni

En hún er ekki síðri fyrir það.

Lofjúgæs

Úje 

Frá ykkar konu í Londres sem hefur margt misjafnt fyrir stafni

Eftir annasamann dag í gær hafði ég ekki orku til að blogga, en nú er ég glaðvöknuð og til í slaginn og verð að leyfa ykkur að fylgjast með mér í ævintýraferðinni,
Í gær verslaði ég ásam frumburði, þannig að hver olíufursti hefði bliknað við hliðina á okkur, en ég tek fram að þetta var bara æfing.
4 peysur, þrír kjólar, tvennir skól, ein sgígvéli rúfffað ofan í körfuna án þess að hafa mikið fyrir því. London underground fór ekki varhluta af heimsókn okkar til borgarinnar.
Fór nokkrum sinnum á Starbucks og reynkti í þar til gerðum sætum fyrir utan kaffihús, sem kom ekki að sök, því það var léttur úði og 7 stiga hiti. Annars er reykingafasismi Englendinga af þeirri stærðargráðu að við Íslendingar erum reykingarhippar í samanaburði, Blogga um það seinna.
Fórum og hitttum Mayu eftir vinnu og borðuðum á Ping Pong sem er einn af betri kínverskum sem ég hef kynnst til þessa og töluvert óhefðbundin.
Oliver var sofnaður þegtar við komum heim, en í morgun vaknaði ég við litla rödd sem sagði: Amma Jenný lúlla og Helga líka.
Maya er að vinna og nú á að skreppa í matvörubúðina með prinsinn og kaupa eitthvað spennandi til heimilisins.
Í dag er það leikhús og búðir.
Hér er svo mikið af fólki að skoða og velta fyrir sér sögu þeirra að það væri ekki verra að festast hér í smá tíma.
Sakna ykkar mátulega ódámarnir ykkur.

Blogga í kvöld.
Bætmítoðtebónækenteikit
Smjúts á alla

Londonfarinnn