Eldheitar samræður á milli hjóna

 

Miðað við langa og fjölbreytta reynslu mína í hinum ýmsu hjónaböndum ætti ekki margt að koma mér á óvart.

Enda er það svoleiðis. 

Reynslan beinlínis drýpur af mér.

Tel mig kunna hjónabönd upp á milljón og þrjá.

En svo varð mér á í messunni.

Í kvöld fór minn ástkæri út í búð til að kaupa eitt og annað.

Þegar hann gekk út úr húsi kallaði ég á eftir honum og bað hann um að kaupa xxxxxxxxx.

Þú mátt ekki gleyma því hrópaði ég hátt og skýrt. 

Hann: Nei, nei, nei, auðvitað ekki.  Ég er með meðvitund kona.

Tíu mínútum seinna: Riiiiiiiiiiiiing.

Ég: Halló.

Hann: Hæ, hvað var það sem ég mátti ekki gleyma að kaupa?

Ég: Ertu strax búinn að gleyma því?  Kommon, hvernig væri að hlusta á mig?

Hann (lágum rómi): Hvað var það Jenný, ég stend hérna eins og fífl í miðri búð.

Ég: Vá hvað þetta er flatterandi, ekki hlusta gat á hljóðhimnuna þegar ég tala við þig.  Urrrrr.

Hann: JENNÝ!

Ég (með brostið hjarta tók langa blóðdrjúpandi kúnstpásu): Það var ekkert merkilegt greinilega (fórnarlambsblóðbunan svettist á vegginn fyrir framan mig þegar hér var komið sögu), við sleppum þessu.

Hann: Nei veistu að nú legg ég á.

Ég: Já gerðu það.  Enda hef ég ekkert að segja.  Bless.  Pang.

Fimm mínútum seinna mundi ég hvað það var sem hann átti að kaupa.

Mig vantaði kveikjara.  Sárvantaði hann.

En ég ætla EKKI að tilkynna viðkomandi eiginmanni að ég hafi verið búin að gleyma hvað mig vantaði.

Því myndi hann EKKI gleyma það er á hreinu.

Andrei nokkurn tímann.

Frusss.

Landspildulúserar

Lífið er ekki réttlátt.

Baltasar og Lilja (allir eiga að vita hverjir það eru erþaeggi bara?) fá ekki landspilduna sem þeim langaði í.

Búmm og pang.

Mig hreinlega verkjar af samúð með þeim hjónum. 

Er alveg nýlega búin að ganga í gegnum landspildusorg.

Ég fékk nefnilega enga úthlutun í Skólagörðunum í sumar.

Ekkert grænmeti ræktað á menningrheimili mínu hér á Teigunum í ár sko.

Ég ætla að hringja í þau og spyrja hvort við eigum að stofna stuðningshóp til styrktar þolendum landspildulúsera.

Jabb, ég geri það.

Lilja og Baltasar fá ekki landspildu

Martröð framundan!

 

Sumir hlutir, hversu vitlausir sem þeir virðast vera þegar maður heyrir þá fyrst, hafa tilhneigingu til að verða það sem kallað er eðlilegir ef þeir fá að grassera nógu lengi.

Ég man að það var ekki bara ég sem fór á samskeytunum þegar það var fyrst bannað að reykja í millilandaflugi.

Ég sem var á þeim tíma orðin skíthrædd við að fljúga hélt að ég yrði ekki eldri.

Og það var ekki bara ég sem var stórhneyksluð á þessu mannréttindabroti.  Ónei.

Ég man að ég sat stíf og beið eftir að fá að kveikja mér í strax eftir flugtak.

Hékk á rettunni á milli landa algjörlega viss um að ég myndi húrra niður í sjóinn þá og þegar.

Harðákveðin í að deyja reykjandi og vel í glasi.

Eftir að stelpurnar mínar fæddust og ég varð eldri því hræddari varð ég að fljúga.

Hrædd um að gera börnin mín móðurlaus.

Ég tók gífurleg dramaköst þegar ég þurfti að bregða mér af bæ (lesist í flugvél sem kom nokkuð oft fyrir vegna þeirra starfa sem ég hafði með höndum) og í hvert skipti hágrét ég, faðmaði þær, skrifaði erfðarskrá, líftryggði mig og fór að heiman með ekka, lét þær lofa mér að verða góðar stúlkur og mömmu sinni til sóma og gekk frá því við föður þeirra að giftast konu sem elskaði börn.  Mín börn. (okokok, einhvern veginn svona).

Þegar sígóið var svo rifið af mér ofan á yfirvofandi dauðdaga minn sem ég hafði ásamkað mér sjálfviljug með því að fara í flugferðalag þá hrundi taugakerfið gjörsamlega.

Ég hellti í mig á barnum en það þýddi ekkert ég var ómótækileg fyrir deyfingu.

Skelfingu lostin og þurr í munni hríslaðist ég upp í vindlahylkið sem svo geystist upp í háloftin.

Hvernig var svipurinn á flugfreyjunum?

Voru þær áhyggjufullar, var þetta skelfingarhrukka á milli augnanna á þessari stóru og vígalegu?

Um hvað voru þær að tala sín á milli?  Var bros þeirra frá eyra til eyra uppgerðin ein og á bak við atvinnuandlitið var kona að tryllast úr ótta vegna yfirvofandi hraps?

Og ég fabúleraði og tryllti sjálfa mig út í hreinustu geðveiki.

Á yfirborðinu var ég kúl.  Svo kúl að ég haggaðist ekki.   Las bók í þykjustunni nú eða fjandans flugblaðið.

Af því að nú er yfirvofandi önnur geðveiki í flugheiminum þá skuluð þið taka vel eftir standandi konu í millilandafluginu þegar það verður orðið hipp, kúl og eðlilegt að selja í stæði.

Hún kemur til með að standa í dragtinnim, á sínum háu hælum að því er virðist algjörlega áhyggjulaus, upp á endann í vélinni.

Lesandi bækling um flugöryggi.

Verið góð við hana.

Hún er nefnilega að tryllast úr hræðslu.

Ajö.

Ókeypis flug fyrir standandi farþega?

Ríki í ríkinu

Það þarf orðið mikið til að ganga fram af mér.

En ríkissaksóknara tekst í annað skipti á stuttum tíma að gera mig nánast kjaftstopp.

Er þetta séríslenskt fyrirbrigði þessi þaulseta embættismanna?

Valtýr er ósnertanlegur í lögvernduðu starfi, enginn hefur vald til að setja hann af þótt rannsóknarhagsmunir krefjist þess í raun.

Samt situr hann.

Tekur þessu persónulega að Eva Joly telji að hann eigi að víkja vegna þess að rannsókninni á bankahruninu geti verið stefnt í voða.

Fer ekki rassgat.

Svo er kvenfyrirlitningin sem hann sýnir franska dómaranum með ólíkindum alveg hreint.

"Þessi" kona með þráhyggju gagnvart honum!

Mér finnst svona almennt og yfirleitt, burtséð frá persónum og leikendum, að ekkert starf í íslenska embættismannakerfinu (né nokkurs staðar) sé svo múr- og naglfast að ekki skuli vera hægt að láta fólk víkja ef sú staða kemur upp.

Hvernig er það eiginlega, hversu langt nær þetta atvinnuöryggi?

Segjum ef ég væri í djobbinu, dytti í það, lemdi mann og annan og færi fram með almennum rustaskap, væri þá ekki hægt að reka mig?

Ha?

Bara ríki í ríkinu, eins og drottningin yfir Íslandi?

Nei í alvörunni, hvað er að?

Valtýr; hættu þessum prímadonnustælum.

Það kemur alltaf maður í manns stað.

Þannig er nú það og þetta er ekki persónulegt.

Alþjóðlegu hálfvitaleikarnir

 

Það er að verða eitthvað verulega bogið við lesskilning minn.

Ég las "berja" í stað "bera" en kannski er það ekki nema eðlilegt.

Hvaða fávitar keppa í burði á eiginkonum sínum?

Jú, Finnar og Eistar og ábyggilega fleiri nerðir með heilann í pungnum.

Aular.

Er ekki kominn tími á hálfvitaleika í heimskulegum keppnisgreinum?

Þar sem keppnisgreinarnar höfða til fólks sem hálfdrepur sig í að koma fyrst í mark án tillits til í hverju er verið að keppa.

Uppástungur:

Keppni í langdrægum brundbunum?

Hver hittir lengst?

Nú eða kúluvarp með lifandi kúlu, konan og krakkarnir undir með og án atrennu.

Eða kafsund í kúamykju án hjálpartækja?

Alveg er ég viss um að það myndi vekja gífurlega lukku hjá fullt af steratröllum.

Möguleikarnir í hálvitadeildinni eru ótalmargir.

Geturðu gefið blóð á sjóskíðum?

Lifað af melónukast þar sem markið er á milli augnanna á þér?

Farið hringinn á bremsulausum bíl?

Keyrt með bundið fyrir augun heim úr vinnunni í föstudagstraffíkinni?

Hoppað úr flugvél án fallhlífar (áts)? (Ég veit, líkur 0 en þú gætir orðið fyrstur.  Trú á kraftaverk eru einkunarorð hálfvitaleikanna).

Keypt hlutabréf í Eimskip fyrir aleiguna?

Verðlaunin geta svo gengið til erfingjanna ef illa tekst til á hálfvitaleikunum.

(Uppástungur að keppnisgreinum vel þegnar í kommentakerfi).

Svei mér þá, hér er komin verulega sniðug viðskiptahugmynd.

Sem ég heiti það sem ég heiti mun ég halda alþjóðlegu hálfvitaleikanna á Íslandi næsta sumar.

Skráið ykkur fíbblin ykkar.

 

Finnar bestir í að bera konur

Davíð og Debbí túlka í kór

 

Ég kemst ekki yfir það hvað Davíð hefur mikinn slagkraft.

Annan daginn í röð hafa staðhæfingar Davíðs um hvaðeina verið reknar ofan í hann með staðreyndum.

Davíð er bara í rugli og tjóni ef hann opnar munninn.

Og hverjum er ekki sama um söguskýringar DO?

Reyndar sagði húsband mér að það væri gott að hvorki ég né Davíð værum túlkar hjá Sameinuðu þjóðunum.

Hann hefur reyndar kallað mig Debbí túlk í mörg ár þessi elska þegar hann gapir yfir upprifjunum mínum af fortíðinni sem hann vill meina að séu með ævintýralegri söguskýringum en gerist og gengur.

Stundum minnist ég á eitthvað úr fortíðinni og þá oftast mér til framdráttar í argjúmenti og þá segi ég t.d.; Manstu þarna um vorið að við fórum og gerðum og þú sagðir og ég sagði og þá gerðist þetta?

Hann: Nei, það var alls ekki svona, þetta var um vetur og þú varst ekki einu sinni með í för og ert því ekkert til frásagnar um þetta atriði.

Ég: Hvað er að þér, ég var víst þarna, ég held að ég muni það, var í svörtu leðurkápunni, stígvélunum sem ég keypti í London og þú varst í gráa jakkanum með hárið í tagli. 

Hann: Þetta er ekki argjúment Debbí mín, þetta er tísku- og hárgreiðslulýsing.

Ég: Ég er bara að benda þér á að ég man meira að segja hvernig við vorum klædd svo vertu ekki að draga allt í efa sem ég segi, minni mitt er óbrigðult sem er meira en þú getur státað af.

Hann: Það er enginn mælikvarði á eitt né neitt, þú manst hvernig fólk var klætt í sjoppunni þegar við fórum og leigðum mynd 1998 en þú ert löngu búin að gleyma hvað myndin hét.

Ég: Nei, það var Steel Magnolias.

Hann: Aha!  Ég vissi að Debbí væri mætt í öllu sínu veldi. 

Værir þú að túlka hjá UN þá hefði heimsstyrjöld skollið á fyrir löngu síðan.

---

Hvað get ég sagt, maðurinn er beinlínis vondur við mig.

Svona er ég, deili öllu með ykkur, leit á g-bletti, skoðun minni á Davíð og rifrildum á kærleiks.

Og er svo opin frjáls og utanáliggjandi.

Hjálp.

Ósvífin og ódýr afgreiðsla

Rosalega vanstilltur á geði - ha?

Lífið eftir kreppu er súrrealískt.

Ég sver það.

"Hann tók því illa,“ sagði Geir H. Haarde við blaðamann Morgunblaðsins í trúnaðarsamtali í október í fyrra, en fyrr um daginn hafði hann tilkynnt forsætisráðherra Hollands að Íslendingar hygðust ekki standa við viljayfirlýsingu eða minnisblað um að ábyrgjast lágmarksinnstæður á Icesave-reikningum í Hollandi."

Tók maðurinn því illa?

Rosalega er hann eitthvað vanstilltur á geði ha?

Ef það yrði hringt til mín og mér sagt ævisparnaðurinn minn sem ég lánaði Jóa á hjólinu, yrði ekki borgaður til baka því Jói ætlaði að kaupa sér mótorhjól fyrir peningana, þá myndi ég taka því illa?

Ætli ég gengi ekki af göflunum bara og myndi setja í gang alvöru innheimtuaðgerðir á helvítið hann Jóa?

Eða hreinlega reisa honum níðstöng, svei mér þá.

Eins gott að ég hef ekkert sparað. 

Algjörlega gulltryggð aðferð við að missa ekkert, að hafa ekki átt krónu inni í frábæru bönkunum.

Tæki því illa minn afturendi.  Maðurinn hefur auðvitað brjálast.  Þetta er vansögn aldarinnar só far.

En ég er með áhyggjur af öðru.

Ég sé fólk tapa húmornum í kringum mig í stríðum straumum.

Sko, ég treysti okkur öllum til að lifa af kreppuna og allt sem mögulega getur yfir okkur dunið ef við höldum húmornum.

En fólk sem fer að taka sig of alvarlega, hættir að geta sett lífsreynsluna í meinfyndið ljós, á ekki mikla von um að komast af með geðið í lagi.

Því kaldhæðnari sem við verðum, því betra.

Kommon, lifum og lærum.

Mikið djöfull er mikið af efni í gangi fyrir háðfugla þessa lands.

Ef þeir eru þá ekki líka búnir að tapa húmornum.

Svei mér þá og ésús minn á fjallinu.

Úje.

Geir Haarde: Hann tók því illa

Ljótleiki lífsins

Það er oft talað um myrkar miðaldir, vargaldir, grimmd og þrælahald og það er yfirleitt gert um leið og það er undirstrikað hversu langt okkur manneskjunum hefur fleygt fram.

Við hristum höfuðið yfir mannvonsku og samviskuleysi þeirra sem á undan hafa verið og erum bara nokkuð brött yfir því hversu frábær við erum í samanburði við forfeðurna.

Grimmdin er mis mikil eftir þjóðfélögum og þá væntanlega í einhverju hlutfalli við hversu góðar eða slæmar aðstæður almennings er.

Mér dettur ekki eitt augnablik í hug að Kínverjar, Arabar eða aðrar framandi þjóðir séu verri að upplagi en við á vesturlöndum.

Því stærri sem fátækin og eymdin er því meiri grimmd og mannvonska.

Í neyðinni blómstra skíthælarnir og mannleysurnar.

Þrælaiðnaðurinn hefur aldrei verið stærri í veraldarsögunni en núna.

Mannréttandabrot eru framin á hverjum degi.

Hungur og sjúkdómar herja á stóran hluta mannkyns.

Örlítið brot af heiminum ræður yfir stærstum hluta auðsins.

Þess vegna er þessi frétt frá Kína bara enn áminningin um hversu langt við manneskjurnar eigum í land hvað varðar þroska.

Og þetta kemur okkur öllum við.

Hvað getur maður gert í öllum þessum ljótleika í lífinu?

Icesave hvað?

Kínversk börn seld til ættleiðingar

Reiðilestur

 

Það er verið að skvetta málningu á hús strákanna "okkar".

Hef eiginlega ekki skoðun á því en ég sé heldur ekki tilganginn með því.

Mér hefur alltaf verið illa við stjórnlausa reiði.

Það er mikið af henni í gangi núna og búið að vera frá því í haust.

Sem er skiljanlegt svo sem.

Reiði er fín orka ef manni tekst að beina henni í uppbyggilegan farveg.

Reiði sem frussast í allar áttir, reiði sem kallar ekki á niðurstöður, reiði sem gerir það að verkum að maður vill ekki hugsa og vill ekki lausnir er til einskis brúkleg en veldur mikilli vanlíðan.

Stundum er eins og við séum öll svo öskrandi reið yfir því sem yfir okkur hefur dunið að við viljum bara vaða áfram eins og naut í flagi.

Maður uppsker auðvitað magasár eða jafnvel hjartaáföll og fleiri líkamleg veikindi.

En þá er það líka upp talið.

Málningu skvett á hús auðmanna

Ég er stoltur bótaþegi með hrun á minni könnu

Auðvitað liggur lítið á að koma "launahækkunum" í framkvæmd.

Dúllið ykkur bara strákar, pöbullinn er vanur að bíða.

Og að öðru svipuðu og mér beinlínis viðkomandi.

Ég er öryrki og fæ ágætis lífeyrisgreiðslur.

Það er í mér hálfgerð skömm yfir þessari stöðu minni, hef aldrei náð því að vera stoltur bótaþegi, þrátt fyrir að telja mér trú um að það sé í fínu enda hef ég unnið fyrir góðum launum stærstan hluta lífs míns, borgað skatta og verið til friðs að mestu.

Það má segja að ég sé haldin fordómum gagnvart sjálfri mér sem bótaþega enda reyni ég að lifa af þennan status með því að taka einn dag í einu og vonast eftir kraftaverki.

Ég fæ sem sagt hluta minna örorkugreiðslna frá Tryggingastofnun.

Afganginn úr tveimur lífeyrissjóðum.

Nú ber svo við að frá og með deginum í dag er ég stoltur bótaþegi og skammast mín ekki lengur fyrir ástand mitt.

Ég er nefnilega byrjuð að greiða niður skuldir útrásarvíkinganna.

Þar þótti engin ástæða til að bíða með að framkvæma nýju lögin frá ríkisstjórn sem kennir sig við hina norrænu velferð.

Svona lítur mitt dæmi út:

af 92.923 krónum sem ég átti að fá greiddar þennan mánuðinn fær ég 86.000.

Ergó: Ég borga rúman 6000 krónurl af þessari upphæð fyrir strákana "okkar".

Svo nenni ég ekki að tíunda þær skerðingar sem ég verð fyrir frá þeim lífeyrissjóðum sem ég fæ greitt úr.

Ekki misskilja mig, ég á ekkert bágt.  Hef ekki yfir miklu að kvarta ef frá er talið sú himneska hamingja sem margir halda að líf á bótum sé og ég myndi gjarnan vilja vera laus við.

Frá og með þessum degi mun ég þenja út brjóstið og minna mig á að ég sé borgunarkona fyrir íslensku útrásina.

Ég og "kollegar" míni í bótadeildinni.

Ég tek fram að ég kaus VG og ennþá sé ég engan sem ég tel að ég hefði betur kosið.

Við erum einfaldlega í skelfilegum málum þessi þjóð.

En mikið djöfull finnst mér lágt lagst að byrja á þeim sem minnst hafa á meðan sökudólgarnir eru enn í blautum draumum græðginnar og að því er virðist ósnertanlegir.

En ég er þó stoltur bótaþegi með hrunið á minni könnu.

Segið svo að maður geri ekki gagn í þjóðfélaginu.

 

Hækkunin ekki greidd strax út