Röppum, blúsum og bræðum

Hér er veikburða tilraun til aprílgabbs í Bretlandi.

Að Kerry Katona muni syngja fyrir landsleikinn í kvöld og muni breyta íslenska þjóðsöngnum.

Betur ef satt væri.

Ég get endalaust pirrað mig yfir þjóðsöngnum sem enginn getur sungið nema lærðir söngvarar og kórar.

Annars finnst mér að þjóðsöngvar eigi að vera skemmtilegir. 

Það á að skipta þeim út á fjögurra ára fresti.

Þeir eiga að endurspegla þá músík sem er í gangi hverju sinni.

Spaugstofan hefur sungið þjóðsönginn skemmtilega.

Ég hef reynt að rappa hann.

(Dóttir mín lærði nánast öll ljóð Steins Steinarrs með því að rappa þau, kjörið til lærdóms, rappið Íslandsöguna mín vegna.  Ekki að ég sé hrifin af rappi).

Ég er trylltur blúsaðdáandi svo maður tali ekki um rokk.

Komasho, hífopp.

Kannski er ég svona andþjóðleg en ég fæ alltaf óttatilfinningu þegar þjóðernisklámið verður of mikið.

Nema kannski í silfurhamaganginum eftir Ólympíuleikana síðast liðið sumar.

En hvað um það..

Skiptum út söngnum, fáum eitthvað hressandi danslag í staðinn.

Það geta þá allir dansað sér til skemmtunar í staðinn fyrir að standa og drjúpa höfði vælandi og eða hátíðlegir í andliti eins og uppskafningar.

Og hvaða tilfinningakúgun var í gangi þegar manni var bannað að slökkva á Guðsvors?

Hér í denn varð maður að stökkva til og slökkva á sjónvarpinu á sunnudagskvöldum áður en hann byrjaði nú eða bíða ella eftir að honum lyki.

Halló?

Katona breytir íslenska þjóðsöngnum!

Af þessari eða hinni kynslóðinni

Ég hef aldrei skilið hrifninguna á "My way" eða á Frank Sinatra sjálfum, ef við tökum þetta aðeins lengra.

Alveg er ég viss um að Frank hefur verið lágvaxinn.

Nánast sami dvellinn og Prince, Tom Cruse og fleiri mætir menn.

Af hverju hjartaknúsarar eru oft svona helvíti lágvaxnir er auðvitað bloggefni út af fyrir sig.

En það verður seinna.

Ég held að mín kynslóð finni ekki glóru í músík Franks og vina hans, Crosby og Martin.

Það vantaði allt líf, allan kraft í hana.  Þetta var svona "ég elska þig, villtu giftast mér og eignast með mér börn í þessari röð" tónlist.

Það er hægt að drepa mig úr leiðindum á einni B-hlið með þessum mönnum. (Ókeypis upplýsingar í boði hússins fyrir áhugasama). 

Ég spyr; hvar er hitinn og sexappílið?

Sama var með Shadows-kynslóðina á Íslandi sem missti af Bítlunum og Stonesog náðu aldrei málinu.

Þeir héldu bara áfram að vera í nælonskyrtu, með lakkrísbindi og greitt í píku.

Og fóru í Þórskaffi og rugguðu sér í lendunum.

Algjört törnoff sú kynslóð.

Við vorum hins vegar frábær, bítlakynslóðin sem síðan varð hippós.

Ég málaði á mér lappirnar með eylinernum mínum, rósir og læti upp á læri og gekk um í Jesúskóm, um ískaldan vetur.

Hippabarnið var nærri dáið úr akút þvagfærasýkingu.

Ég held reyndar að Shadows-gæjunum og Sinatrangenginu hefði fundist ég eins og hálfviti.

Það fannst foreldrum mínum að minnsta kosti.

En ég tók ekkert mark á því.

Þau voru af Maríu, Maríu, Maríu-kynslóðinni.

Skiljið þið hvert ég er að fara?

Nei?

Mér er alveg sama.

Ég er nefnilega líka af I don´t give a fuck kynslóðinni.

Úje.

Ekki spurning - Hagen tekur þetta.

40 ár frá því Sinatra flutti My way í fyrsta sinn

Bara ein Jóhanna

Ég er alltaf að bíða eftir einhverju.

Núna t.d. bíð ég eftir vorinu.

Nú eða páskunum, ég er að bíða eftir páskunum, vegna þess að þegar þeir eru liðnir er stutt í Sumardaginn fyrsta, sem hefur reyndar ekkert með sumarbyrjun að gera en er rauður dagur á almanaki sem er alltaf jákvætt.

Samfylkingin bíður eftir Jóhönnu og stór hluti þjóðarinnar líka.

Ég er meira að segja að bíða eftir Jóhönnu vegna þess að ég held að fáir ef nokkrir séu betur til þess fallnir að vera í fremstu víglínu.

Það er góð æðruleysisæfing að bíða. 

En hvað sem Jóhanna nú kýs að gera þá sættist ég á það.

Það er ekki hægt að djöflast á manneskjunni svona undir drep.

Það er bara ein Jóhanna.

Og hananú.

Biðin eftir Jóhönnu á enda

Herðapúðahroðbjóðurinn

 

Ég er að þvo þvott (vélin sko), pússa glugga og svo hlusta ég á umræður um heilbrigðismál.

Ásta Möller er nærri því farin að gráta í ræðustól í þessum skrifuðum orðum.

En svo fór ég að lesa þessa frétt í bríaríi.

Og ég fór að hugsa um Júró, en ég elska að hata það fyrirbæri eins og ég hef sagt og skrifað ótölulega oft.

Í leiðinni mundi ég eftir skelfingarfréttum í Fréttablaðinu í morgun að djöfulsins herðapúðarnir eru að koma aftur.

Svo fór ég að skoða gömul Júró-myndbönd, ésús minn hvað ég hata herðapúða.

Ég átti dragtir, kápur og kjóla í miklu magni sem gerðu mig að lifandi vatteruðu herðatré.

Það sárgrætilegasta við það mál alltsaman er að mér fannst ég flott.

Kommon ég er 163 cm ef ég teygi all svakalega úr mér og ég var tæp fimmtíu kíló á tískutímabilinu.

Ég fór í blússu með herðapúðum.

Svo í jakka með herðapúðum.

Punkturinn yfir i-ið var svo frakki með herðapúðum.

Halló, hafið þið séð lifandi herðapúða gangandi um götur?

Ekki?  Kætist, það er ekki til að syrgja enda ógleymanlegur viðbjóður.

Nú bíður þessi hroðbjóður í bakherbergjum tískuhönnuða og bíður spenntur eftir að setjast á axlirnar á manni á hausti komanda.

ARG.

Ísland anno 1985, maður gæti dáið.

Elektra miklu vinsælli en Jóhanna?

Súmí

Það sem ég get látið hluti sem engu máli skipta pirra mig.

Ótrúlegt!

Eins og ég er fullkomin í hugsun og til orðs svo ég nú ekki tali um æðis.

Hér er maður í miðri kreppu sem ekki sér fyrir endann á og spillingin og viðbjóðurinn sem grasseraði bak við tjöldin er rétt að byrja að koma í ljós.

Ég og vinkona mín vorum að tala um það í dag að okkur skorti orð til að lýsa tilfinningum okkar, nú þegar hvert hneykslið rekur annað, Hvað á maður að segja?

Að maður sé hneykslaður?

Það lýsir því ekki einu sinni, kemst ekki nálægt því sem við erum að upplifa á hverjum degi.

Við urðum sammála um að þetta væri svona raðhneykslistilfinning sem tekur ekki enda.

Óslitin tilfinning undrunar og reiði sem yfirgefur ekki nokkra stund.

Og svo er ég að pirra mig yfir Júróvisjón.

Kannski er það heimilislegt og 2007 að gera það.  Minnir á betri tíma, þegar maður gat leyft sér að vera ógeðisleiðinlegur út í nördana í Júró.

Ég man að ég bloggaði heilu bálkana um keppnina í fyrra t.d.. 

Nú eru allir lagahöfundarnir iðnaðarmenn, akademískir og hinsegin.

En hvað er að mér, ég hef horft tvisvar í ár og á ekki að vera að tjá mig.

Og þó, hvað eiga allir hinir Júróhatararnir að lesa ef ég gefst upp á keppnisfjandanum?

Eva María og Ragnhildur eru ágætar í sitt hvoru lagi.

En saman eru þær eins og gelgjur á sterum. 

Og eru þá fá lýsingarorð til sögunnar nefnd.

Fyrirgefið en stund sannleikans er að renna upp.

Súmí.

Systur í (Evróvisjón) anda

Bubbi er inni - Bubbi er úti

Ef það er einhversstaðar málstaður til að slá sér upp á..

þá mætir Bubbi.

Búinn að sjá að það er bæði hipp og kúl að tilheyra búsáhaldabyltingunni.

Kemur svo og yfirgnæfir þá fallegu hljómkviðu.

Skjótið mig - hvað get ég sagt?

Bubbi mótmælir við Seðlabankann

Ég hata friggings Júróvisjón

Stundum gef ég sjálfri mér gjafir.

Hreinlega af því að ég kann svo vel við mig og vill mér allt hið besta.

Ég hef nú þegar gefið mér eina í sluffupakka. 

Ég er helvíti ánægð með hana.

Ég gaf mér frið frá Júróvisjón, sem ég hef glápt á í sjálfskipuðum kvalarlosta og látið bæði lög og flytjendur fara endalaust í taugarnar á mér.

Ég hef rifið hár mitt og neglur upp með rótum, handskrúfað af mér hlustirnar og ég hef grátið með þungum ekka þess sem elskar að misbjóða sjálfum sér.

Hef ég sagt ykkur að ég hata Júróvisjón?

Já, örugglega, en ég geri það aftur til öryggis.

Ég hata friggings Júróvisjón!

Nú sé ég að fólk er að diskútera lögin, hvað komst áfram og hvað situr eftir.

Tilhugsunin um þöggunartakkann á sjónvarpinu hitar mig alla upp að innan af einskæru þakklæti fyrir framfarir í víralausum heimi.

Þetta gerir það að verkum að ég mun ekki hæf í samræður á vori komanda.

Það er í góðu, en munið þið hvað gerðist fyrir tæpum tveimur árum?

Þ. 12. maí nánar tiltekið?

Jú við kusum til Alþingis sællar minningar OG Júróvisjónkeppnin var sama dag.

Þá eins og oftar þakkaði ég bæði Óðni og Frey fyrir þann nýjasta af mínum fjölmörgu eiginmönnum.

Honum er nefnilega í nöp við fyrirbærið líka og þess vegna var það kosningasjónvarpið alla leið, hjá okkur blúshundunum.

Segið mér ekki að kosningarnar sem mögulega verða sennilega 9. maí beri upp á hlustunarfæramisþyrmingu einu sinni enn!

Plís róið mig.

Farin að hlusta á blús.

Ég flokka þessa færslu undir menningu og listir.

Sem er ekkert annað en brenglun af verstu sort.

But what can I say - I´m a rebel.

 

Kántrí og stelpurokk áfram

Djúsbókhald Theódórs

 

Ég er í kreppufríi, fram að fréttum og þá leik ég mér að brauðbakstri og hangi yfir myndum af drukkinni Amy Winehouse og bláedrú Tinu Turner.

Svo fór ég að hugsa um fatnað.  Sem hefur verið eitt af mínum hitamálum í gegnum tíðina.

Ég man eftir að hafa verið fastur kúnni á Drengjafatavinnustofunni í denn hvar ég lét sauma á mig föt.  Enda ekki um auðugan garð að gresja í Reykjavíkurborg þar sem enginn var búinn að átta sig á því að börn yrðu unglingar en hoppuðu ekki beint í að verða litlar kerlingar og karlar.

Ég man eftir að hafa steðjað niður Bankastrætið í sérsaumuðu kápunni frá Drengjó, með Lennongleraugu, stífmáluð með hárið flaksandi í helvítis gaddi.  Til fótanna var ég í stígvélum sem náðu upp á mið læri og voru kölluð mellustígvélin af hlýlegum ættingja mínum sem nú er löngu dauður og óska ég honum til hamingju með það.

(Það má geta þess að sami ættingi kallaði mig kanamellu af því ég fór á ball í Stapann þegar Hljómar voru að spila.  Ak ei inn í Keflavíkurumdæmi ella skaltu mella kallast).

Svo var farið á Hressó.  Vér keyptum oss djúsglös á ellefu krónur og Teddi útkastari þessa veitingahúss, sat og fylgdist með að glösin tæmdust og henti okkur svo út, nú nema við ættum fyrir öðru.

Hugsið ykkur að vinna við að vera lifandi djúsbókhald?

Alveg: Taka status á þrjátíu djúsglösum jafnmargra unglinga.  Djöfuls karlinn er dauður, ég vona að hann hafi fengið skemmtilegri verkefni en unglingaofbeldi á himnum.

Og nú spyr einhver sem hefur ratað inn á þessa síðu til að lesa lærða grein um Tinu Turner: Hvað kom þessari nostalgíu af stað hjá konunni?

Jú, það skal ég segja ykkur.

Ég er löngu hætt að láta sauma á mig föt á Drengjó, mellustígvélin löngu ónýt og ég hef engan hug á að endurnýja þau.  Né heldur kynnin af Hressó og sykurdjúsnum sem þar var í boði.

Það var nefnilega þá, núna er núna.

En Tína krúttið, þessi frábæri listamaður er enn í hnébuxunum sem slógu í gegn í eitís.

Halló, hoppa inn í nútímann.

Ég er að berjast við að halda mér þar.

Úje

Tina Turner enn í fullu fjöri

Kryddsíldarfár

 

Ég hef ekki losnað við ónotatilfinningu eftir Kryddsíldaruppákomuna í gær.

Hef verið að bræða með mér hvað mér finnst fyrir utan hið sjálfsagða, firringuna sem felst í því að ætla að sitja prúðbúinn í veislusal á meðan Róm brennur sem er auðvitað fingurinn framan í þessa þjóð.

Ég hefði viljað sjá Steingrím og Guðjón segja nei takk við að mæta í þáttinn. 

Halló, ef byggja á almennilegt þjóðfélag upp af rústum þess gamla þá er þetta þáttafyrirkomulag algjörlega búið að vera og olía á eld.

Það var hins vegar rétt hjá Valgerði að mæta, hún og hennar flokkur eiga stóran þátt í hvernig fyrir okkur er komið enda Valgerður prívat og persónulega einn af hönnuðum bankakerfisins. 

Svo að honum Sigmundi Erni sem ég var orðin svo skolli ánægð með eftir að það rann upp fyrir honum ljós á þeim borgarafundi sem hann sat.  Hann gerði sig sekan um nokkur grundvallarmistök að mínu mati.

Hann vissi að fyrirhuguðum mótmælum, hann var ánægður með þau alveg þangað til að þau hentuðu honum ekki lengur. Ef manninum er svo leitt sem hann lætur þá var honum í lófa lagið að taka þáttinn upp í einhverju reykfylltu bakherbergi svo ég komi með dæmi.

Og fyrirgefðu kæri maður, það var klippt á kapla til að stöðva snobbútsendinguna og ég trúi því tæpast að ráðist hafi verið að þínu fólki, nema ef vera skyldi að óeirðalöggan hafi gert það.

Síðan á þér og þínum samstarfsmönnum að vera ljóst að svona þáttur sem mér finnst reyndar hundleiðinlegur, á ekki við í þeim rjúkandi rústum sem við almenningur dveljumst í þessa dagana.

Framtíð fólksins verður ekki gerð upp í ofskrýddum veislusölum, í sparifötum yfir bjór og snafs, svo langt þar í frá.

Þar er nákvæmlega ekkert sem fær okkur til að hafa áhuga á prúðbúnum stjórnmálamönnum að segja sömu hlutina og þeir sögðu í fyrra og árið þar áður og hafa verið að kyrja allt árið.

Það eru flestir, fyrir utan Stebba Fr. og aðrar tímaskekkjur, löngu hættir að hlusta, trúa svo ég tali nú ekki um að treysta.

Svo ganga Egill Helga og fleiri menn blásaklausir yfir Austurvöllinn og þá gerir Stöð 2 þeim upp hugsanir og tilfinningar.  Jösses.

Stundum held ég að fjölmiðlungar séu flestir búnir að ná því að ekkert er lengur eins og það var, að vantrú fólks á ráðamönnum er nánast algjör og það þarf að hugsa hlutina upp á nýtt.

En svo kemur svona Kryddsíldarfyrirkomulag sem sýnir manni fram á að það á að róa sömu leku kænunni og bjóða upp á sömu úreltu sýninguna með úrsérgengnum leikurum.

Og ekki nóg með það þá er músíkin sífellt uppskrúfaðri og oft langt frá þeirri tónlist sem venjulegt fólk hlustar á.  Það eykur tilfinninguna af framandleika fyrir áhorfendann og gerir það að verkum að honum finnst hann vera að horfa á geimverur frá annarri plánetu.

Og að lokum Sigmundur Ernir.

Ég sá að þátturinn var kostaður af fokkings álrisanum RIO TINTO!!

Halló, afsakið á meðan ég hleyp fram í eldhús, næ í álpappírsrúlluna mína og tæti hana í öreindir sínar.

Og Steingrímur þú mæti stjórnmálamaður, ertu heillum horfinn?  RIO TINTO glæpafyrirtækið var að borga ofan í ykkur síldina og snafsinn!

Ésús.

P.s. Þeir sem efast um hvað gerst hafi í gær þegar allt varð vitlaus verða einhverju nær með því að lesa og skoða HÉR.

Þremenningunum sleppt

Oliver

 

Oliver óskar ykkur gleðilegra jóla.

http://www.facebook.com/video/video.php?v=58870145024

Og Oliver býður upp á eitt í viðbót.

http://www.facebook.com/home.php#/video/video.php?v=58869860024

Krúhúttkrampi.

Sjáumst á morgun.

Jólakram og kreist.