Samanhristingssamkomurnar í guðs nafni

Siðrof er stórt orð sagði einhver nýlega í fjölmiðlum.

Man ekki hver.

En siðrof er orð sem kveikir engar tilfinningar hjá mér, ég þekki það ekki að því marki að það komi við mig.

Og nú hef ég tilfinningu fyrir því að þetta orð verði notað í annarri hverri setningu þangað til það verður gatslitið og fólk verður farið að biðja sér vægðar.

Svona eins og gegnsæið.  Gegnsæisorðið er orðið svo útjaskað að það hefur misst merkingu sína.

Einkum og sér í lagi vegna þess að þeir sem hafa unnið gegn öllu gegnsæi og opnum vinnubrögðum nota það eins og það sé eina orðið í eigu þeirra.

Svo að lokum, áður en ég fer og sef í hausinn á mér þá fer það ofboðslega fyrir brjóstið á mér þegar landsfundir og aðrar samanhristingssamkomur pólitískra flokka eiga sér stað, að þátttakendur koma því endalaust á framfæri hvað stemmingin sé dásamleg.

Svo mikið af nýju fólki.

Samkenndin algjör.

Baráttuhugurinn í algleymingi.

Stemmingin svooooo frábær.

Og ekki má gleyma landsfundarfulltrúum Sjálfstæðisflokksins sem að þessu sinni skunduðu til fundar með Guð í farteskinu.

Sem þýðir það eitt að það þýðir ekki að biðja bænirnar sínar á meðan.

Guð er upptekinn með íhaldinu.

Nigthy, nigthy.

Siðrof í íslensku samfélagi

Athugasemdir

[Hörður B Hjartarson, 28.3.2009 kl. 03:22]

Guð ! Það er allt í lagi , því hann verður snöggur - þetta er bara "snertilending"

[Jónína Dúadóttir, 28.3.2009 kl. 08:45]

Getur verið "siðrof" að halda því fram að Guð sé sjálfstæðismaður ?

[Guðrún Emilía Guðnadóttir, 28.3.2009 kl. 09:42]

Þú ert bara snilli að vanda. mátti til að kasta á þig kveðju áður en ég fer til Akureyrar.