Litli framsóknarmaðurinn

Mér finnst frábært að sjá hvernig Íslendingar þjappa sér saman þessa dagana.

Þá er ég ekki að meina samþjöppun þá sem ráðamenn eru að biðja um.  Þjöppunina sem á að fela í sér óskorðað þol fyrir furðulegum vinnubrögðum þeirra og leynimakki.

Nei, ég er að tala um fólkið á Austurvelli, og á Nasa í gærkvöldi og auðvitað tónlistarmennina sem buðu landsmönnum á tónleika á laugardagskvöldið.

Tónlistarmenn hafa í gegnum tíðina verið iðnir við að gefa vinnuna sína í þágu góðra málefna.

Tónleikarnir á laugardaginn voru fallegt framtak til að létta fólki lífið í kreppunni sem alla er að drepa.

Og kemur þá ekki litli framsóknarmaðurinn (Óskar Bergsson) og eyðileggur stemminguna, eða reynir það að minnsta kosti.

Óskar lét hafa eftir sér í visi.is að þetta væru útgáfutónleikar.

Ergó: Listamennirnir voru að troða upp til að selja plöturnar sínar, að sjálfsögðu, helvítis mangararnir.

Er það nema von að framsóknarmaður og það í borginni hafi ekki hugmyndaflug í að það sé til fólk sem gerir eitthvað í óeigingjörnum tilgangi.

Án þess að ota sínum totta.

Án þess að græða á því sjálft.

Þvílíkur andskotans gleðispillir.

Það eru erfiðir tímar, eins og skáldið sagði, og okkur veitir ekki af að grípa hvert tækifæri til að láta okkur líða vel, slaka á og gleðjast.

Fjandinn fjarri mér að menn eins og litli framsóknarmaðurinn eigi að geta fokkað því upp enda voru tónleikarnir haldnir þrátt fyrir tilraun hans til að koma í veg fyrir það með bölvuðum óliðlegheitum.

Alveg eins og Austurvallafundirnir verða stærri og stærri og Borgarafundirnir líka.

Íslenskur almenningur hefur vaknað til lífsins og lætur ekkert stoppa sig.

Ekki litla framsóknarmenn né heldur nokkurn annan sem vill halda öllum í sama kómanu og undanfarna áratugi.

Jess.

Allir út á götu.

Tónlistarmenn argir út í Óskar Bergsson