Ég á ekki krónu

 

Mér líður 2,36% betur en í gær.

Vona að þið séuð ekki fljótandi í óvissuástandi börnin góð.  Krónan er á uppleið.  Eða á niðurleið.  Hún fer allavega upp eða niður, það er nokkuð ljóst.

Líðan mín hefur satt best að segja ekkert með krónuna að gera, amk. ekki svona andlega.

En þannig hefur það ekki alltaf verið.

Í denn, þegar gjaldeyrishöftin voru allsráðandi og maður fékk skammtaðan gjaldeyri fyrir ákveðna upphæð gegn framvísun flugmiða (er ég að djóka? Því miður), reddaði maður sér með því að kaupa dollara af leigubílstjórum eða öðrum sem unnu á vellinum og svo tók maður 100 kr. seðla í kílóavís, með sér til útlanda.  Það var eina íslenska myntin sem hægt var að skipta í gjaldeyri í útlöndum.

Og ég fór með nokkur kíló af hundraðkrónuseðlum til London 1972, eins og svo oft áður.  Þegar farið var að minnka í pundunum og dollurunum, arkaði ég í banka niðri í Oxford Street og bað um að þær skiptu fyrir mig hluta af góssinu. 

Ég man ekki hversu mikil upphæð þetta var, en hún átti að vera þó nokkur.  Og gjaldkerinn taldi pundin fram á diskinn, og hann taldi og taldi og pundahrúgan stækkaði.  Ég stóð opinmynnt hjá og velti því fyrir mér hvort viðkomandi teljari væri undir áhrifum áfengis- eða fíkniefna.  Skít sama, hún skellti hrúgunni í umslag og sagði blíðlega; "have a nice day".

Við Jóna systir gengum út úr bankanum og kíktum í umslagið.  Upphæðin var ótrúlega há, þó ég muni hana ekki nákvæmlega.  Uppeldið neyddi okkur til að fara aftur í bankann, eftir að vera búnar að standa og gæla við hugmyndina um að hirða fenginn, dágóða stund.  En inn örkuðum við, foreldrum okkar örugglega til mikillar gleði, og við fórum til þeirrar "mögulega-undir-áhrifum-vímuefna".  Við útskýrðum að þetta væri amk. fimm sinnum of há upphæð.  Konan brást hin versta við og sagðist ekki gera mistök.   Hún bandaði okkur systrum út úr bankanum.

Ég er enn eitt stórt spurningarmerki.  En gleðilætin voru mikil í verslunum Londonborgar.  Yfirvigtin var ótrúleg og hefði sett okkur á höfuðið hefðum við þurft að borga hana.

Þetta var í hið eina sinn á minni löngu ævi, þar sem krónan hefur virkilega dugað og staðið undir nafni.  Hvorki fyrr né síðar hefur hún gagnast mér ótvírætt í hag.

Á kvittun gjaldkerans sá ég að hún taldi sig vera með sænskar eða danskar krónur.  En af hverju hún vildi ekki leiðrétta þetta, er mér enn hulin ráðgáta.

Those were the days.

Úújeeeeeeeeeeeeeeeeeeee

Krónan styrkist um 2,36%

Athugasemdir

[Ragnheiður , 2.4.2008 kl. 10:54]

Uppgjörið í bankanum þann daginn hefur verið skrautlegt. Minnir mig á þegar ég fékk einu sinni almennilega útborgað á Álafossi. Það lentu ansi mörg núll aftan við stimplunina í bankabókinni minni. VIð mamma þrömmuðum að leiðrétta og það hvellfauk í mömmu þegar mér var ekki einu sinni þakkað við heiðarleikann. Ég hefði getað farið í eitthvað annað útibú og tekið summuna út bara þar...

[Laufey Ólafsdóttir, 2.4.2008 kl. 11:20]

Úff, hún hefur verið á einhverjum gleðipillum ...örugglega farið á bömmer þegar hún fattaði að hún var með ómerkilegar pappírslufsur frá þriðjaheimsríkinu Íslandi

Þetta krónurugl er að fara í pirrurnar á mér af mörgum ástæðum get ekki einu sinni bloggað um það ég er svo pirruð. 

[Kristín Katla Árnadóttir, 2.4.2008 kl. 11:51]

Krónan já það er nú meiri vesenið á henni  alltaf upp eða niður.

[Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 2.4.2008 kl. 12:06]

er þetta ekki alveg dæmigert fyrir fólk sem "gerir ekki mistök".  Það má margt læra af þessari sögu, eins og það að viðurkenna vanmátt sinn strax.

[Hildigunnur Rúnarsdóttir, 2.4.2008 kl. 23:03]

haha, við göbbuðum einu sinni svona víxlara, götusvindlara í Prag til að skipta íslenskum krónum, hann vissi ekki gengið og við sögðum náttúrlega: Sama og danska...

(ekkert samviskubit, þar sem hann lét okkur nú ekki hafa sérlega margar tékkneskar krónur fyrir þær "dönsku")