Jói morðingi

 

Jenný Una fékk að gista "há" okkur í nótt.

Það er ekki leiðinlegt.

Svo fórum við inn að lesa, þrátt fyrir að Jenný Una væri á því að það væri engin nótt komin.

"Sjáðu amma, það er ekki myrkur úti".

Við lásum Jóa og baunagrasið eftir að hafa tekið Emmu, sem hún kann utan að, en ég held að Emma hafi verið kríuð út til að lengja í lestímanum.

Að minnsta kosti var barn með forstokkað glott og einstaka hláturrokur þegar ég tók Emmu öfugsnúnu.

Alveg þessi: Ég leyfi ömmu að halda að ég sé spennt fyrir þessum smábaddnabókmenntum.

Og svo lásum við Jóa og baunagrasið ógurlega, sem náði langt upp í geim þar sem ljóti og vondi risinn bjó, hann sem drap pabba hans Jóa og stal af honum hverri krónu.

(Merkilegt hvað þessi gömlu ævintýri eru hryllilega blóðug).

Í lokinn heggur Jói á baunagrasið og risinn steypist til jarðar og stendur ekki upp aftur.

"Amma; Jói drepti risann, það er ekki fallett".

"Nei, Jenný mín, risinn datt þegar Jói hjó í sundur baunagrasið".

"Já þá drepti hann risann".

Ég spurði hvort henni fyndist það leiðinlegt.

"Nei, nei, þaer allt í lagi afðí Risinn drap pabba hans Jóa og þau þurftu peningahænuna".

(Róleg á miskunnarleysinu barn guðs og lifandi, hugsa ég og er orðin dauðhrædd við þetta fjögurra ára kaldrifjaða barn).

Barnið er farið að glotta háðuglega af ömmunni þegar hún finnur að tekist hefur að ganga fram af henni.

Hvar endar þetta?

Ég þarf að verða mér út um pedagógískar nútímabókmenntir fyrir barnabörnin.

Gömlu ævintýrin eru löðrandi glæparit með bullandi ofbeldisinnrætingu, mannáti, þjófnaði og morðum.

Nema hvað.

Jaðrar við stórglæp

 

Ein af þeim bókum sem sett hafa mark sitt á lesgenið í mér, er "Bjargvætturinn í grasinu" eða "The Catcher in the Rye" eftir J.D. Salinger.

Hrifning minni á þessari bók var svo móðursýkisleg og dramatísk að ég las hana á öllum þeim tungumálum sem ég er lesbær í.

Og alltaf bættist við einhver upplifun sem bara jók hrifninguna.

Bókin snerti strengi í brjóstinu á mér jafnvel heila strengjasveit.

Ég held að það sé óhætt að segja að þetta sé ein af fyrstu bókum sem skrifuð er um þroskastig unglings, amk. svo vel sé.

Svo er hún brjálæðislega fyndin í þokkabót.

Og sorgleg.

Og hrífandi..

Og...

Þýðing Flosa Ólafssonar á "Bjargvættinum" er meistaraverk, hvorki meira né minna.

En..

Nú hefur einhver rithöfundur sem vill ekki gefa upp rétt nafn skrifað "framhald" á "Bjargvættinn" og Salinger á leið í mál.

Hugmyndaaugði fólks við að fá ókeypis auglýsingar eru stundum lítil takmörk sett.

Bók rithöfundarins heitir "60 Years Later: Coming Through the Rye".

Sniðugt að taka sígild bókmenntaverk og bæta við þau.

Best að ég skrifi bók sem heitir "Brekkukotsannáll taka II"  og gefi út í haust.

Rosalega held ég að Gljúfrasteinsfjölskyldan yrði lítið hamingjusöm með það.

Ésús minn á pallinum, þetta jaðrar við að vera stórglæpur, svei mér þá að þjösnast á listaverkum sem fólki eru heilög.

Bæði gagnvart lesendum og svo auðvitað höfundinum sjálfum.

Svo mæli ég auðvitað með bókinn ef einhver á eftir að lesa hana.

Svona er ég hrifnæm og barnaleg yfir orðum á prenti.

Súmítúðetbón.

 

J.D. Salinger höfðar mál

Dugir ekki að sitja heima og lesa?

Dugir ekki að sitja heima og lesa sagði stórskáldið um leið og hann klæddi sig í bomsuúlpuna og vaðstígvélin og rauk í fjárhúsið.

Það dugir víst að sitja heima og lesa.  Mér að minnsta kosti.

Í gær horfði á hryllingsmynd eða krimma, en því miður þá var það ekki skálduð glæpasaga heldur blákaldur raunveruleikinn um einkavæðingu.

Gaddagylfa: Snæddu innmat.

Myndin á R.Ú.V. í gærkvöldi er skylduáhorf þar sem við erum komin undir stjórn AGS.

Svo gat ég ekki sofnað.

Og ég teygði mig í bók sem ég var hálfnuð með.

Það var þessi hér:

Það er skemmst frá því að segja að þessi glæpasaga er svo spennandi að ég las hana til enda.

Gleypti hana í mig.

Ef þessi verður ekki kvikmynduð með þöglu týpunni með titrandi neðrivör, a la Bruce Willis í aðalhlutverki, þá er ég illa svikin.

Ég þoli reyndar ekki þann karl en það kemur ekki að sök því ég forðast eins og heitan eldinn að horfa á bíómyndir gerðar eftir bókum sem ég hef lesið.

Ég bý mér til mitt sögusvið, mína leikmuni, mitt fólk og ég læt ekki eyðileggja það fyrir mér af fólki sem hefur allt aðrar hugmyndir.

Bókin: Einfarinn og ofurtöffarinn Jack Reacher á hvergi heima og notar hvorki síma né tölvupóst. En þegar hann fær undarleg dulmálsboð gegnum bankakortið sitt veit hann hvaðan þau koma; frá félaga úr rannsóknarsérsveitinni sem hann eitt sinn stýrði. Tíðindin eru ógnvekjandi; einn úr hópnum hefur hlotið skelfileg örlög og flest hinna virðast horfin. Þau sem eftir eru safnast saman í Los Angeles til að grafast fyrir um örlög félaga sinna en flækjast brátt í þéttriðið net samsæris þar sem óþekktur óvinurinn er alltaf skrefi á undan.

Eftir þessa gjörninga, áhorf og lestur, er ég með bauga niður á kinnar og með timburmenn sem eru EKKI verðskuldaðir.

Því ég drakk ekki dropa.

Í rigningunni og í ferðalaginu um komandi helgi ráðlegg ég fólki að háma í sig spennubækur.

Þessi er kjörin í verkefnið.

Úje.

Ingvi Þór hlaut gaddakylfuna

Ímynduð björgunarþörf og æsandi raunveruleiki á bók

Vitið þið að það mætti bjarga börnunum mínum óteljandi oft úr ímyndaðri hættu vegna misskilnings í staðinn fyrir þann skelfilega möguleika að enginn kæmi þegar á þyrfti að halda og þau í hættu stödd.

En það er bara ég.

Annars er ég að lesa nýjasta bókarkreisið um hrunið; "Sofandi að feigðarósi", eftir Ólaf Arnarson, sem selst núna í bílförmum.

Í bókinni er gerð grein fyrir atburðarásinni sem leiddi til þess að bankakerfið á Íslandi varð gjaldþrota í október síðastliðnum og sagan rakin fram á vor.

Ég hélt að raunveruleikinn gæti seint slegið skáldsagnaheiminum við í lygilegri atburðarrás.

Þar fór ég villur vegar.

Það sem gerðist á þessu landi í haust (og er jafnvel enn að gerast á bak við tjöldin) er mergjaðra en nokkurt ævintýri.

Ég mæli með því að þið lesið þessa bók.

Fræðandi og spennandi, því miður kannski, en svona er lífið.

Óþörf björgunaraðgerð í Gróttu

Bókin bjargar

 

Eftir að hafa farið hamförum yfir pólitík, nánast daglega síðan í byltingu, þá er ég í fríi.

Það þarf ekkert minna en nýja stjórn eða stórt spillingarmál til að ég bloggi um þvílík fyrirkomulög.

En að öllu skemmtilegri hlutum.

Ég var að lesa skemmtilega skáldsögu.

Stelpubók fyrir konur á öllum aldri.

Um konu sem á vinkonu og tilvonandi mann.

Vinkonan sefur hjá honum.  Úúúú...

Allir fara í sitthvora átt og svo veikist vinkonan sem lúllaði hjá eiginmanni hinnar.

Og um það er bókin, drami, drami, drami.

Frábær tímaþjófur sem mig vantaði sárlega í veikindum mínum yfir páskana.

Svo á meðan ég man.

Ég er að glugga í Dalai Lama líka.

Ef það er ekki þörf á andlegu fóðri á þessum hörmungartímum þá aldrei.

Ég las einhvern tímann bók um Tíbet og fyrirkomulagið í kringum Dalai Lama.

Stórmerkilegt alveg.

Koma svo.

Lesum okkur út úr kreppunni krakkar mínir.

 

Vogur og Tilræðið

Ég er ein af þessum 19.248 sem hafa lagst inn á Vog.

Þrisvar sinnum meira að segja þegar allt er talið.

Takk Vogur fyrir að hjálpa mér á lappir.

En hvað um það, nýliðnir páskar fóru ekki eins og ég ætlaði mér.

Af því ég var raddlaus með flensu sem sjálfur myrkrahöfðinginn(nei, fíbblin ykkar ég er ekki að vísa í Davíð Oddson) hlýtur að vera höfundur að.

Og af því að flensan rændi mig röddinni (sem enn lýsir með fjarveru) eyddi ég páskum í lestur. 

Lestur er minn lífselexír og núna bjargaði hann lífi mínu.

Ég las nokkrar bækur sem ekki verða nefndar hér.  Blogga yfirleitt ekki um bækur sem hugnast mér illa.

Ég treysti mér hins vegar til að mæla þúsundprósent með þessari hér, Tilræðinu.

Hún fjallar um Amin Jaafari, virtan skurðlækni í Tel Aviv.  Hann og kona hans, Sihem, eru palestínsk að uppruna en ísraelskir ríkisborgar.  Þau eru vel stæð, vinamörg í samfélagi gyðinga og hamingjusöm hjón, að því að Amin telur.

Shihem sprengir sig í loft upp á veitingastað þar sem fullt að fólki lætur lífið.

Bókin fjallar í raun um hvernig læknirinn reynir að ná utan um þá staðreynd að kona hans er fjöldamorðingi og örvæntingafulla viðleitni hans til að skilja hvað gerðist.

En fyrst og fremst og það sem situr eftir hjá mér er hvernig höfundi tekst að vekja samúð með málstað beggja, þ.e. Ísraela og Palestínumanna.

Reyndar hefur samúð mín með Palestínu verið heit og langvarandi en eftir lesturinn skil ég Ísraela (borgarana) ögn betur.

Í stríði er bara fólk sem raðast niður á landsvæði, svona tilviljanakennt og á það eitt sameiginlegt að vilja lifa í friði.

Svo eru það andskotans hernaðarmógúlarnir sem eyðileggja allt saman.

Lesið þessa bók.  Hún er fanta spennandi og í leiðinni ákaflega fróðlegt innlegg í umræðu sem alltaf er í ný

Ajö,

Alkinn ég.

 

9,4% karla hafa lagst inn á Vog

Hús moskunnar

 

Nú er tími til að tala nú eða blogga um betri hliðar tilverunnar.

Eins og bækur.

Bækurnar sem eru mín kreppulyf (ásamt öllu fókinu og börnunum sem tengjast mér á hina ýmsu vegu).

Ég er ofsalega heilluð af bókum þar sem umfjöllunarefnið er framandi lönd.

Undanfarin ár hefur komið dálítið út af bókum sem fjalla um lífið í arabaheiminum.

Ég er algjörlega á kafi í hverri einustu sem á fjörur mínar rekur.

Ég var að klára að lesa nýja kilju sem heitir "Hús moskunnar" eftir Kaled Abdolah.´

Sagan gerist í Íran eftir aldalanga stöðnun.  Undir kyrrlátu yfirborðinu, á bak við blæjurnar og innan moskunnar, leynast draumar og vonir, ástríður og ólgandi tilfinningar.

Bókin fjallar um það ástand sem skapast þegar heittrúarbylgjan skellur á landinu.

Fólkið í húsi moskunnar bregst við á mismunandi vegu.

Mér finnst svo heillandi að lesa um venjulegt fólk í öðrum löndum.  Löndum sem eru svo ólík því sem ég á að venjast.

Samt erum við öll svo svipuð þegar leiktjöldin eru rifin í burtu.

Við erum bara manneskjur að reyna að gera okkar besta í þeim aðstæðum sem skapast.

Mér finnst svo nauðsynlegt á þessum tímum fordóma, haturs, trúarbragðastríða og ótta, að við reynum að skilja það sem er okkur framandi.  Þekkingarskortur er undirrót ótta og haturs.

Þessi bók hjálpaði mér til þess.

Svo er hún listilega vel skrifuð.

Ég mæli með þessari frá fyrstu til síðustu blaðsíðu.

Stærsti gallinn á þessari bók er einfaldlega sá að hún tekur enda.  Því er nú miður.  Mig dauðlangaði til að halda áfram að fylgjast með örlögum fólksins í húsi moskunnar.

Það held ég nú.

Frida og Ásta

 

Það er langt síðan ég hef deilt með ykkur lestrarefninu á kærleiks.

Það kemur til af því að ég hef þurft að lesa í áföngum.  Las nærri því yfir mig eftir hrunið. 

Þörfin fyrir góða bók er aldrei eins mikil og í kreppunni.

En ég er búin að vera að lesa nokkrar.

Ætla að segja ykkur frá tveimur sem eru góðir kunningjar mínir en voru að koma út í kilju.

Bókin um Fridu er önnur þessara bóka. Vel tímabært að lesa bókina nú eða rifja hana upp.  Í haust kemur Frida nefnilega á fjalirnar í Þjóðleikhúsinu.

Ég get lesið þessa bók aftur og aftur og hef reyndar gert það.

Litfegurð Mexíkó skilar sér í bókinni og lýsingarnar á matnum eru svo fallega gerðar að maður finnur lyktina af öllum kræsingunum.

Frida var merkileg kona.  Sjálfupptekin, ör, hjartahlý, grimm og sorgmædd, taumlaus, ástríðufull og full lífsþorsta.  Hún hneykslaði samtímann að því marki að hann stóð á öndinni.

Sem sagt kona af holdi og blóði í yndislegu umhverfi við hæfi.

Svo eru það sögur og ljóð Ástu Sigurðardóttur.  Frida og Ásta eiga það sameiginlegt að vera upp á kant við samtímann.  Þær njóta þess báðar að hneyksla og ögra.

Ég man eftir Ástu en börnin í vesturbænum hópuðust í kringum hana og störðu stórum augum þegar hún var á ferð illa til reika.

Örlög Ástu voru skelfileg.

Í bókinni er allt sem vitað er til að Ásta hafi skrifað.

Mér finnst sögurnar hennar Ástu magnaðar, skelfilegar nánast eins og t.d. Dýrasagan og einhvern veginn held ég að Ásta hafi sjálf getað verið dálítið grimm, en aðstæður hennar voru oft á tíðum hræðilegar.

Ásta er klassík og það sem meira er að hún á að vera til á hverju heimili.

En nóg um það.

Farið að lesa ykkur frá kreppunni.

Ég kem að vörmu.

Góð bók um perlur og steina

Ég nota þessa síðu mína nánast aldrei til að auglýsa hluti.

En það eru undantekningar á þessu og nú er tími fyrir eina.

Bókin "Perlur og steinar" (um árin með Jökli) eftir Jóhönnu Kristjónsdóttur um árin með Jökli er til sölu hjá höfundi fyrir þúsund krónur.

Fyrir utan þá staðreynd að þessi bók er frábær þá rennur söluandvirði bókarinnar í Fatímusjóðinn, en hann styrkir fátækar stúlkur í Jemen til náms.

Hafið samband við Jóhönnu í gegnum Facebook eða senda póst á [e-mail]

Ég mæli heilshugar með bókinni börnin góð.

Sjáumst.

Jói á hjólinu

 

Forsetar Bandaríkjanna mega ekki skrifa innkaupalista öðru vísi en að vera tilnefndir til bókmenntaverðlauna - og svo fá þeir þau og það er eins víst og að Sjálfstæðismenn eru með heví málþóf niður á þingi!

En hvað um það.

Ég kalla eftir skoðanakönnun!

Hvað eru margir sem horfa á Ísland í dag á Stöð 2 eftir að Nína og Geiri tóku við taumunum?

Ég sver það að ég held að áhorfstalan hljóti að vera á pari með tölunni sem Sjálfstæðisflokkurinn fær í skoðanakönnunum.  Ca. 30%.

Eins og mér finnst það óskiljanlegt að 30 prósentukvikindi vilji kjósa íhaldið þá gæti ég trúað að þessir sömu Einsteinar horfi á nærmyndir af hverjum slordóna sem mígið hefur utan í tré á fylleríi og náð að selja ömmu sína hæstbjóðenda.

Meira að segja fréttirnar eru í sama stíl á Stöð 2, svona drífum þetta af, segjum frá því allra nauðsynlegasta og förum svo í auglýsingar.

Annars er þetta ágætt fyrir RÚV, ég er farin að komast í tilbeiðslukennt ástand þegar ég horfi á fréttir og Kastljós, ég sverða og lýg því ekki.

Tárast af þakklæti yfir hverri einustu frétt og atriði.

Alveg: Takk fyrir að segja mér þetta og láta mig trúa að þið meinið það.  Snökt.

En á þessum tímum breytinga, umróts, spillingarmála og komandi kosninga við undarlegustu aðstæður sem ég hef upplifað, þá málar Stöð 2 nærmyndir af einhverju liði í pastellitum, fótóshoppuðum og alveg ógeðslega 2007.

En..

svo var ég að heyra að þeir ætluðu ekki að vera með kosningasjónvarp.

Þá var mér allri lokið.  Ekkert kosningasjónvarp?  Er þetta skólasjónvarp eða æfingabúðir fyrir hálfvita og væntanlega kaupendur vídeóleiga?

Sko, gott fólk, af hverju í andskotanum eruð þið að borga fyrir þetta rugl dýrum dómum?

Vídeóleigan er úti á næsta horni.

Eða eins og í mínu tilfelli inni í friggings sjónvarpinu.

Fjarstýringin bjargar lífi mínu hvern dag.

Á morgun vonast ég eftir að fá nærmynd af Jóa á hjólinu.

Obama hlýtur tilnefningar til bókmenntaverðlauna