Hver sagði það fyrst?

Fólk er deyjandi í stórum stíl út um allan heim.  Jeff Healey, þessi frábæri tónlistarmaður var að deyja og fullt að öðru fólki sem ég þekki ekki neitt, en maður verður smá sorgmæddur, ef maður fer að pæla í að fólk er alltaf að gefa upp öndina út um allar trissur.

Hm....

En að öðru...

Stundum heyrir maður einhver "gullkorn" sem eiga að láta renna upp fyrir manni ljós og jafnvel opna manni nýjan skilning á lífinu.  Klisjurnar eru klisjur (eða vængjuð orð, ég veit það ekki), vegna mikillar notkunar.

Var að pæla í línunni um að harmar fólks styrki það, breyti sýn þess á lífið og geri það að meiri og betri manneskjum.

Það eru nú nokkrir "harmar" í mínu lífi, sem ég hefði gjarnan vilja vera laus við og ég hef ekki merkt neinn sérstakan þroska á sjálfri mér í kjölfar þeirra, en það er nú annað mál.

En..

Hver sagði þetta fyrstur? Þetta með að fólk vaxi af áföllum?

Ekki einhver steinaldarmanneskja, því þær höfðu sennilega ekki heilagetu til að hugsa það upp, sko að harmar væru bömmer.

Sennilega hefur þetta verið Kani.  Einhver af fyrri aldar sjálfshjálparfrömuðum sem sá dollara í gullkornum.

Æi það skiptir ekki máli.  Þetta er bara pæling fyrir svefninn.

Vex maður við hverja raun??

Ég get svarað fyrir mig.  Maður lifir af harmana og heldur áfram, af því það er ekki annað í boði.

Það kallast tjónajöfnun og er stundað af mannkyninu.

En ég er samt þakklát fyrir flesta mína harma.  Ekki misskilja mig.

En alls ekki allla og hana nú.

Ójá, ég gleymdi.  Einhver klámkóngur í London var líka að deyja.  Ég persónulega hef ekki áhuga á að lesa  um það, en þeir sem vilja, klikkið endilega á viðtengda frétt, í boði mínu.

Segið svo að ég sé ekki að koma til?

Hitinn fer hríðlækkandi.

Ogjá.

„Konungur Soho" látinn

Athugasemdir

[Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 3.3.2008 kl. 23:55]

Stundum geturðu látið mann engjast um af hlátri Jenný, þar er svo sem ósköp notalegt að fara í háttin með bros á vör og hlátur í sinni.  Takk fyrir mig.

[Ragnheiður , 4.3.2008 kl. 00:26]

Ja vex og ekki vex ? Í vesældartilraun til að lifa áfallið af þá lærir maður eitthvað í leiðinni, ýmist um sjálfan sig eða aðra. Þar gæti ég trúað að merkingin liggi mín kæra.

En DJÖ..sem ég vildi vera laus við sumt af þessu námsefni !

[Tiger, 4.3.2008 kl. 00:58]

  Jú, ætli maður sjóist ekki alltaf örlítið meira og meira við hvert nýtt áfall og læri alltaf betur og betur að takast á við þau. Þegar maður fær sitt fyrsta áfall kann maður ekki að takast á við það og getur ekki farið eftir því sem aðrir segja um hvernig slíkt er gert. Svo þegar næsta áfall dynur á þá nýtir maður sér fyrri þekkingu og svo koll af kolli... áður en maður veit af þá er maður orðinn skipstjóri á áfalladalli sem ekkert bítur á. En eins og þú segir er næsta líklegt að einhver sáli eða prestkenndur sjálfshjálparkani hlýtur að hafa rúllað þessu af stað..

  En sem betur fer þá mildar tíminn harminn og áfallið - en skelfilega erfiður getur sá tími reynst manni sem fer í að ná þeim áfanga.

[Jens Guð, 4.3.2008 kl. 01:00]

  Maður á alltaf að fagna mótlæti.  Af mótlæti lærir maður og þroskar hæfileikann til að takast á við ennþá meira mótlæti.  Þetta er eins og gestaþraut.  Eða krossgáta.  Eftir því sem maður tekst á við fleiri krossgátur þeim mun hæfari verður maður í að ráða næstu krossgátu. 

[Magnús Geir Guðmundsson, 4.3.2008 kl. 01:29]

Að Jeff Healey sé látin?

Meiriha´ttar áfall!

[Jóna Kolbrún Garðarsdóttir, 4.3.2008 kl. 02:03]

Ég held að öll reynsla kenni manni eitthvap, og maður lærir svo lengi sem maður lifir.  Ef maður hefur áhuga á því að læra!  Margir láta sig bara berast með straumnum, sem er slæmt.  Að mínu mati

[Markús frá Djúpalæk, 4.3.2008 kl. 08:34]

En núna finnst mér kominn tími á að Jenný komi og rífi stólpakjaft yfir öllu ranglætinu í þjóðfélaginu, í bloggþætti útvarps Sögu.

[Hugarfluga, 4.3.2008 kl. 08:49]

Finnst gott það sem Jóna Kolbrún segir: "Öll reynsla kennir manni eitthvað .... ef maður hefur áhuga á að læra!" Djöfull er ég ánægð með þessa setningu. Farðu vel með þig, vúman.

[Hrönn Sigurðardóttir, 4.3.2008 kl. 08:50]

Er þetta ekki eitthvað sem fólk segir við annað fólk þegar það veit ekki alveg hvað það á að segja en vill hugga og vera gott.....

Segi nú fyrir mig - að mínir harmar hafa kennt mér það einna helst að allir bera einhverjar sorgir. Mismiklar og misjafnlega mikið utan á sér - en allir eitthvað!

Kannski maður læri einna helst að umgangast fólk betur með því að lifa af sína harma og  halda áfram? 

[Jenný Anna Baldursdóttir, 4.3.2008 kl. 08:52]

Auðvitað kennir reynslan manni.  Sumt, eins og ótímabær dauðsföll eru upplifanir sem við öll gætum verið án. 

Og svo er ég aðeins að fá fólk til að tjá sig hérna.

P.s. Markús, þakka boðið en núna þessa dagana er ég að koma mér á fætur eftir erfiða flensu og síðan bíður mín verkefni sem er í algjörum forgangi.  Takk samt.  Seinna.

[Jenný Anna Baldursdóttir, 4.3.2008 kl. 08:52]

Hrönn: Só trú.

[Laufey Ólafsdóttir, 4.3.2008 kl. 09:15]

Ég er alveg sammála Jenný... myndi fegin vera án ýmissa áfalla og lifa í fáfræði um slíkar upplifanir en fyrst maður þurfti endilega að lenda í slíku er kannski huggun að hafa komist frá því í heilu lagi. Við hljótum að vera heil klettafjöll

Láttu þér batna sætabrauð... Flensan náði mér loksins svo ég er heima

[Jenný Anna Baldursdóttir, 4.3.2008 kl. 09:30]

Laufey:  You said it girl.

[Markús frá Djúpalæk, 4.3.2008 kl. 11:14]

Góðan bata, unga kona, og gangi þér vel með verkefnið.