OG SKÝIN HRANNAST UPP

Æskuvinkona mín Ragnheiður er dáin.  Hún dó á föstudag en ég fékk að vita það í dag.  Rosalega er vont þegar einhver hverfur svona sem hefur fylgt manni meira og minna frá því í bernsku. Það var töluverður tími síðan við töluðum saman og hún hafði verið veik. Þetta var engu að síður sviplegt fráfall.  Úff..vont.

Ég hefði viljað segja henni svo margt, nýta tímann betur, vera betri vinkona en það er alltaf hægt að vera vitur eftir á.  Það er svo merkilegt með okkur manneskjurnar hvað dauðinn er alltaf fjarlægur nema þegar hann heggur skarð í fjölskyldu- og vinahópinn.

Í dag hef ég verið þung, þetta er svo óvænt, ég átta mig ekki alveg á þessu ennþá.  Það er smá léttir að setja þetta niður á blað, aðeins að blása.

Það er þó fjölskyldan hennar vinkonu minnar sem á um sárt að binda.

Ég sendi þessari æskuvinkonu sem aldrei hvarf úr lífi mínu, þakklæti mitt í huganum og bið almættið að vernda hana og hennar fólk.

Athugasemdir

[bara Maja..., 13.3.2007 kl. 21:57]

Samhryggist innilega

[Kleópatra Mjöll Guðmundsdóttir (IP-tala skráð) 13.3.2007 kl. 22:30]

samhryggist þér innilega mín kæra!

[Tómas Þóroddsson, 13.3.2007 kl. 23:03]

Ég samhryggist þér.

[Edda Agnarsdóttir, 13.3.2007 kl. 23:38]

"Og samt óttumst við dauðann

en elskum lífið"

Já bara ef...

Fallegar minningar um fallega stúlku fljúga í gegn núna.

Hugsaðu vel um þig Jenný mín, þú átt alla mína samúð.

[Anna Ólafsdóttir Björnsson, 14.3.2007 kl. 00:07]

Innilega samúð, ég veit það er erfitt að kveðja, en fallegar minningar lifa.