AF BLÓMUM, SÆTINDUM OG KVEIKTUM ELDUM

Ég er orðin svo húsleg að ég bar áhyggjur mínar um það efni upp við húsbandið og velti því upp hvort ég endaði ekki bara sem matartæknir einhvers staðar með ekkert líf (sko ég ekki matartæknar almennt séð) ef fram heldur sem horfir.  Honum fannst þetta ekki áhyggjuefni og sagði mér að njóta þess á meðan á því stæði.  Einn með rosalega trú á úthaldsemi sinnar heittelskuðu ofan í pottavélum og ofnföstum mótum.

Eins og sést á myndinni af mér hér að ofan, í mínum nýja páskakjól (), þá bakaði ég pönnukökur og Dúa Dásamlega, vinkona mín neitar nú að trúa því að ég hafi tekið mér pönnukökupönnu í hönd.  Ég hef ekki eingöngu bakað pönnukökur í dag,  heldur s.l. tvær helgar líka. Jenny finnst skemmtilegt að baka pönnukökur og þá gerum við það.  Einfalt mál og ansi skemmtilegt þegar maður kemst upp á lagið.  Húsbandið segir raunar að ég sé eina konan sem hann hefur hitt sem bakar pönnukökur eftir uppskrift (dl. sænsk ef þið hafið áhuga, namminamm þunnar og krispý).

Frumburður minn hún Helga Björk kom hér með Jökulinn sinn og hafði með sér tertu með kaffinu (veit að það er ekki á vísan að róa með mömmuna þegar kemur að bakkelsi).  Ég fékk líka þessar fínu páskaliljur að gjöf frá þeim líka.  Ég hef aldrei, alla mína hunds- og kattartíð verið eins mikið í svuntu, lagandi kaffi, leggjandi á borð og allskonar eins og s.l. sex mánuði eftir ég hætti að vera völt á fótunum. Ég er sem sagt stoltur eigandi hóps af páskaliljum.  Konan með svuntuna er heppin.

Páskaeggjum erfingja- og erfierfingja hefur öllum verið komið til skila.  Nú geta páskar hafist og nú verður gert eitthvað dúndrandi siðspillt og úrkynjað á Föstudaginn langa.  Eins og t.d. farið eitthvað út úr húsi, sagðir brandarar, þjóðsöngurinn sunginn á Lækjartorgi (ég komst ekki í kór 9 ára gömul þannig að þetta verður púra lögbrot) og ég þekki konu sem ætlar að brenna svuntur og pottaleppa í ofnföstum mótum úti í Gróttu á morgun kl. 14,00. Segisonna en sjáumst þá.

 

GLÆSILEGASTA MANNFLAK Í HEIMI.....

tók föður sinn í nefið.  Vinurinn kemur ekki á óvart fremur en fyrri daginn, gengur alltaf of langt.  Hann blandaði ösku föður síns saman við kókaín og sniffaði hvorutveggja í nösina.  Krúttið   Hann sagði að stöffið hafi verið nokkuð gott og hann væri enn á lífi.  Sko þetta glæsilegasta mannflak í heimi heldur það.  Þannig er mál með vexti að Stones eru yfirleitt kynntir sem The Rolling Stones ásamt Keith Richards (af því að Keith veit ekki að hann er dauður).

Annars er Keith einn af skrautlegri karakterum í rokkinu og ekki hægt annað en að brosa að allri vitleysunni í honum, botnlausri kvennfyrirlitningunni, gengdarlausri sjálfseyðingarhvöt og algjörum skort á háttvísi.  Hann er bad boy.  Keith er annars frábær tónlistarmaður, gítaristi og lagasmiður og þess vegna fyrirgefst honum margt.  Þið verið að athuga að hann var orðinn miljónamæringur mjög ungur og ól sig upp sjálfur.  Svo má ekki gleyma því að maðurinn er gamalmenni en hefur bara ekki fattað það ennþá.  Þannig er örugglega hægt að lifa að eilífu.

Úje, úje

Tók föður sinn í nefið

DAGURINN Í DAG

Þarna úti er félagi sem berst í fallhættu eftir margra ára edrúmennsku.  Ég vil að viðkomandi viti að ég hugsa til hans og við hann vil ég segja þetta:  Þú veist hvað þér ber að gera, þú hefur verkfærin og nú er bara að nota þau.  Ég læt fylgja "daginn í dag" en þar ættir þú að geta fundið eitthvað þér til hugarhægðar.  Taktu klukkutíma í einu, eða jafnvel mínútu.  Löngunin gengur yfir og það er hjálp að fá. Þú þarft bara að sækja hana.  Mundu að lögnunin til að hætta að drekka er það sem rak okkur af stað í upphafi, nýttu þér hugsunina um það.  Til þín fylgja hlýjar hugsanir frá mér en aðeins þú getur tekið skrefið. 

Þegar ég fór í mína áfengismeðferð í fyrra og ég var dregin frá grafarbakka og inn í hús, fékk ég lítið spjald sem heitir "Dagurinn í dag" að gjöf.  Þetta er lífsspeki sem ég held að allir hafi gott af að tileinka sér.

Í dag ætla ég að láta deginum nægja sína þjáning og ekki taka ákvörðun lengra fram í tímann en næstu tólf stundir.  Ég ætla ekki að reyna að brjóta til mergjar öll vandamál lífs míns.

Í dag ætla ég að vera ánægð.  Ég ætla að trúa því sem Abraham Lincoln sagði: "Flestir eru eins ánægðir og þeir einsetja sér að vera."

Í dag ætla ég að leitast við að fá andlegan styrk.  Ég ætla að læra eitthvað nytsamt.  Ég ætla að lesa eitthvað sem krefst áreynslu, hugsunar og einbeitingar.

Í dag ætla ég að laga mig eftir aðstæðunum en ekki reyna að breyta öllu í það horf sem mig langar til sjálfa.

Í dag ætla ég að þjálfa mig á þrennan hátt.  Ég ætla að gera einhverjum gott, án þess að nokkur viti. Ég ætla að gera eitthvað sem mér leiðist, aðeins til þjálfunar.  Og ef tilfinningar mínar eru særðar, ætla ég ekki að láta á því bera.

Í dag ætla ég að vera eins snyrtileg og mér er unnt, tala rólega og koma kurteislega fram.  Gagnrýna engan. Reyna ekki að bæta eða aga nokkurn annan en sjálfan mig.

Í dag ætla ég að fara eftir áætlun.  Líklega fylgi ég henni ekki nákvæmlega, en ég ætla að fara eftir henni í höfðudráttum.  Ég ætla að forðast tvo kvilla: hraða og ráðleysi.

Í dag ætla ég að hafa hálfrar stundar ró aðeins fyrir sjálfa mig, til hugleiðingar og hvíldar.  Á þessari hvíldarstund ætla ég að öðlast betra yfirlit um líf mitt.

Í dag ætla ég að vera æðrulaus.  Ég æla ekki að vera hrædd við að njóta þess sem fagurt er og trúa því að veröldin gefur mér á sama hátt og ég henni.

Í dag ætla ég að reyna að temja mér auðmýkt hjartans og vera ekki hrædd við að viðurkenna breyskleika minn.

Baráttukveðjur,

 

FRÆGRA MANNA TÓMSTUNDADUND

Ég er mikil Kastljósskona, einlægur aðdáandi en auðvitað er ég misánægð með afþreyingarefni þáttarins. Annað væri óeðlilegt.  Ég hef hins vegar ekki sterkar skoðanir á afþreyingarefni sem slíku og gott eða slæmt vekur það ekki svo heitar tilfinngar hjá mér að ég nenni að blogga um það.  Í Kastljósi gærkvöldsins var ég þó alveg gáttuð.  Er nóg að vera frægur til að geta fengið inni með einhverja ekkifréttatómstundir í einum vinsælasta fréttaþætti á landinu? Spyr sá sem ekki veit.  Annars ætla ég ekki að leggja dóm á hvað selur og hvað ekki.  Það vita aðrir betur en ég.

Ég eins og flestir landsmenn vita nú að Karl Ágúst Úlfsson spilar therapautiskt á trommur í tómstundum sínum.  Gott hjá honum.  Ég veit að hann ætlar að fá gesti og gangandi í Kringlunni í dag til að taka þátt.  Gott mál, ekki veitir af samstillingu landans á þessum stresstímum þar sem hver höndin er upp á móti annari. 

Karl Ágúst mætti í Kastljósið vígreifur til trommuspils ásamt flokk af fólki. Þau spiluðu takta.  Mér fannst þetta í rauninni alveg bráðdrepandi fyndið og hallærislegt.  Ekki heima í stofu hjá manninum en í beinni inn á hvert heimili í landinu.  Fín auglýsing fyrir Kalla og drepleiðinlegt fyrir mig og minn heittelskaða.  Það brást á fjöldaflótti tveggja sálna frá sjónvarpinu.

KÁÚ þú átt heima í Spaugstofunni sem btw er minn uppáhalds.

Ég á vinkonu sem safnar fílum í tómstundum, ég á frænda sem safnar dúkkulísum og servéttum, ég á vin sem safnar smjörlíkisumbúðum heimsins og annan sem safnar tvinnakeflum og hefur gert í ein 30 ár, er með reynslu í tvinnakeflunum, hefur heilmiklu að miðla um eðli, útlit, lögun og tilgang þeirra í hinu stóra samhengi lífsins.  Ég vil hann í Kastljós og það ekki seinna en strax.  Hann hefur tjáð mér að tvinnakefli hafi therapautiskan tilgang, að það rói hugann að handleika þau.  Ég trúi honum.  Hann heitir að vísu Jón Jón Jónsson og byr að Égmanekkihvaðamannvitsbrekku 0 en hann hefur heilmikið til málnanna að leggja um....tvinnakefli.

 

 

KÆRLEIKSHEIMILIÐ VIÐ LAUGAVEGINN

Vegna mikillar umfjöllunar um næturlæti, ölvun, ofsaakstur og fleira skemmtilegt, birti ég ein af mína fyrstu færslum á blogginu í tilefni þess.  Ég veit svo innilega hvernig fólki (eins og henni Önnu, bloggvinkonu www.anno.blog.is líður).

Fyrir ekki svo mörgum árum síðan tókum ég og húsbandið þá ákvörðun að við vildum búa í miðbænum.  Ég vann á Laugaveginum og við þóttumst hafa himni höndum tekið þegar við komust yfir íbúð í sömu götu.  Kva nú myndi ég ganga til vinnu og það gerði ég vissulega í þessi ár sem við héldum út þar.

Við vorum ekki með börn á skólaaldri og fannst æðislegt að geta búið og starfað í hringiðunni.  Stutt að fara í alla skapaða hluti.  Mikið rétt það gekk eftir.  Íbúðin okkar var heljarstór "herrskapslägenhet",  hátt til lofts með gegnheilu parketti á gólfum, rósettum og hvað það heitir allt saman.  Það þurfti hins vegar að gera heilmikið fyrir íbúðina.  Við komum okkur fyrir. Gamlir hippar og bóhemar voru alsæl með hýbýlin.  Svo gaman hjá okkur. Liggaliggalá. Það átti eftir að breytast.  Við fengum að kynnast einu og öðru miður skemmtilegu í húsinu.  T.d.

..að fleiri en við sóttumst eftir að búa á Laugaveginum en áðstæðurnar fyrir því voru ekki alveg þær sömu, og okkar.  Fyrstu árin var djammað stöðugt bæði á efri og neðri hæð hússins.  Lögreglan hefði þurft að hafa lykil.  Til að gera langa sögu stutta lagaðist ástandið á neðri hæð eftir ár eða tvö, stuðboltarnir í efra héldu uppteknum hætti en nú "bara" frá fimmtudögum til sunnudags.

..að pípulagnir og allskonar rör og rennur geta virst vera í lagi inni í íbúð hjá þér en þurfa alls ekki að vera það í öllu húsinu.  Fyrsta Þorláksmessudag í herrskapsíbúðinni var ég að þvo gólf og skutlaði mér eftir eina sígópásu til að ná í gólftuskuna ofan í fötuna og skipta um vatn.  Ómægodd! Það var rottuungi í fötunni.  Ég brjálaðist alla leið. Það var hringt á meindýrabanann (viðkomandi rotta hafði þó þegar verið úrskurðuð látin) og hann hóf tryllta leit að fjölskyldu ógeðismeindýrsins.  Fjöslkylda kvikindisins lýsti með fjarveru sinni.  Gat fannst á bak við þvottavél og alla Þorláksmessunótt var steypt uppí gert og græjað.  Ég svaf nánast ekkert í mánuð á eftir.

..að það getur beinlínis verið lífshættulegt að gleyma að loka útidyrahurðinni svo ég tali nú ekki um hurðinni að íbúðinni.  Lærðum af biturri reynslu að menn með hnífa og önnur morðtæki og tól eiga ótrúlega oft erindi um Laugaveg að nóttu til og vilja komast inn í hlýjuna.. með góðu eða illu.

Eitt og annað gekk á í sjálfu húsinu sem á mælikvarða þess sem á undan er talið var tómur kökubiti (lesist peace of cake).  Stíflaðir vaskar, stífluð sturta (einstaklega gleðilegt skemmtiatriði) vatn úr lofti frá íbúð í efra og fleira sollis smotterí.

Nú en það var voðalega gaman að búa við Laugaveginn um jólin, svakalega jólalegt fannst mér fyrstu tvær helgarnar í desember, fyrsta árið.  Það var stemmari á Laugaveginum fyrir jólin, alveg sérstaklega um helgar.  Lúðrasveitir, kórar, jólasveinar og allskyns atriði sem hafa eflaust hlýjað fólki í jólainnkaupum um hjartaræturnar þegar það átti leið fram hjá.  Átti leið fram hjá skrifa ég. En þegar þú hefur atriðin beint undir glugganum þínum allan liðlangan daginn, föstudag, laugardag og sunnudag og á hverjum degi eftir að nær dregur jólum þá er maður orðin svona létt pirraður (orðinn morðóður brjálæðingur) arg.

Nú veit ég að íslenska þjóðarsálin er í kór.  Ég veit það vegna þess að undir glugganum mínum voru blandaðir kórar um helgar, drukknir og metnaðarfullir söngvarar sungu fullum hálsi.  Á sumrin og í góðum veðrum var tónleikahald líflegt frá mánudegi til sunnudags.  Standby listahátið bara.

Ég varð sambands sérfræðingur.  Fólk; ekki ræða út um málin fyrir utan "verkamannsins kofa" eða þannig! Ég var nauðug  sett inn í ástarmál stórs hluta þeirra Reykvíkinga sem una glaðir úti um nætur.  Brothljóð og skellir voru hluti af proppsinu þarna við Laugaveginn og elsku gangstéttin mín stundi yfir öllum ælulögunum sem höfðu komið sér fyrir beint fyrir utan útidyrnar hjá mér og görguðu á mig í öllum sínum dásamlega margbreytileika fleirihundruðogfimmtíu magainnihalda þegar ég kom út um morgna.

Ég ætla ekki að vera neikvæð (jeræt) en er bara að deila með mér reynslu minni af því að vera miðbæjarrotta (jæks).  Auðvitað voru góðar hliðar á þessari búsetu.  Stutt í allt og maður með í lífinu í orðins örgustu.  En það er sniðugra að eiga heima annarsstaðar og kíkja í miðbæinn í heimsókn. 

Eftir fjögur ár í sælunni játuðum við okkur sigruð og horfðumst í augu við það að við værum ekki bóhemar og hippar lengur heldur kvartgjarnir smáborgarar.  Við fluttum upp fyrir snjólínu í Reykjavík og búum þar við fuglasöng og náttúru.  Við köllum það happyhome. Hinsvegar má segja að heimsóknartíðnin hafi lækkað tölurvert og það þurfi að hafa meira fyrir öllum útréttingum. En svona er lífið alltaf verið að velja og hafna.